Gemengde gevoelens

Man is weer onderweg richting Nederland en ik zit sinds gisteren met gemengde gevoelens op de bank. Soms heel blij, soms heel verdrietig, soms boos, soms heel vertederd en soms wanhopig. Ik word er elke keer weer door overvallen terwijl ik het allemaal had kunnen verwachten.
Voor de mensen die nog van niks weten en bekenden die alleen een simpele mededeling hebben gekregen, wat achtergrondinformatie met daarbij de aantekening dat ik van Man toestemming heb om dit hier neer te schrijven.

Na een heftige huwelijkscrisis heeft man in 2009 de diagnose obsessieve compulsieve persoonlijkheidsstoornis gekregen die in 2012 omgezet is in Asperger (een autistische spectrum stoornis). 5% van de relaties tussen een Asperer en niet-Asperger haalt de eindstreep en Man en ik doen op onze manier een poging om tot die 5% te behoren. Dat gaat met vallen en opstaan en soms wat meer onorthodoxe keuzes waardoor ik bijvoorbeeld in Granada terecht ben gekomen en Man in het gehucht in het noorden van Nederland woont.

Man is redelijk intelligent (zoals de meeste Aspergers) en is dus heel goed in sociaal wenselijk te reageren. Hij heeft echter nooit echt geleerd om naar die fractie van een mili-seconde dat zijn gevoel zichtbaar is, te luisteren en daardoor te ontdekken wat hij wil en wat voor hem belangrijk is.
Ik ben getraind in het zien van die mili-seconde en sta vervolgens voor het dilemma "laat ik het gebeuren of niet?". Bijvoorbeeld ik vraag Man of hij iets wil en hij zegt ja (sociaal wenselijk) terwijl ik zie dat het eigenlijk een nee is. Het is niet mijn verantwoordelijkheid om beslissingen voor hem te nemen maar ik krijg wel de gevolgen ervan op mijn bordje.

Dit is voor geen van beiden wenselijk en (mentaal) gezond. Na een paar intensieve gesprekken met Coach (hij is een van de weinigen die Man goed kan bereiken), hebben we besloten dat het beter is als wij (voor een langere tijd) niet samen in 1 huis zouden wonen. Dat geeft Man de ruimte om, zonder dat ik mijn waffel open doe en zonder mijn leven ingewikkeld te maken, te ontdekken wat hij wil en daar ook voor uit te komen. Ik krijg (hopelijk) het vertrouwen dat Man in staat is om zijn eigen chaos op te ruimen en ik krijg rust omdat ik niet meer 24/7 mijn antennes uit moet hebben.

En zoals altijd als de afstand tussen Man en mij fysiek groot is, wordt de relatie beter. De meest romantische mails en sms-jes heb ik gekregen en krijg ik nog steeds nu ik niet meer in de buurt ben. En zoals altijd krijg ik daardoor de hoop dat als wij samen zijn, er nu dan echt iets ten goede veranderd is. En zoals altijd blijkt dat in de praktijk niet het  geval te zijn.

Er zijn veel mensen die het gaaf vinden dat ik van Man de ruimte krijg om in Granada te wonen en werken. En ja, dat is ook heel erg lief. Ik weet dat Man van mij houdt en mij graag gelukkig wil zien en als daar een verhuizing naar Granada bij hoort, dan is dat voor hem geen probleem. Maar hoe leuk het hier ook is, ik zou het zo in willen ruilen om samen met Man een relatie te hebben zoals de meesten van ons (ook al weet ik heus wel dat in elke relatie wel hoogte- en dieptepunten zijn).

En nu ben ik dus een vat vol tegenstrijdige emoties en probeer ik uit te vinden wat ik de afgelopen dagen anders had kunnen/moeten doen. De kans dat Man zal veranderen is heel erg klein en ik ben dus de enige die hier iets aan kan doen door anders te reageren dan dat ik tot nu toe doe.