Rebels

Met nog maar 1 vrijdag werken te gaan, ben ik druk bezig met het vormgeven van de 4 maanden vrij van werk. Het zou jammer zijn als ik die 4 maanden al spelletjes spelend op mijn computer doorbreng (hoewel, als dat is wat ik op dit moment nodig heb, dan zal er waarschijnlijk ook niks mis mee zijn).

In mei heb ik nog steeds mijn cursus en wil ik de morgens vrij houden om aan mijn projecten te werken. Het is nu al duidelijk dat ik de opleiding niet af ga krijgen maar ik wil wel proberen zo ver mogelijk met het programma te komen. In oktober ga ik door met de opleiding maar dan 2 avonden per week en geen 5 uur maar 3 uur per dag. Ik hoop dan mei volgend jaar het programma af te hebben en mijn certificaat te kunnen krijgen.

Dan blijven er nog 3 maanden over waarvan ik zo'n 1,5 week naar Nederland ga. En bij het nadenken over wat ik deze 3 maanden ga doen, stuitte ik op het fenomeen "regeltjes". Je kunt ze ook omschrijven als "moeten" maar dat klinkt dan direct weer minder aardig en aangenaam. Ik ben tot de ontdekking gekomen dat mijn leven van "moetens" aan elkaar hangt en dat er daarnaast nog een categorie "mag niets" is, die misschien nog eens veel schadelijker is dan de "moetens".

Een deel van deze "moetens" zijn het resultaat van de tijd dat ik amper energie had om vooruit te komen en er zijn nu eenmaal dingen die moeten. Ik kan bijvoorbeeld wel zeggen dat het niet nodig is om naar de supermarkt te gaan (en er zullen best mensen zijn die hun leven kunnen leiden zonder naar de supermarkt te gaan) maar als ik iets te eten wil hebben dan is een bezoek aan de supermarkt toch wel noodzakelijk en in ieder geval minder duur dan elke maaltijd buiten de deur te eten. 
Gecombineerd met weinig energie door ziekte, is een vaste dag om naar de supermarkt te gaan heel handig. Het geeft de mogelijkheid om mijn energie te doseren en om dingen gedaan te krijgen. Dus zaterdag is boodschappendag, met planning voor de hele week omdat er geen energie voorhanden is om later in de week ook nog boodschappen te doen.
Dit werkte goed toen mijn ziekte nog niet ontdekt was en met een autistische echtgenoot nog beter. Tegenwoordig moet ik nog steeds wel rekening houden met mijn hoeveelheid energie maar om nu strak vast te houden aan zaterdag boodschappendag, inclusief het plannen van wat ik ga eten voor een hele week is waarschijnlijk niet echt meer nodig en ook zeker niet Spaans. Voor de komende 4 maanden kan ik dit zeker loslaten en ik denk dat mijn leven er een stuk leuker door gaat worden. Hoe ik dat dan ga doen wanneer ik weer aan het werk ga, zien we dan wel weer.

Heb ik voor de "moetens" van bovenstaande categorie nog een verklaring waarom ik ze toepas (een chronische ziekte die maakt dat ik minder energie heb dan andere mensen), de andere categorie "moetens" of "mag niets" moet het zonder redelijke verklaring doen. Het zijn normen en waarden die ik mijzelf opleg, die mijn leven soms helemaal niet leuk maken maar die ik dan toch niet verander. Hoewel ik moet zeggen dat er, doordat ik mij nu steeds meer bewust ben van alles wat ik moet, een begin gemaakt wordt om te veranderen. Het is echter geen eenvoudig proces.

Om een voorbeeld te geven (en terwijl ik het hier neerschrijf is het bijna te gek voor woorden)
Douchen is voor mij een van mijn ultieme vormen van ontspanning. Ik douche dan ook graag lang en zo heet mogelijk. Ieder mens heeft zo zijn gewoonten ;-). In mijn huis komt het warme water van een geiser die op een gasfles is aangesloten. Deze gasfles gebruik ik ook voor koken. Een gasfles gaat zo'n 6 weken mee, dan is hij leeg. Een gasfles kost, lichtgewicht model, € 16,90. Het is dus niet zo dat het om gigantische bedragen gaat.
Toch stap ik in week 5 en 6 niet meer met plezier onder de douche, bang om plotseling onder een koude douche te staan. Gegeven dat douchen voor mij echt ontspanning is, zou er dus niks op tegen zijn om de gasfles eerder te vervangen om mij deze ontspanning te gunnen. Maar dan is er een stemmetje dat zegt dat ik de gasfles niet mag vervangen want nog niet leeg. Tot op heden heb ik nog niet duidelijk waarom iets in mij vindt dat een gasfles pas vervangen mag worden als hij leeg is, maar het is wel erg onaardig naar mijzelf toe dat ik mij iets ontzeg wat belangrijk voor mij is.

De "moetens" en "mag niets" zijn op dit moment in onderzoek. Om te ontdekken dat ik kan besluiten dat ik "moetens" en "mag niets" los laat om ze dan vervolgens door andere regeltjes te vervangen. Het is in ieder geval wel fijn om te weten dat ik ze los kan laten en dat ik ze niet dwangmatig toepas. Het zal mij worst wezen of ik iets op manier A of manier B doe, als er maar wel duidelijkheid is hoe ik het moet doen.

Wat in ieder geval wel duidelijk is, is dat ik op dit moment lichtelijk rebels wordt van alle beperkingen die ik heb en/of mijzelf opleg. Ik wil even geen rekening meer houden met het feit dat ik een chronische ziekte heb en daardoor mijn leven "moet" plannen (in ieder geval meer dan anderen). Ik wil onredelijke dingen doen, genieten en kijken wat het leven mij te bieden heeft. Ik wil op terrasjes zitten omdat ik daar zin in heb en er niet aan voorbij lopen omdat er iets in mij zegt dat het niet kan of niet hoort, dat ik al gegeten heb, dat het niet de juiste tijd voor een kop thee is, geldverspilling is of wat voor reden dan ook.
Ik wil doen waar ik zin in heb zonder stemmetje in mijn hoofd dat ik mijn tijd nuttig moet besteden. Ik heb het gevoel dat ik mijn hele leven braaf ben geweest (braaf naar school braaf mijn universitaire studie afgemaakt, braaf gewerkt, braaf getrouwd en braaf mij gedragen zoals van mij verwacht werd of zoals ik dacht dat het zou moeten (heb je er weer 1)) en ik heb geen zin meer om braaf te zijn.
3 maanden de tijd om te genieten en te leven (of minstens te leren hoe dat moet). Ik ben benieuwd.