Het heeft een tijdje geduurd voordat ik iets van mij heb laten horen. Dat heeft van alles te maken met de menopauze.
Wat mij heel erg dwars zit is dat mijn managers op het werk dit niet als een lichamelijk probleem zien maar als een persoonlijk probleem en daardoor ook niet erg veel begrip tonen voor de hormoonschommelingen waar ik last van heb. Dat kan zijn omdat ze, gezien hun leeftijd, geen idee hebben waar ik doorheen moet. Tijdens mijn halfjaarlijkse functioneringsgesprek heb ik te horen gekregen dat ik een half jaar heb om mijn "wangedrag" te verbeteren en indien nee, dan zouden er consequenties zijn. Hoewel het niet met zoveel woorden is gezegd, weet ik uit ervaring dat het dan of een verplichte overplaatsing of ontslag zal worden (hoewel dat laatste door HR zoveel mogelijk tegengehouden wordt omdat dat geld kost). Ik zal hoe dan ook niet ontsnappen aan een slechte beoordeling tijdens mijn jaarlijkse evaluatie ;-).
Eind november was het even helemaal op en moest ik naar de dokter om mijn verklaring van ziek zijn op te halen. Hoewel ik ervan uitging dat het de gebruikelijke 3 dagen zou zijn, was mijn huisarts zo geschrokken van hoe ik eruit zag, dat ik direct (op z'n Spaans) een stapel medicijnen voorgeschreven kreeg, dat ik volgens haar vanwege de menopauze een hormonale depressie heb en dat ik minstens een week thuis moest blijven.
Met als gevolg dat ik mij nu elke maand bij mijn dokter moet melden.
Volgens mij heb ik helemaal geen last van een depressie, alleen maar heel erg moe vanwege gebrek aan slaap maar mijn Spaans is niet voldoende om met mijn huisarts hierover in discussie te gaan.
Inmiddels ben ik weer voldoende opgeknapt en op 5 december was ik weer aan het werk.
Nu geniet ik van een lang weekend wat ik vooral van plan ben om lekker lui in mijn bed door te brengen ;-). Op dit moment heb ik serious request op de radio (laptop) en maandag schakel ik door naar de Top2000.
Het lijkt erop dat Spaanse man uit mijn leven aan het verdwijnen is. In oktober is hij begonnen met het afkicken van zijn alcoholverslaving en daardoor is op dit moment voor mij geen plaats in zijn leven. Ik vind het wel even best. In mijn eentje heb ik, met de menopauze en de problemen op het werk, wel genoeg op mijn bordje.
Op dit moment wil ik vooral rust en dat is wat ik mijzelf de komende dagen ga geven.
Ik wens iedereen een fijne kerst.
zaterdag 23 december 2017
zondag 5 november 2017
Wereldburger of niet?
Na het lezen van een reactie op mijn vorige bericht, zit ik na te denken over het zijn van wereldburger. Geen eenvoudige vraag, en nu ik 5 uur per dag werk en 5 uur per dag cursus heb (op vrijdag 7 uur werk en 5 uur cursus) blijft er ook niet veel tijd over om over dit soort vraagstukken mijn licht te laten schijnen.
Ik woon nu al weer meer dan 3,5 jaar in Spanje en het is duidelijk dat ik voor de Spanjaarden altijd een buitenlander zal blijven, hoewel ik absoluut hun respect heb verdiend door de taal te leren en mij aan te passen aan hun gewoonten en cultuur. Aan de andere kant zijn er reacties van mijn kant die zo ingebakken zijn dat ik niet eens zie dat ze, zeker in ogen van een Spanjaard, zo vreselijk direct Nederlands zijn. Het is de cultuur waarin ik ben opgegroeid en het kost heel erg veel tijd en vooral tact om van beide kanten begrip te kweken. In hoeverre dat begrip mogelijk is, is afhankelijk van de achtergrond van de desbetreffende Spanjaard.
Veel Spanjaarden, zeker die van mijn leeftijd en meer nog in Andalucia (als zijnde de meest arme regio in Spanje), zijn nog nooit in het buitenland geweest. Soms zelfs nog niet eens buiten hun regio. Spaanse Man is 1x in Duitsland geweest voor zijn werk maar verder niet en ook voor hem gaat er niks boven Andalucia. Eén van zijn dooddoeners als ik iets vertel over hoe het in Nederland gaat, is: Je bent nu in Spanje/Andalucia. Einde discussie.
Voordeel is dat Spaanse Man in ieder geval veel gelezen heeft en daardoor in staat is iets verder te kijken dan neus lang is. Anders zou onze vriendschap ook niet meer dan een jaar overleeft hebben.
Om 3 voorbeelden te geven van cultuurverschillen die ik recent tegen kwam:
Op het werk
Mijn manager (Spaanse) eist respect van mij, alleen omdat ze hoger in rang is. In Spanje heel normaal maar ik moet in Nederland de eerste manager nog tegenkomen die dit in zijn hoofd zal halen. In Nederland moet je als manager respect verdienen door hoe je je werk doet.
Een discussie in de moestuin:
Als een vriendje blijft slapen in huis van ouders en dochter, dan moet dat in aparte slaapkamers. Einde discussie. Ik herinner mij nog een discussie met mijn moeder toen mijn eerste serieuze vriendje bleef slapen. Zij vroeg waar ik het extra matras in mijn slaapkamer wilde hebben terwijl ik heel verontwaardigd zei dat hij op de zolderkamer moest slapen. Nu is Andalucia wel meer conservatief dan andere regio's in Spanje, maar het geeft wel aan hoe diep cultuur in ons geworteld is.
Op de cursus:
Ik kwam op de cursus na het werk (vanwege een vergadering met mijn klant waren mijn werkuren verschoven en ging ik direct door) en was gaar. Komt mijn lerares vragen waar ze mij mee kon helpen en mijn reactie was: laat me even alleen. In Nederland kun je dit maken, maar iedereen op mijn cursus was geschokt. Voordeel was dat ik merkte dat mijn reactie kennelijk niet zo gepast was, dus dan zijn excuses snel gemaakt en kun je afspraken maken over een volgende keer.
En ook als ik aan Nederland denk, ik heb de Nederlandse nationaliteit, ik ben er geboren en getogen. Maar ik voel mij meer noorderling dan Nederlander, inclusief het wantrouwen tegen de regering die, in mijn mening, ervan uitgaat dat Nederland de Randstad is en dat de wereld bij Zwolle ophoudt. Ook op het werk, waar we met zo'n 150/200 Nederlanders zijn is het verschil tussen westerlingen, zuiderlingen en noorderlingen merkbaar.
Met hard werken denk ik dat het mogelijk is om je bewust te worden van het effect dat cultuur heeft op onze gedachten en gedragingen. Maar ik denk niet dat het helemaal uit te bannen is. In zoverre weet ik ook niet of het mogelijk is om echt wereldburger te zijn. Zolang het mogelijk is om van beide kanten om respect op te brengen, kun je een eind komen maar er zijn dingen die waarschijnlijk nooit te begrijpen zijn en het is de vraag of je in staat bent om daar op zijn minst niet veroordelend tegenover te staan of begrip voor op te brengen.
Als je maar lang genoeg het gevoel hebt dat je niet mag zijn wie je bent (en dat is het gevoel wat veel Catalanen hebben) dan komt er een moment dat je in opstand komt. Hoewel de meerderheid van de Catalanen geen onafhankelijkheid wil maar wel meer zeggenschap over hoe zij dingen in hun autonome provincie willen regelen (in Spanje hebben de provincies meer zeggenschap over hoe zij dingen willen regelen dan in Nederland) en hoe de verdeling van het geld tussen de staat en de provincies moet plaats vinden. In die zin is het ook een economische discussie.
In hoeverre een situatie uit de hand loopt, hangt van veel factoren af.
Nu ik ook voor het Belgische kantoor van mijn klant werkt met het kantoor in Brussel, krijg ik af en toe e-mails van medewerkers dat zij, omdat het kantoor in Brussel staat, in hun taal van keuze aangesproken willen worden. Dat is wettelijk geregeld en daar zit een groot verschil met Spanje, voor zover ik dat kan zien vanuit hier. In België zijn de rechten van Vlamingen en Walen vastgelegd en in het beleid wordt (misschien niet naar de zin van iedereen) rekening gehouden met het feit dat er Walen en Vlamingen zijn.
In Spanje is vastgelegd dat Spanje 1 is, zonder enige uitzondering, terwijl Spanje als land nooit 1 land geweest is. En dat is waar de problemen voor een groot deel vandaan komen en wat de belangrijkste politieke vraag is: hoe zien wij, als Spaanse regering, Spanje en hoe gaan wij dat vormgeven?
Tot op heden heb ik niet de indruk dat dit een vraag is die de Spaanse regering bezig houdt. Die zien het meer als een schending van de wet dan als een politieke kwestie.
Maar vanwege mijn rooster, moet ik heel eerlijk toegeven dat ik de afgelopen maand niet heel erg het nieuws heb bijgehouden. Het lezen van Spaanse kranten kost energie en tijd en van beiden heb ik op dit moment te weinig.
Ik woon nu al weer meer dan 3,5 jaar in Spanje en het is duidelijk dat ik voor de Spanjaarden altijd een buitenlander zal blijven, hoewel ik absoluut hun respect heb verdiend door de taal te leren en mij aan te passen aan hun gewoonten en cultuur. Aan de andere kant zijn er reacties van mijn kant die zo ingebakken zijn dat ik niet eens zie dat ze, zeker in ogen van een Spanjaard, zo vreselijk direct Nederlands zijn. Het is de cultuur waarin ik ben opgegroeid en het kost heel erg veel tijd en vooral tact om van beide kanten begrip te kweken. In hoeverre dat begrip mogelijk is, is afhankelijk van de achtergrond van de desbetreffende Spanjaard.
Veel Spanjaarden, zeker die van mijn leeftijd en meer nog in Andalucia (als zijnde de meest arme regio in Spanje), zijn nog nooit in het buitenland geweest. Soms zelfs nog niet eens buiten hun regio. Spaanse Man is 1x in Duitsland geweest voor zijn werk maar verder niet en ook voor hem gaat er niks boven Andalucia. Eén van zijn dooddoeners als ik iets vertel over hoe het in Nederland gaat, is: Je bent nu in Spanje/Andalucia. Einde discussie.
Voordeel is dat Spaanse Man in ieder geval veel gelezen heeft en daardoor in staat is iets verder te kijken dan neus lang is. Anders zou onze vriendschap ook niet meer dan een jaar overleeft hebben.
Om 3 voorbeelden te geven van cultuurverschillen die ik recent tegen kwam:
Op het werk
Mijn manager (Spaanse) eist respect van mij, alleen omdat ze hoger in rang is. In Spanje heel normaal maar ik moet in Nederland de eerste manager nog tegenkomen die dit in zijn hoofd zal halen. In Nederland moet je als manager respect verdienen door hoe je je werk doet.
Een discussie in de moestuin:
Als een vriendje blijft slapen in huis van ouders en dochter, dan moet dat in aparte slaapkamers. Einde discussie. Ik herinner mij nog een discussie met mijn moeder toen mijn eerste serieuze vriendje bleef slapen. Zij vroeg waar ik het extra matras in mijn slaapkamer wilde hebben terwijl ik heel verontwaardigd zei dat hij op de zolderkamer moest slapen. Nu is Andalucia wel meer conservatief dan andere regio's in Spanje, maar het geeft wel aan hoe diep cultuur in ons geworteld is.
Op de cursus:
Ik kwam op de cursus na het werk (vanwege een vergadering met mijn klant waren mijn werkuren verschoven en ging ik direct door) en was gaar. Komt mijn lerares vragen waar ze mij mee kon helpen en mijn reactie was: laat me even alleen. In Nederland kun je dit maken, maar iedereen op mijn cursus was geschokt. Voordeel was dat ik merkte dat mijn reactie kennelijk niet zo gepast was, dus dan zijn excuses snel gemaakt en kun je afspraken maken over een volgende keer.
En ook als ik aan Nederland denk, ik heb de Nederlandse nationaliteit, ik ben er geboren en getogen. Maar ik voel mij meer noorderling dan Nederlander, inclusief het wantrouwen tegen de regering die, in mijn mening, ervan uitgaat dat Nederland de Randstad is en dat de wereld bij Zwolle ophoudt. Ook op het werk, waar we met zo'n 150/200 Nederlanders zijn is het verschil tussen westerlingen, zuiderlingen en noorderlingen merkbaar.
Met hard werken denk ik dat het mogelijk is om je bewust te worden van het effect dat cultuur heeft op onze gedachten en gedragingen. Maar ik denk niet dat het helemaal uit te bannen is. In zoverre weet ik ook niet of het mogelijk is om echt wereldburger te zijn. Zolang het mogelijk is om van beide kanten om respect op te brengen, kun je een eind komen maar er zijn dingen die waarschijnlijk nooit te begrijpen zijn en het is de vraag of je in staat bent om daar op zijn minst niet veroordelend tegenover te staan of begrip voor op te brengen.
Als je maar lang genoeg het gevoel hebt dat je niet mag zijn wie je bent (en dat is het gevoel wat veel Catalanen hebben) dan komt er een moment dat je in opstand komt. Hoewel de meerderheid van de Catalanen geen onafhankelijkheid wil maar wel meer zeggenschap over hoe zij dingen in hun autonome provincie willen regelen (in Spanje hebben de provincies meer zeggenschap over hoe zij dingen willen regelen dan in Nederland) en hoe de verdeling van het geld tussen de staat en de provincies moet plaats vinden. In die zin is het ook een economische discussie.
In hoeverre een situatie uit de hand loopt, hangt van veel factoren af.
Nu ik ook voor het Belgische kantoor van mijn klant werkt met het kantoor in Brussel, krijg ik af en toe e-mails van medewerkers dat zij, omdat het kantoor in Brussel staat, in hun taal van keuze aangesproken willen worden. Dat is wettelijk geregeld en daar zit een groot verschil met Spanje, voor zover ik dat kan zien vanuit hier. In België zijn de rechten van Vlamingen en Walen vastgelegd en in het beleid wordt (misschien niet naar de zin van iedereen) rekening gehouden met het feit dat er Walen en Vlamingen zijn.
In Spanje is vastgelegd dat Spanje 1 is, zonder enige uitzondering, terwijl Spanje als land nooit 1 land geweest is. En dat is waar de problemen voor een groot deel vandaan komen en wat de belangrijkste politieke vraag is: hoe zien wij, als Spaanse regering, Spanje en hoe gaan wij dat vormgeven?
Tot op heden heb ik niet de indruk dat dit een vraag is die de Spaanse regering bezig houdt. Die zien het meer als een schending van de wet dan als een politieke kwestie.
Maar vanwege mijn rooster, moet ik heel eerlijk toegeven dat ik de afgelopen maand niet heel erg het nieuws heb bijgehouden. Het lezen van Spaanse kranten kost energie en tijd en van beiden heb ik op dit moment te weinig.
woensdag 4 oktober 2017
Wonen in Spanje op dit moment
Sinds een tijdje kreeg ik van mijn vriendin in Nederland foto's met stukken uit de krant naar aanleiding van het referendum voor Cataluña. Waarop ik weblinks stuurde van de linkse krant in Spanje die alleen online te lezen is. Vervolgens werd ik afgelopen zondag bestookt met berichtjes over wat er gebeurde in Spanje door familie en vrienden die zich ongerust maakten.
Een artikel in de linkse krant vatte het maandag goed samen:
Het buitenland heeft het over het buitensporig geweld en meer dan 800 gewonden terwijl de minister-president zegt dat "we een voorbeeld voor de wereld zijn geweest".
Met tweets vanuit de rechtse-conservatieve partijen die het aantal gewonden in twijfel trekken in de trant van "Willen degenen die een nagel hebben gebroken opstaan".
Dit geeft goed weer hoe ver de regering en het overgrote deel van de media van de wereld af staan.
Ik woon nu 3,5 jaar in Spanje en als er iets inmiddels al duidelijk was, dan was het wel dat Spanje misschien op papier een democratie lijkt maar het in de praktijk niet is. Een vooraanstaande econoom en Catalaan, Vincenc Navarro, heeft het over de imperfecte democratie. De overgang van dictatuur naar democratie is op zo'n manier geregeld dat de rechts-conservatieven aan de macht konden blijven en de meest belangrijke staatsinstituten ook niet opgesteld werden voor andere partijen. Bovendien is de macht van de katholieke kerk ook niet gebroken en zijn de media ook in handen van de rechts-conservatieven (hierover heb ik al eerder iets geschreven).
De Guerra Civil wordt hier gepresenteerd als een noodzakelijke actie terwijl het in feite de omverwerping van een democratisch gekozen regering ging, die tegen de belangen van de minderheid (geld en kerk) in gingen.
Volgens de artikelen die ik inmiddels gelezen heb, draait het in het geval van Cataluña om de visie van Spanje: is het een nationaal land waarbij iedereen in eerste instantie Spanjaard is (de visie van de Partido Popular en ook verwoord in de grondwet) of draait het om een pluri-nationale staat waarbij je naast Spanjaard ook Catalaan, Andalusiër of Castilliaan mag zijn en vast kan en mag houden aan je eigen "nationaliteit". Vergelijkbaar met het verbieden aan de Friezen om zich Fries te mogen voelen, hun taal te spreken en het kaatsen te verbieden.
Dus wat er aan de hand is, is een politiek probleem/vraagstuk wat vanuit de regering als een probleem van ordeverstoring en niet conform het recht wordt gepresenteerd. Vervolgens werden de hakken in het zand gezet met als gevolg dat de boel uit de hand liep. Het gedrag van de regering in Madrid heeft ervoor gezorgd dat mensen die niet van plan waren te stemmen (de meerderheid van de Catalanen wil helemaal geen onafhankelijkheid, wel meer autonomie om hun eigen cultuur te beleven) toch naar de stembus gingen.
Daarentegen is de Generalitat van Cataluña (de besturders van Cataluña) ook niet geheel vrij van smetten. Bij het uitschrijven van het referendum wisten ze wel degelijk dat het illegaal zou zijn. In plaats van de dialoog te zoeken, hebben ze bewust de confrontatie gezocht.
Bovendien zijn zowel de regering in Madrid en de Generalitat zo extreem verweven in corruptieschandalen dat het referendum als dekmantel is gebruikt om de aandacht van alle corruptieschandalen af te wenden.
Door de dreigende taal van de regering, veranderde de beweging in Cataluña zich in een breder gedragen beweging met een roep tot meer democratie en afrekening met het huidige politieke systeem. Er zijn ook linkse vakbonden geweest die opgeroepen hebben om nee te stemmen voor onafhankelijkheid maar de stem op die manier te laten gelden als roep om meer democratie en respect voor het recht om zich uit te mogen spreken.
Vandaag las ik dat de koning zo dom is geweest zich in het conflict te mengen en de onafhankelijkheid van Cataluña te veroordelen als een actie tegen Spanje. Geen woord over het gebruikte geweld en dan laat ik nog maar buiten beschouwing dat de koning eigenlijk boven alle partijen behoord te staan. Hij volgt de foute versie van de huidige regering (die volgens de media zijn langste tijd nu wel gehad heeft, zowel links als rechts) dat het een kwestie van ordeverstoring is en geen politiek vraagstuk.
Dit zal zijn positie niet goed doen, temeer omdat hij zijn macht dankt aan het feit dat zijn vader bijna hoogst persoonlijk door Franco in het zadel is geholpen. Dat is nog steeds door een hoop Spanjaarden nog niet vergeten.
Is dat een reden om Spanje te verlaten, zoals in een reactie op mijn vorige bericht werd geplaatst? Ik denk van niet. Spanje is zoals het is en ik denk dat een vertrek naar een ander land niet zal helpen om dit te veranderen. Ik geloof meer in de kracht om van binnenuit te veranderen. Als ik hier blijf, regelmatig het nieuws bekijk en daar met Spanjaarden over praat, vanuit mijn Nederlandse achtergrond, dan zal ik waarschijnlijk meer bereiken dan als ik terug ga naar Nederland, ook al besef ik wel degelijk dat het voor voorlopig een druppel op de gloeiende plaat zal zijn.
Een artikel in de linkse krant vatte het maandag goed samen:
Het buitenland heeft het over het buitensporig geweld en meer dan 800 gewonden terwijl de minister-president zegt dat "we een voorbeeld voor de wereld zijn geweest".
Met tweets vanuit de rechtse-conservatieve partijen die het aantal gewonden in twijfel trekken in de trant van "Willen degenen die een nagel hebben gebroken opstaan".
Dit geeft goed weer hoe ver de regering en het overgrote deel van de media van de wereld af staan.
Ik woon nu 3,5 jaar in Spanje en als er iets inmiddels al duidelijk was, dan was het wel dat Spanje misschien op papier een democratie lijkt maar het in de praktijk niet is. Een vooraanstaande econoom en Catalaan, Vincenc Navarro, heeft het over de imperfecte democratie. De overgang van dictatuur naar democratie is op zo'n manier geregeld dat de rechts-conservatieven aan de macht konden blijven en de meest belangrijke staatsinstituten ook niet opgesteld werden voor andere partijen. Bovendien is de macht van de katholieke kerk ook niet gebroken en zijn de media ook in handen van de rechts-conservatieven (hierover heb ik al eerder iets geschreven).
De Guerra Civil wordt hier gepresenteerd als een noodzakelijke actie terwijl het in feite de omverwerping van een democratisch gekozen regering ging, die tegen de belangen van de minderheid (geld en kerk) in gingen.
Volgens de artikelen die ik inmiddels gelezen heb, draait het in het geval van Cataluña om de visie van Spanje: is het een nationaal land waarbij iedereen in eerste instantie Spanjaard is (de visie van de Partido Popular en ook verwoord in de grondwet) of draait het om een pluri-nationale staat waarbij je naast Spanjaard ook Catalaan, Andalusiër of Castilliaan mag zijn en vast kan en mag houden aan je eigen "nationaliteit". Vergelijkbaar met het verbieden aan de Friezen om zich Fries te mogen voelen, hun taal te spreken en het kaatsen te verbieden.
Dus wat er aan de hand is, is een politiek probleem/vraagstuk wat vanuit de regering als een probleem van ordeverstoring en niet conform het recht wordt gepresenteerd. Vervolgens werden de hakken in het zand gezet met als gevolg dat de boel uit de hand liep. Het gedrag van de regering in Madrid heeft ervoor gezorgd dat mensen die niet van plan waren te stemmen (de meerderheid van de Catalanen wil helemaal geen onafhankelijkheid, wel meer autonomie om hun eigen cultuur te beleven) toch naar de stembus gingen.
Daarentegen is de Generalitat van Cataluña (de besturders van Cataluña) ook niet geheel vrij van smetten. Bij het uitschrijven van het referendum wisten ze wel degelijk dat het illegaal zou zijn. In plaats van de dialoog te zoeken, hebben ze bewust de confrontatie gezocht.
Bovendien zijn zowel de regering in Madrid en de Generalitat zo extreem verweven in corruptieschandalen dat het referendum als dekmantel is gebruikt om de aandacht van alle corruptieschandalen af te wenden.
Door de dreigende taal van de regering, veranderde de beweging in Cataluña zich in een breder gedragen beweging met een roep tot meer democratie en afrekening met het huidige politieke systeem. Er zijn ook linkse vakbonden geweest die opgeroepen hebben om nee te stemmen voor onafhankelijkheid maar de stem op die manier te laten gelden als roep om meer democratie en respect voor het recht om zich uit te mogen spreken.
Vandaag las ik dat de koning zo dom is geweest zich in het conflict te mengen en de onafhankelijkheid van Cataluña te veroordelen als een actie tegen Spanje. Geen woord over het gebruikte geweld en dan laat ik nog maar buiten beschouwing dat de koning eigenlijk boven alle partijen behoord te staan. Hij volgt de foute versie van de huidige regering (die volgens de media zijn langste tijd nu wel gehad heeft, zowel links als rechts) dat het een kwestie van ordeverstoring is en geen politiek vraagstuk.
Dit zal zijn positie niet goed doen, temeer omdat hij zijn macht dankt aan het feit dat zijn vader bijna hoogst persoonlijk door Franco in het zadel is geholpen. Dat is nog steeds door een hoop Spanjaarden nog niet vergeten.
Is dat een reden om Spanje te verlaten, zoals in een reactie op mijn vorige bericht werd geplaatst? Ik denk van niet. Spanje is zoals het is en ik denk dat een vertrek naar een ander land niet zal helpen om dit te veranderen. Ik geloof meer in de kracht om van binnenuit te veranderen. Als ik hier blijf, regelmatig het nieuws bekijk en daar met Spanjaarden over praat, vanuit mijn Nederlandse achtergrond, dan zal ik waarschijnlijk meer bereiken dan als ik terug ga naar Nederland, ook al besef ik wel degelijk dat het voor voorlopig een druppel op de gloeiende plaat zal zijn.
dinsdag 22 augustus 2017
Inschattingsfoutje
Natuurlijk had ik er wel over gelezen maar leek het op een "ver van mijn bed show". Van alles wat er beschreven werd, kon ik mij niet echt een voorstelling maken. En dat het zo ingrijpend zou kunnen zijn, leek mij lichtelijk overdreven.
Tot vorige maand, toen ik mijzelf niet meer herkende (en mijn vrienden mij nog minder). Toen sloeg de waarheid keihard toe en was er geen ontkennen meer mogelijk: de overgang/menopauze had keihard toegeslagen.
Gisteren vond mijn huisarts het nodig om mijn laatste illusie in duigen te laten vallen. Dat ik regelmatig het ineens erg warm had en begon te zweten kwam echt niet doordat de temperaturen weer in de bovenste helft van de 30C zitten. Dat waren toch echt opvliegers.
Op dit moment vind ik de opvliegers niet het ergste. En het scheelt dat ik nu in een land woon waar het gebruik van een waaier tot de dagelijkse cultuur hoort.
Wat mij vooral heel erg tegenvalt is dat ik echt een vreselijk humeur heb, wat voor geen meter bij mij past. Hoe hard ik ook mijn best doe om mijn emoties te controleren, het lukt me niet. Dus mijn collega's krijgen regelmatig een snauw om de oren en Spaanse man zet mij regelmatig op de bank terwijl hij in de keuken zijn gang gaat om een woordenwisseling te voorkomen. Het scheelt dat hij bij zijn moeder en zijn zussen heeft gezien wat voor effect de overgang heeft dus hij is redelijk in staat te incasseren.
Sinds deze maand heb ik besloten om mijn zaterdagen in bed door te brengen. 's Morgens eerst op stap voor de benodigde boodschappen (wat vanwege augustus vakantiemaand en dus veel gesloten of alleen maar 's morgens open, of later open niet al te gemakkelijk is) en daarna met laptop met video's, handdoek en wat te eten in bed kruipen. En het meest belangrijkste: mij even volledig van de wereld af te sluiten.
Vroeger, thuis, hadden we op de wc een poster hangen met daarop de tekst: En als ik dan een aanval van werklust krijg, ga ik heel stil in een hoekje zitten en wacht tot de aanval voorbij gaat.
Ik denk dat ik werklust maar voor menopauze ga vervangen en heel hard ga hopen dat het snel voorbij zal zijn.
Tot vorige maand, toen ik mijzelf niet meer herkende (en mijn vrienden mij nog minder). Toen sloeg de waarheid keihard toe en was er geen ontkennen meer mogelijk: de overgang/menopauze had keihard toegeslagen.
Gisteren vond mijn huisarts het nodig om mijn laatste illusie in duigen te laten vallen. Dat ik regelmatig het ineens erg warm had en begon te zweten kwam echt niet doordat de temperaturen weer in de bovenste helft van de 30C zitten. Dat waren toch echt opvliegers.
Op dit moment vind ik de opvliegers niet het ergste. En het scheelt dat ik nu in een land woon waar het gebruik van een waaier tot de dagelijkse cultuur hoort.
Wat mij vooral heel erg tegenvalt is dat ik echt een vreselijk humeur heb, wat voor geen meter bij mij past. Hoe hard ik ook mijn best doe om mijn emoties te controleren, het lukt me niet. Dus mijn collega's krijgen regelmatig een snauw om de oren en Spaanse man zet mij regelmatig op de bank terwijl hij in de keuken zijn gang gaat om een woordenwisseling te voorkomen. Het scheelt dat hij bij zijn moeder en zijn zussen heeft gezien wat voor effect de overgang heeft dus hij is redelijk in staat te incasseren.
Sinds deze maand heb ik besloten om mijn zaterdagen in bed door te brengen. 's Morgens eerst op stap voor de benodigde boodschappen (wat vanwege augustus vakantiemaand en dus veel gesloten of alleen maar 's morgens open, of later open niet al te gemakkelijk is) en daarna met laptop met video's, handdoek en wat te eten in bed kruipen. En het meest belangrijkste: mij even volledig van de wereld af te sluiten.
Vroeger, thuis, hadden we op de wc een poster hangen met daarop de tekst: En als ik dan een aanval van werklust krijg, ga ik heel stil in een hoekje zitten en wacht tot de aanval voorbij gaat.
Ik denk dat ik werklust maar voor menopauze ga vervangen en heel hard ga hopen dat het snel voorbij zal zijn.
zaterdag 8 juli 2017
Verhuisd
Voordat ik mij weer een dag bezig ga houden met het zoeken van een plek voor al mijn spullen, ga ik eerst maar even hier een update over de verhuizing en mijn nieuwe huisje geven. Want ja, dat had ik natuurlijk alleen maar op foto´s gezien en dan is het altijd maar afwachten of het in het echt net zo goed is.
Het krijgen van de sleutels verliep weer eens lekker op z´n Spaans. Ik hoefde me geen zorgen te maken, de sleutels zouden voor 30 juni in mijn bezit zijn. Uiteindelijk werd het een week van over en weer berichten versturen want het meisje dat nu nog in het appartement woonde was toch niet eerder weg en het moest nog schoongemaakt en... Na aandringen van mijn kant (hopelijk meer op Spaanse manier dan Nederlandse manier), was het mogelijk om op donderdag 29 juni de sleutels af te halen, waarna mijn nieuwe huisbaas volledig vergeten was dat we een afspraak hadden.
Maar goed, via via kwamen de sleutels toch op 29 juni in mijn bezit.
Spaanse man stond erop om donderdag mij te helpen met het overbrengen van de eerste spullen zodat ik direct in het nieuwe huisje zou kunnen slapen. Hoewel ik een foto had gestuurd van de opgestapelde dozen en hij dus eerder had kunnen zien dat het misschien wel veel was, was de aanblik van de spullen die verhuisd moesten worden dusdanig dat hij direct van mening veranderde en besloot dat de verhuizing per auto zou gaan.
Mij best, het zou veel sneller gaan en het geklaag van Spaanse man over hoe ingewikkeld het was om in het centrum van de stad te rijden met een auto en te parkeren zou ik wel overleven ;-). (geen idee of dit typisch automobilisten eigen is of Spaans).
Gevolg was in ieder geval dat het grootste gedeelte in 3x rijden over was en er voor mij nog een paar keer lopen overbleef. Het weer was omgeslagen van tegen de 40C naar rond de 30C, dus alles ging perfect.
Op vrijdag belde mijn oude huisbaas om te vragen of ik het contract ging verlengen. Ik vertelde hem dat ik op dit moment aan het verhuizen was en dat ik maandag de sleutels in kon leveren. Hij was boos dat ik hem niet eerder op de hoogte had gebracht waarna ik hem vriendelijk liet weten dat ik hem 2 sms en 2 whatsapp had gestuurd. Volgens hem gold dat niet maar uit alles bleek duidelijk dat hij wel degelijk op de hoogte was en dat hij mijn sms ontvangen had.
Afgelopen maandag de sleutels ingeleverd en dat was het dan. Volgens mij zijn we allebei blij dat we niets meer met elkaar te maken hebben.
Het nieuwe huisje is oud (het hele gebouw is oud en tamelijk slecht onderhouden) en niet heel groot (in totaal zo'n 20m2) maar een aparte slaapkamer is wel aangenaam. Wat niet op de foto's stond maar wel fijn is met de opleiding die ik ga doen, is dat er een bureauplank aan de muur in de slaapkamer is gemaakt. Een ideale plek om mijn naaimachines neer te zetten.
Het is ook veel lichter dan mijn vorige huisje. Ik hoef niet meer bij het opstaan het licht aan te doen en pas bij het slapen gaan weer uit te doen. Veel zon heb ik niet (wat volgens Spaanse man een nadeel is, vooral in de winter) maar met de warmte in de zomer geloof ik niet dat dit een probleem zal zijn.
De tegels op de vloer zijn licht, wat waarschijnlijk het zal helpen met het overtrekken van patronen als ik met mijn opleiding begin. In mijn vorige huisje waren ze donker terra-kleurig wat, in combinatie met het gebrek aan licht, het bijna onmogelijk maakte om een patroon te volgen.
De keuken is een beetje raar ingedeeld maar dat zal een kwestie van wennen zijn. Ik mis de grote kast die ik in mijn vorige huisje naast mijn kleine keukenblokje had. Met name een plek voor mijn oven zoeken zal niet eenvoudig zijn.
Ik kook op butaan en dat wordt ook gebruikt voor de geiser voor warm water. Ik kan dus weer net zolang douchen als ik wil in plaats van mij te moeten haasten omdat ik maar 50 liter warm water heb. Dat is echt een enorme verbetering. Nadeel is het omhoog slepen van de volle gasflessen, die zo rond de 30 tot 35 kilo wegen.
Ik was heel blij toen ik de deur voor de eerste keer open deed. Ik merk dat ik nu wat minder enthousiast ben maar dat komt waarschijnlijk meer door het gedoe op mijn werk en het leven in een chaos dan dat mijn mening veranderd is (tenminste, ik kan me niet een voorval herinneren waardoor ik ineens minder blij ben met mijn nieuwe plekje).
Het is wel beduidend verder dan de vorige 2 plekken waar ik gewoond heb. Om op tijd op mijn werk te komen moet ik nu 10 minuten meer rekenen. Gelukkig is er wel de mogelijkheid om mijn vouwfiets beneden vast te zetten in plaats van hem elke keer de trappen op te slepen.
Wat elke keer ingewikkeld blijft is het zoeken van een plek voor alles. In Nederland verhuis je met al je meubels dus als je de meubels op zijn plek heb gezet kan je alles weer net zo in de kasten stoppen als daarvoor. Hier huur je gemeubileerd, dus je moet het doen met wat er is. Voordeel is dat het verhuizen snel gaat maar nadeel is dat je elke keer weer een indeling moet verzinnen en dat is waar ik nu mee bezig ben. Er is wel opbergruimte, maar hoog en voor mij, zelfs op een stoel, niet eenvoudig te bereiken. Meer dus voor spullen die ik voor lange tijd niet nodig heb en daar heb ik niet veel van.
Uiteindelijk zal alles wel zijn plek krijgen en zal het niet meer voelen alsof er een kleine explosie heeft plaats gevonden.
Nu is het tijd om wat te eten te koken (lees: eerst een afwas wegwerken en dan de boontjes en sla uit de moestuin bereiden) en daarna gaan we vrolijk verder met het verplaatsen van dozen. En als het vandaag niet afkomt dan is er altijd weer een volgend weekend. Ik begin te wennen aan het Spaanse mañana.
Het krijgen van de sleutels verliep weer eens lekker op z´n Spaans. Ik hoefde me geen zorgen te maken, de sleutels zouden voor 30 juni in mijn bezit zijn. Uiteindelijk werd het een week van over en weer berichten versturen want het meisje dat nu nog in het appartement woonde was toch niet eerder weg en het moest nog schoongemaakt en... Na aandringen van mijn kant (hopelijk meer op Spaanse manier dan Nederlandse manier), was het mogelijk om op donderdag 29 juni de sleutels af te halen, waarna mijn nieuwe huisbaas volledig vergeten was dat we een afspraak hadden.
Maar goed, via via kwamen de sleutels toch op 29 juni in mijn bezit.
Spaanse man stond erop om donderdag mij te helpen met het overbrengen van de eerste spullen zodat ik direct in het nieuwe huisje zou kunnen slapen. Hoewel ik een foto had gestuurd van de opgestapelde dozen en hij dus eerder had kunnen zien dat het misschien wel veel was, was de aanblik van de spullen die verhuisd moesten worden dusdanig dat hij direct van mening veranderde en besloot dat de verhuizing per auto zou gaan.
Mij best, het zou veel sneller gaan en het geklaag van Spaanse man over hoe ingewikkeld het was om in het centrum van de stad te rijden met een auto en te parkeren zou ik wel overleven ;-). (geen idee of dit typisch automobilisten eigen is of Spaans).
Gevolg was in ieder geval dat het grootste gedeelte in 3x rijden over was en er voor mij nog een paar keer lopen overbleef. Het weer was omgeslagen van tegen de 40C naar rond de 30C, dus alles ging perfect.
Op vrijdag belde mijn oude huisbaas om te vragen of ik het contract ging verlengen. Ik vertelde hem dat ik op dit moment aan het verhuizen was en dat ik maandag de sleutels in kon leveren. Hij was boos dat ik hem niet eerder op de hoogte had gebracht waarna ik hem vriendelijk liet weten dat ik hem 2 sms en 2 whatsapp had gestuurd. Volgens hem gold dat niet maar uit alles bleek duidelijk dat hij wel degelijk op de hoogte was en dat hij mijn sms ontvangen had.
Afgelopen maandag de sleutels ingeleverd en dat was het dan. Volgens mij zijn we allebei blij dat we niets meer met elkaar te maken hebben.
Het nieuwe huisje is oud (het hele gebouw is oud en tamelijk slecht onderhouden) en niet heel groot (in totaal zo'n 20m2) maar een aparte slaapkamer is wel aangenaam. Wat niet op de foto's stond maar wel fijn is met de opleiding die ik ga doen, is dat er een bureauplank aan de muur in de slaapkamer is gemaakt. Een ideale plek om mijn naaimachines neer te zetten.
Het is ook veel lichter dan mijn vorige huisje. Ik hoef niet meer bij het opstaan het licht aan te doen en pas bij het slapen gaan weer uit te doen. Veel zon heb ik niet (wat volgens Spaanse man een nadeel is, vooral in de winter) maar met de warmte in de zomer geloof ik niet dat dit een probleem zal zijn.
De tegels op de vloer zijn licht, wat waarschijnlijk het zal helpen met het overtrekken van patronen als ik met mijn opleiding begin. In mijn vorige huisje waren ze donker terra-kleurig wat, in combinatie met het gebrek aan licht, het bijna onmogelijk maakte om een patroon te volgen.
De keuken is een beetje raar ingedeeld maar dat zal een kwestie van wennen zijn. Ik mis de grote kast die ik in mijn vorige huisje naast mijn kleine keukenblokje had. Met name een plek voor mijn oven zoeken zal niet eenvoudig zijn.
Ik kook op butaan en dat wordt ook gebruikt voor de geiser voor warm water. Ik kan dus weer net zolang douchen als ik wil in plaats van mij te moeten haasten omdat ik maar 50 liter warm water heb. Dat is echt een enorme verbetering. Nadeel is het omhoog slepen van de volle gasflessen, die zo rond de 30 tot 35 kilo wegen.
Ik was heel blij toen ik de deur voor de eerste keer open deed. Ik merk dat ik nu wat minder enthousiast ben maar dat komt waarschijnlijk meer door het gedoe op mijn werk en het leven in een chaos dan dat mijn mening veranderd is (tenminste, ik kan me niet een voorval herinneren waardoor ik ineens minder blij ben met mijn nieuwe plekje).
Het is wel beduidend verder dan de vorige 2 plekken waar ik gewoond heb. Om op tijd op mijn werk te komen moet ik nu 10 minuten meer rekenen. Gelukkig is er wel de mogelijkheid om mijn vouwfiets beneden vast te zetten in plaats van hem elke keer de trappen op te slepen.
Wat elke keer ingewikkeld blijft is het zoeken van een plek voor alles. In Nederland verhuis je met al je meubels dus als je de meubels op zijn plek heb gezet kan je alles weer net zo in de kasten stoppen als daarvoor. Hier huur je gemeubileerd, dus je moet het doen met wat er is. Voordeel is dat het verhuizen snel gaat maar nadeel is dat je elke keer weer een indeling moet verzinnen en dat is waar ik nu mee bezig ben. Er is wel opbergruimte, maar hoog en voor mij, zelfs op een stoel, niet eenvoudig te bereiken. Meer dus voor spullen die ik voor lange tijd niet nodig heb en daar heb ik niet veel van.
Uiteindelijk zal alles wel zijn plek krijgen en zal het niet meer voelen alsof er een kleine explosie heeft plaats gevonden.
Nu is het tijd om wat te eten te koken (lees: eerst een afwas wegwerken en dan de boontjes en sla uit de moestuin bereiden) en daarna gaan we vrolijk verder met het verplaatsen van dozen. En als het vandaag niet afkomt dan is er altijd weer een volgend weekend. Ik begin te wennen aan het Spaanse mañana.
zondag 25 juni 2017
Nieuws?
Het is warm, we hebben nu al zo'n 2 weken code geel voor extreem warm weer. Ik kan me niet meer herinneren op welk moment van de dag het in Nederland op z'n warmst is maar hier in Spanje is dat rond een uur of 18.00, zeg maar precies op het moment dat ik mijn werk verlaat. En ik ga niet ontkennen dat de warmte maakt dat ik behoorlijk tegen de verhuizing op zie. Verhuizen op zich is al zwaar maar met temperaturen van tegen de 40C wordt het er niet beter op.
Mijn moeder stuurde mij een berichtje, dat het extreem warme weer voor de maand juni in Spanje het Nederlandse nieuws had gehaald. In haar berichtje schreef ze dat een school de lessen naar het mortuarium had verplaatst omdat daar airco was en op school niet. Toen een vriendin van mij met hetzelfde verhaal kwam, leek het mij raadzaam om nog eens extra goed het Spaanse nieuws te bekijken. Ik had wel iets gelezen maar dat kwam niet overeen met was er volgens mijn moeder en vriendin in het nieuws was. Dus of een geval van verkeerde vertaling (wat ik mij niet kon indenken) of ik heb het artikel verkeerd begrepen (wat ik mij wel kon indenken).
Tot mijn stomme verbazing blijkt het wel degelijk een geval van verkeerde vertaling. Wat is er in het echt gebeurd? Een school wil uitbreiden en geeft op dit moment les in noodgebouwen, inderdaad zonder airco en waarschijnlijk ook wel iets teveel leerlingen in 1 lokaal. Vanwege de warmte werden er rond de 47 leerlingen onwel. Om ze zo snel mogelijk in een koele omgeving te krijgen, werden ze naar het uitvaartcentrum gebracht (enkelen werden naar het ziekenhuis gebracht). Dus geen les in het mortuarium. Vervolgens zijn alle lessen voor de middag geschrapt totdat de warmte gezakt is maar als ik het goed heb begrepen is voor de leerlingen nu de zomervakantie al begonnen dus het probleem van de warmte is in die zin voor voorlopig opgelost.
Blijft waarom de school al een jaar in noodgebouwen les geeft en de nieuwbouw nog steeds niet is begonnen. Dat heeft te maken met een corruptieschandaal (het zoveelste waarbij de PP als regeringspartij bij betrokken is). De school heeft grond gekocht van een bedrijf wat bij het Punica-schandaal betrokken is. Daarom wil de gemeente de grond niet overzetten op naam van de school en omdat de school geen eigenaar is, kan het niet met de nieuwbouw beginnen. Op de vraag hoelang dat nog zal duren is vooralsnog geen antwoord beschikbaar. Hangt van het onderzoek af.
Afgelopen weekend heb ik me verbaasd over de Spaanse kranten en hun berichtgeving. Het is bekend dat de kranten in Spanje over het algemeen op handen van de rechtse regeringspartijen zijn en dat ze nog steeds de normen en waarden van het Franco-regime verdedigen. Maar ik had niet verwacht dat ze zover zouden gaan dat nieuws niet of heel summier gepubliceerd wordt.
De Spaanse regering heeft, net als in Nederland, belastinggeld gebruikt om een aantal Spaanse banken te redden. Waar de Nederlandse regering alles op alles zet om het geld terug te krijgen, kwam vorige week vrijdag de Spaanse bank met de mededeling dat zo'n 80% van het geld (60.600 miljoen euro) niet terug te vorderen zou zijn. Hoewel ik niet echt het Nederlandse nieuws bij hield toen ik in Nederland woonde, weet ik zeker dat als het in Nederland zou gebeuren dit groot nieuws zou zijn met kamervragen aan de minister van Financiën. In Spanje dus niet.
De grote Spaanse kranten hebben er geen aandacht aan besteed (en als ze het al deden, zo summier dat het leek alsof er niks aan de hand was). Het was dermate dat het zelfs amper op het televisiejournaal was en dat het zelfs mijn Spaanse vriendin opviel, die tot op heden altijd de Spaanse media heeft verdedigd als betrouwbaar. Voordeel van de nieuwe media is dat er altijd meer mensen zijn die zoiets ontdekken dus dat er behoorlijk op los getweet werd met foto's en al. Alleen geen idee of dat iets heeft opgeleverd.
Hetzelfde gebeurt nu met Ronaldo (voor degenen die, net als ik deed, zich afvragen wie dat is: een voetballer bij Real Madrid). Hij is beschuldigd van het illegaal gebruik van fiscale constructies om belasting te ontduiken. We hebben het over zo'n 14 miljoen euro. De Spaanse televisie doet er alles aan om de indruk te wekken dat Ronaldo dat op eigen houtje heeft gedaan met een belastingadviseur die geen banden heeft met Real Madrid. Dus ze hebben het over voetballer Ronaldo, laten hem zien in allerlei voetbaltenues die niet genomen zijn tijdens de seizoenen dat hij bij Real Madrid speelt en het is ze tot op heden nog steeds gelukt om in hun berichtgeving de naam van Real Madrid te vermijden. Alles om maar enige betrokkenheid van Real Madrid bij het schandaal te vermijden.
Helaas is dit de dagelijkse realiteit waar de Spanjaarden in leven. Grote corruptieschandalen zonder dat er schuldigen worden aangewezen en het geld verdwenen is en media die de waarheid aanpassen naar hun het beste uitkomt of anders hun best doen om het minder erg te laten lijken dan dat het is.
Mijn moeder stuurde mij een berichtje, dat het extreem warme weer voor de maand juni in Spanje het Nederlandse nieuws had gehaald. In haar berichtje schreef ze dat een school de lessen naar het mortuarium had verplaatst omdat daar airco was en op school niet. Toen een vriendin van mij met hetzelfde verhaal kwam, leek het mij raadzaam om nog eens extra goed het Spaanse nieuws te bekijken. Ik had wel iets gelezen maar dat kwam niet overeen met was er volgens mijn moeder en vriendin in het nieuws was. Dus of een geval van verkeerde vertaling (wat ik mij niet kon indenken) of ik heb het artikel verkeerd begrepen (wat ik mij wel kon indenken).
Tot mijn stomme verbazing blijkt het wel degelijk een geval van verkeerde vertaling. Wat is er in het echt gebeurd? Een school wil uitbreiden en geeft op dit moment les in noodgebouwen, inderdaad zonder airco en waarschijnlijk ook wel iets teveel leerlingen in 1 lokaal. Vanwege de warmte werden er rond de 47 leerlingen onwel. Om ze zo snel mogelijk in een koele omgeving te krijgen, werden ze naar het uitvaartcentrum gebracht (enkelen werden naar het ziekenhuis gebracht). Dus geen les in het mortuarium. Vervolgens zijn alle lessen voor de middag geschrapt totdat de warmte gezakt is maar als ik het goed heb begrepen is voor de leerlingen nu de zomervakantie al begonnen dus het probleem van de warmte is in die zin voor voorlopig opgelost.
Blijft waarom de school al een jaar in noodgebouwen les geeft en de nieuwbouw nog steeds niet is begonnen. Dat heeft te maken met een corruptieschandaal (het zoveelste waarbij de PP als regeringspartij bij betrokken is). De school heeft grond gekocht van een bedrijf wat bij het Punica-schandaal betrokken is. Daarom wil de gemeente de grond niet overzetten op naam van de school en omdat de school geen eigenaar is, kan het niet met de nieuwbouw beginnen. Op de vraag hoelang dat nog zal duren is vooralsnog geen antwoord beschikbaar. Hangt van het onderzoek af.
Afgelopen weekend heb ik me verbaasd over de Spaanse kranten en hun berichtgeving. Het is bekend dat de kranten in Spanje over het algemeen op handen van de rechtse regeringspartijen zijn en dat ze nog steeds de normen en waarden van het Franco-regime verdedigen. Maar ik had niet verwacht dat ze zover zouden gaan dat nieuws niet of heel summier gepubliceerd wordt.
De Spaanse regering heeft, net als in Nederland, belastinggeld gebruikt om een aantal Spaanse banken te redden. Waar de Nederlandse regering alles op alles zet om het geld terug te krijgen, kwam vorige week vrijdag de Spaanse bank met de mededeling dat zo'n 80% van het geld (60.600 miljoen euro) niet terug te vorderen zou zijn. Hoewel ik niet echt het Nederlandse nieuws bij hield toen ik in Nederland woonde, weet ik zeker dat als het in Nederland zou gebeuren dit groot nieuws zou zijn met kamervragen aan de minister van Financiën. In Spanje dus niet.
De grote Spaanse kranten hebben er geen aandacht aan besteed (en als ze het al deden, zo summier dat het leek alsof er niks aan de hand was). Het was dermate dat het zelfs amper op het televisiejournaal was en dat het zelfs mijn Spaanse vriendin opviel, die tot op heden altijd de Spaanse media heeft verdedigd als betrouwbaar. Voordeel van de nieuwe media is dat er altijd meer mensen zijn die zoiets ontdekken dus dat er behoorlijk op los getweet werd met foto's en al. Alleen geen idee of dat iets heeft opgeleverd.
Hetzelfde gebeurt nu met Ronaldo (voor degenen die, net als ik deed, zich afvragen wie dat is: een voetballer bij Real Madrid). Hij is beschuldigd van het illegaal gebruik van fiscale constructies om belasting te ontduiken. We hebben het over zo'n 14 miljoen euro. De Spaanse televisie doet er alles aan om de indruk te wekken dat Ronaldo dat op eigen houtje heeft gedaan met een belastingadviseur die geen banden heeft met Real Madrid. Dus ze hebben het over voetballer Ronaldo, laten hem zien in allerlei voetbaltenues die niet genomen zijn tijdens de seizoenen dat hij bij Real Madrid speelt en het is ze tot op heden nog steeds gelukt om in hun berichtgeving de naam van Real Madrid te vermijden. Alles om maar enige betrokkenheid van Real Madrid bij het schandaal te vermijden.
Helaas is dit de dagelijkse realiteit waar de Spanjaarden in leven. Grote corruptieschandalen zonder dat er schuldigen worden aangewezen en het geld verdwenen is en media die de waarheid aanpassen naar hun het beste uitkomt of anders hun best doen om het minder erg te laten lijken dan dat het is.
zaterdag 17 juni 2017
Warm en nog warmer
Ik las gisteren op het internet dat we in Spanje onze eerste hittegolf te pakken hebben. Hier in het zuiden houdt dat in dat de temperaturen tot boven de 40C stijgen. Niet echt iets om je op te verheugen. En zeker niet als het al in juni begint.
Ik kreeg iets van 2 weken geleden een email van een bekende uit Nederland die vroeg hoe het met mij ging. Mijn antwoord: het gaat prima maar ik blijf bij mijn standpunt dat ik in de zomer graag ergens anders wil wonen. Helaas is mijn verzoek om van juni tot en met augustus in het kantoor van mijn klant in Nederland te mogen wonen en werken weer eens afgekeurd ;-).
Het zal de vierde zomer zijn die ik hier mee ga maken en het is nu ook voor de vierde keer dat iedereen mij loopt te verzekeren dat de temperaturen voor deze tijd van het jaar echt niet normaal zijn. Waarop ik vriendelijk uitleg dat ik dat moeilijk te geloven vind omdat mij dat vorig jaar ook al gezegd is.
Gevolg van de hitte is wel dat het in de moestuin ook niet echt aangenaam is terwijl het werk er niet minder op is geworden. Dat komt vooral door de manier van water geven, een manier die van de arabieren is overgenomen. Alles wordt 1x per week voor een flinke tijd onder water gezet en als het gevoel bestaat dat de grond voldoende verzadigd is, wordt het overtollige water weer naar de rivier geleid. In combinatie met het warme weer, een ideale voedingsbodem voor onkruid.
Gisteren stuurde Spaanse Man mij een foto van de paprikas die hij geoogst had. Verder verzuipen we in de courgettes en hebben we ook al 2 aubergines kunnen plukken. De uien zijn nog lang niet zover, de radijsjes zijn nu wel op zijn eind (hoewel het eerder radijs dan radijsjes is, hier in Spanje vinden ze groter lekkerder) en de Spaanse komkommers beginnen te komen maar gaan niet zo hard. De acelgas (een soort van snijbiet) doet het ook uitstekend. De wortels heb ik opgegeven nadat Spaanse Man de eerste poging voor onkruid had aangezien en de knolselderij die ik als experiment had gezaaid wilde ook niet zijn best doen.
Spaanse man is verantwoordelijk voor de tomaten en ik geloof dat als het aan hem zou liggen, we volgend jaar de helft van de perceel vol met tomaten zetten ;-). Ze lijken het voor voorlopig in ieder geval goed te doen.
Maar voor alle plannen voor volgend jaar: eerst maar eens zien of we dan nog met elkaar in contact staan. Volgens mij zijn we elke dag meer blij dat we geen stel zijn, dus hoe dat er volgend jaar uit gaat zien is iets wat ik nog niet kan voorzien. Wat niet wegneemt dat er nog steeds iets van aantrekkingskracht aanwezig is.
Op het werk wacht ik nog steeds op een antwoord op mijn verzoek of ik parttime kan/mag werken. Op verzoek van de baas van mijn team heb ik zo snel als mogelijk geïnformeerd en vervolgens zijn ze nu al meer dan een maand aan het nadenken (of andere dingen aan het regelen die volgens hun belangrijker zijn). Het feit dat ik een andere teamlead ga krijgen helpt waarschijnlijk ook niet mee. De vrouw die mijn werk zou overnemen, heeft met ingang van 1 juli een andere positie, met als gevolg dat ik weer in mijn eentje het werk van 1,5 tot 2 personen moet doen. Naar mijn mening een reden temeer om snel een beslissing te nemen al was het alleen maar dat voor 2 klanten 2 Nederlanders te weinig is en dat op z'n vroegst in augustus een nieuw iemand kan beginnen. De positie is al wel open maar volgens mij zijn er nog geen kandidaten.
Ik wacht nog steeds op een afspraak om mijn plaats bij de opleiding te bevestigen. De eerste keer ging niet door omdat de moeder van de directrice ziek was en 2 weken geleden kreeg ik een email dat de directrice de week erop weer aan het werk zou gaan en zou bellen voor een afspraak. Mondeling is mijn plaats toegezegd maar ik wil het toch graag zwart op wit hebben, zeker met het gebrek aan Nederlanders binnen het team.
Mijn huidige huisbaas, die mij al zenuwachtig maakte zonder dat ik de huur had opgezegd, heeft ondanks 2 sms en 2 whatsapp nog steeds niets van zich laten horen. Op aanraden van Spaanse man heb ik de huur van juni niet betaald en ook daar heb ik tot op heden nog geen reactie op ontvangen. De huur van juni wordt gedekt door de betaalde borg en hoewel niet toegestaan is het gebruikelijk om de borg met de laatste maand huur te verrekenen.
Ik krijg in de laatste week van juni de sleutels van het nieuwe appartement en hoop in het weekend van 1 en 2 juli over te gaan. Omdat ik recht heb op een verhuisdag, heb ik die op 30 juni opgenomen. 3 dagen om te verhuizen moet lukken hoewel ik mijzelf heb voorgenomen om de eerste de beste dag dat ik de sleutel heb gekregen, in het nieuwe huis te gaan slapen. Hoever we komen en hoe snel het zal gaan, hangt vooral van het weer af.
Alles met elkaar maakt dat ik wel zo'n beetje aan het einde van mijn latijn ben. De menopauze/overgang en de warmte maken me moe wat weer maakt dat ik minder gemakkelijk de gang van zaken binnen mijn werk naast mij neer kan leggen en de situatie met mijn huisbaas ook meer stress veroorzaakt dan goed voor mij is.
Maar goed, volgens de meteorologen gaat de temperatuur naar beneden (van 43 naar 38 is al heel wat) en op het werk is het vanwege de airco uit te houden. Spaanse Man heeft ook airco in zijn huis, wat helpt om op de bank eventuele tekorten van slaap in te halen.
Nog even volhouden en dan zal alles opgelost zijn.
Ik kreeg iets van 2 weken geleden een email van een bekende uit Nederland die vroeg hoe het met mij ging. Mijn antwoord: het gaat prima maar ik blijf bij mijn standpunt dat ik in de zomer graag ergens anders wil wonen. Helaas is mijn verzoek om van juni tot en met augustus in het kantoor van mijn klant in Nederland te mogen wonen en werken weer eens afgekeurd ;-).
Het zal de vierde zomer zijn die ik hier mee ga maken en het is nu ook voor de vierde keer dat iedereen mij loopt te verzekeren dat de temperaturen voor deze tijd van het jaar echt niet normaal zijn. Waarop ik vriendelijk uitleg dat ik dat moeilijk te geloven vind omdat mij dat vorig jaar ook al gezegd is.
Gevolg van de hitte is wel dat het in de moestuin ook niet echt aangenaam is terwijl het werk er niet minder op is geworden. Dat komt vooral door de manier van water geven, een manier die van de arabieren is overgenomen. Alles wordt 1x per week voor een flinke tijd onder water gezet en als het gevoel bestaat dat de grond voldoende verzadigd is, wordt het overtollige water weer naar de rivier geleid. In combinatie met het warme weer, een ideale voedingsbodem voor onkruid.
Gisteren stuurde Spaanse Man mij een foto van de paprikas die hij geoogst had. Verder verzuipen we in de courgettes en hebben we ook al 2 aubergines kunnen plukken. De uien zijn nog lang niet zover, de radijsjes zijn nu wel op zijn eind (hoewel het eerder radijs dan radijsjes is, hier in Spanje vinden ze groter lekkerder) en de Spaanse komkommers beginnen te komen maar gaan niet zo hard. De acelgas (een soort van snijbiet) doet het ook uitstekend. De wortels heb ik opgegeven nadat Spaanse Man de eerste poging voor onkruid had aangezien en de knolselderij die ik als experiment had gezaaid wilde ook niet zijn best doen.
Spaanse man is verantwoordelijk voor de tomaten en ik geloof dat als het aan hem zou liggen, we volgend jaar de helft van de perceel vol met tomaten zetten ;-). Ze lijken het voor voorlopig in ieder geval goed te doen.
Maar voor alle plannen voor volgend jaar: eerst maar eens zien of we dan nog met elkaar in contact staan. Volgens mij zijn we elke dag meer blij dat we geen stel zijn, dus hoe dat er volgend jaar uit gaat zien is iets wat ik nog niet kan voorzien. Wat niet wegneemt dat er nog steeds iets van aantrekkingskracht aanwezig is.
Op het werk wacht ik nog steeds op een antwoord op mijn verzoek of ik parttime kan/mag werken. Op verzoek van de baas van mijn team heb ik zo snel als mogelijk geïnformeerd en vervolgens zijn ze nu al meer dan een maand aan het nadenken (of andere dingen aan het regelen die volgens hun belangrijker zijn). Het feit dat ik een andere teamlead ga krijgen helpt waarschijnlijk ook niet mee. De vrouw die mijn werk zou overnemen, heeft met ingang van 1 juli een andere positie, met als gevolg dat ik weer in mijn eentje het werk van 1,5 tot 2 personen moet doen. Naar mijn mening een reden temeer om snel een beslissing te nemen al was het alleen maar dat voor 2 klanten 2 Nederlanders te weinig is en dat op z'n vroegst in augustus een nieuw iemand kan beginnen. De positie is al wel open maar volgens mij zijn er nog geen kandidaten.
Ik wacht nog steeds op een afspraak om mijn plaats bij de opleiding te bevestigen. De eerste keer ging niet door omdat de moeder van de directrice ziek was en 2 weken geleden kreeg ik een email dat de directrice de week erop weer aan het werk zou gaan en zou bellen voor een afspraak. Mondeling is mijn plaats toegezegd maar ik wil het toch graag zwart op wit hebben, zeker met het gebrek aan Nederlanders binnen het team.
Mijn huidige huisbaas, die mij al zenuwachtig maakte zonder dat ik de huur had opgezegd, heeft ondanks 2 sms en 2 whatsapp nog steeds niets van zich laten horen. Op aanraden van Spaanse man heb ik de huur van juni niet betaald en ook daar heb ik tot op heden nog geen reactie op ontvangen. De huur van juni wordt gedekt door de betaalde borg en hoewel niet toegestaan is het gebruikelijk om de borg met de laatste maand huur te verrekenen.
Ik krijg in de laatste week van juni de sleutels van het nieuwe appartement en hoop in het weekend van 1 en 2 juli over te gaan. Omdat ik recht heb op een verhuisdag, heb ik die op 30 juni opgenomen. 3 dagen om te verhuizen moet lukken hoewel ik mijzelf heb voorgenomen om de eerste de beste dag dat ik de sleutel heb gekregen, in het nieuwe huis te gaan slapen. Hoever we komen en hoe snel het zal gaan, hangt vooral van het weer af.
Alles met elkaar maakt dat ik wel zo'n beetje aan het einde van mijn latijn ben. De menopauze/overgang en de warmte maken me moe wat weer maakt dat ik minder gemakkelijk de gang van zaken binnen mijn werk naast mij neer kan leggen en de situatie met mijn huisbaas ook meer stress veroorzaakt dan goed voor mij is.
Maar goed, volgens de meteorologen gaat de temperatuur naar beneden (van 43 naar 38 is al heel wat) en op het werk is het vanwege de airco uit te houden. Spaanse Man heeft ook airco in zijn huis, wat helpt om op de bank eventuele tekorten van slaap in te halen.
Nog even volhouden en dan zal alles opgelost zijn.
woensdag 31 mei 2017
Een nieuwe plek om te wonen
Geen idee of het zoeken van een nieuwe plek om te wonen op zijn Spaans beter is dan als ik het op de Nederlandse manier had gedaan, maar ik heb wat gevonden.
Spaanse Man had dus het voorwerk gedaan en een stuk of 7 makelaars gebeld. Die of beloofden terug te bellen (en dat soms ook deden), direct een afspraak maakten of die zeiden dat ze iets hadden wat vervolgens niet werd.
De eerste studio die ik ging bekijken was helemaal niks. Er valt wel het een en ander aan te merken op mijn huidige woonplek (volgens Spaanse Man heel veel maar dat is verschil van mening) maar ik blijf liever waar ik zit dan naar dat gebouw te verhuizen. Deze makelaar had ook nog een andere studio beschikbaar die mij (volgens de foto's op internet) wel wat leek en zou een afspraak regelen met de eigenaar zodat ik die studio ook zou kunnen zien. De afspraak was afgelopen vrijdag, het is nu woensdag en ik heb nog niks gehoord.
De afspraak voor vrijdag laat werd verschoven naar zaterdagmorgen. Het was wel leuk maar ik was nog niet helemaal overtuigd omdat het een intern appartement was. Veel huizen hier zijn gebouwd rondom een kleine patio, waardoor je een huis kan krijgen met licht maar geen uitzicht. Het huisje op zich was leuk maar ik sta graag af en toe voor het raam voor mij uit te kijken en had vanwege de patio mijn twijfels of ik blij zou worden van het staren naar een muur.
Deze makelaar vertelde dat er in hetzelfde gebouw ook een appartement vrij zou komen aan de straatkant. Ze zou mij daar maandag over bellen.
Maandag belde een andere makelaar of ik diezelfde dag nog een studio kon bekijken. Afspraak voor 19.45 alleen helaas voor mij, de persoon die voor mij de studio ging bekijken zei ja. Dus dat werd hem niet. Voor vandaag zou ik met haar nog ergens iets gaan kijken maar ik denk dat dit hetzelfde gebouw is als waar ik afgelopen vrijdag ben geweest.
Gisteren stond er een afspraak met een makelaar om 18.30 maar die kwam niet opdagen. Dat was jammer want voor wat Spaanse Man mij had verteld, leek het veel belovend. Zowel Spaanse Man als ik hadden, zoals verzocht, gebeld om de afspraak te bevestigen maar geen enkele reactie.
De afspraak voor aankomende vrijdag heb ik geannuleerd omdat dit ook voor een studio in het vreselijke gebouw ging en het in ieder geval duidelijk was dat ik daar niet wil wonen.
Al met al schoot het niet erg op. Spaanse Man kwam het met idee om te onderhandelen met huidige huurbaas om het contract met 2 maanden te verlengen zodat ik eind augustus zou kunnen verhuizen om meer tijd te hebben om iets te vinden. Met de cursus die in oktober begint, zag ik dat idee niet zo erg zitten. Ik wil graag ruim voor die tijd verhuizen zodat ik tijd heb om aan mijn nieuwe huisje te wennen en mijn routine richting winkels te hebben.
De makelaar van zaterdag belde, zoals toegezegd, maandag terug dat er inderdaad ook een appartementje vrij kwam aan de straatkant. Het was niet beschikbaar voor bezichtiging maar ze kon wel foto's opvragen en toesturen. Deze foto's kwamen gisteren en het zag er niet slecht uit. Qua indeling vond ik het appartementje aan de patio gezelliger. Na het niet opdagen van de makelaar gisteren, de knoop doorgehakt: of het appartementje intern of aan de straatkant.
Het interne appartementje was net verhuurd dus bleef de straatkant over. Best, doe die maar.
Dus nu ga ik een contract tekenen voor een appartementje (alles waarschijnlijk zeer klein maar wel een aparte slaapkamer) zonder het te hebben gezien. Ik ken het gebouw en weet ongeveer wat te verwachten omdat ik het andere appartementje heb gezien. Zon in de morgen (waarschijnlijk tot een uur of 13.00) en op de foto's ziet het er leuk uit. Koken en warm water op gasflessen, geen idee hoe dat zal gaan. En als het gebouw en de straat mij goed bevallen, kan ik misschien intern verhuizen naar het interne appartementje als dat na een jaar weer vrij komt.
Spaanse Man gaat voor mij onderhandelen met mijn huidige huisbaas en dan zien we wel weer verder. Het belangrijkste is dat ik iets anders heb gevonden.
Spaanse Man had dus het voorwerk gedaan en een stuk of 7 makelaars gebeld. Die of beloofden terug te bellen (en dat soms ook deden), direct een afspraak maakten of die zeiden dat ze iets hadden wat vervolgens niet werd.
De eerste studio die ik ging bekijken was helemaal niks. Er valt wel het een en ander aan te merken op mijn huidige woonplek (volgens Spaanse Man heel veel maar dat is verschil van mening) maar ik blijf liever waar ik zit dan naar dat gebouw te verhuizen. Deze makelaar had ook nog een andere studio beschikbaar die mij (volgens de foto's op internet) wel wat leek en zou een afspraak regelen met de eigenaar zodat ik die studio ook zou kunnen zien. De afspraak was afgelopen vrijdag, het is nu woensdag en ik heb nog niks gehoord.
De afspraak voor vrijdag laat werd verschoven naar zaterdagmorgen. Het was wel leuk maar ik was nog niet helemaal overtuigd omdat het een intern appartement was. Veel huizen hier zijn gebouwd rondom een kleine patio, waardoor je een huis kan krijgen met licht maar geen uitzicht. Het huisje op zich was leuk maar ik sta graag af en toe voor het raam voor mij uit te kijken en had vanwege de patio mijn twijfels of ik blij zou worden van het staren naar een muur.
Deze makelaar vertelde dat er in hetzelfde gebouw ook een appartement vrij zou komen aan de straatkant. Ze zou mij daar maandag over bellen.
Maandag belde een andere makelaar of ik diezelfde dag nog een studio kon bekijken. Afspraak voor 19.45 alleen helaas voor mij, de persoon die voor mij de studio ging bekijken zei ja. Dus dat werd hem niet. Voor vandaag zou ik met haar nog ergens iets gaan kijken maar ik denk dat dit hetzelfde gebouw is als waar ik afgelopen vrijdag ben geweest.
Gisteren stond er een afspraak met een makelaar om 18.30 maar die kwam niet opdagen. Dat was jammer want voor wat Spaanse Man mij had verteld, leek het veel belovend. Zowel Spaanse Man als ik hadden, zoals verzocht, gebeld om de afspraak te bevestigen maar geen enkele reactie.
De afspraak voor aankomende vrijdag heb ik geannuleerd omdat dit ook voor een studio in het vreselijke gebouw ging en het in ieder geval duidelijk was dat ik daar niet wil wonen.
Al met al schoot het niet erg op. Spaanse Man kwam het met idee om te onderhandelen met huidige huurbaas om het contract met 2 maanden te verlengen zodat ik eind augustus zou kunnen verhuizen om meer tijd te hebben om iets te vinden. Met de cursus die in oktober begint, zag ik dat idee niet zo erg zitten. Ik wil graag ruim voor die tijd verhuizen zodat ik tijd heb om aan mijn nieuwe huisje te wennen en mijn routine richting winkels te hebben.
De makelaar van zaterdag belde, zoals toegezegd, maandag terug dat er inderdaad ook een appartementje vrij kwam aan de straatkant. Het was niet beschikbaar voor bezichtiging maar ze kon wel foto's opvragen en toesturen. Deze foto's kwamen gisteren en het zag er niet slecht uit. Qua indeling vond ik het appartementje aan de patio gezelliger. Na het niet opdagen van de makelaar gisteren, de knoop doorgehakt: of het appartementje intern of aan de straatkant.
Het interne appartementje was net verhuurd dus bleef de straatkant over. Best, doe die maar.
Dus nu ga ik een contract tekenen voor een appartementje (alles waarschijnlijk zeer klein maar wel een aparte slaapkamer) zonder het te hebben gezien. Ik ken het gebouw en weet ongeveer wat te verwachten omdat ik het andere appartementje heb gezien. Zon in de morgen (waarschijnlijk tot een uur of 13.00) en op de foto's ziet het er leuk uit. Koken en warm water op gasflessen, geen idee hoe dat zal gaan. En als het gebouw en de straat mij goed bevallen, kan ik misschien intern verhuizen naar het interne appartementje als dat na een jaar weer vrij komt.
Spaanse Man gaat voor mij onderhandelen met mijn huidige huisbaas en dan zien we wel weer verder. Het belangrijkste is dat ik iets anders heb gevonden.
vrijdag 26 mei 2017
En als we dan toch bezig zijn ;-)
Tijdens 1 van onze zondagse gesprekken in de stamkroeg van Spaanse Man over de hoeveelheid groente die we zouden kunnen verwachten, kwam mijn huisbaas weer eens ter sprake. Mijn vorige huisbaas was er niet echt happig op om grote reparaties uit te voeren of apparaten te vervangen maar als ze ervan overtuigd was dat het inderdaad beter was, dan deed ze het wel. Mijn huidige huisbaas is meer van het beloven en vervolgens niet doen of zeggen dat het nu eenmaal zo hoort (misbruik makend van het feit dat mijn Spaans niet voldoende is om hem van repliek te dienen).
Dit keer, in relatie met de moestuin, ging het over het invriezen van groente. Ik snap dat als ik in een kleine studio woon, ik geen plaats heb voor een grote koelkast met apart vriesgedeelte. Maar met een kleintje met een ingebouwd vriesvakje ben ik meer dan tevreden. Mijn koelkast is echter zo oud dat het vriesgedeelte nog van het systeem volledig open is met een deurtje ervoor. Dus als ik mijn hand via de achterwand omhoog steek, kan ik mijn vingers in het vriesgedeelte leggen. En omdat het een oude koelkast is, laat de temperatuur nogal te wensen over met als gevolg dat het buiten het vriesgdeelte harder vriest dan binnenin.
Nadat voor de zoveelste keer spullen op het bovenste plankje in de koelkast bevroren waren, toch maar eens een berichtje naar huisbaas gestuurd. Bijna een maand later kwam ik hem tegen in het gebouw en kon ik de koelkast ter sprake brengen. Nee, dit was normaal want zo werden ze nu eenmaal gebouwd en ik moest "gewoon" elke 2 weken ontdooien. Dat maakt het niet echt mogelijk om het vriesgedeelte te gebruiken en nu de courgettes harder groeien dan wij op kunnen eten ;-).
Over het algemeen ben ik blij met mijn huisje, hoewel meer licht wel fijn zou zijn maar mijn huisbaas werkt me op mijn zenuwen en na het gesprek met Spaanse Man, was de maat voor mij vol. Mijn huurcontract loopt eind juli af en ik ga niet verlengen. Dus is nu de zoektocht naar een nieuwe studio of klein appartementje weer begonnen. Het verschil is dat ik deze keer hulp heb van Spaanse Man, die volledig op de hoogte is van hoe je dat op zijn Spaans moet doen.
Ik heb 5 dagen vrij en heb dus tijd om met makelaars huisjes te bekijken. En hoewel mijn Spaans (met fouten) niet slecht is, blijft het voor gesprekken via de telefoon moeilijk. Het is te vergelijken met vragen: "Mag ik uw leeftijd weten?" of "Hoe oud bent u?" Als je tegenover iemand staat kun je zien dat de eerste vraag ingewikkeld is en kun je naar de eenvoudiger vraag om hetzelfde antwoord te krijgen. Via de telefoon bestaat die mogelijkheid niet.
Dus gisteren heeft Spaanse Man mij voor zijn laptop gezet om op internet huisjes te zoeken en vervolgens voor mij makelaars te bellen.
Met als gevolg 4 afspraken om een paar huisjes te gaan bekijken en 3 afspraken die nog bevestigd moeten worden. Hij heeft het voorwerk gedaan, alle (voor mij) ingewikkelde vragen beantwoord en nu kan ik het verder alleen af. In geval van vragen kan ik hem bellen en neemt hij het gesprek met de makelaar weer over.
Voor iemand die gewend is zelfstandig alles te regelen moet ik toegeven dat het een zeer fijne ervaring was. Uiteindelijk zou ik het zelf ook wel voor elkaar gekregen hebben maar op deze manier ging het sneller en, echt Spaans, met referentie van Spaanse Man wat altijd helpt. Vandaag de eerste 2 huizen bekijken, maandag bellen met een andere makelaar die ergens sleutels moet regelen, woensdag weer een huis bekijken en volgende vrijdag de laatste voor voorlopig. Een lijst met adviezen in de hand en dan zien we wel of ik iets ga vinden. Vervolgens mag Spaanse Man de discussie met mijn huisbaas aangaan.
Misschien niet helemaal zoals het hoort maar voor nu wel even heel erg zalig. Of op zijn Spaans: que gloria.
Dit keer, in relatie met de moestuin, ging het over het invriezen van groente. Ik snap dat als ik in een kleine studio woon, ik geen plaats heb voor een grote koelkast met apart vriesgedeelte. Maar met een kleintje met een ingebouwd vriesvakje ben ik meer dan tevreden. Mijn koelkast is echter zo oud dat het vriesgedeelte nog van het systeem volledig open is met een deurtje ervoor. Dus als ik mijn hand via de achterwand omhoog steek, kan ik mijn vingers in het vriesgedeelte leggen. En omdat het een oude koelkast is, laat de temperatuur nogal te wensen over met als gevolg dat het buiten het vriesgdeelte harder vriest dan binnenin.
Nadat voor de zoveelste keer spullen op het bovenste plankje in de koelkast bevroren waren, toch maar eens een berichtje naar huisbaas gestuurd. Bijna een maand later kwam ik hem tegen in het gebouw en kon ik de koelkast ter sprake brengen. Nee, dit was normaal want zo werden ze nu eenmaal gebouwd en ik moest "gewoon" elke 2 weken ontdooien. Dat maakt het niet echt mogelijk om het vriesgedeelte te gebruiken en nu de courgettes harder groeien dan wij op kunnen eten ;-).
Over het algemeen ben ik blij met mijn huisje, hoewel meer licht wel fijn zou zijn maar mijn huisbaas werkt me op mijn zenuwen en na het gesprek met Spaanse Man, was de maat voor mij vol. Mijn huurcontract loopt eind juli af en ik ga niet verlengen. Dus is nu de zoektocht naar een nieuwe studio of klein appartementje weer begonnen. Het verschil is dat ik deze keer hulp heb van Spaanse Man, die volledig op de hoogte is van hoe je dat op zijn Spaans moet doen.
Ik heb 5 dagen vrij en heb dus tijd om met makelaars huisjes te bekijken. En hoewel mijn Spaans (met fouten) niet slecht is, blijft het voor gesprekken via de telefoon moeilijk. Het is te vergelijken met vragen: "Mag ik uw leeftijd weten?" of "Hoe oud bent u?" Als je tegenover iemand staat kun je zien dat de eerste vraag ingewikkeld is en kun je naar de eenvoudiger vraag om hetzelfde antwoord te krijgen. Via de telefoon bestaat die mogelijkheid niet.
Dus gisteren heeft Spaanse Man mij voor zijn laptop gezet om op internet huisjes te zoeken en vervolgens voor mij makelaars te bellen.
Met als gevolg 4 afspraken om een paar huisjes te gaan bekijken en 3 afspraken die nog bevestigd moeten worden. Hij heeft het voorwerk gedaan, alle (voor mij) ingewikkelde vragen beantwoord en nu kan ik het verder alleen af. In geval van vragen kan ik hem bellen en neemt hij het gesprek met de makelaar weer over.
Voor iemand die gewend is zelfstandig alles te regelen moet ik toegeven dat het een zeer fijne ervaring was. Uiteindelijk zou ik het zelf ook wel voor elkaar gekregen hebben maar op deze manier ging het sneller en, echt Spaans, met referentie van Spaanse Man wat altijd helpt. Vandaag de eerste 2 huizen bekijken, maandag bellen met een andere makelaar die ergens sleutels moet regelen, woensdag weer een huis bekijken en volgende vrijdag de laatste voor voorlopig. Een lijst met adviezen in de hand en dan zien we wel of ik iets ga vinden. Vervolgens mag Spaanse Man de discussie met mijn huisbaas aangaan.
Misschien niet helemaal zoals het hoort maar voor nu wel even heel erg zalig. Of op zijn Spaans: que gloria.
zaterdag 20 mei 2017
Alsof ik nog niet genoeg te doen had ;-)
Toen in 2015 mijn naaimachines overkwamen uit Nederland en 1 vanwege schade bij het transport naar een naaimachine-winkel moest voor reparatie, zit er een bepaalde naaischool in mijn hoofd. Ik zag de poster in de naaimachine-winkel en wat ik op internet zag, sprak mij wel aan. Maar begin 2015, net met het koor begonnen, ongeveer een half jaar Spaans aan het leren, niet echt het juiste moment om actie te ondernemen.
Toch bleef het kriebelen.
Ter informatie, in Nederland heb ik 4 jaar lang les gehad in patroontekenen en proportieleer (inclusief de bijbehorende examens) en ik heb als zzp-er als lingeriemaakster gewerkt, hoewel dat laatste om verschillende redenen geen succes is geweest.
Ik heb het patroontekenen altijd erg leuk gevonden maar omdat mijn lerares kwalitatief goed was maar daardoor ook erg strak in de zin van "zo moet het en niet anders" was de lol in zelf kleding maken naar eigen idee en op eigen maten wel verdwenen.
Tel daarbij op dat ik er een handje van heb om de verkeerde stof bij mijn projecten te kiezen (qua structuur en qua kleur) dan is het niet verwonderlijk dat projecten vaker in de prullenbak dan in mijn kledingkast verdwenen.
Maar na het zien van de homepage van de naaischool en het maken van de concertkleding voor het koor, begon langzaamaan het plezier in het naaien weer terug te komen hoewel ik de stem van mijn lerares uit Nederland nog steeds niet helemaal tot zwijgen heb gebracht.
Na mijn bezoek aan Nederland in december, heb ik hier in Spanje ook de beschikking over mijn patroontekenboeken en voelde het toch wel heel leuk om dit weer op te pakken. Zeker omdat ik de mode in Spanje graag aangepast zie aan mijn Nederlandse smaak en maten.
Begin maart de stoute schoenen aangetrokken en een email naar de naaischool gestuurd voor informatie. Een antwoord op zijn Spaans: "Dit kunnen wij u niet geven, u moet wachten totdat de informatie over de nieuwe cursus beschikbaar komt, dat is begin mei". Vale. In Nederland zou je dan in ieder geval de informatie over de huidige cursus krijgen.
Dus ik braaf wachten tot eind mei. Op 3 mei nog geen update, zondag 7 mei nog een keer kijken en ja!! Dus nieuwe email: "Ik zie dat de informatie beschikbaar is, kunt u mij bellen om de mogelijkheden te bespreken?"
Maandag telefoon. Fijn om te merken dat mijn Spaans, hoewel met fouten, inmiddels voldoende is om een telefoongesprek te kunnen voeren. Nadat mijn ervaring bekend was, waren er 2 mogelijke cursussen: patroontekenen, origami met textiel en Japans patroontekenen of als tweede mogelijkheid historisch patroontekenen. Beiden leken me wel leuk maar uit praktische overwegingen voor de algemene cursus patroontekenen gekozen. Omdat ik het patroontekenen voor een groot deel al beheers (hoewel de school een andere tekenmethode gebruikt dan ik geleerd heb) zal de opleiding in het begin voor mij niet zo moeilijk zijn waardoor ik de tijd heb om mij de woordenschat van het naaien eigen te maken. Want ja, ik weet wel wat een voorpand in het Nederlands is maar in het Spaans zou ik echt geen idee hebben. Tegen de tijd dat ik bij de Japanse techniek en origami aan ben gekomen, zou het naaien in het Spaans geen probleem meer moeten zijn.
Na enige bedenktijd een email gestuurd met de mededeling: "Ja ik ga de cursus doen." Met een afspraak om afgelopen woensdag de aanbetaling te doen om mijn plek te bevestigen. Het was wel spannend om de school binnen te stappen maar het voelde vanaf het eerste begin goed. De directrice bleek echter niet aanwezig (haar moeder moest onverwacht naar het ziekenhuis) maar ik had wel een leuk gesprek met een lerares die, naar bleek, mijn lerares gaat worden. Ik wacht nog steeds op een reactie van de directrice voor een nieuwe afspraak om mij echt in te schrijven maar ze hebben mij nu van meerdere kanten bevestigd dat mijn plaats gereserveerd is (er zijn in totaal maar 12 plaatsen) dus ik hoop maar dat het op zijn Spaans goed gaat komen.
Mijn broer kwam met de vraag waarom ik de opleiding wilde doen. In eerste instantie had ik daar niet echt een antwoord op behalve dan dat het een gevoel was om het weer op te pakken maar dat kan ik natuurlijk ook gewoon thuis doen.
Ik geloof dat het meer iets is dat ik in Nederland, op de Nederlandse manier, de lol voor een groot deel kwijt ben geraakt en dat het mij niet lukt om de juiste keuzes qua stof en kleur te maken. Ik ga het nu op de Spaanse manier proberen en ik ben erg benieuwd hoe mij dat gaat bevallen. Mocht ik na deze opleiding nog steeds het gevoel hebben dat ik moet presteren in plaats van te genieten, dan weet ik in ieder geval dat ik mijn best heb gedaan om er verandering in aan te brengen maar dat het (voor voorlopig) er niet in zit om er meer dan een hobby van te maken.
Nu is het wachten op een reactie van mijn werk. In oktober valt er een spaarrekening vrij en heb ik voldoende geld achter de hand om voor de duur van de opleiding een sabbatical aan te vragen. Daardoor kon ik ook ja zeggen want de cursus/opleiding is 5 dagen per week van 16.00 tot 21.00 uur. Maar volgens personeelszaken was het ook mogelijk om tijdelijk parttime te gaan werken en het verzoek hiertoe heb ik inmiddels ingediend bij mijn teamleider.
Als dat niet mogelijk is (of waarschijnlijker: na verschillende keren vragen zullen ze nog steeds geen beslissing genomen hebben en zal ik de beslissing moeten nemen om de sabbatical aan te vragen), dan zit ik erover te denken om voor de ochtenduren een baan als lerares Engels te zoeken. Met 4 uur per dag 's morgens zal de aanslag op mijn spaargeld minder groot zijn en ben ik in ieder geval verzekerd voor het ziekenfonds.
Maar voorlopig is het wachten op een nieuwe afspraak om mijn inschrijving definitief te maken en ik hoef pas eind augustus te laten weten dat ik met ingang van 1 oktober een sabbatical van 9 maanden wil.
Toch bleef het kriebelen.
Ter informatie, in Nederland heb ik 4 jaar lang les gehad in patroontekenen en proportieleer (inclusief de bijbehorende examens) en ik heb als zzp-er als lingeriemaakster gewerkt, hoewel dat laatste om verschillende redenen geen succes is geweest.
Ik heb het patroontekenen altijd erg leuk gevonden maar omdat mijn lerares kwalitatief goed was maar daardoor ook erg strak in de zin van "zo moet het en niet anders" was de lol in zelf kleding maken naar eigen idee en op eigen maten wel verdwenen.
Tel daarbij op dat ik er een handje van heb om de verkeerde stof bij mijn projecten te kiezen (qua structuur en qua kleur) dan is het niet verwonderlijk dat projecten vaker in de prullenbak dan in mijn kledingkast verdwenen.
Maar na het zien van de homepage van de naaischool en het maken van de concertkleding voor het koor, begon langzaamaan het plezier in het naaien weer terug te komen hoewel ik de stem van mijn lerares uit Nederland nog steeds niet helemaal tot zwijgen heb gebracht.
Na mijn bezoek aan Nederland in december, heb ik hier in Spanje ook de beschikking over mijn patroontekenboeken en voelde het toch wel heel leuk om dit weer op te pakken. Zeker omdat ik de mode in Spanje graag aangepast zie aan mijn Nederlandse smaak en maten.
Begin maart de stoute schoenen aangetrokken en een email naar de naaischool gestuurd voor informatie. Een antwoord op zijn Spaans: "Dit kunnen wij u niet geven, u moet wachten totdat de informatie over de nieuwe cursus beschikbaar komt, dat is begin mei". Vale. In Nederland zou je dan in ieder geval de informatie over de huidige cursus krijgen.
Dus ik braaf wachten tot eind mei. Op 3 mei nog geen update, zondag 7 mei nog een keer kijken en ja!! Dus nieuwe email: "Ik zie dat de informatie beschikbaar is, kunt u mij bellen om de mogelijkheden te bespreken?"
Maandag telefoon. Fijn om te merken dat mijn Spaans, hoewel met fouten, inmiddels voldoende is om een telefoongesprek te kunnen voeren. Nadat mijn ervaring bekend was, waren er 2 mogelijke cursussen: patroontekenen, origami met textiel en Japans patroontekenen of als tweede mogelijkheid historisch patroontekenen. Beiden leken me wel leuk maar uit praktische overwegingen voor de algemene cursus patroontekenen gekozen. Omdat ik het patroontekenen voor een groot deel al beheers (hoewel de school een andere tekenmethode gebruikt dan ik geleerd heb) zal de opleiding in het begin voor mij niet zo moeilijk zijn waardoor ik de tijd heb om mij de woordenschat van het naaien eigen te maken. Want ja, ik weet wel wat een voorpand in het Nederlands is maar in het Spaans zou ik echt geen idee hebben. Tegen de tijd dat ik bij de Japanse techniek en origami aan ben gekomen, zou het naaien in het Spaans geen probleem meer moeten zijn.
Na enige bedenktijd een email gestuurd met de mededeling: "Ja ik ga de cursus doen." Met een afspraak om afgelopen woensdag de aanbetaling te doen om mijn plek te bevestigen. Het was wel spannend om de school binnen te stappen maar het voelde vanaf het eerste begin goed. De directrice bleek echter niet aanwezig (haar moeder moest onverwacht naar het ziekenhuis) maar ik had wel een leuk gesprek met een lerares die, naar bleek, mijn lerares gaat worden. Ik wacht nog steeds op een reactie van de directrice voor een nieuwe afspraak om mij echt in te schrijven maar ze hebben mij nu van meerdere kanten bevestigd dat mijn plaats gereserveerd is (er zijn in totaal maar 12 plaatsen) dus ik hoop maar dat het op zijn Spaans goed gaat komen.
Mijn broer kwam met de vraag waarom ik de opleiding wilde doen. In eerste instantie had ik daar niet echt een antwoord op behalve dan dat het een gevoel was om het weer op te pakken maar dat kan ik natuurlijk ook gewoon thuis doen.
Ik geloof dat het meer iets is dat ik in Nederland, op de Nederlandse manier, de lol voor een groot deel kwijt ben geraakt en dat het mij niet lukt om de juiste keuzes qua stof en kleur te maken. Ik ga het nu op de Spaanse manier proberen en ik ben erg benieuwd hoe mij dat gaat bevallen. Mocht ik na deze opleiding nog steeds het gevoel hebben dat ik moet presteren in plaats van te genieten, dan weet ik in ieder geval dat ik mijn best heb gedaan om er verandering in aan te brengen maar dat het (voor voorlopig) er niet in zit om er meer dan een hobby van te maken.
Nu is het wachten op een reactie van mijn werk. In oktober valt er een spaarrekening vrij en heb ik voldoende geld achter de hand om voor de duur van de opleiding een sabbatical aan te vragen. Daardoor kon ik ook ja zeggen want de cursus/opleiding is 5 dagen per week van 16.00 tot 21.00 uur. Maar volgens personeelszaken was het ook mogelijk om tijdelijk parttime te gaan werken en het verzoek hiertoe heb ik inmiddels ingediend bij mijn teamleider.
Als dat niet mogelijk is (of waarschijnlijker: na verschillende keren vragen zullen ze nog steeds geen beslissing genomen hebben en zal ik de beslissing moeten nemen om de sabbatical aan te vragen), dan zit ik erover te denken om voor de ochtenduren een baan als lerares Engels te zoeken. Met 4 uur per dag 's morgens zal de aanslag op mijn spaargeld minder groot zijn en ben ik in ieder geval verzekerd voor het ziekenfonds.
Maar voorlopig is het wachten op een nieuwe afspraak om mijn inschrijving definitief te maken en ik hoef pas eind augustus te laten weten dat ik met ingang van 1 oktober een sabbatical van 9 maanden wil.
vrijdag 5 mei 2017
1 mei op zijn Spaans
Hoewel ik nog steeds heel erg blij ben met het feit dat ze in de winkel erg hun best hebben gedaan om mijn laptop in het Nederlands te houden, hebben ze wel het toetsenbord standaard Spaans ingesteld en is het mij nog niet gelukt om dat weer terug te zetten naar standaard Nederlands. En het rare is dat ik op mijn werk blindelings de juiste toetsen op het Spaanse toetsenbord kan vinden maar op mijn laptop thuis volledig de kluts kwijt ben zodat ik altijd na een paar woorden typen,gefrustreerd naar mijn muis grijp om de boel op Nederlands te zetten.
In Spanje (en in heel veel andere landen, beter gezegd, bijna in alle overige Europese landen) is 1 mei een feestdag hoewel ik tot nu toe elke keer op 1 mei heb moeten werken. Eis van de klant en als die betaald, weinig keuze.
Spaanse man is voor de sociaal democratie en nodigde mij uit om op 1 mei mee te lopen in de demonstratie. Ik heb al een keer eerder met Spaanse man in een demonstratie meegedaan (tegen de jacht en de slechte behandeling van de jachthonden in het bijzonder) en dat was een heel grappige ervaring. Ik vond het dan ook jammer dat ik nee moest zeggen tegen de uitnodiging omdat ik moest werken.
Maandag was het echter erg rustig op het werk dus diende ik het verzoek in om 2 overuren op te mogen nemen, wat mij samen met mijn 30 minuten lunchpauze 2,5 uur de tijd gaf om in ieder geval voor een deel aan de manifestatie mee te kunnen doen. Spaanse man had gezegd dat het om 12.00 zou beginnen dus ik om 12.30 onderweg richting het verzamelpunt. Berichtje gestuurd dat ik onderweg was.
Op de grote weg kwam ik echter al een manifestatie tegen waar ik Spaanse man niet in kon vinden. Al mijn berichtjes tot op heden ongelezen dus maar even een telefoontje: waar ben je?
Blijkt Spaanse man met vrienden op een terras te zitten, zo'n 7 minuten lopen van mij vandaan. Gezellig, kom ook. Mijn tweede vraagteken verscheen. Hoe kun je op een terrasje zitten als de manifestatie om 12.00 uur begint en (voor Spaanse begrippen erg uniek) kennelijk al eerder is vertrokken. Het was mooi weer (boven de 25C) en een terrasje is altijd beter dan om een uitgestorven kantoor te zitten. Dus op zoek naar het terrasje.
Daar werd mij door Spaanse man en vrienden uitgelegd dat de vakbonden (maar dan ook weer niet allemaal) besloten hadden om niet aan de grote manifestatie mee te doen maar zelf en manifestatie zouden houden. Reden tot op heden nog steeds onbekend maar daarom was er dus een manifestatie om 11.00 uur en eentje om 13.00 uur.
Ik dacht begrepen te hebben dat de heren aan de manifestatie van 13.00 uur mee zouden doen en daarom hun tijd op het terras doorbrachten.
De heren hadden net afgerekend en we gingen op stap naar de volgende bar. Ik zag er niet veel bijzonders in want het was nog geen 1 uur.Tijd zat om nog ergens wat te gaan drinken met de tapas te eten die daarbij geserveerd worden. Dochter van Spaanse man voegde zich ook bij ons en zo waren we met een heel gezellig groepje. Rond 13.30 kreeg ik het gevoel dat ik iets niet goed begrepen had want na deze bar besloten ze om naar een andere bar te gaan. Gaan jullie dan niet naar de manifestatie? Nee, we zijn het niet eens met het feit dat er 2 manifestaties zijn en konden het niet eens worden aan welke we dan mee zouden doen.
Had ik 2 uur vrij geregeld om deel te nemen aan mijn eerste echte 1 mei manifestatie (soort van protestoptocht door de straten), gaat het niet door omdat de heren het niet eens konden worden over welke manifestatie ;-).
Maar goed, het was gezellig en veel viel er op het werk toch niet te doen want met uitzondering van Nederland, waren alle landen van waaruit ik werk of e-mails zou kunnen verwachten vrij. Het zal mij benieuwen of ik volgend jaar wel aan de manifestatie mee zal doen. Ik weet nu in ieder geval welke vragen ik van tevoren moet stellen.
In Spanje (en in heel veel andere landen, beter gezegd, bijna in alle overige Europese landen) is 1 mei een feestdag hoewel ik tot nu toe elke keer op 1 mei heb moeten werken. Eis van de klant en als die betaald, weinig keuze.
Spaanse man is voor de sociaal democratie en nodigde mij uit om op 1 mei mee te lopen in de demonstratie. Ik heb al een keer eerder met Spaanse man in een demonstratie meegedaan (tegen de jacht en de slechte behandeling van de jachthonden in het bijzonder) en dat was een heel grappige ervaring. Ik vond het dan ook jammer dat ik nee moest zeggen tegen de uitnodiging omdat ik moest werken.
Maandag was het echter erg rustig op het werk dus diende ik het verzoek in om 2 overuren op te mogen nemen, wat mij samen met mijn 30 minuten lunchpauze 2,5 uur de tijd gaf om in ieder geval voor een deel aan de manifestatie mee te kunnen doen. Spaanse man had gezegd dat het om 12.00 zou beginnen dus ik om 12.30 onderweg richting het verzamelpunt. Berichtje gestuurd dat ik onderweg was.
Op de grote weg kwam ik echter al een manifestatie tegen waar ik Spaanse man niet in kon vinden. Al mijn berichtjes tot op heden ongelezen dus maar even een telefoontje: waar ben je?
Blijkt Spaanse man met vrienden op een terras te zitten, zo'n 7 minuten lopen van mij vandaan. Gezellig, kom ook. Mijn tweede vraagteken verscheen. Hoe kun je op een terrasje zitten als de manifestatie om 12.00 uur begint en (voor Spaanse begrippen erg uniek) kennelijk al eerder is vertrokken. Het was mooi weer (boven de 25C) en een terrasje is altijd beter dan om een uitgestorven kantoor te zitten. Dus op zoek naar het terrasje.
Daar werd mij door Spaanse man en vrienden uitgelegd dat de vakbonden (maar dan ook weer niet allemaal) besloten hadden om niet aan de grote manifestatie mee te doen maar zelf en manifestatie zouden houden. Reden tot op heden nog steeds onbekend maar daarom was er dus een manifestatie om 11.00 uur en eentje om 13.00 uur.
Ik dacht begrepen te hebben dat de heren aan de manifestatie van 13.00 uur mee zouden doen en daarom hun tijd op het terras doorbrachten.
De heren hadden net afgerekend en we gingen op stap naar de volgende bar. Ik zag er niet veel bijzonders in want het was nog geen 1 uur.Tijd zat om nog ergens wat te gaan drinken met de tapas te eten die daarbij geserveerd worden. Dochter van Spaanse man voegde zich ook bij ons en zo waren we met een heel gezellig groepje. Rond 13.30 kreeg ik het gevoel dat ik iets niet goed begrepen had want na deze bar besloten ze om naar een andere bar te gaan. Gaan jullie dan niet naar de manifestatie? Nee, we zijn het niet eens met het feit dat er 2 manifestaties zijn en konden het niet eens worden aan welke we dan mee zouden doen.
Had ik 2 uur vrij geregeld om deel te nemen aan mijn eerste echte 1 mei manifestatie (soort van protestoptocht door de straten), gaat het niet door omdat de heren het niet eens konden worden over welke manifestatie ;-).
Maar goed, het was gezellig en veel viel er op het werk toch niet te doen want met uitzondering van Nederland, waren alle landen van waaruit ik werk of e-mails zou kunnen verwachten vrij. Het zal mij benieuwen of ik volgend jaar wel aan de manifestatie mee zal doen. Ik weet nu in ieder geval welke vragen ik van tevoren moet stellen.
zondag 23 april 2017
Dat wist ik nog niet
Ik ben met mijn 4e jaar in Spanje begonnen en had de indruk dat ik nu wel zo´n beetje wist hoe het dagelijkse leven hier gaat en dat er niet veel meer was wat mij kon verbazen. Dat bleek dus verkeerd gedacht.
Afgelopen vrijdag kwam ik mijn huurbaas tegen die aan mij vroeg waarom ik de rekeningen van licht en water nog niet had betaald. Ik was verbaasd want die had ik per direct naar hem overgemaakt. Dat was niet goed. Ik had de rekeningen rechtstreeks aan het energie- en waterbedrijf over moeten maken. Oeps!!! In mijn vorige huis betaalde mijn huurbaas en maakte ik het geld aan haar over en ik was ervan uitgegaan dat dit algemeen geldend was. Niet dus.
Huurbaas beloofde dat hij zou kijken wat ik aan hem had overgemaakt en dat terug zou storten en ik beloofde dat ik het geld zo snel mogelijk zou overmaken aan de juiste instelling om te voorkomen dat ik afgesloten zou worden.
Ik open mijn laptop, pak de factuur om het rekeningnummer te vinden om tot de ontdekking te komen dat er geen rekeningnummer op staat. Niet bij het licht en ook niet bij het water. Op de website zag ik dat er wel een mogelijkheid was om via de website van de leverancier te betalen maar hoe ik mij daarvoor moest registreren was onduidelijk, temeer omdat de facturen op naam van de huurbaas staan. Een email en een contactformulier ingevuld maar omdat het vrijdag na 21.00 uur was, niet direct een antwoord.
Tijd voor het rondsturen van wat whatappjes. De betaaltermijn van de oudste factuur was ergens in januari en er waren al aanmaningen ontvangen. Lerares Spaans en de groep van het werk. Zaterdagmorgen een reactie van mijn lerares: je moet betalen op het kantoor van de leverancier. Dat kan niet waar zijn. Moet ik echt vrij vragen op mijn werk om mijn rekeningen voor water en licht te betalen?
Inmiddels lag er een uitnodiging van Spaanse Man om de zaterdag samen door te brengen en ik vertrok op mijn fietsje met de hoop dat hij mij verder kon helpen. En ja, dat was ook zo.
Nu weet ik hoe ik een factuur op z'n Spaans moet betalen.
Op de factuur staan de banken vermeld waar het bedrijf zijn bankrekeningen heeft. Ik moet naar een geldautomaat van die bank gaan. Afhankelijk van hoe modern die bank is, moet ik of eerst geld pinnen om de factuur te betalen of ik kan de betaling met mijn pinpas (die van een andere bank is) doen.
Ik selecteer op het scherm dat ik een factuur wil betalen en ik moet de barcode van de factuur onder de laser houden. Ik controleer de gegevens die op het scherm verschijnen, ik geef akkoord, ik leg het geld (in geval van contante betaling en alleen papiergeld) in het vakje wat opent. Mijn geld wordt geteld, ik druk op akkoord voor betaling, het wisselgeld wordt in muntjes teruggeven en ik krijg een bewijs dat ik betaald heb.
Het is nu zondagmorgen en ik heb er nog steeds moeite mee om dit te geloven. Ik hoop maandag een reactie te krijgen op de verzonden emails zodat ik de volgende keer de betaling via internet kan doen, hoewel het ook vreemd aanvoelt om een rekening niet via je eigen internetbankieren te betalen maar via de website van de leverancier.
Afgelopen vrijdag kwam ik mijn huurbaas tegen die aan mij vroeg waarom ik de rekeningen van licht en water nog niet had betaald. Ik was verbaasd want die had ik per direct naar hem overgemaakt. Dat was niet goed. Ik had de rekeningen rechtstreeks aan het energie- en waterbedrijf over moeten maken. Oeps!!! In mijn vorige huis betaalde mijn huurbaas en maakte ik het geld aan haar over en ik was ervan uitgegaan dat dit algemeen geldend was. Niet dus.
Huurbaas beloofde dat hij zou kijken wat ik aan hem had overgemaakt en dat terug zou storten en ik beloofde dat ik het geld zo snel mogelijk zou overmaken aan de juiste instelling om te voorkomen dat ik afgesloten zou worden.
Ik open mijn laptop, pak de factuur om het rekeningnummer te vinden om tot de ontdekking te komen dat er geen rekeningnummer op staat. Niet bij het licht en ook niet bij het water. Op de website zag ik dat er wel een mogelijkheid was om via de website van de leverancier te betalen maar hoe ik mij daarvoor moest registreren was onduidelijk, temeer omdat de facturen op naam van de huurbaas staan. Een email en een contactformulier ingevuld maar omdat het vrijdag na 21.00 uur was, niet direct een antwoord.
Tijd voor het rondsturen van wat whatappjes. De betaaltermijn van de oudste factuur was ergens in januari en er waren al aanmaningen ontvangen. Lerares Spaans en de groep van het werk. Zaterdagmorgen een reactie van mijn lerares: je moet betalen op het kantoor van de leverancier. Dat kan niet waar zijn. Moet ik echt vrij vragen op mijn werk om mijn rekeningen voor water en licht te betalen?
Inmiddels lag er een uitnodiging van Spaanse Man om de zaterdag samen door te brengen en ik vertrok op mijn fietsje met de hoop dat hij mij verder kon helpen. En ja, dat was ook zo.
Nu weet ik hoe ik een factuur op z'n Spaans moet betalen.
Op de factuur staan de banken vermeld waar het bedrijf zijn bankrekeningen heeft. Ik moet naar een geldautomaat van die bank gaan. Afhankelijk van hoe modern die bank is, moet ik of eerst geld pinnen om de factuur te betalen of ik kan de betaling met mijn pinpas (die van een andere bank is) doen.
Ik selecteer op het scherm dat ik een factuur wil betalen en ik moet de barcode van de factuur onder de laser houden. Ik controleer de gegevens die op het scherm verschijnen, ik geef akkoord, ik leg het geld (in geval van contante betaling en alleen papiergeld) in het vakje wat opent. Mijn geld wordt geteld, ik druk op akkoord voor betaling, het wisselgeld wordt in muntjes teruggeven en ik krijg een bewijs dat ik betaald heb.
Het is nu zondagmorgen en ik heb er nog steeds moeite mee om dit te geloven. Ik hoop maandag een reactie te krijgen op de verzonden emails zodat ik de volgende keer de betaling via internet kan doen, hoewel het ook vreemd aanvoelt om een rekening niet via je eigen internetbankieren te betalen maar via de website van de leverancier.
donderdag 20 april 2017
Actief zijn
Met alles wat er hier gebeurd, is het er al een tijdje niet van gekomen om een update over de menopauze en dergelijke te geven. Want nadat ik mij bij de gynaecoloog had gemeld, kwamen er nog wat meer doktoren langs.
De gynaecoloog was uiteindelijk toch nog een probleem. Ik ging weg met een verwijsbriefje voor een mammografie en een bloedonderzoek. Met behulp van mijn Spaanse vriendin was de afspraak voor de mammografie zo gemaakt en voor het bloedonderzoek moest ik rond de 2e tot 4e dag van mijn menstruatie langs komen. Ook lag er de mededeling dat ik na 1 maand een afspraak voor de uitslagen moest maken.
Zonder bloedonderzoek geen afspraak en hoewel de gynaecoloog ervan overtuigd was dat mijn menstruatie snel zou komen, moest ik toch nog zo´n 6 weken wachten voordat het eindelijk zover was. Wat heftige dilemma's opleverde want moest ik nu wachten (wat als mijn menstruatie helemaal niet meer zou komen) of toch een afspraak maken voor over een maand zoals gezegd. En het valt dan niet mee om de Spaanse manier te ontdekken.
Maar goed, uiteindelijk had ik alles wat nodig was voor de afspraak en omdat ik had geluisterd naar mijn Spaanse vriendin was eind februari al de afspraak voor eind maart gemaakt. Anders had het allemaal nog langer geduurd.
Helaas ben ik nog net niet in de menopauze. Dus waarschijnlijk zal er nog 1 menstruatie volgen of iets wat ervoor door moet gaan. Voor de rest was alles goed. De gynaecoloog heeft mij een voedingssupplement met melatonine meegegeven om te kijken of ik daar beter door slaap (die regelmatig terugkerende chocoladeverslaving kan me niet zo heel veel deren ;-) ), waarbij ik er later achterkwam dat dit supplement wordt voorgeschreven aan vrouwen die zwanger willen worden. Ik geloof echter niet dat het een gevolg heeft op mijn hormoonhuishouding dus na wat zoekwerk wanneer ik het supplement het beste in kan nemen, krijg ik in het weekend tenminste redelijke voldoende slaap waardoor alles wat gemakkelijker wordt.
Verder zat het mij al een tijdje dwars dat ik in mijn hele doen en laten beperkt werd door de hernia die ik heb (geen idee of een hernia kan verdwijnen of dat alleen de pijn verdwijnt). De behandeling van een hernia hier is heel anders dan in Nederland en de opgelegde beperkingen zijn hier ook veel groter. In Nederland had ik mij nooit zo snel bij al die beperkingen neergelegd en was ik op zoek gegaan naar alternatieve manieren om toch te kunnen doen wat ik wil doen. Hier in Spanje was dat er nog niet van gekomen. Geheel tegen de Nederlandse mentaliteit in had ik mij neergelegd bij de Spaanse manier van doen door alle verantwoordelijkheid bij de artsen te leggen en niet zelf het heft in handen te nemen.
Volgens de neurochirurg zou ik nooit meer een meerdaagse voettocht kunnen maken en hoewel hij misschien gelijk heeft, kan ik dit pas accepteren als ik voor mijn gevoel er zelf alles aan gedaan heb om te kijken of er toch geen andere mogelijkheden zijn.
Een zoektocht op internet leverde mij een centrum op waar ze een gecombineerde aanpak hadden in de vorm van een sportarts, een fysiotherapeut, een diëtiste en personal trainers. Iedereen staat met iedereen in contact en is beschikbaar voor overleg. Voor Nederlandse begrippen redelijk prijzig dus zeker voor Spaanse begrippen maar het leek veelbelovend.
Eerst een afspraak met de sportarts die mij een wereld van voedingssupplementen voorschreef om mijn nog steeds overbelaste spieren van mijn voettocht richting Rome de kans te geven zich te herstellen. Vervolgens 2x per week naar de personal trainer om allerlei spieren te versterken die ervoor kunnen zorgen dat mijn hernia mij niet gaat belemmeren in het maken van een nieuwe meerdaagse wandeltocht (ik wil nog steeds in 9 weken van Sevilla naar Santiago ;-) ). Die stuurde mij weer voor een paar sessies door naar de fysiotherapeut. En om alles compleet te maken, werden er ook een paar sessies met de diëtiste ingepland.
Volgens mij weten ze niet helemaal goed wat ze met me aanmoeten, door taal- en cultuurverschillen en omdat mijn lichaam, zoals gebruikelijk, niet reageert zoals normaal. Bovendien komen de meeste Spanjaarden bij dit centrum terecht vanwege esthetische redenen (uiterlijk is hier extreem belangrijk), terwijl mij dat nou echt niks kan schelen. Mijn doel is om, ondanks een hernia, 7 dagen met een rugzak op door de wereld te trekken. Maar mijn personal trainer en ik hebben wel veel lol, mijn uitspraak wordt gecorrigeerd en ik leer nieuwe woorden. Inmiddels ben ik ook zo'n 3,5 kilo kwijtgeraakt.
Het vinden van een acceptabel dieet wat een mengsel moet zijn van Spaanse en Nederlandse gewoonten heeft nog wat voeten in de aarde maar ik ga ervan uit dat we daar uiteindelijk ook wel uit zullen komen. Het lukt me nog niet helemaal om de diëtiste duidelijk te maken dat ik om 17.00 uur honger heb en dat, als ik om 18.00 een uur moet trainen, een appel of wat nootjes niet voldoende is. En dat als ik na de training om 19.30 uur thuis kom, ik geen energie (en zin) meer heb om dan nog eens een volledige maaltijd in elkaar te knutselen.
Kortom, druk bezig om, na mentaal beter in mijn velletje te komen, nu ook fysiek beter in mijn velletje te komen. Het is niet gemakkelijk maar uiteindelijk kom ik daar waar ik wezen wil.
De gynaecoloog was uiteindelijk toch nog een probleem. Ik ging weg met een verwijsbriefje voor een mammografie en een bloedonderzoek. Met behulp van mijn Spaanse vriendin was de afspraak voor de mammografie zo gemaakt en voor het bloedonderzoek moest ik rond de 2e tot 4e dag van mijn menstruatie langs komen. Ook lag er de mededeling dat ik na 1 maand een afspraak voor de uitslagen moest maken.
Zonder bloedonderzoek geen afspraak en hoewel de gynaecoloog ervan overtuigd was dat mijn menstruatie snel zou komen, moest ik toch nog zo´n 6 weken wachten voordat het eindelijk zover was. Wat heftige dilemma's opleverde want moest ik nu wachten (wat als mijn menstruatie helemaal niet meer zou komen) of toch een afspraak maken voor over een maand zoals gezegd. En het valt dan niet mee om de Spaanse manier te ontdekken.
Maar goed, uiteindelijk had ik alles wat nodig was voor de afspraak en omdat ik had geluisterd naar mijn Spaanse vriendin was eind februari al de afspraak voor eind maart gemaakt. Anders had het allemaal nog langer geduurd.
Helaas ben ik nog net niet in de menopauze. Dus waarschijnlijk zal er nog 1 menstruatie volgen of iets wat ervoor door moet gaan. Voor de rest was alles goed. De gynaecoloog heeft mij een voedingssupplement met melatonine meegegeven om te kijken of ik daar beter door slaap (die regelmatig terugkerende chocoladeverslaving kan me niet zo heel veel deren ;-) ), waarbij ik er later achterkwam dat dit supplement wordt voorgeschreven aan vrouwen die zwanger willen worden. Ik geloof echter niet dat het een gevolg heeft op mijn hormoonhuishouding dus na wat zoekwerk wanneer ik het supplement het beste in kan nemen, krijg ik in het weekend tenminste redelijke voldoende slaap waardoor alles wat gemakkelijker wordt.
Verder zat het mij al een tijdje dwars dat ik in mijn hele doen en laten beperkt werd door de hernia die ik heb (geen idee of een hernia kan verdwijnen of dat alleen de pijn verdwijnt). De behandeling van een hernia hier is heel anders dan in Nederland en de opgelegde beperkingen zijn hier ook veel groter. In Nederland had ik mij nooit zo snel bij al die beperkingen neergelegd en was ik op zoek gegaan naar alternatieve manieren om toch te kunnen doen wat ik wil doen. Hier in Spanje was dat er nog niet van gekomen. Geheel tegen de Nederlandse mentaliteit in had ik mij neergelegd bij de Spaanse manier van doen door alle verantwoordelijkheid bij de artsen te leggen en niet zelf het heft in handen te nemen.
Volgens de neurochirurg zou ik nooit meer een meerdaagse voettocht kunnen maken en hoewel hij misschien gelijk heeft, kan ik dit pas accepteren als ik voor mijn gevoel er zelf alles aan gedaan heb om te kijken of er toch geen andere mogelijkheden zijn.
Een zoektocht op internet leverde mij een centrum op waar ze een gecombineerde aanpak hadden in de vorm van een sportarts, een fysiotherapeut, een diëtiste en personal trainers. Iedereen staat met iedereen in contact en is beschikbaar voor overleg. Voor Nederlandse begrippen redelijk prijzig dus zeker voor Spaanse begrippen maar het leek veelbelovend.
Eerst een afspraak met de sportarts die mij een wereld van voedingssupplementen voorschreef om mijn nog steeds overbelaste spieren van mijn voettocht richting Rome de kans te geven zich te herstellen. Vervolgens 2x per week naar de personal trainer om allerlei spieren te versterken die ervoor kunnen zorgen dat mijn hernia mij niet gaat belemmeren in het maken van een nieuwe meerdaagse wandeltocht (ik wil nog steeds in 9 weken van Sevilla naar Santiago ;-) ). Die stuurde mij weer voor een paar sessies door naar de fysiotherapeut. En om alles compleet te maken, werden er ook een paar sessies met de diëtiste ingepland.
Volgens mij weten ze niet helemaal goed wat ze met me aanmoeten, door taal- en cultuurverschillen en omdat mijn lichaam, zoals gebruikelijk, niet reageert zoals normaal. Bovendien komen de meeste Spanjaarden bij dit centrum terecht vanwege esthetische redenen (uiterlijk is hier extreem belangrijk), terwijl mij dat nou echt niks kan schelen. Mijn doel is om, ondanks een hernia, 7 dagen met een rugzak op door de wereld te trekken. Maar mijn personal trainer en ik hebben wel veel lol, mijn uitspraak wordt gecorrigeerd en ik leer nieuwe woorden. Inmiddels ben ik ook zo'n 3,5 kilo kwijtgeraakt.
Het vinden van een acceptabel dieet wat een mengsel moet zijn van Spaanse en Nederlandse gewoonten heeft nog wat voeten in de aarde maar ik ga ervan uit dat we daar uiteindelijk ook wel uit zullen komen. Het lukt me nog niet helemaal om de diëtiste duidelijk te maken dat ik om 17.00 uur honger heb en dat, als ik om 18.00 een uur moet trainen, een appel of wat nootjes niet voldoende is. En dat als ik na de training om 19.30 uur thuis kom, ik geen energie (en zin) meer heb om dan nog eens een volledige maaltijd in elkaar te knutselen.
Kortom, druk bezig om, na mentaal beter in mijn velletje te komen, nu ook fysiek beter in mijn velletje te komen. Het is niet gemakkelijk maar uiteindelijk kom ik daar waar ik wezen wil.
woensdag 5 april 2017
Een moestuin en een fiets
Spaanse man stuurde mij een paar whatsapps. Een voorstel dat hij had gedaan aan zijn familie om met z´n allen 50m2 moestuin te huren. De eigenaar van het complex zorgde voor het water geven, er was een wc, een plek om laarzen en kleding te bewaren en er is tuingereedschap voor algemeen gebruik. Hij was erg teleurgesteld dat tot dan toe zijn familie nog niet had gereageerd.
Wetend dat Spaanse man begin 2016 een zware depressie heeft gehad en ik hem niet zo vaak ergens enthousiast over heb gezien, was mijn reactie: "Als je familie niet reageert, dan spreken we hierover.".
Natuurlijk reageerde zijn familie niet en zodoende stond ik afgelopen zondag op het tuincomplex om de sfeer te proeven, met de eigenaar kennis te maken (Spaanse man deed het woord) en nu huren wij dus een moestuin van 40m2 voor € 40,00/maand.
Op het complex zitten meer buitenlanders, zo kwam ik daar de Amerikaanse vriend tegen van mijn Nederlandse teamgenote en volgens de eigenaar zijn er meer mensen van mijn werk die er een moestuin hebben. Er wordt dan ook volop geëxperimenteerd met groenten die van oorsprong niet Spaans zijn. Daarbij is het de bedoeling dat er ecologisch getuinierd wordt waardoor ik het gevoel heb dat ik er wel meer mensen tegen zal komen die iets meer open-minded zijn dan de gemiddelde Spanjaard in Andalucia.
Gisteren ben ik langs een winkel geweest die plantjes verkoopt om te kijken wat er te koop is (7 soorten tomaten, 8 soorten paprika, Spaanse komkommer, courgettes en nog veel meer) en de prijs per plantje varieert van € 0,25 tot € 0,50 per stuk. Ik wist niet wat ik hoorde. Volgens mij is het in Nederland echt wel veel duurder.
Vandaag ga ik een berichtje sturen naar de eigenaar om te vragen hoeveel plantjes we van wat moeten hebben. Spaanse man heeft mij de vrije hand gegeven om te kiezen wat ik wil (naast de verplichte tomaten, paprika om te koken en Spaanse komkommers) met de mededeling dat ik er niet aan moest wennen dat ik mocht beslissen wat er in de tuin kwam te staan.
En omdat de moestuin een beetje buiten Granada ligt (vanaf mijn werk zo'n 30 minuten lopen, zo'n 50 vanaf mijn huis) heb ik eindelijk de knoop doorgehakt om een fiets te kopen. Al vanaf het allereerste moment dat ik hier woon loop ik over een fiets na te denken. De belangrijkste redenen om er steeds vanaf te zien waren vooral: hoe krijg ik die fiets zonder lift naar de verdieping waar ik woon en waar laat ik hem?
Inmiddels heb ik in die tijd zoveel geld uitgegeven aan bussen dat ik er ruim een fiets van had kunnen kopen.
Twee dagen onderzoek naar vouwfietsen op internet (ervan uitgaande dat die het lichtste zijn en gemakkelijker 3 hoog de trap op te tillen) en gisteren bij een fietsenwinkel de fiets gekocht. De fiets werd direct afgemonteerd in de winkel, er moest nog licht bijgekocht worden (werd er ook direct opgezet) en een helm (verplicht buiten de stad) en ik op de fiets weer terug naar huis.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het fijn vond om te fietsen hoewel ik er geen enkel probleem mee had om alles lopend te doen. Het enige waar ik wel aan moet wennen is dat ik mij nu aan het eenrichtingsverkeer moet houden wat in de binnenstad van toepassing is. Het zal dan ook nog wel even duren voordat ik de snelste weg van A naar B per fiets heb gevonden. Of ik doe wat alle Spanjaarden doen: over de stoep ;-).
Wat ook nog ontdekt moet worden is hoe de fiets te parkeren. Er is hier geen cultuur van fietsenstalling op straat en ik wil hem graag wel ergens aan vast kunnen zetten zodat hij niet gestolen kan worden. Op het werk is er een plek gereserveerd in de parkeergarage van het kantoor.
Vrijdag gaan Spaanse man en ik plantjes kopen en dan ga ik zaterdag mijn eerste "lange" rit op de fiets maken richting moestuin om de plantjes te planten.
Het zal mij benieuwen hoe het hebben van een moestuin op zijn Spaans gaat.
Wetend dat Spaanse man begin 2016 een zware depressie heeft gehad en ik hem niet zo vaak ergens enthousiast over heb gezien, was mijn reactie: "Als je familie niet reageert, dan spreken we hierover.".
Natuurlijk reageerde zijn familie niet en zodoende stond ik afgelopen zondag op het tuincomplex om de sfeer te proeven, met de eigenaar kennis te maken (Spaanse man deed het woord) en nu huren wij dus een moestuin van 40m2 voor € 40,00/maand.
Op het complex zitten meer buitenlanders, zo kwam ik daar de Amerikaanse vriend tegen van mijn Nederlandse teamgenote en volgens de eigenaar zijn er meer mensen van mijn werk die er een moestuin hebben. Er wordt dan ook volop geëxperimenteerd met groenten die van oorsprong niet Spaans zijn. Daarbij is het de bedoeling dat er ecologisch getuinierd wordt waardoor ik het gevoel heb dat ik er wel meer mensen tegen zal komen die iets meer open-minded zijn dan de gemiddelde Spanjaard in Andalucia.
Gisteren ben ik langs een winkel geweest die plantjes verkoopt om te kijken wat er te koop is (7 soorten tomaten, 8 soorten paprika, Spaanse komkommer, courgettes en nog veel meer) en de prijs per plantje varieert van € 0,25 tot € 0,50 per stuk. Ik wist niet wat ik hoorde. Volgens mij is het in Nederland echt wel veel duurder.
Vandaag ga ik een berichtje sturen naar de eigenaar om te vragen hoeveel plantjes we van wat moeten hebben. Spaanse man heeft mij de vrije hand gegeven om te kiezen wat ik wil (naast de verplichte tomaten, paprika om te koken en Spaanse komkommers) met de mededeling dat ik er niet aan moest wennen dat ik mocht beslissen wat er in de tuin kwam te staan.
En omdat de moestuin een beetje buiten Granada ligt (vanaf mijn werk zo'n 30 minuten lopen, zo'n 50 vanaf mijn huis) heb ik eindelijk de knoop doorgehakt om een fiets te kopen. Al vanaf het allereerste moment dat ik hier woon loop ik over een fiets na te denken. De belangrijkste redenen om er steeds vanaf te zien waren vooral: hoe krijg ik die fiets zonder lift naar de verdieping waar ik woon en waar laat ik hem?
Inmiddels heb ik in die tijd zoveel geld uitgegeven aan bussen dat ik er ruim een fiets van had kunnen kopen.
Twee dagen onderzoek naar vouwfietsen op internet (ervan uitgaande dat die het lichtste zijn en gemakkelijker 3 hoog de trap op te tillen) en gisteren bij een fietsenwinkel de fiets gekocht. De fiets werd direct afgemonteerd in de winkel, er moest nog licht bijgekocht worden (werd er ook direct opgezet) en een helm (verplicht buiten de stad) en ik op de fiets weer terug naar huis.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het fijn vond om te fietsen hoewel ik er geen enkel probleem mee had om alles lopend te doen. Het enige waar ik wel aan moet wennen is dat ik mij nu aan het eenrichtingsverkeer moet houden wat in de binnenstad van toepassing is. Het zal dan ook nog wel even duren voordat ik de snelste weg van A naar B per fiets heb gevonden. Of ik doe wat alle Spanjaarden doen: over de stoep ;-).
Wat ook nog ontdekt moet worden is hoe de fiets te parkeren. Er is hier geen cultuur van fietsenstalling op straat en ik wil hem graag wel ergens aan vast kunnen zetten zodat hij niet gestolen kan worden. Op het werk is er een plek gereserveerd in de parkeergarage van het kantoor.
Vrijdag gaan Spaanse man en ik plantjes kopen en dan ga ik zaterdag mijn eerste "lange" rit op de fiets maken richting moestuin om de plantjes te planten.
Het zal mij benieuwen hoe het hebben van een moestuin op zijn Spaans gaat.
vrijdag 31 maart 2017
Zo werkt dat dus
Afgelopen vrijdag was ik uitgenodigd op een feestje van een vriendin om het begin van de lente te vieren en daar raakte ik in gesprek met een Amerikaanse Cubaan. Hij vertelde mij dat hij een neef had die in Nederland bij een farmaceutisch bedrijf werkte en dat hij het zo jammer vond dat hij daar geen contact mee had. Ik bood aan (geheel tegen de regels in, ik weet het) om bij ons op kantoor in een database te zoeken. Er werden nummers uitgewisseld.
Zodoende kreeg ik zaterdag allemaal berichtjes in mijn whatsapp met darling, mi amor, sweetheart, cariño etc. Dat ik zo bijzonder was en dat hij sinds vrijdag constant aan mij liep te denken. Degenen die mij nu wel een beetje kennen, weten dat dit soort acties juist de tegengestelde reactie bij mij oproepen ;-). Hij wilde met mij uit. Nou, ik ook wel met hem, om hem duidelijk te maken dat ik dit soort berichtjes onzin vind,
Met als gevolg dat ik met Spaanse man een gesprek moest hebben, hoewel de timing niet geheel handig was omdat ik door slaapgebrek in combinatie met melatonine (voorgeschreven door de gynaecoloog, alleen niet werkend op het moment dat het moest werken) en overgangshormonen niet in mijn beste doen was.
Na een emotioneel gesprek met Spaanse man waarin ik de ruimte kreeg om te ontdekken wat ik moest ontdekken (onder de voorwaarde dat de seks tussen ons afgelopen zou zijn als er een andere man in het spel kwam maar dat onze vriendschap zou blijven), bleef het zondag stil vanuit de kant van de Cubaan. Ik kreeg een berichtje dat hij onderweg was naar Granada, dat hij binnen een half uur thuis zo zijn en dat hij dan iets van zich zou laten horen. Geen reactie.
Maandagmorgen, een stroom aan berichtjes, nu werden ook het arsenaal van smileys en plaatjes opgetrokken. Vooral de rozen haalden bij mij het slechtste naar boven. En of ik de mogelijkheid had om die avond uit te gaan. Best, ik ben beschikbaar na mijn gecombineerde fysio/personal trainer. In mijn pauze laten weten dat ik zijn neef niet in de database kon vinden. Geen reactie. Vreemd want als je op zoek bent naar je familie en die is niet gevonden, dan is er teleurstelling of op zijn minst een bedankje voor de moeite. Er begon iets te knagen.
Terugkomend van de fysio/personal trainer, stuurde ik een berichtje met tijd en plaats om te ontmoeten. Kreeg een berichtje terug: "Ik vind dit vreselijk moeilijk om te zeggen maar ik kan niet met je uit of we moeten afspreken bij jou of bij mij thuis want mijn bankrekeningen zijn geblokkeerd." "Dan gaan we uit op Nederlandse manier en betaal ik." was mijn reactie terug. Het duurde even voordat hij overstag ging, maar de afspraak was gemaakt.
Redelijk op de afgesproken tijd kwam hij opdagen wat voor Spaanse begrippen heel netjes is. Hij vond zichzelf wel heel belangrijk, liep constant te praten over zijn zakelijke avonturen en zijn leven en leek niet echt geïnteresseerd in mijn verhaal. Daarbij reacties die nergens op sloegen als ik iets vertelde, gebaseerd op de obligate/gebruikelijke manier van reageren zonder te kijken/voelen hoe ik iets vertelde. En bij het verhaal van de kangoeroe als huisdier met foto's, waren bij mij de grenzen wel bereikt. Op dat moment was het nog steeds een aardige man met een hoop fantastische verhalen die allemaal waar zouden kunnen zijn maar het geheel riep toch een bepaald gevoel van wantrouwen bij mij op. Alles had een verklaring of werd verklaard en hij had toch wel een hoop ellendige dingen meegemaakt. Temeer omdat hij ook nog eens € 140.000,00 had verloren tijdens het zaken doen hier in Spanje. Nou, ik heb ook een hoop ellendige dingen meegemaakt maar daar loop ik niet te mee te koop en al zeker niet bij een eerste afspraak.
Dinsdag vroeg ik vriendelijk of het gelukt was om zijn bankrekeningen te deblokkeren. "Nee, helaas niet want mijn paspoort is verlopen." kreeg ik als reactie terug. "Ik moet naar Madrid om dit te regelen met de ambassade." Op dat moment wist ik het zeker. Hier werd een spelletje gespeeld. Best, maar niet met mij. Een sterkte van mijn kant leek mij redelijk gepast en daarna heb ik het er bij laten zitten. Rond half 7 's avonds de vraag hoe mijn dag was, waar ik niet op gereageerd heb. Tijd om te bedenken hoe ik dit op een nette manier af kon handelen.
Bovendien werd ook steeds duidelijker dat mijn gevoelens voor Spaanse man sterker waren dan ik gedacht had (waar hormoonschommelingen al niet goed voor zijn ;-) ), hoewel ik niet verliefd op hem ben.
Op woensdagmorgen een berichtje gestuurd dat er op dit moment nog een man in mijn leven is, dat ik op beiden niet verliefd ben en dat ik daarom niets anders aan kan bieden dan mijn vriendschap. Het antwoord terug was veelzeggend: "goedendag".
Vervolgens aan Spaanse man bekennen dat het een fout was geweest om met Cubaan uit te gaan en na, vooral voor mij, een paar moeilijke dagen lijkt het erop dat Spaanse man en ik gewoon verder gaan waar we voor zondag gebleven waren, genietend van wat er op dit moment is maar geen vaste relatie omdat Spaanse man, na een zware depressie, eerst nog een hoop dingen voor zichzelf uit moet zoeken en ik er (nog) niet aan toe ben om mijn vrijheid op te geven.
Al met al een zeer nuttige actie, in de zin dat het veel dingen duidelijk heeft gemaakt, en met mijn vriendinnen heb ik heel hartelijk om het gebeuren gelachen. Vooral die kangoeroe deed het er goed. Toch hoop ik zoiets niet nog een keer mee te maken.
Zodoende kreeg ik zaterdag allemaal berichtjes in mijn whatsapp met darling, mi amor, sweetheart, cariño etc. Dat ik zo bijzonder was en dat hij sinds vrijdag constant aan mij liep te denken. Degenen die mij nu wel een beetje kennen, weten dat dit soort acties juist de tegengestelde reactie bij mij oproepen ;-). Hij wilde met mij uit. Nou, ik ook wel met hem, om hem duidelijk te maken dat ik dit soort berichtjes onzin vind,
Met als gevolg dat ik met Spaanse man een gesprek moest hebben, hoewel de timing niet geheel handig was omdat ik door slaapgebrek in combinatie met melatonine (voorgeschreven door de gynaecoloog, alleen niet werkend op het moment dat het moest werken) en overgangshormonen niet in mijn beste doen was.
Na een emotioneel gesprek met Spaanse man waarin ik de ruimte kreeg om te ontdekken wat ik moest ontdekken (onder de voorwaarde dat de seks tussen ons afgelopen zou zijn als er een andere man in het spel kwam maar dat onze vriendschap zou blijven), bleef het zondag stil vanuit de kant van de Cubaan. Ik kreeg een berichtje dat hij onderweg was naar Granada, dat hij binnen een half uur thuis zo zijn en dat hij dan iets van zich zou laten horen. Geen reactie.
Maandagmorgen, een stroom aan berichtjes, nu werden ook het arsenaal van smileys en plaatjes opgetrokken. Vooral de rozen haalden bij mij het slechtste naar boven. En of ik de mogelijkheid had om die avond uit te gaan. Best, ik ben beschikbaar na mijn gecombineerde fysio/personal trainer. In mijn pauze laten weten dat ik zijn neef niet in de database kon vinden. Geen reactie. Vreemd want als je op zoek bent naar je familie en die is niet gevonden, dan is er teleurstelling of op zijn minst een bedankje voor de moeite. Er begon iets te knagen.
Terugkomend van de fysio/personal trainer, stuurde ik een berichtje met tijd en plaats om te ontmoeten. Kreeg een berichtje terug: "Ik vind dit vreselijk moeilijk om te zeggen maar ik kan niet met je uit of we moeten afspreken bij jou of bij mij thuis want mijn bankrekeningen zijn geblokkeerd." "Dan gaan we uit op Nederlandse manier en betaal ik." was mijn reactie terug. Het duurde even voordat hij overstag ging, maar de afspraak was gemaakt.
Redelijk op de afgesproken tijd kwam hij opdagen wat voor Spaanse begrippen heel netjes is. Hij vond zichzelf wel heel belangrijk, liep constant te praten over zijn zakelijke avonturen en zijn leven en leek niet echt geïnteresseerd in mijn verhaal. Daarbij reacties die nergens op sloegen als ik iets vertelde, gebaseerd op de obligate/gebruikelijke manier van reageren zonder te kijken/voelen hoe ik iets vertelde. En bij het verhaal van de kangoeroe als huisdier met foto's, waren bij mij de grenzen wel bereikt. Op dat moment was het nog steeds een aardige man met een hoop fantastische verhalen die allemaal waar zouden kunnen zijn maar het geheel riep toch een bepaald gevoel van wantrouwen bij mij op. Alles had een verklaring of werd verklaard en hij had toch wel een hoop ellendige dingen meegemaakt. Temeer omdat hij ook nog eens € 140.000,00 had verloren tijdens het zaken doen hier in Spanje. Nou, ik heb ook een hoop ellendige dingen meegemaakt maar daar loop ik niet te mee te koop en al zeker niet bij een eerste afspraak.
Dinsdag vroeg ik vriendelijk of het gelukt was om zijn bankrekeningen te deblokkeren. "Nee, helaas niet want mijn paspoort is verlopen." kreeg ik als reactie terug. "Ik moet naar Madrid om dit te regelen met de ambassade." Op dat moment wist ik het zeker. Hier werd een spelletje gespeeld. Best, maar niet met mij. Een sterkte van mijn kant leek mij redelijk gepast en daarna heb ik het er bij laten zitten. Rond half 7 's avonds de vraag hoe mijn dag was, waar ik niet op gereageerd heb. Tijd om te bedenken hoe ik dit op een nette manier af kon handelen.
Bovendien werd ook steeds duidelijker dat mijn gevoelens voor Spaanse man sterker waren dan ik gedacht had (waar hormoonschommelingen al niet goed voor zijn ;-) ), hoewel ik niet verliefd op hem ben.
Op woensdagmorgen een berichtje gestuurd dat er op dit moment nog een man in mijn leven is, dat ik op beiden niet verliefd ben en dat ik daarom niets anders aan kan bieden dan mijn vriendschap. Het antwoord terug was veelzeggend: "goedendag".
Vervolgens aan Spaanse man bekennen dat het een fout was geweest om met Cubaan uit te gaan en na, vooral voor mij, een paar moeilijke dagen lijkt het erop dat Spaanse man en ik gewoon verder gaan waar we voor zondag gebleven waren, genietend van wat er op dit moment is maar geen vaste relatie omdat Spaanse man, na een zware depressie, eerst nog een hoop dingen voor zichzelf uit moet zoeken en ik er (nog) niet aan toe ben om mijn vrijheid op te geven.
Al met al een zeer nuttige actie, in de zin dat het veel dingen duidelijk heeft gemaakt, en met mijn vriendinnen heb ik heel hartelijk om het gebeuren gelachen. Vooral die kangoeroe deed het er goed. Toch hoop ik zoiets niet nog een keer mee te maken.
maandag 20 maart 2017
En nu?
Het is nu zo'n 5,5 maand geleden dat ik met Spaanse Man in contact kwam. Voortgekomen uit een actie van mijn kant om een Spaanse vriendin te helpen om te ontdekken of de man waar ze verliefd op was oprechte bedoelingen had of niet. Spaanse man was degene die het initiatief nam door met mij contact op te nemen via de datingsite. Van beide kanten was het idee dat het leuk zou zijn zolang het duurde. En ik zal heel eerlijk zijn dat ik ervan uitging dat dat niet zo lang zou zijn.
Spaanse man, granadino all over. Amper zijn neus buiten Andalucia gestoken, spreekt alleen Spaans (beter gezegd Andalusisch), vindt alles wat van buiten komt maar raar (zeker op het gebied van eten) en geen enkele flexibiliteit in zijn gedachten. Is in staat om een monoloog van een half uur te houden als hij ergens van overtuigd is. Belezen ook. Je zou het kunnen vergelijken met een stugge uit de klei getrokken Groninger. Moeilijk om te doorgronden maar als ze je eenmaal geaccepteerd hebben dan is het ook voor altijd.
En daar sta ik dan tegenover. Open, nieuwsgierig, onafhankelijk, worstelend om mijn gevoelens en gedachten in het Spaans uit te drukken en om zijn dialect te verstaan. Meer van de wereld gezien en ervan overtuigd dat er meer is dan zijn vaste opvattingen. Minder belezen maar wel inzichten die ik in het leven heb opgedaan (alleen tellen die niet want niet onderbouwt met een stevige citatenlijst ;-) ). Een nuchtere, Nederlandse mentaliteit die beduidend minder claimend is dan de Spaanse vrouwen.
We gaan echter steeds vaker in het weekend samen op stap waarbij Spaanse man zijn best doet om mij de mooiste plekjes rondom Granada te laten zien. Soms gaat het wel eens mis als de keer dat hij mij mee zou nemen naar de zee bij Motril en we niet verder kwamen dan het restaurant bij de ferries naar Afrika en ik geen zee gezien heb. Afgelopen zaterdag hebben we samen in zijn huis doorgebracht waarbij ik kookles kreeg om Spaanse rijst te maken.
Ik heb een wereld aan boeken gekregen om te lezen en af en toe doen we een poging om elkaars filosofische standpunten onderuit te halen, hoewel ik meestal verlies wegens gebrek aan woordenschat. Ik leer over de Spaanse economie en de onontwikkelde welzijnsstaat. Spaanse man leert hoe een echte democratie zou moeten werken.
We hadden elkaar al een tijdje niet gezien omdat Spaanse man een paar dingen met zijn ex moest regelen wat niet helemaal liep zoals gepland. Hij nodigde mij uit om afgelopen zondag mee naar het strand te gaan en hij zou mij deze keer niet laten zitten. Alleen was hij de verjaardag van zijn moeder vergeten, die werd 85 jaar en er werd een etentje voor zondag georganiseerd als verrassing.
Zodoende vond ik het volgende berichtje in mijn telefoon, op zijn Spaans: vanzelfsprekend rekenen we op je komst. Om er zeker van te zijn dat ik het goed begreep: je nodigt mij uit om met jou en je familie de verjaardag van je moeder te vieren? Antwoord terug: als het je leuk lijkt dan nodig ik je uit.
Inmiddels was ik de kluts kwijt en voordat ik verder zou reageren leek het mij raadzaam om eerst maar even wat advies in te winnen. Ja het was echt een uitnodiging en het zou echt een belediging zijn om te weigeren. Met kerst kon ik er nog onderuit komen om zijn familie te ontmoeten maar nu werd het ingewikkelder.
Zodoende at ik afgelopen zondag in het huis van de oudste zus van Spaanse man met de rest van zijn broers en zussen, zijn moeder en een aantal kinderen van de broers en zussen. Het was gezellig en fantastisch niet georganiseerd. Zijn moeder was ontzettend blij mij te zien (Spaanse man had haar kennelijk wel verteld dat ik in zijn leven was verschijnen) en was heel blij dat Spaanse man nu niet meer alleen was en ik ook niet. Na afloop stond ik op ploffen van al het eten wat ik naar binnen moest werken.
En nu weet ik het even niet meer. Het voelt alsof Spaanse man en ik nu in een andere fase zijn beland waarvan ik niet weet of ik dat wel wil en daar al aan toe ben.
Elke keer denk ik dat ik weet wat ik voel en wat ik wil maar vervolgens gebeurt er weer iets en blijk ik alles toch niet zo zeker te weten.
Spaanse man, granadino all over. Amper zijn neus buiten Andalucia gestoken, spreekt alleen Spaans (beter gezegd Andalusisch), vindt alles wat van buiten komt maar raar (zeker op het gebied van eten) en geen enkele flexibiliteit in zijn gedachten. Is in staat om een monoloog van een half uur te houden als hij ergens van overtuigd is. Belezen ook. Je zou het kunnen vergelijken met een stugge uit de klei getrokken Groninger. Moeilijk om te doorgronden maar als ze je eenmaal geaccepteerd hebben dan is het ook voor altijd.
En daar sta ik dan tegenover. Open, nieuwsgierig, onafhankelijk, worstelend om mijn gevoelens en gedachten in het Spaans uit te drukken en om zijn dialect te verstaan. Meer van de wereld gezien en ervan overtuigd dat er meer is dan zijn vaste opvattingen. Minder belezen maar wel inzichten die ik in het leven heb opgedaan (alleen tellen die niet want niet onderbouwt met een stevige citatenlijst ;-) ). Een nuchtere, Nederlandse mentaliteit die beduidend minder claimend is dan de Spaanse vrouwen.
We gaan echter steeds vaker in het weekend samen op stap waarbij Spaanse man zijn best doet om mij de mooiste plekjes rondom Granada te laten zien. Soms gaat het wel eens mis als de keer dat hij mij mee zou nemen naar de zee bij Motril en we niet verder kwamen dan het restaurant bij de ferries naar Afrika en ik geen zee gezien heb. Afgelopen zaterdag hebben we samen in zijn huis doorgebracht waarbij ik kookles kreeg om Spaanse rijst te maken.
Ik heb een wereld aan boeken gekregen om te lezen en af en toe doen we een poging om elkaars filosofische standpunten onderuit te halen, hoewel ik meestal verlies wegens gebrek aan woordenschat. Ik leer over de Spaanse economie en de onontwikkelde welzijnsstaat. Spaanse man leert hoe een echte democratie zou moeten werken.
We hadden elkaar al een tijdje niet gezien omdat Spaanse man een paar dingen met zijn ex moest regelen wat niet helemaal liep zoals gepland. Hij nodigde mij uit om afgelopen zondag mee naar het strand te gaan en hij zou mij deze keer niet laten zitten. Alleen was hij de verjaardag van zijn moeder vergeten, die werd 85 jaar en er werd een etentje voor zondag georganiseerd als verrassing.
Zodoende vond ik het volgende berichtje in mijn telefoon, op zijn Spaans: vanzelfsprekend rekenen we op je komst. Om er zeker van te zijn dat ik het goed begreep: je nodigt mij uit om met jou en je familie de verjaardag van je moeder te vieren? Antwoord terug: als het je leuk lijkt dan nodig ik je uit.
Inmiddels was ik de kluts kwijt en voordat ik verder zou reageren leek het mij raadzaam om eerst maar even wat advies in te winnen. Ja het was echt een uitnodiging en het zou echt een belediging zijn om te weigeren. Met kerst kon ik er nog onderuit komen om zijn familie te ontmoeten maar nu werd het ingewikkelder.
Zodoende at ik afgelopen zondag in het huis van de oudste zus van Spaanse man met de rest van zijn broers en zussen, zijn moeder en een aantal kinderen van de broers en zussen. Het was gezellig en fantastisch niet georganiseerd. Zijn moeder was ontzettend blij mij te zien (Spaanse man had haar kennelijk wel verteld dat ik in zijn leven was verschijnen) en was heel blij dat Spaanse man nu niet meer alleen was en ik ook niet. Na afloop stond ik op ploffen van al het eten wat ik naar binnen moest werken.
En nu weet ik het even niet meer. Het voelt alsof Spaanse man en ik nu in een andere fase zijn beland waarvan ik niet weet of ik dat wel wil en daar al aan toe ben.
Elke keer denk ik dat ik weet wat ik voel en wat ik wil maar vervolgens gebeurt er weer iets en blijk ik alles toch niet zo zeker te weten.
woensdag 15 maart 2017
Stemmen
Tot op heden had ik mij nog niet veel bezig gehouden met de mogelijkheden die ik als Nederlandse in het buitenland had om mijn stem te laten gelden voor Nederlandse referenda en verkiezingen. Misschien ook wel omdat er in de 3 jaar dat ik hier ben, geen verkiezingen waren waar ik aan mee kon doen. Het heeft weinig zin om te gaan stemmen voor een gemeente of een provincie.
Er staat mij vaag iets bij dat ik mij kon registeren om te stemmen in het referendum over Oekraïne. Maar toen ik dat ontdekt had was de termijn om mij aan te melden al verstreken. Bovendien had ik ook geen goed beeld van alle voors en tegens.
Maar sinds ik, eerst met 2 en nu met 3 Nederlanders aan een bureaublok zit, zijn verkiezingen ineens belangrijk. Bovendien zijn die Nederlanders nog niet zolang in Spanje waardoor hun band met Nederland sterker is dan die van mij (als die al ooit sterk is geweest). Het gevolg is dat ik mij, hoewel redelijk last minute met 2 dagen voor het verstrijken van de uiterste inschrijfdatum, alsnog als kiezer voor de verkiezingen van vandaag heb laten registeren. Dit was eind januari.
Vervolgens nergens meer aan gedacht totdat mijn collega ons liet weten dat zij haar stemregistratie per email had ontvangen en ik mij realiseerde dat ik nog niks ontvangen had. Ik ging naar huis met het idee om mij eens in de ontvangen emails te verdiepen om te kijken wat voor actie ik moest ondernemen in geval van geen gehoor maar door allerlei afleiding kwam het er niet van. Mijn collega vertelde vervolgens dat er post zou moeten komen met het stembiljet en inmiddels waren we zo'n 2,5 week voor verkiezingsdatum.
Wetend dat de post er lang overdoet om in Spanje te komen, loonde het niet echt de moeite meer om te achterhalen wat er mis was gegaan met mijn stemregistratie.
Donderdag 2 maart kwam ik thuis tussen werk en een andere afspraak door en vond een grote envelop met Nederlands poststempel half uit mijn brievenbusje steken. Een beetje gehavend want groter dan mijn brievenbusje. Mijn stemregistratie met stembiljet.
Ik had een half uur voordat ik weer de deur uit moest dus snel lezen en kijken. Een boekje met alle deelnemende partijen en personen, een stemregistratieformulier om te tekenen 2 enveloppen (een witte voor het stembiljet en een oranje retourenvelop) en een stembiljet. Verder lezen: uw biljet moet woensdag 15 maart uiterlijk om 15.00 bij het stemregistratiekantoor ontvangen zijn.
Even snel rekenen: normale post doet er minstens 10 dagen over om van Spanje naar Nederland te komen. Het is nu 2 maart, als ik nu nog naar het postkantoor ga, dan komt mijn stembiljet op zijn vroegst op 13 maart aan want de buslichting van 2 maart is al geweest. Wil ik dus een stem uitbrengen die meetelt dan moet ik vandaag het biljet inleveren bij het postkantoor en voor snelle verzending kiezen.
Na mijn afspraak in de bus richting postkantoor (lang leve Spanje dat het (voor Nederlandse begrippen) elke avond koopavond is ;-) ). Gekozen voor een expreszending met track and trace. Gisteren even op de website gekeken en op 7 maart is mijn stembiljet in Den Haag aangekomen. Ervan uitgaande dat de Nederlandse post in staat moet zijn om in 7 dagen mijn stembiljet te bezorgen, zal mijn stem meetellen voor de gemeente Den Haag. Het was even stressen en het heeft mij € 10,85 gekost om mijn stem uit te brengen, maar elke stem telt.
Nu kijken of het gaat lukken om de verkiezingsuitslagen op de Nederlandse tv te kunnen volgen.
Er staat mij vaag iets bij dat ik mij kon registeren om te stemmen in het referendum over Oekraïne. Maar toen ik dat ontdekt had was de termijn om mij aan te melden al verstreken. Bovendien had ik ook geen goed beeld van alle voors en tegens.
Maar sinds ik, eerst met 2 en nu met 3 Nederlanders aan een bureaublok zit, zijn verkiezingen ineens belangrijk. Bovendien zijn die Nederlanders nog niet zolang in Spanje waardoor hun band met Nederland sterker is dan die van mij (als die al ooit sterk is geweest). Het gevolg is dat ik mij, hoewel redelijk last minute met 2 dagen voor het verstrijken van de uiterste inschrijfdatum, alsnog als kiezer voor de verkiezingen van vandaag heb laten registeren. Dit was eind januari.
Vervolgens nergens meer aan gedacht totdat mijn collega ons liet weten dat zij haar stemregistratie per email had ontvangen en ik mij realiseerde dat ik nog niks ontvangen had. Ik ging naar huis met het idee om mij eens in de ontvangen emails te verdiepen om te kijken wat voor actie ik moest ondernemen in geval van geen gehoor maar door allerlei afleiding kwam het er niet van. Mijn collega vertelde vervolgens dat er post zou moeten komen met het stembiljet en inmiddels waren we zo'n 2,5 week voor verkiezingsdatum.
Wetend dat de post er lang overdoet om in Spanje te komen, loonde het niet echt de moeite meer om te achterhalen wat er mis was gegaan met mijn stemregistratie.
Donderdag 2 maart kwam ik thuis tussen werk en een andere afspraak door en vond een grote envelop met Nederlands poststempel half uit mijn brievenbusje steken. Een beetje gehavend want groter dan mijn brievenbusje. Mijn stemregistratie met stembiljet.
Ik had een half uur voordat ik weer de deur uit moest dus snel lezen en kijken. Een boekje met alle deelnemende partijen en personen, een stemregistratieformulier om te tekenen 2 enveloppen (een witte voor het stembiljet en een oranje retourenvelop) en een stembiljet. Verder lezen: uw biljet moet woensdag 15 maart uiterlijk om 15.00 bij het stemregistratiekantoor ontvangen zijn.
Even snel rekenen: normale post doet er minstens 10 dagen over om van Spanje naar Nederland te komen. Het is nu 2 maart, als ik nu nog naar het postkantoor ga, dan komt mijn stembiljet op zijn vroegst op 13 maart aan want de buslichting van 2 maart is al geweest. Wil ik dus een stem uitbrengen die meetelt dan moet ik vandaag het biljet inleveren bij het postkantoor en voor snelle verzending kiezen.
Na mijn afspraak in de bus richting postkantoor (lang leve Spanje dat het (voor Nederlandse begrippen) elke avond koopavond is ;-) ). Gekozen voor een expreszending met track and trace. Gisteren even op de website gekeken en op 7 maart is mijn stembiljet in Den Haag aangekomen. Ervan uitgaande dat de Nederlandse post in staat moet zijn om in 7 dagen mijn stembiljet te bezorgen, zal mijn stem meetellen voor de gemeente Den Haag. Het was even stressen en het heeft mij € 10,85 gekost om mijn stem uit te brengen, maar elke stem telt.
Nu kijken of het gaat lukken om de verkiezingsuitslagen op de Nederlandse tv te kunnen volgen.
woensdag 8 maart 2017
Afscheid nemen
Van de week had ik het er nog over met een Nederlandse collega die eerst bij mij in het team zat maar die nu een andere positie binnen het bedrijf heeft. Dat het erop lijkt dat onze tijd in Spanje alleen maar bestaat uit afscheid nemen.
Collega´s of vrienden die weggaan naar andere landen of andere teams, mensen die je buiten je werk leert kennen en die weggaan of dingen die eerst leuk waren maar door allerlei omstandigheden niet meer leuk zijn. Niet dat dit in Nederland niet zo gebeuren maar waarschijnlijk wel in mindere mate dan nu.
Voor mij is de tijd aangebroken om afscheid te nemen van het koor.
2 weken geleden hadden we de algemene ledenvergadering en werd de nieuwe koers uitgelegd. Na de vergadering had ik al mijn vraagtekens of ik wel aan de nieuwe eisen wilde en kon voldoen. Natuurlijk is het fantastisch om het requiem van Mozart te zingen of de Messiah van Händel en ik weet ook wel dat ik dat zou kunnen maar niet met 2 maanden voorbereiding. En laat dat nu juist zijn wat met de nieuwe koers van mij verwacht zou worden.
Ik verliet de ledenvergadering met gemengde gevoelens en vervolgens kreeg ik het verzoek dat de dirigent en iemand van de technische commissie met mij wilden praten. Het leek erop dat de beslissing voor mij genomen zou worden. En ja, ik had gelijk. Ze hadden het gevoel dat het voor mij hard werken was en dat het alleen maar zwaarder zou worden. Het was niet zo dat ik slecht zong maar het was niet voldoende om het niveau te halen wat ze met de nieuwe koers willen bereiken.
Tijdens het gesprek was ik erg verdrietig. Niet omdat ik het erg vind om van de stress verlost te zijn en het schuldgevoel als ik thuis niet gestudeerd had omdat ik teveel andere dingen te doen had. Maar wel omdat het betekent dat ik alle aardige mensen achter moet laten die op bepalende momenten in mijn leven er voor mij waren en 2 jaar als een soort surrogaat broers en zussen lief en leed met mij gedeeld hebben.
Als service (er moeten waarschijnlijk nog meer mensen weg) gaat de dirigent bemiddelen om voor alle mensen die weg moeten een ander koor te vinden. Dus als ik eraan toe ben, kan ik hem benaderen en vragen om zijn hulp. Ik lever dan een lijstje aan met mijn wensen, bijvoorbeeld meer buitenlanders, meer niet-Spaanse muziek, niet thuis studeren en wat dan voor mij belangrijk zal zijn. Met deze wensen gaat de dirigent dan kijken welk koor het beste bij mij zal passen. Tijdens de ledenvergadering is gezegd dat Granada zo'n 35 koren heeft, dus er zal vast wel eentje zijn die meer geschikt voor mij is.
Dus is vandaag, in het kader van afscheid nemen, de tijd aangekomen om afscheid te nemen van het koor. Om het iets gemakkelijker te maken, heb ik in de whatsapp-groep van de alten al laten weten dat ik weg ga en de reacties waren hartverwarmend. Er is mij ook al meegedeeld dat ik de whatsapp-groep niet mag verlaten. Het is fijn om te ontdekken dat ik in die 2 jaar bij het koor, met mijn, zeker in het begin, gebrekkige Spaans mijn plekje heb veroverd.
En wat er verder gaat gebeuren, zullen we wel zien. Broer gaat mijn basklarinet opsturen naar Spanje. Mijn gewone klarinet is na 40 jaar en zo'n 8 jaar niet meer op spelen overleden verklaard en om te voorkomen dat mijn basklarinet hetzelfde lot overkomt, zal ik daar toch iets aan moeten doen. En muzieknoten zijn overal ter wereld gelijk in tegenstelling tot songteksten waar ik in het Spaans en Latijn echt moeite mee heb om muziek en tekst bij elkaar te brengen.
Dus hoewel een afscheid, staat er ook weer iets nieuws te gebeuren (alleen de vorm is onbekend), totdat het moment aankomt dat ik daar ook weer afscheid van moet nemen ;-).
Collega´s of vrienden die weggaan naar andere landen of andere teams, mensen die je buiten je werk leert kennen en die weggaan of dingen die eerst leuk waren maar door allerlei omstandigheden niet meer leuk zijn. Niet dat dit in Nederland niet zo gebeuren maar waarschijnlijk wel in mindere mate dan nu.
Voor mij is de tijd aangebroken om afscheid te nemen van het koor.
2 weken geleden hadden we de algemene ledenvergadering en werd de nieuwe koers uitgelegd. Na de vergadering had ik al mijn vraagtekens of ik wel aan de nieuwe eisen wilde en kon voldoen. Natuurlijk is het fantastisch om het requiem van Mozart te zingen of de Messiah van Händel en ik weet ook wel dat ik dat zou kunnen maar niet met 2 maanden voorbereiding. En laat dat nu juist zijn wat met de nieuwe koers van mij verwacht zou worden.
Ik verliet de ledenvergadering met gemengde gevoelens en vervolgens kreeg ik het verzoek dat de dirigent en iemand van de technische commissie met mij wilden praten. Het leek erop dat de beslissing voor mij genomen zou worden. En ja, ik had gelijk. Ze hadden het gevoel dat het voor mij hard werken was en dat het alleen maar zwaarder zou worden. Het was niet zo dat ik slecht zong maar het was niet voldoende om het niveau te halen wat ze met de nieuwe koers willen bereiken.
Tijdens het gesprek was ik erg verdrietig. Niet omdat ik het erg vind om van de stress verlost te zijn en het schuldgevoel als ik thuis niet gestudeerd had omdat ik teveel andere dingen te doen had. Maar wel omdat het betekent dat ik alle aardige mensen achter moet laten die op bepalende momenten in mijn leven er voor mij waren en 2 jaar als een soort surrogaat broers en zussen lief en leed met mij gedeeld hebben.
Als service (er moeten waarschijnlijk nog meer mensen weg) gaat de dirigent bemiddelen om voor alle mensen die weg moeten een ander koor te vinden. Dus als ik eraan toe ben, kan ik hem benaderen en vragen om zijn hulp. Ik lever dan een lijstje aan met mijn wensen, bijvoorbeeld meer buitenlanders, meer niet-Spaanse muziek, niet thuis studeren en wat dan voor mij belangrijk zal zijn. Met deze wensen gaat de dirigent dan kijken welk koor het beste bij mij zal passen. Tijdens de ledenvergadering is gezegd dat Granada zo'n 35 koren heeft, dus er zal vast wel eentje zijn die meer geschikt voor mij is.
Dus is vandaag, in het kader van afscheid nemen, de tijd aangekomen om afscheid te nemen van het koor. Om het iets gemakkelijker te maken, heb ik in de whatsapp-groep van de alten al laten weten dat ik weg ga en de reacties waren hartverwarmend. Er is mij ook al meegedeeld dat ik de whatsapp-groep niet mag verlaten. Het is fijn om te ontdekken dat ik in die 2 jaar bij het koor, met mijn, zeker in het begin, gebrekkige Spaans mijn plekje heb veroverd.
En wat er verder gaat gebeuren, zullen we wel zien. Broer gaat mijn basklarinet opsturen naar Spanje. Mijn gewone klarinet is na 40 jaar en zo'n 8 jaar niet meer op spelen overleden verklaard en om te voorkomen dat mijn basklarinet hetzelfde lot overkomt, zal ik daar toch iets aan moeten doen. En muzieknoten zijn overal ter wereld gelijk in tegenstelling tot songteksten waar ik in het Spaans en Latijn echt moeite mee heb om muziek en tekst bij elkaar te brengen.
Dus hoewel een afscheid, staat er ook weer iets nieuws te gebeuren (alleen de vorm is onbekend), totdat het moment aankomt dat ik daar ook weer afscheid van moet nemen ;-).
zaterdag 4 maart 2017
Dit is service
Windows vond het sinds afgelopen september noodzakelijk om mij te voorzien van een nieuwe update waar mijn laptop beduidend minder zin in had. Gevolg: om de 2 dagen liep mijn computer vast. Onder het mom van service, vertelde Micro Soft mij (na een spoedcursus hoe word ik een computerexpert) dat er niks anders op zat dan Windows volledig opnieuw te installeren. Pardon!! Kunt u dat nog een keer herhalen? Volledig installeren betekent dat ik alle geïnstalleerde programma's kwijt ga raken, dat alle opgeslagen favoriete websites verdwijnen, dat alle automatische wachtwoorden (oké mijn fout, ook nergens anders opgeslagen) niet meer werken en geen idee wat mij nog meer te wachten staat. Jullie bieden iets aan wat niet werkt, geef mij dan minstens een mogelijkheid om nee te zeggen (het was update ja of ja, weigeren was niet mogelijk). Vervolgens bleef het akelig stil.
Na nog een paar weken aangemodderd te hebben, zat er niks anders op dan mijn laptop naar een winkel te brengen en Windows opnieuw te installeren. Ondanks de spoedcursus tot computerexpert zag ik het niet echt zitten om het zelf te doen. In het Nederlands is het echter al niet gemakkelijk om uit te leggen wat voor probleem je met je computer hebt, in het Spaans werd dat nog een stukje ingewikkelder. Terug naar de beproefde methode: het hele verhaal opschrijven in een mengsel van Spaans en Engels, vervolgens naar een collega voor de vertaling en met gecorrigeerd briefje naar de winkel.
Inderdaad bevestiging in de winkel dat ik alles kwijt ging raken behalve alle documenten, fotos en videos die ik op de laptop had staan. Weinig aan te doen dan te accepteren. Vervolgens kwam de vraag of het een probleem was dat de Spaanse Windows geïnstalleerd zou worden. Dat was iets waar ik nooit bij stil had gestaan. Ik dacht dat Windows niet taalgebonden was en dat de taal van de laptop bepaalde in welke taal het geheel werkte. De meneer in de winkel legde uit dat ze de Spaanse Windows beschikbaar hadden en dat hij niet wist of hij aan de Nederlandse Windows kon komen. Ervan uitgaande dat mijn Spaans voldoende zou moeten zijn om (met behulp van internet) mijn laptop op een normale manier te blijven gebruiken, heb ik maar ingestemd.
Formulier ingevuld met paspoortnummer en handtekening dat mijn laptop in de winkel achterbleef en ik zou binnen een week wat horen.
Inmiddels zat ik een week zonder laptop en ik begon mij enigszins zorgen te maken (en omdat ik geen tv of radio heb, was het ook wel erg stil in mijn huisje). Ik bleek een telefoontje te hebben gemist, dus op weg van werk naar huis toch maar even langs de winkel. Sorry, sorry, sorry, maar kom even mee naar de werkplaats. Ik mee naar de werkplaats en daar waren ze bezig met mijn laptop en ik zag ook nog 2 andere schermen met een vertaalprogramma. Hadden ze besloten als service toch hun best te doen om de Nederlandse versie opnieuw te installeren :-). Wat direct de reden was waarom het zolang duurde want alles werd van het Nederlands naar het Engels vertaald en als dat niet hielp van het Engels naar het Spaans en vice versa.
Twee dagen later kreeg ik het telefoontje dat mijn laptop klaar was, in het Nederlands. Met het opnieuw installeren van verloren programma's ben ik daar erg blij mee. Ik kan nu in ieder geval de instructies lezen en begrijpen. Ik heb nog wel wat tijd nodig om te ontdekken wat ik kwijt ben geraakt aan opgeslagen websites en inloggegevens. Met name een aantal pagina's met recepten zullen niet gemakkelijk terug te vinden zijn. Maar ik ben superblij met de geleverde service.
Na nog een paar weken aangemodderd te hebben, zat er niks anders op dan mijn laptop naar een winkel te brengen en Windows opnieuw te installeren. Ondanks de spoedcursus tot computerexpert zag ik het niet echt zitten om het zelf te doen. In het Nederlands is het echter al niet gemakkelijk om uit te leggen wat voor probleem je met je computer hebt, in het Spaans werd dat nog een stukje ingewikkelder. Terug naar de beproefde methode: het hele verhaal opschrijven in een mengsel van Spaans en Engels, vervolgens naar een collega voor de vertaling en met gecorrigeerd briefje naar de winkel.
Inderdaad bevestiging in de winkel dat ik alles kwijt ging raken behalve alle documenten, fotos en videos die ik op de laptop had staan. Weinig aan te doen dan te accepteren. Vervolgens kwam de vraag of het een probleem was dat de Spaanse Windows geïnstalleerd zou worden. Dat was iets waar ik nooit bij stil had gestaan. Ik dacht dat Windows niet taalgebonden was en dat de taal van de laptop bepaalde in welke taal het geheel werkte. De meneer in de winkel legde uit dat ze de Spaanse Windows beschikbaar hadden en dat hij niet wist of hij aan de Nederlandse Windows kon komen. Ervan uitgaande dat mijn Spaans voldoende zou moeten zijn om (met behulp van internet) mijn laptop op een normale manier te blijven gebruiken, heb ik maar ingestemd.
Formulier ingevuld met paspoortnummer en handtekening dat mijn laptop in de winkel achterbleef en ik zou binnen een week wat horen.
Inmiddels zat ik een week zonder laptop en ik begon mij enigszins zorgen te maken (en omdat ik geen tv of radio heb, was het ook wel erg stil in mijn huisje). Ik bleek een telefoontje te hebben gemist, dus op weg van werk naar huis toch maar even langs de winkel. Sorry, sorry, sorry, maar kom even mee naar de werkplaats. Ik mee naar de werkplaats en daar waren ze bezig met mijn laptop en ik zag ook nog 2 andere schermen met een vertaalprogramma. Hadden ze besloten als service toch hun best te doen om de Nederlandse versie opnieuw te installeren :-). Wat direct de reden was waarom het zolang duurde want alles werd van het Nederlands naar het Engels vertaald en als dat niet hielp van het Engels naar het Spaans en vice versa.
Twee dagen later kreeg ik het telefoontje dat mijn laptop klaar was, in het Nederlands. Met het opnieuw installeren van verloren programma's ben ik daar erg blij mee. Ik kan nu in ieder geval de instructies lezen en begrijpen. Ik heb nog wel wat tijd nodig om te ontdekken wat ik kwijt ben geraakt aan opgeslagen websites en inloggegevens. Met name een aantal pagina's met recepten zullen niet gemakkelijk terug te vinden zijn. Maar ik ben superblij met de geleverde service.
zaterdag 28 januari 2017
De gynaecoloog
Nu ik qua leeftijd de 4 voor een 5 heb vervangen, in combinatie met een uitblijvende menstruatie hoewel mijn lichaam wel doet alsof het gaat komen, is het tijd om mij eens te verdiepen in iets wat menopauze of overgang heet. In Nederland is dit ook de periode waarop je de uitnodiging krijgt voor het borstkanker-bevolkingsonderzoek, een fenomeen wat in Spanje onbekend is.
Na met Spaanse man in een bar te zijn beland waarbij ik klaagde dat ik zo moeilijk in slaap kon komen en harde pijnlijke tepels, werd er direct op internet gekeken en werd de eerste fundering gelegd voor mijn Spaanse woordenschat inzake de menopauze. Ik ga ervan uit dat dit nog wel verder uitgebreid gaat worden ;-).
Hoewel ik inmiddels heb geleerd dat het publieke gezondheidssysteem beter is dan het privé-gebeuren, maak ik toch gebruik van de privéverzekering die ik via mijn werk heb afgesloten waarbij ik bij privédokters terecht kan voor consulten en onderzoeken. Zodra ik in het ziekenhuis opgenomen moet worden is deze verzekering niet geldig maar op deze manier kan ik in ieder geval wel een wachttijd van 2 maanden of langer ontlopen.
Dus na mijn laatste menstruatie tot nu toe (die nogal heftig was) en het niet loskomen van de volgende menstruatie had ik een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog. Zeker nadat ik er achter was gekomen dat zij ook de taken uitvoeren die in Nederland tijdens de bevolkingsonderzoeken worden gedaan: uitstrijkje en mammografie.
Donderdag na werk richting ziekenhuis en werd ik met mijn neus weer eens op de cultuurverschillen tussen Spanje en Nederland gedrukt.
In Nederland ben ik ook wel eens bij de gynaecoloog geweest: je kunt je redelijk privé van onderen uitkleden maar vervolgens verschijn je wel in je blote kont voor de dokter, je kruipt op de stoel en als je hebt zicht op wat daar beneden gebeurt.
In Spanje is dat anders. Ik kreeg een hokje toegewezen met afsluitbare deur om mij van onderen uit te kleden en vervolgens moest ik een wegwerpdekentje om doen. Met dekentje om, moest ik mij op de stoel wurmen en werd het dekentje netjes over mij heen gedrapeerd zodat ik van alle verrichtingen niets te zien kreeg. Het duurde dan ook even voordat ik in de gaten had dat ik de echo op een beeldscherm kon volgen.
Uitslag: 2 vleesbomen in de baarmoeder en 1 cyste in een eierstok, normaal voor mijn leeftijd en (helaas voor mij) er komt nog minstens 1 menstruatie aan.
Ik vertelde dat ik eind december enorme buikkrampen had gehad alsof mijn menstruatie zou beginnen maar dat uiteindelijk niet deed en dat ik mij niet echt goed had gevoeld die dag. Vraag van de dokter of ik daarmee naar de urgencias (kruising tussen dokterspost en eerste hulp) was geweest. Volgens mij hebben we elkaar toen een tijdje van verbazing aangekeken. Zij omdat ik niet naar de dokter was gegaan en ik omdat het voor geen meter in mijn hoofd op zou komen om voor menstruatiekrampen naar de dokter te gaan.
Ik voelde me ellendig die dag, wist waardoor het kwam en voelde me thuis veel prettiger dan 5 uur bij de urgencias op een plastic stoeltje te zitten wachten om vervolgens met zware pijnstillers naar een apotheek gestuurd te worden. Waarschijnlijk zouden de bijwerkingen van die pijnstillers nog erger zijn dan "gewoon" een dagje bank houden.
Ik geloof dat de toon tussen dokter en mij nu wel gezet is en het zal mij benieuwen hoe dit verder gaat.
Het uitstrijkje is gemaakt, een Spaanse vriendin heeft de afspraak voor de mammografie gemaakt (ik had geen zin om een uur bij de balie te wachten om het zelf te doen dus haar aanbod om het telefonisch voor mij te doen werd dankbaar aangenomen) en ik moet nog een bloedonderzoek ondergaan om te testen op overgangshormonen. Dit moet op de tweede of derde dag van de menstruatie waar ik dus al 2 maanden op zit te wachten en die volgens de dokter redelijk binnenkort gaat komen. Afwachten wat dat betreft.
Vervolgens kom je thuis en bellen alle Spaanse vriendinnen op om te vragen hoe het gegaan was en wat er gezegd was. Daarbij wordt het je zeer kwalijk genomen als je het alleen maar houdt bij de simpele conclusie. Het hele verhaal van de hele afspraak in de vorm van zij zei, ik zei, met alle details. En als je dan vertelt van de vleesbomen en cyste en dat er niks aan de hand is (woorden van de gynaecoloog en bevestigd door internet) dan is Leiden in last en ben je al bijna het graf ingepraat omdat de gynaecoloog het volledig verkeerd ziet. Kennelijk kennen mijn Spaanse vriendinnen een hele hoop mensen want de lijst van mensen die zij kenden die hetzelfde hadden waar het volledig verkeerd mee af was gelopen leek wel oneindig.
De volgende keer ga ik dit anders aanpakken.
Regel 1: vermijden om te zeggen dat je een afspraak dat ik een afspraak met een dokter heb (voor zover mogelijk en indien niet mogelijk, het algemeen houden en geen specialisatie vermelden).
Regel 2: verzin een verhaal waarmee ik weg kan komen zonder "dramatische" details te geven (bij mijn Spaanse vriendinnen, de "buitenlanders" reageren een stuk normaler).
Over een maand moet ik terugkomen (dat is als mijn menstruatie geweest is want zonder de uitslagen van het bloedonderzoek komen we niet verder) en vanwege een paar dagen vrij aan het einde van februari wilde ik een afspraak begin maart. Dit was echter nog niet mogelijk: de agenda van de dokter voor maart was nog niet beschikbaar.
Tegen de tijd dat ik mij over dit soort dingen niet meer verbaas, weet ik zeker dat ik kan zeggen dat ik mij aan Spanje en haar cultuur heb aangepast. Ik weet op dit moment alleen niet of dat reden tot een feestje zal zijn of niet.
Na met Spaanse man in een bar te zijn beland waarbij ik klaagde dat ik zo moeilijk in slaap kon komen en harde pijnlijke tepels, werd er direct op internet gekeken en werd de eerste fundering gelegd voor mijn Spaanse woordenschat inzake de menopauze. Ik ga ervan uit dat dit nog wel verder uitgebreid gaat worden ;-).
Hoewel ik inmiddels heb geleerd dat het publieke gezondheidssysteem beter is dan het privé-gebeuren, maak ik toch gebruik van de privéverzekering die ik via mijn werk heb afgesloten waarbij ik bij privédokters terecht kan voor consulten en onderzoeken. Zodra ik in het ziekenhuis opgenomen moet worden is deze verzekering niet geldig maar op deze manier kan ik in ieder geval wel een wachttijd van 2 maanden of langer ontlopen.
Dus na mijn laatste menstruatie tot nu toe (die nogal heftig was) en het niet loskomen van de volgende menstruatie had ik een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog. Zeker nadat ik er achter was gekomen dat zij ook de taken uitvoeren die in Nederland tijdens de bevolkingsonderzoeken worden gedaan: uitstrijkje en mammografie.
Donderdag na werk richting ziekenhuis en werd ik met mijn neus weer eens op de cultuurverschillen tussen Spanje en Nederland gedrukt.
In Nederland ben ik ook wel eens bij de gynaecoloog geweest: je kunt je redelijk privé van onderen uitkleden maar vervolgens verschijn je wel in je blote kont voor de dokter, je kruipt op de stoel en als je hebt zicht op wat daar beneden gebeurt.
In Spanje is dat anders. Ik kreeg een hokje toegewezen met afsluitbare deur om mij van onderen uit te kleden en vervolgens moest ik een wegwerpdekentje om doen. Met dekentje om, moest ik mij op de stoel wurmen en werd het dekentje netjes over mij heen gedrapeerd zodat ik van alle verrichtingen niets te zien kreeg. Het duurde dan ook even voordat ik in de gaten had dat ik de echo op een beeldscherm kon volgen.
Uitslag: 2 vleesbomen in de baarmoeder en 1 cyste in een eierstok, normaal voor mijn leeftijd en (helaas voor mij) er komt nog minstens 1 menstruatie aan.
Ik vertelde dat ik eind december enorme buikkrampen had gehad alsof mijn menstruatie zou beginnen maar dat uiteindelijk niet deed en dat ik mij niet echt goed had gevoeld die dag. Vraag van de dokter of ik daarmee naar de urgencias (kruising tussen dokterspost en eerste hulp) was geweest. Volgens mij hebben we elkaar toen een tijdje van verbazing aangekeken. Zij omdat ik niet naar de dokter was gegaan en ik omdat het voor geen meter in mijn hoofd op zou komen om voor menstruatiekrampen naar de dokter te gaan.
Ik voelde me ellendig die dag, wist waardoor het kwam en voelde me thuis veel prettiger dan 5 uur bij de urgencias op een plastic stoeltje te zitten wachten om vervolgens met zware pijnstillers naar een apotheek gestuurd te worden. Waarschijnlijk zouden de bijwerkingen van die pijnstillers nog erger zijn dan "gewoon" een dagje bank houden.
Ik geloof dat de toon tussen dokter en mij nu wel gezet is en het zal mij benieuwen hoe dit verder gaat.
Het uitstrijkje is gemaakt, een Spaanse vriendin heeft de afspraak voor de mammografie gemaakt (ik had geen zin om een uur bij de balie te wachten om het zelf te doen dus haar aanbod om het telefonisch voor mij te doen werd dankbaar aangenomen) en ik moet nog een bloedonderzoek ondergaan om te testen op overgangshormonen. Dit moet op de tweede of derde dag van de menstruatie waar ik dus al 2 maanden op zit te wachten en die volgens de dokter redelijk binnenkort gaat komen. Afwachten wat dat betreft.
Vervolgens kom je thuis en bellen alle Spaanse vriendinnen op om te vragen hoe het gegaan was en wat er gezegd was. Daarbij wordt het je zeer kwalijk genomen als je het alleen maar houdt bij de simpele conclusie. Het hele verhaal van de hele afspraak in de vorm van zij zei, ik zei, met alle details. En als je dan vertelt van de vleesbomen en cyste en dat er niks aan de hand is (woorden van de gynaecoloog en bevestigd door internet) dan is Leiden in last en ben je al bijna het graf ingepraat omdat de gynaecoloog het volledig verkeerd ziet. Kennelijk kennen mijn Spaanse vriendinnen een hele hoop mensen want de lijst van mensen die zij kenden die hetzelfde hadden waar het volledig verkeerd mee af was gelopen leek wel oneindig.
De volgende keer ga ik dit anders aanpakken.
Regel 1: vermijden om te zeggen dat je een afspraak dat ik een afspraak met een dokter heb (voor zover mogelijk en indien niet mogelijk, het algemeen houden en geen specialisatie vermelden).
Regel 2: verzin een verhaal waarmee ik weg kan komen zonder "dramatische" details te geven (bij mijn Spaanse vriendinnen, de "buitenlanders" reageren een stuk normaler).
Over een maand moet ik terugkomen (dat is als mijn menstruatie geweest is want zonder de uitslagen van het bloedonderzoek komen we niet verder) en vanwege een paar dagen vrij aan het einde van februari wilde ik een afspraak begin maart. Dit was echter nog niet mogelijk: de agenda van de dokter voor maart was nog niet beschikbaar.
Tegen de tijd dat ik mij over dit soort dingen niet meer verbaas, weet ik zeker dat ik kan zeggen dat ik mij aan Spanje en haar cultuur heb aangepast. Ik weet op dit moment alleen niet of dat reden tot een feestje zal zijn of niet.
Abonneren op:
Posts (Atom)