Het is kerst en bij deze wens ik iedereen fijne feestdagen.
Gisteren heb ik voor het eerst mijn neus 's avonds buiten de deur gestoken op noche buena. Na lang wikken en wegen heb ik de uitnodiging om bij de ouders van mijn vriendin te komen eten aangenomen en daardoor liep ik om 21.00 uur door de stad richting het huis van haar ouders, want eten op Spaanse tijden. Tot mijn stomme verbazing waren alle bars en restaurants gesloten. In Nederland zou zoiets ondenkbaar zijn. Het was mij al eerder opgevallen dat op feestdagen veel eetgelegenheden gesloten zijn maar voor 24 december had ik dat niet verwacht. In Spanje is 24 december de belangrijkste dag waarop (met familie) kerst gevierd wordt, hoewel de restaurants kerstmenu's aanbieden voor 25 december.
Het was gezellig en het eten was lekker maar voor mij hoeft het niet zo. Ik had mij in mijn eentje thuis ook vermaakt met het kijken naar de afloop van Serious Request. Moet daarbij wel eerlijk toegeven dat ik mij niet kan herinneren dat ik kerst ooit leuk heb gevonden, in die zin is een verhuizing naar een ander land een heel gemakkelijke manier om onder tradities en verplichtingen uit te komen.
Het bezoek aan Nederland was vooral nuttig. Ik heb het heel leuk gevonden om iedereen weer eens te zien en te vertellen over mijn leven hier maar het maakte ook duidelijk dat mijn leven nu inderdaad in Spanje is. Wat erg grappig was, was dat iedereen het daar ook wel mee eens was. Op de vraag of ik nog weer terug zou komen naar Nederland, werd door veel mensen het antwoord zelf al gegeven voordat ik kon antwoorden: nee, jij komt niet meer terug. Of het voor de rest van mijn leven Spanje zal blijven, daar zijn de meningen over verdeeld, maar dat ik terug kom, nee.
Het voelde wel even ongemakkelijk om Ex terug te zien en flink huis te houden in zijn huis maar (oké, toegegeven mede dankzij Spaanse Man) het was al snel duidelijk dat er niet veel gevoelens meer over waren. Op een paar spullen na, heb ik voor het overgrote deel van mijn spullen besloten dat het opgestuurd moest worden, verkocht kon worden of naar de kringloop of de prullenbak kon. Het heeft geen zin om vast te houden aan meubels voor het geval ik die misschien ooit nog eens nodig zou hebben, hoewel het aan de andere kant ook wel een beetje eng voelde om ze weg te doen. Een soort van definitief doorsnijden van de band met Nederland.
Nu is het wachten op de dozen die vanuit Nederland naar Spanje opgestuurd moeten worden. Geen idee waar ik al die spullen in mijn kleine studio moet laten, dat zien we dan wel weer.
Qua werk lijkt er nu ook wat beweging te komen. 19 december had ik weer een sollicitatiegesprek (kennelijk voor 2 posities) en van alle gesprekken tot nu toe was dit de beste die ik gedaan heb. Sollicitatiegesprekken zijn niet geschikt voor mensen die van nature introvert zijn en hoewel ik mijn mond wel open doe als ik het ergens niet mee eens ben, is dat toch heel anders dan jezelf presenteren. Vervolgens kwam daar een gesprek met mijn teamleider overheen en in dat gesprek is besloten dat ik, mocht ik niet voor de posities in aanmerking komen, ik naar een meer eenvoudige positie op mijn verdieping ga (mijn teamleider gaat daar in ieder geval erg haar best voor doen). Dus ik heb goede hoop dat ik over niet al te lange tijd iets anders ga doen zonder de stress van payroll.
Na bijna 3 jaar in de vuurlinie, wil ik even rust om bij te komen. Het lijkt mij zalig om thuis te komen en energie over te hebben voor andere dingen in plaats van volledig afgedraaid. En natuurlijk zit ik stiekem te denken over een opleiding. Gewoon omdat het leuk is.
Dit brengt mij bij het lijstje voor volgend jaar. Nee, ik doe niet aan goede voornemens maar omdat ik niet alles kan doen en de afgelopen maanden ook amper thuis was, heb ik een aantal dingen doorgeschoven naar volgend jaar.
Het zit mij dwars dat ik volgens de Spaanse doktoren niet naar Santiago mag lopen, zelfs niet met een lichte rugzak en in 9 afzonderlijke weken, alleen omdat ik een hernia heb. Ik kan mij vergissen, maar ik ben ervan overtuigd dat ik in Nederland daar wel toestemming voor zou krijgen, hoewel er misschien wel een lijst met voorwaarden aan zou zitten. Na lang zoeken heb ik een sportschool gevonden met daaraan verbonden een sportarts. Dus 1 van de eerste dingen die ik ga doen is een afspraak maken en kijken wat hun mening is.
Wat verder op het lijstje staat is een email sturen naar de school waar ik de opleiding wil gaan doen. Ik ben nog steeds aan het uitzoeken hoe het Spaanse systeem van inschrijven werkt, dus daar wil ik duidelijkheid over hebben en ik wil weten of er eisen gesteld worden aan mijn Spaans. Als ik de opleiding alleen kan doen als mijn Spaans op C1-niveau is, dan heeft dat natuurlijk gevolgen voor mijn planning.
Ik ben gestopt met mijn Spaanse lessen bij mijn lerares Spaans en probeer nu via thuisstudie mijn Spaans bij te houden en op hoger plan te brengen. Mijn lerares Spaans is een goede lerares maar haar manier van lesgeven werkt niet meer bij mij met als gevolg dat ik steeds meer weerstand tegen het huiswerk kreeg en dat de voordelen van snel en goed de taal onder de knie krijgen niet meer opwogen tegen de stress en de energie die de manier van lesgeven en de manier waarop ik mijn huiswerk moest doen mij opleverden. Maar het verbeteren van mijn Spaans, met name sprekend, is nog steeds belangrijk en op mijn lijstje staat om mij serieuzer met deze thuisstudie bezig te houden.
Spaanse Man doet pogingen om mij de Spaanse cultuur te laten doorgronden en volgens hem is de beste manier daarvoor om mij te verdiepen in de economische en sociale ontwikkeling van Spanje. Dus staat op mijn lijstje ook het ophalen van mijn kennis over economie en de bijbehorende filosofieën (bij voorkeur in het Spaans). Vroeger had ik met vrienden urenlange discussies over van alles en nog wat. Ik vind het leuk om dit stuk weer terug te brengen in mijn leven, hoewel mijn Spaans nog niet voldoende is om Spaanse Man van voldoende repliek te dienen.
Kortom, genoeg plannen om mij bezig te houden. Maar nu eerst genieten van de top2000.
zondag 25 december 2016
maandag 5 december 2016
Bijna naar Nederland
Langzaamaan wordt alles weer wat rustiger.
Spaanse man en ik hebben elkaar nu 3 zondagen achter elkaar gezien en het is leuk maar een relatie zal het niet worden. Dat geeft rust en duidelijkheid. We genieten van elkaars gezelschap voor zolang als het duurt en dan zien we wel weer verder. Gisteren kreeg ik de uitnodiging om 24 december bij zijn familie kerst te vieren maar ik denk dat ik dat aanbod maar af ga slaan. Het voelt heel raar om zijn hele familie te leren kennen zonder dat er sprake is van een relatie, hoewel het aardig aangeboden is. Van een vriendin ligt er ook een uitnodiging om die dag bij haar en haar ouders te komen (die ik ook al 2x ontmoet heb) en dat voelt prettiger.
Gelukkig kan ik lekker op zijn Spaans dit nog 1 dag van tevoren kenbaar maken dus ik ga mijn hoofd op dit moment niet over breken.
Werk blijft een chaos en ik blijf op zoek naar een andere functie binnen het bedrijf. Tot op heden zijn alle gesprekken op niets uitgelopen maar ik blijf zoeken. Maandag 19 december heb ik weer een gesprek. Ondertussen ben ik blij voor alle leuke mensen uit mijn team die het wel gelukt is om weg te komen maar ook wel een beetje jaloers omdat het mij niet lukt.
Na 3 maanden kwamen ze er ineens achter dat ik geen back-up meer heb. Er was iemand in training maar door werkdruk van beide kanten kwamen we daar niet verder mee. Daarnaast was mij duidelijk gezegd dat zij geen payroll hoefde te weten. Ik wil niet weten hoe ze dat op gaan lossen maar ik weet wel dat ik op mijn vrije dagen NIET bereikbaar ben voor vragen, hoewel ze dat wel van mij verwachten.
(Geen idee of ik het al een keer gemeld had maar het bedrijf is de hele organisatiestructuur aan het veranderen, waar op zich niks mis mee is, maar ze hebben het traject in gang gezet zonder er van tevoren goed over na te denken en het hele project kost meer geld dan gedacht. Dus nu zijn we soort van halverwege, niemand weet wat zijn taken zijn, mensen die weggingen zijn niet vervangen en het project ligt stil.)
Vrijdag vlieg ik naar Nederland om daar mijn 50-ste verjaardag te vieren. Volgens traditie vier ik elke 5 jaar mijn verjaardag met alle mensen die ik in de loop van mijn leven heb opgeduikeld en die zijn blijven hangen. Het onderhouden van de contacten is niet mijn sterkste kant maar het blijft altijd goed om te zien dat we toch elke 5 jaar weer bij elkaar zijn. De voorbereidingen laat ik aan mijn broer en schoonzus over, het enige wat ik hoef te doen is voldoende wakker te zijn om met iedereen te praten (wetend dat ik vrijdag om 06.30 uur opsta en waarschijnlijk om 03.00 een bed ga zien, zal dat nog niet meevallen).
Een kleine domper op de vreugde was het bericht dat een goede vriendin was overleden en omdat haar vriend geen contactgegevens van mij kon vinden, had ik de begrafenis gemist. Het zou een heel gedoe zijn geweest maar ik had het er wel voor over gehad.
In Nederland ligt er een druk programma met vooral een lange lijst van dingen die ik moet kopen. Vanuit Spanje liggen er verzoeken van Spaanse vriendinnen voor speculaaskruiden en nasi-kruiden en voor sommige dingen heb ik toch moeite met de Spaanse maten, zoals panties en leggings. De lengte red ik dan nog wel maar met onze Hollandse bovenbenen blijft het worstelen.
Verder moeten er nog een paar zaken met Ex geregeld worden en staan er spullen in het huis die ik hier wil hebben. Waarschijnlijk zijn er ook nog wel spullen die in september 2014 nog niet weg konden maar nu wel.
Terwijl ik dit zo opschrijf, realiseer ik mij dat ik inderdaad voor het laatst in september 2014 in Nederland ben geweest. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik in maart 2014 op het vliegtuig stapte om voor een jaar naar Spanje te gaan. Nu alweer bijna 3 jaar geleden. Is Spanje mijn thuis, nee, waarschijnlijk niet. Maar het is op dit moment wel de plek waar ik het meest gelukkig ben en voor voorlopig is dat genoeg.
Spaanse man en ik hebben elkaar nu 3 zondagen achter elkaar gezien en het is leuk maar een relatie zal het niet worden. Dat geeft rust en duidelijkheid. We genieten van elkaars gezelschap voor zolang als het duurt en dan zien we wel weer verder. Gisteren kreeg ik de uitnodiging om 24 december bij zijn familie kerst te vieren maar ik denk dat ik dat aanbod maar af ga slaan. Het voelt heel raar om zijn hele familie te leren kennen zonder dat er sprake is van een relatie, hoewel het aardig aangeboden is. Van een vriendin ligt er ook een uitnodiging om die dag bij haar en haar ouders te komen (die ik ook al 2x ontmoet heb) en dat voelt prettiger.
Gelukkig kan ik lekker op zijn Spaans dit nog 1 dag van tevoren kenbaar maken dus ik ga mijn hoofd op dit moment niet over breken.
Werk blijft een chaos en ik blijf op zoek naar een andere functie binnen het bedrijf. Tot op heden zijn alle gesprekken op niets uitgelopen maar ik blijf zoeken. Maandag 19 december heb ik weer een gesprek. Ondertussen ben ik blij voor alle leuke mensen uit mijn team die het wel gelukt is om weg te komen maar ook wel een beetje jaloers omdat het mij niet lukt.
Na 3 maanden kwamen ze er ineens achter dat ik geen back-up meer heb. Er was iemand in training maar door werkdruk van beide kanten kwamen we daar niet verder mee. Daarnaast was mij duidelijk gezegd dat zij geen payroll hoefde te weten. Ik wil niet weten hoe ze dat op gaan lossen maar ik weet wel dat ik op mijn vrije dagen NIET bereikbaar ben voor vragen, hoewel ze dat wel van mij verwachten.
(Geen idee of ik het al een keer gemeld had maar het bedrijf is de hele organisatiestructuur aan het veranderen, waar op zich niks mis mee is, maar ze hebben het traject in gang gezet zonder er van tevoren goed over na te denken en het hele project kost meer geld dan gedacht. Dus nu zijn we soort van halverwege, niemand weet wat zijn taken zijn, mensen die weggingen zijn niet vervangen en het project ligt stil.)
Vrijdag vlieg ik naar Nederland om daar mijn 50-ste verjaardag te vieren. Volgens traditie vier ik elke 5 jaar mijn verjaardag met alle mensen die ik in de loop van mijn leven heb opgeduikeld en die zijn blijven hangen. Het onderhouden van de contacten is niet mijn sterkste kant maar het blijft altijd goed om te zien dat we toch elke 5 jaar weer bij elkaar zijn. De voorbereidingen laat ik aan mijn broer en schoonzus over, het enige wat ik hoef te doen is voldoende wakker te zijn om met iedereen te praten (wetend dat ik vrijdag om 06.30 uur opsta en waarschijnlijk om 03.00 een bed ga zien, zal dat nog niet meevallen).
Een kleine domper op de vreugde was het bericht dat een goede vriendin was overleden en omdat haar vriend geen contactgegevens van mij kon vinden, had ik de begrafenis gemist. Het zou een heel gedoe zijn geweest maar ik had het er wel voor over gehad.
In Nederland ligt er een druk programma met vooral een lange lijst van dingen die ik moet kopen. Vanuit Spanje liggen er verzoeken van Spaanse vriendinnen voor speculaaskruiden en nasi-kruiden en voor sommige dingen heb ik toch moeite met de Spaanse maten, zoals panties en leggings. De lengte red ik dan nog wel maar met onze Hollandse bovenbenen blijft het worstelen.
Verder moeten er nog een paar zaken met Ex geregeld worden en staan er spullen in het huis die ik hier wil hebben. Waarschijnlijk zijn er ook nog wel spullen die in september 2014 nog niet weg konden maar nu wel.
Terwijl ik dit zo opschrijf, realiseer ik mij dat ik inderdaad voor het laatst in september 2014 in Nederland ben geweest. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik in maart 2014 op het vliegtuig stapte om voor een jaar naar Spanje te gaan. Nu alweer bijna 3 jaar geleden. Is Spanje mijn thuis, nee, waarschijnlijk niet. Maar het is op dit moment wel de plek waar ik het meest gelukkig ben en voor voorlopig is dat genoeg.
woensdag 16 november 2016
Druk
De titel van deze update zal niemand verbazen, denk ik.
Na eens goed in mijn agenda gekeken te hebben kwam ik tot de ontdekking dat ik sinds het weekend van 15 oktober aan het daten ben, met een vriendin naar Malaga ben geweest, een weekend tot over mijn oren in de repetities zat vanwege een concert op 31 oktober, vervolgens een weekend op bezoek moest bij een kennis en vorig weekend met een groepje vriendinnen een weekend naar het strand ben geweest. Dat zijn 5 weekenden waarin ik amper thuis was. Ik kan vertellen dat dit niet zo heel goed voor mij is, ik snak naar een beetje rust en tijd om mijn huis en mijn leven weer een beetje op de rit te krijgen.
Zeker als we daar een oorontsteking bij op tellen en een aanhoudende hoest.
Zit die rust er voorlopig aan te komen? Ik ben bang van niet hoewel er tot aan mijn verjaardag in Nederland geen weekenden meer op het programma staan waarvoor ik een heel weekend op pad moet.
Maar komend weekend: vrijdag weer een verplicht etentje van het werk (en als ik zou willen had ik ook nog naar een verjaardag gekund en bij vrienden gepofte kastanjes eten) en zondag ga ik met zelfde man van vorige keer weer een wandeling maken. Ik hoop zaterdag even bij te kunnen tanken.
Het weekend daarop ga ik vrijdag naar de opera in Madrid (moest vrije dagen opmaken), onderdeel van het experiment is om met de bus van 13.00 uur heen te gaan en met de bus van 01.30 in de ochtend weer terug te gaan. Op zaterdag heb ik de verjaardag van een vriendin en waarschijnlijk gaan we dat ergens buiten Granada vieren. De zondag staat nog leeg en ik hoop dat dit zo blijft maar ik weet zeker dat als er een weer een uitnodiging komt om te wandelen dat ik dan weer ja ga zeggen.
In de tussentijd heb ik een nieuw sollicitatiegesprek gehad maar daar heb ik tot op heden niks meer van gehoord hoewel ze gezegd hadden dat ze me na een week wat zouden laten weten. Volgende week donderdag heb ik een ander sollicitatiegesprek en ik hoop dat dit wel resultaat op zal leveren (beide functies binnen hetzelfde bedrijf). De sfeer in het team is inmiddels heel erg gedaald dus hoe sneller ik er weg ben hoe beter. Zeker in combinatie met de ingewikkelde dingen die mijn klant nu weer voor Nederland heeft verzonnen of laten gebeuren. Het is moeilijk om enthousiast over te komen als je het even helemaal gehad hebt met het bedrijf en je team.
Update over de mannen: van de twee die er eind vorige maand nog over waren, heb ik nog met 1 contact. Voor mij is het wel duidelijk dat dit niet een man is om een relatie mee te beginnen maar het is gezellig om samen te zijn en we hebben veel lol samen. De andere heeft tot op heden niks meer van zich laten horen en ik ga er niet achteraan.
Via de website (ja, ik weet het, ik had gezegd dat ik er niet meer op zou kijken) ben ik nu wel in contact met een andere man die een profiel heeft wat mij zeer aanspreekt. Het onhandige is dat we elkaar steeds mislopen zodat er niet echt een langdurige berichtenwisseling op gang komt. Maar het is wel leuk om elke morgen even te kijken of er een berichtje is gekomen.
Afgelopen maandag was ik bij een vriendin die mijn hulp nodig had (dezelfde als van de 2 jaar durende relatie die uiteindelijk geen relatie was) en heb ik bij toeval kennis gemaakt met haar ouders. Van het een kwam het ander en ik heb nu een uitnodiging liggen om alle 3 (!) de kerstdagen bij haar ouders door te brengen. Normaal gesproken is kerst hier maar 1 dag met de avond van 24 december maar omdat 25 december op een zondag valt, is 26 december dit jaar ook een vrije dag. Ik ben druk aan het bedenken hoe ik hier op een beleefde manier onderuit kan komen, hoewel het heel aardig is om mij uit te nodigen. Mijn vriendin is ernstig ziek en het is voor haar ouders een manier om mij te bedanken voor mijn vriendschap met haar.
Ik denk dat ik aan iedereen ga zeggen dat ik een week op vakantie en onbereikbaar ben om mij vervolgens alleen in mijn huis op te sluiten.
Na eens goed in mijn agenda gekeken te hebben kwam ik tot de ontdekking dat ik sinds het weekend van 15 oktober aan het daten ben, met een vriendin naar Malaga ben geweest, een weekend tot over mijn oren in de repetities zat vanwege een concert op 31 oktober, vervolgens een weekend op bezoek moest bij een kennis en vorig weekend met een groepje vriendinnen een weekend naar het strand ben geweest. Dat zijn 5 weekenden waarin ik amper thuis was. Ik kan vertellen dat dit niet zo heel goed voor mij is, ik snak naar een beetje rust en tijd om mijn huis en mijn leven weer een beetje op de rit te krijgen.
Zeker als we daar een oorontsteking bij op tellen en een aanhoudende hoest.
Zit die rust er voorlopig aan te komen? Ik ben bang van niet hoewel er tot aan mijn verjaardag in Nederland geen weekenden meer op het programma staan waarvoor ik een heel weekend op pad moet.
Maar komend weekend: vrijdag weer een verplicht etentje van het werk (en als ik zou willen had ik ook nog naar een verjaardag gekund en bij vrienden gepofte kastanjes eten) en zondag ga ik met zelfde man van vorige keer weer een wandeling maken. Ik hoop zaterdag even bij te kunnen tanken.
Het weekend daarop ga ik vrijdag naar de opera in Madrid (moest vrije dagen opmaken), onderdeel van het experiment is om met de bus van 13.00 uur heen te gaan en met de bus van 01.30 in de ochtend weer terug te gaan. Op zaterdag heb ik de verjaardag van een vriendin en waarschijnlijk gaan we dat ergens buiten Granada vieren. De zondag staat nog leeg en ik hoop dat dit zo blijft maar ik weet zeker dat als er een weer een uitnodiging komt om te wandelen dat ik dan weer ja ga zeggen.
In de tussentijd heb ik een nieuw sollicitatiegesprek gehad maar daar heb ik tot op heden niks meer van gehoord hoewel ze gezegd hadden dat ze me na een week wat zouden laten weten. Volgende week donderdag heb ik een ander sollicitatiegesprek en ik hoop dat dit wel resultaat op zal leveren (beide functies binnen hetzelfde bedrijf). De sfeer in het team is inmiddels heel erg gedaald dus hoe sneller ik er weg ben hoe beter. Zeker in combinatie met de ingewikkelde dingen die mijn klant nu weer voor Nederland heeft verzonnen of laten gebeuren. Het is moeilijk om enthousiast over te komen als je het even helemaal gehad hebt met het bedrijf en je team.
Update over de mannen: van de twee die er eind vorige maand nog over waren, heb ik nog met 1 contact. Voor mij is het wel duidelijk dat dit niet een man is om een relatie mee te beginnen maar het is gezellig om samen te zijn en we hebben veel lol samen. De andere heeft tot op heden niks meer van zich laten horen en ik ga er niet achteraan.
Via de website (ja, ik weet het, ik had gezegd dat ik er niet meer op zou kijken) ben ik nu wel in contact met een andere man die een profiel heeft wat mij zeer aanspreekt. Het onhandige is dat we elkaar steeds mislopen zodat er niet echt een langdurige berichtenwisseling op gang komt. Maar het is wel leuk om elke morgen even te kijken of er een berichtje is gekomen.
Afgelopen maandag was ik bij een vriendin die mijn hulp nodig had (dezelfde als van de 2 jaar durende relatie die uiteindelijk geen relatie was) en heb ik bij toeval kennis gemaakt met haar ouders. Van het een kwam het ander en ik heb nu een uitnodiging liggen om alle 3 (!) de kerstdagen bij haar ouders door te brengen. Normaal gesproken is kerst hier maar 1 dag met de avond van 24 december maar omdat 25 december op een zondag valt, is 26 december dit jaar ook een vrije dag. Ik ben druk aan het bedenken hoe ik hier op een beleefde manier onderuit kan komen, hoewel het heel aardig is om mij uit te nodigen. Mijn vriendin is ernstig ziek en het is voor haar ouders een manier om mij te bedanken voor mijn vriendschap met haar.
Ik denk dat ik aan iedereen ga zeggen dat ik een week op vakantie en onbereikbaar ben om mij vervolgens alleen in mijn huis op te sluiten.
zaterdag 29 oktober 2016
De datingsite
Een Spaanse vriendin dacht 2 jaar lang een relatie te hebben terwijl dat waarschijnlijk niet het geval was. Ik had al mijn vraagtekens bij de verhalen die ik van haar hoorde en toen we ontdekten dat deze man nog steeds met zekere regelmaat inlogde op de datingsite waar ze elkaar ontmoet hadden, was voor haar de maat vol en verbrak ze de "relatie". Persoonlijk zou ik het al veel eerder hebben gedaan, maar daarvoor ben ik misschien te Nederlands.
Zoals wel vaker, vinden mannen het niet altijd even leuk als een vrouw hen de deur wijst en deze man was daarop geen uitzondering. De liefdesbetuigingen blijven binnenstromen.
Waarop het vriendelijke verzoek kwam of ik mij wilde inschrijven op deze gratis datingsite en te kijken of ik informatie van deze man los kon peuteren. Niet al te hard bij nadenkend wat dat precies in zou houden en ziend dat mijn vriendin er echt slecht aan toe was, heb ik mij ingeschreven. Binnen een uur hadden 15 mannen mij een berichtje gestuurd terwijl ik nog niet eens een foto had geplaatst.
Dat is nu zo'n 3 weken geleden en er hebben meer dan 100 mannen aangegeven dat ze mij beter willen leren kennen.
De ontvangen berichten variëren van alleen "Hola" tot "Ik heb een open huwelijk, heb je zin in sex". Maar er zijn ook originelere openingen. Zeker in de periode dat ik mijn zeekoe als profielfoto had geplaatst (die vervolgens elke keer werd verwijderd omdat hij niet aan de eisen voldeed). Op zoek naar de man van mijn vriendin is het natuurlijk wel erg onaardig om berichtjes te negeren, dus van het een komt het ander.
Inmiddels ben ik 4x uit geweest en leer ik Spaanse woorden die waarschijnlijk niet echt voor dagelijks gebruik geschikt zijn. En omdat de Spaanse man erg hard zijn best moet doen om een vrouw van zijn goede bedoelingen te overtuigen, pakken ze ook vol uit. Bovendien willen ze allemaal aan die Nederlandse laten zien hoe mooi en leuk Granada wel niet is.
Zo ben ik al een avond achter op een motor meegenomen naar een fantastisch uitzichtpunt, een ritje door de Albaicin (de oude Moorse wijk) en daarna naar de film. Een andere man heeft mij als gids lopend meegenomen naar de Albaicin en vervolgens naar een restaurant om (iets minder geslaagd) gefrituurde vogeltjes te eten. En soms is het gewoon op een terrasje zitten met wat drinken en tapas.
Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik met volle teugen aan het genieten ben, hoewel ik het ook ingewikkeld vind om in de overvloed aan reacties te bepalen waar wel en waar niet op te reageren. Soms filtert het zich ook vanzelf wel uit. Dan stuur je 3 berichtjes heen en weer en dat is het dan. Tot op heden heb ik de man van mijn vriendin nog niet ontdekt en ik denk dat ik voor voorlopig de zoektocht even op ga geven. Met 2 mannen (van de 4) heb ik nog contact. Van de overige 2 liet 1 weten dat hij iemand had ontdekt die beter bij hem paste (wat ook beter was omdat deze man vooral iemand zocht om niet alleen te hoeven zijn) en de andere bleek (ontdekte ik vanmorgen) nog in een relatie te zitten. In dat geval lijkt het mij niet netjes om op een datingsite contact te zoeken met anderen.
Met de overgebleven mannen ga ik eerst maar eens uitzoeken wat de mogelijkheden zijn voordat ik weer nieuwe aan mijn lijstje toe ga voegen. 2 is al ingewikkeld genoeg.
De man die mij lopend naar door de Albaicin had meegenomen, neemt mij zondag mee uit wandelen en de andere, met wie ik na mijn koorrepetitie wat ben wezen drinken, hoopt een gaatje te vinden om mij nog een keer te ontmoeten.
En dan zien we wel wat er verder gaat gebeuren. Want ja, ik heb natuurlijk ook nog mijn werk, mijn koor, mijn vriendinnen, mijn cursus mindfulness en het dagelijkse huishouden dus veel tijd heb ik niet ;-).
Zoals wel vaker, vinden mannen het niet altijd even leuk als een vrouw hen de deur wijst en deze man was daarop geen uitzondering. De liefdesbetuigingen blijven binnenstromen.
Waarop het vriendelijke verzoek kwam of ik mij wilde inschrijven op deze gratis datingsite en te kijken of ik informatie van deze man los kon peuteren. Niet al te hard bij nadenkend wat dat precies in zou houden en ziend dat mijn vriendin er echt slecht aan toe was, heb ik mij ingeschreven. Binnen een uur hadden 15 mannen mij een berichtje gestuurd terwijl ik nog niet eens een foto had geplaatst.
Dat is nu zo'n 3 weken geleden en er hebben meer dan 100 mannen aangegeven dat ze mij beter willen leren kennen.
De ontvangen berichten variëren van alleen "Hola" tot "Ik heb een open huwelijk, heb je zin in sex". Maar er zijn ook originelere openingen. Zeker in de periode dat ik mijn zeekoe als profielfoto had geplaatst (die vervolgens elke keer werd verwijderd omdat hij niet aan de eisen voldeed). Op zoek naar de man van mijn vriendin is het natuurlijk wel erg onaardig om berichtjes te negeren, dus van het een komt het ander.
Inmiddels ben ik 4x uit geweest en leer ik Spaanse woorden die waarschijnlijk niet echt voor dagelijks gebruik geschikt zijn. En omdat de Spaanse man erg hard zijn best moet doen om een vrouw van zijn goede bedoelingen te overtuigen, pakken ze ook vol uit. Bovendien willen ze allemaal aan die Nederlandse laten zien hoe mooi en leuk Granada wel niet is.
Zo ben ik al een avond achter op een motor meegenomen naar een fantastisch uitzichtpunt, een ritje door de Albaicin (de oude Moorse wijk) en daarna naar de film. Een andere man heeft mij als gids lopend meegenomen naar de Albaicin en vervolgens naar een restaurant om (iets minder geslaagd) gefrituurde vogeltjes te eten. En soms is het gewoon op een terrasje zitten met wat drinken en tapas.
Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik met volle teugen aan het genieten ben, hoewel ik het ook ingewikkeld vind om in de overvloed aan reacties te bepalen waar wel en waar niet op te reageren. Soms filtert het zich ook vanzelf wel uit. Dan stuur je 3 berichtjes heen en weer en dat is het dan. Tot op heden heb ik de man van mijn vriendin nog niet ontdekt en ik denk dat ik voor voorlopig de zoektocht even op ga geven. Met 2 mannen (van de 4) heb ik nog contact. Van de overige 2 liet 1 weten dat hij iemand had ontdekt die beter bij hem paste (wat ook beter was omdat deze man vooral iemand zocht om niet alleen te hoeven zijn) en de andere bleek (ontdekte ik vanmorgen) nog in een relatie te zitten. In dat geval lijkt het mij niet netjes om op een datingsite contact te zoeken met anderen.
Met de overgebleven mannen ga ik eerst maar eens uitzoeken wat de mogelijkheden zijn voordat ik weer nieuwe aan mijn lijstje toe ga voegen. 2 is al ingewikkeld genoeg.
De man die mij lopend naar door de Albaicin had meegenomen, neemt mij zondag mee uit wandelen en de andere, met wie ik na mijn koorrepetitie wat ben wezen drinken, hoopt een gaatje te vinden om mij nog een keer te ontmoeten.
En dan zien we wel wat er verder gaat gebeuren. Want ja, ik heb natuurlijk ook nog mijn werk, mijn koor, mijn vriendinnen, mijn cursus mindfulness en het dagelijkse huishouden dus veel tijd heb ik niet ;-).
zaterdag 8 oktober 2016
Even helemaal zat
Op mijn vorige berichtje kwam de vraag hoe het in het nieuwe huisje bevalt en op dit moment kan ik daar niet zo 1-2-3 een antwoord opgeven.
In augustus voelde ik mij grieperig, 1 dag thuis gebleven en het briefje van de huisarts gehaald. Geen van beiden hadden we reden om aan te nemen dat het meer of iets anders zou zijn dan een verkoudheid. Vooral niet omdat verkouden zijn aan het einde van augustus hier heel normaal is.
Na zo'n 6 weken op en af met de verkoudheid bereikte ik het punt dat ik het zat was. Mijn stem was bijna verdwenen en op deze manier was het maar de vraag of ik in staat zou zijn om mee te doen met het concert van 31 oktober. Nieuw bezoek aan huisarts, oké waarschijnlijk was het geen verkoudheid geweest maar een allergie (heersen ook in augustus/september) in combinatie met een enorme hoeveelheid stof vanwege werkzaamheden in mijn vorige woonblok. Tijd voor Spaanse maatregelen waarvan het altijd maar de vraag is of de remedie niet erger is dan de kwaal.
Vitamine A-pillen voor mijn keel, een ontstekingsremmer en een anti-allergiemiddel en ik voel me nog ellendiger dan daarvoor. Nee, niet helemaal waar, de keelpijn is verdwenen maar is nu wel vervangen door een constant droog gevoel in mijn mond. Zeker omdat de dosering/samenstelling van medicijnen veel hoger is dan gewend in Nederland en omdat ik in Nederland amper medicijnen gebruikte, ben ik hier kennelijk behoorlijk gevoelig voor de bijwerkingen die op kunnen treden.
Nieuw bezoek aan de huisarts en de mededeling dat ik niet met de medicijnen mag stoppen en de kuur af moet maken. Dat houdt voor de vitamine en de ontstekingsremmer in dat ik nog 5 dagen moet afzien en voor het anti-allergiemiddel nog 15. Nu vooral hopen dat de bijwerkingen door de ontstekingsremmer worden veroorzaakt maar ik heb er een hard hoofd in. Eén van de bijwerkingen is een wijziging van humeur en ik moet eerlijk toegeven dat ik een humeur heb om op te schieten.
Daar tellen we dus een verhuizing bij op en de problemen om op zijn Spaans het grote meubel met naaimachine weer uit mijn huis te krijgen. Leuk om cadeau te krijgen maar als je gaat verhuizen en je huis zo op moet leveren als dat je er ingetrokken bent, dan heb je ineens een probleem. Maar goed, gisteren heeft een collega de naaimachine uit het meubel verwijderd en het meubel meegenomen. Ik moet nu alleen nog de naaimachine 2 verdiepingen naar beneden brengen en in de straat achterlaten. En dat na 2 weken toezeggingen van een liefdadigheidsinstelling dat ze me zullen bellen om het op te laten halen en het vervolgens niet doen.
Verder is alles over en het oude huis is schoon. Nu alleen nog een afspraak om de sleutels in te leveren en dat is het dan.
Ondertussen ben ik bezig met de enorme bureaucratische papierwinkel om niet alleen mijn adreswijziging in Spanje maar ook in Nederland door te geven. Met name de belastingdienst is vanuit het buitenland niet bereikbaar maar waarschijnlijk moeten er ook nog pensioenfondsen geïnformeerd worden. De Nederlandse banken zijn ook niet erg toeschietelijk en ik ben vandaag begonnen met een lijst van Spaanse instanties die ook mijn adreswijziging moeten hebben. Het zal mij benieuwen hoeveel post er in de komende periode kwijt gaat raken.
Persoonlijk vind ik dat al wel genoeg maar we zijn er nog niet. Ik werk voor een multinational en ergens in het hoofdkantoor is besloten om de werkstructuur wereldwijd te veranderen. Gecombineerd met een afdelingschef die zijn baan niet aan zijn communicatieve vaardigheden heeft te danken, is dat een recept voor chaos en onduidelijkheid. Ik ben nu al 3x van bureau veranderd in 2 weken, ik moet training ontvangen voor andere klanten en ik moet training geven aan andere Nederlanders over mijn klant. Daarbij is besloten dat vanwege de wijzigingen, mijn back-up die het bedrijf heeft verlaten, niet vervangen gaat worden dus mijn werk is toegenomen. Elke dag is weer een verrassing wat er nu weer gaat gebeuren of wat al had moeten gebeuren. Zeker in combinatie met de bijwerkingen een licht explosieve situatie.
Kortom, ik ben het even helemaal zat ;-). Maar zodra ik een realistischer beeld van het wonen in mijn nieuwe huisje kan geven, dan zal ik het doen.
In augustus voelde ik mij grieperig, 1 dag thuis gebleven en het briefje van de huisarts gehaald. Geen van beiden hadden we reden om aan te nemen dat het meer of iets anders zou zijn dan een verkoudheid. Vooral niet omdat verkouden zijn aan het einde van augustus hier heel normaal is.
Na zo'n 6 weken op en af met de verkoudheid bereikte ik het punt dat ik het zat was. Mijn stem was bijna verdwenen en op deze manier was het maar de vraag of ik in staat zou zijn om mee te doen met het concert van 31 oktober. Nieuw bezoek aan huisarts, oké waarschijnlijk was het geen verkoudheid geweest maar een allergie (heersen ook in augustus/september) in combinatie met een enorme hoeveelheid stof vanwege werkzaamheden in mijn vorige woonblok. Tijd voor Spaanse maatregelen waarvan het altijd maar de vraag is of de remedie niet erger is dan de kwaal.
Vitamine A-pillen voor mijn keel, een ontstekingsremmer en een anti-allergiemiddel en ik voel me nog ellendiger dan daarvoor. Nee, niet helemaal waar, de keelpijn is verdwenen maar is nu wel vervangen door een constant droog gevoel in mijn mond. Zeker omdat de dosering/samenstelling van medicijnen veel hoger is dan gewend in Nederland en omdat ik in Nederland amper medicijnen gebruikte, ben ik hier kennelijk behoorlijk gevoelig voor de bijwerkingen die op kunnen treden.
Nieuw bezoek aan de huisarts en de mededeling dat ik niet met de medicijnen mag stoppen en de kuur af moet maken. Dat houdt voor de vitamine en de ontstekingsremmer in dat ik nog 5 dagen moet afzien en voor het anti-allergiemiddel nog 15. Nu vooral hopen dat de bijwerkingen door de ontstekingsremmer worden veroorzaakt maar ik heb er een hard hoofd in. Eén van de bijwerkingen is een wijziging van humeur en ik moet eerlijk toegeven dat ik een humeur heb om op te schieten.
Daar tellen we dus een verhuizing bij op en de problemen om op zijn Spaans het grote meubel met naaimachine weer uit mijn huis te krijgen. Leuk om cadeau te krijgen maar als je gaat verhuizen en je huis zo op moet leveren als dat je er ingetrokken bent, dan heb je ineens een probleem. Maar goed, gisteren heeft een collega de naaimachine uit het meubel verwijderd en het meubel meegenomen. Ik moet nu alleen nog de naaimachine 2 verdiepingen naar beneden brengen en in de straat achterlaten. En dat na 2 weken toezeggingen van een liefdadigheidsinstelling dat ze me zullen bellen om het op te laten halen en het vervolgens niet doen.
Verder is alles over en het oude huis is schoon. Nu alleen nog een afspraak om de sleutels in te leveren en dat is het dan.
Ondertussen ben ik bezig met de enorme bureaucratische papierwinkel om niet alleen mijn adreswijziging in Spanje maar ook in Nederland door te geven. Met name de belastingdienst is vanuit het buitenland niet bereikbaar maar waarschijnlijk moeten er ook nog pensioenfondsen geïnformeerd worden. De Nederlandse banken zijn ook niet erg toeschietelijk en ik ben vandaag begonnen met een lijst van Spaanse instanties die ook mijn adreswijziging moeten hebben. Het zal mij benieuwen hoeveel post er in de komende periode kwijt gaat raken.
Persoonlijk vind ik dat al wel genoeg maar we zijn er nog niet. Ik werk voor een multinational en ergens in het hoofdkantoor is besloten om de werkstructuur wereldwijd te veranderen. Gecombineerd met een afdelingschef die zijn baan niet aan zijn communicatieve vaardigheden heeft te danken, is dat een recept voor chaos en onduidelijkheid. Ik ben nu al 3x van bureau veranderd in 2 weken, ik moet training ontvangen voor andere klanten en ik moet training geven aan andere Nederlanders over mijn klant. Daarbij is besloten dat vanwege de wijzigingen, mijn back-up die het bedrijf heeft verlaten, niet vervangen gaat worden dus mijn werk is toegenomen. Elke dag is weer een verrassing wat er nu weer gaat gebeuren of wat al had moeten gebeuren. Zeker in combinatie met de bijwerkingen een licht explosieve situatie.
Kortom, ik ben het even helemaal zat ;-). Maar zodra ik een realistischer beeld van het wonen in mijn nieuwe huisje kan geven, dan zal ik het doen.
vrijdag 30 september 2016
Ik kan geen trap meer zien!
Uiteindelijk, na een vriendelijk verzoek van mijn kant om mij de sleutel te geven op donderdagavond of vrijdagmorgen, werd de afspraak gemaakt dat ik donderdag om 18.00 uur het contract kon komen tekenen en dan ook de sleutel zou krijgen. Goed geregeld.
Internet liep uiteindelijk wat minder soepel. Ze zouden met ingang van 1 oktober stoppen en mij bellen voor bevestiging en uiteindelijk was ik donderdag mijn internet kwijt zonder het toegezegde telefoontje. Dus gisteravond zat ik mijn oude huis bij te komen van 4 heen en weertjes tussen oude en nieuwe huis, bedacht dat dit een goed moment was om de enquête voor het koor in te vullen en kon dus even niks. Maar goed, het is in ieder geval afgesloten.
Gisteren 4x heen en weer en vandaag 7x heen en weer en nog zijn alle spullen niet over. Mijn oude huis is op de 2e verdieping en dat zijn 28 treden. Mijn nieuwe huis is op de derde verdieping en dat zijn er 53. Zoals zoveel huizen in het centrum is er geen lift beschikbaar. Vanmiddag heeft een vriendin eventjes geholpen. We zijn eerst pizza wezen eten en daarna heeft ze mij geholpen met het uitpakken van een paar tassen/koffers en daarna hebben we samen nog een heen en weertje gedaan. Na thee te hebben gedronken is zij naar huis gegaan en heb ik mijn laatste heen en weertje van de dag gedaan.
Vervolgens nog wel 2 heen en weertjes richting chino want ik kom toch opbergruimte tekort.
En nu ben ik dus op. Om 19.00 uur zat ik al verlangend naar mijn bed te kijken en nu is het over half 9 en vind ik dat ik wel aan mijn verlangen toe mag geven.
Morgen staat in het teken van het organiseren van de chaos in mijn nieuwe huis, met een bezoekje aan de bouwmarkt om te kijken naar iets van een wasrek en terug naar de chine voor het ruilen van een doos die volgens de berekeningen onder het bed zou moeten passen en er niet onder past.
Zondag komt mijn lerares Spaans helpen om de laatste dingen over te brengen en dan rest mij alleen het schoonmaken in het oude huis.
Internet liep uiteindelijk wat minder soepel. Ze zouden met ingang van 1 oktober stoppen en mij bellen voor bevestiging en uiteindelijk was ik donderdag mijn internet kwijt zonder het toegezegde telefoontje. Dus gisteravond zat ik mijn oude huis bij te komen van 4 heen en weertjes tussen oude en nieuwe huis, bedacht dat dit een goed moment was om de enquête voor het koor in te vullen en kon dus even niks. Maar goed, het is in ieder geval afgesloten.
Gisteren 4x heen en weer en vandaag 7x heen en weer en nog zijn alle spullen niet over. Mijn oude huis is op de 2e verdieping en dat zijn 28 treden. Mijn nieuwe huis is op de derde verdieping en dat zijn er 53. Zoals zoveel huizen in het centrum is er geen lift beschikbaar. Vanmiddag heeft een vriendin eventjes geholpen. We zijn eerst pizza wezen eten en daarna heeft ze mij geholpen met het uitpakken van een paar tassen/koffers en daarna hebben we samen nog een heen en weertje gedaan. Na thee te hebben gedronken is zij naar huis gegaan en heb ik mijn laatste heen en weertje van de dag gedaan.
Vervolgens nog wel 2 heen en weertjes richting chino want ik kom toch opbergruimte tekort.
En nu ben ik dus op. Om 19.00 uur zat ik al verlangend naar mijn bed te kijken en nu is het over half 9 en vind ik dat ik wel aan mijn verlangen toe mag geven.
Morgen staat in het teken van het organiseren van de chaos in mijn nieuwe huis, met een bezoekje aan de bouwmarkt om te kijken naar iets van een wasrek en terug naar de chine voor het ruilen van een doos die volgens de berekeningen onder het bed zou moeten passen en er niet onder past.
Zondag komt mijn lerares Spaans helpen om de laatste dingen over te brengen en dan rest mij alleen het schoonmaken in het oude huis.
zaterdag 24 september 2016
Verhuizen op z'n Spaans
Elke keer sta ik weer versteld van de verschillen tussen Spanje en Nederland terwijl ik na 2,5 jaar nu eigenlijk wel beter zou moeten weten. Vanmorgen op weg naar de boekhandel om wat uit te zoeken, kwam ik mijn yoga-lerares tegen. Zij werkt ook bij hetzelfde bedrijf en woont samen met een Spaanse man. Zij en haar partner hebben 1x per maand een lunch waarin ze, zonder onderbreking door de ander, hun hart kunnen luchten over de cultuurverschillen waar ze tegenaan lopen. Na afloop kunnen ze er om lachen en kunnen er dan weer voor een maand tegen. En dan hebben we het nog niet over de taalbarrière.
Dat geeft mij op dit moment de bevestiging dat ik waarschijnlijk nooit aan de cultuur hier zal kunnen wennen maar dat ik er uiteindelijk wel mee zal leren leven.
Een reactie op mijn vorige bericht was de vraag of er al een man in mijn leven was. Het antwoord daarop is nee en om mij heen kijkend naar al die paren van verschillende culturen die moeite hebben daar een middenweg in te vinden, weet ik eerlijk gezegd ook niet of ik daar wel op zit te wachten ;-). Maar als het op mijn pad komt, zie ik wel weer verder.
Als alles goed gaat krijg ik ergens (let wel, ergens maar geen idee wanneer precies) de sleutels van mijn nieuwe onderkomen. Vrijdag 2 september heb ik de borg betaald en de intentieverklaring getekend dat ik met ingang van 1 oktober de studio ga huren. Omdat de makelaar vergeten was 2 exemplaren uit te printen, zit ik nu nog steeds te wachten op een kopie voor mijn eigen administratie. Op de intentieverklaring staat mijn e-mailadres en de makelaar zou de kopie hier naar toesturen. Dan had ik zijn e-mailadres voor de gegevens van de persoon die mede moet ondertekenen.
De eigenaar van het gebouw wil dat iedere huurder een persoon heeft die borg staat voor de huurder. Makelaar was alleen vergeten te zeggen dat dit een persoon met een vaste baan moest zijn en geen zelfstandige. Dus toen ik vertelde dat mijn lerares Spaans wel borg wilde staan waren ze blij maar mocht het toch niet omdat zij niet in loondienst is. Uiteindelijk (zij het niet van harte) gingen ze akkoord met mijn broer. Dus ik zit te wachten op de kopie van de intentieverklaring per email zodat ik de ID-gegevens van Broer door kon sturen.
Inmiddels was het 7 september ;-).
Ik stuur maar eens een whatsapp en geef nogmaals mijn e-mailadres met het verzoek om mij een e-mailadres te sturen voor het doorsturen van de ID-gegevens. Geen reactie. Zonder ID-gegevens geen contract en als het contract eerst naar Nederland moet voor ondertekening en weer terug, dan begin ik toch een beetje ongerust te worden.
Uiteindelijk op de 19e maar een foto van de ID-gegevens gemaakt en die via de whatsapp naar de makelaar gestuurd. Daarbij de vraag of er verder nog iets nodig was. En zowaar: een reactie: Dank je wel en ik zal je zo snel mogelijk het contract doen toekomen. Mooi, er is beweging. Dinsdag kwam ik bij toeval de makelaar tegen toen ik op weg was naar de supermarkt. Het geijkte praatje en weer de toezegging dat het contract gemaakt zou worden. Op woensdag een berichtje: ik maak het contract vanavond. Ik voelde mij niet heel geweldig vanwege een aanhoudende verkoudheid, dus het berichtje van dezelfde avond gemist met de vraag of ik akkoord ging met 31 juli 2017 als einddatum van het contract maar dat ik altijd kon verlengen als ik dat wilde. Donderdagmorgen een berichtje teruggestuurd met akkoord.
Donderdag voor Spaanse etenstijd een e-mail met contract. Graag doorsturen naar broer voor ondertekening en dan per brief terugsturen. Wacht even, per brief terugsturen? Dat komt dus nooit op tijd aan. Broer: graag per post en per scan terugsturen. Om tot de ontdekking te komen dat het telefoonnummer van Broer ontbreekt. Er staat mij bij dat ik gevraagd heb of alles nu compleet was toen ik de ID-gegevens stuurde en ik heb daarop geen reactie gekregen.
Broer stuurt getekend contract terug en zit met dezelfde vraag als ik: heeft het wel zin om het contract ook nog per post op te sturen. Ik stuur de scan door naar de makelaar met de mededeling dat we het telefoonnummer van Broer wel tijdens de ondertekening van het contract in zullen vullen en de vraag of er nog een origineel per post moet komen.
Antwoord van de makelaar: dat moet de eigenaar beslissen en dat zien we dan wel. Vertaling naar het Nederlands: beter toch per post opsturen wat Broer uiteindelijk gedaan heeft.
Vervolgens besluit de makelaar heel optimistisch dat we elkaar volgende week (is aankomende week) zullen zien. Geen idee wanneer dat dus zal zijn maar hopelijk uiterlijk vrijdagmorgen omdat ik aankomende vrijdag en de maandag daarop vrij ben om te verhuizen. Woensdag zal ik wel weer wat berichtjes gaan versturen om tot een tijd en datum te komen.
Aan de andere kant, in Nederland moet je een wijziging in je internetaansluiting zo snel mogelijk doorgeven terwijl dat hier niet eerder dan 3 dagen van tevoren is omdat ze dat niet met een datum ver in de toekomst in het systeem kunnen zetten (ze sluiten je gewoon binnen 3 dagen af).
Het zijn van die kleine dingen die het leven gemakkelijker of ingewikkelder maken. En natuurlijk met de allerbeste bedoelingen.
Dat geeft mij op dit moment de bevestiging dat ik waarschijnlijk nooit aan de cultuur hier zal kunnen wennen maar dat ik er uiteindelijk wel mee zal leren leven.
Een reactie op mijn vorige bericht was de vraag of er al een man in mijn leven was. Het antwoord daarop is nee en om mij heen kijkend naar al die paren van verschillende culturen die moeite hebben daar een middenweg in te vinden, weet ik eerlijk gezegd ook niet of ik daar wel op zit te wachten ;-). Maar als het op mijn pad komt, zie ik wel weer verder.
Als alles goed gaat krijg ik ergens (let wel, ergens maar geen idee wanneer precies) de sleutels van mijn nieuwe onderkomen. Vrijdag 2 september heb ik de borg betaald en de intentieverklaring getekend dat ik met ingang van 1 oktober de studio ga huren. Omdat de makelaar vergeten was 2 exemplaren uit te printen, zit ik nu nog steeds te wachten op een kopie voor mijn eigen administratie. Op de intentieverklaring staat mijn e-mailadres en de makelaar zou de kopie hier naar toesturen. Dan had ik zijn e-mailadres voor de gegevens van de persoon die mede moet ondertekenen.
De eigenaar van het gebouw wil dat iedere huurder een persoon heeft die borg staat voor de huurder. Makelaar was alleen vergeten te zeggen dat dit een persoon met een vaste baan moest zijn en geen zelfstandige. Dus toen ik vertelde dat mijn lerares Spaans wel borg wilde staan waren ze blij maar mocht het toch niet omdat zij niet in loondienst is. Uiteindelijk (zij het niet van harte) gingen ze akkoord met mijn broer. Dus ik zit te wachten op de kopie van de intentieverklaring per email zodat ik de ID-gegevens van Broer door kon sturen.
Inmiddels was het 7 september ;-).
Ik stuur maar eens een whatsapp en geef nogmaals mijn e-mailadres met het verzoek om mij een e-mailadres te sturen voor het doorsturen van de ID-gegevens. Geen reactie. Zonder ID-gegevens geen contract en als het contract eerst naar Nederland moet voor ondertekening en weer terug, dan begin ik toch een beetje ongerust te worden.
Uiteindelijk op de 19e maar een foto van de ID-gegevens gemaakt en die via de whatsapp naar de makelaar gestuurd. Daarbij de vraag of er verder nog iets nodig was. En zowaar: een reactie: Dank je wel en ik zal je zo snel mogelijk het contract doen toekomen. Mooi, er is beweging. Dinsdag kwam ik bij toeval de makelaar tegen toen ik op weg was naar de supermarkt. Het geijkte praatje en weer de toezegging dat het contract gemaakt zou worden. Op woensdag een berichtje: ik maak het contract vanavond. Ik voelde mij niet heel geweldig vanwege een aanhoudende verkoudheid, dus het berichtje van dezelfde avond gemist met de vraag of ik akkoord ging met 31 juli 2017 als einddatum van het contract maar dat ik altijd kon verlengen als ik dat wilde. Donderdagmorgen een berichtje teruggestuurd met akkoord.
Donderdag voor Spaanse etenstijd een e-mail met contract. Graag doorsturen naar broer voor ondertekening en dan per brief terugsturen. Wacht even, per brief terugsturen? Dat komt dus nooit op tijd aan. Broer: graag per post en per scan terugsturen. Om tot de ontdekking te komen dat het telefoonnummer van Broer ontbreekt. Er staat mij bij dat ik gevraagd heb of alles nu compleet was toen ik de ID-gegevens stuurde en ik heb daarop geen reactie gekregen.
Broer stuurt getekend contract terug en zit met dezelfde vraag als ik: heeft het wel zin om het contract ook nog per post op te sturen. Ik stuur de scan door naar de makelaar met de mededeling dat we het telefoonnummer van Broer wel tijdens de ondertekening van het contract in zullen vullen en de vraag of er nog een origineel per post moet komen.
Antwoord van de makelaar: dat moet de eigenaar beslissen en dat zien we dan wel. Vertaling naar het Nederlands: beter toch per post opsturen wat Broer uiteindelijk gedaan heeft.
Vervolgens besluit de makelaar heel optimistisch dat we elkaar volgende week (is aankomende week) zullen zien. Geen idee wanneer dat dus zal zijn maar hopelijk uiterlijk vrijdagmorgen omdat ik aankomende vrijdag en de maandag daarop vrij ben om te verhuizen. Woensdag zal ik wel weer wat berichtjes gaan versturen om tot een tijd en datum te komen.
Aan de andere kant, in Nederland moet je een wijziging in je internetaansluiting zo snel mogelijk doorgeven terwijl dat hier niet eerder dan 3 dagen van tevoren is omdat ze dat niet met een datum ver in de toekomst in het systeem kunnen zetten (ze sluiten je gewoon binnen 3 dagen af).
Het zijn van die kleine dingen die het leven gemakkelijker of ingewikkelder maken. En natuurlijk met de allerbeste bedoelingen.
zaterdag 3 september 2016
Financieel overzicht
Ergens in maart/april 2015 heb ik eens geschreven over mijn begroting van € 1000,00/maand. Dit was het bedrag dat (ongeveer) elke maand op mijn rekening werd geschreven nadat ik een vast contract had gekregen.
Na aftrek van huur, gas water licht, supermarkt en overige vaste uitgaven zou er zo'n € 160,00 per maand overblijven voor leuke dingen, kleding, noodzakelijke aankopen zoals gloeilampen en dergelijke. En op dat moment wist ik eigenlijk al wel dat dit niet te doen zou zijn. Hoewel een hoop dingen goedkoper zijn dan in Nederland, is het salaris hier natuurlijk ook lager waardoor het verhoudingsgewijs niet echt opschiet. Dat was ook het moment waarop regelmatig door mijn hoofd schoot dat goedkoper wonen waarschijnlijk wel een goede optie zou zijn. Maar elke keer als ik serieus aan verhuizen dacht, waren er zoveel factoren die onzeker waren dat ik het er weer bij liet zitten. Verhuizen met de kans dat het maar voor een maand of 2-3 zou zijn, zet geen zoden aan de dijk.
Tot op heden heb ik hier nog geen verslag gedaan van mijn pogingen om binnen mijn budget te blijven. Laat om te beginnen duidelijk zijn dat ik niet klaag. Ik wist van tevoren dat het zwaar zou zijn om in Spanje rond te komen van het salaris wat ik hier verdien en het is een van de voornaamste redenen voor mensen om uiteindelijk terug te gaan naar land van herkomst. Voor mij is het voor een deel ook een sport om te kijken of het gaat lukken of niet. Ik kan zeggen dat het voor 2015 niet gelukt is en waarschijnlijk voor 2016 ook niet gaat lukken. Gelukkig heb ik spaargeld om het verschil op te vangen en 2 Spaanse belastingteruggaves helpen ook om het gat weer een beetje te dichten. Al schrijvend bedenk ik ineens dat ik ook maar eens contact moet opnemen met de accountant die mijn belastingaangifte voor 2014 heeft gedaan. Die is ergens in november 2015 ingediend en tot op heden heb ik nog geen bedrag op mijn rekening binnen zien komen.
In 2015 heb ik zo'n € 1800,00 meer uitgegeven dan dat er binnen is gekomen. De grootste reden om niet binnen budget te blijven in 2015 was de aankoop van mijn brillen. De prijs van de glazen was goed voor 2 brillen (multifocaal, verkleurend als zonnebril en 2 monturen) en bedroeg zo'n € 900,00. Daar is de eerste helft al mee verklaard.
Een nieuw paspoort inclusief foto's kostte mij iets meer dan € 140,00 (want moest via de ambassade) en dan 2 kleine vakanties naar Sevilla en Madrid (omdat ik naar de ambassade moest) die elk rond de € 200,00 hebben gekost. De opera in Sevilla kostte mij zo'n € 70,00.
Het laten repareren van mijn naaimachine en het herstellen van de naaimachine die ik van een vriendin heb gekregen was rond de € 325,00 en ben ik begonnen met het vervangen van kleding, zwarte kleding omdat ik bij het koor ging en omdat mijn kleding uit Nederland toen zo'n 3 jaar oud was. Daarmee is het verschil tussen inkomsten en uitgaven wel verklaard. In 2015 ging ik beduidend minder uit dan in 2016, wat zeker gescheeld heeft.
Hoewel ik ook in 2016 niet binnen budget zal blijven zal het dit jaar niet om zo'n groot bedrag gaan (als dat wel het geval is, dan heeft er een calamiteit plaats gevonden). Tot op heden gaat het om een vlucht naar Nederland in december van rond de € 100,00 en moest er vooral nieuwe kleding komen (met name schoenen). Daarnaast ga ik dus vaker uit ten opzichte van voorgaande jaren. Een weekendje strand met vriendinnen kost toch snel € 50,00 (3x uit eten, terrasjes en copas) mede door de Spaanse gewoonte om niet thuis te eten maar om uit eten te gaan. En met een vriendin die ik onlangs heb leren kennen, ga ik nu regelmatig naar de film.
Vandaag heb ik de email verstuurd om de huur op te zeggen en mijn huisbaas heeft gezegd dat ik voor oktober een halve maand huur moet betalen (ik heb met ingang van 15 oktober opgezegd) en dat ik vanzelfsprekend mijn borg terug ga krijgen. Volgens het contract zou ik bij voortijdig opzeggen mijn borg kwijt raken dus ik ben hier erg blij mee. Het maakt dat de verhuizing mij wel geld gaat kosten maar in ieder geval minder dan ik had gedacht. Toch zal ik dit jaar nog niet de vruchten van de verlaging kunnen plukken omdat voor het nieuwe huisje nog de nodige dingen aangeschaft moeten worden. Voor 2017 ga ik dus hard mijn best doen om binnen de begroting te blijven en voor dit jaar vooral proberen de schade te beperken. Met zo'n € 1500,00 per jaar meer, heb ik goede hoop dat dat zal lukken.
Na aftrek van huur, gas water licht, supermarkt en overige vaste uitgaven zou er zo'n € 160,00 per maand overblijven voor leuke dingen, kleding, noodzakelijke aankopen zoals gloeilampen en dergelijke. En op dat moment wist ik eigenlijk al wel dat dit niet te doen zou zijn. Hoewel een hoop dingen goedkoper zijn dan in Nederland, is het salaris hier natuurlijk ook lager waardoor het verhoudingsgewijs niet echt opschiet. Dat was ook het moment waarop regelmatig door mijn hoofd schoot dat goedkoper wonen waarschijnlijk wel een goede optie zou zijn. Maar elke keer als ik serieus aan verhuizen dacht, waren er zoveel factoren die onzeker waren dat ik het er weer bij liet zitten. Verhuizen met de kans dat het maar voor een maand of 2-3 zou zijn, zet geen zoden aan de dijk.
Tot op heden heb ik hier nog geen verslag gedaan van mijn pogingen om binnen mijn budget te blijven. Laat om te beginnen duidelijk zijn dat ik niet klaag. Ik wist van tevoren dat het zwaar zou zijn om in Spanje rond te komen van het salaris wat ik hier verdien en het is een van de voornaamste redenen voor mensen om uiteindelijk terug te gaan naar land van herkomst. Voor mij is het voor een deel ook een sport om te kijken of het gaat lukken of niet. Ik kan zeggen dat het voor 2015 niet gelukt is en waarschijnlijk voor 2016 ook niet gaat lukken. Gelukkig heb ik spaargeld om het verschil op te vangen en 2 Spaanse belastingteruggaves helpen ook om het gat weer een beetje te dichten. Al schrijvend bedenk ik ineens dat ik ook maar eens contact moet opnemen met de accountant die mijn belastingaangifte voor 2014 heeft gedaan. Die is ergens in november 2015 ingediend en tot op heden heb ik nog geen bedrag op mijn rekening binnen zien komen.
In 2015 heb ik zo'n € 1800,00 meer uitgegeven dan dat er binnen is gekomen. De grootste reden om niet binnen budget te blijven in 2015 was de aankoop van mijn brillen. De prijs van de glazen was goed voor 2 brillen (multifocaal, verkleurend als zonnebril en 2 monturen) en bedroeg zo'n € 900,00. Daar is de eerste helft al mee verklaard.
Een nieuw paspoort inclusief foto's kostte mij iets meer dan € 140,00 (want moest via de ambassade) en dan 2 kleine vakanties naar Sevilla en Madrid (omdat ik naar de ambassade moest) die elk rond de € 200,00 hebben gekost. De opera in Sevilla kostte mij zo'n € 70,00.
Het laten repareren van mijn naaimachine en het herstellen van de naaimachine die ik van een vriendin heb gekregen was rond de € 325,00 en ben ik begonnen met het vervangen van kleding, zwarte kleding omdat ik bij het koor ging en omdat mijn kleding uit Nederland toen zo'n 3 jaar oud was. Daarmee is het verschil tussen inkomsten en uitgaven wel verklaard. In 2015 ging ik beduidend minder uit dan in 2016, wat zeker gescheeld heeft.
Hoewel ik ook in 2016 niet binnen budget zal blijven zal het dit jaar niet om zo'n groot bedrag gaan (als dat wel het geval is, dan heeft er een calamiteit plaats gevonden). Tot op heden gaat het om een vlucht naar Nederland in december van rond de € 100,00 en moest er vooral nieuwe kleding komen (met name schoenen). Daarnaast ga ik dus vaker uit ten opzichte van voorgaande jaren. Een weekendje strand met vriendinnen kost toch snel € 50,00 (3x uit eten, terrasjes en copas) mede door de Spaanse gewoonte om niet thuis te eten maar om uit eten te gaan. En met een vriendin die ik onlangs heb leren kennen, ga ik nu regelmatig naar de film.
Vandaag heb ik de email verstuurd om de huur op te zeggen en mijn huisbaas heeft gezegd dat ik voor oktober een halve maand huur moet betalen (ik heb met ingang van 15 oktober opgezegd) en dat ik vanzelfsprekend mijn borg terug ga krijgen. Volgens het contract zou ik bij voortijdig opzeggen mijn borg kwijt raken dus ik ben hier erg blij mee. Het maakt dat de verhuizing mij wel geld gaat kosten maar in ieder geval minder dan ik had gedacht. Toch zal ik dit jaar nog niet de vruchten van de verlaging kunnen plukken omdat voor het nieuwe huisje nog de nodige dingen aangeschaft moeten worden. Voor 2017 ga ik dus hard mijn best doen om binnen de begroting te blijven en voor dit jaar vooral proberen de schade te beperken. Met zo'n € 1500,00 per jaar meer, heb ik goede hoop dat dat zal lukken.
vrijdag 2 september 2016
Besluiten nemen
In augustus leek het nog alsof er heel veel mogelijkheden waren. Recruitment UK zou mij bellen om te overleggen voor een aantal banen aldaar en ik dacht dat ik een goede kans maakte op de quality baan. We zijn nu weer een paar weken verder en ik ben niet gekozen voor de quality baan en recruitment UK heeft ook nog steeds niet gebeld. Dus in die zin soort van terug bij af.
Aan de andere kant werd het ook steeds duidelijk dat ik mijn leven niet heel veel langer in deze patstelling door kon brengen, wachtend op het verlossende antwoord van de ene dan wel de andere baan. Tijd om na zo'n 2 jaar eens een woordje te wisselen met mijn coach in Nederland. En toen ging het hard. Soms kan het heel verhelderend zijn om met een onafhankelijk persoon te sparren die heel goed weet hoe ik in elkaar steek en wat ik nodig heb om mijzelf en mijn neusje in de juiste richting te krijgen. Hoewel al zijn opmerkingen heel nuttig waren, was ik vooral blij met zijn opmerking dat ik er in al de tijd dat hij mij kent (en dat is toch al wel zo'n 9 jaar) nog nooit zo goed en gelukkig uit heb gezien.
Na wat heen en weer gepraat en gevraag kwamen we uiteindelijk tot de conclusie dat ik er voor nu het meest gebaat ben om gewoon te blijven waar ik ben. Mijn leven wordt steeds leuker en omdat ik nogal eens de neiging heb om het kind met het badwater weg te gooien, hebben we ook gekeken wat ik kon doen om mijn leven hier nog leuker te maken. Daar horen wat vaker uitstapjes naar de grote stad bij om daar naar de opera te gaan. Hoe doen we dat financieel? Door goedkoper te gaan wonen.
Natuurlijk zijn er wel wat meer mogelijkheden om wat geld bij te verdienen, bijvoorbeeld door privéles Engels te geven. Ik ben er echter nog niet aan toe om na jaren elke avond na mijn werk nog in actie te moeten komen, mijn vrije dinsdag- en donderdagavond op te geven voor privélessen. Dus voor nu is dat nog even geen optie en dat houdt in dat ik nu mijn plan om te verhuizen eindelijk vorm ga geven, of beter gezegd, heb vorm gegeven.
Hoewel ik heel blij ben met mijn huis, is het met € 400,00/maand aan de dure kant. Niet voor wat ik voor dat bedrag krijg maar in verhouding met mijn salaris. Meer dan de helft gaat op aan vaste lasten en er blijft zo'n € 140,00/maand over voor kleding, aankopen voor in het huis en zakgeld. Zelfs voor Spaanse begrippen is dat niet veel.
Afgelopen maandagavond had ik het gesprek met Coach en vanmorgen heb ik een studio gevonden die mij wel aanstaat. Het is dicht bij waar ik nu woon, wat als voordeel heeft dat ik mij niet weer een buurt eigen moet maken. Ik ga straks een huurcontract tekenen met ingang van 1 oktober en hoop mijn huidige huis met ingang van 15 oktober op te zeggen. Als het eerder kan, dan doen we dat op z'n Spaans en komen we er vast wel uit. Het huis staat nu al leeg, dus ik zou er per direct al in kunnen maar ik wil mijn huidige huisbaas niet voor het hoofd stoten en een redelijke opzegtermijn in acht nemen.
Als er iets is wat ik hier geleerd heb, is dat het in stand houden van relaties heel nuttig en waardevol is.
Met Coach heb ik afgesproken dat ik mijn leven nu eerst op orde ga brengen en dan na een maand of 2 uit ga stralen dat ik open sta voor een nieuwe uitdaging op werkgebied. Volgens hem komt er dan vanzelf wel iets op mijn pad, intern of extern. Dat zien we dan wel weer, eerst verhuizen.
De huur van de studio bedraagt € 300,00/maand dus € 100,00 goedkoper. Verder is dit bedrag inclusief internet waardoor ik ook nog eens rond de € 25,00/maand op mijn telefoonrekening ga besparen. Of ik uiteindelijk ook zal besparen op elektriciteit en verwarming durf ik op dit moment nog niet te zeggen. Maar met een besparing van € 125,00/maand ben ik al heel blij. Het zal het leven een stuk gemakkelijker maken.
Nu ga ik mij eerst eens bezig houden met mijn eerste verhuizing op zijn Spaans. Het zal mij benieuwen wat ik daar weer mee ga beleven.
Aan de andere kant werd het ook steeds duidelijk dat ik mijn leven niet heel veel langer in deze patstelling door kon brengen, wachtend op het verlossende antwoord van de ene dan wel de andere baan. Tijd om na zo'n 2 jaar eens een woordje te wisselen met mijn coach in Nederland. En toen ging het hard. Soms kan het heel verhelderend zijn om met een onafhankelijk persoon te sparren die heel goed weet hoe ik in elkaar steek en wat ik nodig heb om mijzelf en mijn neusje in de juiste richting te krijgen. Hoewel al zijn opmerkingen heel nuttig waren, was ik vooral blij met zijn opmerking dat ik er in al de tijd dat hij mij kent (en dat is toch al wel zo'n 9 jaar) nog nooit zo goed en gelukkig uit heb gezien.
Na wat heen en weer gepraat en gevraag kwamen we uiteindelijk tot de conclusie dat ik er voor nu het meest gebaat ben om gewoon te blijven waar ik ben. Mijn leven wordt steeds leuker en omdat ik nogal eens de neiging heb om het kind met het badwater weg te gooien, hebben we ook gekeken wat ik kon doen om mijn leven hier nog leuker te maken. Daar horen wat vaker uitstapjes naar de grote stad bij om daar naar de opera te gaan. Hoe doen we dat financieel? Door goedkoper te gaan wonen.
Natuurlijk zijn er wel wat meer mogelijkheden om wat geld bij te verdienen, bijvoorbeeld door privéles Engels te geven. Ik ben er echter nog niet aan toe om na jaren elke avond na mijn werk nog in actie te moeten komen, mijn vrije dinsdag- en donderdagavond op te geven voor privélessen. Dus voor nu is dat nog even geen optie en dat houdt in dat ik nu mijn plan om te verhuizen eindelijk vorm ga geven, of beter gezegd, heb vorm gegeven.
Hoewel ik heel blij ben met mijn huis, is het met € 400,00/maand aan de dure kant. Niet voor wat ik voor dat bedrag krijg maar in verhouding met mijn salaris. Meer dan de helft gaat op aan vaste lasten en er blijft zo'n € 140,00/maand over voor kleding, aankopen voor in het huis en zakgeld. Zelfs voor Spaanse begrippen is dat niet veel.
Afgelopen maandagavond had ik het gesprek met Coach en vanmorgen heb ik een studio gevonden die mij wel aanstaat. Het is dicht bij waar ik nu woon, wat als voordeel heeft dat ik mij niet weer een buurt eigen moet maken. Ik ga straks een huurcontract tekenen met ingang van 1 oktober en hoop mijn huidige huis met ingang van 15 oktober op te zeggen. Als het eerder kan, dan doen we dat op z'n Spaans en komen we er vast wel uit. Het huis staat nu al leeg, dus ik zou er per direct al in kunnen maar ik wil mijn huidige huisbaas niet voor het hoofd stoten en een redelijke opzegtermijn in acht nemen.
Als er iets is wat ik hier geleerd heb, is dat het in stand houden van relaties heel nuttig en waardevol is.
Met Coach heb ik afgesproken dat ik mijn leven nu eerst op orde ga brengen en dan na een maand of 2 uit ga stralen dat ik open sta voor een nieuwe uitdaging op werkgebied. Volgens hem komt er dan vanzelf wel iets op mijn pad, intern of extern. Dat zien we dan wel weer, eerst verhuizen.
De huur van de studio bedraagt € 300,00/maand dus € 100,00 goedkoper. Verder is dit bedrag inclusief internet waardoor ik ook nog eens rond de € 25,00/maand op mijn telefoonrekening ga besparen. Of ik uiteindelijk ook zal besparen op elektriciteit en verwarming durf ik op dit moment nog niet te zeggen. Maar met een besparing van € 125,00/maand ben ik al heel blij. Het zal het leven een stuk gemakkelijker maken.
Nu ga ik mij eerst eens bezig houden met mijn eerste verhuizing op zijn Spaans. Het zal mij benieuwen wat ik daar weer mee ga beleven.
zondag 14 augustus 2016
Stroomversnelling
Het plan leek heel redelijk: ik doe de cursus (ja gehaald :-) ), ga in augustus vooral even genieten van de vrije tijd naast mijn werk (we werken in augustus 7 uur per dag dus tijd voor leuke dingen) en in september zou ik gaan nadenken over hoe en wat nu verder.
Hier blijven, naar een andere stad in Spanje, naar Engeland of een jaar vrijwilligerswerk als lerares Engels in Latijns-Amerika en wat voor opties er nog meer mogelijk zouden zijn.
Ik heb eindelijk mijn leven soort van op orde na eerst de scheiding en de problemen met Ex en vervolgens keihard studeren om mijn Engelse grammatica enigszins op orde te krijgen. Dat maakt dat er ruimte is voor ontspanning en genieten.
De voordelen van hier blijven zijn duidelijk, ik woon hier nu 2,5 jaar en heb met hard werken een leuk leven opgebouwd. Ik heb mijn koor en via de website om met mensen leuke dingen te ondernemen, ga ik nu regelmatig uit en ontmoet ik mensen buiten de site om, om af en toe naar de film te gaan of een terrasje te pakken. Dingen die ik in Nederland door allerlei omstandigheden niet echt heb gedaan.
Het nadeel van hier blijven is mijn werk. Na 2,5 jaar heb ik mijn huidige werk wel gezien, loop ik voor de zoveelste keer tegen de maandelijkse problemen met mijn payroll vendor aan en ga ik voor de derde keer de pensioenen draaien met weer een wijziging in procedures omdat ze van pensioenfonds gaan veranderen. Ik heb het wat dat betreft wel gehad en binnen het bedrijf zijn niet echt veel doorgroeimogelijkheden.
Een ander nadeel is overduidelijk het weer. De zomermaanden van ongeveer half juni tot en met half september zijn voor mij te warm. Hoewel ik wel moet toegeven dat het minder warm is dan vorig jaar en daardoor dragelijker.
Voordeel van vrijwilligerswerk is dat ik met een sabbatical zo'n 14 maanden vrij kan nemen met baangarantie bij terugkeer. Dan kan ik een jaar lang werken en nadenken over wat ik nu verder wil en moet. Mijn probleem op dit moment is dat ik mij nog niet zeker genoeg vind in mijn Spaans en dat ik graag mijn B2-examen (gepland in maart/april 2017) gedaan wil hebben voordat ik ga solliciteren op een vrijwilligers baan in Latijns-Amerika. Daarbij ben ik er ook nog niet helemaal uit of ik in staat ben om een jaar lang een slaapkamer met iemand anders te delen. Het zal geen verrassing zijn als ik zeg dat ik mijzelf heel goed in mijn eentje kan vermaken en ook echt tijd in mijn eentje nodig heb om mijzelf op te laden voor weer een lange tijd met anderen.
Voor een baan in Engeland of elders in Spanje, geldt het omgekeerde van hier blijven. Het overgrote voordeel is dat ik in aanmerking kan komen voor meer inhoudelijk werk wat een groter beroep doet op mijn intelligentie en capaciteiten. Waarschijnlijk zal het ook wel iets beter betalen. Het lukt mij hier net om rond te komen en dat zal, zeker in Engeland, wel anders zijn. Aan de andere kant betekent het weer volledig overnieuw beginnen en hoewel mijn broer mij bewonderd voor het in staat zijn om telkens weer overnieuw te beginnen, moet ik eerlijk toegeven dat ik daar op dit moment wel even klaar mee ben. Weer verhuizen, je eigen plekje op je werk veroveren, een nieuw sociaal leven opbouwen...
Het kost allemaal heel veel energie en ik weet niet of ik daar op dit moment wel zoveel zin in heb.
Maar goed, in september zou ik daar op mijn gemak eens allemaal over na gaan denken. Voor nu stond genieten op het programma. Totdat ik mijn eerste werkweek achter de rug had. Sinds april heb ik een nieuwe teamcoördinator en het lukt mij niet om met haar samen te werken. Voor mij een vreemde situatie omdat ik nog nooit problemen heb gehad in samenwerking met anderen. Afgelopen maandag knalde de boel weer eens en dat was voor mij de druppel. Dit zou niet gaan werken en omdat het probleem vooral bij haar ligt, kan ik er ook weinig aan veranderen.
Ik ben regelmatig benaderd voor de functie van quality analyst en die functie stond weer open. De reden waarom ik daar tot op heden niet op gesolliciteerd heb, is omdat ik niet zeker weet of het wel zo leuk is om 8 uur per dag te controleren of mensen hun werk goed doen of niet. Voor een halve dag lijkt het mij wel wat maar een hele dag lijkt mij teveel. Mijn back-up wist mij te vertellen dat in juni 2 sollicitaties waren ontvangen en nadat ze iemand hadden aangenomen werd die ontslagen, waardoor de vacature nu weer open was gesteld. Solliciteren op deze functie zou waarschijnlijk de snelste manier zijn om mijn team te verlaten en dus heb ik toch maar een 3-talige brief en cv in elkaar geknutseld.
Nu zit ik dus met spanning op een reactie te wachten terwijl ik vrijdag ontdekt heb dat er ook beweging in mijn sollicitaties in Engeland is gekomen. Voor mijn eigen gezondheid moet ik weg uit mijn team en het liefst zo snel mogelijk. En misschien is het ook maar goed dat ik nu gedwongen word een beslissing te nemen. Ik loop al tijden met de vraag rond "En wat nu?" wat ook niet echt rustgevend is. Het is in ieder geval niet saai te noemen.
Hier blijven, naar een andere stad in Spanje, naar Engeland of een jaar vrijwilligerswerk als lerares Engels in Latijns-Amerika en wat voor opties er nog meer mogelijk zouden zijn.
Ik heb eindelijk mijn leven soort van op orde na eerst de scheiding en de problemen met Ex en vervolgens keihard studeren om mijn Engelse grammatica enigszins op orde te krijgen. Dat maakt dat er ruimte is voor ontspanning en genieten.
De voordelen van hier blijven zijn duidelijk, ik woon hier nu 2,5 jaar en heb met hard werken een leuk leven opgebouwd. Ik heb mijn koor en via de website om met mensen leuke dingen te ondernemen, ga ik nu regelmatig uit en ontmoet ik mensen buiten de site om, om af en toe naar de film te gaan of een terrasje te pakken. Dingen die ik in Nederland door allerlei omstandigheden niet echt heb gedaan.
Het nadeel van hier blijven is mijn werk. Na 2,5 jaar heb ik mijn huidige werk wel gezien, loop ik voor de zoveelste keer tegen de maandelijkse problemen met mijn payroll vendor aan en ga ik voor de derde keer de pensioenen draaien met weer een wijziging in procedures omdat ze van pensioenfonds gaan veranderen. Ik heb het wat dat betreft wel gehad en binnen het bedrijf zijn niet echt veel doorgroeimogelijkheden.
Een ander nadeel is overduidelijk het weer. De zomermaanden van ongeveer half juni tot en met half september zijn voor mij te warm. Hoewel ik wel moet toegeven dat het minder warm is dan vorig jaar en daardoor dragelijker.
Voordeel van vrijwilligerswerk is dat ik met een sabbatical zo'n 14 maanden vrij kan nemen met baangarantie bij terugkeer. Dan kan ik een jaar lang werken en nadenken over wat ik nu verder wil en moet. Mijn probleem op dit moment is dat ik mij nog niet zeker genoeg vind in mijn Spaans en dat ik graag mijn B2-examen (gepland in maart/april 2017) gedaan wil hebben voordat ik ga solliciteren op een vrijwilligers baan in Latijns-Amerika. Daarbij ben ik er ook nog niet helemaal uit of ik in staat ben om een jaar lang een slaapkamer met iemand anders te delen. Het zal geen verrassing zijn als ik zeg dat ik mijzelf heel goed in mijn eentje kan vermaken en ook echt tijd in mijn eentje nodig heb om mijzelf op te laden voor weer een lange tijd met anderen.
Voor een baan in Engeland of elders in Spanje, geldt het omgekeerde van hier blijven. Het overgrote voordeel is dat ik in aanmerking kan komen voor meer inhoudelijk werk wat een groter beroep doet op mijn intelligentie en capaciteiten. Waarschijnlijk zal het ook wel iets beter betalen. Het lukt mij hier net om rond te komen en dat zal, zeker in Engeland, wel anders zijn. Aan de andere kant betekent het weer volledig overnieuw beginnen en hoewel mijn broer mij bewonderd voor het in staat zijn om telkens weer overnieuw te beginnen, moet ik eerlijk toegeven dat ik daar op dit moment wel even klaar mee ben. Weer verhuizen, je eigen plekje op je werk veroveren, een nieuw sociaal leven opbouwen...
Het kost allemaal heel veel energie en ik weet niet of ik daar op dit moment wel zoveel zin in heb.
Maar goed, in september zou ik daar op mijn gemak eens allemaal over na gaan denken. Voor nu stond genieten op het programma. Totdat ik mijn eerste werkweek achter de rug had. Sinds april heb ik een nieuwe teamcoördinator en het lukt mij niet om met haar samen te werken. Voor mij een vreemde situatie omdat ik nog nooit problemen heb gehad in samenwerking met anderen. Afgelopen maandag knalde de boel weer eens en dat was voor mij de druppel. Dit zou niet gaan werken en omdat het probleem vooral bij haar ligt, kan ik er ook weinig aan veranderen.
Ik ben regelmatig benaderd voor de functie van quality analyst en die functie stond weer open. De reden waarom ik daar tot op heden niet op gesolliciteerd heb, is omdat ik niet zeker weet of het wel zo leuk is om 8 uur per dag te controleren of mensen hun werk goed doen of niet. Voor een halve dag lijkt het mij wel wat maar een hele dag lijkt mij teveel. Mijn back-up wist mij te vertellen dat in juni 2 sollicitaties waren ontvangen en nadat ze iemand hadden aangenomen werd die ontslagen, waardoor de vacature nu weer open was gesteld. Solliciteren op deze functie zou waarschijnlijk de snelste manier zijn om mijn team te verlaten en dus heb ik toch maar een 3-talige brief en cv in elkaar geknutseld.
Nu zit ik dus met spanning op een reactie te wachten terwijl ik vrijdag ontdekt heb dat er ook beweging in mijn sollicitaties in Engeland is gekomen. Voor mijn eigen gezondheid moet ik weg uit mijn team en het liefst zo snel mogelijk. En misschien is het ook maar goed dat ik nu gedwongen word een beslissing te nemen. Ik loop al tijden met de vraag rond "En wat nu?" wat ook niet echt rustgevend is. Het is in ieder geval niet saai te noemen.
vrijdag 29 juli 2016
Laatste dag
Vandaag is de laatste dag van de training en hebben we een gesprek met de moderator. Helaas zit ik in de laatste groep en ben pas om 14.30 uur aan de beurt met het groepsgesprek met 2 medestudenten. Daarna heb ik wel het geluk dat ik de eerste van de 3 ben die het individuele gesprek heeft dus ik hoef niet, zoals mijn huisgenoot, bijna een uur te wachten (na het groepsgesprek).
Vooral afgelopen weekend was heel zwaar met veel assessments die af moesten maar de laatste week was vooral puntjes op de i zetten en minder stress. Ik weet nu al dat ik voldoende heb op:
- learner profile (het analyseren van een student en een 1-op-1 les met voorstel voor wat te behandelen voor 5 opvolgende lessen)
- unknown language journal (mijn verslag van de 4 lessen Grieks als leerling van een taal die ik niet ken)
- teaching practice (mijn overzicht van de 7 lessen die ik heb moeten geven en een verslag van de ontwikkeling die ik daardoor privé en professioneel heb doorgemaakt met als ultieme hoogtepunt een "above standard" voor de laatste les die ik heb gegeven
- guided observation (mijn verslag van 3 lessen die ik bij moest wonen en observeren om te kijken hoe ervaren leraren les geven)
- phonymic test (die mijn kennis van de uitspraak heeft getest)
- language awareness test (die mijn grammaticale kennis heeft getest)
Vandaag mijn beoordeling van de materialen die ik in een specifieke les gebruikt heb en het interview met de moderator. Met mijn hoofd weet ik dat ik geslaagd ben maar mijn gevoel wil het nog niet geloven.
Vanavond gaan we met z'n allen vieren dat we het gehaald hebben en dan ga ik morgen weer terug richting Granada. Ik was graag nog een nacht langer gebleven maar helaas moeten we morgen al het appartement uit.
Dinsdag ga ik weer aan het werk en dan zien we wel verder. Mijn back-up heeft laten weten dat ze die week ook weer mag beginnen (en heeft direct al weer voor een lang weekend vrij gevraagd, waar ik niet zo blij mee ben hoewel ik niet kan weigeren, maar ik ben echt niet tevreden over haar steun gedurende de tijd dat ik de training deed). Dus met een beetje mazzel kom ik in niet al te grote chaos terecht.
En dan gaat het grote nadenken weer beginnen: Wat wil ik nu verder?
Ik moet dan steeds aan de woorden van mijn broer denken die zegt dat als ik niet weet wat ik wil, het heel erg goed met me gaat. Maar goed, daar ga ik later wel over "zeuren". Nu nog iets meer dan een uur te gaan voordat ik mijn mondeling heb.
Vooral afgelopen weekend was heel zwaar met veel assessments die af moesten maar de laatste week was vooral puntjes op de i zetten en minder stress. Ik weet nu al dat ik voldoende heb op:
- learner profile (het analyseren van een student en een 1-op-1 les met voorstel voor wat te behandelen voor 5 opvolgende lessen)
- unknown language journal (mijn verslag van de 4 lessen Grieks als leerling van een taal die ik niet ken)
- teaching practice (mijn overzicht van de 7 lessen die ik heb moeten geven en een verslag van de ontwikkeling die ik daardoor privé en professioneel heb doorgemaakt met als ultieme hoogtepunt een "above standard" voor de laatste les die ik heb gegeven
- guided observation (mijn verslag van 3 lessen die ik bij moest wonen en observeren om te kijken hoe ervaren leraren les geven)
- phonymic test (die mijn kennis van de uitspraak heeft getest)
- language awareness test (die mijn grammaticale kennis heeft getest)
Vandaag mijn beoordeling van de materialen die ik in een specifieke les gebruikt heb en het interview met de moderator. Met mijn hoofd weet ik dat ik geslaagd ben maar mijn gevoel wil het nog niet geloven.
Vanavond gaan we met z'n allen vieren dat we het gehaald hebben en dan ga ik morgen weer terug richting Granada. Ik was graag nog een nacht langer gebleven maar helaas moeten we morgen al het appartement uit.
Dinsdag ga ik weer aan het werk en dan zien we wel verder. Mijn back-up heeft laten weten dat ze die week ook weer mag beginnen (en heeft direct al weer voor een lang weekend vrij gevraagd, waar ik niet zo blij mee ben hoewel ik niet kan weigeren, maar ik ben echt niet tevreden over haar steun gedurende de tijd dat ik de training deed). Dus met een beetje mazzel kom ik in niet al te grote chaos terecht.
En dan gaat het grote nadenken weer beginnen: Wat wil ik nu verder?
Ik moet dan steeds aan de woorden van mijn broer denken die zegt dat als ik niet weet wat ik wil, het heel erg goed met me gaat. Maar goed, daar ga ik later wel over "zeuren". Nu nog iets meer dan een uur te gaan voordat ik mijn mondeling heb.
donderdag 21 juli 2016
TEFL bootcamp
Van tevoren had ik er al over gelezen en tijdens het intake-gesprek was het ook al benadrukt: de cursus is 4 weken heel hard werken en heel erg intensief. Dus ik dacht dat ik voorbereid was maar nu bijna aan het einde van de derde week, kan ik niet anders dan tot de conclusie komen dat het onmogelijk is om je hierop voor te bereiden.
De eerste week was vooral zwaar door een overload aan informatie, het voorbereiden van de twee lessen die we in de eerste week al moesten geven en opdracht die we in het weekend moesten schrijven. Zwaar maar er was nog een beetje ruimte voor iets anders of een uurtje ontspanning.
Dat was na de tweede week wel anders. Dagen van 08.00 tot 23.30 werden eerder regel dan uitzondering, hoewel ik al snel de beslissing nam dat ik liever om 22.00 naar bed ging en dan om 05.00 eruit dan lang doorwerken. En waar ik in het eerste weekend nog tijd had om naar een open tai-chi groep te gaan, kon ik dat afgelopen weekend wel vergeten. Maar je doet je best om je er doorheen te slaan want (zeggen ze) na de tweede week wordt het gemakkelijker.
En nu is de derde week bijna afgelopen en het is helemaal niks niet gemakkelijker. Vrijdag moet ik 2 lessen geven (1 voor de klas en 1 les aan een privé-leerling) en dan moet ik van het weekend de volgende documenten in elkaar draaien: mijn materiaal-assessment, mijn learner-profile, de language awareness test en de phonemic test. Als er nog ergens tijd over is (als!!!) dan zou het ook zeer op prijs gesteld worden dat ik mijn laatste les voor woensdag in ieder geval heb overdacht en mijn idee voor de materialen klaar heb.
Ik zit er over te denken om mijzelf komend weekend een uurtje vrij te geven om mijzelf weer op te laden door een toeristische rondrit te maken want veel heb ik van Malaga nog niet gezien.
Hoewel het veel en zwaar is, heb ik er geen spijt van. Ik vind het leuk om mijn hersens even op een andere manier aan het werk te hebben en hoewel het in het begin heel erg spannend was om voor een groep mensen te staan, vindt iedereen dat ik het goed doe en de leerlingen vinden mij aardig. Het is interessant om te zien hoe iedereen zijn eigen persoonlijkheid meebrengt in de les. Ik moet het vooral van hard werken hebben en een hele goede voorbereiding maar krijg dan wel geleerd wat de leerlingen moeten leren. Anderen hebben van nature meer aanleg om voor een groep mensen te staan maar raken dan zo op zijsporen dat de grote lijn van de les niet overkomt en de uitvoering niet goed is.
We zijn met een groep van 11 en ik deel mijn huis met een andere Nederlandse en een Amerikaanse. Sinds gisteravond is de Amerikaanse uit het huis vertrokken en wordt zij vervangen door de lerares die ons Grieks heeft gegeven. Snap het waarom niet helemaal maar het zal wel een reden hebben. Oh, en voor degenen die zich af zitten te vragen: Grieks?. Wij moeten inzicht hebben hoe een leerling van een andere taal zich voelt als hij die taal niet spreekt en omdat niemand in de groep Grieks sprak, kregen wij 4 lessen Grieks zodat wij een idee hebben hoe het is om een uur lang een vreemde taal te horen die je niet kent en proberen te snappen wat de lerares ons uitlegt.
En nu is het tijd om op te staan voor weer een hele, hele, hele, hele lange dag.
De eerste week was vooral zwaar door een overload aan informatie, het voorbereiden van de twee lessen die we in de eerste week al moesten geven en opdracht die we in het weekend moesten schrijven. Zwaar maar er was nog een beetje ruimte voor iets anders of een uurtje ontspanning.
Dat was na de tweede week wel anders. Dagen van 08.00 tot 23.30 werden eerder regel dan uitzondering, hoewel ik al snel de beslissing nam dat ik liever om 22.00 naar bed ging en dan om 05.00 eruit dan lang doorwerken. En waar ik in het eerste weekend nog tijd had om naar een open tai-chi groep te gaan, kon ik dat afgelopen weekend wel vergeten. Maar je doet je best om je er doorheen te slaan want (zeggen ze) na de tweede week wordt het gemakkelijker.
En nu is de derde week bijna afgelopen en het is helemaal niks niet gemakkelijker. Vrijdag moet ik 2 lessen geven (1 voor de klas en 1 les aan een privé-leerling) en dan moet ik van het weekend de volgende documenten in elkaar draaien: mijn materiaal-assessment, mijn learner-profile, de language awareness test en de phonemic test. Als er nog ergens tijd over is (als!!!) dan zou het ook zeer op prijs gesteld worden dat ik mijn laatste les voor woensdag in ieder geval heb overdacht en mijn idee voor de materialen klaar heb.
Ik zit er over te denken om mijzelf komend weekend een uurtje vrij te geven om mijzelf weer op te laden door een toeristische rondrit te maken want veel heb ik van Malaga nog niet gezien.
Hoewel het veel en zwaar is, heb ik er geen spijt van. Ik vind het leuk om mijn hersens even op een andere manier aan het werk te hebben en hoewel het in het begin heel erg spannend was om voor een groep mensen te staan, vindt iedereen dat ik het goed doe en de leerlingen vinden mij aardig. Het is interessant om te zien hoe iedereen zijn eigen persoonlijkheid meebrengt in de les. Ik moet het vooral van hard werken hebben en een hele goede voorbereiding maar krijg dan wel geleerd wat de leerlingen moeten leren. Anderen hebben van nature meer aanleg om voor een groep mensen te staan maar raken dan zo op zijsporen dat de grote lijn van de les niet overkomt en de uitvoering niet goed is.
We zijn met een groep van 11 en ik deel mijn huis met een andere Nederlandse en een Amerikaanse. Sinds gisteravond is de Amerikaanse uit het huis vertrokken en wordt zij vervangen door de lerares die ons Grieks heeft gegeven. Snap het waarom niet helemaal maar het zal wel een reden hebben. Oh, en voor degenen die zich af zitten te vragen: Grieks?. Wij moeten inzicht hebben hoe een leerling van een andere taal zich voelt als hij die taal niet spreekt en omdat niemand in de groep Grieks sprak, kregen wij 4 lessen Grieks zodat wij een idee hebben hoe het is om een uur lang een vreemde taal te horen die je niet kent en proberen te snappen wat de lerares ons uitlegt.
En nu is het tijd om op te staan voor weer een hele, hele, hele, hele lange dag.
vrijdag 1 juli 2016
Bijna naar Malaga
Vandaag begon officieel mijn vakantie maar in maart kwam het verzoek of ik vandaag, 1 juli, de berekeningen wilde maken om te zien of we aan de eisen van de klant hadden voldaan. Afspraak was dat dit dan niet als een vakantiedag zou worden gerekend maar als een werkdag en dat ik van mijn enorme lijst van overuren dan een paar uren af zou halen. Dat leek mij geen verkeerd idee. Een werkplek geregeld op een andere verdieping zodat mijn collega's niet zouden weten dat ik aan het werk was en de bedoeling was dat het niet langer dan 3 uur zou duren. Uiteindelijk werden het er 3,5 omdat elke keer een programma vast liep en omdat mijn teamcoördinator niet wist wat ze met bepaalde emails aan moest. Hoewel het te verwachten was, was ik er niet blij mee.
Waar ik wel blij mee was, was de lidmaatschapskaart van de ziektekostenverzekering.
Een paar dagen geleden kregen we een email waarin ons werd meegedeeld dat wij voor € 10,00/maand kunnen deelnemen aan een particuliere verzekering. Dekt alles behalve ziekenhuisopnames. Met de enorm lange wachtlijsten nog in het geheugen met mijn hernia, vond ik dat ik met € 10,00 niet veel risico zou lopen. Het is een verzekering met vaste artsen en gezondheidscentra maar volgens mijn lerares Spaans waren dat (voor Granada) geen slechte centra.
Aangemeld, een ingewikkeld vragenformulier ingevuld (medische termen zijn ook in het Engels niet te begrijpen), formulier opgestuurd, een telefoongesprek met verzekeringsmevrouw in het Spaans (medische termen zijn in het Spaans nog minder te begrijpen) en ik mocht meedoen met de verzekering. De kaart zou zo snel mogelijk opgestuurd worden.
Ik had als postadres mijn werkadres opgegeven zodat de kaart niet zoek kan raken in de Spaanse post. Mijn verbazing was dan ook groot om te ontdekken dat de kaart vandaag op mijn huisadres was gearriveerd. Verbaasd dat het niet naar het postadres was gestuurd en verbaasd dat het aan was gekomen ;-)
Maar in ieder geval fijn dat het aangekomen is.Vanaf nu niet meer 14 maanden of langer wachten totdat de fysiotherapeut tijd heeft (indien nodig).
Vandaag kreeg ik ook een berichtje van de school waar ik de cursus ga doen. Ze lieten me weten wie mijn flatgenote zal zijn met een e-mailadres en de mededeling dat ze om 4 uur in het appartement zal zijn zodat ze voor mij de deur kan openen. De bus komt om 15.45 in Malaga aan en het appartement is direct tegenover het busstation. Scheelt in ieder geval een hoop gesleep met bagage (in Malaga dan). Email gestuurd en we hebben wat heen en weer geappt. Ze is ook Nederlandse en we hebben besloten dat dit een voordeel gaat zijn voor als we 's avonds moeten studeren. Het lijkt erop dat ze dit serieus neemt en dat voelt wel goed.
Morgen komt een collega langs die de komende 4 weken in mijn huis gaat wonen zodat ik die nog wat dingen uit kan leggen. Hoewel het waarschijnlijk op zijn Spaans gaat en hij uiteindelijk niet komt want druk bezig met van alles en nog wat. Inmiddels begin ik de Spaanse manier van doen te snappen.
Verder nog een laatste was, iets wat schoonmaken heet en kijken of ik alles wat ik mee wil/moet nemen in een koffer krijg. Het zal zoeken worden naar een evenwicht. Aan de ene kant weet ik dat ik in geval van nood altijd wel iets bij een chino kan kopen, aan de andere kant voelt het wel als geld over de balk gooien als ik dingen koop die ik mee had kunnen nemen en vervolgens amper gebruikt daar achter moet laten (bijvoorbeeld wasmiddel, olie, kruiden en dergelijke). Verder is het mij ook nog niet geheel duidelijk wat er aan kleding mee moet. Met de temperaturen die we nu hebben, is 1 set kleding (in ieder geval aan t-shirts en hemdjes) per dag wel een minimaal vereiste. Ik weet ook niet of er nog eisen aan de kleding gesteld worden als we voor de klas moeten staan dus er moet ook iets fatsoenlijks mee (lees: niet te kort en te bloot).
Hoewel ik moe ben van het werk van de afgelopen maand en daardoor moeilijk loop te doen over dingen waar ik anders niet moeilijk over zou doen, kijk ik uit naar maandag.
Waar ik wel blij mee was, was de lidmaatschapskaart van de ziektekostenverzekering.
Een paar dagen geleden kregen we een email waarin ons werd meegedeeld dat wij voor € 10,00/maand kunnen deelnemen aan een particuliere verzekering. Dekt alles behalve ziekenhuisopnames. Met de enorm lange wachtlijsten nog in het geheugen met mijn hernia, vond ik dat ik met € 10,00 niet veel risico zou lopen. Het is een verzekering met vaste artsen en gezondheidscentra maar volgens mijn lerares Spaans waren dat (voor Granada) geen slechte centra.
Aangemeld, een ingewikkeld vragenformulier ingevuld (medische termen zijn ook in het Engels niet te begrijpen), formulier opgestuurd, een telefoongesprek met verzekeringsmevrouw in het Spaans (medische termen zijn in het Spaans nog minder te begrijpen) en ik mocht meedoen met de verzekering. De kaart zou zo snel mogelijk opgestuurd worden.
Ik had als postadres mijn werkadres opgegeven zodat de kaart niet zoek kan raken in de Spaanse post. Mijn verbazing was dan ook groot om te ontdekken dat de kaart vandaag op mijn huisadres was gearriveerd. Verbaasd dat het niet naar het postadres was gestuurd en verbaasd dat het aan was gekomen ;-)
Maar in ieder geval fijn dat het aangekomen is.Vanaf nu niet meer 14 maanden of langer wachten totdat de fysiotherapeut tijd heeft (indien nodig).
Vandaag kreeg ik ook een berichtje van de school waar ik de cursus ga doen. Ze lieten me weten wie mijn flatgenote zal zijn met een e-mailadres en de mededeling dat ze om 4 uur in het appartement zal zijn zodat ze voor mij de deur kan openen. De bus komt om 15.45 in Malaga aan en het appartement is direct tegenover het busstation. Scheelt in ieder geval een hoop gesleep met bagage (in Malaga dan). Email gestuurd en we hebben wat heen en weer geappt. Ze is ook Nederlandse en we hebben besloten dat dit een voordeel gaat zijn voor als we 's avonds moeten studeren. Het lijkt erop dat ze dit serieus neemt en dat voelt wel goed.
Morgen komt een collega langs die de komende 4 weken in mijn huis gaat wonen zodat ik die nog wat dingen uit kan leggen. Hoewel het waarschijnlijk op zijn Spaans gaat en hij uiteindelijk niet komt want druk bezig met van alles en nog wat. Inmiddels begin ik de Spaanse manier van doen te snappen.
Verder nog een laatste was, iets wat schoonmaken heet en kijken of ik alles wat ik mee wil/moet nemen in een koffer krijg. Het zal zoeken worden naar een evenwicht. Aan de ene kant weet ik dat ik in geval van nood altijd wel iets bij een chino kan kopen, aan de andere kant voelt het wel als geld over de balk gooien als ik dingen koop die ik mee had kunnen nemen en vervolgens amper gebruikt daar achter moet laten (bijvoorbeeld wasmiddel, olie, kruiden en dergelijke). Verder is het mij ook nog niet geheel duidelijk wat er aan kleding mee moet. Met de temperaturen die we nu hebben, is 1 set kleding (in ieder geval aan t-shirts en hemdjes) per dag wel een minimaal vereiste. Ik weet ook niet of er nog eisen aan de kleding gesteld worden als we voor de klas moeten staan dus er moet ook iets fatsoenlijks mee (lees: niet te kort en te bloot).
Hoewel ik moe ben van het werk van de afgelopen maand en daardoor moeilijk loop te doen over dingen waar ik anders niet moeilijk over zou doen, kijk ik uit naar maandag.
woensdag 22 juni 2016
Complete chaos
Zoals gebruikelijk was het niet mijn bedoeling om zo lang te wachten met weer een verslag vanuit Spanje te geven. Maar zoals de titel al zegt, het was (en is) complete chaos, en dan met name op het werk.
Het begon er al mee dat onze quality manager een maand eerder met ziekteverlof (wegens zwangerschap) ging dan gepland. De bedoeling was juni maar het werd per direct in mei. In Spanje heb je zwangerschapsverlof na de bevalling en is het eigenlijk de bedoeling dat je werkt tot aan de bevalling. Omdat dat in de meeste gevallen niet mogelijk is, meldt je je ziek en moet je elke week bij de dokter een bewijs halen dat je de komende week echt niet kunt werken. De baby wordt verwacht ergens in augustus, dan heb je 16 weken zwangerschapsverlof dus tegen de tijd dat ze weer terugkomt is het ergens eind november/begin december.
Samen met een collega neem ik haar werk over, maar die collega is bijna de hele maand juni op vakantie. In mei hebben we het soort van samen gedaan en deze maand sta ik er bijna alleen voor (hoewel mijn collega in de 5 dagen dat ze wel op kantoor was echt een hele grote hulp was). Dat is 1 ding wat wel te overleven valt.
Daarna kreeg onze teamlead een miskraam. Voordeel is dat ze daardoor niet in augustus (ook) met zwangerschapsverlof gaat maar het is natuurlijk erg verdrietig allemaal. Als gevolg hiervan was onze teamlead dus ook onverwacht niet meer aanwezig en bij het verdelen van haar werkzaamheden kwamen alle rapporten die in Success Factors (opnieuw) getest moeten worden op mijn bordje terecht. Success Factors is het nieuwe programma waarin mijn klant alle personeelsgegevens bijhoudt en ik heb nu eenmaal de meeste ervaring in het testen van die rapporten. Voordat mijn teamlead de miskraam kreeg, werkten we samen aan dat project en ik ben inmiddels binnen het team de expert in het draaien van rapporten in het nieuwe systeem. Dermate dat de grote HR-baas van mijn klant mijn mening als waar aanneemt. Dus als ik iets zeg of vind heb ik automatisch gelijk :-o
Naast het opnieuw testen van de rapporten, ben ik daarnaast ook de vraagbaak voor al mijn collega's die een rapport krijgen wat niet lijkt op wat ze hebben moeten.
Het werd in mijn tijdsplanning al een beetje krapjes.Ik werk officieel maar 40 uur en zat nu al het werk van 2 anderen te doen (hoewel 1 natuurlijk niet volledig maar rapporten testen vraagt veel tijd).
Vervolgens kwam ik op 6 juni op het werk en zag ik mijn back-up met 1 hand werken terwijl ze haar andere hand zoveel mogelijk probeerde te ontzien. Dat zag er niet goed uit en haar maar richting huisarts gestuurd,vervolgens naar het ziekenhuis en de constatering dat ze een scheur in een bot heeft. Gips en minimaal 25 dagen niet werken. Nu is het in Spanje zo dat als de dokter zegt dat je niet mag werken dan mag je ook niet werken. Je mag echt helemaal niets doen. Dus uitgeschakeld tot 18 juli of nog langer. Lullig voor haar en een probleem voor mijn team en mij.
Voor mij omdat ik ineens haar werk er ook bij moet doen deze maand en ik daardoor tot over mijn oren in 4 payrolls zat (mijn eigen 2 landen en de 2 van haar) en voor het team omdat het de bedoeling was dat mijn back-up mij zou vervangen tijdens mijn maand verlof en dus niet aanwezig is in juli (in ieder geval niet in de eerste 2 weken). Wie gaat dan de lonen van haar en mijn landen doen? Mijn teamcoördinator heeft toen besloten dat zij de lonen van België en Nederland gaat doen en ik ben haar nu halsoverkop aan het trainen. Ze spreekt echter geen woord Nederlands en haar Engels is ook niet denderend. Het zal mij dus benieuwen wat er komende maand gaat gebeuren.
Ik probeer nu wel om zoveel mogelijk voor te bereiden en af te hebben te zodat ze het zo gemakkelijk mogelijk krijgt maar dat is nog niet zo eenvoudig.
En alsof dat nog niet genoeg is, hebben een aantal mensen in ons team besloten om weg te gaan: 2 omdat ze een master aan een universiteit gaan doen, 1 omdat ze een andere positie in het bedrijf heeft gevonden en 1 omdat ze een baan in Zwitserland heeft gekregen. Dat houdt in dat in dat in de eerste 2 weken van juli in mijn kleine team van 5 mensen, 2 mensen op vakantie zijn (ik de hele maand), 1 met ziekteverlof is en 1 ontslag heeft genomen omdat hij een master gaat doen. Ik heb medelijden met het teamlid wat in zijn eentje achterblijft. En in de andere teams is het, zeker in combinatie met de vakantieperiode, niet veel beter.
Daarnaast zit de kans erin dat als mijn back-up terugkomt, ze met ingang van september ontslag gaat nemen. Ze heeft het helemaal gehad met de manier waarop het bedrijf mensen behandeld en heeft voor de tweede keer een slechte beoordeling gehad in haar jaarlijkse evaluatie. Ik had weer exceeded expectations maar begin nu langzaamaan het systeem te snappen en zie hoe dingen werken. Ik ga niet zeggen dat mijn manier van dingen doen ertoe heeft geleid dat mijn back-up een slechte beoordeling heeft gehad maar geholpen heeft het zeker ook niet.
Ik ben te pro-actief en nu ik het systeem een beetje door begin te krijgen, zit ik mij nog meer af te vragen of ik hier wel op mijn plaats ben omdat ik door deze houding het voor mijn teammembers moeilijker maak. Maar goed, dat is voor een volgende keer.
Nu nog 6,5 dag werken, dit weekend keihard studeren en dan koffers pakken voor een maand Malága. Ook keihard werken maar in ieder geval anders en afleiding.
Het begon er al mee dat onze quality manager een maand eerder met ziekteverlof (wegens zwangerschap) ging dan gepland. De bedoeling was juni maar het werd per direct in mei. In Spanje heb je zwangerschapsverlof na de bevalling en is het eigenlijk de bedoeling dat je werkt tot aan de bevalling. Omdat dat in de meeste gevallen niet mogelijk is, meldt je je ziek en moet je elke week bij de dokter een bewijs halen dat je de komende week echt niet kunt werken. De baby wordt verwacht ergens in augustus, dan heb je 16 weken zwangerschapsverlof dus tegen de tijd dat ze weer terugkomt is het ergens eind november/begin december.
Samen met een collega neem ik haar werk over, maar die collega is bijna de hele maand juni op vakantie. In mei hebben we het soort van samen gedaan en deze maand sta ik er bijna alleen voor (hoewel mijn collega in de 5 dagen dat ze wel op kantoor was echt een hele grote hulp was). Dat is 1 ding wat wel te overleven valt.
Daarna kreeg onze teamlead een miskraam. Voordeel is dat ze daardoor niet in augustus (ook) met zwangerschapsverlof gaat maar het is natuurlijk erg verdrietig allemaal. Als gevolg hiervan was onze teamlead dus ook onverwacht niet meer aanwezig en bij het verdelen van haar werkzaamheden kwamen alle rapporten die in Success Factors (opnieuw) getest moeten worden op mijn bordje terecht. Success Factors is het nieuwe programma waarin mijn klant alle personeelsgegevens bijhoudt en ik heb nu eenmaal de meeste ervaring in het testen van die rapporten. Voordat mijn teamlead de miskraam kreeg, werkten we samen aan dat project en ik ben inmiddels binnen het team de expert in het draaien van rapporten in het nieuwe systeem. Dermate dat de grote HR-baas van mijn klant mijn mening als waar aanneemt. Dus als ik iets zeg of vind heb ik automatisch gelijk :-o
Naast het opnieuw testen van de rapporten, ben ik daarnaast ook de vraagbaak voor al mijn collega's die een rapport krijgen wat niet lijkt op wat ze hebben moeten.
Het werd in mijn tijdsplanning al een beetje krapjes.Ik werk officieel maar 40 uur en zat nu al het werk van 2 anderen te doen (hoewel 1 natuurlijk niet volledig maar rapporten testen vraagt veel tijd).
Vervolgens kwam ik op 6 juni op het werk en zag ik mijn back-up met 1 hand werken terwijl ze haar andere hand zoveel mogelijk probeerde te ontzien. Dat zag er niet goed uit en haar maar richting huisarts gestuurd,vervolgens naar het ziekenhuis en de constatering dat ze een scheur in een bot heeft. Gips en minimaal 25 dagen niet werken. Nu is het in Spanje zo dat als de dokter zegt dat je niet mag werken dan mag je ook niet werken. Je mag echt helemaal niets doen. Dus uitgeschakeld tot 18 juli of nog langer. Lullig voor haar en een probleem voor mijn team en mij.
Voor mij omdat ik ineens haar werk er ook bij moet doen deze maand en ik daardoor tot over mijn oren in 4 payrolls zat (mijn eigen 2 landen en de 2 van haar) en voor het team omdat het de bedoeling was dat mijn back-up mij zou vervangen tijdens mijn maand verlof en dus niet aanwezig is in juli (in ieder geval niet in de eerste 2 weken). Wie gaat dan de lonen van haar en mijn landen doen? Mijn teamcoördinator heeft toen besloten dat zij de lonen van België en Nederland gaat doen en ik ben haar nu halsoverkop aan het trainen. Ze spreekt echter geen woord Nederlands en haar Engels is ook niet denderend. Het zal mij dus benieuwen wat er komende maand gaat gebeuren.
Ik probeer nu wel om zoveel mogelijk voor te bereiden en af te hebben te zodat ze het zo gemakkelijk mogelijk krijgt maar dat is nog niet zo eenvoudig.
En alsof dat nog niet genoeg is, hebben een aantal mensen in ons team besloten om weg te gaan: 2 omdat ze een master aan een universiteit gaan doen, 1 omdat ze een andere positie in het bedrijf heeft gevonden en 1 omdat ze een baan in Zwitserland heeft gekregen. Dat houdt in dat in dat in de eerste 2 weken van juli in mijn kleine team van 5 mensen, 2 mensen op vakantie zijn (ik de hele maand), 1 met ziekteverlof is en 1 ontslag heeft genomen omdat hij een master gaat doen. Ik heb medelijden met het teamlid wat in zijn eentje achterblijft. En in de andere teams is het, zeker in combinatie met de vakantieperiode, niet veel beter.
Daarnaast zit de kans erin dat als mijn back-up terugkomt, ze met ingang van september ontslag gaat nemen. Ze heeft het helemaal gehad met de manier waarop het bedrijf mensen behandeld en heeft voor de tweede keer een slechte beoordeling gehad in haar jaarlijkse evaluatie. Ik had weer exceeded expectations maar begin nu langzaamaan het systeem te snappen en zie hoe dingen werken. Ik ga niet zeggen dat mijn manier van dingen doen ertoe heeft geleid dat mijn back-up een slechte beoordeling heeft gehad maar geholpen heeft het zeker ook niet.
Ik ben te pro-actief en nu ik het systeem een beetje door begin te krijgen, zit ik mij nog meer af te vragen of ik hier wel op mijn plaats ben omdat ik door deze houding het voor mijn teammembers moeilijker maak. Maar goed, dat is voor een volgende keer.
Nu nog 6,5 dag werken, dit weekend keihard studeren en dan koffers pakken voor een maand Malága. Ook keihard werken maar in ieder geval anders en afleiding.
dinsdag 24 mei 2016
Update
De antwoorden op de gestelde vragen:
Ik eet tussen de middag warm. Ik kook voordat ik de deur uitga mijn maaltijd en die neem ik mee naar het werk. Afhankelijk van wat ik gemaakt heb, gooi ik het in mijn pauze nog even in de magnetron of ik eet het lauwwarm. Gezien het feit dat het nu al weer rond de 30C is, zal het vaker lauwwarm zijn.
Het CAE/C1-diploma Engels wat ik in februari gehaald heb, is onderdeel van het hele gebeuren om mijn certificaat te krijgen om als lerares Engels te mogen en kunnen werken. Dat certificaat hoop ik eind juli op zak te hebben. Daarna staan er geen grote opleidingen en diploma's meer op stapel. Ik wil nog wel graag mijn B2 Spaans hebben (en ook graag van de andere talen die ik spreek) maar dat zal een minder groot beslag op mijn tijd leggen dan het certificaat wat ik in juli wil halen en is ook minder aan tijd gebonden.
Voor de 4-weken opleiding in juli zijn er een aantal vereisten die ik moet doen voordat de cursus begint. En hoe meer tijd ik daar van tevoren in stop, des te gemakkelijker ik het in juli zal hebben. Ik heb mijn laatste Engelse grammatica-les gehad en ik weet nu waar ik de komende maand extra aandacht aan moet besteden.
Maar er is een beetje licht aan het einde van de tunnel. Het concert met het koor is geweest. Het is heel erg goed gegaan en iedereen was ruim tevreden. Afgelopen woensdag hebben we in de ledenvergadering unaniem besloten dat we met deze dirigent verder willen waardoor ook binnen het koor een woelige periode is afgesloten.
Die begon met het onverwachte vertrek van de vorige dirigent in december na het kerstconcert, een strijd tussen 2 mogelijke voorzitters op de ledenvergadering en het vertrek van minstens 10 leden die niet met de gekozen voorzitter verder wilden. Dus dat was spitsroeden lopen om in het Spaans te snappen wat er gebeurde en vooral geen partij te kiezen. Verder heb ik besloten om in juni niet aan de repetities mee te doen. Ze gaan repeteren (inclusief extra repetities omdat er eigenlijk niet genoeg tijd is) voor een concert op 9 of 10 juli en dan ben ik toch niet in Granada dus ik kan mijn tijd nuttiger besteden.
Dus komende maand is het vooral studeren maar daarvoor hoef ik de deur niet uit. Mijn leven gaat heel erg saai zijn: werken, Spaanse les en de voorbereidingen voor mijn cursus. Ik ga ervan uit dat ik in juni wel tijd zal hebben om af en toe iets leuks te gaan doen met de mensen van de website, zoals koffie drinken, een wandeling of een intercambio. Iets wat niet veel energie en tijd zal vragen.
En dan zien we wel wat er gaat gebeuren.
Een collega uit mijn team is onlangs teruggegaan naar Engeland en wil mij in zijn team hebben. In een opwelling heb ik gezegd dat ik vanaf september beschikbaar ben. Dus wie weet heb ik het in augustus wel heel erg druk met koffers pakken omdat ik naar Engeland vertrek ;-).
Daarnaast zit er een kans in dat ik via de school waar ik in juli de opleiding ga doen, een baan als lerares Engels kan krijgen. Afhankelijk van hoe leuk ik het vind, kan het zijn dat ik van die mogelijkheid gebruik ga maken.
Ik kan in ieder geval niet zeggen dat mijn leven saai is, alleen jammer dat ik dit niet heb gedaan toen ik een jaar of 20 was.
Ik eet tussen de middag warm. Ik kook voordat ik de deur uitga mijn maaltijd en die neem ik mee naar het werk. Afhankelijk van wat ik gemaakt heb, gooi ik het in mijn pauze nog even in de magnetron of ik eet het lauwwarm. Gezien het feit dat het nu al weer rond de 30C is, zal het vaker lauwwarm zijn.
Het CAE/C1-diploma Engels wat ik in februari gehaald heb, is onderdeel van het hele gebeuren om mijn certificaat te krijgen om als lerares Engels te mogen en kunnen werken. Dat certificaat hoop ik eind juli op zak te hebben. Daarna staan er geen grote opleidingen en diploma's meer op stapel. Ik wil nog wel graag mijn B2 Spaans hebben (en ook graag van de andere talen die ik spreek) maar dat zal een minder groot beslag op mijn tijd leggen dan het certificaat wat ik in juli wil halen en is ook minder aan tijd gebonden.
Voor de 4-weken opleiding in juli zijn er een aantal vereisten die ik moet doen voordat de cursus begint. En hoe meer tijd ik daar van tevoren in stop, des te gemakkelijker ik het in juli zal hebben. Ik heb mijn laatste Engelse grammatica-les gehad en ik weet nu waar ik de komende maand extra aandacht aan moet besteden.
Maar er is een beetje licht aan het einde van de tunnel. Het concert met het koor is geweest. Het is heel erg goed gegaan en iedereen was ruim tevreden. Afgelopen woensdag hebben we in de ledenvergadering unaniem besloten dat we met deze dirigent verder willen waardoor ook binnen het koor een woelige periode is afgesloten.
Die begon met het onverwachte vertrek van de vorige dirigent in december na het kerstconcert, een strijd tussen 2 mogelijke voorzitters op de ledenvergadering en het vertrek van minstens 10 leden die niet met de gekozen voorzitter verder wilden. Dus dat was spitsroeden lopen om in het Spaans te snappen wat er gebeurde en vooral geen partij te kiezen. Verder heb ik besloten om in juni niet aan de repetities mee te doen. Ze gaan repeteren (inclusief extra repetities omdat er eigenlijk niet genoeg tijd is) voor een concert op 9 of 10 juli en dan ben ik toch niet in Granada dus ik kan mijn tijd nuttiger besteden.
Dus komende maand is het vooral studeren maar daarvoor hoef ik de deur niet uit. Mijn leven gaat heel erg saai zijn: werken, Spaanse les en de voorbereidingen voor mijn cursus. Ik ga ervan uit dat ik in juni wel tijd zal hebben om af en toe iets leuks te gaan doen met de mensen van de website, zoals koffie drinken, een wandeling of een intercambio. Iets wat niet veel energie en tijd zal vragen.
En dan zien we wel wat er gaat gebeuren.
Een collega uit mijn team is onlangs teruggegaan naar Engeland en wil mij in zijn team hebben. In een opwelling heb ik gezegd dat ik vanaf september beschikbaar ben. Dus wie weet heb ik het in augustus wel heel erg druk met koffers pakken omdat ik naar Engeland vertrek ;-).
Daarnaast zit er een kans in dat ik via de school waar ik in juli de opleiding ga doen, een baan als lerares Engels kan krijgen. Afhankelijk van hoe leuk ik het vind, kan het zijn dat ik van die mogelijkheid gebruik ga maken.
Ik kan in ieder geval niet zeggen dat mijn leven saai is, alleen jammer dat ik dit niet heb gedaan toen ik een jaar of 20 was.
zondag 8 mei 2016
Teveel aan mijn hoofd
Ben net terug van mijn eerste echte poging om te gaan hardlopen. Volgens mij heb ik daar een jaar geleden ook al eens over geschreven. Hardlopen met een hernia is mogelijk als je dat via de techniek van chi-running doet. Na, af en aan, oefenen met deze techniek heb ik dat vanmorgen uitgeprobeerd. Nu zien dat ik het 3x per week vol ga houden. Niet alleen om in mijn overvolle dagen tijd te vinden maar ook een moment op de dag waarop het niet te warm is om iets van lichamelijke activiteit te doen.
Als ik heel eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik iets meer op mijn bordje heb dan handig is en de combinatie van Nederlandse en Spaanse tijden maakt het er niet beter op. Dus als ik dan eens een keer thuis ben, dan lig ik knock-out op de bank of open ik mijn laptop om mij met divers huiswerk bezig te houden. Daardoor schiet het bijhouden van mijn blog er een beetje bij in.
Om een beeld te geven van mijn rooster voor deze maand:
Maandag verlaat ik mijn huis om 8 uur 's morgens en kom 12 uur later weer thuis (soms iets eerder maar niet veel). Werk en Spaanse les. Hoewel er wel 2x een half uur pauze in zit, is het gewoon een lange dag.
Dinsdag is het alleen maar werk, maar omdat het de enige doordeweekse dag is waarop ik vaste activiteit heb, is dit de avond om iets af te spreken of om huiswerk voor de volgende week voor te bereiden of om huiswerk te maken wat nog niet af is (afhankelijk van wat ik in het weekend allemaal op de planning heb staan).
Woensdag is werk, Spaanse les en koor.
Donderdag werk en Engelse les. Ik heb mijn C1/CAE-examen gehaald met 196 punten (4 punten tekort voor C2/CPE) maar heb geen enkele grammatica geleerd. Nu ik voor mijn 4 weken cursus een grammatica boek in mijn hoofd moet stampen, heb ik besloten om privéles te nemen. Dit is echter niet in Granada maar in Armilla, een dorp tegen Granada aan. Dat betekent met de bus heen en weer waardoor ik vaak pas rond 21.00 uur weer thuis ben. Ik heb wel een uurtje tussen aankomst met bus en les, waardoor ik tijd heb om op een bankje te zitten en het boek te lezen wat ik ook voor de cursus moet gelezen moet hebben.
En dan is het vrijdag. Afhankelijk van mijn rooster ben ik om 15.00 of 18.00 uur klaar en ook afhankelijk van wat ik in het weekend ga/moet doen, is het via de supermarkt naar huis of rechtstreeks. En net als op dinsdag is het misschien nodig om huiswerk te maken.
Zaterdag en zondag staan in het teken van huiswerk, huishoudelijke klussen en proberen om via de internetsite nog wat leuks te doen en mensen te ontmoeten.
Zo op papier is het te overzien en zou het te doen moeten zijn.
Zoals gebruikelijk is de praktijk helaas anders. We hebben concert met het koor waardoor ik nu al een paar vrijdagen extra repetities heb. Zeker als dat samenvalt met een uitje op een zondag met de website en een hoop gedoe op het werk dan komt er een moment dat de grenzen bereikt zijn.
In het begin kun je nog wel zeggen, als we met het nieuwe programma op het werk live zijn gegaan, zal het beter gaan (daarbij vergetend dat na het live gaan de problemen pas echt zullen beginnen) of als mijn back-up terug is van een maand vakantie, of dat als het concert geweest is, of dat de activiteiten via de website maar eenmalig zijn.
Maar uiteindelijk komt er een moment dat je onder ogen moet zien dat je overladen bent.
Aan het einde van deze maand stoppen de grammatica lessen voor de cursus en ik zit er over te denken om in de maand juni ook een maand met het koor te stoppen. Dan heb ik even iets meer tijd om mijzelf op de rit te krijgen en mijn voor te bereiden op mijn cursus. Vandaar ook mijn poging om iets van lichamelijke activiteit in mijn toch al drukke schema te proppen omdat ik weet dat lichamelijke beweging helpt om de stress beter aan te kunnen.
Ik wil mijn cursus met een goed resultaat afsluiten en daarvoor moet ik in juli zo fit mogelijk zijn.
PS: de vrouw heeft inderdaad maar 1 nacht in mijn huis geslapen. De dag erna kon ze weer naar haar eigen huis.
Als ik heel eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik iets meer op mijn bordje heb dan handig is en de combinatie van Nederlandse en Spaanse tijden maakt het er niet beter op. Dus als ik dan eens een keer thuis ben, dan lig ik knock-out op de bank of open ik mijn laptop om mij met divers huiswerk bezig te houden. Daardoor schiet het bijhouden van mijn blog er een beetje bij in.
Om een beeld te geven van mijn rooster voor deze maand:
Maandag verlaat ik mijn huis om 8 uur 's morgens en kom 12 uur later weer thuis (soms iets eerder maar niet veel). Werk en Spaanse les. Hoewel er wel 2x een half uur pauze in zit, is het gewoon een lange dag.
Dinsdag is het alleen maar werk, maar omdat het de enige doordeweekse dag is waarop ik vaste activiteit heb, is dit de avond om iets af te spreken of om huiswerk voor de volgende week voor te bereiden of om huiswerk te maken wat nog niet af is (afhankelijk van wat ik in het weekend allemaal op de planning heb staan).
Woensdag is werk, Spaanse les en koor.
Donderdag werk en Engelse les. Ik heb mijn C1/CAE-examen gehaald met 196 punten (4 punten tekort voor C2/CPE) maar heb geen enkele grammatica geleerd. Nu ik voor mijn 4 weken cursus een grammatica boek in mijn hoofd moet stampen, heb ik besloten om privéles te nemen. Dit is echter niet in Granada maar in Armilla, een dorp tegen Granada aan. Dat betekent met de bus heen en weer waardoor ik vaak pas rond 21.00 uur weer thuis ben. Ik heb wel een uurtje tussen aankomst met bus en les, waardoor ik tijd heb om op een bankje te zitten en het boek te lezen wat ik ook voor de cursus moet gelezen moet hebben.
En dan is het vrijdag. Afhankelijk van mijn rooster ben ik om 15.00 of 18.00 uur klaar en ook afhankelijk van wat ik in het weekend ga/moet doen, is het via de supermarkt naar huis of rechtstreeks. En net als op dinsdag is het misschien nodig om huiswerk te maken.
Zaterdag en zondag staan in het teken van huiswerk, huishoudelijke klussen en proberen om via de internetsite nog wat leuks te doen en mensen te ontmoeten.
Zo op papier is het te overzien en zou het te doen moeten zijn.
Zoals gebruikelijk is de praktijk helaas anders. We hebben concert met het koor waardoor ik nu al een paar vrijdagen extra repetities heb. Zeker als dat samenvalt met een uitje op een zondag met de website en een hoop gedoe op het werk dan komt er een moment dat de grenzen bereikt zijn.
In het begin kun je nog wel zeggen, als we met het nieuwe programma op het werk live zijn gegaan, zal het beter gaan (daarbij vergetend dat na het live gaan de problemen pas echt zullen beginnen) of als mijn back-up terug is van een maand vakantie, of dat als het concert geweest is, of dat de activiteiten via de website maar eenmalig zijn.
Maar uiteindelijk komt er een moment dat je onder ogen moet zien dat je overladen bent.
Aan het einde van deze maand stoppen de grammatica lessen voor de cursus en ik zit er over te denken om in de maand juni ook een maand met het koor te stoppen. Dan heb ik even iets meer tijd om mijzelf op de rit te krijgen en mijn voor te bereiden op mijn cursus. Vandaar ook mijn poging om iets van lichamelijke activiteit in mijn toch al drukke schema te proppen omdat ik weet dat lichamelijke beweging helpt om de stress beter aan te kunnen.
Ik wil mijn cursus met een goed resultaat afsluiten en daarvoor moet ik in juli zo fit mogelijk zijn.
PS: de vrouw heeft inderdaad maar 1 nacht in mijn huis geslapen. De dag erna kon ze weer naar haar eigen huis.
vrijdag 15 april 2016
Is dit Spaans?
In mijn vorige berichtje schreef ik dat ik een Spaanse vrouw had leren kennen. Inmiddels is mij duidelijk geworden dat ze geen gemakkelijk leven heeft gehad en dat ze niet veel geld heeft. Ze bezoekt een apostolisch kerkgenootschap en zamelt kleren in voor mensen die ook naar die kerk gaan en het nog minder breed hebben dan zijzelf. Ik zal heel eerlijk zijn dat ik haar er wel van verdenk dat ze dingen die ze zelf kan gebruiken uit de stapel vist, voordat ze de kleding doorgeeft. Dat maakt ook niet zoveel uit.
Afgelopen maandag kreeg ik van mijn lerares Spaans een zak met kleding die zij niet meer wil dragen dus stuurde ik Spaanse vrouw gisteren een berichtje. Kwam er een berichtje terug: kan ik bij je komen slapen want ik kan mijn huis niet in. Een van mijn problemen is dat ik te aardig ben dus als ik iemand kan helpen met een bed voor een nacht, ook al ken ik die persoon nog niet zo goed, waarom niet. Vervolgens belde ze mij op en kreeg ik een deel van het verhaal te horen maar zeker via de telefoon heb ik een probleem met het verstaan van het Spaans dus veel snapte ik er niet van.
Ik stuur een berichtje naar Lerares Spaans: Spaanse vrouw komt bij mij slapen. Er is iets met de persoon aan wie ze een kamer verhuurt en nu kan ze niet in haar huis want die huurster is er nog en er is ook iets met de politie. Lerares Spaans in paniek. Ik kon toch niet zomaar iemand die ik nog niet zo goed ken, uitnodigen om in mijn huis te komen slapen. Gevolg: ik onzeker. En als ik onzeker ben, ga ik nog meer mensen vragen.
De volgende groep die ik benaderde waren de alten van het koor. Die waren minder negatief maar waren ook niet overtuigd dat ik de juiste beslissing had genomen.
Vervolgens moest mijn werk-team eraan geloven en die vonden het helemaal niet raar (mijn team lead heeft regelmatig mensen in haar huis die op de bank slapen). Ik moest alleen ervoor zorgen dat het niet langer dan 1 nacht zou zijn.
Spaanse vrouw stond gisteravond rond een uur of half tien op de stoep en dit was haar verhaal: Omdat ze geld nodig heeft, verhuurt ze illegaal kamers. Als mensen komen huren dan zegt ze direct dat er geen contract zal zijn en dat de mensen zich niet bij de gemeente kunnen inschrijven. Nu blijkt 1 van haar huursters het daar niet mee eens te zijn en omdat die vanaf 14.00 uur begint met het drinken van bier is dat ietwat uit de hand gelopen. Omdat Spaanse vrouw haar de huur niet terug wil geven (huurster had twee Engelse studenten die op schoolreis waren de deur uitgejaagd waardoor Spaanse vrouw inkomsten misliep en nu misschien geen studenten op schoolreis meer mag ontvangen), begon huurster te schelden en dreigen en pakte haar mobiel om de politie te bellen.
Hoe en wat precies weet ik niet maar als ik het goed heb begrepen heeft Spaanse vrouw een voorwaardelijke gevangenisstraf boven haar hoofd hangen omdat ze ooit mee heeft gedaan aan een uit de hand gelopen demonstratie. Dus toen huurster de politie ging bellen, is ze het huis uitgerend met als gevolg dat huurster het huis voor zich alleen had en Spaanse vrouw op straat stond. Ze heeft de hele week bij diverse vrienden en bekenden op de bank geslapen. Op haar werk heeft ze dagelijks gedoucht en haar kleren gewassen want ze had, behalve haar handtas, niks meegenomen.
Vandaag gaat ze met een goede vriend naar haar huis om te zien of huurster weg is en hoe die in haar huis heeft huisgehouden. Daarna gaat ze de sloten vervangen zodat huurster er niet meer in kan en dan zien we wel wat er verder gaat gebeuren. Ik hoop voor haar dat ten eerste de huurster inderdaad niet meer in het huis is en ten tweede dat de schade meevalt.
Vanavond zou ze me bellen om te vertellen hoe het gegaan is. Ik weet niet of ik op kan nemen omdat ik extra koorrepetitie heb en eerlijk gezegd weet ik ook niet of ik haar te woord wil staan omdat ik liever niet heb dat ze hier weer komt slapen.
Ik vind het niet erg als ze hier door de week komt slapen (hoewel ik dat niet elke dag wil) omdat ze op dezelfde tijd met haar werk begint als ik. Maar voor het weekend vind ik het teveel.
Maar ik zit me nu wel af te vragen of dit ook Spaans is? Illegaal verhuren is zeker Spaans, daar hoef ik niet over na te denken. Maar mensen die regelmatig in je huis komen slapen omdat ze geen dak boven het hoofd hebben?
Afgelopen maandag kreeg ik van mijn lerares Spaans een zak met kleding die zij niet meer wil dragen dus stuurde ik Spaanse vrouw gisteren een berichtje. Kwam er een berichtje terug: kan ik bij je komen slapen want ik kan mijn huis niet in. Een van mijn problemen is dat ik te aardig ben dus als ik iemand kan helpen met een bed voor een nacht, ook al ken ik die persoon nog niet zo goed, waarom niet. Vervolgens belde ze mij op en kreeg ik een deel van het verhaal te horen maar zeker via de telefoon heb ik een probleem met het verstaan van het Spaans dus veel snapte ik er niet van.
Ik stuur een berichtje naar Lerares Spaans: Spaanse vrouw komt bij mij slapen. Er is iets met de persoon aan wie ze een kamer verhuurt en nu kan ze niet in haar huis want die huurster is er nog en er is ook iets met de politie. Lerares Spaans in paniek. Ik kon toch niet zomaar iemand die ik nog niet zo goed ken, uitnodigen om in mijn huis te komen slapen. Gevolg: ik onzeker. En als ik onzeker ben, ga ik nog meer mensen vragen.
De volgende groep die ik benaderde waren de alten van het koor. Die waren minder negatief maar waren ook niet overtuigd dat ik de juiste beslissing had genomen.
Vervolgens moest mijn werk-team eraan geloven en die vonden het helemaal niet raar (mijn team lead heeft regelmatig mensen in haar huis die op de bank slapen). Ik moest alleen ervoor zorgen dat het niet langer dan 1 nacht zou zijn.
Spaanse vrouw stond gisteravond rond een uur of half tien op de stoep en dit was haar verhaal: Omdat ze geld nodig heeft, verhuurt ze illegaal kamers. Als mensen komen huren dan zegt ze direct dat er geen contract zal zijn en dat de mensen zich niet bij de gemeente kunnen inschrijven. Nu blijkt 1 van haar huursters het daar niet mee eens te zijn en omdat die vanaf 14.00 uur begint met het drinken van bier is dat ietwat uit de hand gelopen. Omdat Spaanse vrouw haar de huur niet terug wil geven (huurster had twee Engelse studenten die op schoolreis waren de deur uitgejaagd waardoor Spaanse vrouw inkomsten misliep en nu misschien geen studenten op schoolreis meer mag ontvangen), begon huurster te schelden en dreigen en pakte haar mobiel om de politie te bellen.
Hoe en wat precies weet ik niet maar als ik het goed heb begrepen heeft Spaanse vrouw een voorwaardelijke gevangenisstraf boven haar hoofd hangen omdat ze ooit mee heeft gedaan aan een uit de hand gelopen demonstratie. Dus toen huurster de politie ging bellen, is ze het huis uitgerend met als gevolg dat huurster het huis voor zich alleen had en Spaanse vrouw op straat stond. Ze heeft de hele week bij diverse vrienden en bekenden op de bank geslapen. Op haar werk heeft ze dagelijks gedoucht en haar kleren gewassen want ze had, behalve haar handtas, niks meegenomen.
Vandaag gaat ze met een goede vriend naar haar huis om te zien of huurster weg is en hoe die in haar huis heeft huisgehouden. Daarna gaat ze de sloten vervangen zodat huurster er niet meer in kan en dan zien we wel wat er verder gaat gebeuren. Ik hoop voor haar dat ten eerste de huurster inderdaad niet meer in het huis is en ten tweede dat de schade meevalt.
Vanavond zou ze me bellen om te vertellen hoe het gegaan is. Ik weet niet of ik op kan nemen omdat ik extra koorrepetitie heb en eerlijk gezegd weet ik ook niet of ik haar te woord wil staan omdat ik liever niet heb dat ze hier weer komt slapen.
Ik vind het niet erg als ze hier door de week komt slapen (hoewel ik dat niet elke dag wil) omdat ze op dezelfde tijd met haar werk begint als ik. Maar voor het weekend vind ik het teveel.
Maar ik zit me nu wel af te vragen of dit ook Spaans is? Illegaal verhuren is zeker Spaans, daar hoef ik niet over na te denken. Maar mensen die regelmatig in je huis komen slapen omdat ze geen dak boven het hoofd hebben?
vrijdag 25 maart 2016
En nog meer gelukt
Volledige chaos op het werk. Deze maand doe ik ook het werk van mijn collega en in combinatie met de overgang naar een nieuw HR-programma waar mijn klant de licentie van heeft gekocht, is het behoorlijk druk. Vooral omdat het programma niet doet wat het andere programma wel kon, rapporten draaien. Naar mijn mening toch wel een belangrijk iets dat een HR-programma moet kunnen, zeker als die ook gebruikt worden voor payroll.
Daarnaast had mijn collega een email volledig verkeerd geïnterpreteerd waardoor ik mij ineens bezig moest houden met de pensioenberekeningen voor de Belgische medewerkers van mijn klant. Vervolgens kwam daar de aanslag in Brussel bovenop met het verstrekken van informatie aan de Belgische manager om te zien of iedereen de aanslag had overleefd. Gelukkig waren alle Belgische medewerkers van de klant ongedeerd.
Het is in ieder geval niet saai ;-).
Inmiddels heb ik de uitslag van mijn C1-examen. Ik heb dat gedaan via de Cambridge-methode en ik ben geslaagd voor mijn CAE. Om voor mij onduidelijke redenen heb ik het schrijven volledig verknald met als gevolg dat ik 4 (!!!) punten tekort kwam om de C2/CPE score te halen. Heel langzaamaan begin ik mij te verzoenen met de behaalde score. Dit certificaat is een vereiste om als lerares Engels aan het werk te kunnen omdat Engels niet mijn moedertaal is. Daarnaast heb ik de taalacademie vaarwel gezegd om bij een privé-lerares grammaticalessen te volgen. Dat levert de rare situatie op dat mijn Engels van een veel hoger niveau is dan dat van mijn lerares (en ik hoor haar fouten maken die echt erg zijn) maar dat zij op het gebied van grammatica mijn meerdere is. Het scheelt in ieder geval in leerwerk voor mijn opleiding in juli. Een van de 2 verplichte studieboeken is een grammatica boek, dus alles wat we in de les behandelen kan ik wegstrepen uit mijn boek als gedaan.
Spaanse man is geparkeerd. Ik was (en ben) zijn gedrag meer dan zat. Afspraken niet nakomen (lees: afzeggen omdat hij ineens iets kon doen wat hij leuker vond), alleen contact zoeken als hij zich alleen voelt en vervolgens zielig doen dat ik de rest van mijn leven boos op hem zal blijven. Waarna ik vriendelijk uitleg dat ik niet boos ben maar dat ik niet weet of ik hem kan vertrouwen dat hij niet weer een afspraak af gaat zeggen. Het duurt lang voordat mijn grenzen bereikt zijn maar dat wil niet zeggen dat ik ze niet heb. Française is heel blij dat ik Spaanse man geparkeerd heb. Volgens haar zijn er zat leukere mannen die mij meer waard zijn.
Semana santa is hier weer in volle gang dus de stad wordt weer aan alle kanten onveilig gemaakt met processies. Het leukste moment blijft toch het vertrek en de thuiskomst van de beelden in de kerk. Het gepruts op de millimeter om die gevaartes door de deur heen te krijgen wordt via de tv zeer goed uitgezonden. En omdat de processies soms pas tegen 02.00 uur weer terugkomen, kan ik ze ook via de tv weer terug zien komen.
Vandaag ga ik met een Spaanse vrouw die ik heb leren kennen bij de groep gescheiden mensen naar een museum en ik heb mij eindelijk aangemeld bij een website die activiteiten organiseert in Granada. Het is een hele actieve website waar mensen activiteiten organiseren waar je je voor aan kunt melden als je denkt dat het je wat lijkt. Je kunt ook zelf activiteiten organiseren. Daarnaast zijn er aparte groepen waarbij je je aan kunt sluiten als je dezelfde interesses deelt. Als alles goed gaat, heb ik zaterdag mijn eerste activiteit: een intercambio met verschillende talen. En ik zit erover te denken om voor een volgend museumbezoek te kijken of ik een aantal mensen van deze site mee kan krijgen.
Mijn leven wordt steeds leuker.
Daarnaast had mijn collega een email volledig verkeerd geïnterpreteerd waardoor ik mij ineens bezig moest houden met de pensioenberekeningen voor de Belgische medewerkers van mijn klant. Vervolgens kwam daar de aanslag in Brussel bovenop met het verstrekken van informatie aan de Belgische manager om te zien of iedereen de aanslag had overleefd. Gelukkig waren alle Belgische medewerkers van de klant ongedeerd.
Het is in ieder geval niet saai ;-).
Inmiddels heb ik de uitslag van mijn C1-examen. Ik heb dat gedaan via de Cambridge-methode en ik ben geslaagd voor mijn CAE. Om voor mij onduidelijke redenen heb ik het schrijven volledig verknald met als gevolg dat ik 4 (!!!) punten tekort kwam om de C2/CPE score te halen. Heel langzaamaan begin ik mij te verzoenen met de behaalde score. Dit certificaat is een vereiste om als lerares Engels aan het werk te kunnen omdat Engels niet mijn moedertaal is. Daarnaast heb ik de taalacademie vaarwel gezegd om bij een privé-lerares grammaticalessen te volgen. Dat levert de rare situatie op dat mijn Engels van een veel hoger niveau is dan dat van mijn lerares (en ik hoor haar fouten maken die echt erg zijn) maar dat zij op het gebied van grammatica mijn meerdere is. Het scheelt in ieder geval in leerwerk voor mijn opleiding in juli. Een van de 2 verplichte studieboeken is een grammatica boek, dus alles wat we in de les behandelen kan ik wegstrepen uit mijn boek als gedaan.
Spaanse man is geparkeerd. Ik was (en ben) zijn gedrag meer dan zat. Afspraken niet nakomen (lees: afzeggen omdat hij ineens iets kon doen wat hij leuker vond), alleen contact zoeken als hij zich alleen voelt en vervolgens zielig doen dat ik de rest van mijn leven boos op hem zal blijven. Waarna ik vriendelijk uitleg dat ik niet boos ben maar dat ik niet weet of ik hem kan vertrouwen dat hij niet weer een afspraak af gaat zeggen. Het duurt lang voordat mijn grenzen bereikt zijn maar dat wil niet zeggen dat ik ze niet heb. Française is heel blij dat ik Spaanse man geparkeerd heb. Volgens haar zijn er zat leukere mannen die mij meer waard zijn.
Semana santa is hier weer in volle gang dus de stad wordt weer aan alle kanten onveilig gemaakt met processies. Het leukste moment blijft toch het vertrek en de thuiskomst van de beelden in de kerk. Het gepruts op de millimeter om die gevaartes door de deur heen te krijgen wordt via de tv zeer goed uitgezonden. En omdat de processies soms pas tegen 02.00 uur weer terugkomen, kan ik ze ook via de tv weer terug zien komen.
Vandaag ga ik met een Spaanse vrouw die ik heb leren kennen bij de groep gescheiden mensen naar een museum en ik heb mij eindelijk aangemeld bij een website die activiteiten organiseert in Granada. Het is een hele actieve website waar mensen activiteiten organiseren waar je je voor aan kunt melden als je denkt dat het je wat lijkt. Je kunt ook zelf activiteiten organiseren. Daarnaast zijn er aparte groepen waarbij je je aan kunt sluiten als je dezelfde interesses deelt. Als alles goed gaat, heb ik zaterdag mijn eerste activiteit: een intercambio met verschillende talen. En ik zit erover te denken om voor een volgend museumbezoek te kijken of ik een aantal mensen van deze site mee kan krijgen.
Mijn leven wordt steeds leuker.
vrijdag 4 maart 2016
Gelukt!!!
In januari had ik bij mijn toenmalige teamleider het verzoek ingediend om een maand (onbetaald) verlof op te mogen nemen. Normaal gesproken mag ik wel op vakantie maar moet ik aanwezig zijn als het loonperiode is dus niet meer dan 2 weken vrij (of als het gunstig valt 2,5). Maar omdat ik zo aardig was om mijn back-up een maand vakantie te gunnen, kon ze een tegenprestatie niet weigeren.
Na wat heen-en-weer mailen, kwam het verlossende bericht: de grote teammanager heeft mijn verzoek goedgekeurd. Om te voorkomen dat ze het later weer in zouden trekken, heb ik direct mijn inschrijving bij de school geregeld en vorige week had ik mijn intakegesprek en toelatingsexamen per Skype. Ze waren zo aardig om mij direct de uitslag te geven: toegelaten.
Dus in juli zit ik de hele maand in Malaga om daar (hopelijk) mijn certificaat als lerares Engels te halen, in mijn geval niet de CELTA maar de TrinityCertTesol. Voor wat ik ervan gehoord heb is het een extreem intensieve cursus en de school waarschuwde mij dan ook dat ik niet op moest rekenen dat ik iets van Malaga zou zien. Lessen bijwonen, lessen voorbereiden, verslagen schrijven, opdrachten uitwerken en vervolgens elke dag afgedraaid mijn bed in rollen en dat 7 dagen per week (oh nee, geen lessen bijwonen op zaterdag en zondag).
Ik merk dat ik er heel erg naar uitkijk. Ik heb gekozen voor een gedeeld appartement, hopelijk met een medestudent onder het motto gedeelde smart is halve smart en misschien kun je elkaar dan ook nog een beetje helpen met de opdrachten die je uit moet voeren.
Inmiddels heb ik mijn verplichte lesboeken in huis en ik voel me net zo blij en gespannen als op de middelbare school als ik naar school mocht om mijn boeken af te halen. Allemaal spannende, leuke en nieuwe dingen die ik zal gaan leren.
Met ingang van deze maand ben ik met mijn Engelse lessen op de taalschool gestopt omdat ik daar niet de onderbouwende grammatica leer die ik mis. Gisteren had ik mijn eerste prive-les en hoewel mijn Engels qua woordenschat en spreekvaardigheid hoger is dan die van mijn lerares, denk ik wel dat ze in staat is om mij deze grammatica te leren. Anders heb ik juli een probleem.
Natuurlijk zijn er ook dingen die ik heel erg eng vind. Ik ben niet zo'n held als het gaat om voor een groep te staan en mijn mond open te trekken en daarbij maakt het niet uit of ik mij al dan niet voorbereid heb. In totaal zal ik 6 uur voor de klas staan en de andere keren moeten kijken hoe mijn medestudenten het ervan afbrengen. Dat was ook 1 van de vragen in het gesprek: of ik tegen kritiek kon en of ik in staat was om feedback op een positieve manier te geven. Omdat je meestal als lerares voor de klas staat en dat dus niet mijn sterkste kant zal zijn is het mij niet geheel duidelijk waarom het mij leuk lijkt om als lerares te werken. Er zijn dingen die mij van nature gemakkelijker afgaan (hoewel mijn collega's van mening zijn dat ik helder en duidelijk uitleg). En bij Trinitiy-Tesol is een onderdeel dat ik privé-lessen moet geven aan een student, daarbij een analyse moet maken van zijn/haar sterke en zwakke kanten en zijn/haar niveau moet vast stellen, gevolgd door een rapport.
Ze zullen ons vast van tevoren laten weten hoe we dat allemaal moeten doen maar dat helpt op dit moment nog niet echt om mij op mijn gemak te voelen. Ik weet wel dat, wat er ook gebeurd, ik van deze training in ieder geval persoonlijk heel veel zal leren en daar ben ik na de stress van de afgelopen tijd wel aan toe.
Het is tijd voor positieve dingen en vorm te geven aan een nieuwe toekomst, waar die mij dan ook brengen zal. Dit certificaat is weer een nieuwe stap vooruit.
Na wat heen-en-weer mailen, kwam het verlossende bericht: de grote teammanager heeft mijn verzoek goedgekeurd. Om te voorkomen dat ze het later weer in zouden trekken, heb ik direct mijn inschrijving bij de school geregeld en vorige week had ik mijn intakegesprek en toelatingsexamen per Skype. Ze waren zo aardig om mij direct de uitslag te geven: toegelaten.
Dus in juli zit ik de hele maand in Malaga om daar (hopelijk) mijn certificaat als lerares Engels te halen, in mijn geval niet de CELTA maar de TrinityCertTesol. Voor wat ik ervan gehoord heb is het een extreem intensieve cursus en de school waarschuwde mij dan ook dat ik niet op moest rekenen dat ik iets van Malaga zou zien. Lessen bijwonen, lessen voorbereiden, verslagen schrijven, opdrachten uitwerken en vervolgens elke dag afgedraaid mijn bed in rollen en dat 7 dagen per week (oh nee, geen lessen bijwonen op zaterdag en zondag).
Ik merk dat ik er heel erg naar uitkijk. Ik heb gekozen voor een gedeeld appartement, hopelijk met een medestudent onder het motto gedeelde smart is halve smart en misschien kun je elkaar dan ook nog een beetje helpen met de opdrachten die je uit moet voeren.
Inmiddels heb ik mijn verplichte lesboeken in huis en ik voel me net zo blij en gespannen als op de middelbare school als ik naar school mocht om mijn boeken af te halen. Allemaal spannende, leuke en nieuwe dingen die ik zal gaan leren.
Met ingang van deze maand ben ik met mijn Engelse lessen op de taalschool gestopt omdat ik daar niet de onderbouwende grammatica leer die ik mis. Gisteren had ik mijn eerste prive-les en hoewel mijn Engels qua woordenschat en spreekvaardigheid hoger is dan die van mijn lerares, denk ik wel dat ze in staat is om mij deze grammatica te leren. Anders heb ik juli een probleem.
Natuurlijk zijn er ook dingen die ik heel erg eng vind. Ik ben niet zo'n held als het gaat om voor een groep te staan en mijn mond open te trekken en daarbij maakt het niet uit of ik mij al dan niet voorbereid heb. In totaal zal ik 6 uur voor de klas staan en de andere keren moeten kijken hoe mijn medestudenten het ervan afbrengen. Dat was ook 1 van de vragen in het gesprek: of ik tegen kritiek kon en of ik in staat was om feedback op een positieve manier te geven. Omdat je meestal als lerares voor de klas staat en dat dus niet mijn sterkste kant zal zijn is het mij niet geheel duidelijk waarom het mij leuk lijkt om als lerares te werken. Er zijn dingen die mij van nature gemakkelijker afgaan (hoewel mijn collega's van mening zijn dat ik helder en duidelijk uitleg). En bij Trinitiy-Tesol is een onderdeel dat ik privé-lessen moet geven aan een student, daarbij een analyse moet maken van zijn/haar sterke en zwakke kanten en zijn/haar niveau moet vast stellen, gevolgd door een rapport.
Ze zullen ons vast van tevoren laten weten hoe we dat allemaal moeten doen maar dat helpt op dit moment nog niet echt om mij op mijn gemak te voelen. Ik weet wel dat, wat er ook gebeurd, ik van deze training in ieder geval persoonlijk heel veel zal leren en daar ben ik na de stress van de afgelopen tijd wel aan toe.
Het is tijd voor positieve dingen en vorm te geven aan een nieuwe toekomst, waar die mij dan ook brengen zal. Dit certificaat is weer een nieuwe stap vooruit.
zondag 21 februari 2016
Spaanse man update
Er lag een verzoek voor een update over Spaanse man. En ik kwam tot de ontdekking dat het inderdaad al weer een tijdje geleden was en er valt wel weer het een en ander over te melden.
Ergens in januari kwam de vraag van Spaanse man: wanneer ik de foto op mijn Whatsapp profiel ging wijzigen want het dier wat ik nu als profielfoto heb is wel erg lelijk. Mijn favoriete dier is een zeekoe en die had ik als profielfoto dus het valt niet geheel goed als mijn favoriete dier voor lelijk wordt uitgemaakt. Mijn antwoord: Jij hebt beloofd dat je een foto van mij zou maken en als je dat hebt gedaan, dan wissel ik van foto. Dat was op een maandag, voor dinsdag stond er een afspraak geregeld. Kennelijk was de behoefte aan een foto van mijzelf erg groot. Omdat Spaanse man vanwege cultuur- en taalverschillen zich ongemakkelijk voelt als hij alleen met mij is gingen we eerst samen wat drinken en later schoof Lerares ook aan.
Het was een gezellige avond, we hebben ons goed vermaakt en ik heb er een leuke foto aan overgehouden. De dag erna een berichtje van Spaanse man: Wanneer nodig je me weer uit om wat te drinken. Ik die uit moet nodigen? Dat dacht ik dus even niet. Antwoord terug: ik kan op dinsdag- en donderdagavond dus kom maar met een voorstel. Vervolgens bleef het stil en bleef het nog meer stil.
De zondag na mijn mondelinge examen ging ik naar een partijtje padel van mijn lerares. Na de stress van het examen, had ik wel even zin in een verzetje. Lerares zei dat we daarna nog even wat zouden drinken. Spaanse man was er ook. Hij was reserve en speelde niet. Na een wat moeilijke start (ik moest mijn hoofd omschakelen van Engels naar Spaans) hebben we samen genoeglijk zitten praten en gingen we uiteindelijk met z'n drieën uit voor tapas en daarna naar een pasteleria voor koffie/thee met gebak. Ik verliet mijn huis om 09.30 uur, kwam om 17.30 uur weer binnen en had mijn zondag zeer aangenaam doorgebracht. Deze keer was het Lerares en mij gelukt om ons deel zelf te betalen. Dat voelt voor mij toch prettiger dan dat Spaanse man elke keer alles betaald. Maar al met al nog steeds geen uitnodiging van Spaanse man om nog een keer wat te gaan drinken.
Tijd voor actie. Op internet een nieuwe foto van een zeekoe gezocht en mijn profielfoto gewijzigd. Binnen een half uur een reactie: Waarom ik weer dat beest als foto had. Uitgelegd dat ik mijn foto weer zou wijzigen als we wat gingen drinken zoals beloofd en hij een nieuwe foto zou hebben gemaakt. Poging voor een afspraak voor de dag erna maar die ging uiteindelijk niet door. Volgens zijn zeggen omdat hij het te druk had met zijn werk, volgens mij omdat mijn Lerares niet kon en hij nog niet alleen met mij wil zijn.
Sinds onze eerste kennismaking in november stond er een etentje bij mij thuis op het programma. De eerste keer werd uitgesteld vanwege het voetbal en de tweede keer was ook op een dag dat Granada thuis speelde (Spaanse man is fan van Granada, iets om rekening mee te houden). Uiteindelijk stond gisteren het etentje met Spaanse man en Lerares op het programma. Het was erg gezellig, gezelliger dan ik mij had voorgesteld, hooguit met een beetje teveel wijn. Spaanse man heeft zijn eerste "Nederlandse" maaltijd gegeten (nasi) en hij vond het lekker. Vervolgens hebben we nog een paar spelletjes gespeeld. Omdat hij gewonnen had, mocht hij een prijs kiezen en natuurlijk was dat het wijzigen van mijn profielfoto. Dus ik heb nu weer mijzelf als profielfoto en als er over 3 weken van zijn kant nog steeds geen datum gepland staat om weer uit te gaan, dan zijn er op het internet nog wel een aantal foto's van zeekoeien te vinden ;-)
Lerares en ik zijn beiden van mening dat Spaanse man er nog niet aan toe is om alleen met mij uit te gaan met als gevolg dat het op dit moment moeilijk is om een nieuwe afspraak te maken met ons drieën omdat zij het heel erg druk heeft. Lerares gaat donderdag op vakantie en daarna zullen we een strategie bedenken zodat Spaanse man zijn belofte na kan komen en Lerares ook (deels) van de partij zal zijn.
Ik merk dat ik in ieder geval minder ermee bezig ben dan in het begin. Misschien ook wel omdat het zo vreselijk lang duurt voordat er duidelijkheid is of er meer is dan elkaar kennen of niet. We zijn nu bijna 3 maanden verder en hoewel het een goed teken is dat Spaanse man dingen uit mijn leven begint te onthouden en nog steeds contact zoekt, schiet het naar Nederlandse begrippen niet echt op. Voorlopig geniet ik van de leuke dingen als het uitgaan en dat er mensen komen eten zonder meer te verwachten dan een leuke tijd te hebben.
Ergens in januari kwam de vraag van Spaanse man: wanneer ik de foto op mijn Whatsapp profiel ging wijzigen want het dier wat ik nu als profielfoto heb is wel erg lelijk. Mijn favoriete dier is een zeekoe en die had ik als profielfoto dus het valt niet geheel goed als mijn favoriete dier voor lelijk wordt uitgemaakt. Mijn antwoord: Jij hebt beloofd dat je een foto van mij zou maken en als je dat hebt gedaan, dan wissel ik van foto. Dat was op een maandag, voor dinsdag stond er een afspraak geregeld. Kennelijk was de behoefte aan een foto van mijzelf erg groot. Omdat Spaanse man vanwege cultuur- en taalverschillen zich ongemakkelijk voelt als hij alleen met mij is gingen we eerst samen wat drinken en later schoof Lerares ook aan.
Het was een gezellige avond, we hebben ons goed vermaakt en ik heb er een leuke foto aan overgehouden. De dag erna een berichtje van Spaanse man: Wanneer nodig je me weer uit om wat te drinken. Ik die uit moet nodigen? Dat dacht ik dus even niet. Antwoord terug: ik kan op dinsdag- en donderdagavond dus kom maar met een voorstel. Vervolgens bleef het stil en bleef het nog meer stil.
De zondag na mijn mondelinge examen ging ik naar een partijtje padel van mijn lerares. Na de stress van het examen, had ik wel even zin in een verzetje. Lerares zei dat we daarna nog even wat zouden drinken. Spaanse man was er ook. Hij was reserve en speelde niet. Na een wat moeilijke start (ik moest mijn hoofd omschakelen van Engels naar Spaans) hebben we samen genoeglijk zitten praten en gingen we uiteindelijk met z'n drieën uit voor tapas en daarna naar een pasteleria voor koffie/thee met gebak. Ik verliet mijn huis om 09.30 uur, kwam om 17.30 uur weer binnen en had mijn zondag zeer aangenaam doorgebracht. Deze keer was het Lerares en mij gelukt om ons deel zelf te betalen. Dat voelt voor mij toch prettiger dan dat Spaanse man elke keer alles betaald. Maar al met al nog steeds geen uitnodiging van Spaanse man om nog een keer wat te gaan drinken.
Tijd voor actie. Op internet een nieuwe foto van een zeekoe gezocht en mijn profielfoto gewijzigd. Binnen een half uur een reactie: Waarom ik weer dat beest als foto had. Uitgelegd dat ik mijn foto weer zou wijzigen als we wat gingen drinken zoals beloofd en hij een nieuwe foto zou hebben gemaakt. Poging voor een afspraak voor de dag erna maar die ging uiteindelijk niet door. Volgens zijn zeggen omdat hij het te druk had met zijn werk, volgens mij omdat mijn Lerares niet kon en hij nog niet alleen met mij wil zijn.
Sinds onze eerste kennismaking in november stond er een etentje bij mij thuis op het programma. De eerste keer werd uitgesteld vanwege het voetbal en de tweede keer was ook op een dag dat Granada thuis speelde (Spaanse man is fan van Granada, iets om rekening mee te houden). Uiteindelijk stond gisteren het etentje met Spaanse man en Lerares op het programma. Het was erg gezellig, gezelliger dan ik mij had voorgesteld, hooguit met een beetje teveel wijn. Spaanse man heeft zijn eerste "Nederlandse" maaltijd gegeten (nasi) en hij vond het lekker. Vervolgens hebben we nog een paar spelletjes gespeeld. Omdat hij gewonnen had, mocht hij een prijs kiezen en natuurlijk was dat het wijzigen van mijn profielfoto. Dus ik heb nu weer mijzelf als profielfoto en als er over 3 weken van zijn kant nog steeds geen datum gepland staat om weer uit te gaan, dan zijn er op het internet nog wel een aantal foto's van zeekoeien te vinden ;-)
Lerares en ik zijn beiden van mening dat Spaanse man er nog niet aan toe is om alleen met mij uit te gaan met als gevolg dat het op dit moment moeilijk is om een nieuwe afspraak te maken met ons drieën omdat zij het heel erg druk heeft. Lerares gaat donderdag op vakantie en daarna zullen we een strategie bedenken zodat Spaanse man zijn belofte na kan komen en Lerares ook (deels) van de partij zal zijn.
Ik merk dat ik in ieder geval minder ermee bezig ben dan in het begin. Misschien ook wel omdat het zo vreselijk lang duurt voordat er duidelijkheid is of er meer is dan elkaar kennen of niet. We zijn nu bijna 3 maanden verder en hoewel het een goed teken is dat Spaanse man dingen uit mijn leven begint te onthouden en nog steeds contact zoekt, schiet het naar Nederlandse begrippen niet echt op. Voorlopig geniet ik van de leuke dingen als het uitgaan en dat er mensen komen eten zonder meer te verwachten dan een leuke tijd te hebben.
zaterdag 6 februari 2016
Neusje en feiten
Het is nu 14.45 uur en ik ben net een uur eerder vrijgelaten na de eerste 3 onderdelen van mijn CAE/C1-examen Engels. Van 09.00 tot 13.45 (het liep een kwartiertje uit): lezen en gebruik van Engels, schrijven en luisteren. Morgen nog een half uur voor het spreken en dan wachten op het resultaat. Het luisteren was moeilijk maar over het algemeen viel het me wel mee. De afgelopen 2 weken zouden dus in het teken van mijn examen Engels hebben moeten staan maar dat was niet het geval, hoewel ik wel braaf 1 week vrij had gevraagd om te studeren.
Als er iets in Nederland zou gebeuren waarvoor mijn aanwezigheid vereist is dan weet ik dat ik binnen een dag op plek van bestemming ben. Ik neem de eerste de beste bus naar Malaga, neem daar het eerste het beste vliegtuig naar Nederland en stap aldaar op de trein. Zo moeilijk is dat niet. Daardoor voelt Nederland ook niet als heel erg veel weg. Totdat er ineens dingen gebeuren.
Vorige week zaterdag kreeg ik een email van Ex: er was iemand binnen mijn schoonfamilie overleden. Desbetreffende vrouw was gevonden liggend op de keukenvloer. Voor zover ik weet werd ze al hard minder en mocht het van haar wel afgelopen zijn, maar persoonlijk zou ik het toch fijner hebben gevonden als ze niet in haar eentje was overleden en al zeker niet liggend op de keukenvloer. Het contact met bepaalde mensen binnen mijn schoonfamilie is nog steeds goed en als ik in Nederland zou zijn geweest dat was ik ook zeker naar de crematie gegaan. In ieder geval was ik persoonlijk even langs gegaan bij degene die haar heeft gevonden, want het lijkt me geen pretje om een huis binnen te gaan wetend dat je iets aan gaat treffen wat niet goed is.
En dan voelt Nederland ineens toch even heel erg ver weg. Natuurlijk heb ik via Whatsapp contact gezocht en iedereen veel sterkte gewenst en dat werd ook zeer op prijs gesteld maar dat is toch anders.
Nu moet ik heel eerlijk zeggen dat dit het tweede overlijden was in 3 dagen dus misschien was ik al gevoeliger dan anders. Afgelopen donderdag kreeg ik namelijk een telefoontje van een vriendin dat haar vader plotseling was overleden. Beiden wonend hier in Spanje, wat het dan weer iets gemakkelijker maakt maar Alicante is, zeker als je geen auto hebt, toch zo'n 8 uur reizen. Later bleek dat haar vader bij het zagen van een paar takken in een boom een elektriciteitskabel had geraakt. Stom ongeluk, fatale afloop en een hoop extra Spaanse bureaucratie. Van die kant uit heb ik het cultuurverschil meegemaakt tussen het regelen van een crematie in Nederland en Spanje. Zeker als je de taal dus niet voldoende machtig bent, gaat er een hoop niet zoals jij wilt. Uiteindelijk bestond mijn bijdrage aan het geheel aan uren via de Whatsapp steun geven. Zeker nuttig maar niet echt goed voor het concentreren op een examen Engels. Soms zijn er belangrijkere dingen in het leven.
Dus uiteindelijk was ik blij dat ik maandag "gewoon" weer aan het werk kon en heb ik mijn examen gelaten voor wat het was. Mijn Engels is niet slecht en iedereen is ervan overtuigd dat ik het examen wel ga halen. We zullen over een tijdje wel weten wie gelijk heeft gehad.
Mocht ik het halen dan heb ik weer een belangrijke stap gezet in het verwezenlijken van mijn droom om lerares Engels te worden.
Als er iets in Nederland zou gebeuren waarvoor mijn aanwezigheid vereist is dan weet ik dat ik binnen een dag op plek van bestemming ben. Ik neem de eerste de beste bus naar Malaga, neem daar het eerste het beste vliegtuig naar Nederland en stap aldaar op de trein. Zo moeilijk is dat niet. Daardoor voelt Nederland ook niet als heel erg veel weg. Totdat er ineens dingen gebeuren.
Vorige week zaterdag kreeg ik een email van Ex: er was iemand binnen mijn schoonfamilie overleden. Desbetreffende vrouw was gevonden liggend op de keukenvloer. Voor zover ik weet werd ze al hard minder en mocht het van haar wel afgelopen zijn, maar persoonlijk zou ik het toch fijner hebben gevonden als ze niet in haar eentje was overleden en al zeker niet liggend op de keukenvloer. Het contact met bepaalde mensen binnen mijn schoonfamilie is nog steeds goed en als ik in Nederland zou zijn geweest dat was ik ook zeker naar de crematie gegaan. In ieder geval was ik persoonlijk even langs gegaan bij degene die haar heeft gevonden, want het lijkt me geen pretje om een huis binnen te gaan wetend dat je iets aan gaat treffen wat niet goed is.
En dan voelt Nederland ineens toch even heel erg ver weg. Natuurlijk heb ik via Whatsapp contact gezocht en iedereen veel sterkte gewenst en dat werd ook zeer op prijs gesteld maar dat is toch anders.
Nu moet ik heel eerlijk zeggen dat dit het tweede overlijden was in 3 dagen dus misschien was ik al gevoeliger dan anders. Afgelopen donderdag kreeg ik namelijk een telefoontje van een vriendin dat haar vader plotseling was overleden. Beiden wonend hier in Spanje, wat het dan weer iets gemakkelijker maakt maar Alicante is, zeker als je geen auto hebt, toch zo'n 8 uur reizen. Later bleek dat haar vader bij het zagen van een paar takken in een boom een elektriciteitskabel had geraakt. Stom ongeluk, fatale afloop en een hoop extra Spaanse bureaucratie. Van die kant uit heb ik het cultuurverschil meegemaakt tussen het regelen van een crematie in Nederland en Spanje. Zeker als je de taal dus niet voldoende machtig bent, gaat er een hoop niet zoals jij wilt. Uiteindelijk bestond mijn bijdrage aan het geheel aan uren via de Whatsapp steun geven. Zeker nuttig maar niet echt goed voor het concentreren op een examen Engels. Soms zijn er belangrijkere dingen in het leven.
Dus uiteindelijk was ik blij dat ik maandag "gewoon" weer aan het werk kon en heb ik mijn examen gelaten voor wat het was. Mijn Engels is niet slecht en iedereen is ervan overtuigd dat ik het examen wel ga halen. We zullen over een tijdje wel weten wie gelijk heeft gehad.
Mocht ik het halen dan heb ik weer een belangrijke stap gezet in het verwezenlijken van mijn droom om lerares Engels te worden.
zaterdag 23 januari 2016
Van alles en nog wat
Het kost mij veel tijd om mijn eigen leven bij te benen, wat natuurlijk niet handig is vooral omdat het over mijn leven gaat.
Inmiddels heb ik geleerd dat, afhankelijk van de leeftijd, in Spanje een man mee vragen om naar de film te gaan gelijk staat aan zeggen "ik hou van jou en ik wil een relatie met je." En laat dat nu net zijn wat ik gedaan heb. Naar mijn (Nederlandse) mening nog geen reden om direct mij in een seksueel getint gesprek te betrekken maar in ieder geval beter verklaarbaar. Zondag gaat mijn lerares weer een partijtje padel met Spaanse man spelen en dan hoop ik antwoord op een paar vragen te krijgen.
Van koor-man heb ik inmiddels via een aantal mensen op het koor begrepen dat hij een paar jaar terug iets van een beroerte heeft gehad en dat hij daardoor wel veranderd is. Dat maakt bepaald gedrag beter verklaarbaar. Ik heb de eerste bijeenkomst van het groepje gescheiden mensen meegemaakt en het was een belevenis ;-). Het zou een soort van zelf-hulpgroep moeten zijn maar het lijkt tot op heden meer op een religieuze monoloog van koor-man die het heeft over begrippen die in het protestantisme niet bestaan (en als ze al bestaan een heel andere betekenis hebben). Ik weet eerlijk gezegd nog niet zo goed wat ik ervan moet vinden maar de tapas na afloop waren heel gezellig. In mijn directe omgeving maakt iedereen zich zorgen dat ik bij een soort van sekte terecht ben gekomen. Zelf denk ik dat het wel mee valt, bovendien is het voor mij onder normale omstandigheden al moeilijk om koor-man te verstaan, laat staan als hij een monoloog over misericordia aan het houden is (en ja, in Spanje kun je als vrouw Misericordia heten). Dus ik kom er voorlopig nog mee weg dat mijn Spaans niet goed genoeg is om alles goed te begrijpen.
Geen idee of ik het al verteld had, anders maar dubbel. Eind november had ik een paar dagen vrij en kreeg ik het verzoek van mijn back-up om samen koffie te gaan drinken. Nu zijn we niet de meest dikke vriendinnen en collega's dus ik was wel enigszins verbaasd. Bleek dat ze graag een maand onbetaald verlof wou in maart en dat mijn teamcoördinator en mijn teamleider de beslissing daarover bij mij hadden neergelegd want ze zou alleen maar weg kunnen als ik bereid zou zijn haar werk voor die maand over te nemen. Ik voelde mij wel enigszins voor het blok gezet en heel veel meer keuze dan ja zeggen heb je op zo'n moment ook niet. Als je nee zegt, heb je een probleem met iemand met wie je nauw moet samenwerken en als je ja zegt, weet je dat je een zware maand zult hebben waarin je voor 4 landen alles moet doen, inclusief de lonen. Een voordeel van ja zeggen is echter wel dat je zelf nog iets kunt sturen dus in maart draai ik 4 landen.
Vervolgens duurde het even voordat mijn hersens begonnen te werken maar afgelopen week kwam dan toch ineens wel het besef: wat zij kan, kan ik ook. Totdat zij erover begon wist ik niet eens dat de mogelijkheid van een maand onbetaald verlof op ons werk bestond. Ik wil graag de 4 weken CELTA-training doen voor lerares Engels. Dat kan natuurlijk ook met een maand onbetaald verlof. Het is dus niet nodig dat ik een sabbatical aanvraag en een plan moet maken voor wat ik na de 4 weken training ga doen en misschien is het zelfs mogelijk om maar 2 weken onbetaald verlof te vragen en de andere 2 weken als vakantie op te nemen. Dus deze week maar even een gesprekje met mijn back-up gehad en daarna het verzoek ingediend voor een maand onbetaald verlof in juli, onder het voorbehoud dat ik op de opleiding word aangenomen. Het is nu wachten op de officiële goedkeuring van mijn teamleider maar die zal er wel komen. Als het niet van mijn huidige teamleider is, dan zeker wel van mijn toekomstige teamleider.
Mijn lerares Spaans gaat binnenkort met mij om de tafel zitten omdat ik volgens haar in april en mei flink kan bijverdienen met het geven van Engelse bijles aan Spaanse middelbare school leerlingen.
Hieruit blijkt dat ook op het werk weer van alles en nog wat in beweging is. Mijn teamleider gaat weg (haar man heeft een baan in Duitsland gekregen) en mijn huidige teamcoördinator gaat haar vervangen. Daarnaast heeft ook een andere teamcoördinator een andere functie binnen het bedrijf gekregen waardoor er in ons team weer eens met poppetjes wordt geschoven. Onze nieuwe teamcoördinator is op dit moment de advisor voor Spanje en Portugal. Ik heb al een paar keer problemen met haar gehad omdat haar Engels vreselijk slecht is en zeker omdat Nederland, in vergelijking met de andere landen, een redelijk complex land is, zie ik dit niet echt zitten. Vervolgens wordt naar mijn mening gevraagd en krijg ik als reactie te horen dat van mij verwacht wordt dat ik mijn teamcoördinator ga steunen. Maar ik heb het trucje inmiddels door: doen wat van je verwacht wordt en ondertussen stilletjes op zoek naar andere mogelijkheden. Als ik in augustus terugkom, met hopelijk mijn certificaat op zak, dan kijk ik met open blik weer verder.
Vorig weekend was ik in Fortuna waar iemand die ik kende uit Nederland een kleine 3 week verbleef. Het was mijn eerste kennismaking met een enclave overwinteraars uit Duitsland en Nederland. Ik heb mijn ogen uitgekeken en mij weer uitstekend vermaakt.
En nu ga ik vrolijk verder met het studeren voor mijn C1-examen wat ik in het weekend van 6 en 7 februari heb. Iedereen is ervan overtuigd dat ik dit op mijn sloffen ga halen maar ik merk bij mijzelf toch wel een gebrek aan kennis van een aantal essentiële grammaticale regels. Deze week ben ik vrij en ik hoop een flinke inhaalslag te kunnen maken. Daarna is het hopen dat het examen over onderwerpen gaat die mij aanspreken.
Inmiddels heb ik geleerd dat, afhankelijk van de leeftijd, in Spanje een man mee vragen om naar de film te gaan gelijk staat aan zeggen "ik hou van jou en ik wil een relatie met je." En laat dat nu net zijn wat ik gedaan heb. Naar mijn (Nederlandse) mening nog geen reden om direct mij in een seksueel getint gesprek te betrekken maar in ieder geval beter verklaarbaar. Zondag gaat mijn lerares weer een partijtje padel met Spaanse man spelen en dan hoop ik antwoord op een paar vragen te krijgen.
Van koor-man heb ik inmiddels via een aantal mensen op het koor begrepen dat hij een paar jaar terug iets van een beroerte heeft gehad en dat hij daardoor wel veranderd is. Dat maakt bepaald gedrag beter verklaarbaar. Ik heb de eerste bijeenkomst van het groepje gescheiden mensen meegemaakt en het was een belevenis ;-). Het zou een soort van zelf-hulpgroep moeten zijn maar het lijkt tot op heden meer op een religieuze monoloog van koor-man die het heeft over begrippen die in het protestantisme niet bestaan (en als ze al bestaan een heel andere betekenis hebben). Ik weet eerlijk gezegd nog niet zo goed wat ik ervan moet vinden maar de tapas na afloop waren heel gezellig. In mijn directe omgeving maakt iedereen zich zorgen dat ik bij een soort van sekte terecht ben gekomen. Zelf denk ik dat het wel mee valt, bovendien is het voor mij onder normale omstandigheden al moeilijk om koor-man te verstaan, laat staan als hij een monoloog over misericordia aan het houden is (en ja, in Spanje kun je als vrouw Misericordia heten). Dus ik kom er voorlopig nog mee weg dat mijn Spaans niet goed genoeg is om alles goed te begrijpen.
Geen idee of ik het al verteld had, anders maar dubbel. Eind november had ik een paar dagen vrij en kreeg ik het verzoek van mijn back-up om samen koffie te gaan drinken. Nu zijn we niet de meest dikke vriendinnen en collega's dus ik was wel enigszins verbaasd. Bleek dat ze graag een maand onbetaald verlof wou in maart en dat mijn teamcoördinator en mijn teamleider de beslissing daarover bij mij hadden neergelegd want ze zou alleen maar weg kunnen als ik bereid zou zijn haar werk voor die maand over te nemen. Ik voelde mij wel enigszins voor het blok gezet en heel veel meer keuze dan ja zeggen heb je op zo'n moment ook niet. Als je nee zegt, heb je een probleem met iemand met wie je nauw moet samenwerken en als je ja zegt, weet je dat je een zware maand zult hebben waarin je voor 4 landen alles moet doen, inclusief de lonen. Een voordeel van ja zeggen is echter wel dat je zelf nog iets kunt sturen dus in maart draai ik 4 landen.
Vervolgens duurde het even voordat mijn hersens begonnen te werken maar afgelopen week kwam dan toch ineens wel het besef: wat zij kan, kan ik ook. Totdat zij erover begon wist ik niet eens dat de mogelijkheid van een maand onbetaald verlof op ons werk bestond. Ik wil graag de 4 weken CELTA-training doen voor lerares Engels. Dat kan natuurlijk ook met een maand onbetaald verlof. Het is dus niet nodig dat ik een sabbatical aanvraag en een plan moet maken voor wat ik na de 4 weken training ga doen en misschien is het zelfs mogelijk om maar 2 weken onbetaald verlof te vragen en de andere 2 weken als vakantie op te nemen. Dus deze week maar even een gesprekje met mijn back-up gehad en daarna het verzoek ingediend voor een maand onbetaald verlof in juli, onder het voorbehoud dat ik op de opleiding word aangenomen. Het is nu wachten op de officiële goedkeuring van mijn teamleider maar die zal er wel komen. Als het niet van mijn huidige teamleider is, dan zeker wel van mijn toekomstige teamleider.
Mijn lerares Spaans gaat binnenkort met mij om de tafel zitten omdat ik volgens haar in april en mei flink kan bijverdienen met het geven van Engelse bijles aan Spaanse middelbare school leerlingen.
Hieruit blijkt dat ook op het werk weer van alles en nog wat in beweging is. Mijn teamleider gaat weg (haar man heeft een baan in Duitsland gekregen) en mijn huidige teamcoördinator gaat haar vervangen. Daarnaast heeft ook een andere teamcoördinator een andere functie binnen het bedrijf gekregen waardoor er in ons team weer eens met poppetjes wordt geschoven. Onze nieuwe teamcoördinator is op dit moment de advisor voor Spanje en Portugal. Ik heb al een paar keer problemen met haar gehad omdat haar Engels vreselijk slecht is en zeker omdat Nederland, in vergelijking met de andere landen, een redelijk complex land is, zie ik dit niet echt zitten. Vervolgens wordt naar mijn mening gevraagd en krijg ik als reactie te horen dat van mij verwacht wordt dat ik mijn teamcoördinator ga steunen. Maar ik heb het trucje inmiddels door: doen wat van je verwacht wordt en ondertussen stilletjes op zoek naar andere mogelijkheden. Als ik in augustus terugkom, met hopelijk mijn certificaat op zak, dan kijk ik met open blik weer verder.
Vorig weekend was ik in Fortuna waar iemand die ik kende uit Nederland een kleine 3 week verbleef. Het was mijn eerste kennismaking met een enclave overwinteraars uit Duitsland en Nederland. Ik heb mijn ogen uitgekeken en mij weer uitstekend vermaakt.
En nu ga ik vrolijk verder met het studeren voor mijn C1-examen wat ik in het weekend van 6 en 7 februari heb. Iedereen is ervan overtuigd dat ik dit op mijn sloffen ga halen maar ik merk bij mijzelf toch wel een gebrek aan kennis van een aantal essentiële grammaticale regels. Deze week ben ik vrij en ik hoop een flinke inhaalslag te kunnen maken. Daarna is het hopen dat het examen over onderwerpen gaat die mij aanspreken.
Abonneren op:
Posts (Atom)