Cursus Londen

Nu ik zit te wachten op een bericht van de makelaar dat mijn bod op het appartement geaccepteerd is, heb ik tijd om iets te schrijven over de cursus die ik in juni deed aan de London College of Fashion: Fashion Design Intensive

Om te beginnen, intensive was niet te veel gezegd. Het was inderdaad veel en overweldigend. En belangrijker, het bracht me wat ik gehoopt had: een manier om mijn creativiteit tot uiting te brengen. Met wat oefening ben ik nu in staat om van een willekeurig object (of zoals onze lerares zei: een vlek op de vloer) een ontwerp voor een kledingstuk te maken. Maar deze methode is breder toepasbaar, het hoeft niet perse kleding te zijn, het kan ook een kunstobject zijn. Hoewel het me aan tijd ontbreekt om te oefenen, ben ik heel blij met deze uitkomst.

Maar het leren van een methode was echter niet het meest belangrijke. In mijn leven heb ik regelmatig geprobeerd het creatieve deel in mij tot uiting te brengen maar het gaf nooit het resultaat waar ik naar op zoek was. Bijvoorbeeld in een schilderscursus dat iedereen met fijn penseel zijn best deed om een stilleven zo natuurgetrouw na te maken, terwijl ik met mijn vingers in de verf zat om vervolgens het idee van een stilleven op het papier te zetten ;-). De meeste docenten van de cursussen die ik volgde waren niet echt in staat om hier waardering voor op te brengen, noch in staat om mij te begeleiden.

Hoewel ik er van te voren niet echt bij stil had gestaan, bleek dit ook tijdens de cursus in Londen het geval te zijn. Een groep van rond de 12 personen die allemaal deden wat de lerares zei dat we moesten doen en blij waren met het resultaat behalve ik. Gepriegel in de marge. Gesprek met de lerares: het is niet verkeerd wat ik doe maar dit is het gewoon niet. Lerares keek mij aan, keek naar wat ik aan het doen was en zei: Probeer het eens op deze manier. Een manier van grote gebaren, grote, felgekleurde lijnen en ik ging helemaal los. Meer suggesties van haar kant om het nog expressiever te maken en ik ging met een heel tevreden gevoel weer terug naar mijn hotel.

De dag daarna riep mijn lerares mij om mij een paar dingen op internet te laten zien. En waar ik altijd het gevoel had dat niemand me begreep en dat ik de enige persoon op de wereld was die de wereld op mijn manier zag, kwam ik er eindelijk achter dat er meer mensen zoals ik rondlopen. OK, we zijn een minderheid ten opzichte van de rest van de wereld, maar ik ben niet in ieder geval niet in mijn eentje. En met dat besef ging er een wereld voor mij open.

De rest van de 2 weken cursus kreeg ik alle ruimte en vrijheid om op mijn manier te werken, hoewel het een aanpassing van mijn lerares vroeg om 1 persoon te hebben die weliswaar het programma volgde maar daar een eigen draai aan gaf. Er waren nog wel een paar momenten waarop de emoties de overhand kregen na zoveel jaren van niet begrepen te zijn maar de blijdschap overheerste.
Ik ben heel blij met mijn uiteindelijke ontwerpen hoewel die totaal verschillend waren van wat de rest van de groep had gedaan. Het verschil was dat ik me deze keer niet de vreemde eend in de bijt voelde. Ik mocht en kon zijn wie ik was.

Mijn lerares heeft me een stapel ideeën/manieren van patroontekenen gegeven om verder uit te zoeken en mijn inzichten te verdiepen. Hoewel op dit moment de tijd ontbreekt, ga ik daar zeker mee aan de slag. Volgens haar heb ik een talent op het gebied van patroontekenen wat niet veel mensen hebben en is het zonde om hier niets mee te doen. Na alles wat ze voor mij gedaan heeft, voel ik me moreel verplicht om in ieder geval mijn talent te onderzoeken. Of ik daar in de toekomst verder nog iets mee ga doen, is iets wat de toekomst zal leren.