Bijna naar Nederland

Langzaamaan wordt alles weer wat rustiger. 

Spaanse man en ik hebben elkaar nu 3 zondagen achter elkaar gezien en het is leuk maar een relatie zal het niet worden. Dat geeft rust en duidelijkheid. We genieten van elkaars gezelschap voor zolang als het duurt en dan zien we wel weer verder. Gisteren kreeg ik de uitnodiging om 24 december bij zijn familie kerst te vieren maar ik denk dat ik dat aanbod maar af ga slaan. Het voelt heel raar om zijn hele familie te leren kennen zonder dat er sprake is van een relatie, hoewel het aardig aangeboden is. Van een vriendin ligt er ook een uitnodiging om die dag bij haar en haar ouders te komen (die ik ook al 2x ontmoet heb) en dat voelt prettiger.
Gelukkig kan ik lekker op zijn Spaans dit nog 1 dag van tevoren kenbaar maken dus ik ga mijn hoofd op dit moment niet over breken.

Werk blijft een chaos en ik blijf op zoek naar een andere functie binnen het bedrijf. Tot op heden zijn alle gesprekken op niets uitgelopen maar ik blijf zoeken. Maandag 19 december heb ik weer een gesprek. Ondertussen ben ik blij voor alle leuke mensen uit mijn team die het wel gelukt is om weg te komen maar ook wel een beetje jaloers omdat het mij niet lukt.
Na 3 maanden kwamen ze er ineens achter dat ik geen back-up meer heb. Er was iemand in training maar door werkdruk van beide kanten kwamen we daar niet verder mee. Daarnaast was mij duidelijk gezegd dat zij geen payroll hoefde te weten. Ik wil niet weten hoe ze dat op gaan lossen maar ik weet wel dat ik op mijn vrije dagen NIET bereikbaar ben voor vragen, hoewel ze dat wel van mij verwachten.
(Geen idee of ik het al een keer gemeld had maar het bedrijf is de hele organisatiestructuur aan het veranderen, waar op zich niks mis mee is, maar ze hebben het traject in gang gezet zonder er van tevoren goed over na te denken en het hele project kost meer geld dan gedacht. Dus nu zijn we soort van halverwege, niemand weet wat zijn taken zijn, mensen die weggingen zijn niet vervangen en het project ligt stil.)

Vrijdag vlieg ik naar Nederland om daar mijn 50-ste verjaardag te vieren. Volgens traditie vier ik elke 5 jaar mijn verjaardag met alle mensen die ik in de loop van mijn leven heb opgeduikeld en die zijn blijven hangen. Het onderhouden van de contacten is niet mijn sterkste kant maar het blijft altijd goed om te zien dat we toch elke 5 jaar weer bij elkaar zijn. De voorbereidingen laat ik aan mijn broer en schoonzus over, het enige wat ik hoef te doen is voldoende wakker te zijn om met iedereen te praten (wetend dat ik vrijdag om 06.30 uur opsta en waarschijnlijk om 03.00 een bed ga zien, zal dat nog niet meevallen).
Een kleine domper op de vreugde was het bericht dat een goede vriendin was overleden en omdat haar vriend geen contactgegevens van mij kon vinden, had ik de begrafenis gemist. Het zou een heel gedoe zijn geweest maar ik had het er wel voor over gehad.

In Nederland ligt er een druk programma met vooral een lange lijst van dingen die ik moet kopen. Vanuit Spanje liggen er verzoeken van Spaanse vriendinnen voor speculaaskruiden en nasi-kruiden en voor sommige dingen heb ik toch moeite met de Spaanse maten, zoals panties en leggings. De lengte red ik dan nog wel maar met onze Hollandse bovenbenen blijft het worstelen.
Verder moeten er nog een paar zaken met Ex geregeld worden en staan er spullen in het huis die ik hier wil hebben. Waarschijnlijk zijn er ook nog wel spullen die in september 2014 nog niet weg konden maar nu wel.

Terwijl ik dit zo opschrijf, realiseer ik mij dat ik inderdaad voor het laatst in september 2014 in Nederland ben geweest. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik in maart 2014 op het vliegtuig stapte om voor een jaar naar Spanje te gaan. Nu alweer bijna 3 jaar geleden. Is Spanje mijn thuis, nee, waarschijnlijk niet. Maar het is op dit moment wel de plek waar ik het meest gelukkig ben en voor voorlopig is dat genoeg.