Druk

Nog een paar dagen en dan is december weer voorbij. Hoewel het niet 1 van de beroerdste december van mijn leven is geweest, ben ik toch blij dat snel het normale leven weer van start gaat. Niet helemaal waar, want ze vieren hier driekoningen dus tot en met 6 januari is het hier koopstress en gedoe. Maar daarna gaan we over tot de orde van de dag.

Door een samenloop van omstandigheden denkt man dat ik een feestbeest ben omdat ik in januari elk weekend iets te doen heb. Niet helemaal eerlijk maar met kerst vertel ik wel eens een leugentje om bestwil. Hoewel ik het helemaal niet erg vind om met de kerst in mijn eentje te zijn, voelen heel veel mensen zich daar heel erg ongemakkelijk onder wat weer tot gevolg heeft dat ik in een lastige situatie word gebracht met uitnodigingen die ik niet wil. Dus ik zeg dat ik iets heb en vervolgens is er altijd wel een reden te verzinnen waarom ik uiteindelijk niet gegaan ben.

Man vroeg met wie ik uit eten ging (al dan niet bij iemand thuis). Ik gaf aan dat ik dat nog niet wist. Met wie hij ging eten. Met mijn nichten en moeder. Met hoeveel zijn jullie dan? Met een stuk of acht. Gezellig, als ik uitga zijn we ook met zo'n 8 tot 10 personen (kan ik via mijn werk wel hard maken als ik zou willen). Vervolgens was man stomverbaasd dat ik zoveel mensen kende. Geen idee waar hij het idee vandaan heeft dat ik de hele tijd in mijn eentje in mijn huis zit.

Vervolgens moest er in januari een etentje gepland worden met hem en mijn lerares Spaans. Vanwege voetbal alleen op zondag en niet als Granada speelt. Best. Ik kijk in mijn agenda en zie dat in het eerste echte weekend van januari misschien iemand uit Nederland in de buurt is, dus dat is een weekend vrijhouden. Daarna hebben we op vrijdag etentje van het werk, de vrijdag daarna een ander etentje en in het laatste weekend van januari ga ik (ja ik ga!!!) naar Madrid voor de theatervoorstelling. Bleven er 2 zondagen over. Dus een berichtje richting man. Ik heb het heel druk in januari dus je kunt kiezen uit deze 2 mogelijkheden. Vervolgens kwam er een raar berichtje terug en als ik het goed heb begrepen, staat het etentje voor zondag 24 gepland maar ik moet het nog zien gebeuren.

Dit heeft echter wel tot gevolg dat man denkt dat ik heel erg veel uitga en dat hij mij gevraagd heeft hoe het met het feestbeest gaat. Hij zal over een tijdje er wel achter komen dat mijn leven beduidend saaier is dan hij denkt. Of misschien ook niet want een man van het koor heeft gevraagd of ik bij hem thuis oud-en-nieuw te vieren met andere gescheiden/vrijgezelle mensen. Afgelopen zaterdag heb ik aangegeven dat ik graag wilde komen. Naar aanleiding daarvan belde hij mij op en zat ik een paar uur later met koor-man, en een andere vrouw bij een concert. Na afloop gingen we nog wat drinken met nog iemand die ook bij het concert was. Ik geloof dat ik de keuring heb doorstaan en dat ik mij mag aansluiten bij de groep. Dat houdt in dat ik regelmatig uitnodigingen kan krijgen om met elkaar te gaan eten, naar de film te gaan of om samen andere dingen te gaan doen.
Dus waar ik denk dat mijn leven in februari weer normaal gaat zijn, kan het zijn dat het volledig anders zal zijn omdat ik ineens deel uitmaak van een groep leeftijdsgenoten die met elkaar leuke dingen doen.

2 weken in een notendop

Het was even erg druk met overwerk, verjaardag en kerstconcerten zodat ik elke dag heel blij was dat ik thuis was en mijn bed in kon duiken. Morgen nog een halve dag (van 9 tot 2) en dan een lang weekend.

Hoe staat het met de man?
Af en toe laat hij iets van zich horen en ik ben nog bezig mijn positie te bepalen. Vorige week ben ik met mijn lerares Spaans uit eten geweest en hebben we een aantal berichtjes over en weer geanalyseerd. Daarbij werd duidelijk dat mijn kennis over de Spaanse cultuur tekort schiet waardoor ik dingen anders opvat dan bedoeld. Daardoor krijgt man de indruk dat ik wanhopig op zoek ben naar een partner wat weer niet het geval is maar wel tot gevolg heeft dat hij zich terugtrekt. Maar mijn lerares heeft me wat trucjes geleerd om mij in die zin meer te gedragen als een Spaanse. Het is nu wachten om dat wat meer in de praktijk te brengen want man hult zich sinds zaterdag weer in stilzwijgen.
Mijn lerares heeft zich ook even ingespannen om man ervan te overtuigen om met ons, na ons etentje en zijn kerstdiner met het werk, uit te gaan. Dus afgelopen vrijdag stond ik om 01.15 uur met de eerste gintonic uit mijn leven in een soort van discotheek met man en lerares. Man en ik hebben af en toe samen gedanst en volgens mijn lerares waren de blikken die wij daarbij wisselden veelzeggend, een begrijpen zonder woorden. Ik was om 04.30 uur thuis en de hele afgelopen zaterdag heb ik als een zombie door de wereld gelopen want natuurlijk was ik om 08.15 uur al wel weer wakker.
Of het nu wel of niet wat gaat worden weet ik niet, maar het was in ieder geval wel weer een hele leuke belevenis die ik aan mijn ervaringen toe kan voegen. Nu ben ik aan het worstelen of ik wel of niet degene zal zijn die het weer eerste contact gaat leggen. Ik heb het gevoel dat ik degene ben die het meest het initiatief neemt. Aan de andere kant snap ik ook wel dat december niet de meest handige maand is om tijd te hebben om een contact op te bouwen. 

Verder hadden we 2 kerstconcerten en ik kan nu ook echt geen herdertjes, zingende engelen en huilende kindjes Manuel meer zien. Tot oktober volgend jaar ben ik er weer vanaf.
Het eerste kerstconcert was op mijn verjaardag, zaterdag een week geleden. Normaal gesproken krijgen mensen die jarig zijn in het koor een heleboel felicitaties via de whatsapp-groep van het koor maar deze keer bleef het stil. Gecombineerd met een kaart van ex-man die helemaal verkeerd viel, begon mijn verjaardag niet zo succesvol. Tijdens de repetie voor dat het concert begon, kregen mensen in de gaten dat ik jarig was met als gevolg dat de dirigent het heel subtiel voor elkaar kreeg dat het koor voor mij happy birthday in het Spaans zong. Veel felicitaties, na afloop van het concert een cadeautje van mijn lerares Spaans en daarna uit eten met een groepje alten. Ik heb in het restaurant Rudolf the rednosed reindeer gezongen omdat ik uiteindelijk de enige was die de tekst uit mijn hoofd wist, met een vilten rendiergewei met belletjes op mijn hoofd (en nee, ik had niet gedronken). Uiteindelijk werd het een van de leukste verjaardagen ooit. Na een paar dagen stilzwijgen liet Spaanse man ook iets van zich horen dus mijn geluk kon niet meer op.

Het tweede kerstconcert was afgelopen zondag (nadat ik dus vrijdag tot 04.30 uur uit was geweest) in Albuñuelas, een dorpje hier een 45 minuten vandaan. Eerst met de bus heen wat altijd gezellig is, na het concert had het dorp een tapas-etentje georganiseerd waar we het kerstconcert nog eens soort van over hebben gedaan voor de mensen die ook in de bar aanwezig waren en daarna weer al zingend in de bus terug. Sinds maandag komt er niet veel geluid meer uit mijn keel maar ik heb heel veel gelachen en ik ben echt blij dat ik bij dit koor terecht ben gekomen. Daarbij ben ik uitgenodigd door iemand van het koor om bij hem nieuwjaar te vieren. Als ik het goed heb begrepen maakt hij deel uit van een groepje alleenstaande mensen die regelmatig iets leuks met elkaar doen. Ik moet nog even op zoek naar het telefoonnummer van deze man zodat ik zondag om nadere informatie kan vragen. Hier is nieuwjaar vieren pas rond 01.00 uur wat toch wel even anders is dan in Nederland en ik wil weten of ik nog iets mee moet nemen of niet.

Voor de kerst zijn er geen plannen. Ik had het er vandaag nog met een collega over. Dat het heel fijn is om met kerst alleen te zijn (wat hier in Spanje vooral voor 24 december geldt) en dat het vooral de anderen zijn die zich daar vervelend over voelen. Als ik zin heb, kan ik 25 december naar een theatervoorstelling. In Granada zit een theatergroep die veel met poppen en marionetten werkt (Titeres Etcétera) en in een museum heb ik vorig jaar een overzichtstentoonstelling van hun werk gezien. Dus nu er een kans is om ze in het echt te bekijken, wil ik dat niet laten lopen. Als ik het leuk vind, ga ik in januari op 1 dag een retourtje Madrid doen om ook daar een voorstelling te bekijken.

Ik wil hierbij iedereen een hele fijne kerst wensen.

De eerste date met z'n tweeën

Tijd voor een update over de Spaanse man. 

De stand van zaken was dat ik zijn nummer had en hij mijn. Zondag hebben we nog even wat heen en weer ge-appt en dat werd elke dag een beetje meer. Wel met een beetje diepgang om elkaar wat beter te leren kennen maar niets wat zou wijzen op een snelle afspraak.

Vorige week woensdag kwam het berichtje binnen dat we "op een dag" wel iets samen zouden kunnen gaan drinken. Op donderdag werd het al: noem een dag en vervolgens zijn we de rest van de week en weekend bezig geweest om alles duidelijk te krijgen: dinsdag na mijn werk wat wandelen, daarna naar zijn padel-gebeuren en vervolgens nog wat drinken. 

Ik vond het eng en hij kennelijk ook want hij heeft nog aan mijn lerares Spaans gevraagd of zij ook mee zou komen. Maar zij was op vakantie (lang weekend in verband met feestdagen) dus we moesten het samen zien te redden. Gezien de taalbarrière, geloof ik dat we het niet verkeerd gedaan hebben maar het is gemakkelijker om elkaar te schrijven. Hij met zijn enorme dialect en ik mijn mijn verkeerde klemtonen en gebrek aan woordenschat.

We waren met de auto en hij stond erop om mij op een plek af te zetten vanwaar ik zeker veilig naar huis zou kunnen lopen. Omdat ik in het centrum woon, is het niet gemakkelijk om mij dicht bij mijn huis af te zetten. Dat vond ik echt heel attent.

Daarna hebben we een paar dagen misverstanden gehad. Omdat ik direct vanuit het werk naar de afspraak ging, had ik mij dus al voor de date aangekleed wat bij mijn collega's vele wenkbrauwen deed rijzen. Ik zag er niet alleen anders uit maar straalde ook. Dat heb ik man uitgelegd waardoor hij de vraag stelde of ik verliefd was. Ik was te perplex om daar op te antwoorden en dan ook nog eens in een andere taal dan mijn eigen. 
Omdat ik vond dat ik toch moest reageren, heb ik woensdagmorgen een verklaring ge-appt die waarschijnlijk voor hem te recht door zee is geweest waardoor hij weer niet wist hoe te reageren.

Daarnaast had ik hem voor de zondag uitgenodigd om een van mijn taarten te proberen in verband met mijn verjaardag, wat hij had geaccepteerd, om vervolgens van mijn lerares Spaans te horen dat hij zondag padel ging spelen en daarna nog wat ging drinken met de groep. 

Dus toen ik vanmorgen ontdekte dat hij niet gereageerd had, had ik het wel even met mannen gehad. Terwijl ik (ja, slecht) op het werk met mijn lerares Spaans aan het appen was omdat ik niet zo goed wist wat ik nu moest doen, kwamen er weer ineens berichtjes van man binnen: of ik aan het werk was? Want ik was wel erg lang online.
Het lijkt erop dat we voorlopig nog wel even verder gaan. Ik heb geantwoord, hij heeft gelachen dat ik strafhuiswerk van mijn lerares heb gekregen, ik heb gevraagd hoe het met hem ging.

En nu is het weer wachten op een reactie van zijn kant. Die zal wel weer rond een uur of twaalf vannacht binnenkomen. 

Best ingewikkeld

Op verzoek ;-) het verslag van de ontmoeting, hoewel ik op dit moment zelf nog geen idee heb wat er over te zeggen valt.

Om te beginnen moest van mijn lerares Spaans mijn garderobe gewijzigd worden. Het is onmogelijk om er als Spaanse uit te zien maar met mijn huidige kleren zou ik geen goede indruk maken. Dus zaterdag, voordat we bij mij kaasfondue zouden eten, winkelen. Laarsjes met een hakje, iets wat een kruising tussen legging en broek is en een lange rode trui. En heftige discussies over de doorzichtigheid van bloesjes. Het is hier heel normaal kleding te dragen waar je dwars doorheen kunt kijken maar ik voel me daar erg ongemakkelijk bij.
Bovendien past dit soort kleding niet in mijn visie van langzaamaan.

Zondag verliep de eerste kennismaking heel natuurlijk. In totaal waren er 12 padel-spelers en iedereen was bezig elkaar te kussen ter begroeting. Wel kreeg ik van de man de vraag of hij mocht zien welke kleur mijn ogen hadden. Mede door de hakken was ik wel 1 van de langere mensen en dan ook nog met natuurlijk blond haar, dus ik viel sowieso wel op. Ik kreeg de indruk dat hij blauwe ogen wel bijzonder vond. (Later ontdekte ik dat hij niet zo reislustig is en waarschijnlijk in zijn hele leven nog nooit blauwe ogen had gezien).
Hij kwam op mij als zeer aardig over en hoewel ik niet weet of ik hem knap kan noemen, heeft hij wel iets wat mij aanspreekt. Hij is 4,5 maand jonger dan ik en heeft zijn eigen bedrijf in beveiligingsinstallaties.
Omdat hij een paar vormt met mijn lerares, kon ik alles op mijn gemak bekijken zonder het gevoel te geven dat ik de hele tijd naar hem zat te kijken (wat ik overigens ook niet heb gedaan). Padel is een kruising van squash en tennis en door het gebruik van de muren van de kooi, leuk om naar te kijken.

Na afloop gingen we naar een tentje vlakbij om nog wat te drinken, mijn lerares, man, zijn nichtje en ik. Dat was gezellig. Ik heb hem wat vragen gesteld en mij in de algemene conversatie gemengd en met behulp van mijn lerares was het ook mogelijk om hem te begrijpen.Het lokale dialect is niet gemakkelijk om te volgen. Waar mensen in Spanje al moeite hebben met mijn naam, maken ze er hier helemaal een zootje van door ook nog eens de s weg te laten. Mijn lerares heeft mijn kookkunsten opgehemeld en er is soort van een afspraak gemaakt dat we met z'n vieren bij mij thuis gaan eten.
Hij maakte een grapje dat hij mij niet kon bereiken (hij had om mijn telefoonnummer gevraagd maar dat had hij niet gekregen). Ik heb uitgelegd dat ik dat niet aan onbekende mannen geef maar dat hij nu niet meer onbekend is dus dat hij mijn nummer nu wel mocht hebben.
Verder vroeg hij of ik maandag weer kwam kijken als hij samen met lerares, nichtje en nog iemand anders ging spelen. Mijn antwoord was nee. Ik ga mijn lessen Engels niet afzeggen voor een partijtje padel. Bovendien is het voor mij nog veel te vroeg om nu al mijn leven te wijzigen omdat ik een man heb leren kennen.

En dat is de stand van zaken nu. Hij heeft mijn nummer en ik het zijne. We hebben zondag nog wat berichtjes uitgewisseld maar, naar zijn mening, net iets teveel. Met als gevolg dat ik mij de hele maandag af heb lopen vragen of ik 1) het niet nu al verknald had en 2) hem nu wel of niet een berichtje kon sturen om hem veel plezier te wensen voor de padel-partij op maandag. Uiteindelijk heb ik hem na het spelen een berichtje gestuurd maar heb ik het heel kort gehouden.

Daten is, na zo'n lange tijd al best ingewikkeld en als het dan ook nog eens op z'n Spaans moet/gaat, is het nog ingewikkelder. Dus voor nu nog geen idee wat er verder gaat gebeuren.

Niet handig

Hoewel op dit moment nog weinig concreet, ben ik toch bezig met een vertrek uit Spanje. Van de week heb ik een paar chats gewisseld met Coach en op zijn vraag waarom Spanje het niet is, was het eerste antwoord dat in mij opkwam te katholiek en religieus. En nu op de Spaanse televisie de serie Carlos Rey-Emperador (zijn zoon was Filips II die Alva op ons dak stuurde) wordt uitgezonden begin ik steeds meer te snappen waarom wij, Nederlanders, de 80-jarige oorlog zijn begonnen.

Daarnaast heb ik mijn week wel vol met 40 uur (of meer) werken, 2 uur Spaanse les, 4 uur Engelse les en 3 uur koor. Daarbij vergeet ik voor het gemak nog de huishoudelijke taken, het bijbehorende huiswerk en af en toe iets leuks voor mijzelf doen.
Waar ik dus niet op zit te wachten is om mijn leven nog ingewikkelder te maken en laat dat nu net zijn wat ik gedaan heb.

Vorige week ontving ik een chat van mijn lerares die ik volledig verkeerd begrepen heb. Zij was niet volledig en ik heb een werkwoord niet goed verwerkt. Hierdoor kreeg ik de indruk dat een aardige man die zij tijdens padel had ontmoet (een combinatie tussen tennis en squash) met haar uit wilde. Ik vraag naar zijn leeftijd en krijg als antwoord rond de 40. Oké, stuur hem maar een bericht dat hij veel te oud voor jou is maar dat je een Nederlandse leerlinge hebt die in staat is, hoewel met fouten, zich in het Spaans uit te drukken en die wel de juiste leeftijd heeft. Laten we eens kijken wat er gaat gebeuren.

Mijn lerares heeft lef, dus die stuurt een bericht met als gevolg dat er nu in Granada een Spaanse man rondloopt die mij wil leren kennen ;-). Voor volgende week zondag staat er een ontmoeting gepland. Mijn lerares, Spaanse man en nog minimaal 2 anderen gaan padel spelen terwijl ik als toeschouwer aanwezig ben en daarna gaan we met z'n drieën wat drinken/tapear. Spaanse man heeft ook al om mijn telefoonnummer gevraagd maar dat krijgt hij niet eerder dan dat ik hem in levende lijve gezien heb (als hij het dan nog wil hebben).

En nu ben ik heel zenuwachtig en onzeker. Mijn lerares chat regelmatig met hem en ik hoor alleen maar positieve berichten. Ik heb een foto gezien en hij ziet er ook nog eens goed uit. Ik kan me niet indenken dat iemand zo perfect kan zijn. En waar ik een tijdje geleden nog schreef dat een nieuwe relatie voor mij niet zo nodig hoefde, zit ik nu toch stiekem de bedenken hoe het zou zijn als er een klik zou zijn met alle vragen die daar aan vast zitten. Met name of mijn Spaans van voldoende niveau is om een gelijkwaardige relatie aan te gaan en of de cultuurverschillen niet te groot zullen zijn.Aan de andere kant zal de wereld ook niet vergaan als er geen klik is. Dan kan ik weer een ervaring/avontuur aan mijn leven toevoegen en zullen dingen weer een stuk duidelijker zijn.

En misschien is het voor Spaanse man ook beter als er geen klik is ;-). De mannen op het koor kwamen erachter dat er iets speelde en bij gebrek aan een vader hebben zij besloten dat ik "beschermd" moet worden dus er staan zo'n 20 mannen klaar om hem aan een streng onderzoek te onderwerpen voordat hij met mij uit mag. Lief bedoeld en ik zie het als een teken dat ik geaccepteerd ben in het koor. Maar ik zal ze, indien nodig, duidelijk maken dat ik als Nederlandse uitstekend in staat ben mijn eigen beslissingen te nemen.
Ik zou alleen willen dat ik de chat van mijn lerares niet verkeerd begrepen had zodat ik gewoon rustig door kon met mijn leven en dat het nu al volgende week zondag was zodat ik meer duidelijkheid heb.

Requiem, requiem en nog eens requiem

Mijn Spaans is inmiddels van voldoende niveau dat ik bij het koor op de juiste tijd op de juiste plek ben en de instructies van de dirigent worden in het Spaans op mijn muziek gezet. Dat gaat sneller dan vertalen. Tot groot vermaak van de overige alten in het koor blijf ik wel hardnekkig in het Nederlands tellen omdat ik getallen in het Spaans nog steeds moeilijk vind. Voor de rest kom ik een eind in grote lijnen en is het vragen en veel geduld van de anderen als het op de details aankomt.

Met het koor doen we dus mee aan een project maar het hoe, wat en waarom wij aan dit project meedoen is mij niet geheel duidelijk. Na afgelopen weekend is het in ieder geval duidelijk dat het met jonge muzikanten is. Ik moet nog ontdekken waar die vandaag komen, conservatorium of elders. Samen met deze jonge muzikanten gaan we komend weekend 2 concerten geven, 1 in Granada en 1 in Illora.

Op het programma staan 3 stukken waaronder het requiem van Johan Michael Haydn. Omdat het handig is om voor het concert in ieder geval een paar keer gezamenlijk gerepeteerd te hebben, stond dat voor afgelopen weekend op de planning. Zaterdag van 16.00 tot 22.00 en zondag van 10.00 tot 14.00. Na dit weekend ben ik er niet zeker van of de toeschouwers iets anders dan het orkest zullen horen maar het orkest zal dat zeker goed maken in enthousiasme :-). Maandag, of na afloop van het concert, zal ik het wel horen want een aantal mensen van mijn werk kregen in de gaten dat ik mee zou doen aan een concert en wilden mij wel eens bekijken (wat dan voor mij weer niet zo nodig hoeft).

Als gevolg van dit weekend zit mijn hoofd nu vol met het requiem. Zelfs nu ik mij concentreer op het schrijven van dit stukje spoken flarden muziek door mijn hoofd. Ik ben daar niet echt gelukkig mee (hoewel het wel een mooi stuk is) omdat het mij niet lukt om de boel uit te schakelen. Volgens mijn collega's loop ik zelfs ineens met mijn arm te zwaaien, waarschijnlijk omdat de muziek in mijn hoofd dat toepasselijk vindt. En weer in slaap vallen kan ik op dit moment ook wel op mijn buik schrijven.
Volgende week woensdag beginnen we/gaan we verder met de kerstmuziek. Ik hoop dat ik dan het requiem met mooie herinneringen achter mij en uit mijn hoofd kan laten om dat te vervangen door de Spaanse stille nacht en de Latijnse komt allen te samen.

Ik voeg 2 video's toe. 1 van het requiem en 1 van preghiere semplice. Dat is het tweede stuk wat we gaan doen. Deze video is opgenomen tijdens een project in juli. Het koor wat het stuk uitvoert is een samenvoeging van alle deelnemende koren aan dat project. Omdat we nu een orkest tot onze beschikking hebben, voeren we nu de orkestversie uit. Ik moet eerlijk toegeven dat die stukken mooier is dan de versie met orgel maar daar is (nog) geen video van.

Geduld

Ik moet heel eerlijk toegeven dat geduld niet een van mijn goede eigenschappen is.
Mijn verblijf in Spanje heeft zijn langste tijd gehad  en hoewel ik weet dat op het juiste moment de mogelijkheid om Spanje te verlaten zich aan zal dienen, wil ik liever vandaag dan morgen weten hoe, wat en wanneer. En omdat ik graag iets van controle over mijn leven wil hebben en geduldig afwachten niet in mijn aard zit, leef ik mijn frustraties uit in computerspelletjes en chocolade. Geen van beiden erg gezond maar van het eerste kom ik in ieder geval niet aan :-). 

Als gevolg hiervan blijven een hoop dingen liggen, waaronder iets op mijn blog schrijven. Dat is in dit geval nog eens extra dom omdat ik weet dat ik al schrijvend mijn gedachten beter op een rij krijg dan wanneer ik een computerspelletje speel. 

Met mijn verstand weet ik het allemaal wel. Op het juiste moment dient zich de kans aan en die zal ik dan ook met beide handen aangrijpen. In de tussentijd ga ik door met de dingen waar ik mee bezig ben, zoals Spaanse en Engelse les. Het is niet verkeerd om een paar talen te beheersen en misschien ga ik het nodig hebben voor mijn nieuwe avontuur. In de schaarse vrije tijd die na werk en taallessen overblijft, probeer ik iets van huishouding te doen (ook geen goede eigenschap) en de muziek voor het koor voor te bereiden.
Helaas ben ik niet in staat om bovenstaande ook daadwerkelijk in de praktijk uit te voeren.

Voor zover mogelijk ben ik, op niet al te praktische wijze, bezig met een mogelijk vertrek. 
Zo heb ik besloten om geen geld uit te geven aan een nieuw boodschappenkarretje nadat mijn vorige het begeven heeft. Als gevolg daarvan verdeel ik mijn wekelijkse boodschappen over meerdere dagen en meerdere supermarkten. Om daardoor te ontdekken dat ik meer dan een jaar elke keer naar het andere einde van de centrum ging als ik iets van de chino nodig had terwijl er in de buurt een chino blijkt te zitten die vele malen groter is dan degene waar ik altijd heen ga.
Verder ben ik nog steeds met mijzelf in discussie of ik kruiden ga vervangen als ze op zijn en ben ik overgestapt op kleinere verpakkingseenheden voor zaken zoals shampoo en douchegel. Des te minder spullen hier, des te gemakkelijker het gaat worden om alles naar een ander land te verhuizen.

Mijn plan was om alle kleine gebreken in mijn huis te laten voor wat ze zijn maar nu het deurtje van de wasmachine het heeft begeven denk ik dat ik toch maar een email naar mijn huisbaas ga sturen. Een afvoer in de badkamer die lekt is voor mij geen probleem, kortsluiting in de lamp in de woonkeuken wordt al iets vervelender maar geen wasmachine is een grens.

En voordat nu iedereen in paniek raakt, over het algemeen leef ik mijn leven hier heel tevreden. Hoewel ik steeds meer moeite heb met hoe het bedrijf met ons als medewerkers omgaat, ga ik nog steeds met plezier naar het werk. Ik heb af en toe een verschil van mening met mijn lerares Spaans maar ik maak nog steeds vorderingen en in mijn groepje voor Engelse les heb ik mijn draai nu ook wel gevonden. Het koor is op dit moment een beetje veel maar er staan wel leuke projecten op stapel en ook hier heb ik op mijn manier mijn plekje gevonden en veroverd. Het enige wat jammer is in dit hele verhaal is dat het in Spanje is.

Terug bij af

Na lang nadenken heb ik besloten om op de baan in Engeland te solliciteren in de veronderstelling dat ik binnen een week wel bericht zou krijgen van de recruiter. Uit de ontvangen emails kreeg ik de indruk dat er redelijk wat haast was om de baan ingevuld te krijgen. We zijn nu bijna 4 weken verder en ik weet niet veel meer dan dat mijn sollicitatie is ontvangen.

Ondertussen ben ik naar Madrid geweest om een paspoort aan te vragen. Het was de zoveelste keer dat ik in Spanje een plaats ging bezoeken zonder enig idee te hebben van wat ik daar zou moeten doen. Behalve dat ik een kaartje voor de opera had geboekt, was er niet veel waar ik mij op liep te verheugen. Dat riep bij mij de vraag op of het in Zuid-Amerika niet anders zou zijn. Met het risico dat ik mijzelf herhaal: ik heb in mijn hele leven nog nooit de behoefte gehad om naar Spanje te gaan. Van alle landen in Europa was Spanje het land wat mij het meeste tegenstond. In die zin is het een wonder dat ik hier al meer dan 1,5 jaar woon. Misschien zijn mijn gevoelens voor Spanje ook wel iets meer op scherp gezet doordat ik de vraag voorgelegd kreeg wat het voordeel van Engeland boven Spanje zou zijn. Dichter bij een grote stad, dichter bij echte zee (niet het kalme kabbelen van de Middellandse zee maar branding en golven) en seizoenen. Behalve sneeuw op de bergen en een koudere temperatuur valt er weinig te merken van de seizoenen en dat mis ik af en toe echt.
Dit alles zo overdenkend zit ik mij sinds kort af te vragen of Zuid-Amerika niet meer van hetzelfde zal zijn als wat ik nu in Spanje heb.

Het forum voor mensen die Engelse les in het buitenland willen gaan geven en waar ik eerst zoveel positieve energie uithaalde, is ook niet meer wat het is geweest. Ik krijg steeds meer negatieve reacties op mijn berichten en ik weet niet of dat te maken heeft met mijn Engels en dat de manier waarop ik mij uitdruk niet begrepen wordt of dat er iets anders speelt. Ik weet ook nog steeds niet wat ik van de Engelse lessen vind, die ik nu volg.
Hoewel ik ervan overtuigd ben dat ik het niet slecht zal doen als lerares, maakt alles dat ik mij toch wel afvraag of werken als lerares Engels in Zuid-Amerika, op dit moment, wel een goed idee is.

Bij terugkomst uit Madrid bleek ik een stevige verkoudheid opgelopen te hebben en heb ik mijn eerste ervaring met het ziek melden op het werk meegemaakt. Een ervaring waar ik niet veel vrolijker van werd. Hoewel ik officieel een back-up heb die mijn werk moet overnemen in geval van ziekte of vakantie, weet iedereen dat dit systeem in de praktijk niet werkt. Met als gevolg dat ik op van de zenuwen terugging naar mijn werk, wetend dat ik in 1 dag 1,5 week in moest halen om ervoor te zorgen dat alles voor de lonen goed bij de loonverwerker terecht zou komen. Om er daarnaast ook nog achter te komen dat mijn teamcoördinator niet echt meewerkt.
Daarnaast hebben we sinds een week een grote computer storing waardoor het onmogelijk is om ons werk fatsoenlijk te doen. Ik ben wel in staat mijn documenten van de server op te halen en te openen maar ik kan niks op de server bewaren. Hierdoor kan ik geen cases sluiten terwijl dat wel moet omdat we vanaf november overgaan op een ander software-programma. En dit allemaal terwijl de periode van de lonen in volle gang is.
Mijn weerstand tegen de manier waarop alles op het werk geregeld is neemt met de dag toe en het idee om nog bijna een jaar hier te moeten werken totdat ik in oktober de CELTA in Granada kan doen, is meer dan ik kan hebben.

Een collega van mij wil terug naar Engeland en was sinds de zomer druk bezig met solliciteren. Zijn advies was om nog even te wachten met sollicitaties totdat we 2 maanden met Succes Factors gewerkt hebben. Dit is een nieuw programma waar wereldwijd een hoop loonadministrateurs reikhalzend naar uit zitten te kijken. Omdat het nieuw is, zijn er nog niet veel mensen die ermee gewerkt hebben en mijn klant heeft de licentie gekocht. In eerste instantie was het de bedoeling dat we er in december mee zouden gaan werken maar dat is uitgesteld tot februari. Een reden voor mijn collega om daar uiteindelijk niet op te zitten wachten. Volgens hem is mijn Engels meer dan voldoende om een Engelstalige baan in Engeland te krijgen. Ik weet echter niet of mijn kennis van de Engelse loonadministratie voldoende is om ook daadwerkelijk een kans te maken. Nu de komst van Succes Factors met twee maanden is uitgesteld, weet ik niet of ik daarop wil wachten. Ik heb, in tegenstelling tot mijn collega, wel de mogelijkheid om daarop te wachten maar ik weet niet of dat voor mij, als Nederlandse, een optie is tenzij ik terug zou willen naar Nederland en dat wil ik niet.

Dus ik ben weer terug bij af en heb geen idee wat ik nu het beste kan doen. Het enige wat ik zeker weet is dat ik hier weg wil en het liefste zo snel mogelijk. Blij dat ik in ieder geval iets weet ;-) .

Engeland

Toen ik in 2010 baanloos was, was 1 van de verplichtingen van het UWV dat ik een profiel aanmaakte op Linkedin. Gezien het feit dat dit iets was wat ze gemakkelijk konden controleren, was er geen ontkomen aan. Vervolgens heb ik dit profiel tijdens mijn loopbaantraject iets meer en beter vorm gegeven en daar hield mijn interesse op. Toen ik zo'n 3 maanden in Granada zat, leek het mij een goed idee om mijn profiel maar weer eens te actualiseren en dat was het dan. Alle berichten van Linkedin komen binnen op een e-mailadres wat ik amper gebruik, dus ik kan mijn leven leiden zonder mij bezig te moeten houden met wie allemaal naar mijn profiel heeft gekeken of "vriendjes" met mij wil zijn.

Mijn vorige HR-manager van mijn klant liet mij echter van de week weten dat ze een link-verzoek had gestuurd en omdat we in het jaar dat we samen hebben gewerkt een leuke band op hebben gebouwd vond ik dat wel een goede reden om weer eens op Linkedin te kijken en haar verzoek te accepteren. Naast een aantal andere verzoeken om te linken, waren er ook 3 e-mails met het verzoek om te laten weten of ik interesse had in een baan als payroll advisor (hetzelfde werk wat ik nu ook doe). 2x Barcelona en 1x in Engeland.

Hoewel Barcelona een mooie stad schijnt te zijn, denk ik niet dat een verhuizing van Granada naar Barcelona een handige zet is. Hoewel ik merk dat mijn gevoelens ten opzichte van Spanje aan het wijzigen zijn nu de scheiding definitief is, blijft nog steeds het feit staan dat ik in mijn hele leven nog nooit de behoefte heb gehad om een voet in Spanje te zetten. Vrijdag vertrek ik voor een lang weekend naar Madrid om bij de ambassade een paspoort te halen en ik heb nog steeds geen idee wat ik daar verder te doen heb. Dus de recruiters voor Barcelona heb ik vriendelijk laten weten dat ik geïnteresseerd ben in een andere baan maar niet in Spanje. 

Blijft over Engeland, als ik het goed heb begrepen ergens in de buurt van Liverpool. In eerste instantie was ik van plan om ook die vriendelijk af te wijzen. Ik had niet de indruk dat een verhuizing van Granada naar Engeland iets zou kunnen bijdragen aan mijn plan om als lerares Engels in Latijns-Amerika te gaan werken, behalve dan dat ik niet constant hoef te schakelen tussen Nederlands, Engels en Spaans. Totdat ik mijn eerste week Engelse les erop had zitten en ik ontdekte dat de mogelijkheid om in september 2016 de CELTA te doen verschoven was naar oktober. Er zijn meer plekken in de wereld waar ik een CELTA kan doen. Mijn voorkeur is hier maar oktober 2016 is voor mij niet acceptabel. 

Na 1 week Engelse les zit ik mij af te vragen of lesgeven wel is wat ik wil. Indien ja, in ieder geval niet op deze manier. Ik heb de indruk dat de nadruk vooral ligt op het klaar stomen voor het examen en niet op het leren van Engels. Ik moet toegeven dat mijn klasgenoten een grotere woordenschat hebben dan ik en beduidend beter uit de voeten kunnen met de opgaven (gebaseerd op wat we tijdens het examen moeten doen). Daar staat tegenover dat mijn spreek- en schrijfvaardigheid veel beter is. Na de eerste week en na het maken van de huiswerkopgaven voor maandag waar ik vreselijk mee aan het worstelen was (en dan ook nog eens volledig fout), stond ik op het punt de handdoek in de ring te gooien. En dan niet omdat ik de opdracht niet snap en mijn Engels niet voldoende is maar omdat ik het trucje niet onder de knie krijg. Wil ik als lerares Engels werk vinden dan blijft een certificaat echter een vereiste dus uiteindelijk heb ik besloten door te zetten en in november een besluit te nemen.

Deze ervaring heeft mij echter wel aan het denken gezet. Voordat ik besluit om mijn baan op te zeggen en de CELTA te gaan doen, wil ik zeker weten dat ik Engels ga geven en geen examentraining. Op dit moment weet ik niet of er banen bestaan die maken dat ik echt Engels ga geven. Nader onderzoek is dus nodig. En dat was het moment waarop ik bedacht dat ik de baan in Engeland misschien toch maar een kans moet geven. Vanuit Engeland kan ik ook werken aan een omscholing tot lerares Engels en mijn Engels zal er zeker op vooruit gaan. Als ik dan tot de ontdekking kom dat lerares Engels niet voor mij is weggelegd dan geldt nog steeds de regel van de sabatical met baangarantie van mijn huidige werk in Granada en kan ik altijd weer terug (of naar Barcelona) maar dan omdat ik zelf de keuze maak en er niet het gevoel heb dat ik er door de omstandigheden toe ben gedwongen.

Zou ik het willen?

Eigenlijk begon het al vanaf het moment dat mijn (nu) Ex en ik apart gingen wonen. "Wat als je nu een hele leuke man tegenkomt? Ga je dan scheiden?". Het antwoord daarop was heel simpel: voor mij is dit tijdelijk, ik weet dat Man van mij houdt en ik hou van hem. Dit is bedoeld om ons huwelijk goed te krijgen dus geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om iets met een ander te beginnen.

Met mijn vertrek naar Spanje werd er een dimensie aan toegevoegd. Nu de afstand zo groot was, zou er voldoende ruimte zijn om er een tweede relatie op na te houden. De kans dat Man het zou merken zou niet groot zijn en ik was nu al wel een hele tijd verstoken van seks. Met het idee in mijn hoofd dat dit (weer) tijdelijk zou zijn en genoeg dingen om te verwerken en mijn vertrouwen weer op te bouwen, kwam een extra of andere relatie niet eens in mijn hoofd op. 

Vanaf het moment dat duidelijk werd dat een scheiding onvermijdelijk was en nu dan ook definitief is, is het hebben van een nieuwe relatie ineens weer een heel hot item. Zelfs Coach doet er aan mee door te zeggen dat het enige wat nu nog in mijn leven ontbreekt een relatie is. 

Nu kennelijk voor een hoop mensen een relatie zo belangrijk blijkt te zijn, zit ik mij af te vragen of ik wel weer (of ooit) een nieuwe relatie zou willen en hoe ik kan weten of ik daar dan ook aan toe ben. En als ik het zou willen, of ik dan actief op zoek wil gaan of dat ik het erop aan laat komen. Hoewel ik al een lange tijd over na heb kunnen denken, heb ik het antwoord op deze vragen nog niet gevonden.

Ten eerste heb ik mij voorgenomen om mijn huidige plannen om een tijdje (of voor langere tijd) als lerares Engels aan de andere kant van de oceaan te gaan werken niet door een relatie te laten beïnvloeden. In het verleden hebben relaties wel degelijk tot het afzien van een avontuur in het buitenland geleid. In die zin is het een stuk handiger om mij vooral op het studeren te richten dan mijzelf open te stellen voor een relatie (erop vertrouwend dat het dan ook niet op mijn pad gaat komen ;-) ). Daarbij heb ik het vanaf volgende week druk genoeg zodat ik er ook geen tijd voor zou hebben.

Ten tweede weet ik niet wat ik met de statistieken aanmoet. De kans dat een eerste relatie strandt is rond de 33%, de kans dat een tweede relatie strandt is meer dan 60%. Dit is meestal het gevolg van het feit dat mensen het mislukken van hun eerste relatie niet goed hebben verwerkt en in de tweede relatie dezelfde fouten maken of van hun nieuwe partner verwachten dat hij of zij goed maakt wat bij de eerste keer fout is gegaan. Nu heb ik tijdens mijn huwelijk heel veel aan mijzelf gewerkt en ik ga ervan uit dat ik de scheiding op een goede manier ga/zal verwerken. Of dat voldoende zal zijn om zonder al teveel bagage van mijn huwelijk een nieuwe relatie op een goede manier te beginnen is echter iets wat ik niet durf te zeggen.

Ten derde heb ik op dit moment een aantal mensen in mijn omgeving die aan het daten zijn. Eén doet dit via een gratis dating site en de ander heeft op een andere manier een man opgeduikeld. Ik zal heel eerlijk zijn dat ik dit vol verbazing aan zit te kijken. Het verloopt niet erg soepel en ik ben er nog niet achter of dat komt door de taal- en cultuurverschillen of dat vrouwen tegenwoordig veeleisender zijn. Het is in ieder geval behoorlijk ingewikkeld. Bovendien speelt leeftijd ook een rol. De kans is groot dat je inderdaad nummer 2 (of 3 of 4) bent wat de kans vergroot dat je je partner altijd zult moeten delen met een ex en kinderen

Ten vierde denk ik niet dat ik de rest van mijn leven heel ongelukkig ga doorbrengen als ik geen relatie heb. Ik heb geen relatie nodig om mij compleet te voelen en ik wil er ook zeker niet al teveel gedoe van hebben als het wel op mijn pad komt. Een aanvulling is leuk maar zonder is ook best.

Op dit moment neig ik dus meer naar voor mij hoeft het allemaal niet meer maar in hoeverre dit inderdaad mijn mening is of dat ik dit gebruik als excuus om mijzelf voor mogelijke pijn te beschermen weet ik niet. 

De stad op een ander tijdstip

Normaal gesproken ga ik van mijn werk rechtstreeks naar huis of naar Spaanse les. Dan zie ik niet veel van wat er in de stad gebeurd. Ik werk via Europese tijden en niet via de Spaanse. Dus als ik om 17.00 of 18.00 uur klaar ben, dan lopen er wat toeristen in het centrum maar de meeste Spanjaarden zijn dan nog niet op pad. Hetzelfde geldt voor als ik 's morgens naar mijn werk ga.

Gisteren moest ik na Spaanse les naar de supermarkt. Normaal gesproken doe ik dat op zaterdag maar mijn maag was aan het protesteren (of omdat ik iets verkeerds had gegeten, of omdat ik de mededeling had ontvangen dat de scheiding officieel was of allebei), waardoor ik besloot om mij in leven te houden met de restanten die nog in de koelkast en vriezer aanwezig waren. 

Voor zover ik mij kan herinneren ben ik altijd iemand geweest die vroeg wakker is dus voor mij is het heel normaal dat ik rond 09.00/09.30 in de supermarkt ben. De supermarkt gaat hier om 09.00 uur open en ik ga niet zeggen dat ik 1 van de eersten ben maar druk is het ook niet en bij de kassa heb ik hooguit 1 iemand voor mij. Tegen de tijd dat ik alle boodschappen gedaan heb en mij thuis ga vermaken met huiswerk en andere dingen die nu ook eenmaal moeten gebeuren, dan is het 11.00 uur. Dat is de tijd waarop de meeste winkels besluiten open te gaan en de mensen op straat komen en ik geen reden meer heb om de deur uit te gaan.

Gisteren was ik rond 19.30 uur in de supermarkt en het was echt vreselijk druk. Met moeite kon ik een mandje bemachtigen, bij het afwegen van de groente stond een rij en hetzelfde gold voor de kassa. Ik woon hier nu iets meer dan 1,5 jaar en dit had ik nog niet meegemaakt. Ook op weg van supermarkt naar huis kwam ik meer mensen tegen dan anders en was het druk in de winkelstraat. De terrasjes zaten ook voller, hoewel het voor Spaanse begrippen nog geen etenstijd was.

Ik moet eerlijk gezegd toegeven dat het in het geheel wel heel gezellig aandeed en niet te vergelijken met een zaterdag waarbij een groot deel van de winkels vanaf 14.00 uur gesloten is. En voor de zoveelste keer neem ik mij dan voor om op andere tijden van de dag mijn snufferdje eens buiten de deur te steken maar daar zal het toch wel niet van komen. Volgende week beginnen mijn lessen Engels (mijn werk betaalt inderdaad 75%) en dan zal ik heel blij zijn met de paar uur die ik tussen werk en les in mijn huis door kan brengen. Als de les is afgelopen zijn de winkels dicht of bezig dicht te gaan en zijn de mensen thuis om te eten. 

Bijna september

Nog een paar dagen en dan is het september en dan begint het gewone leven weer. Ik hoop dat ik daar weer iets van op knap.

Volgens iedereen was het deze zomer wel extreem warm en begon de warme periode ook al in mei in plaats van eind juni. We hadden temperaturen van in de 40C, wat inhoudt dat het in huis net boven de 30C is. Française is het niet met de lokale bewoners eens, ieder jaar klagen de inwoners van Granada dat het dit jaar een extreme zomer is. Feit is in ieder geval dat het , in tegenstelling tot vorig jaar, 's nachts minder afkoelde dan anders en dat iedereen nu met een slaaptekort rond loopt (en daardoor een korter lontje dan anders).

Augustus is ook de maand waarop mijn werk een "cadeautje" aan de werknemers geeft door een zomerrooster in te stellen. Dat houdt in dat we 7 uur per dag werken en 8 uur uitbetaald krijgen. Het idee is dat de bedrijven waarvoor wij werken ook vakantie hebben en dat er daardoor minder werk is. Daarbij wordt voor het gemak even vergeten dat het voor het draaien van de lonen niet uitmaakt of het zomer is of niet. 100 loonstroken is gewoon 100 loonstroken en de tijd die je nodig hebt om ze te controleren is niet anders. En als dat krap aan in 8 uur kan, dan heb je een probleem als je het in 7 uur moet doen. Ook vergeten ze dat de werknemers zelf ook op vakantie willen wat voor mij tot gevolg had dat ik de afgelopen 3 dagen mijn eigen werk moest doen en 2 collega's moest vervangen. Op zo'n moment kun je je tijd wel gebruiken. Bovendien functioneer ik in deze warmte beter als ik in een vast stramien zit en een wijziging in werktijden (of van 08.00 tot 15.00 of van 11.00 tot 18.00) is niet iets waar ik op zit te wachten.
Maar goed, vanaf dinsdag gaan we weer naar het normale rooster.

Iedereen die ik spreek is moe en dat geldt voor mij ook. De hoeveelheid werk, problemen met de betaling van mijn medewerkers en een onverwachte (tijdelijke) omslag van het weer maakten dat mijn grenzen bereikt waren met als gevolg dat de hoeveelheid huiswerk Spaans de beruchte druppel was. Ik had er al 2 uur aan besteed en was nog niet eens op de helft. Het idee dat ik nog een groot deel van de zondag aan mijn huiswerk moest besteden was teveel. Een flinke huilbui en een email naar mijn lerares waren het gevolg. Dus in plaats van zondag op tijd mijn bed in te kruipen werd het een terrasje ergens op het platteland met mijn lerares om dit uit te spreken. Als het goed is heb ik voor dit weekend minder huiswerk en indien nee, dan mag ik alles laten liggen wat ik niet in 3 uur af krijg. 

Vanaf woensdag begint het koor weer. Ook veel (qua voorbereiding en aan stukken) en ik heb al gezien dat we de komende periode weer een stapel extra repetities op vrijdag gaan krijgen maar het is fijn om, naast werk en Spaanse les, andere mensen te spreken. Hoewel ik de indruk heb dat ze mij af en toe maar raar vinden, heb ik mijn plekje binnen het koor wel veroverd en zijn ze oprecht blij dat ik erbij ben. Het is vaak laat afgelopen maar over het algemeen krijg ik van het koor energie in plaats van dat het mij energie kost.

Ik heb nog 2 weken om de vermoeidheid van de zomer kwijt te raken en mijn ritme weer te vinden. Dan begint mijn cursus Engels en het zou fijn zijn als ik dan mijn eigen zelf weer ben. 

Bijvoeglijk naamwoord

Afgelopen week heb ik een paar stevige discussie gehad met mijn lerares Spaans over het gebruik van bijvoeglijke naamwoorden. Voorlopig hebben wij besloten dat het gebruik van het bijvoeglijk naamwoord taalgebonden is. Ik ben namelijk voorlopig nog wel even bezig met bijvoeglijke naamwoorden en dan is het handiger dat we niet elke keer deze discussie hoeven te voeren.

Voor degenen die niet zo taalkundig zijn (ik moest ook eerst zoeken op internet hoe dit ook alweer in het Nederlands heet), een bijvoeglijk naamwoord zegt iets over het zelfstandig naamwoord of onderwerp: de gouden ring. Gouden is hier het bijvoeglijk naamwoord.

Spanjaarden blijken gek te zijn op bijvoeglijke naamwoorden en ze gebruiken ze beduidend meer dan wij, Nederlanders. Als ik mijn Spaanse spreek- en schrijfvaardigheid wil verbeteren (en eventueel voor een B2-examen willen slagen) dan zal ik bijvoeglijke naamwoorden moeten gaan gebruiken. En dan niet alleen bij zelfstandige naamwoorden maar ook bij werkwoorden. Aan de andere kant, Spanjaarden schrijven ook rustig één zin die 5 regels lang is en waarbij je halverwege al kwijt bent waar het nu allemaal overgaat. Ik kan me nog herinneren tijdens het schrijven van een opstel in de lagere school dat het schrijven van lange zinnen verboden was. Dus ik wil niet helemaal vertrouwen op de manier waarop dingen nu eenmaal in Spanje gaan.

Vanaf nu mag ik dus niet meer schrijven of zeggen: De man legt het boek op de tafel. Het minimale wat ik ervan moet maken is: De slanke man legt voorzichtig het oude boek op de ronde tafel. En nog beter: De slanke veertigjarige sportieve man, legt voorzichtig het oude vergeelde in leer gebonden boek op de antieke ronde tafel met marmeren blad.
Het argument van mijn lerares is dat dit het verhaal spannender maakt en meer kleur toevoegt omdat een ronde tafel nu eenmaal een ander beeld oproept dan een tafel die rechthoekig is. Mijn argument is dat dit helemaal niks meer aan de verbeelding overlaat en dat als het voor het verhaal niets uitmaakt of de tafel rond is of niet, dat het niet nodig is om de lezer te vermoeien met overbodige informatie. Er is, naar mijn mening, niks mis mee met dat voor mij de tafel rond is en van metaal terwijl voor iemand anders de tafel vierkant is met slanke pootjes die in leeuwenkoppen eindigen.

Maar goed, wil ik mijn Spaans verbeteren dan heb ik weinig keuze dan te doen zoals gezegd. Ondertussen roept dit een filosofische vraag bij mij op: in hoeverre het gebruik van de taal de ontwikkeling van een land bepaald. 
In Spanje beschrijven de mensen de dingen dus veel meer dan in Nederland en laten ze veel minder aan de verbeelding over. Spanjaarden zijn heel gelaten en tonen weinig initiatief om iets aan bestaande situaties te veranderen. Ik kan me indenken dat, als je niet gestimuleerd wordt om je verbeelding te gebruiken dat dit gedrag daar een gevolg van kan zijn.
In Nederland laten we veel meer dingen open. Dat leidt tot discussie (grappig dat jij een vierkante tafel in je hoofd hebt terwijl ik een ronde tafel in mijn hoofd heb) en discussie leidt tot nieuwe ideeën en initiatief.
Voorlopig kauw ik even op de vraag in hoeverre taal hier een rol in speelt en indien ja, hoe groot die rol is.

Weer iemand die weg gaat

Het is niet de eerste keer dat ik schrijf over het grote verloop binnen het bedrijf waar ik werk en in mijn team en het zal ook niet de laatste keer zijn (denk ik).

Ik ben hier zo'n 1,5 jaar geleden begonnen met werken. Mijn trainingsgroep bestond uit iets meer dan 30 mensen waarvan ongeveer de helft Nederlanders. Daarvan ben ik de enige die nog over is. De overige nationaliteiten uit mijn trainingsgroep (met name Spanjaarden of getrouwd met een Spanjaard) werken hier nog wel maar hebben ook niet veel keuze omdat de mogelijkheden op ander werk, zeker in Granada, niet groot zijn.

Mijn team bestaat uit 25 mensen (waarbij ik het nieuwe Duitse team en de teamleden in andere landen buiten beschouwing laat). Wij zijn opgedeeld in 3 mini-teams. Van de mensen die in mijn team werkten op het moment dat ik hier ben begonnen zijn 12 mensen overgebleven. Niet allemaal meer op dezelfde positie maar ze zijn er nog wel. Dat houdt ook in dat er in die 1,5 jaar 12 mensen zijn vertrokken. Ook hier, de Spanjaarden of relatie met een Spanjaard hebben een andere positie binnen het bedrijf gevonden en de buitenlanders zijn weer teruggegaan.

Hoewel het met de werkdruk op dit moment redelijk meevalt, dus ik wel wat kan hebben, hou ik het meest van een rustige en stabiele werkomgeving. Al die wijzigingen in het team van mensen die vertrekken, mensen die solliciteren op de open gekomen plekken en daardoor van mini-team veranderen, nieuwkomers die getraind moeten worden, mensen die dubbel werk moeten doen totdat een nieuwe medewerker gevonden is en voldoende training heeft gehad om zelfstandig te kunnen werken, ik vind het 100% niks.

Het is niet zo dat ik mij er niks bij voor kan stellen. De meeste mensen die hier komen werken zijn minstens 20 jaar jonger dan ik ben en voor hun is dit een leuke buitenlandse ervaring die het goed doet op hun cv. Ze komen net van school, hebben niet altijd een goed beeld van wat ze willen en zijn van een generatie dat job-hoppen heel normaal is op hun leeftijd. En laten we eerlijk zijn, met het salaris wat wij verdienen blijf je in leven maar er blijft niet veel over om te sparen en leuke dingen te doen.

Nu vertrekken er binnen korte tijd 2 mensen uit het team (beter gezegd, 1 is eind vorige maand vertrokken en de andere gaat eind deze maand) en ik merk dat ik daar meer moeite mee heb dan bij de anderen. Waarom? Omdat ze na mij gekomen zijn. 

Kennelijk heb ik in mijn hoofd een soort van ongeschreven wet die vindt dat mensen die na mij gekomen zijn niet voor mij mogen vertrekken. Onzin natuurlijk. Iedereen heeft het recht om te doen en te laten wat hij of zij wil. Het maakt me ook iets onzeker en bozig. Het maakt dat ik me afvraag of ik wel goed bezig ben. Dit is niet de ideale baan en de ideale werkgever maar het is een baan en maakt dat ik zelfstandig kan leven zonder mijn hand op te hoeven houden. En ja, ook ik ben druk bezig mijn leven, op mijn manier, te veranderen naar iets wat waarschijnlijk beter bij mij zal passen met als doel om mijn baan op te zeggen. Ik weet dat dit tijd nodig heeft en dat ik daar echt keihard voor moet gaan werken. Dan voelt het niet eerlijk dat iemand in iets meer dan een jaar "zomaar" een leuke baan vindt en vertrekt.

Ik heb geen idee of ik met bovenstaande mijn gevoelens voldoende heb verwoord of mijzelf goed genoeg uit heb gedrukt. Daarnaast is het ook heel dubbel want ik gun al mijn teamleden natuurlijk een fijn leven. Dus dit zal, op een gegeven ogenblik, wel weer vervolgd worden.

Bruiloften

Ik heb mij ingeschreven bij de school en het verzoek ingediend bij mijn teamleider om mijn lessen Engels goed te keuren. De lessen beginnen op 14 september dus heel veel meer dan wachten kan ik niet doen.

Afgelopen zaterdag moest ik met het koor weer zingen tijdens een bruiloft, mijn tweede hier in Spanje. 

De eerste stond mij nog redelijk vers in het geheugen. Een dramatisch formeel gebeuren van 1,5 uur waarbij de koninklijke huwelijken die ik op tv heb gezien in het niets verdwenen. Het is sowieso moeilijk hier in het dialect mensen te verstaan en als er dan ook nog een microfoon wordt gebruikt dan wordt het nog moeilijker maar voor zover ik er iets uit op kon maken was het niet erg persoonlijk (bevestigd door mijn mede-koorleden).

Aan de ene kant van het gangpad zat de familie van de bruid en aan de andere kant de familie van de bruidegom, en dan net tegengesteld als dat de bruid en bruidegom voor het altaar stonden. De volgorde is als volgt (met gezicht naar de priester) moeder bruidegom, bruid, bruidegom, vader bruid. Er zal vast nog wel een moeder en een vader zijn maar die spelen in het hele gebeuren geen rol.
Zowel de moeder als de vader moeten een soort van welkom in de familie wens uitspreken.
In beide bruiloften hadden de moeders van de bruidegom zo'n kanten hoofddoek met haarkam op hun hoofd.

Gelukkig kwam ik er zaterdag achter dat het ook een stuk informeler en leuker kon. Ook hier was het moeilijk te verstaan wat er gezegd werd maar er werd in ieder geval gelachen en de stukken die wij moesten zingen waren ook meer persoonlijk en vrolijker. Na afloop kregen alle mensen een cadeautje (net als vaak in Nederland na afloop van het feest) en daarbij werd het koor niet overgeslagen. Het is altijd leuk om te merken dat je inspanningen gewaardeerd worden.

Als ik mijn mede-koorleden goed heb begrepen, volgt na de kerkdienst het diner met feest. Iedereen die bij de kerkdienst aanwezig is, is ook uitgenodigd voor het eten met feest en dat zijn (afhankelijk van de grootte van de familie) minimaal 300 mensen. Want naast vrienden en de meest directe familie ben je ook verplicht om alle neefjes, nichtjes en ooms van ooms en tantes uit te nodigen. Kortom, iedereen die via de stamboom op de een of andere manier aan jou verwant is.

Mijn mening over Spaanse bruiloften is na deze tweede ervaring positief bijgesteld, hoewel ik een uur nog steeds erg lang vind. Ik heb alleen moeite met het idee dat ik verplicht mijn hele familie uit moet nodigen terwijl ik er helemaal geen band mee heb, alleen omdat het familie is.

Weer met twee benen op de grond

Ik ben 2 dagen verder nadat ik te horen heb gekregen dat mijn Engels goed is maar niet goed genoeg om toegelaten te worden voor de CELTA. In die twee dagen heb ik de tijd gehad om dingen op een rijtje te zetten en om beslissingen te nemen.

Omdat Engels niet mijn moedertaal is heb ik, wil ik als TEFL-lerares een baan krijgen, hoe dan ook een certificaat nodig om mijn niveau van Engels aan te tonen. Niveau C1 zou voldoende zijn maar als deze school op basis van mijn gemaakte test ervan overtuigd is dat ik C2 kan halen (het hoogst haalbare) dan ben ik gek als ik dat niet ga proberen. In dit geval geldt hoe hoger hoe beter.
Een andere reden om een cursus te doen, is dat ik mijn buitenlandse talen spreek op intuïtie. Is niks mis mee maar als lerares moet je een taal uitleggen en een hoop mensen hebben extra moeite met de CELTA omdat ze een stuk grammaticale kennis missen. In die zin is een cursus handig omdat ik dan van te voren al een grammaticale basis leg.
Daarnaast is het natuurlijk altijd nuttig om een bewijs van het niveau van een taal te hebben (Nederland is daar redelijk gemakkelijk in, in vergelijking met andere landen).

Op mijn werk is er een language policy die bepaalt hoeveel vergoeding werknemers krijgen als ze een taalcursus gaan doen. Op grond van mijn jaarlijkse werk-evaluatie heb ik recht op de hoogste vergoeding. Voor Spaans kan ik daar geen gebruik van maken omdat ik privé-les heb. Voor Engels kan dat echter wel en er zit geen beperking op in de zin dat ik alleen maar Spaanse lessen zou mogen volgen. Dus ik kan een verzoek indienen bij mijn teamleider voor goedkeuring en dan krijg ik het overgrote deel van de lessen vergoed en misschien zelfs het examen. Het verschil tussen rond de € 130,00 per maand of rond de € 30,00 is met onze salarissen groot.

Deze cursus duurt (als ik het goed begrepen heb) van september tot en met juni, met examen in juni. Ervan uitgaande dat mijn niveau dan voldoende is om toegelaten te worden tot de CELTA, dan kan ik in september 2016 de CELTA doen waardoor het dan niet meer dan 5 maanden uitstel zal zijn. Voor verlenging van mijn huurcontract ben ik niet zo bang. Dat loopt in eind maart 2016 af en ik kan dat met net zoveel maanden verlengen als ik wil. Het zal een moeilijker verhaal worden met mijn telefoon- en internetaansluiting. In Nederland zitten daar heel veel addertjes onder het gras en in het Spaans zijn dat er nog eens heel veel meer.

Donderdagmiddag heb ik overleg gehad met mijn lerares Spaans. Ik wil proberen om, indien mogelijk, mijn Spaanse lessen aan te houden. Omdat de planning van haar rooster nog redelijk open ligt, was het mogelijk om mijn Spaanse lessen rond de lessen Engels te plannen. Zodra duidelijk is hoeveel mijn huiswerk voor Engels zal zijn, gaan we kijken naar mijn huiswerk Spaans en passen we dat aan waar nodig. Mocht het onmogelijk zijn om beide te combineren dan zal ik met mijn Spaanse lessen moeten stoppen maar ik hoop dat het niet zover zal komen.

Blijft er uiteindelijk nog maar 1 probleem over, of misschien beter gezegd, 2. 
Een CELTA in september volgend jaar houdt in dat ik hier nog een zomer moet zien te overleven. En hoewel het dit jaar met temperaturen die 5 tot 10 graden hoger liggen dan normaal wel erg extreem is (Spaanse hittegolf) zijn de maanden juli en augustus niet mijn meest favoriete maanden.

Het tweede probleem is het koor, of beter gezegd de aanwezigheidseisen van de language policy van mijn werk in combinatie met het koor. Voor deze cursus moet ik 4 avonden per week naar school (maandag tot en met donderdag) van 20.30 uur tot 21.45 uur. De school vindt het geen probleem als ik de woensdag oversla als ik wel mijn huiswerk maak. Dat zou mijn aanwezigheid op 75% brengen. Om voor vergoeding in aanmerking te komen, moet ik echter 85% van de lessen aanwezig zijn. 
Hier heb ik nog geen oplossing voor gevonden. Misschien is dit onderhandelbaar op het werk of kan ik iets op de school regelen als zij de vereiste aanwezigheidsverklaring maken. 

Maandag ga ik mij voorinschrijven en ik hoop dat de hele procedure dan iets duidelijker wordt. Proberen kan altijd en stoppen ook.

BALEN!!!!

Het leek mij geen gek idee om mij eens te gaan verdiepen in het behalen van mijn C1-diploma Engels. Ik ben deze week 2 dagen vrij, heb mijn online TEFL-cursus bijna af en de school in Granada waar ik de CELTA zou kunnen doen had het rooster voor 2016 online geplaatst. Er zou een cursus worden gegeven van 4 tot en met 29 april 2016. Perfecte timing.

Van het weekend had ik al een email gestuurd met de vraag of deze school mijn huidige niveau van het Engels zou kunnen testen om te zien waar verbetering nodig was. Gisteren had ik heel dapper de telefoon gepakt om in het Spaans de informatie op te vragen die ik nodig had en ik kon deze morgen een test doen.

Vanmorgen stond ik, te vroeg, bij de school op de stoep omdat ik vergeten was te vragen hoeveel ik voor de test zou moeten betalen. De test bleek gratis te zijn. De test bestond uit een schriftelijk deel en uit een luisteropdracht. Tenminste dat was mij verteld toen ik het schriftelijke deel gedaan had. Tegen 10.10 had ik het schriftelijke gedeelte klaar en ik moest om 11.00 uur terugkomen voor het luisteren.

Uiteindelijk werd ik even na elven opgehaald door Richard. Hij was degene met wie ik de afgelopen dagen contact had gehad over de CELTA-cursus en degene die beoordeeld of je aan de eisen van toelating voor de CELTA voldoet. Het werd dus geen luisteren maar een mondeling. Het oordeel: mijn grammaticale kennis is voldoende om toegelaten te worden voor de CELTA, mijn spreekvaardigheid is voldoende vloeiend maar mijn woordenschat is absoluut onvoldoende om de CELTA te kunnen doen. Op grond van mijn huidige niveau van het Engels kan ik dus een CELTA-cursus vergeten.

Het advies van Richard was om de proficiency klassen te volgen met examen in juni 2016. Proficiency staat gelijk aan C2. Een niveau hoger dan C1 en in die zin niet verkeerd. Maar dat houdt wel in dat ik vanaf september tot en met juni 4 dagen per week naar school moet van 20.30 tot 21.45. In juni is dan het C2-examen en daarna kunnen we kijken wanneer ik de CELTA kan doen (inclusief het officiële intake-gesprek). Ik geloof wel dat ik op woensdag vrij kan krijgen voor koor maar dan mag ik geen enkele klas meer verzuimen.

Elke school die de CELTA aanbiedt heeft een toelatingstest waarin het niveau van je Engels wordt getest dus de kans is groot dat ik hoe dan ook mijn Engels zal moeten verbeteren. Ik kan het ergens anders nog proberen maar het is geen garantie dat ik daar wel zal worden aangenomen. Bovendien is het ook nog eens zo dat ik als lerares de taal uit zal moeten leggen, wat natuurlijk heel iets anders is dan hem redelijk beheersen.

Dus ik denk dat ik er niet aan ga ontkomen om een cursus Engels te doen. En zeker als het gaat om woordenschat en correctie van uitspraak en grammaticale fouten die de afgelopen jaren door gebrek aan scholing erin zijn geslopen, dan denk ik niet dat een online cursus voldoende zal zijn (afgezien dat ik niet weet of die wel of niet online worden aangeboden). 
Daarnaast moet ik er rekening mee houden dat ik deze school misschien nog nodig ga hebben voor het geval dat ik besluit om inderdaad in Granada mijn CELTA te doen. Als ik hier de cursus voor C2 ga volgen en ze zien dat ik hard mijn best doe en vooruitgang boek, dan zit de kans erin dat ik daarmee voldoende credits opbouw om toegelaten te worden tot de CELTA als ze vinden dat ik op het randje zit.

Het idee om weer voor een langere tijd geleefd te worden door taallessen, hoe nuttig en nodig ook, staat mij niet echt aan. Bovendien baal ik ervan dat dit ervoor zorgt dat mijn plannen met minstens een half jaar worden uitgesteld. Op zich niet zo heel erg natuurlijk maar wel jammer.

En voor degenen die vroegen wat de CELTA is: CELTA is een extreem intensieve opleiding van 4 weken waarin je 's morgens de theorie krijgt over hoe je Engels moet leren aan niet-Engelsen, in de pauze een les moet voorbereiden waarin je het geleerde in de praktijk moet brengen en je aan het einde van de dag geëvalueerd wordt op je manier van lesgeven. Na de training van die dag moet je nog je huiswerk maken, assessments schrijven, lessen voorbereiden en geen idee wat nog meer. Je moet rekenen op dagen van 09.00 tot 22.00 en ook in het weekend hoef je niet te denken dat je tijd hebt voor iets leuks. Het is 4 weken keihard werken.
Het is het diploma wat je minimaal nodig hebt om (betaald) als leraar Engels als tweede taal aan de slag te kunnen. En het is zeker nodig als Engels niet je moedertaal is.

Tijd voor een nieuw avontuur

De afgelopen tijd heeft mijn hoofd op stroomversnelling gestaan en na een opmerking van mijn lerares Spaans heb ik besloten dat inderdaad de tijd is aangebroken voor een nieuw avontuur. 

Ik heb altijd geweten, maar wilde dat niet echt toegeven, dat het accepteren van deze baan en het vertrek naar Spanje in zekere zin een vlucht was. Als de omstandigheden anders zouden zijn geweest had ik deze beslissing nooit genomen. Is het een verkeerde beslissing geweest? Nee, absoluut niet. Over het algemeen ben ik redelijk tevreden met mijn werk en mijn team, ik heb het naar mijn zin op het koor, ik heb een fantastische lerares Spaans en ik heb een aantal mensen ontmoet die ik vrienden kan noemen en waar ik regelmatig een terrasje mee pik. 

Het probleem is dat ik dat vage, knagende gevoel dat dit leven niet mijn vrijwillige keuze is geweest, niet kwijt kan raken. Hoewel ik de beslissing om weg te gaan met mijn volle verstand genomen heb, blijft het voelen dat de omstandigheden mij hiertoe gedwongen hebben. En het wordt ook steeds duidelijker dat ik op dit moment niet in staat ben om dat gevoel om te buigen. Nu kan ik de gok nemen dat dit gevoel uiteindelijk zal slijten of ik ga er iets aan doen.

Mijn lerares Spaans herinnerde mij eraan dat mijn werk de mogelijkheid biedt van een "sabatical". Dat houdt in dat ik mijn baan hier op kan zeggen met baangarantie. Volgens iemand van een ander team, kan ik de termijn van deze garantie in totaal 4x toepassen. Dus ik kan mijn baan opzeggen met een half jaar terugkeergarantie en dat half jaar daarna nog 3x verlengen zodat ik in totaal maximaal 2 jaar iets anders kan doen en daarna weer op de stoep kan staan waarbij mijn werkgever mij verplicht een baan aan moet bieden.

Dus heb ik besloten dat ik inderdaad met ingang van april 2016 mijn baan op ga zeggen om een nieuw avontuur te beginnen. Om kans te hebben op een leuke baan als lerares Engels heb ik het CELTA-certificaat nodig. Zoals het nu lijkt, kan ik dat hier in Granada doen en dat staat op de planning voor de maand April. Vervolgens ga ik mij en mijn spullen richting Nederland transporteren en ik hoop dat ik tegen die tijd vanaf juni 2016 een vrijwilligersbaan voor een half jaar als lerares Engels heb gevonden in Zuid-Amerika. Mocht ik na dat half jaar het gevoel hebben dat dit niets voor mij is en er zijn geen andere mogelijkheden voor werk dan kom ik terug naar Granada. Als het wel wat is dan blijf ik waar ik ben en dan zie ik wel wat er verder op mijn pad gaat komen. Ik verwacht dat ik, als ik na dit avontuur besluit terug te keren naar Granada, meer vrede met die beslissing ga hebben dan dat ik dat nu heb. 

Op dit moment ben ik blij met de keuze die ik heb gemaakt. Natuurlijk kan er nog van alles gebeuren in de ongeveer 8,5 maand die het duurt voordat het eind maart is. Het regelen is in ieder geval begonnen. Eind september ga ik voor een lang weekend naar Madrid en ik maak maar direct van de mogelijkheid gebruik om een paspoort te regelen, altijd nuttig om te hebben als je naar de andere kant van de oceaan wilt.

Update over het implantaat: van de Nederlandse websites werd ik niet veel wijzer over de do's en don'ts dus ik vertrouw inderdaad maar op mijn gezond verstand. De pijn valt tot nu toe heel erg mee. En ik heb ontdekt dat kersen niet de meest handige keuze voor fruit was. Maar ik heb een heel kistje gekocht en ik was niet van plan om ze weg te gooien. Ik ga ervan uit dat als ik voorzichtig ben dat het wel moet lukken.

Garantie tot de voordeur?

Voordat de verdoving helemaal uitgewerkt is, kan ik nu mooi even het verslag doen van mijn bezoek aan de kaakchirurg.

In april 2013 ben ik een kies verloren en begin 2014 bedacht ik dat het wel eens tijd werd om voor opvulling te zorgen. Er was nog een eenzame kies achtergebleven en zonder vulling werd die wel heel erg zwaar belast en zo sterk is die kies nou ook weer niet.
Ik naar mijn tandarts. Oplossing: een kroon en een brug zodat de eenzame kies een verbinding met de rest van mijn tanden zou krijgen. Als ik het goed had begrepen 1 kroon over de achtergebleven kies en vast iets van een constructie over de kies aan de andere kant want die brug moest ergens vast komen te zitten. Dit was beter dan een implantaat. Prijsopgave en afspraak gemaakt. Alleen besloot ik halsoverkop naar Spanje te gaan dus leuk idee maar geen uitvoering.

In Spanje was een tandarts geen prioriteit. Bovendien verkeerde ik ook in de veronderstelling dat ik hier niet langer dan een jaar zou blijven. Als ik weer terug in Nederland zou zijn, kon ik altijd weer bij mijn tandarts aankloppen. Toen duidelijk werd dat ik hier langer zou blijven, moest ik er wel aan geloven en op zoek naar een tandarts. Via iemand van het koor bij een tandarts aangekomen. Eerste afspraak een beetje in mijn mond gekeken en de deur uitgestuurd om een foto te laten maken en een nieuwe afspraak te maken. 

Bij de tweede afspraak hebben we gesproken over de opvulling van de ontbrekende kies. Natuurlijk was de Spaanse tandarts volledig de tegenovergestelde mening toegedaan dan mijn tandarts in Nederland. Geen 2 kronen en een brug (tweede kroon nodig om de brug ergens aan vast te maken) maar een implantaat zou de beste keuze zijn. Redenatie voor een implantaat was als volgt: bij een brug ontstaat altijd trekkracht op de kiezen/tanden waar de brug op vast zit. Dat is een zware belasting en zo sterk is die achtergebleven kies niet. Bovendien moet voor een kroon de tand een beetje afgeslepen worden waardoor er sneller een zenuwontsteking kan ontstaan. Omdat ik al twee wortelkanaalbehandelingen heb gehad, zit de kans erin dat ik daar extra gevoelig voor ben. En daar kon hij wel eens gelijk in hebben want ik heb nog regelmatig pijn in de kies die theoretisch helemaal geen gevoel meer zou moeten hebben.

Uiteindelijk heb ik maar het advies gevolgd van de Spaanse tandarts en heb ik gekozen voor een implantaat. Vorige week was de eerste afspraak bij de kaakchirurg en vandaag zou de schroef geplaatst worden. Ik had een afspraak om 17.00 uur, moest rond de 45 min wachten en weer 45 min later zat ik bij de assistente die mij een soort van penicillinekuur voorschreef met een zware pijnstiller. Volgende week moet ik weer terugkomen om de hechtingen eruit te halen.

Bij mijn eerste bezoek kreeg ik 2 papieren mee die ik ondertekend in moest leveren. Normaal gesproken gaat dat op de dag van de behandeling zelf maar omdat ik misschien hulp nodig zou hebben om te begrijpen wat er stond was het beter om de tijd te hebben om ernaar te kijken. De papieren gingen over de risico's van het plaatsen van het implantaat (het kleine % wat er allemaal fout kan gaan) en de risico's van de plaatselijke verdoving. Dat ik door ondertekening van de papieren mij bewust was van de risico's en dat de arts geen verantwoordelijkheid droeg voor als de risico's zich voor zouden doen. Ik hoop dat ik mag bellen als er toch iets niet goed lijkt te zijn gegaan. Het schijnt heel normaal te zijn dat patiënten dit soort brieven ondertekenen. 

Een groot voordeel van een Spaanse kaakchirurg is dat je niks begrijpt van wat ze allemaal om je heen zeggen terwijl ze met de behandeling bezig zijn. In Nederland begin ik al van alles te denken als de tandarts tegen de assistente spreekt. Het enige wat ik hier moet doen is proberen te begrijpen of ze het tegen mij hebben of niet. Na het plaatsen van de schroef kreeg ik direct een zak ijs tegen mijn kaak aangedrukt tegen de pijn, waar ik helemaal geen last van had want ze hadden er een stevige verdoving ingedrukt. Wat wel lastig is, is het begrijpen van de instructies van wat ik wel en niet mag doen. Dat ik pas een uur na de behandeling iets mocht eten was duidelijk. Dat ik 4 dagen penicilline moet slikken ook. Dat ik een nieuw gaasje op de wond moest doen als die na een uur nog bloedde kon ik ook nog wel volgen maar ik heb ook een deel van de instructies gemist, gewoon omdat ik er geen touw aan vast kon knopen. Ik hoop dat ik met gewoon logisch verstand een heel eind kom.

Voor de zekerheid zal ik morgen nog even op het internet zoeken naar Nederlandse instructies na het plaatsen van een implantaat. Vooral weten hoelang je vloeibaar eten moet eten is handig om te weten. Verder ben ik heel verbaasd dat ik een heel doosje penicillinekuur heb gekregen. Ik moet 4 dagen 3x per dag een tablet slikken = 12 + 1 (voor vanavond) , 13 stuks in totaal. In Nederland krijg je dan netjes 13 stuks in een doosje. Hier krijg je gewoon een hele doos met 30 stuks. 

Van mijn werk heb ik toestemming gekregen om morgen vanuit huis te werken als ik heel erg veel pijn heb. Dat is wel lekker. Nu nog even een yoghurt eten en dan languit op mijn bed.

Meestal een goed teken

Eigenlijk zou ik nu hard met mijn TEFL-opleiding bezig moeten zijn. Het idee was om te studeren wanneer ik, normaal gesproken, een andere activiteit zou hebben maar die niet doorgaat vanwege de zomervakantie. Gisteren eindigde ik echter op een terrasje met mijn lerares Spaans en gingen we naar een concert in een buurthuis. En sinds gisteren doe ik mijn blog-naam weer eer aan en ben ik weer flink aan het stuiteren.

Het idee was als volgt: Ik doe de online cursus, haal mijn C1 voor Engels en studeer ondertussen door voor mijn B2 voor Spaans. In de tussentijd probeer ik iets van een stageplek te regelen om iets van ervaring op te doen. Als ik mijn B2 gehaald heb, ga ik op zoek naar een vrijwilligersbaan in Zuid Amerika zodat ik kan kijken of lerares Engels wel of niet iets voor mij is. Mocht dat wel het geval zijn dan ga ik na het vrijwilligerswerk 4 weken lang de intensieve CELTA-training volgen om mijn online cursus op een hoger niveau te brengen. Niet iets met veel haast en stress, het zou zijn tijd wel duren. Op mijn werk is wel het een en ander aan te merken maar het is nog niet zo dat ik met tegenzin naar mijn werk ga dus ook aan die kant geen haast.

Er is een forum voor leraren, studenten en newbie leraren wat erg hoog aangeschreven staat. Ik heb mij aangemeld en een paar dagen geleden de stap gewaagd om mijn plan op het forum te gooien en feedback te vragen. De mensen op het forum zijn mensen die jaren ervaring hebben en zeer goed op de hoogte zijn van de meest actuele situatie op TEFL-gebied. Ik geloof dan ook dat ik op hun advies kan vertrouwen.

In het algemeen kwam het er inderdaad op neer dat ik mijn C1 voor Engels moet halen en dat ik sowieso extra aandacht aan de grammatica moet besteden. Daarnaast werd aan alle kanten geadviseerd om voor het doen van vrijwilligerswerk mijn CELTA (of voor Zuid Amerika SIT-TESOL) te halen. Dat zou de kans verkleinen dat ik verkeerde gewoonten aanleer die ik later weer af moet leren en die de kans van slagen voor de CELTA zouden verkleinen. Vervolgens kwam de vraag waarom ik nu nog niet vertrok. Het verhaal van het eerst halen van mijn B2 voelde een beetje dom aan, dus gooide ik het erop dat eind maart allerlei contracten af zouden lopen en beëindigen voor die datum wel erg zonde van het geld zou zijn.

En daarmee heb ik iets in gang gezet wat mijn hele zorgvuldig bedachte plan op losse schroeven zet. Want inderdaad houdt met ingang van 1 april mijn Spaanse telefooncontract op en moet ik ook weer de huur verlengen. Dat roept een aantal vragen op: Wat ga ik nu doen? Hoe belangrijk is mijn B2-examen Spaans? Hoe belangrijk is het om vanuit mijn werk hier al nieuw werk als vrijwilliger te hebben? Durf ik de gok te nemen mijn werk op te zeggen, ergens in Zuid Amerika mijn CELTA te doen (of waar dan ook) en van daaruit op zoek te gaan naar of betaald werk of vrijwilligerswerk zonder een idee te hebben hoe lang dat zal gaan duren?

Ik was absoluut nog niet van plan om er nu al over na te denken om mijn werk op te zeggen terwijl dat nu al 1,5 dag door mijn hoofd speelt. En wat mij nog meer verbaasd is dat ik het helemaal niet erg zou vinden om mijn baan op te zeggen. Het is namelijk echt niet zo dat ik het op mijn werk vreselijk niet naar mijn zin heb. Mijn lerares Spaans is iets praktischer ingesteld (maar dat kan ook komen omdat het mij misschien nog niet voldoende lukt om mijn gevoelens goed in het Spaans uit te leggen) en die vindt dat ik mij vooralsnog vooral op mijn online cursus en mijn C1 voor Engels moet concentreren en dat ik dan maar weer eens verder moet kijken. Ik weet dat ze gelijk heeft, maar het is allemaal zo vreselijk leuk spannend. Als ik een beslissing neem en de hele wereld lijkt eraan mee te werken om het realiteit te laten worden is dat meestal een teken dat ik de juiste beslissing heb genomen. Nu alleen nog even het stuiteren stoppen en mij geconcentreerd aan de Engelse grammatica zetten. 

Nog een studie

Op mijn berichtje kwam de reactie of ik dan niet zelf rokken kon maken met wel de juiste lengte en of leggings niet te warm zijn. Nee, leggings zijn niet te warm, dat wil zeggen als ik aan het werk ben. Ik zit precies onder de air conditioning wat inhoudt dat ik het op mijn werk vreselijk koud heb. Een warme omslagdoek hoort in de zomer tot mijn standaard werkuitrusting. Zodra ik thuis ben en ik hoef de deur niet meer uit, dan gaan gewoon alle kleren uit. Scheelt was en er is toch niemand die mij kan zien. En ja, ik zou zelf rokjes kunnen maken die aan mijn eisen voldoen maar daar heb ik voor voorlopig geen tijd voor.

Omdat het zomer is en alle activiteiten stoppen (of zouden moeten stoppen) en wij in augustus 7 uur per dag werken in plaats van 8 uur leek mij dit wel een goed moment om toch maar te beginnen met de TEFL-cursus. TEFL = Teaching English as a Foreign Language waarmee ik in het buitenland als lerares Engels kan gaan werken.
Ik doe de online-versie en daar staat 120 uur studie voor in 3 maanden. Dat komt neer op zo'n 10 uur per week. Voor de zekerheid heb ik toch maar 3 maanden verlenging erbij geregeld. Dat houdt in dat ik uiterlijk 27 december dit jaar alles afgerond moet hebben (naast koor, Spaanse les met huiswerk en yoga). Daarnaast is duidelijk geworden dat ik, omdat Engels niet mijn moedertaal is, ook minimaal een diploma Engels op C1-niveau moet hebben. Dit om te bewijzen dat mijn Engels van hoog niveau is.

Afgelopen dinsdag stond mijn studie klaar om te beginnen. Het eerste gedeelte bestaat uit 9 modules. Na elke module is er een kleine test met 5 invulvragen en 15 multiple choice. Om door te kunnen naar de volgende module moet je een score van 80% hebben. Je mag zo vaak proberen als je wilt. Daarna volgt na elke 3 modules een assessment. Daar heb je 3 pogingen voor. Als je na de derde poging nog niet geslaagd bent, dan moet je met de studie stoppen. De antwoorden op de vragen in de assessment worden nagekeken door een leraar die jaren ervaring heeft als TEFL-leraar. Hij of zij geeft commentaar op de gegeven antwoorden zodat je in je tweede poging weet in welke richting je het antwoord moet zoeken.

Ik had een paar dagen vrij dus ik heb mij op de eerste 3 modules gestort en gisteren mijn eerste assessment gedaan. Vanmorgen zag ik de email dat mijn assessment was nagekeken. Ik had alle vragen in 1x goed en was best trots op mijzelf. Als het goed is weet ik nu dus hoe ik ervoor kan zorgen dat ik baas blijf in mijn klas, waarom leerlingen niet mee willen werken en hoe ik daar iets aan kan doen en hoe ik een lesplan in elkaar moet zetten. Ik vind het heel erg leuk om te doen en naarmate ik er langer mee bezig ben, des te meer ik het gevoel krijg dat dit heel erg bij mij zal passen. De vragen in het assessment zijn praktijkvoorbeelden waarbij ik mij in moet beelden dat ik de leraar ben en de situatie op moet lossen of moet analyseren waar ik een fout heb gemaakt. Ik word helemaal blij van bedenken of het beter zou kunnen en indien ja, hoe ik dat voor elkaar zou kunnen krijgen.

Mijn enige zorg is hoe ik ervoor kan zorgen dat ik iets van praktijkervaring ga krijgen. In theorie weten hoe het moet is natuurlijk heel wat anders dan voor een klas staan met 30 of 50 kinderen. En ondertussen heb ik op het jobboard van de instelling waar ik mijn cursus volg al een fantastische vrijwilligersbaan in Peru gezien die naast lesgeven ook een beroep doet op mijn financiële en technische achtergrond. 
Maar goed, zover is het nog niet. Eerst mijn TEFL-examen halen, mijn diploma C1-Engels en iets van praktijkervaring.