De bar

Eén van de dingen die ik beduidend minder doe nu Spaanse man en ik minder contact hebben, is tijd doorbrengen in een bar. Iets wat in Spanje bijna tot de dagelijkse gang van zaken hoort.
Niet opgegroeid in een cultuur van tijd doorbrengen in een bar en al zeker niet in mijn eentje lag hier wel een drempel om te slechten en zeker in combinatie met mijzelf leuke dingen gunnen.

Ik had een aantal vriendinnen om tips gevraagd en "op zoek naar een stamkroeg" stond dan ook op mijn lijstje "wat te doen tijdens mijn sabbatical". Nu ben ik niet echt een persoon om 's avonds uit te gaan. Tegen de tijd dat mensen hier bedenken dat ze wat gaan eten (diner of tapas), zit ik te bedenken of ik al dan niet al mijn bed op ga zoeken. Maar vandaag in de moestuin bedacht ik mij ineens dat wat ik met Spaanse man deed, ik ook wel in mijn eentje kon doen: werken in de moestuin en op weg naar huis even bij een bar langsgaan. 's Middags, scheelt koken en na een paar uur hard werken ook wel verdiend ;-).

Volgende vraag: welke bar? Nieuwe gewoonte, dus best wel eng en om dan zomaar, met bemodderde kleding en grond onder mijn nagels, fiets en groente een onbekende bar in te stappen, dat was toch iets te veel van het goede.
En toen schoot de bar door mijn hoofd waar ik bijna elke dinsdag ga eten voor of na mijn afspraak met mijn fysio-trainer. Niet erg ver van de route moestuin - huis en nu ik daar al meer dan 7 maanden met regelmaat over de vloer kom, niet geheel onbekend. Hoewel een dagmenu eten aan een tafeltje wel iets anders is dan aan de bar hangen. Dat dan weer wel.

Ik parkeer mijn fiets bij de bar en kom een meneer tegen die ik ook al een paar keer heb gezien als ik in de bar zat te eten. Afgelopen dinsdag kwam hij (en de eigenaar) er achter dat ik geen Française maar Nederlandse was en ja, Nederland en fietsen horen nu eenmaal bij elkaar. We hebben een klein gesprekje terwijl we naar binnen gaan. Hij sluit zich aan bij zijn vriend en ik zoek een plekje aan de bar. Ik bestel een tinto de verano met tapas en bied de eigenaar van de bar een deel van mijn uien aan (ik heb meer dan ik in mijn eentje aan kan). Eigenaar en vrouw van eigenaar blij, ik blij en ik moet verplicht alle groente van mijn fiets halen en in de schaduw zetten.

De man heeft zijn drankje op en zegt dat hij af wil rekenen, inclusief mijn drankje en de doos met 5 liter vino mosto die hij net gekocht heeft. Ok, muchas gracias meneer ;-). Op weg naar de uitgang, begint de meneer weer een gesprek met mij en stelt mij voor aan zijn vriend die de eigenaar van de wijngaard blijkt te zijn waarvan hij net de vino mosto heeft gekocht. Geen ontkomen aan, ik moet de wijn proberen (vino mosto is heel erg jonge wijn). Meneer heeft de wijn gekocht voor zijn zoon maar kennelijk maakt het niet uit dat de wijn al open is voordat zoon de doos krijgt. De wijn is voor mij te zoet maar niet verkeerd.

Inmiddels is de vriend van meneer naar huis vertrokken maar meneer blijft nog even hangen om mij foto's te laten zien van de narcissen die hij in Nederland had besteld en die het goed in zijn bloembakken hebben gedaan. Uiteindelijk met een tot volgende keer gaat hij dan toch naar huis. De eigenaar van de bar biedt mij aan om een tapas te kiezen voor bij de wijn. Ik voel me een beetje ongemakkelijk. In Nederland zou het ondenkbaar zijn dat je met drinken aan de bar zit wat niet geleverd is door de bar, maar hier is dat kennelijk geen probleem. Ondertussen word ik in meer conversaties betrokken want een Nederlandse in een echte buurtbar is natuurlijk wel een bezienswaardigheid.

Ongeveer 1,5 uur nadat ik de bar binnen ben gestapt, sta ik weer buiten bij mijn fiets met 2 drankjes en tapas achter de kiezen zonder dat het mij iets gekost heeft en weer een fantastisch verhaal rijker. Ik heb mij uitstekend vermaakt en omdat het al een beetje bekend was, minder eng dan het anders zou zijn.
Ik denk dat ik hier maar een gewoonte van ga maken (hoera, een nieuw regeltje, hahaha): op de terugweg van de moestuin naar huis even langs de bar om iets te drinken.
Het heeft zo zijn tijd nodig maar uiteindelijk word ik nog wel een echte Spaanse.