Zo werkt dat dus

Afgelopen vrijdag was ik uitgenodigd op een feestje van een vriendin om het begin van de lente te vieren en daar raakte ik in gesprek met een Amerikaanse Cubaan. Hij vertelde mij dat hij een neef had die in Nederland bij een farmaceutisch bedrijf werkte en dat hij het zo jammer vond dat hij daar geen contact mee had. Ik bood aan (geheel tegen de regels in, ik weet het) om bij ons op kantoor in een database te zoeken. Er werden nummers uitgewisseld.

Zodoende kreeg ik zaterdag allemaal berichtjes in mijn whatsapp met darling, mi amor, sweetheart, cariño etc. Dat ik zo bijzonder was en dat hij sinds vrijdag constant aan mij liep te denken. Degenen die mij nu wel een beetje kennen, weten dat dit soort acties juist de tegengestelde reactie bij mij oproepen ;-). Hij wilde met mij uit. Nou, ik ook wel met hem, om hem duidelijk te maken dat ik dit soort berichtjes onzin vind,
Met als gevolg dat ik met Spaanse man een gesprek moest hebben, hoewel de timing niet geheel handig was omdat ik door slaapgebrek in combinatie met melatonine (voorgeschreven door de gynaecoloog, alleen niet werkend op het moment dat het moest werken) en overgangshormonen niet in mijn beste doen was.

Na een emotioneel gesprek met Spaanse man waarin ik de ruimte kreeg om te ontdekken wat ik moest ontdekken (onder de voorwaarde dat de seks tussen ons afgelopen zou zijn als er een andere man in het spel kwam maar dat onze vriendschap zou blijven), bleef het zondag stil vanuit de kant van de Cubaan. Ik kreeg een berichtje dat hij onderweg was naar Granada, dat hij binnen een half uur thuis zo zijn en dat hij dan iets van zich zou laten horen. Geen reactie.

Maandagmorgen, een stroom aan berichtjes, nu werden ook het arsenaal van smileys en plaatjes opgetrokken. Vooral de rozen haalden bij mij het slechtste naar boven. En of ik de mogelijkheid had om die avond uit te gaan. Best, ik ben beschikbaar na mijn gecombineerde fysio/personal trainer. In mijn pauze laten weten dat ik zijn neef niet in de database kon vinden. Geen reactie. Vreemd want als je op zoek bent naar je familie en die is niet gevonden, dan is er teleurstelling of op zijn minst een bedankje voor de moeite. Er begon iets te knagen.

Terugkomend van de fysio/personal trainer, stuurde ik een berichtje met tijd en plaats om te ontmoeten. Kreeg een berichtje terug: "Ik vind dit vreselijk moeilijk om te zeggen maar ik kan niet met je uit of we moeten afspreken bij jou of bij mij thuis want mijn bankrekeningen zijn geblokkeerd." "Dan gaan we uit op Nederlandse manier en betaal ik." was mijn reactie terug. Het duurde even voordat hij overstag ging, maar de afspraak was gemaakt.

Redelijk op de afgesproken tijd kwam hij opdagen wat voor Spaanse begrippen heel netjes is. Hij vond zichzelf wel heel belangrijk, liep constant te praten over zijn zakelijke avonturen en zijn leven en leek niet echt geïnteresseerd in mijn verhaal. Daarbij reacties die nergens op sloegen als ik iets vertelde, gebaseerd op de obligate/gebruikelijke manier van reageren zonder te kijken/voelen hoe ik iets vertelde. En bij het verhaal van de kangoeroe als huisdier met foto's, waren bij mij de grenzen wel bereikt. Op dat moment was het nog steeds een aardige man met een hoop fantastische verhalen die allemaal waar zouden kunnen zijn maar het geheel riep toch een bepaald gevoel van wantrouwen bij mij op. Alles had een verklaring of werd verklaard en hij had toch wel een hoop ellendige dingen meegemaakt. Temeer omdat hij ook nog eens € 140.000,00 had verloren tijdens het zaken doen hier in Spanje. Nou, ik heb ook een hoop ellendige dingen meegemaakt maar daar loop ik niet te mee te koop en al zeker niet bij een eerste afspraak.

Dinsdag vroeg ik vriendelijk of het gelukt was om zijn bankrekeningen te deblokkeren. "Nee, helaas niet want mijn paspoort is verlopen." kreeg ik als reactie terug. "Ik moet naar Madrid om dit te regelen met de ambassade." Op dat moment wist ik het zeker. Hier werd een spelletje gespeeld. Best, maar niet met mij. Een sterkte van mijn kant leek mij redelijk gepast en daarna heb ik het er bij laten zitten. Rond half 7 's avonds de vraag hoe mijn dag was, waar ik niet op gereageerd heb. Tijd om te bedenken hoe ik dit op een nette manier af kon handelen.
Bovendien werd ook steeds duidelijker dat mijn gevoelens voor Spaanse man sterker waren dan ik gedacht had (waar hormoonschommelingen al niet goed voor zijn ;-) ), hoewel ik niet verliefd op hem ben.

Op woensdagmorgen een berichtje gestuurd dat er op dit moment nog een man in mijn leven is, dat ik op beiden niet verliefd ben en dat ik daarom niets anders aan kan bieden dan mijn vriendschap. Het antwoord terug was veelzeggend: "goedendag".
Vervolgens aan Spaanse man bekennen dat het een fout was geweest om met Cubaan uit te gaan en na, vooral voor mij, een paar moeilijke dagen lijkt het erop dat Spaanse man en ik gewoon verder gaan waar we voor zondag gebleven waren, genietend van wat er op dit moment is maar geen vaste relatie omdat Spaanse man, na een zware depressie, eerst nog een hoop dingen voor zichzelf uit moet zoeken en ik er (nog) niet aan toe ben om mijn vrijheid op te geven.

Al met al een zeer nuttige actie, in de zin dat het veel dingen duidelijk heeft gemaakt, en met mijn vriendinnen heb ik heel hartelijk om het gebeuren gelachen. Vooral die kangoeroe deed het er goed. Toch hoop ik zoiets niet nog een keer mee te maken.