Ik heb altijd geweten, maar wilde dat niet echt toegeven, dat het accepteren van deze baan en het vertrek naar Spanje in zekere zin een vlucht was. Als de omstandigheden anders zouden zijn geweest had ik deze beslissing nooit genomen. Is het een verkeerde beslissing geweest? Nee, absoluut niet. Over het algemeen ben ik redelijk tevreden met mijn werk en mijn team, ik heb het naar mijn zin op het koor, ik heb een fantastische lerares Spaans en ik heb een aantal mensen ontmoet die ik vrienden kan noemen en waar ik regelmatig een terrasje mee pik.
Het probleem is dat ik dat vage, knagende gevoel dat dit leven niet mijn vrijwillige keuze is geweest, niet kwijt kan raken. Hoewel ik de beslissing om weg te gaan met mijn volle verstand genomen heb, blijft het voelen dat de omstandigheden mij hiertoe gedwongen hebben. En het wordt ook steeds duidelijker dat ik op dit moment niet in staat ben om dat gevoel om te buigen. Nu kan ik de gok nemen dat dit gevoel uiteindelijk zal slijten of ik ga er iets aan doen.
Mijn lerares Spaans herinnerde mij eraan dat mijn werk de mogelijkheid biedt van een "sabatical". Dat houdt in dat ik mijn baan hier op kan zeggen met baangarantie. Volgens iemand van een ander team, kan ik de termijn van deze garantie in totaal 4x toepassen. Dus ik kan mijn baan opzeggen met een half jaar terugkeergarantie en dat half jaar daarna nog 3x verlengen zodat ik in totaal maximaal 2 jaar iets anders kan doen en daarna weer op de stoep kan staan waarbij mijn werkgever mij verplicht een baan aan moet bieden.
Dus heb ik besloten dat ik inderdaad met ingang van april 2016 mijn baan op ga zeggen om een nieuw avontuur te beginnen. Om kans te hebben op een leuke baan als lerares Engels heb ik het CELTA-certificaat nodig. Zoals het nu lijkt, kan ik dat hier in Granada doen en dat staat op de planning voor de maand April. Vervolgens ga ik mij en mijn spullen richting Nederland transporteren en ik hoop dat ik tegen die tijd vanaf juni 2016 een vrijwilligersbaan voor een half jaar als lerares Engels heb gevonden in Zuid-Amerika. Mocht ik na dat half jaar het gevoel hebben dat dit niets voor mij is en er zijn geen andere mogelijkheden voor werk dan kom ik terug naar Granada. Als het wel wat is dan blijf ik waar ik ben en dan zie ik wel wat er verder op mijn pad gaat komen. Ik verwacht dat ik, als ik na dit avontuur besluit terug te keren naar Granada, meer vrede met die beslissing ga hebben dan dat ik dat nu heb.
Op dit moment ben ik blij met de keuze die ik heb gemaakt. Natuurlijk kan er nog van alles gebeuren in de ongeveer 8,5 maand die het duurt voordat het eind maart is. Het regelen is in ieder geval begonnen. Eind september ga ik voor een lang weekend naar Madrid en ik maak maar direct van de mogelijkheid gebruik om een paspoort te regelen, altijd nuttig om te hebben als je naar de andere kant van de oceaan wilt.
Update over het implantaat: van de Nederlandse websites werd ik niet veel wijzer over de do's en don'ts dus ik vertrouw inderdaad maar op mijn gezond verstand. De pijn valt tot nu toe heel erg mee. En ik heb ontdekt dat kersen niet de meest handige keuze voor fruit was. Maar ik heb een heel kistje gekocht en ik was niet van plan om ze weg te gooien. Ik ga ervan uit dat als ik voorzichtig ben dat het wel moet lukken.
Wat een plan! Hopelijk helpt dat je van dat knagende gevoel af. Veel succes met alles wat je ervoor moet regelen!
BeantwoordenVerwijderenPetje af hoor dat je toch weer het onbekende op gaat zoeken.
BeantwoordenVerwijderenWaar komt toch dat knagende gevoel vandaag. Op het moment dat je de beslissing deed was dat de beste optie toch?
BeantwoordenVerwijderenEn daardoor ben je terecht gekomen op een plek waar je vrienden maakt en raadgevers hebt gevonden. De volgende keus zal op basis van wat je nu weet genomen worden. Laat dat j de leidraad zijn naar een nieuwe toekomst wat en waar je dat ook terecht komt en geniet van alles ondertussen.