Als je met mijn leeftijd een man ontmoet, of misschien beter gezegd een nieuwe partner vindt, dan is de kans groot dat deze persoon een verleden mee brengt. Een verleden met andere partners en avonturen waar jij geen deel van uit hebt gemaakt maar die wel een effect op je nieuwe relatie hebben.
In die zin kan ik zeggen dat Vriend wel zijn leven geleefd heeft met 2x getrouwd en uit beide huwelijken een dochter, 1 van rond de 28 en 1 van zo'n 15 jaar oud. Daar voegen we dan aan toe dat het Spaanse sociale stelsel niet zo goed en uitgebreid is als het Nederlandse en dat kinderen, ook als ze allang volwassen zijn, afhankelijk blijven van hun ouders.
En daar hebben we een bron van discussie en soms problemen tussen Vriend en mij.
De oudste heeft jaren een relatie gehad met iemand die volgens Vriend een nietsnut was. Vanwege geldproblemen heeft oudste met kind en "nu ex" jaren bij Vriend, tweede vrouw en jongste kind in huis gewoond totdat het gedrag van "nu ex" dusdanig was dat Vriend dochter een ultimatum stelde: hij gaat de deur uit en je kunt kiezen of je met hem meegaat of dat je blijft maar hij is niet meer welkom.
Zoals verwacht ging dochter met "nu ex" mee en bekoelde de relatie tussen vader en dochter, zelfs tot wegkijken van haar kant en op de grond spugen als Vriend haar toevallig tegenkwam (versie van Vriend en zijn jongste dochter). Nu is het uit, zit dochter aan de anti-depressiva want "nu ex" heeft haar geestelijk mishandeld en ineens komt vader weer in beeld. Ze heeft haar school niet afgemaakt, heeft geen werk, slaapt het overgrote deel van de dag en we weten niet of ze haar kindje van ongeveer 4 verwaarloosd.
Een tijdje geleden dreigde ze zonder huis te komen te zitten en dan is het in Spanje heel gebruikelijk dat je bij je ouders in trekt en als er iets is wat Vriend niet wil dan is het dat. Af en toe helpen door boodschappen te doen of de apotheek te betalen is nog tot daar aan toe maar meer niet.
Het is duidelijk dat ze hulp nodig heeft en Vriend is van mening dat zeggen dat ze een baan moet zoeken en af en toe wat dingen voor haar te betalen voldoende is.
Ik probeer Vriend duidelijk te maken dat dit juist niet werkt. Waarschijnlijk weet dochter dat zelf ook wel maar dat het juist om meer praktische hulp moet gaan: helpen een baan te zoeken, stimuleren dat ze in actie komt, ervoor zorgen dat ze weer in een normaal leefritme komt door haar om 08:00 wakker te bellen, meegaan naar de huisarts om te kijken of de pillen afgebouwd kunnen worden e.d.
De maatschappelijk werkster zegt ook dat ze morele steun nodig heeft maar Vriend is (op dit moment) niet in staat om dat te geven. Ik ken alleen de versie van Vriend en doe mijn best geen onderdeel van het probleem te worden hoewel ik natuurlijk er niet op zit te wachten Vriend en huis chronisch te moeten delen met een dochter en kleinkind.
Dan is daar nog de jongste dochter. Oudste dochter is ver genoeg weg uit het leven van Vriend dat eventuele cultuurverschillen niet merkbaar zijn maar bij jongste dochter komen de verschillen tussen de Nederlandse manier van opvoeden en de Spaanse manier van opvoeden flink naar boven en daardoor ook de meningsverschillen. Temeer omdat dochter flink aan het puberen is en gewoon doet waar ze zin in heeft.
Met bijvoorbeeld als gevolg dat ex van Vriend ons om 01:30 midden in de nacht wakker belt omdat dochter tegen Vriend gezegd heeft dat ze bij haar moeder gaat slapen maar daar dan niet is als moeder terug komt van het werk. Of dat dochter om 02.00 uur aan het hek staat te roepen dat ze naar binnen wil om te slapen.
Ik snap dat Vriend en ex ongerust zijn maar als er iets is waar ik niet tegen kan is dat mijn slaap verstoord wordt. Voordeel is echter wel dat ze vooral bij vriendinnen slaapt en wij het huis van Vriend voor ons samen hebben.
Wat voor Spaanse begrippen bijzonder is, is dat ex en Vriend co-ouderschap hebben maar de manier waarop daar in Spanje invulling aan wordt gegeven is heel anders dan in Nederland. In mijn ogen houdt co-ouderschap in dat je overleg hebt (bij voorkeur in persoon), samen de strategie bepaald en je daar dan ook aan houdt. Dat is tussen Vriend en ex niet het geval. Vriend heeft een mening, ex heeft een mening en degene die uiteindelijk de tijd heeft om het te regelen doet zoals hij of zij goeddunkt. Zo zit dochter nu in het 3e jaar van het middelbaar onderwijs en zit ze op haar derde school (en doet ze het 2e jaar over omdat ze is blijven zitten). Vriend was tegen de eerste schoolwisseling en nog meer tegen de 2e schoolwisseling maar ex besloot anders. Vriend had geen tijd om de papieren te regelen zodat dochter op de oude school bleef, ex had tijd om de papieren te regelen voor het wisselen van school, dus werd er van school veranderd.
Vriend is van mening dat dochter financieel kort houden de manier is om haar gedrag in het gareel te houden terwijl ex dochter met regelmaat geld geeft ook al heeft dochter het huis van ex omgetoverd tot een zwijnenstal door niks schoon te maken of op te ruimen.
Wat de reden van Vriend is om dochter te verbieden vriendinnen mee naar huis te nemen omdat hij van mening is dat zij haar eigen rotzooi en die van haar vriendinnen op moet ruimen. Waar wij dan discussie over hebben is de tijd die Vriend aan dochter moet geven om te laten zien dat ze haar verantwoordelijkheid neemt. Vriend vindt per onmiddellijk na het eten terwijl ik dan van mening ben dat binnen 2 uur schappelijker is om haar tijd te geven om aan de nieuwe regels te wennen.
Iets anders waar we discussie over hebben is het betreden van haar slaapkamer. Vriend loopt regelmatig haar slaapkamer binnen als ze er niet is om te controleren of ze rookt (ja dus), om vuile kleren in de wasmand te gooien en om dingen te veranderen.
Hoewel ik het er niet mee eens ben, snap ik dat van het roken, temeer omdat ik aanwezig was bij de heftige discussie die plaats vond tussen vader en dochter waarin dochter ontkende dat ze rookte en dat het haar vriendin was.
Maar het in de was gooien van vuile kleren zou dochter inmiddels zelf moeten kunnen en indien nee en "niks" om aan te trekken is haar probleem.
En hoewel Vriend het met de beste bedoelingen doet, ik kan me niet indenken dat mijn ouders voor mijn slaapkamer een spiegel kopen, besluiten waar die het beste geplaatst kan worden, de inrichting van mijn slaapkamer veranderen en dan de spiegel ophangen. Zelfs niet als ik vaak heb gezegd dat ik een spiegel wil.
Vriend is van mening dat het zijn huis is en dat hij mag doen en laten wat hij wil terwijl ik van mening ben dat de slaapkamer een plek moet zijn waar zijn dochter zou moeten kunnen doen en laten (ok, met bepaalde grenzen) wat ze wil zonder controle.
Ik denk dat in het algemeen wel gezegd kan worden dat wij in Nederland meer van het overleg zijn en in Spanje meer van autoriteit, in ieder geval bij de mensen van mijn leeftijd. Een beetje als mijn vorige manager: je moet me respecteren want ik ben je meerdere, einde discussie. En ik denk dat dit niet werkt.
Na chronisch spijbelen op haar nieuwe school heeft maatschappelijk werk ingegrepen en haar op een half gesloten internaat geplaatst. Dat houdt in dat ze maandag om 07.00 's morgens met haar koffer op de stoep moet staan en dat ze vrijdag vanaf 15.00 weer opgehaald kan worden. Ze heeft er net een week gezeten en vond dat ze nu al zoveel vooruit gegaan was dat ze niet meer terug hoefde. Als ik heel eerlijk ben dan breekt dat mijn hart. Ik geloof niet dat ze het verkeerd bedoelt.
Maar aan de andere kant kost het me moeite te accepteren dat de weekenden tussen Vriend en mij met dochter doorgebracht zullen worden en dat komt de sfeer niet ten goede.
Ik probeer mij er niet in te mengen en heb vanaf het begin duidelijk gemaakt aan Vriend dat mijn rol ten opzichte van zijn jongste dochter nooit die van moeder zal zijn omdat ze al een moeder heeft. Waar mijn mening gevraagd wordt, geef ik die of als ik zie dat iets verbeterd kan worden dan zeg ik dat ook. Voor de rest probeer ik mij zo afzijdig mogelijk te houden maar ik kan niet ontkennen dat ik mij vaak ongemakkelijk voel als jongste dochter in huis is.
Straks (we blijven optimistisch) heb ik mijn flatje op 15 minuten lopen van het huis van Vriend. Als de sfeer dan te slecht is in het huis van Vriend dan ga ik lekker naar mijn eigen plek, hoewel ik me wel schuldig voel dat ik af en toe zo denk.
zaterdag 29 december 2018
zondag 23 december 2018
De schoonfamilie ;-)
Op de een of andere manier kost het me erg veel moeite om mijn leven te organiseren tussen werk, Vriend, kopen huis, naaicursus, fysio, tijd voor mijzelf en tijd voor vriendinnen. Het gevolg is dat er veel dingen blijven liggen en dat ik erg moe ben. Ik heb, zoals altijd, de hoop dat het beter zal gaan als het wat rustiger is.
Update huis: na een hoop gedoe zijn alle documenten bij de bank aangekomen, de taxatie heeft de waarde opgeleverd die ik hebben moest en nu is het weer wachten op de bank. Ze zeggen dat ik in de eerste 2 weken van januari kan tekenen. Het einde lijkt in zicht.
En nu we dicht bij kerst zijn en iedereen bij familie op bezoek gaat, is het tijd om wat te schrijven over de familie van Vriend.
Vriend komt uit een klein dorpje dicht bij Madrid. Bij gebrek aan een auto: 30 minuten stadsbus, 5 uur bus richting Madrid, 20 minuten metro, 45 minuten streekbus (exclusief wachttijd). Niet een reis om in 1 dag te doen en hoewel Vriend zijn moeder graag vaker ziet, ook niet een reis om elke maand te maken.
In het dorp wonen zijn zussen, zijn moeder (94 jaar en in een verzorgingshuis) en neven en nichten. Vriend heeft vooral contact met 1 zus en de dochter van deze zus. Als hij bij moeder op bezoek gaat, slaapt hij altijd bij zijn nichtje. Zo ook in september en toen kwam de vraag: "Waarom heb je je vriendin niet meegenomen? We willen haar leren kennen."
Antwoord van vriend: "Jullie hebben voor dit weekend al meer logees en ik wilde jullie niet meer drukte bezorgen."
"De volgende keer komen jullie samen en met kerst komen jullie ook".
Eind oktober was er tijd om de reis richting Madrid weer te maken en omdat het mijn eerste keer was, had ik voor de maandag daarna een dag vrij gevraagd om bij te komen indien nodig. Bus gereserveerd voor zaterdag en zondag, nicht en zus geïnformeerd en we dachten dat alles geregeld was.
Totdat op woensdag Vriend een telefoontje kreeg van nicht: dat het toch beter was als we niet kwamen logeren want ze kenden me amper en het was toch wel erg snel want zolang waren Vriend en ik niet samen, en wat als hun dochtertje zich aan mij ging hechten en het ging alsnog uit ...."
Die woensdag was ik bij vriend en hadden we een lange discussie. Ik vond dat hij hoe dan ook moest gaan en dat ik mijn bus wel ging annuleren, zodat hij zijn moeder even kon zien. Vriend voelde zich beledigd en was van mening alles of niets.
Uiteindelijk een middenweg gevonden door last minute een hostal in Madrid te regelen voor de nacht van zaterdag op zondag. Op zich ook niet slecht want Madrid heeft een H.E:M.A die op zondag open is ;-).
Bewuste zaterdag ondernamen we de reis. We aten in een bar (stamkroeg zouden we in Nederland zeggen) waar iedereen Vriend kende en vervolgens gingen we naar het verzorgingstehuis waar zijn moeder verblijft. In de tussentijd had Vriend verscheidene malen met nicht gebeld om te zien of ze zin en tijd had om even langs te komen om kennis te maken en elke keer was er wel een reden waarom het niet kon.
Toen we bij zijn moeder waren kwam zijn zus wel langs en die was erg stug, pogingen van mijn kant om iets van een gesprek te beginnen strandden wegens gebrek aan reactie en ik was dan ook erg blij dat we weggingen om bij een vriend langs te gaan.
Dat was erg gezellig en deze vriend maakte mijn dag door te bevestigen dat zus van Vriend altijd zo was en dat het niet aan mij lag.
Tegen 20:00 verlieten we het dorp en hoewel nicht in die tijd waarschijnlijk op zo´n 500 meter langs de bar was gelopen waar wij een koffie zaten te drinken, hebben we haar niet gezien. Wat in ieder geval duidelijk maakte dat ik NIET bij hun de kerst door wilde brengen (naast dat ik op de 24e een halve dag moet werken dus het allemaal wel erg veel en druk zou worden). Vriend was het met mij eens en heeft de hele tijd achter mij gestaan, wat ik echt heel erg kon waarderen.
In al het contact daarna tussen Vriend en nicht heeft nicht geen enkele keer gesproken over wat er gebeurd was en is er ook niet meer gesproken over kerst, logeren en dergelijke.
Vorig weekend zijn we weer naar het dorp geweest om zijn moeder te bezoeken. Deze keer hadden we een auto geregeld zodat we in 1 dag heen en weer konden.
Zus, nicht en haar dochtertje waren in Madrid dus nicht had weer "geen tijd" om mij te leren kennen. Ik was dan ook verbaasd om zus te zien in het verzorgingstehuis. Kennelijk waren ze weer terug uit Madrid en als zus tijd had om langs te komen, moest het ook voor nicht mogelijk zijn als ze me echt wilde leren kennen. Nicht was echter weer in geen velden of wegen te bekennen. Zus was deze keer een stuk toegankelijker en het was gezellig.
Ik vind het best als nicht me niet wil leren kennen, haar keuze. Maar ik zie wel dat het voor Vriend niet gemakkelijk is en ik snap het ook niet. In september zeggen dat we vooral samen moeten komen logeren en kerst met de familie door moeten brengen om dan volledig om te draaien en mijn bestaan te negeren.
3x is scheepsrecht, dus wie weet de volgende keer.
Update huis: na een hoop gedoe zijn alle documenten bij de bank aangekomen, de taxatie heeft de waarde opgeleverd die ik hebben moest en nu is het weer wachten op de bank. Ze zeggen dat ik in de eerste 2 weken van januari kan tekenen. Het einde lijkt in zicht.
En nu we dicht bij kerst zijn en iedereen bij familie op bezoek gaat, is het tijd om wat te schrijven over de familie van Vriend.
Vriend komt uit een klein dorpje dicht bij Madrid. Bij gebrek aan een auto: 30 minuten stadsbus, 5 uur bus richting Madrid, 20 minuten metro, 45 minuten streekbus (exclusief wachttijd). Niet een reis om in 1 dag te doen en hoewel Vriend zijn moeder graag vaker ziet, ook niet een reis om elke maand te maken.
In het dorp wonen zijn zussen, zijn moeder (94 jaar en in een verzorgingshuis) en neven en nichten. Vriend heeft vooral contact met 1 zus en de dochter van deze zus. Als hij bij moeder op bezoek gaat, slaapt hij altijd bij zijn nichtje. Zo ook in september en toen kwam de vraag: "Waarom heb je je vriendin niet meegenomen? We willen haar leren kennen."
Antwoord van vriend: "Jullie hebben voor dit weekend al meer logees en ik wilde jullie niet meer drukte bezorgen."
"De volgende keer komen jullie samen en met kerst komen jullie ook".
Eind oktober was er tijd om de reis richting Madrid weer te maken en omdat het mijn eerste keer was, had ik voor de maandag daarna een dag vrij gevraagd om bij te komen indien nodig. Bus gereserveerd voor zaterdag en zondag, nicht en zus geïnformeerd en we dachten dat alles geregeld was.
Totdat op woensdag Vriend een telefoontje kreeg van nicht: dat het toch beter was als we niet kwamen logeren want ze kenden me amper en het was toch wel erg snel want zolang waren Vriend en ik niet samen, en wat als hun dochtertje zich aan mij ging hechten en het ging alsnog uit ...."
Die woensdag was ik bij vriend en hadden we een lange discussie. Ik vond dat hij hoe dan ook moest gaan en dat ik mijn bus wel ging annuleren, zodat hij zijn moeder even kon zien. Vriend voelde zich beledigd en was van mening alles of niets.
Uiteindelijk een middenweg gevonden door last minute een hostal in Madrid te regelen voor de nacht van zaterdag op zondag. Op zich ook niet slecht want Madrid heeft een H.E:M.A die op zondag open is ;-).
Bewuste zaterdag ondernamen we de reis. We aten in een bar (stamkroeg zouden we in Nederland zeggen) waar iedereen Vriend kende en vervolgens gingen we naar het verzorgingstehuis waar zijn moeder verblijft. In de tussentijd had Vriend verscheidene malen met nicht gebeld om te zien of ze zin en tijd had om even langs te komen om kennis te maken en elke keer was er wel een reden waarom het niet kon.
Toen we bij zijn moeder waren kwam zijn zus wel langs en die was erg stug, pogingen van mijn kant om iets van een gesprek te beginnen strandden wegens gebrek aan reactie en ik was dan ook erg blij dat we weggingen om bij een vriend langs te gaan.
Dat was erg gezellig en deze vriend maakte mijn dag door te bevestigen dat zus van Vriend altijd zo was en dat het niet aan mij lag.
Tegen 20:00 verlieten we het dorp en hoewel nicht in die tijd waarschijnlijk op zo´n 500 meter langs de bar was gelopen waar wij een koffie zaten te drinken, hebben we haar niet gezien. Wat in ieder geval duidelijk maakte dat ik NIET bij hun de kerst door wilde brengen (naast dat ik op de 24e een halve dag moet werken dus het allemaal wel erg veel en druk zou worden). Vriend was het met mij eens en heeft de hele tijd achter mij gestaan, wat ik echt heel erg kon waarderen.
In al het contact daarna tussen Vriend en nicht heeft nicht geen enkele keer gesproken over wat er gebeurd was en is er ook niet meer gesproken over kerst, logeren en dergelijke.
Vorig weekend zijn we weer naar het dorp geweest om zijn moeder te bezoeken. Deze keer hadden we een auto geregeld zodat we in 1 dag heen en weer konden.
Zus, nicht en haar dochtertje waren in Madrid dus nicht had weer "geen tijd" om mij te leren kennen. Ik was dan ook verbaasd om zus te zien in het verzorgingstehuis. Kennelijk waren ze weer terug uit Madrid en als zus tijd had om langs te komen, moest het ook voor nicht mogelijk zijn als ze me echt wilde leren kennen. Nicht was echter weer in geen velden of wegen te bekennen. Zus was deze keer een stuk toegankelijker en het was gezellig.
Ik vind het best als nicht me niet wil leren kennen, haar keuze. Maar ik zie wel dat het voor Vriend niet gemakkelijk is en ik snap het ook niet. In september zeggen dat we vooral samen moeten komen logeren en kerst met de familie door moeten brengen om dan volledig om te draaien en mijn bestaan te negeren.
3x is scheepsrecht, dus wie weet de volgende keer.
maandag 26 november 2018
Ik had inmiddels beter kunnen weten ;-)
Waarom ik in mijn vorige bericht redelijk optimistisch was dat de aankoop van het appartement vanaf nu snel zou gaan, is mij niet geheel duidelijk. Na meer dan 4,5 jaar in Spanje had ik beter kunnen weten ;-).
De bemiddelaar regelde een afspraak met de bank voor donderdag 8 november. De benodigde documenten werden besproken en ik kreeg instructies wat ik waar moest zeggen als het hoofdkantoor mij zou bellen om de hypotheekaanvraag te bevestigen want dat is de procedure: de lokale bank vraagt aan en dan belt het hoofdkantoor om de gegevens van de aanvraag te bevestigen.
Maandag 12 november belde het hoofdkantoor en na een telefoongesprek van een half uur was de aanvraag bevestigd en in wachtstand geplaatst. Reden? De bank wilde 2 loonstroken en omdat ik alleen een loonstrook van oktober had, moest ik wachten totdat de loonstrook van november beschikbaar was en dat duurde dus nog even.
En hoewel dit dus uitgebreid per telefoon besproken was, kreeg ik elke dag een email om mij eraan te herinneren dat de benodigde documenten om de hypotheekaanvraag in behandeling te nemen nog niet waren aangeleverd. En daarmee elke dag een herinnering dat er weer vertraging in het proces was opgetreden.
Maar goed, uiteindelijk was op 21 november de loonstrook beschikbaar en kon ik voor vrijdag een afspraak met de bemiddelaar maken. Bemiddelaar beweerde dat in het gesprek met de bank op 8 november gezegd was dat er 2 loonstroken nodig waren maar daar kan ik me echt niets van herinneren. Misschien is mijn Spaans voor dit soort zaken minder goed dan ik dacht ;-).
In ieder geval waren alle stukken nu beschikbaar en bemiddelaar zou alles opsturen naar de bank.
Vandaag weer een telefoontje van de bank: niet alle stukken waren binnen. Alleen de loonstrook van november en de bevestiging van de hypotheekaanvraag via de website. Weer allerlei ingewikkelde vragen waar ik een antwoord op moest geven terwijl ik zeker wist dat ik alles al beantwoord had.
Vervolgens een berichtje naar de bemiddelaar dat de bank niet alles ontvangen had met het verzoek om alles nog een keer op te sturen. Daarbij ook maar gevraagd of hij met de bank wil regelen dat ze mij niet meer bellen zonder zijn tussenkomst. Dat scheelt mij een hoop gedoe en stress en verkleint de kans dat ik iets verkeerds zeg. Bemiddelaar heeft toegezegd dat hij met de bank gaat overleggen dat ze hem eerst bellen zodat hij mij voor kan bereiden. Ik hoop dat de bank akkoord gaat.
Maar ik vind het allemaal knap ingewikkeld en zit mij af te vragen hoe "gewone" Spanjaarden dit doen. De aankoop van een huis en het aanvragen van een hypotheek zijn grote beslissingen met veel haken en ogen en het in de arm nemen van een bemiddelaar is niet gebruikelijk.
Nieuwe voorspelling: dat de hypotheek en de aankoop van het appartement in de week van 10 - 14 december rond zal zijn. Het zal mij benieuwen.
De bemiddelaar regelde een afspraak met de bank voor donderdag 8 november. De benodigde documenten werden besproken en ik kreeg instructies wat ik waar moest zeggen als het hoofdkantoor mij zou bellen om de hypotheekaanvraag te bevestigen want dat is de procedure: de lokale bank vraagt aan en dan belt het hoofdkantoor om de gegevens van de aanvraag te bevestigen.
Maandag 12 november belde het hoofdkantoor en na een telefoongesprek van een half uur was de aanvraag bevestigd en in wachtstand geplaatst. Reden? De bank wilde 2 loonstroken en omdat ik alleen een loonstrook van oktober had, moest ik wachten totdat de loonstrook van november beschikbaar was en dat duurde dus nog even.
En hoewel dit dus uitgebreid per telefoon besproken was, kreeg ik elke dag een email om mij eraan te herinneren dat de benodigde documenten om de hypotheekaanvraag in behandeling te nemen nog niet waren aangeleverd. En daarmee elke dag een herinnering dat er weer vertraging in het proces was opgetreden.
Maar goed, uiteindelijk was op 21 november de loonstrook beschikbaar en kon ik voor vrijdag een afspraak met de bemiddelaar maken. Bemiddelaar beweerde dat in het gesprek met de bank op 8 november gezegd was dat er 2 loonstroken nodig waren maar daar kan ik me echt niets van herinneren. Misschien is mijn Spaans voor dit soort zaken minder goed dan ik dacht ;-).
In ieder geval waren alle stukken nu beschikbaar en bemiddelaar zou alles opsturen naar de bank.
Vandaag weer een telefoontje van de bank: niet alle stukken waren binnen. Alleen de loonstrook van november en de bevestiging van de hypotheekaanvraag via de website. Weer allerlei ingewikkelde vragen waar ik een antwoord op moest geven terwijl ik zeker wist dat ik alles al beantwoord had.
Vervolgens een berichtje naar de bemiddelaar dat de bank niet alles ontvangen had met het verzoek om alles nog een keer op te sturen. Daarbij ook maar gevraagd of hij met de bank wil regelen dat ze mij niet meer bellen zonder zijn tussenkomst. Dat scheelt mij een hoop gedoe en stress en verkleint de kans dat ik iets verkeerds zeg. Bemiddelaar heeft toegezegd dat hij met de bank gaat overleggen dat ze hem eerst bellen zodat hij mij voor kan bereiden. Ik hoop dat de bank akkoord gaat.
Maar ik vind het allemaal knap ingewikkeld en zit mij af te vragen hoe "gewone" Spanjaarden dit doen. De aankoop van een huis en het aanvragen van een hypotheek zijn grote beslissingen met veel haken en ogen en het in de arm nemen van een bemiddelaar is niet gebruikelijk.
Nieuwe voorspelling: dat de hypotheek en de aankoop van het appartement in de week van 10 - 14 december rond zal zijn. Het zal mij benieuwen.
zondag 4 november 2018
Bijna rond
Het had wat voeten in de aarde maar de koop van het appartement is bijna rond. Maandag gaan de onderhandelingen met de bank beginnen.
Het proces om een huis te kopen is heel anders dan in Nederland en volgens mijn collega´s op het werk doen ze het hier in Andalucía nog weer anders dan in de rest van Spanje.
Om te beginnen heb je hier niet de mogelijkheid om een makelaar in te huren. Verkoop via een makelaar is in Spanje een relatief nieuw fenomeen hoewel het door steeds meer verkopers wordt gedaan. Voor mensen die beiden werken of die niet in de buurt van het te verkopen huis wonen, is verkoop via een makelaar een uitkomst.
Het zijn dus de verkopers die een makelaar in de arm nemen die daarnaast een poging doet een beetje de belangen van de koper te behartigen. Hij heeft er immers belang bij dat het huis verkocht wordt. Maar onafhankelijk zoals in Nederland, waarbij de koper zijn eigen makelaar heeft die alleen de belangen van de koper in het oog houdt, dat is hier niet het geval. Natuurlijk moet de verkoper de makelaar betalen voor het te koop zetten van het huis. Maar om het nog raarder te maken, als koper moet je de makelaar die de verkoper heeft ingeschakeld ook nog eens betalen :-o
Het zijn dus de verkopers die een makelaar in de arm nemen die daarnaast een poging doet een beetje de belangen van de koper te behartigen. Hij heeft er immers belang bij dat het huis verkocht wordt. Maar onafhankelijk zoals in Nederland, waarbij de koper zijn eigen makelaar heeft die alleen de belangen van de koper in het oog houdt, dat is hier niet het geval. Natuurlijk moet de verkoper de makelaar betalen voor het te koop zetten van het huis. Maar om het nog raarder te maken, als koper moet je de makelaar die de verkoper heeft ingeschakeld ook nog eens betalen :-o
In mijn geval € 3000,00 + BTW. Als ik dat omreken naar de tijd besteed komen we uit op een uurloon van ongeveer € 750,00 ex BTW of meer, bijna het maandsalaris wat ik verdien.
Het appartement stond al zo´n 4 maanden te koop. Eerst voor € 67.000 en toen ik van het appartement hoorde was de vraagprijs net verlaagd naar € 65.000,00. Bij de tweede bezichtiging vertelde de makelaar dat de verkoper wel akkoord zou gaan met een prijs van € 62.000,00 maar zeker niet lager. Na overleg met Vriend (er zijn nog wel wat werkzaamheden die verricht moeten worden, hoewel niet direct) besloten we om dan die € 62.000,00 te bieden.
Onderzoek had opgeleverd dat de meeste huizen in de buurt duurder zijn en omdat ik me heel prettig voel in het buurtje en een duurder huis niet kan betalen, voelde dit wel als een mogelijkheid om een huisje in deze buurt te bemachtigen.
Onderzoek had opgeleverd dat de meeste huizen in de buurt duurder zijn en omdat ik me heel prettig voel in het buurtje en een duurder huis niet kan betalen, voelde dit wel als een mogelijkheid om een huisje in deze buurt te bemachtigen.
Bod gedaan en in Nederland gaat dan de makelaar naar de verkoper en beginnen de onderhandelingen en vervolgens wordt een contract getekend. Hier niet.
Maandag 15 oktober het huis voor de tweede keer bekeken en het bod gedaan, woensdag naar de makelaar om een contract te ondertekenen voor de offerte en een aanbetaling doen van € 2000,00 (die aanbetaling blijkt echt iets van hier te zijn). Vervolgens gaat de makelaar met het getekende aanbod naar de verkoper. Omdat de verkoper niet in de buurt woonde, duurde dat uiteindelijk 2 weken ;-).
30 Oktober kreeg ik een berichtje: Ik heb met de verkoper gesproken en alles is goed gegaan, er is alleen een klein dingetje wat we moeten bespreken. Kun je langskomen op kantoor? Ik en Vriend naar kantoor om te horen dat de verkoper de prijs met € 1000,00 heeft verhoogd. Vriend ploft bijna van verontwaardiging en dat maakte het niet gemakkelijk voor mij om met de makelaar te overleggen. Met een " we gaan er even over nadenken en daarna laat ik weten wat ik ga doen." verlieten we het kantoor om in een nabij gelegen bar wat te drinken.
Vriend is van mening dat de makelaar aan de verkoper heeft gezegd dat het vast mogelijk is om iets te verhogen en dat er spelletjes gespeeld worden. Hij wil er om wedden dat als ik nee zeg,de verkoper uiteindelijk akkoord gaat met mijn bod. Bovendien kan ik die € 1000,00 goed gebruiken voor bijvoorbeeld het vervangen van de deuren (om maar iets te noemen van de dingen die gedaan moeten worden in de loop van de tijd).
Ik snap de redenering van Vriend maar wil aan de andere kant deze mogelijkheid niet verliezen. Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat ik dit huis echt heel graag wil en dat ik het tegenbod van de verkoper zou accepteren.
Vriend richting bushalte om naar zijn huis te gaan en ik terug naar de makelaar om het tegenbod te tekenen.
Vriend is van mening dat de makelaar aan de verkoper heeft gezegd dat het vast mogelijk is om iets te verhogen en dat er spelletjes gespeeld worden. Hij wil er om wedden dat als ik nee zeg,de verkoper uiteindelijk akkoord gaat met mijn bod. Bovendien kan ik die € 1000,00 goed gebruiken voor bijvoorbeeld het vervangen van de deuren (om maar iets te noemen van de dingen die gedaan moeten worden in de loop van de tijd).
Ik snap de redenering van Vriend maar wil aan de andere kant deze mogelijkheid niet verliezen. Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat ik dit huis echt heel graag wil en dat ik het tegenbod van de verkoper zou accepteren.
Vriend richting bushalte om naar zijn huis te gaan en ik terug naar de makelaar om het tegenbod te tekenen.
Maandag gaat een financiële bemiddelaar de onderhandelingen met de bank beginnen en zich bezig houden met alle andere zaken die geregeld moeten worden bij de aankoop van een huis. Zelfs voor Nederlandse begrippen is de prijs die ik hiervoor moet betalen hoog (€ 4000,00) en ik blijf me daar ongemakkelijk onder voelen. Aan de andere kant, het gemak dat ik niet zelf in het Spaans al dit soort dingen hoef te regelen en vrij moeten vragen voor elk ding wat gedaan moet worden, voelt toch wel als erg fijn. Een beetje gemengde gevoelens dus.
Nu ben ik bezig met een lijst van alle dingen die in de loop van de tijd vervangen moeten worden, een berekening van hoeveel geld ik na de aankoop over hou en wat voor mij het meest belangrijk is om te vervangen.
Op dit moment gaat het om het vervangen van de keuken of het kopen van nieuwe meubels. In Spanje verkopen ze met meubels, dus ik hoef niet direct meubels te kopen, aan de andere kant is het niet echt mijn stijl wat er nu in het huis staat. De keuken staat lichtelijk op instorten maar relatief gezien breng ik daar minder tijd door dan in de woonkamer en slaapkamer.
Op dit moment gaat het om het vervangen van de keuken of het kopen van nieuwe meubels. In Spanje verkopen ze met meubels, dus ik hoef niet direct meubels te kopen, aan de andere kant is het niet echt mijn stijl wat er nu in het huis staat. De keuken staat lichtelijk op instorten maar relatief gezien breng ik daar minder tijd door dan in de woonkamer en slaapkamer.
De verwachting is dat over 3 weken de hypotheek rond is en dan weet ik precies hoeveel geld ik over heb gehouden. Nog even geduld hebben dus. En ondertussen surf ik op internet om te zien wat op het gebied van meubels en keukens verkocht wordt.
dinsdag 23 oktober 2018
Cursus Londen
Nu ik zit te wachten op een bericht van de makelaar dat mijn bod op het appartement geaccepteerd is, heb ik tijd om iets te schrijven over de cursus die ik in juni deed aan de London College of Fashion: Fashion Design Intensive
Om te beginnen, intensive was niet te veel gezegd. Het was inderdaad veel en overweldigend. En belangrijker, het bracht me wat ik gehoopt had: een manier om mijn creativiteit tot uiting te brengen. Met wat oefening ben ik nu in staat om van een willekeurig object (of zoals onze lerares zei: een vlek op de vloer) een ontwerp voor een kledingstuk te maken. Maar deze methode is breder toepasbaar, het hoeft niet perse kleding te zijn, het kan ook een kunstobject zijn. Hoewel het me aan tijd ontbreekt om te oefenen, ben ik heel blij met deze uitkomst.
Maar het leren van een methode was echter niet het meest belangrijke. In mijn leven heb ik regelmatig geprobeerd het creatieve deel in mij tot uiting te brengen maar het gaf nooit het resultaat waar ik naar op zoek was. Bijvoorbeeld in een schilderscursus dat iedereen met fijn penseel zijn best deed om een stilleven zo natuurgetrouw na te maken, terwijl ik met mijn vingers in de verf zat om vervolgens het idee van een stilleven op het papier te zetten ;-). De meeste docenten van de cursussen die ik volgde waren niet echt in staat om hier waardering voor op te brengen, noch in staat om mij te begeleiden.
Hoewel ik er van te voren niet echt bij stil had gestaan, bleek dit ook tijdens de cursus in Londen het geval te zijn. Een groep van rond de 12 personen die allemaal deden wat de lerares zei dat we moesten doen en blij waren met het resultaat behalve ik. Gepriegel in de marge. Gesprek met de lerares: het is niet verkeerd wat ik doe maar dit is het gewoon niet. Lerares keek mij aan, keek naar wat ik aan het doen was en zei: Probeer het eens op deze manier. Een manier van grote gebaren, grote, felgekleurde lijnen en ik ging helemaal los. Meer suggesties van haar kant om het nog expressiever te maken en ik ging met een heel tevreden gevoel weer terug naar mijn hotel.
De dag daarna riep mijn lerares mij om mij een paar dingen op internet te laten zien. En waar ik altijd het gevoel had dat niemand me begreep en dat ik de enige persoon op de wereld was die de wereld op mijn manier zag, kwam ik er eindelijk achter dat er meer mensen zoals ik rondlopen. OK, we zijn een minderheid ten opzichte van de rest van de wereld, maar ik ben niet in ieder geval niet in mijn eentje. En met dat besef ging er een wereld voor mij open.
De rest van de 2 weken cursus kreeg ik alle ruimte en vrijheid om op mijn manier te werken, hoewel het een aanpassing van mijn lerares vroeg om 1 persoon te hebben die weliswaar het programma volgde maar daar een eigen draai aan gaf. Er waren nog wel een paar momenten waarop de emoties de overhand kregen na zoveel jaren van niet begrepen te zijn maar de blijdschap overheerste.
Ik ben heel blij met mijn uiteindelijke ontwerpen hoewel die totaal verschillend waren van wat de rest van de groep had gedaan. Het verschil was dat ik me deze keer niet de vreemde eend in de bijt voelde. Ik mocht en kon zijn wie ik was.
Mijn lerares heeft me een stapel ideeën/manieren van patroontekenen gegeven om verder uit te zoeken en mijn inzichten te verdiepen. Hoewel op dit moment de tijd ontbreekt, ga ik daar zeker mee aan de slag. Volgens haar heb ik een talent op het gebied van patroontekenen wat niet veel mensen hebben en is het zonde om hier niets mee te doen. Na alles wat ze voor mij gedaan heeft, voel ik me moreel verplicht om in ieder geval mijn talent te onderzoeken. Of ik daar in de toekomst verder nog iets mee ga doen, is iets wat de toekomst zal leren.
Om te beginnen, intensive was niet te veel gezegd. Het was inderdaad veel en overweldigend. En belangrijker, het bracht me wat ik gehoopt had: een manier om mijn creativiteit tot uiting te brengen. Met wat oefening ben ik nu in staat om van een willekeurig object (of zoals onze lerares zei: een vlek op de vloer) een ontwerp voor een kledingstuk te maken. Maar deze methode is breder toepasbaar, het hoeft niet perse kleding te zijn, het kan ook een kunstobject zijn. Hoewel het me aan tijd ontbreekt om te oefenen, ben ik heel blij met deze uitkomst.
Maar het leren van een methode was echter niet het meest belangrijke. In mijn leven heb ik regelmatig geprobeerd het creatieve deel in mij tot uiting te brengen maar het gaf nooit het resultaat waar ik naar op zoek was. Bijvoorbeeld in een schilderscursus dat iedereen met fijn penseel zijn best deed om een stilleven zo natuurgetrouw na te maken, terwijl ik met mijn vingers in de verf zat om vervolgens het idee van een stilleven op het papier te zetten ;-). De meeste docenten van de cursussen die ik volgde waren niet echt in staat om hier waardering voor op te brengen, noch in staat om mij te begeleiden.
Hoewel ik er van te voren niet echt bij stil had gestaan, bleek dit ook tijdens de cursus in Londen het geval te zijn. Een groep van rond de 12 personen die allemaal deden wat de lerares zei dat we moesten doen en blij waren met het resultaat behalve ik. Gepriegel in de marge. Gesprek met de lerares: het is niet verkeerd wat ik doe maar dit is het gewoon niet. Lerares keek mij aan, keek naar wat ik aan het doen was en zei: Probeer het eens op deze manier. Een manier van grote gebaren, grote, felgekleurde lijnen en ik ging helemaal los. Meer suggesties van haar kant om het nog expressiever te maken en ik ging met een heel tevreden gevoel weer terug naar mijn hotel.
De dag daarna riep mijn lerares mij om mij een paar dingen op internet te laten zien. En waar ik altijd het gevoel had dat niemand me begreep en dat ik de enige persoon op de wereld was die de wereld op mijn manier zag, kwam ik er eindelijk achter dat er meer mensen zoals ik rondlopen. OK, we zijn een minderheid ten opzichte van de rest van de wereld, maar ik ben niet in ieder geval niet in mijn eentje. En met dat besef ging er een wereld voor mij open.
De rest van de 2 weken cursus kreeg ik alle ruimte en vrijheid om op mijn manier te werken, hoewel het een aanpassing van mijn lerares vroeg om 1 persoon te hebben die weliswaar het programma volgde maar daar een eigen draai aan gaf. Er waren nog wel een paar momenten waarop de emoties de overhand kregen na zoveel jaren van niet begrepen te zijn maar de blijdschap overheerste.
Ik ben heel blij met mijn uiteindelijke ontwerpen hoewel die totaal verschillend waren van wat de rest van de groep had gedaan. Het verschil was dat ik me deze keer niet de vreemde eend in de bijt voelde. Ik mocht en kon zijn wie ik was.
Mijn lerares heeft me een stapel ideeën/manieren van patroontekenen gegeven om verder uit te zoeken en mijn inzichten te verdiepen. Hoewel op dit moment de tijd ontbreekt, ga ik daar zeker mee aan de slag. Volgens haar heb ik een talent op het gebied van patroontekenen wat niet veel mensen hebben en is het zonde om hier niets mee te doen. Na alles wat ze voor mij gedaan heeft, voel ik me moreel verplicht om in ieder geval mijn talent te onderzoeken. Of ik daar in de toekomst verder nog iets mee ga doen, is iets wat de toekomst zal leren.
zondag 14 oktober 2018
Alles tegelijk, zoals gebruikelijk ;-)
De onzekerheid over hoe nu verder bracht veel stress met zich mee en dat ging gepaard met een enorme vermoeidheid. Het heen en weer gereis tussen mijn huis en het huis van Vriend hielp ook niet mee.
Maar uiteindelijk was duidelijk dat het kopen van een huis wel erg belangrijk was, waardoor de beslissing werd genomen om te wachten totdat een positie binnen het bedrijf vrij zou komen. Na gesolliciteerd te hebben op zo´n 20 functies en gesprekken met de vakbond en hun advocaat werd dan ook met veel blijdschap de email ontvangen dat het sollicitatiegesprek wat ik gehad had, goed was verlopen en dat ik de positie had gekregen :-). Op 1 oktober beginnen (wat door de slechte organisatie uiteindelijk 1 dag later werd).
Op dezelfde dag begon mijn naaicursus met 2 dagen per week en 1 dag laat thuis vanwege fisio-training. Wennen aan weer terug naar een ritme van 07,00 uur opstaan, eten koken/lunch maken, ontbijten, de deur uit, werken in een nieuw team, het leren van nieuwe werkzaamheden, niet werkende programma´s op de computer, vervolgens door naar cursus, langs een winkel om iets van avondeten mee te nemen, niet erg vervelend maar het kost wel veeñ energie. En dan heb ik nog niet gesproken over Vriend die ineens wennen moest aan het feit dat ik niet meer alle dagen beschikbaar was om samen dingen te doen ;-).
Hoewel het dus op de lijst stond om een huis te zoeken, leek het mij niet het beste idee om dat nu ook al aan mijn activiteiten toe te voegen. Dus afgelopen weekend keken Vriend en ik alleen maar op de huizensite om te oriënteren, welke buurten wel en welke buurten niet todat we een appartement tegenkwamen wat er wel heel erg goed uitzag. En van het 1 kwam het ander.
Afgelopen week werd dus aan de lijst met activiteiten het bekijken van huizen toegevoegd. Maandag en woensdag. De makelaar van woensdag adviseerde een gesprek met hun finaniceel adviseur om te kijken of er een mogelijkheid was om mijn budget op te rekken.
Dat gesprek stond gepland voor donderdag, mijn budget kon inderdaad opgerekt worden en met het nieuwe budget werd gekeken of ze een huisje in portefeuille hadden. Makelaar gebeld en direct een bezichtiging geregeld. En direct bij het binnekomen werd duidelijk dat dit mijn huisje/appartement moest worden. Helaas kon Vriend niet met mij mee, wat in dit geval dus lichtelijk onhandig was ;-)
Vrijdag feestdag waardoor Vriend en ik tijd hadden om de buurt van ¨mijn¨ huisje aan een nader onderzoek te onderwerpen. Het huisje werd er alleen maar leuker op.
Hoewel een hoop mensen zeggen dat ik meerdere huizen moet bekijken, voelt dit zo goed dat ik voor maandag een nieuwe bezichtiging heb aangevraagd. Vriend gaat dan mee en hij gaat onderhandelen om te kijken of er iets aan de prijs gedaan kan worden.
En dan ga ik kijken hoe het is om op zijn Spaans een huisje te kopen.
Dus op dit moment is het allemaal wel heel erg veel, hoewel ik er dus deels zelf schuldig aan ben dat alles tegelijk komt. Maar zoals altijd, blijf ik optimistisch denken dat het over een tijdje wel beter zal gaan om me dan waarschijnlijk weer iets nieuws op de hals te halen.
Maar uiteindelijk was duidelijk dat het kopen van een huis wel erg belangrijk was, waardoor de beslissing werd genomen om te wachten totdat een positie binnen het bedrijf vrij zou komen. Na gesolliciteerd te hebben op zo´n 20 functies en gesprekken met de vakbond en hun advocaat werd dan ook met veel blijdschap de email ontvangen dat het sollicitatiegesprek wat ik gehad had, goed was verlopen en dat ik de positie had gekregen :-). Op 1 oktober beginnen (wat door de slechte organisatie uiteindelijk 1 dag later werd).
Op dezelfde dag begon mijn naaicursus met 2 dagen per week en 1 dag laat thuis vanwege fisio-training. Wennen aan weer terug naar een ritme van 07,00 uur opstaan, eten koken/lunch maken, ontbijten, de deur uit, werken in een nieuw team, het leren van nieuwe werkzaamheden, niet werkende programma´s op de computer, vervolgens door naar cursus, langs een winkel om iets van avondeten mee te nemen, niet erg vervelend maar het kost wel veeñ energie. En dan heb ik nog niet gesproken over Vriend die ineens wennen moest aan het feit dat ik niet meer alle dagen beschikbaar was om samen dingen te doen ;-).
Hoewel het dus op de lijst stond om een huis te zoeken, leek het mij niet het beste idee om dat nu ook al aan mijn activiteiten toe te voegen. Dus afgelopen weekend keken Vriend en ik alleen maar op de huizensite om te oriënteren, welke buurten wel en welke buurten niet todat we een appartement tegenkwamen wat er wel heel erg goed uitzag. En van het 1 kwam het ander.
Afgelopen week werd dus aan de lijst met activiteiten het bekijken van huizen toegevoegd. Maandag en woensdag. De makelaar van woensdag adviseerde een gesprek met hun finaniceel adviseur om te kijken of er een mogelijkheid was om mijn budget op te rekken.
Dat gesprek stond gepland voor donderdag, mijn budget kon inderdaad opgerekt worden en met het nieuwe budget werd gekeken of ze een huisje in portefeuille hadden. Makelaar gebeld en direct een bezichtiging geregeld. En direct bij het binnekomen werd duidelijk dat dit mijn huisje/appartement moest worden. Helaas kon Vriend niet met mij mee, wat in dit geval dus lichtelijk onhandig was ;-)
Vrijdag feestdag waardoor Vriend en ik tijd hadden om de buurt van ¨mijn¨ huisje aan een nader onderzoek te onderwerpen. Het huisje werd er alleen maar leuker op.
Hoewel een hoop mensen zeggen dat ik meerdere huizen moet bekijken, voelt dit zo goed dat ik voor maandag een nieuwe bezichtiging heb aangevraagd. Vriend gaat dan mee en hij gaat onderhandelen om te kijken of er iets aan de prijs gedaan kan worden.
En dan ga ik kijken hoe het is om op zijn Spaans een huisje te kopen.
Dus op dit moment is het allemaal wel heel erg veel, hoewel ik er dus deels zelf schuldig aan ben dat alles tegelijk komt. Maar zoals altijd, blijf ik optimistisch denken dat het over een tijdje wel beter zal gaan om me dan waarschijnlijk weer iets nieuws op de hals te halen.
vrijdag 24 augustus 2018
Onzekerheid
Eerst was ik druk met de cursus Fashion Design Intensive in Londen gevolgd door verliefd worden. Vervolgens ging ik voor een 1,5 week naar Nederland om de 75-ste verjaardag van mijn moeder te vieren en vlak voordat ik vertrok kreeg ik van diverse collega's te horen dat mijn bedrijf erg veel moeite heeft om werk te vinden voor de mensen die terugkomen van sabbatical.
De onzekerheid die dat met zich meebrengt (heb ik met ingang van september wel werk en indien nee, wat dan?) heb ik redelijk van mij af kunnen zetten maar met nog maar een week te gaan komt de onzekerheid met harde vaart aangesneld.
Temeer omdat de Spaanse wetgeving heel anders in elkaar zit dan de Nederlandse dus het is niet gemakkelijk om mijn rechten en plichten te ontdekken.
Nu weet ik wel dat het bedrijf waarvoor ik werkte (of nog steeds als onbetaald op de loonlijst staat) niet het meest leuke bedrijf ter wereld is en de verhalen die ik gehoord heb van vrienden die er nog werken of recent zijn vertrokken zijn niet echt fijn om aan te horen. Wat echter een belangrijke reden is om terug te willen naar het bedrijf is het hebben van een vaste contract en de mogelijkheid om een klein appartementje te kopen.
Ik geloof niet dat ik het kopen van een appartementje al eerder heb genoemd dus even een kleine update. Elk jaar dat ik niet in Nederland werk, wordt ik 2% op mijn AOW gekort. Met geen extra pensioen (wat ik had is afgekocht of het bedrijf waar ik werkte had geen aanvullende pensioenvoorziening voor zijn medewerkers) is duidelijk dat ik een probleem ga hebben als ik ooit met pensioen mag. Als ik tot mijn pensionering in Spanje blijf wonen en werken dan zal ik hier ook vast wel iets opbouwen maar veel zal dat niet zijn (ik geloof dat de Spaanse AOW iets van € 600,00 bruto per maand is en ik zal geen recht hebben op volledige Spaanse AOW). Tijd om eens serieus na te denken, vooral toen ik erachter kwam dat een aantal van mijn collega's, met hetzelfde salaris als ik, in staat waren om een huisje te kopen.
Als ik een klein appartementje kan kopen dan is dat tegen de tijd dat ik met pensioen ga (bijna) volledig afbetaald en hoef ik van mijn AOW "alleen nog maar" mijn eten en vaste lasten te betalen. Dat zou te doen moeten zijn, het zal geen vetpot wezen maar dat zou het in Nederland met alleen AOW (en aanvullende bijstand als dat tegen die tijd nog bestaat) ook niet zijn.
Daarom wil ik graag in september weer gaan werken voor mijn bedrijf zodat ik de tijd heb om een huisje te zoeken en te kopen om daarna weer verder te zien. Maar dan moet er wel werk zijn.
Ik weet dat HR (personeelszaken) er ook niet veel aan kan doen. Zij zitten met zo'n 300 mensen met onbetaald verlof die ze een baan aan moeten bieden terwijl ergens (waarschijnlijk Amerika) besloten is dat er geen mensen meer aangenomen mogen worden om het vastgestelde budget te halen.
Gevolg is dat steeds minder mensen dezelfde hoeveelheid werk moeten doen (wat de sfeer niet ten goede komt) en dat de OR overuren draait om ervoor te zorgen dat het bedrijf de wet naleeft. In Spanje wordt de OR vooral door de vakbond samengesteld en om ruggensteun te krijgen, ben ik lid geworden van de vakbond. Ik hoop dat zij mij kunnen uitleggen wat mijn rechten en plichten zijn.
HR heeft mij gezegd dat ik op de "vele en gevarieerde" banen moet solliciteren en dat doe ik dan ook braaf. Inmiddels heb ik op 10 functies gesolliciteerd en ben ik voor 1 van de functies afgewezen. Er is 1 functie waarbij ik hoop heb een kans te maken hoewel dat geen eenvoudige functie zal zijn. Maar ik heb in dat team een oud teamgenoot zitten die bij zijn chef een goed woordje voor mij heeft gedaan en mij tips heeft gegeven wat ik kan verwachten als ik voor een gesprek wordt uitgenodigd.
En als ik een goede indruk maak tijdens het gesprek moet ik daarna vooral hopen dat de andere kandidaten niet ook geschikt zijn en langer zitten te wachten op een baan dan ik (datum einde sabbatical is doorslaggevend in geval van gelijke geschiktheid en de vakbond heeft er dan ook nog iets over te zeggen).
Wat mij extra druk geeft is dat in september de taalacademies op zoek gaan naar leraren Engels. Als ik besluit niet te wachten totdat mijn bedrijf mij een functie aanbiedt, dan zou dat een optie kunnen zijn. Het zal dan in ieder geval geen vast contract worden, geen mogelijkheid meer om een huisje te kopen en de kans om ooit terug te komen bij mijn bedrijf zal dan zeker verkeken zijn.
Toen ik in Nederland was, moesten veel vrienden lachen toen ik de verhalen vertelde over mijn werk omdat ik bijna mijn hele leven al problemen heb gehad met werk en iedereen was vol vertrouwen dat het op de een of andere manier wel goed zou komen.
Ik zou willen dat ik op dit moment hetzelfde vertrouwen zou hebben.
De onzekerheid die dat met zich meebrengt (heb ik met ingang van september wel werk en indien nee, wat dan?) heb ik redelijk van mij af kunnen zetten maar met nog maar een week te gaan komt de onzekerheid met harde vaart aangesneld.
Temeer omdat de Spaanse wetgeving heel anders in elkaar zit dan de Nederlandse dus het is niet gemakkelijk om mijn rechten en plichten te ontdekken.
Nu weet ik wel dat het bedrijf waarvoor ik werkte (of nog steeds als onbetaald op de loonlijst staat) niet het meest leuke bedrijf ter wereld is en de verhalen die ik gehoord heb van vrienden die er nog werken of recent zijn vertrokken zijn niet echt fijn om aan te horen. Wat echter een belangrijke reden is om terug te willen naar het bedrijf is het hebben van een vaste contract en de mogelijkheid om een klein appartementje te kopen.
Ik geloof niet dat ik het kopen van een appartementje al eerder heb genoemd dus even een kleine update. Elk jaar dat ik niet in Nederland werk, wordt ik 2% op mijn AOW gekort. Met geen extra pensioen (wat ik had is afgekocht of het bedrijf waar ik werkte had geen aanvullende pensioenvoorziening voor zijn medewerkers) is duidelijk dat ik een probleem ga hebben als ik ooit met pensioen mag. Als ik tot mijn pensionering in Spanje blijf wonen en werken dan zal ik hier ook vast wel iets opbouwen maar veel zal dat niet zijn (ik geloof dat de Spaanse AOW iets van € 600,00 bruto per maand is en ik zal geen recht hebben op volledige Spaanse AOW). Tijd om eens serieus na te denken, vooral toen ik erachter kwam dat een aantal van mijn collega's, met hetzelfde salaris als ik, in staat waren om een huisje te kopen.
Als ik een klein appartementje kan kopen dan is dat tegen de tijd dat ik met pensioen ga (bijna) volledig afbetaald en hoef ik van mijn AOW "alleen nog maar" mijn eten en vaste lasten te betalen. Dat zou te doen moeten zijn, het zal geen vetpot wezen maar dat zou het in Nederland met alleen AOW (en aanvullende bijstand als dat tegen die tijd nog bestaat) ook niet zijn.
Daarom wil ik graag in september weer gaan werken voor mijn bedrijf zodat ik de tijd heb om een huisje te zoeken en te kopen om daarna weer verder te zien. Maar dan moet er wel werk zijn.
Ik weet dat HR (personeelszaken) er ook niet veel aan kan doen. Zij zitten met zo'n 300 mensen met onbetaald verlof die ze een baan aan moeten bieden terwijl ergens (waarschijnlijk Amerika) besloten is dat er geen mensen meer aangenomen mogen worden om het vastgestelde budget te halen.
Gevolg is dat steeds minder mensen dezelfde hoeveelheid werk moeten doen (wat de sfeer niet ten goede komt) en dat de OR overuren draait om ervoor te zorgen dat het bedrijf de wet naleeft. In Spanje wordt de OR vooral door de vakbond samengesteld en om ruggensteun te krijgen, ben ik lid geworden van de vakbond. Ik hoop dat zij mij kunnen uitleggen wat mijn rechten en plichten zijn.
HR heeft mij gezegd dat ik op de "vele en gevarieerde" banen moet solliciteren en dat doe ik dan ook braaf. Inmiddels heb ik op 10 functies gesolliciteerd en ben ik voor 1 van de functies afgewezen. Er is 1 functie waarbij ik hoop heb een kans te maken hoewel dat geen eenvoudige functie zal zijn. Maar ik heb in dat team een oud teamgenoot zitten die bij zijn chef een goed woordje voor mij heeft gedaan en mij tips heeft gegeven wat ik kan verwachten als ik voor een gesprek wordt uitgenodigd.
En als ik een goede indruk maak tijdens het gesprek moet ik daarna vooral hopen dat de andere kandidaten niet ook geschikt zijn en langer zitten te wachten op een baan dan ik (datum einde sabbatical is doorslaggevend in geval van gelijke geschiktheid en de vakbond heeft er dan ook nog iets over te zeggen).
Wat mij extra druk geeft is dat in september de taalacademies op zoek gaan naar leraren Engels. Als ik besluit niet te wachten totdat mijn bedrijf mij een functie aanbiedt, dan zou dat een optie kunnen zijn. Het zal dan in ieder geval geen vast contract worden, geen mogelijkheid meer om een huisje te kopen en de kans om ooit terug te komen bij mijn bedrijf zal dan zeker verkeken zijn.
Toen ik in Nederland was, moesten veel vrienden lachen toen ik de verhalen vertelde over mijn werk omdat ik bijna mijn hele leven al problemen heb gehad met werk en iedereen was vol vertrouwen dat het op de een of andere manier wel goed zou komen.
Ik zou willen dat ik op dit moment hetzelfde vertrouwen zou hebben.
zaterdag 14 juli 2018
En toen ging ik naar Londen voor een cursus en het eindigde anders dan gedacht
Ik ben nu bijna 2 weken terug van de cursus die in alle opzichten aan de verwachtingen heeft voldaan. Misschien zelfs nog wel meer dan dat, maar daarover een andere keer meer.
De naam van de cursus was Fashion Design intensive en intensive was het, en niet alleen de cursus.
Ik vloog vanaf Madrid (was goedkoper dan vanaf Málaga) en tijdens de 5 uur durende busreis kwam ik aan de praat met mijn buurman. Vlak voor aankomst bij het busstation wisselden we nummers uit om iets te gaan drinken voor als ik terug zou zijn in Granada.
Na een lange reis kwam ik doodmoe aan in mijn "hotel" om te ontdekken dat deze man mij al 3 berichtjes had gestuurd.
Dit was het begin van een zeer intensief whatsapp-contact voor 2 weken, hoewel we steeds op onderwerpen stuitten die beter uitgelegd konden worden in echt contact. Soms een beetje teveel van het goede, Spaanse mannen kunnen erg aanhoudend zijn in vragen of je al gegeten hebt, indien nee, wanneer je dat gaat doen, en even later wat je gegeten hebt. En hetzelfde voor als je gaat slapen, wanneer ga je dat doen, je mag niet slapen zonder gegeten te hebben etc.. Verder zijn ze erg goed in het versturen van berichtjes om iets te zeggen ook al is er geen enkele reden om een berichtje te sturen: ik ben nu in de supermarkt, ik zit nu in de bus naar huis, ik drink een biertje met de buren.
Maar buiten deze, in Nederlandse ogen, ietwat overdreven reacties, was de rest van het contact goed en kwamen we tot de ontdekking dat we redelijk wat gemeenschappelijke dingen hadden. Daarnaast was het fijn om iemand te hebben met wie ik alles wat in de cursus gebeurde kon delen.
Bij terugkomst stond hij mij bij het busstation op te wachten en ging in fysiek contact iets over de schreef om direct de dag daarna zijn excuses aan te bieden. En zodoende ga ik nu al 2 weken uit met deze man. Hij belt (zoals dat hoort in Spanje) minimaal 5x per dag om te vragen hoe het met me gaat, me een standje te geven als hij vindt dat ik niet goed genoeg voor mijzelf zorg en als ik in zijn huis ben is hij de zorgzaamheid zelve.
Romantisch kan ik hem niet noemen maar wel vol aandacht. Zo kreeg ik van de week als cadeautje een nieuwe vaste telefoon. De telefoon die ik had zat met een kabel vast aan de muur en hij was het er niet mee eens dat ik mijn bed moest verlaten om de telefoon op te nemen. Hij weet van mijn ziekte en gezondheidsproblemen en staat erop dat ik mijn rust neem, daarbij hoort een telefoon die ik overal op moet kunnen nemen. Dus sinds woensdag heb ik een handsfree telefoon.
Ik zal hem maar niet zeggen dat ik dat ding overal door het huis heb slingeren, hem achterlatend op de plek waar ik het laatst geweest ben ;-).
Maar het is met aandacht gekozen met het oog op mijn welzijn.
Na 2 weken intensief contact per whatsapp en nu in het echt, is het duidelijk dat we sterke gevoelens voor elkaar hebben hoewel het de meest onwaarschijnlijke combinatie ever is. Maar tot nu toe gaat alles op zo'n natuurlijke manier dat we besloten hebben het een kans te geven en we zien wel waar het schip strandt.
Ik had een boel verwachtingen voor de cursus in Londen maar dat het met een relatie zou eindigen, stond niet op het lijstje.
De naam van de cursus was Fashion Design intensive en intensive was het, en niet alleen de cursus.
Ik vloog vanaf Madrid (was goedkoper dan vanaf Málaga) en tijdens de 5 uur durende busreis kwam ik aan de praat met mijn buurman. Vlak voor aankomst bij het busstation wisselden we nummers uit om iets te gaan drinken voor als ik terug zou zijn in Granada.
Na een lange reis kwam ik doodmoe aan in mijn "hotel" om te ontdekken dat deze man mij al 3 berichtjes had gestuurd.
Dit was het begin van een zeer intensief whatsapp-contact voor 2 weken, hoewel we steeds op onderwerpen stuitten die beter uitgelegd konden worden in echt contact. Soms een beetje teveel van het goede, Spaanse mannen kunnen erg aanhoudend zijn in vragen of je al gegeten hebt, indien nee, wanneer je dat gaat doen, en even later wat je gegeten hebt. En hetzelfde voor als je gaat slapen, wanneer ga je dat doen, je mag niet slapen zonder gegeten te hebben etc.. Verder zijn ze erg goed in het versturen van berichtjes om iets te zeggen ook al is er geen enkele reden om een berichtje te sturen: ik ben nu in de supermarkt, ik zit nu in de bus naar huis, ik drink een biertje met de buren.
Maar buiten deze, in Nederlandse ogen, ietwat overdreven reacties, was de rest van het contact goed en kwamen we tot de ontdekking dat we redelijk wat gemeenschappelijke dingen hadden. Daarnaast was het fijn om iemand te hebben met wie ik alles wat in de cursus gebeurde kon delen.
Bij terugkomst stond hij mij bij het busstation op te wachten en ging in fysiek contact iets over de schreef om direct de dag daarna zijn excuses aan te bieden. En zodoende ga ik nu al 2 weken uit met deze man. Hij belt (zoals dat hoort in Spanje) minimaal 5x per dag om te vragen hoe het met me gaat, me een standje te geven als hij vindt dat ik niet goed genoeg voor mijzelf zorg en als ik in zijn huis ben is hij de zorgzaamheid zelve.
Romantisch kan ik hem niet noemen maar wel vol aandacht. Zo kreeg ik van de week als cadeautje een nieuwe vaste telefoon. De telefoon die ik had zat met een kabel vast aan de muur en hij was het er niet mee eens dat ik mijn bed moest verlaten om de telefoon op te nemen. Hij weet van mijn ziekte en gezondheidsproblemen en staat erop dat ik mijn rust neem, daarbij hoort een telefoon die ik overal op moet kunnen nemen. Dus sinds woensdag heb ik een handsfree telefoon.
Ik zal hem maar niet zeggen dat ik dat ding overal door het huis heb slingeren, hem achterlatend op de plek waar ik het laatst geweest ben ;-).
Maar het is met aandacht gekozen met het oog op mijn welzijn.
Na 2 weken intensief contact per whatsapp en nu in het echt, is het duidelijk dat we sterke gevoelens voor elkaar hebben hoewel het de meest onwaarschijnlijke combinatie ever is. Maar tot nu toe gaat alles op zo'n natuurlijke manier dat we besloten hebben het een kans te geven en we zien wel waar het schip strandt.
Ik had een boel verwachtingen voor de cursus in Londen maar dat het met een relatie zou eindigen, stond niet op het lijstje.
zaterdag 9 juni 2018
Mijn huis bestaat niet
Ik was het bijna vergeten maar ook in Spanje heb je een datum waarvoor je je belastingaangifte moet indienen. In Spanje is dat voor 1 juli. Er zijn 3 manieren om aangifte te doen:
- je gaat naar een belastingkantoor (dat kost je rond de € 50,00)
- je maakt een afspraak met de belastingdienst (geen idee of dat betrouwbaar is)
- je doet het zelf via het internet
De eerste keer heb ik het via een belastingkantoor laten doen en met de ontvangen uitdraai was het daarna geen enkel probleem om het de daaropvolgende keer zelf te doen.
Spaanse belastingen zijn een beetje raar. Ze gaan ervan uit dat mijn bedrijf precies de juiste loonbelasting inhoudt die ingehouden moet worden en als tijdens het doen van mijn aangifte blijkt dat dit niet het geval is dan moet mijn bedrijf een boete betalen.
Zowel voor de aangifte over 2016 als 2017 heb ik ze de boete kunnen besparen omdat ik via mijn aangifte een teruggave voor het huren van mijn huis kan krijgen. Dit is alleen geldig als je in Andalucia woont, waarschijnlijk omdat dit 1 van de armste provincies van Spanje is.
Zonder deze mogelijkheid had ik belasting moeten betalen. Over 2016 iets meer dan € 100,00 en over 2017 rond de € 35,00.
Om belasting over mijn huur terug te krijgen moet ik 2 gegevens doorgeven: het BSN van de verhuurder (laten we dat maar zo voor het gemak zeggen, Spanjaarden hebben meer dan 1 nummer) en het kadastrale nummer van mijn huis/appartement,
Het BSN staat in het huurcontract en in die zin kun je weten of je legaal of illegaal huurt en of je met je huurcontract naar de gemeente kunt om je in te laten schrijven op je adres.
Het nummer van het kadaster kun je online opvragen en als je verhuist gedurende het jaar moet je het kadastrale nummer van beide appartementen opgeven. In de belastingaangifte zijn ze zo aardig om de link te vermelden. Ik klik op de link, de pagina van het kadaster wordt gegeven, ik zoek naar mijn appartement om te ontdekken dat mijn appartement niet in het kadaster staat.
De 2 woningen van de begane grond: ja, de 3 woningen op de eerste verdieping: ja, de 2 woningen op de derde verdieping: ja. Allemaal met hun eigen kadastrale nummer, hoewel ik wel enige vraagtekens heb bij de 31m2 vloeroppervlak wat de woningen zouden hebben.
De 3 woningen op de tweede verdieping zijn echter nergens te bekennen. De tweede verdieping staat aangegeven als 1 huis en niet als 3.
Het gebouw is in 1931 gebouwd en het zou mij niks verbazen dat de verdiepingen toen uit 1 woning bestonden waarbij later de verdeling in aparte appartementen is gemaakt. Dit maakt dat ik mij serieus afvraag hoe legaal de verbouwing van de tweede verdieping in 3 appartementen is geweest ;-). Een vriendin van mij is op dit moment aan het verbouwen en het lijkt een sport te zijn om de gemeente om de tuin te leiden en te doen alsof je de regels volgt om, na inspectie, verder te gaan met het illegale gedeelte.
Aan de andere kant zou het me ook niets verbazen, wegens gebrek aan automatisering, dat de verdeling in 3 huizen wel legaal is geweest maar dat ze "vergeten" zijn het aan het kadaster door te geven. Zoals ik mijn adreswijziging persoonlijk aan 4 instanties door moet geven, zal je vast ook zelf naar het kadaster moeten om ze van de wijziging op de hoogte te brengen en dat zal vast niet eenvoudig zijn.
In mijn belastingaangifte heb ik maar het kadastrale nummer van de volledige tweede verdieping gegeven, bij gebrek aan beter. Het zal mij benieuwen of mijn aangifte goedgekeurd gaat worden.
- je gaat naar een belastingkantoor (dat kost je rond de € 50,00)
- je maakt een afspraak met de belastingdienst (geen idee of dat betrouwbaar is)
- je doet het zelf via het internet
De eerste keer heb ik het via een belastingkantoor laten doen en met de ontvangen uitdraai was het daarna geen enkel probleem om het de daaropvolgende keer zelf te doen.
Spaanse belastingen zijn een beetje raar. Ze gaan ervan uit dat mijn bedrijf precies de juiste loonbelasting inhoudt die ingehouden moet worden en als tijdens het doen van mijn aangifte blijkt dat dit niet het geval is dan moet mijn bedrijf een boete betalen.
Zowel voor de aangifte over 2016 als 2017 heb ik ze de boete kunnen besparen omdat ik via mijn aangifte een teruggave voor het huren van mijn huis kan krijgen. Dit is alleen geldig als je in Andalucia woont, waarschijnlijk omdat dit 1 van de armste provincies van Spanje is.
Zonder deze mogelijkheid had ik belasting moeten betalen. Over 2016 iets meer dan € 100,00 en over 2017 rond de € 35,00.
Om belasting over mijn huur terug te krijgen moet ik 2 gegevens doorgeven: het BSN van de verhuurder (laten we dat maar zo voor het gemak zeggen, Spanjaarden hebben meer dan 1 nummer) en het kadastrale nummer van mijn huis/appartement,
Het BSN staat in het huurcontract en in die zin kun je weten of je legaal of illegaal huurt en of je met je huurcontract naar de gemeente kunt om je in te laten schrijven op je adres.
Het nummer van het kadaster kun je online opvragen en als je verhuist gedurende het jaar moet je het kadastrale nummer van beide appartementen opgeven. In de belastingaangifte zijn ze zo aardig om de link te vermelden. Ik klik op de link, de pagina van het kadaster wordt gegeven, ik zoek naar mijn appartement om te ontdekken dat mijn appartement niet in het kadaster staat.
De 2 woningen van de begane grond: ja, de 3 woningen op de eerste verdieping: ja, de 2 woningen op de derde verdieping: ja. Allemaal met hun eigen kadastrale nummer, hoewel ik wel enige vraagtekens heb bij de 31m2 vloeroppervlak wat de woningen zouden hebben.
De 3 woningen op de tweede verdieping zijn echter nergens te bekennen. De tweede verdieping staat aangegeven als 1 huis en niet als 3.
Het gebouw is in 1931 gebouwd en het zou mij niks verbazen dat de verdiepingen toen uit 1 woning bestonden waarbij later de verdeling in aparte appartementen is gemaakt. Dit maakt dat ik mij serieus afvraag hoe legaal de verbouwing van de tweede verdieping in 3 appartementen is geweest ;-). Een vriendin van mij is op dit moment aan het verbouwen en het lijkt een sport te zijn om de gemeente om de tuin te leiden en te doen alsof je de regels volgt om, na inspectie, verder te gaan met het illegale gedeelte.
Aan de andere kant zou het me ook niets verbazen, wegens gebrek aan automatisering, dat de verdeling in 3 huizen wel legaal is geweest maar dat ze "vergeten" zijn het aan het kadaster door te geven. Zoals ik mijn adreswijziging persoonlijk aan 4 instanties door moet geven, zal je vast ook zelf naar het kadaster moeten om ze van de wijziging op de hoogte te brengen en dat zal vast niet eenvoudig zijn.
In mijn belastingaangifte heb ik maar het kadastrale nummer van de volledige tweede verdieping gegeven, bij gebrek aan beter. Het zal mij benieuwen of mijn aangifte goedgekeurd gaat worden.
dinsdag 5 juni 2018
Tsja, en hoe reageer je dan?
Ik woon nu bijna een jaar in mijn nieuwe huisje en dat maakt dat ik sinds 2018 met een fenomeen werd geconfronteerd waar ik eerder geen erg in had. Ik woon aan de rand van het centrum en zoals in veel toeristische steden en wijken heeft het verhuren van kamers aan toeristen of het veranderen van woonbestemming ten gunste van het toerisme ook hier een hoge vlucht genomen. In mijn kleine smalle straatje alleen al heb ik een hotel en een hostel en het gebouw naast dat waar ik woon was een hostel maar is al een tijdje gesloten.
Op minder dan 2 minuten lopen zijn er nog eens 3 hotels en 2 hostels (als ik niet meer over het hoofd heb gezien).
Het hostel in mijn straat zit recht aan de overkant, dus ik kijk direct vanuit mijn ramen naar 2 kamers en de badkamer. Wat geen probleem hoeft te zijn als de ramen niet of niet volledig open zijn. Zeker de badkamer levert soms wel leuke reacties op omdat mensen zich er niet van bewust zijn dat het huis tegenover bewoont is en onder de douche gaan of zich wassen met het raam volledig open ;-).
Het vervelende is dat mensen op vakantie zich nergens iets van aan trekken. Niet alleen in hun gedrag in de stad en zeker niet op hun hotelkamer. Dus er staan rustig 5 dronken mannen op het balkon tegenover mijn slaapkamer herrie te maken en ongegeneerd naar binnen te kijken. Of vriendinnen die met het raam open in de vensterbank zitten en vervolgens een uur aan het bellen zijn, daarbij vol in het zicht van mijn woonkamer.
Als ik op de bank zit, valt er niet veel te zien (niet van hun kant en niet van mijn kant) maar het voelt niet echt aangenaam.
Hoewel het ook wel vaak goed gaat (er zijn ook toeristen die zich normaal gedragen), kon ik het laatst niet nalaten om tijdens een uitje met wat vriendinnen hier mijn beklag over te doen met de opmerking "Als ze weer eens zo bij mij naar binnen staan te kijken, zet ik een muziekje op en geef ik een striptease. Kijken hoe snel ze ophouden met hun gedrag."
Dit leidde weer tot de opmerking van 1 van mijn vriendinnen: "Als het voor zo'n webcam sekssite zou zijn, dan zou je er nog geld aan overhouden." Waarna we overgingen op de hypothetische vraag of je als cam girl zou willen/kunnen werken en of we dachten dat we geschikt voor dat werk zouden zijn. Tot mijn verbazing was iedereen het er wel over eens dat ik uitstekend geschikt zou zijn voor dat werk.
Toen ik erachter kwam dat een groot deel van mijn vrienden en familie ervan overtuigd bleek te zijn dat mijn volgende relatie met een vrouw zou zijn, deed mij dat niet echt veel. Je wordt verliefd op een persoon om wie hij of zij is en het idee van intiem contact met een vrouw staat mij niet tegen, zo simpel is het.
Toen een aantal goede vrienden in Nederland ervan overtuigd was dat ik het als high class escort girl goed zou doen, vond ik het idee spannend maar toen was ik allang de leeftijd voorbij om mij hierin te verdiepen en was de kans erg klein dat ik dat werk ooit zou doen. Dus ik liet het langs mij heen glijden.
Maar dat een aantal van mijn vriendinnen ervan overtuigd is dat ik het als cam girl goed zou doen, komt toch anders binnen. Misschien wel omdat dit veel laagdrempeliger is dan het zijn van escort girl en ik er morgen mee zou kunnen beginnen als ik zou willen dus het is niet een hypothetisch iets. En ik ben ergens wel nieuwsgierig hoe het werkt, wat niet vreemd is want ik ben altijd wel nieuwsgierig.
Uiteindelijk heb ik het maar een beetje weggelachen met de mededeling dat ik waarschijnlijk veel te verlegen zou zijn om dit werk te kunnen doen, hoewel mijn vriendinnen daar anders over denken. Maar toch laat het mij (voor voorlopig) niet los.
Op minder dan 2 minuten lopen zijn er nog eens 3 hotels en 2 hostels (als ik niet meer over het hoofd heb gezien).
Het hostel in mijn straat zit recht aan de overkant, dus ik kijk direct vanuit mijn ramen naar 2 kamers en de badkamer. Wat geen probleem hoeft te zijn als de ramen niet of niet volledig open zijn. Zeker de badkamer levert soms wel leuke reacties op omdat mensen zich er niet van bewust zijn dat het huis tegenover bewoont is en onder de douche gaan of zich wassen met het raam volledig open ;-).
Het vervelende is dat mensen op vakantie zich nergens iets van aan trekken. Niet alleen in hun gedrag in de stad en zeker niet op hun hotelkamer. Dus er staan rustig 5 dronken mannen op het balkon tegenover mijn slaapkamer herrie te maken en ongegeneerd naar binnen te kijken. Of vriendinnen die met het raam open in de vensterbank zitten en vervolgens een uur aan het bellen zijn, daarbij vol in het zicht van mijn woonkamer.
Als ik op de bank zit, valt er niet veel te zien (niet van hun kant en niet van mijn kant) maar het voelt niet echt aangenaam.
Hoewel het ook wel vaak goed gaat (er zijn ook toeristen die zich normaal gedragen), kon ik het laatst niet nalaten om tijdens een uitje met wat vriendinnen hier mijn beklag over te doen met de opmerking "Als ze weer eens zo bij mij naar binnen staan te kijken, zet ik een muziekje op en geef ik een striptease. Kijken hoe snel ze ophouden met hun gedrag."
Dit leidde weer tot de opmerking van 1 van mijn vriendinnen: "Als het voor zo'n webcam sekssite zou zijn, dan zou je er nog geld aan overhouden." Waarna we overgingen op de hypothetische vraag of je als cam girl zou willen/kunnen werken en of we dachten dat we geschikt voor dat werk zouden zijn. Tot mijn verbazing was iedereen het er wel over eens dat ik uitstekend geschikt zou zijn voor dat werk.
Toen ik erachter kwam dat een groot deel van mijn vrienden en familie ervan overtuigd bleek te zijn dat mijn volgende relatie met een vrouw zou zijn, deed mij dat niet echt veel. Je wordt verliefd op een persoon om wie hij of zij is en het idee van intiem contact met een vrouw staat mij niet tegen, zo simpel is het.
Toen een aantal goede vrienden in Nederland ervan overtuigd was dat ik het als high class escort girl goed zou doen, vond ik het idee spannend maar toen was ik allang de leeftijd voorbij om mij hierin te verdiepen en was de kans erg klein dat ik dat werk ooit zou doen. Dus ik liet het langs mij heen glijden.
Maar dat een aantal van mijn vriendinnen ervan overtuigd is dat ik het als cam girl goed zou doen, komt toch anders binnen. Misschien wel omdat dit veel laagdrempeliger is dan het zijn van escort girl en ik er morgen mee zou kunnen beginnen als ik zou willen dus het is niet een hypothetisch iets. En ik ben ergens wel nieuwsgierig hoe het werkt, wat niet vreemd is want ik ben altijd wel nieuwsgierig.
Uiteindelijk heb ik het maar een beetje weggelachen met de mededeling dat ik waarschijnlijk veel te verlegen zou zijn om dit werk te kunnen doen, hoewel mijn vriendinnen daar anders over denken. Maar toch laat het mij (voor voorlopig) niet los.
zondag 3 juni 2018
Spaans leren
Na 2 jaar intensief Spaans leren was in september 2016 de motivatie om Spaans te leren volledig op. Dit kwam mede door de aanpak van mijn lerares die mij op het laatst zo zenuwachtig maakte om geen fouten te maken dat een simpele huiswerkopdracht een hele zondag duurde in plaats van 2 uur.
Wonend in Spanje, wetend dat er nog wel het een en ander viel bij te schaven en de wens om het B2-diploma te halen, maakten dat ik mij inschreef bij de L.O.I om toch door te gaan met het verbeteren van mijn Spaans.
Dat had ik beter niet kunnen doen. De weerstand om Spaans te leren was groter dan ik had gedacht. Bovendien leerde ik in die tijd Spaanse Man kennen met als gevolg dat de enige dag die ik had om Spaans te leren in beslag werd genomen door andere dingen ;-) (en een goede reden om het Spaans leren te laten voor wat het was).
Gevolg van het omgaan met Spaanse Man was dat mijn spreekvaardigheid en woordenschat met sprongen vooruit gingen. Met fouten, dat dan weer wel maar dat kon me op dat moment niet veel schelen. Bovendien kwam ik via Spaanse Man met allerlei Spaanse websites in aanraking en interessante boeken en films kwamen op mijn pad (in het Spaans omdat Spaanse Man geen andere taal spreekt).
Heel af en toe keek ik eens naar de cursus Spaans die ik gekocht had en deed een beetje mijn best maar heel veel verder dan hoofdstuk 6 van de 40 hoofdstukken kwam ik niet. In een vlaag van helderheid heb ik wel een avond besteed aan het downloaden van alle geluidsfragmenten zodat ik de cursus in zekere zin af zou kunnen maken zonder toegang tot de beveiligde leeromgeving.
Tijdens mijn cursus patroontekenen en confectie werd ik mij steeds meer bewust van de fouten die ik maak in het Spaans en deed ik steeds bewuster een poging om mijn fouten te corrigeren met wisselend succes. Meer nog dan bij Spaanse Man (maar die was inmiddels aan mijn manier van spreken gewend) leidde mijn Spaanse niveau tot langere discussies dan noodzakelijk zou zijn geweest, nog afgezien van het gebrek aan specifieke woordenschat inzake naaitechnieken. In het Nederlands heb ik geen moeite met woorden als voorpand, achterpand, pijp en dubbele zoominslag maar dat wil nog niet zeggen dat ik dat in het Spaans weet ;-). Gooien we daarbij nog de Spaanse gewoonte om alleen de werkwoordsvorm te gebruiken zonder ik, jij of jullie dus de juiste vervoeging van het werkwoord is cruciaal, dan zijn de voorwaarden voor misverstanden wel aanwezig.
Begin dit jaar ontving ik een email van de L.O.I. met de mededeling dat mijn toegang tot de beveiligde leeromgeving in juni zou verlopen maar dat ik eenmalig met 6 maanden kon verlengen. Eerlijk gezegd dacht ik dat die toegang allang verlopen was dus dit was een meevaller. In combinatie met het feit dat ik een aantal maanden vrij zou zijn, leek het mij geen gek idee om toch weer eens een poging te wagen om mijn Spaans naar een hoger niveau te tillen dus de verlenging aangevraagd. Ik heb nu tot december om mijn cursus af te maken en dat zou op zich te doen moeten zijn. Het enige probleem is dat ik nog steeds niet veel zin heb om mij te storten op het leren van woordjes en grammatica.
Verstandelijk weet ik dat ik niet meer dan 1 uur per dag aan de cursus hoef te besteden en dan kom ik in 3 maanden een heel eind. Het is ook niet zo dat ik in de problemen met mijn tijd kom als ik 1 uur per dag aan het leren van Spaans besteed. Bovendien ligt voor voorlopig mijn toekomst in Granada, een reden te meer om mijn Spaans te verbeteren maar kennelijk ben ik nog steeds niet over mijn weerstand van Spaans leren heen.
Op dit moment probeer ik mijzelf te motiveren door te bedenken hoeveel gemakkelijker het vervolg van de cursus zal zijn als mijn Spaans beter is en wat voor andere cursussen en andere dingen ik zou kunnen doen als ik mijn B2 diploma heb.
Misschien moet ik maar beginnen met het uit de kast halen van de cursus en de map op de tafel neerleggen en kijken wat er gebeurt.
Wonend in Spanje, wetend dat er nog wel het een en ander viel bij te schaven en de wens om het B2-diploma te halen, maakten dat ik mij inschreef bij de L.O.I om toch door te gaan met het verbeteren van mijn Spaans.
Dat had ik beter niet kunnen doen. De weerstand om Spaans te leren was groter dan ik had gedacht. Bovendien leerde ik in die tijd Spaanse Man kennen met als gevolg dat de enige dag die ik had om Spaans te leren in beslag werd genomen door andere dingen ;-) (en een goede reden om het Spaans leren te laten voor wat het was).
Gevolg van het omgaan met Spaanse Man was dat mijn spreekvaardigheid en woordenschat met sprongen vooruit gingen. Met fouten, dat dan weer wel maar dat kon me op dat moment niet veel schelen. Bovendien kwam ik via Spaanse Man met allerlei Spaanse websites in aanraking en interessante boeken en films kwamen op mijn pad (in het Spaans omdat Spaanse Man geen andere taal spreekt).
Heel af en toe keek ik eens naar de cursus Spaans die ik gekocht had en deed een beetje mijn best maar heel veel verder dan hoofdstuk 6 van de 40 hoofdstukken kwam ik niet. In een vlaag van helderheid heb ik wel een avond besteed aan het downloaden van alle geluidsfragmenten zodat ik de cursus in zekere zin af zou kunnen maken zonder toegang tot de beveiligde leeromgeving.
Tijdens mijn cursus patroontekenen en confectie werd ik mij steeds meer bewust van de fouten die ik maak in het Spaans en deed ik steeds bewuster een poging om mijn fouten te corrigeren met wisselend succes. Meer nog dan bij Spaanse Man (maar die was inmiddels aan mijn manier van spreken gewend) leidde mijn Spaanse niveau tot langere discussies dan noodzakelijk zou zijn geweest, nog afgezien van het gebrek aan specifieke woordenschat inzake naaitechnieken. In het Nederlands heb ik geen moeite met woorden als voorpand, achterpand, pijp en dubbele zoominslag maar dat wil nog niet zeggen dat ik dat in het Spaans weet ;-). Gooien we daarbij nog de Spaanse gewoonte om alleen de werkwoordsvorm te gebruiken zonder ik, jij of jullie dus de juiste vervoeging van het werkwoord is cruciaal, dan zijn de voorwaarden voor misverstanden wel aanwezig.
Begin dit jaar ontving ik een email van de L.O.I. met de mededeling dat mijn toegang tot de beveiligde leeromgeving in juni zou verlopen maar dat ik eenmalig met 6 maanden kon verlengen. Eerlijk gezegd dacht ik dat die toegang allang verlopen was dus dit was een meevaller. In combinatie met het feit dat ik een aantal maanden vrij zou zijn, leek het mij geen gek idee om toch weer eens een poging te wagen om mijn Spaans naar een hoger niveau te tillen dus de verlenging aangevraagd. Ik heb nu tot december om mijn cursus af te maken en dat zou op zich te doen moeten zijn. Het enige probleem is dat ik nog steeds niet veel zin heb om mij te storten op het leren van woordjes en grammatica.
Verstandelijk weet ik dat ik niet meer dan 1 uur per dag aan de cursus hoef te besteden en dan kom ik in 3 maanden een heel eind. Het is ook niet zo dat ik in de problemen met mijn tijd kom als ik 1 uur per dag aan het leren van Spaans besteed. Bovendien ligt voor voorlopig mijn toekomst in Granada, een reden te meer om mijn Spaans te verbeteren maar kennelijk ben ik nog steeds niet over mijn weerstand van Spaans leren heen.
Op dit moment probeer ik mijzelf te motiveren door te bedenken hoeveel gemakkelijker het vervolg van de cursus zal zijn als mijn Spaans beter is en wat voor andere cursussen en andere dingen ik zou kunnen doen als ik mijn B2 diploma heb.
Misschien moet ik maar beginnen met het uit de kast halen van de cursus en de map op de tafel neerleggen en kijken wat er gebeurt.
woensdag 30 mei 2018
Op zijn Spaans: met 3 man sterk
Er is voor mij niets erger dan het hebben van pijn in mijn mond. In alle overige delen van mijn lichaam kan ik heel veel pijn accepteren maar pijn aan gebit is amper te overleven. Dus toen voor de derde keer in minder dan een jaar dezelfde kies brak, wist ik al wel hoe laat het was: hij moest eruit en dat betekende problemen.
Vanwege de kromming van de wortels had ik in februari al van mijn tandarts het telefoonnummer en adres van de kaakchirurg gekregen wat een extra afspraak scheelde en Spaanse Man was akkoord met deze kaakchirurg. Gebeld voor een afspraak: "Mijn kies is gebroken en die moet eruit, ik wil graag een afspraak maken." Geen probleem, 23 april kun je langs komen en dan bekijken we hoe we dit aan gaan pakken. Ik weet niet meer precies wanneer ik de kies brak, maar het zal zeker niet later dan begin april zijn geweest. Dus zo'n 3 weken tussen bellen en afspraak. Ik kan me niet herinneren dat het in Nederland zo lang duurde.
Spanjaarden hebben de gewoonte niet op te dagen bij afspraken met als gevolg dat je of een sms krijgt of gebeld wordt om je aan de afspraak te herinneren. In dit geval werd ik gebeld en werd mij nogmaals uitgelegd dat het om een oriënterende afspraak ging en dat er vervolgens een afspraak gemaakt zou worden om de kies te verwijderen. Ja mevrouw, dat is mij duidelijk.
Op 23 april meldde ik mij bij de tandarts. Ik had liever een afspraak in de morgen gehad zodat ik niet een deel van de cursus zou missen maar met de lange wachttijden voor een afspraak leek het mij verstandiger om niet al te kieskeurig te zijn. Gelukkig was ik op tijd want ik moest een heel formulier invullen met vragen over mijn gezondheid. Geen idee wat het hebben van eventuele maag-darmklachten met mijn tanden te maken heeft, hetzelfde geldt voor problemen in mijn bewegingsapparaat. Maar goed, ze wilden het weten dus ik vul in. Gelukkig waren de mensen in de wachtkamer zo aardig om mij te helpen als mijn kennis van medische termen in het Spaans niet toereikend was en dat maakte de wachtkamer ook een stuk gezelliger.
Zoals verwacht luidde de conclusie dat de kies eruit moest, werd er een offerte opgemaakt en een nieuwe afspraak ingepland: 15 mei, nog 3 weken extra wachten. En ook deze keer maar niet kieskeurig geweest over 's morgens of 's avonds.
In deze 3 weken braken er nog meer stukken van de kies af maar hield hij het net voldoende om geen extra problemen te veroorzaken. Ik had een recept meegekregen: een 3 daagse antibioticakuur te beginnen 1 dag voor de behandeling, en ter voorkoming van pijn moest ik een uur voor de behandeling Ibuprofen 600 slikken. Via een Nederlandse vriend kwam ik er achter dat dit veel meer is dan de gebruikelijke dosis in Nederland en kennelijk mag je in Spanje per dag ook 2x zoveel Ibuprofen slikken dan in Nederland. Altijd handig om weer even met je neus op het feit gedrukt te worden dat het medicijngebruik in Spanje veel hoger is dan in Nederland.
Maar dan toch eindelijk D-day! Weer een formulier, deze keer om te ondertekenen (dat ik bewust was van het feit dat ik een verdoving zou krijgen, dat ik mij bewust was van de risico's, dat ik wist dat het niet toepassen van een goede mondhygiëne tot complicaties zou leiden etc.). Vervolgens een papier om mee naar huis te nemen met alle instructies van wat ik de komende dagen wel en niet mocht doen, een indicatie hoelang het zou bloeden, wanneer ik moest bellen in geval van problemen en welke problemen vereisten dat ik zou bellen (geen idee of ik dan weer 3 weken zou moeten wachten). En toen was het zover, het trekken van de kies zelf.
Ze waren met 3 man sterk (of beter gezegd vrouw sterk want het waren allemaal vrouwen). Ik nam in de stoel plaats, kreeg de verdoving, ze vonden dat er nog meer verdoving moest plaats vinden en toen ze tevreden waren gingen ze aan het werk: 1 assistente hield het speeksel-afzuigapparaat vast, 1 assistente nam mijn hoofd in een soort van lichte houtgreep zodat ik mijn hoofd niet kon bewegen en de tandarts ging aan de slag om de kies eruit te halen.
In Nederland hadden ze ook al eens een kies verwijderd en dat deed de tandarts in zijn eentje. Ik geloof niet eens dat de assistente enige actie verrichtte behalve het aanreiken van de gevraagde gereedschappen.
Na een half uur was de kies eruit. Volgens de tandarts hadden we geluk gehad dat de wortels niet gebroken waren tijdens het trekken, anders had ze moeten opereren en mijn kaak openleggen en dan zouden we nog een uur extra nodig gehad hebben.
Dus blij en gelukkig stond ik na een half uurtje weer buiten. Direct per whatsapp ervaringen uitgewisseld met Spaanse Man want die had net de dag ervoor een kies laten trekken bij dezelfde kaakchirurg.
Vervolgens heb ik zo'n 2 weken pijn gehad in de kies naast de getrokken kies en had ik een humeur om op te schieten (oké, toegegeven, kennelijk was ik nog niet van de menstruaties af en dat hielp niet mee) maar nu de cursus is afgelopen en mijn "vakantie" is begonnen, kan ik die zonder pijn beginnen.
Over een half jaar gaan we in discussie over hoe we het gat gaan opvullen maar voor voorlopig hoop ik dat ik even geen tandarts meer hoef te zien. En hoe dat gaat heb ik hier in Spanje al een keer meegemaakt, dus dat zal niet nieuw meer zijn :-).
Vanwege de kromming van de wortels had ik in februari al van mijn tandarts het telefoonnummer en adres van de kaakchirurg gekregen wat een extra afspraak scheelde en Spaanse Man was akkoord met deze kaakchirurg. Gebeld voor een afspraak: "Mijn kies is gebroken en die moet eruit, ik wil graag een afspraak maken." Geen probleem, 23 april kun je langs komen en dan bekijken we hoe we dit aan gaan pakken. Ik weet niet meer precies wanneer ik de kies brak, maar het zal zeker niet later dan begin april zijn geweest. Dus zo'n 3 weken tussen bellen en afspraak. Ik kan me niet herinneren dat het in Nederland zo lang duurde.
Spanjaarden hebben de gewoonte niet op te dagen bij afspraken met als gevolg dat je of een sms krijgt of gebeld wordt om je aan de afspraak te herinneren. In dit geval werd ik gebeld en werd mij nogmaals uitgelegd dat het om een oriënterende afspraak ging en dat er vervolgens een afspraak gemaakt zou worden om de kies te verwijderen. Ja mevrouw, dat is mij duidelijk.
Op 23 april meldde ik mij bij de tandarts. Ik had liever een afspraak in de morgen gehad zodat ik niet een deel van de cursus zou missen maar met de lange wachttijden voor een afspraak leek het mij verstandiger om niet al te kieskeurig te zijn. Gelukkig was ik op tijd want ik moest een heel formulier invullen met vragen over mijn gezondheid. Geen idee wat het hebben van eventuele maag-darmklachten met mijn tanden te maken heeft, hetzelfde geldt voor problemen in mijn bewegingsapparaat. Maar goed, ze wilden het weten dus ik vul in. Gelukkig waren de mensen in de wachtkamer zo aardig om mij te helpen als mijn kennis van medische termen in het Spaans niet toereikend was en dat maakte de wachtkamer ook een stuk gezelliger.
Zoals verwacht luidde de conclusie dat de kies eruit moest, werd er een offerte opgemaakt en een nieuwe afspraak ingepland: 15 mei, nog 3 weken extra wachten. En ook deze keer maar niet kieskeurig geweest over 's morgens of 's avonds.
In deze 3 weken braken er nog meer stukken van de kies af maar hield hij het net voldoende om geen extra problemen te veroorzaken. Ik had een recept meegekregen: een 3 daagse antibioticakuur te beginnen 1 dag voor de behandeling, en ter voorkoming van pijn moest ik een uur voor de behandeling Ibuprofen 600 slikken. Via een Nederlandse vriend kwam ik er achter dat dit veel meer is dan de gebruikelijke dosis in Nederland en kennelijk mag je in Spanje per dag ook 2x zoveel Ibuprofen slikken dan in Nederland. Altijd handig om weer even met je neus op het feit gedrukt te worden dat het medicijngebruik in Spanje veel hoger is dan in Nederland.
Maar dan toch eindelijk D-day! Weer een formulier, deze keer om te ondertekenen (dat ik bewust was van het feit dat ik een verdoving zou krijgen, dat ik mij bewust was van de risico's, dat ik wist dat het niet toepassen van een goede mondhygiëne tot complicaties zou leiden etc.). Vervolgens een papier om mee naar huis te nemen met alle instructies van wat ik de komende dagen wel en niet mocht doen, een indicatie hoelang het zou bloeden, wanneer ik moest bellen in geval van problemen en welke problemen vereisten dat ik zou bellen (geen idee of ik dan weer 3 weken zou moeten wachten). En toen was het zover, het trekken van de kies zelf.
Ze waren met 3 man sterk (of beter gezegd vrouw sterk want het waren allemaal vrouwen). Ik nam in de stoel plaats, kreeg de verdoving, ze vonden dat er nog meer verdoving moest plaats vinden en toen ze tevreden waren gingen ze aan het werk: 1 assistente hield het speeksel-afzuigapparaat vast, 1 assistente nam mijn hoofd in een soort van lichte houtgreep zodat ik mijn hoofd niet kon bewegen en de tandarts ging aan de slag om de kies eruit te halen.
In Nederland hadden ze ook al eens een kies verwijderd en dat deed de tandarts in zijn eentje. Ik geloof niet eens dat de assistente enige actie verrichtte behalve het aanreiken van de gevraagde gereedschappen.
Na een half uur was de kies eruit. Volgens de tandarts hadden we geluk gehad dat de wortels niet gebroken waren tijdens het trekken, anders had ze moeten opereren en mijn kaak openleggen en dan zouden we nog een uur extra nodig gehad hebben.
Dus blij en gelukkig stond ik na een half uurtje weer buiten. Direct per whatsapp ervaringen uitgewisseld met Spaanse Man want die had net de dag ervoor een kies laten trekken bij dezelfde kaakchirurg.
Vervolgens heb ik zo'n 2 weken pijn gehad in de kies naast de getrokken kies en had ik een humeur om op te schieten (oké, toegegeven, kennelijk was ik nog niet van de menstruaties af en dat hielp niet mee) maar nu de cursus is afgelopen en mijn "vakantie" is begonnen, kan ik die zonder pijn beginnen.
Over een half jaar gaan we in discussie over hoe we het gat gaan opvullen maar voor voorlopig hoop ik dat ik even geen tandarts meer hoef te zien. En hoe dat gaat heb ik hier in Spanje al een keer meegemaakt, dus dat zal niet nieuw meer zijn :-).
zaterdag 12 mei 2018
De bar
Eén van de dingen die ik beduidend minder doe nu Spaanse man en ik minder contact hebben, is tijd doorbrengen in een bar. Iets wat in Spanje bijna tot de dagelijkse gang van zaken hoort.
Niet opgegroeid in een cultuur van tijd doorbrengen in een bar en al zeker niet in mijn eentje lag hier wel een drempel om te slechten en zeker in combinatie met mijzelf leuke dingen gunnen.
Ik had een aantal vriendinnen om tips gevraagd en "op zoek naar een stamkroeg" stond dan ook op mijn lijstje "wat te doen tijdens mijn sabbatical". Nu ben ik niet echt een persoon om 's avonds uit te gaan. Tegen de tijd dat mensen hier bedenken dat ze wat gaan eten (diner of tapas), zit ik te bedenken of ik al dan niet al mijn bed op ga zoeken. Maar vandaag in de moestuin bedacht ik mij ineens dat wat ik met Spaanse man deed, ik ook wel in mijn eentje kon doen: werken in de moestuin en op weg naar huis even bij een bar langsgaan. 's Middags, scheelt koken en na een paar uur hard werken ook wel verdiend ;-).
Volgende vraag: welke bar? Nieuwe gewoonte, dus best wel eng en om dan zomaar, met bemodderde kleding en grond onder mijn nagels, fiets en groente een onbekende bar in te stappen, dat was toch iets te veel van het goede.
En toen schoot de bar door mijn hoofd waar ik bijna elke dinsdag ga eten voor of na mijn afspraak met mijn fysio-trainer. Niet erg ver van de route moestuin - huis en nu ik daar al meer dan 7 maanden met regelmaat over de vloer kom, niet geheel onbekend. Hoewel een dagmenu eten aan een tafeltje wel iets anders is dan aan de bar hangen. Dat dan weer wel.
Ik parkeer mijn fiets bij de bar en kom een meneer tegen die ik ook al een paar keer heb gezien als ik in de bar zat te eten. Afgelopen dinsdag kwam hij (en de eigenaar) er achter dat ik geen Française maar Nederlandse was en ja, Nederland en fietsen horen nu eenmaal bij elkaar. We hebben een klein gesprekje terwijl we naar binnen gaan. Hij sluit zich aan bij zijn vriend en ik zoek een plekje aan de bar. Ik bestel een tinto de verano met tapas en bied de eigenaar van de bar een deel van mijn uien aan (ik heb meer dan ik in mijn eentje aan kan). Eigenaar en vrouw van eigenaar blij, ik blij en ik moet verplicht alle groente van mijn fiets halen en in de schaduw zetten.
De man heeft zijn drankje op en zegt dat hij af wil rekenen, inclusief mijn drankje en de doos met 5 liter vino mosto die hij net gekocht heeft. Ok, muchas gracias meneer ;-). Op weg naar de uitgang, begint de meneer weer een gesprek met mij en stelt mij voor aan zijn vriend die de eigenaar van de wijngaard blijkt te zijn waarvan hij net de vino mosto heeft gekocht. Geen ontkomen aan, ik moet de wijn proberen (vino mosto is heel erg jonge wijn). Meneer heeft de wijn gekocht voor zijn zoon maar kennelijk maakt het niet uit dat de wijn al open is voordat zoon de doos krijgt. De wijn is voor mij te zoet maar niet verkeerd.
Inmiddels is de vriend van meneer naar huis vertrokken maar meneer blijft nog even hangen om mij foto's te laten zien van de narcissen die hij in Nederland had besteld en die het goed in zijn bloembakken hebben gedaan. Uiteindelijk met een tot volgende keer gaat hij dan toch naar huis. De eigenaar van de bar biedt mij aan om een tapas te kiezen voor bij de wijn. Ik voel me een beetje ongemakkelijk. In Nederland zou het ondenkbaar zijn dat je met drinken aan de bar zit wat niet geleverd is door de bar, maar hier is dat kennelijk geen probleem. Ondertussen word ik in meer conversaties betrokken want een Nederlandse in een echte buurtbar is natuurlijk wel een bezienswaardigheid.
Ongeveer 1,5 uur nadat ik de bar binnen ben gestapt, sta ik weer buiten bij mijn fiets met 2 drankjes en tapas achter de kiezen zonder dat het mij iets gekost heeft en weer een fantastisch verhaal rijker. Ik heb mij uitstekend vermaakt en omdat het al een beetje bekend was, minder eng dan het anders zou zijn.
Ik denk dat ik hier maar een gewoonte van ga maken (hoera, een nieuw regeltje, hahaha): op de terugweg van de moestuin naar huis even langs de bar om iets te drinken.
Het heeft zo zijn tijd nodig maar uiteindelijk word ik nog wel een echte Spaanse.
Niet opgegroeid in een cultuur van tijd doorbrengen in een bar en al zeker niet in mijn eentje lag hier wel een drempel om te slechten en zeker in combinatie met mijzelf leuke dingen gunnen.
Ik had een aantal vriendinnen om tips gevraagd en "op zoek naar een stamkroeg" stond dan ook op mijn lijstje "wat te doen tijdens mijn sabbatical". Nu ben ik niet echt een persoon om 's avonds uit te gaan. Tegen de tijd dat mensen hier bedenken dat ze wat gaan eten (diner of tapas), zit ik te bedenken of ik al dan niet al mijn bed op ga zoeken. Maar vandaag in de moestuin bedacht ik mij ineens dat wat ik met Spaanse man deed, ik ook wel in mijn eentje kon doen: werken in de moestuin en op weg naar huis even bij een bar langsgaan. 's Middags, scheelt koken en na een paar uur hard werken ook wel verdiend ;-).
Volgende vraag: welke bar? Nieuwe gewoonte, dus best wel eng en om dan zomaar, met bemodderde kleding en grond onder mijn nagels, fiets en groente een onbekende bar in te stappen, dat was toch iets te veel van het goede.
En toen schoot de bar door mijn hoofd waar ik bijna elke dinsdag ga eten voor of na mijn afspraak met mijn fysio-trainer. Niet erg ver van de route moestuin - huis en nu ik daar al meer dan 7 maanden met regelmaat over de vloer kom, niet geheel onbekend. Hoewel een dagmenu eten aan een tafeltje wel iets anders is dan aan de bar hangen. Dat dan weer wel.
Ik parkeer mijn fiets bij de bar en kom een meneer tegen die ik ook al een paar keer heb gezien als ik in de bar zat te eten. Afgelopen dinsdag kwam hij (en de eigenaar) er achter dat ik geen Française maar Nederlandse was en ja, Nederland en fietsen horen nu eenmaal bij elkaar. We hebben een klein gesprekje terwijl we naar binnen gaan. Hij sluit zich aan bij zijn vriend en ik zoek een plekje aan de bar. Ik bestel een tinto de verano met tapas en bied de eigenaar van de bar een deel van mijn uien aan (ik heb meer dan ik in mijn eentje aan kan). Eigenaar en vrouw van eigenaar blij, ik blij en ik moet verplicht alle groente van mijn fiets halen en in de schaduw zetten.
De man heeft zijn drankje op en zegt dat hij af wil rekenen, inclusief mijn drankje en de doos met 5 liter vino mosto die hij net gekocht heeft. Ok, muchas gracias meneer ;-). Op weg naar de uitgang, begint de meneer weer een gesprek met mij en stelt mij voor aan zijn vriend die de eigenaar van de wijngaard blijkt te zijn waarvan hij net de vino mosto heeft gekocht. Geen ontkomen aan, ik moet de wijn proberen (vino mosto is heel erg jonge wijn). Meneer heeft de wijn gekocht voor zijn zoon maar kennelijk maakt het niet uit dat de wijn al open is voordat zoon de doos krijgt. De wijn is voor mij te zoet maar niet verkeerd.
Inmiddels is de vriend van meneer naar huis vertrokken maar meneer blijft nog even hangen om mij foto's te laten zien van de narcissen die hij in Nederland had besteld en die het goed in zijn bloembakken hebben gedaan. Uiteindelijk met een tot volgende keer gaat hij dan toch naar huis. De eigenaar van de bar biedt mij aan om een tapas te kiezen voor bij de wijn. Ik voel me een beetje ongemakkelijk. In Nederland zou het ondenkbaar zijn dat je met drinken aan de bar zit wat niet geleverd is door de bar, maar hier is dat kennelijk geen probleem. Ondertussen word ik in meer conversaties betrokken want een Nederlandse in een echte buurtbar is natuurlijk wel een bezienswaardigheid.
Ongeveer 1,5 uur nadat ik de bar binnen ben gestapt, sta ik weer buiten bij mijn fiets met 2 drankjes en tapas achter de kiezen zonder dat het mij iets gekost heeft en weer een fantastisch verhaal rijker. Ik heb mij uitstekend vermaakt en omdat het al een beetje bekend was, minder eng dan het anders zou zijn.
Ik denk dat ik hier maar een gewoonte van ga maken (hoera, een nieuw regeltje, hahaha): op de terugweg van de moestuin naar huis even langs de bar om iets te drinken.
Het heeft zo zijn tijd nodig maar uiteindelijk word ik nog wel een echte Spaanse.
dinsdag 1 mei 2018
Het kostte moeite, maar geboekt
Zoals gemeld in mijn vorige blog, zat ik erover na te denken om een cursus te doen maar dat er een stemmetje in mijn hoofd zit wat zegt dat een cursus doen "alleen maar" omdat ik het leuk vind, geld over de balk gooien is. Zeker als die cursus ook nog eens buiten Spanje is (extra reiskosten, duurder levensonderhoud etc.).
Vorige week kwam de informatie binnen van de universiteit van Londen (2 colleges: London University of Art Saint Martins en London College of Fashion) en zij boden beiden een geschikte cursus aan van 2 weken voor ongeveer de helft van de prijs als Florence, wat 3 weken zou zijn.
Na overleg met mijn leraressen op de cursus koos ik in eerste instantie voor de cursus aan Saint Martins maar vanwege de datum vond mijn huisarts de cursus aan het London College of Fashion beter.
De cursus aan Saint Martins zou half augustus zijn, wat neer komt op 26 juli naar Nederland vliegen, 5 augustus weer terug en uitgeteld in Granada aankomen (beiden geen handige vluchttijden in verband met de reis van Granada naar Madrid), 1 week de tijd om mijn leven hier op de rit te krijgen, mijn koffer te pakken, op 11 augustus weer 5 uur bus naar Madrid, 2 weken Londen, 26 augustus weer terug komen en dan op 3 september weer beginnen met werken.
Ik snap de redenering van mijn huisarts ;-).
En om de vraag voor te zijn: het is zomerseizoen en het blijkt dat de vluchten vanaf Malaga dan veel duurder zijn dan vanaf Madrid dat het de buskosten waard zijn om vanaf Madrid te vliegen.
De cursus aan het London College of Fashion had de optie van juni en dat zou mooi de 3 overgebleven maanden sabbatical verdelen. Na een paar slapeloze nachten (wel, niet, wel, niet...) de knoop doorgehakt en geboekt: 16 juni vlieg ik naar Londen en ik kom 1 juli weer terug. Ik kon een onderkomen boeken (met eigen badkamer) in een soort van studentencomplex en hoewel ik eerst dacht dat het redelijk prijzig was (€ 745,00 voor 15 nachten) ben ik er gisteren achtergekomen dat het gebouw over een gemeenschappelijke keuken beschikt en een goedkoop restaurant met een dagschotel van rond de € 10,00. Dat scheelt aanzienlijk in de kosten van eten omdat ik zelf mijn ontbijt kan maken en een lunch om mee te nemen. En ik hoef niet elke kop thee buiten de deur te halen.
Dan nu natuurlijk de hamvraag: wat voor cursus ga ik doen?
Tijdens de opleiding die ik nu doe, ontdek ik een creatieve kant waarvan ik niet (meer) wist dat ik die had maar het lukt me niet om die voldoende naar buiten te brengen (geen idee of ik hier ook weer onbewust "regeltjes" aan heb gehangen). Het blijft vaak bij een vaag idee of gevoel en dan loop ik vast. Het lukt me niet om in woorden of tekeningen duidelijk te maken wat ik in mijn hoofd heb. Dus waar ik aan zat te denken was een cursus die mij zou kunnen helpen om die creativiteit meer en duidelijker naar boven te brengen. Ik ben verzot op stoffen en kleuren en ik blijk een eigen stijl te hebben die ik probeer te mengen met de Spaanse manier van kleden en de stoffen die hier gebruikelijk zijn.
Na navraag bij de universiteit van Londen, kwam ik uit bij een cursus van 2 weken Fashion Design. Er waren 2 mogelijkheden en vanwege de datum is het uiteindelijk de cursus Fashion Design - Intensive geworden. Dit is een combinatie van tekenen en op een kleine paspop spelen met stof, naast theorie en onderzoeken waar je inspiratie vandaan komt (korte samenvatting).
Hoewel ik het mijzelf erg moeilijk heb gemaakt of ik hier wel geld aan kon en mocht besteden, heb ik er erg veel zin in. Ik voel me wel onzeker omdat ik geen enkele kennis van mode en trends heb en ontwerpers ken ik alleen maar van naam maar geen idee wat ze ontwerpen en geen idee of ik de huidige mode mooi vind.
In de omschrijving van de cursus staat dat het voor beginners is met interesse in het onderwerp en een verlangen om te leren maar voorkennis is niet vereist. Ik ga ervan uit dat ik hier wel aan kan voldoen en anders heb ik de eerste dagen veel huiswerk: open de laptop en ga op onderzoek naar ontwerpers.
Vorige week kwam de informatie binnen van de universiteit van Londen (2 colleges: London University of Art Saint Martins en London College of Fashion) en zij boden beiden een geschikte cursus aan van 2 weken voor ongeveer de helft van de prijs als Florence, wat 3 weken zou zijn.
Na overleg met mijn leraressen op de cursus koos ik in eerste instantie voor de cursus aan Saint Martins maar vanwege de datum vond mijn huisarts de cursus aan het London College of Fashion beter.
De cursus aan Saint Martins zou half augustus zijn, wat neer komt op 26 juli naar Nederland vliegen, 5 augustus weer terug en uitgeteld in Granada aankomen (beiden geen handige vluchttijden in verband met de reis van Granada naar Madrid), 1 week de tijd om mijn leven hier op de rit te krijgen, mijn koffer te pakken, op 11 augustus weer 5 uur bus naar Madrid, 2 weken Londen, 26 augustus weer terug komen en dan op 3 september weer beginnen met werken.
Ik snap de redenering van mijn huisarts ;-).
En om de vraag voor te zijn: het is zomerseizoen en het blijkt dat de vluchten vanaf Malaga dan veel duurder zijn dan vanaf Madrid dat het de buskosten waard zijn om vanaf Madrid te vliegen.
De cursus aan het London College of Fashion had de optie van juni en dat zou mooi de 3 overgebleven maanden sabbatical verdelen. Na een paar slapeloze nachten (wel, niet, wel, niet...) de knoop doorgehakt en geboekt: 16 juni vlieg ik naar Londen en ik kom 1 juli weer terug. Ik kon een onderkomen boeken (met eigen badkamer) in een soort van studentencomplex en hoewel ik eerst dacht dat het redelijk prijzig was (€ 745,00 voor 15 nachten) ben ik er gisteren achtergekomen dat het gebouw over een gemeenschappelijke keuken beschikt en een goedkoop restaurant met een dagschotel van rond de € 10,00. Dat scheelt aanzienlijk in de kosten van eten omdat ik zelf mijn ontbijt kan maken en een lunch om mee te nemen. En ik hoef niet elke kop thee buiten de deur te halen.
Dan nu natuurlijk de hamvraag: wat voor cursus ga ik doen?
Tijdens de opleiding die ik nu doe, ontdek ik een creatieve kant waarvan ik niet (meer) wist dat ik die had maar het lukt me niet om die voldoende naar buiten te brengen (geen idee of ik hier ook weer onbewust "regeltjes" aan heb gehangen). Het blijft vaak bij een vaag idee of gevoel en dan loop ik vast. Het lukt me niet om in woorden of tekeningen duidelijk te maken wat ik in mijn hoofd heb. Dus waar ik aan zat te denken was een cursus die mij zou kunnen helpen om die creativiteit meer en duidelijker naar boven te brengen. Ik ben verzot op stoffen en kleuren en ik blijk een eigen stijl te hebben die ik probeer te mengen met de Spaanse manier van kleden en de stoffen die hier gebruikelijk zijn.
Na navraag bij de universiteit van Londen, kwam ik uit bij een cursus van 2 weken Fashion Design. Er waren 2 mogelijkheden en vanwege de datum is het uiteindelijk de cursus Fashion Design - Intensive geworden. Dit is een combinatie van tekenen en op een kleine paspop spelen met stof, naast theorie en onderzoeken waar je inspiratie vandaan komt (korte samenvatting).
Hoewel ik het mijzelf erg moeilijk heb gemaakt of ik hier wel geld aan kon en mocht besteden, heb ik er erg veel zin in. Ik voel me wel onzeker omdat ik geen enkele kennis van mode en trends heb en ontwerpers ken ik alleen maar van naam maar geen idee wat ze ontwerpen en geen idee of ik de huidige mode mooi vind.
In de omschrijving van de cursus staat dat het voor beginners is met interesse in het onderwerp en een verlangen om te leren maar voorkennis is niet vereist. Ik ga ervan uit dat ik hier wel aan kan voldoen en anders heb ik de eerste dagen veel huiswerk: open de laptop en ga op onderzoek naar ontwerpers.
dinsdag 24 april 2018
Hoeveel gun ik mijzelf?
Het meest oorspronkelijke idee ten aanzien van het volgen van mijn cursus/opleiding was een sabbatical aanvragen voor 8,5 maand, 8 maanden voor de cursus en dan nog 2 weken "vakantie". In juli vorig jaar viel een geblokkeerde spaarrekening vrij en het geld wat op die rekening stond was voldoende om dit te kunnen financieren.
Indien nodig zou ik mijn inkomen aan kunnen vullen met het geven van Engelse les, of via privéles of via een taalacademie in de ochtenduren, zodat er spaargeld over zou blijven.
Toen kwam echter het verzoek om parttime te blijven werken waardoor mijn spaargeld op een spaarrekening zou kunnen blijven staan. En het probleem met geld op een spaarrekening is dat er dan een stemmetje in mijn hoofd komt wat zegt dat ik er niet meer aan mag komen, tenzij in geval van nood.
Of dat weer 1 van mijn zelf opgelegde "regeltjes" is of het gevolg van de ruzies tussen mijn ouders over het beheer van hun financiën, weet ik niet en ik weet ook niet of het relevant is. Feit is dat, naar mijn mening, geld op een spaarrekening niet voor "leuke" dingen gebruikt mag worden en eerlijkheidshalve moet ik dan ook maar bekennen dat het mij moeite kost om dit spaargeld aan te spreken om 4 maanden in leven te blijven. Wat nog gekker voor woorden is omdat in het oorspronkelijke plan dit geld bedoeld was om van te leven tijdens een sabbatical 2x langer dan nu.
Van het weekend zat ik zo eens na te denken en het idee om 3 maanden in Granada door te brengen tijdens mijn sabbatical zonder iets speciaals te doen, voelde niet goed. Alsof ik dan niet geprofiteerd zou hebben van alle mogelijkheden die vrij zijn van werk mij zou bieden.
Ik ben geen persoon voor reizen om steden of landen te bezoeken. Het onderweg zijn is leuk maar eenmaal op de plek aangekomen is voor mij alles hetzelfde. Dus het maken van een reis viel af.
Vanwege de problemen met mijn benen en rug (en zomer dus veel te heet) zat een begin maken met mijn voettocht naar Santiago vanaf Sevilla er ook niet in.
Volgende idee: een zomercursus. En toen begonnen mijn oogjes te stralen ;-). Ik vind nieuwe dingen leren leuk en omdat je het met gelijkgestemde mensen doet, heb je altijd aansluiting.
Eerst op zoek naar een kookcursus maar wat ik vond leek mij niet echt de moeite waard. Een zomercursus op het gebied van mode, patroontekenen en naaien? Daar bleek (meer dan) voldoende keuze in te zijn.
In Spanje heb ik tot op heden nog niets kunnen vinden dus dat zal hem waarschijnlijk niet worden, tenzij mijn lerares nog iets weet.
Op dit moment heb ik informatie over een cursus in Florence en staat er een vraag open bij de universiteit van Londen. Alleen gaat me dat met elkaar zo'n € 3000,00 - € 3500,00 kosten (opleiding, vlucht, accommodatie). Het geld heb ik maar om voor mijn plezier een cursus te doen is niet geld "nuttig" besteden.
Zolang ik nog niets van de universiteit van Londen heb gehoord, kan ik de beslissing nog even uitstellen ;-). Maar dat ik het mijzelf met mijn "regeltjes" weer eens moeilijk maak, dat is wel weer duidelijk. Aan de andere kant, dit "regeltje" heeft mij wel voor financiële problemen behoed waardoor ik nu de mogelijkheid heb om een zomercursus te doen. Ik ga nog wel even wat strijd met mijzelf leveren de komende tijd om hopelijk tot een moment te komen dat ik mijzelf leuke dingen kan en mag gunnen.
Indien nodig zou ik mijn inkomen aan kunnen vullen met het geven van Engelse les, of via privéles of via een taalacademie in de ochtenduren, zodat er spaargeld over zou blijven.
Toen kwam echter het verzoek om parttime te blijven werken waardoor mijn spaargeld op een spaarrekening zou kunnen blijven staan. En het probleem met geld op een spaarrekening is dat er dan een stemmetje in mijn hoofd komt wat zegt dat ik er niet meer aan mag komen, tenzij in geval van nood.
Of dat weer 1 van mijn zelf opgelegde "regeltjes" is of het gevolg van de ruzies tussen mijn ouders over het beheer van hun financiën, weet ik niet en ik weet ook niet of het relevant is. Feit is dat, naar mijn mening, geld op een spaarrekening niet voor "leuke" dingen gebruikt mag worden en eerlijkheidshalve moet ik dan ook maar bekennen dat het mij moeite kost om dit spaargeld aan te spreken om 4 maanden in leven te blijven. Wat nog gekker voor woorden is omdat in het oorspronkelijke plan dit geld bedoeld was om van te leven tijdens een sabbatical 2x langer dan nu.
Van het weekend zat ik zo eens na te denken en het idee om 3 maanden in Granada door te brengen tijdens mijn sabbatical zonder iets speciaals te doen, voelde niet goed. Alsof ik dan niet geprofiteerd zou hebben van alle mogelijkheden die vrij zijn van werk mij zou bieden.
Ik ben geen persoon voor reizen om steden of landen te bezoeken. Het onderweg zijn is leuk maar eenmaal op de plek aangekomen is voor mij alles hetzelfde. Dus het maken van een reis viel af.
Vanwege de problemen met mijn benen en rug (en zomer dus veel te heet) zat een begin maken met mijn voettocht naar Santiago vanaf Sevilla er ook niet in.
Volgende idee: een zomercursus. En toen begonnen mijn oogjes te stralen ;-). Ik vind nieuwe dingen leren leuk en omdat je het met gelijkgestemde mensen doet, heb je altijd aansluiting.
Eerst op zoek naar een kookcursus maar wat ik vond leek mij niet echt de moeite waard. Een zomercursus op het gebied van mode, patroontekenen en naaien? Daar bleek (meer dan) voldoende keuze in te zijn.
In Spanje heb ik tot op heden nog niets kunnen vinden dus dat zal hem waarschijnlijk niet worden, tenzij mijn lerares nog iets weet.
Op dit moment heb ik informatie over een cursus in Florence en staat er een vraag open bij de universiteit van Londen. Alleen gaat me dat met elkaar zo'n € 3000,00 - € 3500,00 kosten (opleiding, vlucht, accommodatie). Het geld heb ik maar om voor mijn plezier een cursus te doen is niet geld "nuttig" besteden.
Zolang ik nog niets van de universiteit van Londen heb gehoord, kan ik de beslissing nog even uitstellen ;-). Maar dat ik het mijzelf met mijn "regeltjes" weer eens moeilijk maak, dat is wel weer duidelijk. Aan de andere kant, dit "regeltje" heeft mij wel voor financiële problemen behoed waardoor ik nu de mogelijkheid heb om een zomercursus te doen. Ik ga nog wel even wat strijd met mijzelf leveren de komende tijd om hopelijk tot een moment te komen dat ik mijzelf leuke dingen kan en mag gunnen.
zaterdag 21 april 2018
Rebels
Met nog maar 1 vrijdag werken te gaan, ben ik druk bezig met het vormgeven van de 4 maanden vrij van werk. Het zou jammer zijn als ik die 4 maanden al spelletjes spelend op mijn computer doorbreng (hoewel, als dat is wat ik op dit moment nodig heb, dan zal er waarschijnlijk ook niks mis mee zijn).
In mei heb ik nog steeds mijn cursus en wil ik de morgens vrij houden om aan mijn projecten te werken. Het is nu al duidelijk dat ik de opleiding niet af ga krijgen maar ik wil wel proberen zo ver mogelijk met het programma te komen. In oktober ga ik door met de opleiding maar dan 2 avonden per week en geen 5 uur maar 3 uur per dag. Ik hoop dan mei volgend jaar het programma af te hebben en mijn certificaat te kunnen krijgen.
Dan blijven er nog 3 maanden over waarvan ik zo'n 1,5 week naar Nederland ga. En bij het nadenken over wat ik deze 3 maanden ga doen, stuitte ik op het fenomeen "regeltjes". Je kunt ze ook omschrijven als "moeten" maar dat klinkt dan direct weer minder aardig en aangenaam. Ik ben tot de ontdekking gekomen dat mijn leven van "moetens" aan elkaar hangt en dat er daarnaast nog een categorie "mag niets" is, die misschien nog eens veel schadelijker is dan de "moetens".
Een deel van deze "moetens" zijn het resultaat van de tijd dat ik amper energie had om vooruit te komen en er zijn nu eenmaal dingen die moeten. Ik kan bijvoorbeeld wel zeggen dat het niet nodig is om naar de supermarkt te gaan (en er zullen best mensen zijn die hun leven kunnen leiden zonder naar de supermarkt te gaan) maar als ik iets te eten wil hebben dan is een bezoek aan de supermarkt toch wel noodzakelijk en in ieder geval minder duur dan elke maaltijd buiten de deur te eten.
Gecombineerd met weinig energie door ziekte, is een vaste dag om naar de supermarkt te gaan heel handig. Het geeft de mogelijkheid om mijn energie te doseren en om dingen gedaan te krijgen. Dus zaterdag is boodschappendag, met planning voor de hele week omdat er geen energie voorhanden is om later in de week ook nog boodschappen te doen.
Dit werkte goed toen mijn ziekte nog niet ontdekt was en met een autistische echtgenoot nog beter. Tegenwoordig moet ik nog steeds wel rekening houden met mijn hoeveelheid energie maar om nu strak vast te houden aan zaterdag boodschappendag, inclusief het plannen van wat ik ga eten voor een hele week is waarschijnlijk niet echt meer nodig en ook zeker niet Spaans. Voor de komende 4 maanden kan ik dit zeker loslaten en ik denk dat mijn leven er een stuk leuker door gaat worden. Hoe ik dat dan ga doen wanneer ik weer aan het werk ga, zien we dan wel weer.
Heb ik voor de "moetens" van bovenstaande categorie nog een verklaring waarom ik ze toepas (een chronische ziekte die maakt dat ik minder energie heb dan andere mensen), de andere categorie "moetens" of "mag niets" moet het zonder redelijke verklaring doen. Het zijn normen en waarden die ik mijzelf opleg, die mijn leven soms helemaal niet leuk maken maar die ik dan toch niet verander. Hoewel ik moet zeggen dat er, doordat ik mij nu steeds meer bewust ben van alles wat ik moet, een begin gemaakt wordt om te veranderen. Het is echter geen eenvoudig proces.
Om een voorbeeld te geven (en terwijl ik het hier neerschrijf is het bijna te gek voor woorden)
Douchen is voor mij een van mijn ultieme vormen van ontspanning. Ik douche dan ook graag lang en zo heet mogelijk. Ieder mens heeft zo zijn gewoonten ;-). In mijn huis komt het warme water van een geiser die op een gasfles is aangesloten. Deze gasfles gebruik ik ook voor koken. Een gasfles gaat zo'n 6 weken mee, dan is hij leeg. Een gasfles kost, lichtgewicht model, € 16,90. Het is dus niet zo dat het om gigantische bedragen gaat.
Toch stap ik in week 5 en 6 niet meer met plezier onder de douche, bang om plotseling onder een koude douche te staan. Gegeven dat douchen voor mij echt ontspanning is, zou er dus niks op tegen zijn om de gasfles eerder te vervangen om mij deze ontspanning te gunnen. Maar dan is er een stemmetje dat zegt dat ik de gasfles niet mag vervangen want nog niet leeg. Tot op heden heb ik nog niet duidelijk waarom iets in mij vindt dat een gasfles pas vervangen mag worden als hij leeg is, maar het is wel erg onaardig naar mijzelf toe dat ik mij iets ontzeg wat belangrijk voor mij is.
De "moetens" en "mag niets" zijn op dit moment in onderzoek. Om te ontdekken dat ik kan besluiten dat ik "moetens" en "mag niets" los laat om ze dan vervolgens door andere regeltjes te vervangen. Het is in ieder geval wel fijn om te weten dat ik ze los kan laten en dat ik ze niet dwangmatig toepas. Het zal mij worst wezen of ik iets op manier A of manier B doe, als er maar wel duidelijkheid is hoe ik het moet doen.
Wat in ieder geval wel duidelijk is, is dat ik op dit moment lichtelijk rebels wordt van alle beperkingen die ik heb en/of mijzelf opleg. Ik wil even geen rekening meer houden met het feit dat ik een chronische ziekte heb en daardoor mijn leven "moet" plannen (in ieder geval meer dan anderen). Ik wil onredelijke dingen doen, genieten en kijken wat het leven mij te bieden heeft. Ik wil op terrasjes zitten omdat ik daar zin in heb en er niet aan voorbij lopen omdat er iets in mij zegt dat het niet kan of niet hoort, dat ik al gegeten heb, dat het niet de juiste tijd voor een kop thee is, geldverspilling is of wat voor reden dan ook.
Ik wil doen waar ik zin in heb zonder stemmetje in mijn hoofd dat ik mijn tijd nuttig moet besteden. Ik heb het gevoel dat ik mijn hele leven braaf ben geweest (braaf naar school braaf mijn universitaire studie afgemaakt, braaf gewerkt, braaf getrouwd en braaf mij gedragen zoals van mij verwacht werd of zoals ik dacht dat het zou moeten (heb je er weer 1)) en ik heb geen zin meer om braaf te zijn.
3 maanden de tijd om te genieten en te leven (of minstens te leren hoe dat moet). Ik ben benieuwd.
In mei heb ik nog steeds mijn cursus en wil ik de morgens vrij houden om aan mijn projecten te werken. Het is nu al duidelijk dat ik de opleiding niet af ga krijgen maar ik wil wel proberen zo ver mogelijk met het programma te komen. In oktober ga ik door met de opleiding maar dan 2 avonden per week en geen 5 uur maar 3 uur per dag. Ik hoop dan mei volgend jaar het programma af te hebben en mijn certificaat te kunnen krijgen.
Dan blijven er nog 3 maanden over waarvan ik zo'n 1,5 week naar Nederland ga. En bij het nadenken over wat ik deze 3 maanden ga doen, stuitte ik op het fenomeen "regeltjes". Je kunt ze ook omschrijven als "moeten" maar dat klinkt dan direct weer minder aardig en aangenaam. Ik ben tot de ontdekking gekomen dat mijn leven van "moetens" aan elkaar hangt en dat er daarnaast nog een categorie "mag niets" is, die misschien nog eens veel schadelijker is dan de "moetens".
Een deel van deze "moetens" zijn het resultaat van de tijd dat ik amper energie had om vooruit te komen en er zijn nu eenmaal dingen die moeten. Ik kan bijvoorbeeld wel zeggen dat het niet nodig is om naar de supermarkt te gaan (en er zullen best mensen zijn die hun leven kunnen leiden zonder naar de supermarkt te gaan) maar als ik iets te eten wil hebben dan is een bezoek aan de supermarkt toch wel noodzakelijk en in ieder geval minder duur dan elke maaltijd buiten de deur te eten.
Gecombineerd met weinig energie door ziekte, is een vaste dag om naar de supermarkt te gaan heel handig. Het geeft de mogelijkheid om mijn energie te doseren en om dingen gedaan te krijgen. Dus zaterdag is boodschappendag, met planning voor de hele week omdat er geen energie voorhanden is om later in de week ook nog boodschappen te doen.
Dit werkte goed toen mijn ziekte nog niet ontdekt was en met een autistische echtgenoot nog beter. Tegenwoordig moet ik nog steeds wel rekening houden met mijn hoeveelheid energie maar om nu strak vast te houden aan zaterdag boodschappendag, inclusief het plannen van wat ik ga eten voor een hele week is waarschijnlijk niet echt meer nodig en ook zeker niet Spaans. Voor de komende 4 maanden kan ik dit zeker loslaten en ik denk dat mijn leven er een stuk leuker door gaat worden. Hoe ik dat dan ga doen wanneer ik weer aan het werk ga, zien we dan wel weer.
Heb ik voor de "moetens" van bovenstaande categorie nog een verklaring waarom ik ze toepas (een chronische ziekte die maakt dat ik minder energie heb dan andere mensen), de andere categorie "moetens" of "mag niets" moet het zonder redelijke verklaring doen. Het zijn normen en waarden die ik mijzelf opleg, die mijn leven soms helemaal niet leuk maken maar die ik dan toch niet verander. Hoewel ik moet zeggen dat er, doordat ik mij nu steeds meer bewust ben van alles wat ik moet, een begin gemaakt wordt om te veranderen. Het is echter geen eenvoudig proces.
Om een voorbeeld te geven (en terwijl ik het hier neerschrijf is het bijna te gek voor woorden)
Douchen is voor mij een van mijn ultieme vormen van ontspanning. Ik douche dan ook graag lang en zo heet mogelijk. Ieder mens heeft zo zijn gewoonten ;-). In mijn huis komt het warme water van een geiser die op een gasfles is aangesloten. Deze gasfles gebruik ik ook voor koken. Een gasfles gaat zo'n 6 weken mee, dan is hij leeg. Een gasfles kost, lichtgewicht model, € 16,90. Het is dus niet zo dat het om gigantische bedragen gaat.
Toch stap ik in week 5 en 6 niet meer met plezier onder de douche, bang om plotseling onder een koude douche te staan. Gegeven dat douchen voor mij echt ontspanning is, zou er dus niks op tegen zijn om de gasfles eerder te vervangen om mij deze ontspanning te gunnen. Maar dan is er een stemmetje dat zegt dat ik de gasfles niet mag vervangen want nog niet leeg. Tot op heden heb ik nog niet duidelijk waarom iets in mij vindt dat een gasfles pas vervangen mag worden als hij leeg is, maar het is wel erg onaardig naar mijzelf toe dat ik mij iets ontzeg wat belangrijk voor mij is.
De "moetens" en "mag niets" zijn op dit moment in onderzoek. Om te ontdekken dat ik kan besluiten dat ik "moetens" en "mag niets" los laat om ze dan vervolgens door andere regeltjes te vervangen. Het is in ieder geval wel fijn om te weten dat ik ze los kan laten en dat ik ze niet dwangmatig toepas. Het zal mij worst wezen of ik iets op manier A of manier B doe, als er maar wel duidelijkheid is hoe ik het moet doen.
Wat in ieder geval wel duidelijk is, is dat ik op dit moment lichtelijk rebels wordt van alle beperkingen die ik heb en/of mijzelf opleg. Ik wil even geen rekening meer houden met het feit dat ik een chronische ziekte heb en daardoor mijn leven "moet" plannen (in ieder geval meer dan anderen). Ik wil onredelijke dingen doen, genieten en kijken wat het leven mij te bieden heeft. Ik wil op terrasjes zitten omdat ik daar zin in heb en er niet aan voorbij lopen omdat er iets in mij zegt dat het niet kan of niet hoort, dat ik al gegeten heb, dat het niet de juiste tijd voor een kop thee is, geldverspilling is of wat voor reden dan ook.
Ik wil doen waar ik zin in heb zonder stemmetje in mijn hoofd dat ik mijn tijd nuttig moet besteden. Ik heb het gevoel dat ik mijn hele leven braaf ben geweest (braaf naar school braaf mijn universitaire studie afgemaakt, braaf gewerkt, braaf getrouwd en braaf mij gedragen zoals van mij verwacht werd of zoals ik dacht dat het zou moeten (heb je er weer 1)) en ik heb geen zin meer om braaf te zijn.
3 maanden de tijd om te genieten en te leven (of minstens te leren hoe dat moet). Ik ben benieuwd.
donderdag 29 maart 2018
Het is hier Pasen (ze kennen hier geen paasmaandag maar vieren de donderdag en vrijdag ervoor) en het centrum wordt weer onveilig gemaakt door de processies. Ik heb mijn "normale" laatste werkdag erop zitten en tijd om gestelde vragen te beantwoorden.
Het plan om Engelse les te geven (al dan niet als vrijwilliger en al dan niet in een ander land) staat nog steeds op mijn lijstje. Als ik dat echter nu zou gaan doen, dan voelt het als weglopen voor dingen die ik uit moet zoeken en oplossen. Vluchten van de dingen die op het werk gebeurd zijn maar die hoe dan ook op mijn bordje terecht gaan komen omdat je nu eenmaal niet voor jezelf weg kan lopen.
Zoals in veel dingen, voel ik me al snel (over)verantwoordelijk en doe ik meer dan nodig. Niet alleen in mijn werk maar ook in mijn privé-leven. Het wordt tijd om daar verandering in te brengen. Leren dat ik, als ik 80% geef met mijn capaciteiten, al meer dan voldoende geef. Met als hopelijk resultaat dat er dan naast werk energie overblijft voor leuke dingen en genieten (iets wat ik ook nog niet goed onder de knie heb omdat ik genieten en leuke dingen binnen no time in een verplichting heb veranderd).
Daarnaast ben ik tot de conclusie gekomen dat ik op dit moment gelukkig ben in Granada. Het enige wat Granada minder aangenaam maakt is het werk, of beter gezegd de manier waarop we binnen het bedrijf het werk moeten doen.
Het plan is dan ook om in september terug te keren naar het bedrijf om te leren wat ik moet leren en, hoewel er veel op het bedrijf aan te merken valt, het is de ideale plek om dat onder te knie te krijgen. Daarna kijk ik wel weer verder. Engels geven op een taalacademie of in de vorm van privé-lessen staat dan zeker op het lijstje. Het grootste nadeel van Engelse les geven is dat je van juni tot en met september zonder werk zit en je verdient niet genoeg om te sparen om die 4 maanden te overbruggen.
Bovendien heb ik het gevoel dat de menopauze, in ieder geval de meest heftige fase waar ik nu in zit, niet de juiste periode is om vergaande beslissingen te nemen (vrouwelijke midlife crisis).
Voor mensen die wat minder van mijn verleden kennen, ik ben altijd al met stofjes en naaien bezig geweest. Ik heb in Nederland 4 jaar opleiding gedaan als costumière en lingeriemaker en heb zelfs een tijdje geprobeerd als lingeriemaker mijn brood te verdienen, hoewel dat laatste om verschillende redenen geen succes was.
Mijn lerares in Nederland was goed in techniek maar behoorlijk streng in haar manier van les geven en was niet in staat om haar idee van stijl en manier van kleding opzij te zetten om naar de persoon te kijken die het kledingstuk maakte en zou dragen. Het gevolg was perfect zittende kleding maar nooit iets wat bij mij paste als persoonlijkheid. De lol in het naaien en zelf patronen maken was ik na 4 jaar opleiding dan ook wel kwijt.
In Spanje begon het echter weer te kriebelen en al redelijk snel hebben Ex en Broer alle naaispullen (inclusief mijn naaimachines) overgestuurd. De stoffen zijn hier anders, de stijl is anders en hoewel er geen droog brood mee te verdienen valt, zijn er hier ook meer opleidingen tot mode-ontwerper dan in Nederland. Maar goed, uiterlijk is in Spanje ook veel belangrijker dan in Nederland. Geen enkele Spaanse vrouw zal het in haar hoofd halen het huis te verlaten zonder er tip-top uit te zien.
Ik ben met de cursus begonnen met als voornaamste doel het plezier in het naaien weer terug te krijgen en als ontspanning naast het werk. Even hoofd aan de kant zetten en creatief bezig zijn. Wat ik niet verwacht had, was dat ik een kant van mijzelf zou ontdekken waarvan ik niet wist dat ik die in mij had. Tot nu toe heb ik mijzelf altijd gezien als een persoon die vooral heel goed was in de technische kant en het aanpassen/maken van patronen naar het idee van iemand anders, zelfs als dat onmogelijk leek.
Nu begin ik te ontdekken dat ik wel degelijk ideeën over ontwerp en stijl heb, misschien niet naar de smaak van iedereen maar het is wel mijn stijl. Ik heb zelfs dingen gemaakt waarvan iedereen in mijn cursus loopt te roepen dat ze het ook zoiets willen en 1 medecursist heeft inmiddels mijn ronde zakken overgenomen en toegepast op een eigen kledingstuk. Elke stof die ik zie levert een enorme inspiratie op voor meer ontdekkingen. Inmiddels heb ik meer ideeën dan tijd om alles uit te voeren ;-) en ik heb het gevoel dat dit nog maar het topje van de ijsberg is. Binnen de cursus krijg ik ook alle ruimte om dit te onderzoeken en te ontdekken. Techniek is belangrijk maar het ontwikkelen van je creativiteit staat bovenaan het lijstje.
Iedereen met wie ik over de cursus spreek en de projecten waar ik aan werk, zegt ook dat ik straal en dat ze me in tijden nog nooit zo blij hebben gezien.
Ik heb nog geen idee waartoe deze cursus mij zal leiden. Misschien tot de mogelijkheid om de 4 maanden zonder inkomen te overbruggen als ik besluit om Engelse les te gaan geven :-). Maar na jaren zonder echt creatief bezig zijn ben ik al blij dat mijn creativiteit weer tot bloei begint te komen.
Het plan om Engelse les te geven (al dan niet als vrijwilliger en al dan niet in een ander land) staat nog steeds op mijn lijstje. Als ik dat echter nu zou gaan doen, dan voelt het als weglopen voor dingen die ik uit moet zoeken en oplossen. Vluchten van de dingen die op het werk gebeurd zijn maar die hoe dan ook op mijn bordje terecht gaan komen omdat je nu eenmaal niet voor jezelf weg kan lopen.
Zoals in veel dingen, voel ik me al snel (over)verantwoordelijk en doe ik meer dan nodig. Niet alleen in mijn werk maar ook in mijn privé-leven. Het wordt tijd om daar verandering in te brengen. Leren dat ik, als ik 80% geef met mijn capaciteiten, al meer dan voldoende geef. Met als hopelijk resultaat dat er dan naast werk energie overblijft voor leuke dingen en genieten (iets wat ik ook nog niet goed onder de knie heb omdat ik genieten en leuke dingen binnen no time in een verplichting heb veranderd).
Daarnaast ben ik tot de conclusie gekomen dat ik op dit moment gelukkig ben in Granada. Het enige wat Granada minder aangenaam maakt is het werk, of beter gezegd de manier waarop we binnen het bedrijf het werk moeten doen.
Het plan is dan ook om in september terug te keren naar het bedrijf om te leren wat ik moet leren en, hoewel er veel op het bedrijf aan te merken valt, het is de ideale plek om dat onder te knie te krijgen. Daarna kijk ik wel weer verder. Engels geven op een taalacademie of in de vorm van privé-lessen staat dan zeker op het lijstje. Het grootste nadeel van Engelse les geven is dat je van juni tot en met september zonder werk zit en je verdient niet genoeg om te sparen om die 4 maanden te overbruggen.
Bovendien heb ik het gevoel dat de menopauze, in ieder geval de meest heftige fase waar ik nu in zit, niet de juiste periode is om vergaande beslissingen te nemen (vrouwelijke midlife crisis).
Voor mensen die wat minder van mijn verleden kennen, ik ben altijd al met stofjes en naaien bezig geweest. Ik heb in Nederland 4 jaar opleiding gedaan als costumière en lingeriemaker en heb zelfs een tijdje geprobeerd als lingeriemaker mijn brood te verdienen, hoewel dat laatste om verschillende redenen geen succes was.
Mijn lerares in Nederland was goed in techniek maar behoorlijk streng in haar manier van les geven en was niet in staat om haar idee van stijl en manier van kleding opzij te zetten om naar de persoon te kijken die het kledingstuk maakte en zou dragen. Het gevolg was perfect zittende kleding maar nooit iets wat bij mij paste als persoonlijkheid. De lol in het naaien en zelf patronen maken was ik na 4 jaar opleiding dan ook wel kwijt.
In Spanje begon het echter weer te kriebelen en al redelijk snel hebben Ex en Broer alle naaispullen (inclusief mijn naaimachines) overgestuurd. De stoffen zijn hier anders, de stijl is anders en hoewel er geen droog brood mee te verdienen valt, zijn er hier ook meer opleidingen tot mode-ontwerper dan in Nederland. Maar goed, uiterlijk is in Spanje ook veel belangrijker dan in Nederland. Geen enkele Spaanse vrouw zal het in haar hoofd halen het huis te verlaten zonder er tip-top uit te zien.
Ik ben met de cursus begonnen met als voornaamste doel het plezier in het naaien weer terug te krijgen en als ontspanning naast het werk. Even hoofd aan de kant zetten en creatief bezig zijn. Wat ik niet verwacht had, was dat ik een kant van mijzelf zou ontdekken waarvan ik niet wist dat ik die in mij had. Tot nu toe heb ik mijzelf altijd gezien als een persoon die vooral heel goed was in de technische kant en het aanpassen/maken van patronen naar het idee van iemand anders, zelfs als dat onmogelijk leek.
Nu begin ik te ontdekken dat ik wel degelijk ideeën over ontwerp en stijl heb, misschien niet naar de smaak van iedereen maar het is wel mijn stijl. Ik heb zelfs dingen gemaakt waarvan iedereen in mijn cursus loopt te roepen dat ze het ook zoiets willen en 1 medecursist heeft inmiddels mijn ronde zakken overgenomen en toegepast op een eigen kledingstuk. Elke stof die ik zie levert een enorme inspiratie op voor meer ontdekkingen. Inmiddels heb ik meer ideeën dan tijd om alles uit te voeren ;-) en ik heb het gevoel dat dit nog maar het topje van de ijsberg is. Binnen de cursus krijg ik ook alle ruimte om dit te onderzoeken en te ontdekken. Techniek is belangrijk maar het ontwikkelen van je creativiteit staat bovenaan het lijstje.
Iedereen met wie ik over de cursus spreek en de projecten waar ik aan werk, zegt ook dat ik straal en dat ze me in tijden nog nooit zo blij hebben gezien.
Ik heb nog geen idee waartoe deze cursus mij zal leiden. Misschien tot de mogelijkheid om de 4 maanden zonder inkomen te overbruggen als ik besluit om Engelse les te gaan geven :-). Maar na jaren zonder echt creatief bezig zijn ben ik al blij dat mijn creativiteit weer tot bloei begint te komen.
zondag 18 maart 2018
Het aftellen is begonnen
Het had wat voeten en (weer) misverstanden in de aarde, maar mijn sabbatical is aangevraagd en goedgekeurd. HR wist niet zo goed wat ze ermee aan moesten dat ik mijn vakantiedagen op nam terwijl ik nog aan het werk was.
Kennelijk zijn er voor hun maar 2 opties mogelijk:
- je neemt je vakantiedagen op, op het moment dat je wilt stoppen met werken waardoor je sabbatical pas ingaat nadat je je vakantiedagen hebt opgenomen.
Dus als je met ingang van 1 mei wilt stoppen met werken en je hebt nog 8 vakantiedagen, dan gaat je sabbatical in op 11 mei.
- je laat alle resterende vakantiedagen uitbetalen op je laatste werkdag.
De optie dat je je vakantiedagen gebruikt om in je laatste maand dat je aan het werk bent minder te werken blijkt niet gebruikelijk te zijn. Mijn managers en ik zijn nog wel even wat tijd kwijt geraakt met duidelijk te maken wat "ik" wilde. Maar goed, als alles goed is gegaan dan hebben ze het nu gesnapt. Of dat echt zo is, zullen we zien op mijn laatste werkdag.
Of er verder bij het aanvragen van mijn sabbatical dingen niet goed zijn gegaan merken we dan ook. Op zijn minst zou je van een bedrijf wat veel buitenlanders in dienst heeft verwachten dat er een Engelse vertaling beschikbaar is van de papieren die je moet invullen en ondertekenen. Dat bleek verkeerd gedacht. Het document waarmee ik de sabbatical aan moest vragen was in het Spaans en geen vertaling of handleiding beschikbaar. Nu is mijn Spaans na 4 jaar wonen in Spanje wel dusdanig dat ik de grote lijnen kan snappen maar dat wil nog niet zeggen dat ik in detail snap wat er staat. En zeker bij het invullen van de dagen/termijn van de sabbatical zit er nog wel een verschil in tussen "tot en met" of "tot".
De managers van mijn managers waren er heel snel van overtuigd dat ik vervangen moest worden dus binnen een uur nadat ik mijn verzoek tot sabbatical had ingediend was de vacature geopend en goedgekeurd. Er zijn zelfs al een paar gesprekken geweest, dus met een beetje mazzel kan ik op mijn 4 vrijdagen in april mijn kennis overdragen aan de nieuwe collega. Het is hoe dan ook duidelijk dat ik niet meer bang hoef te zijn dat ik terug moet komen in mijn oude plek.
Dus nog 12 dagen en dan houdt het op. 8 dagen in maart (vanwege Pasen) en 4 vrijdagen in april. Ik kan het nog steeds niet geloven dat ik echt voor bijna 5 maanden van mijn werk verlost ben. Tijd die ik moet en ga gebruiken om mijn leven weer op zijn pootjes te zetten.
In april en mei ga ik mij bijna fulltime storten op mijn cursus. Ik had de hoop dat ik de gemiste tijd in zou kunnen halen door ook op de morgen naar de school te gaan maar de ochtendcursussen zitten vol dus dat is helaas niet mogelijk. Het zal dan neerkomen op zelfdiscipline om mijzelf in de ochtend op tijd mijn bed uit te sturen en achter de naaimachine te zetten om dan 's middags naar school te gaan, uitleg te vragen over waar ik 's morgens tegenaan ben gelopen en die dingen te doen waarvoor ik mijn lerares nodig heb om het "stomme" werk thuis te doen. Het is zonde om een middag (geen idee of van 16.00 - 21.00 onder middag valt) bezig te zijn met het met de hand zomen van een kledingstuk. Dat is iets wat thuis ook kan. Controleren of het patroon goed getekend is voordat ik de stof knip, is iets waarvoor ik wel mijn lerares nodig heb. Om maar even een simpel voorbeeld te geven.
Er staat in die periode ook een bezoekje naar de speciale stoffenwinkel in Antequera op de planning. Nadat de 3 kledingstukken die ik voor module 4 moet maken af zijn, wil ik met mijn lerares en overzicht maken van de resterende projecten en een grove berekening maken van hoeveel stof ik daarvoor nodig heb. Met dat boodschappenlijstje ga ik dan naar deze stoffenwinkel. Wat deze stoffenwinkel zo speciaal maakt is dat ze restanten opkopen bij de grote mode-ontwerpers zoals Dior en dergelijke. Tenminste, dat is wat mijn mede-cursisten zeggen waardoor je er stoffen vindt die je niet snel elders tegenkomt. Wat ik aan stoffen bij 1 van mijn mede-cursisten gezien heb, lijkt het wel de moeite waard.
Het idee was om met de hele school op een zaterdag naar deze stoffenwinkel toe te gaan maar dat is nog steeds niet gepland. Ik heb ontdekt dat ik er met de bus kan komen en een retourtje kost rond de € 15,00. Misschien ook met de "trein", dat is iets wat ik nog moet onderzoeken. Trein tussen aanhalingstekens want Granada is al sinds 2012 niet per trein bereikbaar. Er rijden bussen van Granada naar het station in Antequera en misschien hebben die een betere frequentie dan de normale busdienst.
Na mei volgen 3 maanden volledig vrij en ik ben met een coach bezig om die maanden een beetje structuur te geven om te voorkomen dat ik 3 maanden loop te lanterfanten om dan eind augustus te ontdekken dat mijn tijd heb lopen verdoen. Bijkomen van 4 jaren hard werken en het afbouwen van de medicijnen die ik nu nog steeds slik vanwege de menopauze staat zeker op het lijstje. De rest moet nog ingevuld worden met de juiste mix van ontspanning, sociale dingen en "nuttige" dingen.
En hoewel ik er een bloedhekel aan heb, ben ik bang dat ik er niet aan ga ontsnappen dat een grondige schoonmaakbeurt van mijn huisje op het lijstje terecht gaat komen ;-).
Maar goed, nog 8 dagen tropenrooster en dan 1 maand bijna volledig vrij om vervolgens 4 maanden onbetaald verlof te hebben. Het einde is in zicht en gaat vast sneller dan gedacht.
Kennelijk zijn er voor hun maar 2 opties mogelijk:
- je neemt je vakantiedagen op, op het moment dat je wilt stoppen met werken waardoor je sabbatical pas ingaat nadat je je vakantiedagen hebt opgenomen.
Dus als je met ingang van 1 mei wilt stoppen met werken en je hebt nog 8 vakantiedagen, dan gaat je sabbatical in op 11 mei.
- je laat alle resterende vakantiedagen uitbetalen op je laatste werkdag.
De optie dat je je vakantiedagen gebruikt om in je laatste maand dat je aan het werk bent minder te werken blijkt niet gebruikelijk te zijn. Mijn managers en ik zijn nog wel even wat tijd kwijt geraakt met duidelijk te maken wat "ik" wilde. Maar goed, als alles goed is gegaan dan hebben ze het nu gesnapt. Of dat echt zo is, zullen we zien op mijn laatste werkdag.
Of er verder bij het aanvragen van mijn sabbatical dingen niet goed zijn gegaan merken we dan ook. Op zijn minst zou je van een bedrijf wat veel buitenlanders in dienst heeft verwachten dat er een Engelse vertaling beschikbaar is van de papieren die je moet invullen en ondertekenen. Dat bleek verkeerd gedacht. Het document waarmee ik de sabbatical aan moest vragen was in het Spaans en geen vertaling of handleiding beschikbaar. Nu is mijn Spaans na 4 jaar wonen in Spanje wel dusdanig dat ik de grote lijnen kan snappen maar dat wil nog niet zeggen dat ik in detail snap wat er staat. En zeker bij het invullen van de dagen/termijn van de sabbatical zit er nog wel een verschil in tussen "tot en met" of "tot".
De managers van mijn managers waren er heel snel van overtuigd dat ik vervangen moest worden dus binnen een uur nadat ik mijn verzoek tot sabbatical had ingediend was de vacature geopend en goedgekeurd. Er zijn zelfs al een paar gesprekken geweest, dus met een beetje mazzel kan ik op mijn 4 vrijdagen in april mijn kennis overdragen aan de nieuwe collega. Het is hoe dan ook duidelijk dat ik niet meer bang hoef te zijn dat ik terug moet komen in mijn oude plek.
Dus nog 12 dagen en dan houdt het op. 8 dagen in maart (vanwege Pasen) en 4 vrijdagen in april. Ik kan het nog steeds niet geloven dat ik echt voor bijna 5 maanden van mijn werk verlost ben. Tijd die ik moet en ga gebruiken om mijn leven weer op zijn pootjes te zetten.
In april en mei ga ik mij bijna fulltime storten op mijn cursus. Ik had de hoop dat ik de gemiste tijd in zou kunnen halen door ook op de morgen naar de school te gaan maar de ochtendcursussen zitten vol dus dat is helaas niet mogelijk. Het zal dan neerkomen op zelfdiscipline om mijzelf in de ochtend op tijd mijn bed uit te sturen en achter de naaimachine te zetten om dan 's middags naar school te gaan, uitleg te vragen over waar ik 's morgens tegenaan ben gelopen en die dingen te doen waarvoor ik mijn lerares nodig heb om het "stomme" werk thuis te doen. Het is zonde om een middag (geen idee of van 16.00 - 21.00 onder middag valt) bezig te zijn met het met de hand zomen van een kledingstuk. Dat is iets wat thuis ook kan. Controleren of het patroon goed getekend is voordat ik de stof knip, is iets waarvoor ik wel mijn lerares nodig heb. Om maar even een simpel voorbeeld te geven.
Er staat in die periode ook een bezoekje naar de speciale stoffenwinkel in Antequera op de planning. Nadat de 3 kledingstukken die ik voor module 4 moet maken af zijn, wil ik met mijn lerares en overzicht maken van de resterende projecten en een grove berekening maken van hoeveel stof ik daarvoor nodig heb. Met dat boodschappenlijstje ga ik dan naar deze stoffenwinkel. Wat deze stoffenwinkel zo speciaal maakt is dat ze restanten opkopen bij de grote mode-ontwerpers zoals Dior en dergelijke. Tenminste, dat is wat mijn mede-cursisten zeggen waardoor je er stoffen vindt die je niet snel elders tegenkomt. Wat ik aan stoffen bij 1 van mijn mede-cursisten gezien heb, lijkt het wel de moeite waard.
Het idee was om met de hele school op een zaterdag naar deze stoffenwinkel toe te gaan maar dat is nog steeds niet gepland. Ik heb ontdekt dat ik er met de bus kan komen en een retourtje kost rond de € 15,00. Misschien ook met de "trein", dat is iets wat ik nog moet onderzoeken. Trein tussen aanhalingstekens want Granada is al sinds 2012 niet per trein bereikbaar. Er rijden bussen van Granada naar het station in Antequera en misschien hebben die een betere frequentie dan de normale busdienst.
Na mei volgen 3 maanden volledig vrij en ik ben met een coach bezig om die maanden een beetje structuur te geven om te voorkomen dat ik 3 maanden loop te lanterfanten om dan eind augustus te ontdekken dat mijn tijd heb lopen verdoen. Bijkomen van 4 jaren hard werken en het afbouwen van de medicijnen die ik nu nog steeds slik vanwege de menopauze staat zeker op het lijstje. De rest moet nog ingevuld worden met de juiste mix van ontspanning, sociale dingen en "nuttige" dingen.
En hoewel ik er een bloedhekel aan heb, ben ik bang dat ik er niet aan ga ontsnappen dat een grondige schoonmaakbeurt van mijn huisje op het lijstje terecht gaat komen ;-).
Maar goed, nog 8 dagen tropenrooster en dan 1 maand bijna volledig vrij om vervolgens 4 maanden onbetaald verlof te hebben. Het einde is in zicht en gaat vast sneller dan gedacht.
zondag 18 februari 2018
Tijd om beslissingen te nemen
Oeps, bijna 2 maanden zonder enig teken van leven van mijn kant.. Na 5 dagen vakantie in Valencia met een vriendin uit Nederland en haar man, kwam ik op 8 januari weer op het werk om in 15 uur (3 dagen van 5 uur) de lonen voor mijn klant voor België en Nederland op de rit te krijgen. Gecombineerd met een zware verkoudheid die niet echt beter werd, zat ik weer eens aan mijn grens en zat er weinig anders op dan mijn dagen te laten bestaan uit werk en bed en kon ik 3 weken niet naar de cursus.
Hoewel ik mijn uiterste best deed om fouten te voorkomen, zijn er toch dingen verkeerd gegaan en op mijn verklaring waarom ik fouten had gemaakt werd mijn uitleg dat ik in mijn eentje was en dat 15 uur te kort is om de lonen goed voor te bereiden afgedaan als een leugen omdat er 2 collega's geholpen hadden (ja, maar pas een week later omdat ze in de week van het aanleveren van de loongegevens op vakantie waren).
Ik begin het te leren en laat de discussie voor wat hij is maar de maat was vol. Mijn werk biedt de mogelijkheid/het recht op een sabbatical van minimaal 4 maanden en ik vind dat ik wel recht heb op een beetje meer rust. Ik snap ook dat mijn managers er niet om hebben gevraagd dat een reorganisatie werd teruggedraaid waardoor ik 40 uur in 27 uur moet doen. Zij kunnen het ook niet helpen dat ze op het kantoor niet snappen dat wij voor mijn klant anders werken dan in de rest van alle andere teams en dat ze de hoeveelheid werk dus niet af kunnen meten aan de hoeveelheid e-mails die wij verwerken gecombineerd met de hoeveelheid werknemers van de klant. Gooien we daar nog bij op dat het 3 maanden minimaal kost om een vacature goedgekeurd te krijgen (en daarna nog 2 maanden voordat een nieuw iemand het team komt versterken die eerst nog een maand training moet krijgen voordat hij echt mag werken), dan is het denk ik wel duidelijk onder wat voor omstandigheden ik (en met mij de rest van mijn team) mijn werk moet doen.
Dus, 4 maanden sabbatical. Na enig rekenwerk en ik wil mijn managers ook niet voor het blok zetten, heb ik op 26 januari laten weten dat ik met ingang van april 4 maanden sabbatical wilde. Personeelszaken had mij al eerder laten weten dat ik met mijn managers moest praten, dus bij deze gedaan ;-). Er is nog wat duidelijkheid over of mijn managers moeten goedkeuren of niet maar daar kom ik nog wel achter.
Bij een snelle reactie zouden ze 2 maanden hebben om het verzoek tot een vacature te openen, zou er tijd zijn voor enige kennisoverdracht en zou ik vanaf april 2 maanden volledig de tijd hebben om mij met mijn cursus bezig te houden om te zien of ik die in mei af kan sluiten.
Vrijdag 2 februari zullen we een gesprek hebben zei mijn teamlead, maar geen gesprek. Uiteindelijk werd dat 5 februari en was er al meer dan een week verstreken.Veel dank vanuit de kant van mijn managers dat ik dit zo ruim op tijd had aangegeven zodat ze ruimte hadden om een oplossing te zoeken. Vervolgens kwamen ze met een tegenvoorstel: ik had nog voldoende overuren om te compenseren en in combinatie met vakantiedagen, zou het misschien mogelijk kunnen zijn om in april 4 vrijdagen te werken en de rest van de maand vol te maken met het opnemen van vakantiedagen en overuren. In april zou ik dan nog gewoon mijn loon ontvangen en dan zou mijn sabbatical in mei ingaan.
Na overleg met de cursus, besloot ik dat dit geen slecht voorstel was.
Dinsdag 6 februari aan het rekenen geslagen of het voorstel haalbaar was, gebaseerd op de resterende vakantiedagen en overuren en een email gestuurd naar mijn managers: dit is mijn berekening, mijn lerares van de cursus zegt dat op deze manier nog steeds mogelijk is om de cursus op tijd af te krijgen, dus als jullie akkoord gaan met de berekening dan zal ik met ingang van mei de sabbatical aanvragen en kom ik in april 4 dagen helpen om vragen te beantwoorden.
Vervolgens bleef het stil. Afgelopen dinsdag maar eens een herinnering ertegen aangegooid: ik snap dat jullie het druk hebben maar in het team merken ze dat er iets gaande is en ik vind het heel vervelend om te moeten liegen. Totdat jullie akkoord hebben gegeven, hou ik mij echter stil. Er zal binnen mijn team volledige paniek uitbreken als ze erachter komen dat ik weg ga, dus wacht ik liever totdat het officieel is.
Frankrijk moet door 2 personen gedaan worden en vanwege vertrek van de 2 huidige advisors, zit er nu 1 nieuweling die aan het verzuipen is. Duitsland moet door 5 advisors gedaan worden en die zijn op dit moment nog maar met 3 omdat 2 mensen vertrokken zijn Afgelopen vrijdag kwam ik erachter dat de advisor voor Spanje en Portugal ook een andere positie binnen het bedrijf heeft gevonden en dan is er in augustus vorig jaar een advisor is vertrokken die ook nog steeds niet vervangen is.
Ons team kampt met een groot personeelstekort en hoewel ik mij ongemakkelijk voel over de extra werkdruk die ik mijn teamleden ga bezorgen door mijn vertrek en dat mijn managers er ook niets aan kunnen doen dat het bedrijf handelt zoals het handelt, is het tijd om voor mijzelf te kiezen en zorgen.
Na het versturen van mijn herinnering kwam van mijn operational manager het verzoek aan mijn treamlead om het aantal overuren door te geven. Die kwamen een dag later binnen, ik laat weten dat gebaseerd op de uren die mijn manager gemeld heeft, het voorstel om in april 4 vrijdagen te werken inderdaad uitgevoerd kan worden en vervolgens bleef het weer stil. We zijn nu dus 3 weken verder, 3 weken waarin ik mijn 4 maanden sabbatical al aan had kunnen vragen,het verzoek voor een vacature ingediend had kunnen worden en ik had kunnen beginnen met het overdragen van kennis.
Officieel hebben we een opzegtermijn van 2 weken en af en toe ben ik het zo zat dat ik er aan zit te denken om op 15 maart mijn sabbatical aan te vragen met ingang van 1 april, mijn resterende vakantiedagen per direct op te nemen en midden in de loon periode vanaf 19 maart niet meer op het werk te verschijnen.
Maar dan denk ik aan mijn collega's die het ook niet kunnen helpen dat het bedrijf werkt zoals het werkt dus dan toch maar niet. Morgen zal ik kijken of de operational manager gereageerd heeft en een email sturen naar personeelszaken om te vragen of er een deadline is waarop ik mijn sabbatical aan kan vragen.
Maar het idee dat het over minder dan 2 maanden op gaat houden (en dan tel ik de 4 dagen in april niet mee) is een heel prettig vooruitzicht en een enorme opluchting. Het enige wat ik moet voorkomen is dat ik in augustus of september (afhankelijk of ik in april nu wel of niet werk) niet weer in mijn oude team terug kom.
Officieel ben ik mijn plek in mijn team kwijt (een extra reden om 4 maanden sabbatical aan te vragen) maar met de traagheid van het goedkeuren van vacatures en het vinden van een nieuwe medewerker, vrees ik dat mijn positie tegen die tijd nog lang niet ingevuld zal zijn.
Hoewel ik mijn uiterste best deed om fouten te voorkomen, zijn er toch dingen verkeerd gegaan en op mijn verklaring waarom ik fouten had gemaakt werd mijn uitleg dat ik in mijn eentje was en dat 15 uur te kort is om de lonen goed voor te bereiden afgedaan als een leugen omdat er 2 collega's geholpen hadden (ja, maar pas een week later omdat ze in de week van het aanleveren van de loongegevens op vakantie waren).
Ik begin het te leren en laat de discussie voor wat hij is maar de maat was vol. Mijn werk biedt de mogelijkheid/het recht op een sabbatical van minimaal 4 maanden en ik vind dat ik wel recht heb op een beetje meer rust. Ik snap ook dat mijn managers er niet om hebben gevraagd dat een reorganisatie werd teruggedraaid waardoor ik 40 uur in 27 uur moet doen. Zij kunnen het ook niet helpen dat ze op het kantoor niet snappen dat wij voor mijn klant anders werken dan in de rest van alle andere teams en dat ze de hoeveelheid werk dus niet af kunnen meten aan de hoeveelheid e-mails die wij verwerken gecombineerd met de hoeveelheid werknemers van de klant. Gooien we daar nog bij op dat het 3 maanden minimaal kost om een vacature goedgekeurd te krijgen (en daarna nog 2 maanden voordat een nieuw iemand het team komt versterken die eerst nog een maand training moet krijgen voordat hij echt mag werken), dan is het denk ik wel duidelijk onder wat voor omstandigheden ik (en met mij de rest van mijn team) mijn werk moet doen.
Dus, 4 maanden sabbatical. Na enig rekenwerk en ik wil mijn managers ook niet voor het blok zetten, heb ik op 26 januari laten weten dat ik met ingang van april 4 maanden sabbatical wilde. Personeelszaken had mij al eerder laten weten dat ik met mijn managers moest praten, dus bij deze gedaan ;-). Er is nog wat duidelijkheid over of mijn managers moeten goedkeuren of niet maar daar kom ik nog wel achter.
Bij een snelle reactie zouden ze 2 maanden hebben om het verzoek tot een vacature te openen, zou er tijd zijn voor enige kennisoverdracht en zou ik vanaf april 2 maanden volledig de tijd hebben om mij met mijn cursus bezig te houden om te zien of ik die in mei af kan sluiten.
Vrijdag 2 februari zullen we een gesprek hebben zei mijn teamlead, maar geen gesprek. Uiteindelijk werd dat 5 februari en was er al meer dan een week verstreken.Veel dank vanuit de kant van mijn managers dat ik dit zo ruim op tijd had aangegeven zodat ze ruimte hadden om een oplossing te zoeken. Vervolgens kwamen ze met een tegenvoorstel: ik had nog voldoende overuren om te compenseren en in combinatie met vakantiedagen, zou het misschien mogelijk kunnen zijn om in april 4 vrijdagen te werken en de rest van de maand vol te maken met het opnemen van vakantiedagen en overuren. In april zou ik dan nog gewoon mijn loon ontvangen en dan zou mijn sabbatical in mei ingaan.
Na overleg met de cursus, besloot ik dat dit geen slecht voorstel was.
Dinsdag 6 februari aan het rekenen geslagen of het voorstel haalbaar was, gebaseerd op de resterende vakantiedagen en overuren en een email gestuurd naar mijn managers: dit is mijn berekening, mijn lerares van de cursus zegt dat op deze manier nog steeds mogelijk is om de cursus op tijd af te krijgen, dus als jullie akkoord gaan met de berekening dan zal ik met ingang van mei de sabbatical aanvragen en kom ik in april 4 dagen helpen om vragen te beantwoorden.
Vervolgens bleef het stil. Afgelopen dinsdag maar eens een herinnering ertegen aangegooid: ik snap dat jullie het druk hebben maar in het team merken ze dat er iets gaande is en ik vind het heel vervelend om te moeten liegen. Totdat jullie akkoord hebben gegeven, hou ik mij echter stil. Er zal binnen mijn team volledige paniek uitbreken als ze erachter komen dat ik weg ga, dus wacht ik liever totdat het officieel is.
Frankrijk moet door 2 personen gedaan worden en vanwege vertrek van de 2 huidige advisors, zit er nu 1 nieuweling die aan het verzuipen is. Duitsland moet door 5 advisors gedaan worden en die zijn op dit moment nog maar met 3 omdat 2 mensen vertrokken zijn Afgelopen vrijdag kwam ik erachter dat de advisor voor Spanje en Portugal ook een andere positie binnen het bedrijf heeft gevonden en dan is er in augustus vorig jaar een advisor is vertrokken die ook nog steeds niet vervangen is.
Ons team kampt met een groot personeelstekort en hoewel ik mij ongemakkelijk voel over de extra werkdruk die ik mijn teamleden ga bezorgen door mijn vertrek en dat mijn managers er ook niets aan kunnen doen dat het bedrijf handelt zoals het handelt, is het tijd om voor mijzelf te kiezen en zorgen.
Na het versturen van mijn herinnering kwam van mijn operational manager het verzoek aan mijn treamlead om het aantal overuren door te geven. Die kwamen een dag later binnen, ik laat weten dat gebaseerd op de uren die mijn manager gemeld heeft, het voorstel om in april 4 vrijdagen te werken inderdaad uitgevoerd kan worden en vervolgens bleef het weer stil. We zijn nu dus 3 weken verder, 3 weken waarin ik mijn 4 maanden sabbatical al aan had kunnen vragen,het verzoek voor een vacature ingediend had kunnen worden en ik had kunnen beginnen met het overdragen van kennis.
Officieel hebben we een opzegtermijn van 2 weken en af en toe ben ik het zo zat dat ik er aan zit te denken om op 15 maart mijn sabbatical aan te vragen met ingang van 1 april, mijn resterende vakantiedagen per direct op te nemen en midden in de loon periode vanaf 19 maart niet meer op het werk te verschijnen.
Maar dan denk ik aan mijn collega's die het ook niet kunnen helpen dat het bedrijf werkt zoals het werkt dus dan toch maar niet. Morgen zal ik kijken of de operational manager gereageerd heeft en een email sturen naar personeelszaken om te vragen of er een deadline is waarop ik mijn sabbatical aan kan vragen.
Maar het idee dat het over minder dan 2 maanden op gaat houden (en dan tel ik de 4 dagen in april niet mee) is een heel prettig vooruitzicht en een enorme opluchting. Het enige wat ik moet voorkomen is dat ik in augustus of september (afhankelijk of ik in april nu wel of niet werk) niet weer in mijn oude team terug kom.
Officieel ben ik mijn plek in mijn team kwijt (een extra reden om 4 maanden sabbatical aan te vragen) maar met de traagheid van het goedkeuren van vacatures en het vinden van een nieuwe medewerker, vrees ik dat mijn positie tegen die tijd nog lang niet ingevuld zal zijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)