Eigenlijk begon het al vanaf het moment dat mijn (nu) Ex en ik apart gingen wonen. "Wat als je nu een hele leuke man tegenkomt? Ga je dan scheiden?". Het antwoord daarop was heel simpel: voor mij is dit tijdelijk, ik weet dat Man van mij houdt en ik hou van hem. Dit is bedoeld om ons huwelijk goed te krijgen dus geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om iets met een ander te beginnen.
Met mijn vertrek naar Spanje werd er een dimensie aan toegevoegd. Nu de afstand zo groot was, zou er voldoende ruimte zijn om er een tweede relatie op na te houden. De kans dat Man het zou merken zou niet groot zijn en ik was nu al wel een hele tijd verstoken van seks. Met het idee in mijn hoofd dat dit (weer) tijdelijk zou zijn en genoeg dingen om te verwerken en mijn vertrouwen weer op te bouwen, kwam een extra of andere relatie niet eens in mijn hoofd op.
Vanaf het moment dat duidelijk werd dat een scheiding onvermijdelijk was en nu dan ook definitief is, is het hebben van een nieuwe relatie ineens weer een heel hot item. Zelfs Coach doet er aan mee door te zeggen dat het enige wat nu nog in mijn leven ontbreekt een relatie is.
Nu kennelijk voor een hoop mensen een relatie zo belangrijk blijkt te zijn, zit ik mij af te vragen of ik wel weer (of ooit) een nieuwe relatie zou willen en hoe ik kan weten of ik daar dan ook aan toe ben. En als ik het zou willen, of ik dan actief op zoek wil gaan of dat ik het erop aan laat komen. Hoewel ik al een lange tijd over na heb kunnen denken, heb ik het antwoord op deze vragen nog niet gevonden.
Ten eerste heb ik mij voorgenomen om mijn huidige plannen om een tijdje (of voor langere tijd) als lerares Engels aan de andere kant van de oceaan te gaan werken niet door een relatie te laten beïnvloeden. In het verleden hebben relaties wel degelijk tot het afzien van een avontuur in het buitenland geleid. In die zin is het een stuk handiger om mij vooral op het studeren te richten dan mijzelf open te stellen voor een relatie (erop vertrouwend dat het dan ook niet op mijn pad gaat komen ;-) ). Daarbij heb ik het vanaf volgende week druk genoeg zodat ik er ook geen tijd voor zou hebben.
Ten tweede weet ik niet wat ik met de statistieken aanmoet. De kans dat een eerste relatie strandt is rond de 33%, de kans dat een tweede relatie strandt is meer dan 60%. Dit is meestal het gevolg van het feit dat mensen het mislukken van hun eerste relatie niet goed hebben verwerkt en in de tweede relatie dezelfde fouten maken of van hun nieuwe partner verwachten dat hij of zij goed maakt wat bij de eerste keer fout is gegaan. Nu heb ik tijdens mijn huwelijk heel veel aan mijzelf gewerkt en ik ga ervan uit dat ik de scheiding op een goede manier ga/zal verwerken. Of dat voldoende zal zijn om zonder al teveel bagage van mijn huwelijk een nieuwe relatie op een goede manier te beginnen is echter iets wat ik niet durf te zeggen.
Ten derde heb ik op dit moment een aantal mensen in mijn omgeving die aan het daten zijn. Eén doet dit via een gratis dating site en de ander heeft op een andere manier een man opgeduikeld. Ik zal heel eerlijk zijn dat ik dit vol verbazing aan zit te kijken. Het verloopt niet erg soepel en ik ben er nog niet achter of dat komt door de taal- en cultuurverschillen of dat vrouwen tegenwoordig veeleisender zijn. Het is in ieder geval behoorlijk ingewikkeld. Bovendien speelt leeftijd ook een rol. De kans is groot dat je inderdaad nummer 2 (of 3 of 4) bent wat de kans vergroot dat je je partner altijd zult moeten delen met een ex en kinderen
Ten vierde denk ik niet dat ik de rest van mijn leven heel ongelukkig ga doorbrengen als ik geen relatie heb. Ik heb geen relatie nodig om mij compleet te voelen en ik wil er ook zeker niet al teveel gedoe van hebben als het wel op mijn pad komt. Een aanvulling is leuk maar zonder is ook best.
Op dit moment neig ik dus meer naar voor mij hoeft het allemaal niet meer maar in hoeverre dit inderdaad mijn mening is of dat ik dit gebruik als excuus om mijzelf voor mogelijke pijn te beschermen weet ik niet.
Mooi stukje om te lezen! Toen ik mijn relatie ongeveer twee jaar terug verbrak, stonden mensen (zo voelde het tenminste) bijna direct klaar om me te koppelen. Daar had ik dus écht geen zin in! Tijdens mijn relatie had ik behoorlijk aan vrijheid ingeleverd en dingen voor mezelf aan de kant gezet en nu had ik mooi de tijd om dat te doen. Bovendien heb ik ook echt niet per se iemand nodig om gelukkig te zijn. Als het wat toevoegt: mooi, maar anders hoeft het echt niet. Dan komt het misschien vanzelf nog een keer, en anders niet. En misschien wel juist omdat ik er dus niet echt op zat te wachten, kwam ik net wat minder dan een jaar geleden iemand tegen die liet zien hoe het óók kon. Op dat moment was voor mij ook heel duidelijk dat ik het gewoon rustig aan kon doen en dat ik me voor niemand hoefde te haasten. Dat heeft goed uitgepakt en daar ben ik wel heel blij mee. Maar was het niet zo gelopen, dan waren er wel weer andere deuren open gegaan. Ik denk dat dat uiteindelijk de beste manier is om erin te staan: blij zijn met jezelf en met je leven en niet iemand zoeken om je leven 'compleet' te maken. Dat is volgens mij (a) niet aantrekkelijk voor de man die je wilt en (b) niet praktisch, want wat heb je dan zelf nog voor macht over je eigen leven?
BeantwoordenVerwijderenNa 20 jaar huwelijk ben ik 5 jaar alleen geweest, toen was ik er wel weer aantoe een relatie te zoeken.
BeantwoordenVerwijderenNog ouderwets via krant toen en enkele leuke ontmoetingen gehad, was wederzijds niet klikkend. Bij 2e advertentie zat er een brief bij waarvan ik meteen dacht die is het, was ook de enige waarvan ik alleen de enveloppe aan een vriendin liet zien,de andere las ik soms iets uit voor.
Mijn gevoel klopte nu ruim 15 jaar al samen in LAT relatie en bevalt prima, wel plannen tot samenwonen dat zijn we al 2 jaar vrijwel altijd.
Als je er open voorstaat komt er wel iemand. Voorlopig ben je nog zo met jouw toekomst bezig dat is zo belangrijk en geniet daar ook van.