Het is niet de eerste keer dat ik schrijf over het grote verloop binnen het bedrijf waar ik werk en in mijn team en het zal ook niet de laatste keer zijn (denk ik).
Ik ben hier zo'n 1,5 jaar geleden begonnen met werken. Mijn trainingsgroep bestond uit iets meer dan 30 mensen waarvan ongeveer de helft Nederlanders. Daarvan ben ik de enige die nog over is. De overige nationaliteiten uit mijn trainingsgroep (met name Spanjaarden of getrouwd met een Spanjaard) werken hier nog wel maar hebben ook niet veel keuze omdat de mogelijkheden op ander werk, zeker in Granada, niet groot zijn.
Mijn team bestaat uit 25 mensen (waarbij ik het nieuwe Duitse team en de teamleden in andere landen buiten beschouwing laat). Wij zijn opgedeeld in 3 mini-teams. Van de mensen die in mijn team werkten op het moment dat ik hier ben begonnen zijn 12 mensen overgebleven. Niet allemaal meer op dezelfde positie maar ze zijn er nog wel. Dat houdt ook in dat er in die 1,5 jaar 12 mensen zijn vertrokken. Ook hier, de Spanjaarden of relatie met een Spanjaard hebben een andere positie binnen het bedrijf gevonden en de buitenlanders zijn weer teruggegaan.
Hoewel het met de werkdruk op dit moment redelijk meevalt, dus ik wel wat kan hebben, hou ik het meest van een rustige en stabiele werkomgeving. Al die wijzigingen in het team van mensen die vertrekken, mensen die solliciteren op de open gekomen plekken en daardoor van mini-team veranderen, nieuwkomers die getraind moeten worden, mensen die dubbel werk moeten doen totdat een nieuwe medewerker gevonden is en voldoende training heeft gehad om zelfstandig te kunnen werken, ik vind het 100% niks.
Het is niet zo dat ik mij er niks bij voor kan stellen. De meeste mensen die hier komen werken zijn minstens 20 jaar jonger dan ik ben en voor hun is dit een leuke buitenlandse ervaring die het goed doet op hun cv. Ze komen net van school, hebben niet altijd een goed beeld van wat ze willen en zijn van een generatie dat job-hoppen heel normaal is op hun leeftijd. En laten we eerlijk zijn, met het salaris wat wij verdienen blijf je in leven maar er blijft niet veel over om te sparen en leuke dingen te doen.
Nu vertrekken er binnen korte tijd 2 mensen uit het team (beter gezegd, 1 is eind vorige maand vertrokken en de andere gaat eind deze maand) en ik merk dat ik daar meer moeite mee heb dan bij de anderen. Waarom? Omdat ze na mij gekomen zijn.
Kennelijk heb ik in mijn hoofd een soort van ongeschreven wet die vindt dat mensen die na mij gekomen zijn niet voor mij mogen vertrekken. Onzin natuurlijk. Iedereen heeft het recht om te doen en te laten wat hij of zij wil. Het maakt me ook iets onzeker en bozig. Het maakt dat ik me afvraag of ik wel goed bezig ben. Dit is niet de ideale baan en de ideale werkgever maar het is een baan en maakt dat ik zelfstandig kan leven zonder mijn hand op te hoeven houden. En ja, ook ik ben druk bezig mijn leven, op mijn manier, te veranderen naar iets wat waarschijnlijk beter bij mij zal passen met als doel om mijn baan op te zeggen. Ik weet dat dit tijd nodig heeft en dat ik daar echt keihard voor moet gaan werken. Dan voelt het niet eerlijk dat iemand in iets meer dan een jaar "zomaar" een leuke baan vindt en vertrekt.
Ik heb geen idee of ik met bovenstaande mijn gevoelens voldoende heb verwoord of mijzelf goed genoeg uit heb gedrukt. Daarnaast is het ook heel dubbel want ik gun al mijn teamleden natuurlijk een fijn leven. Dus dit zal, op een gegeven ogenblik, wel weer vervolgd worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten