Een moestuin en een fiets

Spaanse man stuurde mij een paar whatsapps. Een voorstel dat hij had gedaan aan zijn familie om met z´n allen 50m2 moestuin te huren. De eigenaar van het complex zorgde voor het water geven, er was een wc, een plek om laarzen en kleding te bewaren en er is tuingereedschap voor algemeen gebruik. Hij was erg teleurgesteld dat tot dan toe zijn familie nog niet had gereageerd.

Wetend dat Spaanse man begin 2016 een zware depressie heeft gehad en ik hem niet zo vaak ergens enthousiast over heb gezien, was mijn reactie: "Als je familie niet reageert, dan spreken we hierover.".
Natuurlijk reageerde zijn familie niet en zodoende stond ik afgelopen zondag op het tuincomplex om de sfeer te proeven, met de eigenaar kennis te maken (Spaanse man deed het woord) en nu huren wij dus een moestuin van 40m2 voor € 40,00/maand.

Op het complex zitten meer buitenlanders, zo kwam ik daar de Amerikaanse vriend tegen van mijn Nederlandse teamgenote en volgens de eigenaar zijn er meer mensen van mijn werk die er een moestuin hebben. Er wordt dan ook volop geëxperimenteerd met groenten die van oorsprong niet Spaans zijn. Daarbij is het de bedoeling dat er ecologisch getuinierd wordt waardoor ik het gevoel heb dat ik er wel meer mensen tegen zal komen die iets meer open-minded zijn dan de gemiddelde Spanjaard in Andalucia.

Gisteren ben ik langs een winkel geweest die plantjes verkoopt om te kijken wat er te koop is (7 soorten tomaten, 8 soorten paprika, Spaanse komkommer, courgettes en nog veel meer) en de prijs per plantje varieert van € 0,25 tot € 0,50 per stuk. Ik wist niet wat ik hoorde. Volgens mij is het in Nederland echt wel veel duurder.
Vandaag ga ik een berichtje sturen naar de eigenaar om te vragen hoeveel plantjes we van wat moeten hebben. Spaanse man heeft mij de vrije hand gegeven om te kiezen wat ik wil (naast de verplichte tomaten, paprika om te koken en Spaanse komkommers) met de mededeling dat ik er niet aan moest wennen dat ik mocht beslissen wat er in de tuin kwam te staan.

En omdat de moestuin een beetje buiten Granada ligt (vanaf mijn werk zo'n 30 minuten lopen, zo'n 50 vanaf mijn huis) heb ik eindelijk de knoop doorgehakt om een fiets te kopen. Al vanaf het allereerste moment dat ik hier woon loop ik over een fiets na te denken. De belangrijkste redenen om er steeds vanaf te zien waren vooral: hoe krijg ik die fiets zonder lift naar de verdieping waar ik woon en waar laat ik hem?
Inmiddels heb ik in die tijd zoveel geld uitgegeven aan bussen dat ik er ruim een fiets van had kunnen kopen.

Twee dagen onderzoek naar vouwfietsen op internet (ervan uitgaande dat die het lichtste zijn en gemakkelijker 3 hoog de trap op te tillen) en gisteren bij een fietsenwinkel de fiets gekocht. De fiets werd direct afgemonteerd in de winkel, er moest nog licht bijgekocht worden (werd er ook direct opgezet) en een helm (verplicht buiten de stad) en ik op de fiets weer terug naar huis.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het fijn vond om te fietsen hoewel ik er geen enkel probleem mee had om alles lopend te doen. Het enige waar ik wel aan moet wennen is dat ik mij nu aan het eenrichtingsverkeer moet houden wat in de binnenstad van toepassing is. Het zal dan ook nog wel even duren voordat ik de snelste weg van A naar B per fiets heb gevonden. Of ik doe wat alle Spanjaarden doen: over de stoep ;-).
Wat ook nog ontdekt moet worden is hoe de fiets te parkeren. Er is hier geen cultuur van fietsenstalling op straat en ik wil hem graag wel ergens aan vast kunnen zetten zodat hij niet gestolen kan worden. Op het werk is er een plek gereserveerd in de parkeergarage van het kantoor.

Vrijdag gaan Spaanse man en ik plantjes kopen en dan ga ik zaterdag mijn eerste "lange" rit op de fiets maken richting moestuin om de plantjes te planten.
Het zal mij benieuwen hoe het hebben van een moestuin op zijn Spaans gaat.