Er is voor mij niets erger dan het hebben van pijn in mijn mond. In alle overige delen van mijn lichaam kan ik heel veel pijn accepteren maar pijn aan gebit is amper te overleven. Dus toen voor de derde keer in minder dan een jaar dezelfde kies brak, wist ik al wel hoe laat het was: hij moest eruit en dat betekende problemen.
Vanwege de kromming van de wortels had ik in februari al van mijn tandarts het telefoonnummer en adres van de kaakchirurg gekregen wat een extra afspraak scheelde en Spaanse Man was akkoord met deze kaakchirurg. Gebeld voor een afspraak: "Mijn kies is gebroken en die moet eruit, ik wil graag een afspraak maken." Geen probleem, 23 april kun je langs komen en dan bekijken we hoe we dit aan gaan pakken. Ik weet niet meer precies wanneer ik de kies brak, maar het zal zeker niet later dan begin april zijn geweest. Dus zo'n 3 weken tussen bellen en afspraak. Ik kan me niet herinneren dat het in Nederland zo lang duurde.
Spanjaarden hebben de gewoonte niet op te dagen bij afspraken met als gevolg dat je of een sms krijgt of gebeld wordt om je aan de afspraak te herinneren. In dit geval werd ik gebeld en werd mij nogmaals uitgelegd dat het om een oriënterende afspraak ging en dat er vervolgens een afspraak gemaakt zou worden om de kies te verwijderen. Ja mevrouw, dat is mij duidelijk.
Op 23 april meldde ik mij bij de tandarts. Ik had liever een afspraak in de morgen gehad zodat ik niet een deel van de cursus zou missen maar met de lange wachttijden voor een afspraak leek het mij verstandiger om niet al te kieskeurig te zijn. Gelukkig was ik op tijd want ik moest een heel formulier invullen met vragen over mijn gezondheid. Geen idee wat het hebben van eventuele maag-darmklachten met mijn tanden te maken heeft, hetzelfde geldt voor problemen in mijn bewegingsapparaat. Maar goed, ze wilden het weten dus ik vul in. Gelukkig waren de mensen in de wachtkamer zo aardig om mij te helpen als mijn kennis van medische termen in het Spaans niet toereikend was en dat maakte de wachtkamer ook een stuk gezelliger.
Zoals verwacht luidde de conclusie dat de kies eruit moest, werd er een offerte opgemaakt en een nieuwe afspraak ingepland: 15 mei, nog 3 weken extra wachten. En ook deze keer maar niet kieskeurig geweest over 's morgens of 's avonds.
In deze 3 weken braken er nog meer stukken van de kies af maar hield hij het net voldoende om geen extra problemen te veroorzaken. Ik had een recept meegekregen: een 3 daagse antibioticakuur te beginnen 1 dag voor de behandeling, en ter voorkoming van pijn moest ik een uur voor de behandeling Ibuprofen 600 slikken. Via een Nederlandse vriend kwam ik er achter dat dit veel meer is dan de gebruikelijke dosis in Nederland en kennelijk mag je in Spanje per dag ook 2x zoveel Ibuprofen slikken dan in Nederland. Altijd handig om weer even met je neus op het feit gedrukt te worden dat het medicijngebruik in Spanje veel hoger is dan in Nederland.
Maar dan toch eindelijk D-day! Weer een formulier, deze keer om te ondertekenen (dat ik bewust was van het feit dat ik een verdoving zou krijgen, dat ik mij bewust was van de risico's, dat ik wist dat het niet toepassen van een goede mondhygiëne tot complicaties zou leiden etc.). Vervolgens een papier om mee naar huis te nemen met alle instructies van wat ik de komende dagen wel en niet mocht doen, een indicatie hoelang het zou bloeden, wanneer ik moest bellen in geval van problemen en welke problemen vereisten dat ik zou bellen (geen idee of ik dan weer 3 weken zou moeten wachten). En toen was het zover, het trekken van de kies zelf.
Ze waren met 3 man sterk (of beter gezegd vrouw sterk want het waren allemaal vrouwen). Ik nam in de stoel plaats, kreeg de verdoving, ze vonden dat er nog meer verdoving moest plaats vinden en toen ze tevreden waren gingen ze aan het werk: 1 assistente hield het speeksel-afzuigapparaat vast, 1 assistente nam mijn hoofd in een soort van lichte houtgreep zodat ik mijn hoofd niet kon bewegen en de tandarts ging aan de slag om de kies eruit te halen.
In Nederland hadden ze ook al eens een kies verwijderd en dat deed de tandarts in zijn eentje. Ik geloof niet eens dat de assistente enige actie verrichtte behalve het aanreiken van de gevraagde gereedschappen.
Na een half uur was de kies eruit. Volgens de tandarts hadden we geluk gehad dat de wortels niet gebroken waren tijdens het trekken, anders had ze moeten opereren en mijn kaak openleggen en dan zouden we nog een uur extra nodig gehad hebben.
Dus blij en gelukkig stond ik na een half uurtje weer buiten. Direct per whatsapp ervaringen uitgewisseld met Spaanse Man want die had net de dag ervoor een kies laten trekken bij dezelfde kaakchirurg.
Vervolgens heb ik zo'n 2 weken pijn gehad in de kies naast de getrokken kies en had ik een humeur om op te schieten (oké, toegegeven, kennelijk was ik nog niet van de menstruaties af en dat hielp niet mee) maar nu de cursus is afgelopen en mijn "vakantie" is begonnen, kan ik die zonder pijn beginnen.
Over een half jaar gaan we in discussie over hoe we het gat gaan opvullen maar voor voorlopig hoop ik dat ik even geen tandarts meer hoef te zien. En hoe dat gaat heb ik hier in Spanje al een keer meegemaakt, dus dat zal niet nieuw meer zijn :-).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten