Op sommige punten is Spanje een land waarvan je denkt: redelijk vooruitstrevend. Ik heb vol verbazing naar de speciale geldautomaten gekeken waarmee je de barcode van een factuur kan scannen, vervolgens je pasje in de automaat stopt en de desbetreffende rekening betaalt.
Gisteren was ik in de bibliotheek en het voelde alsof ik een stap terug deed in de tijd.
Eén van de dingen die ik moet doen om mij in het Spaans te redden is het vergroten van mijn woordenschat. De reactie van Cisca op mijn vorige bericht deed mij besluiten om het eens met kinderboeken te proberen. Er zijn een aantal redenen om geen boeken te kopen maar te lenen (zeker kinderboeken worden na de eerste keer lezen niet meer gebruikt en onnodige ballast als ik te zijner tijd besluit weer terug te gaan naar Nederland), tijd om op zoek te gaan naar de plaatselijke bieb.
Maandag na werktijd langs om mij in te schrijven, dat was in Nederland ook per direct mogelijk. Verkeerd gedacht. Ik moet een formulier invullen, een kopie van mijn ID-kaart en van mijn NIE maken en een pasfoto meenemen. Spaans formulier invullen gaat nog, kopie van ID en NIE geen probleem. Een pasfoto wordt al een stuk ingewikkelder. Die heb ik hier niet en geen idee waar ik die kan laten maken.
Dinsdagmorgen een paar collega's gevraagd en op Recogidas zit een fotowinkel die pasfoto's maakt. Gewapend met allerlei Spaanse zinnen om ervoor te zorgen dat ik de correcte foto's krijg, ik naar de fotowinkel. Foto laten maken (echt heel erg verschrikkelijk) en door naar de bieb. Bij de balie doorverwezen naar de balie aan de andere kant van de zaal. Wachten totdat de meneer die daar bij hoorde tijd en zin had om mijn formulier aan te nemen.
Vervolgens wordt het hele formulier overgezet in de computer, wordt in een dik boek gekeken wat het nummer van mijn lenerspas moet worden en krijg ik een pas met een barcode. Zonder foto. Met die pas mag ik direct boeken lenen dus ik zoek een kinderboek uit en ga naar de eerste balie om het te lenen.
Pas wordt gescand met barcode, de barcode van het boek wordt gescand en vervolgens wordt er een kaart uit het boek gehaald waar ik een handtekening op moet zetten als bewijs dat ik het boek meeneem en wordt er een stempel in het boek gezet met de datum waarop ik het terug moet brengen.
En tot op heden is het mij nog steeds niet duidelijk waarom ze van mij een pasfoto nodig hebben.
woensdag 30 april 2014
zondag 27 april 2014
De Spaanse test
Eén van de secundaire arbeidsvoorwaarden is een vergoeding van 75% van de kosten voor taallessen. Hoewel er binnen het bedrijf Nederlanders werken die na een paar jaar wonen en werken in Granada geen woord Spaans spreken, was de mogelijkheid om Spaans te leren voor mij 1 van de redenen om te stap te zetten.
In maart was alles nog heel erg nieuw en had ik geen energie om achter taallessen aan te gaan. Ik had een collega die dat wel deed en na enig nadenken waren we tot het volgende compromis gekomen: zij ging in april beginnen met privéles en ik zou vanaf mei meedoen. Het leek mij raadzaam om mij in april op mijn werk te concentreren omdat ik die maand voor het eerst alles in mijn eentje zou moeten doen (bleek een goede inschatting).
Uiteindelijk bleek het toch niet zo handig om vanaf mei samen met mijn collega verder te gaan. Haar lestijden kwamen niet helemaal overeen met mijn werktijden en ze werden nogal vaak verschoven. Ik moest dus zelf in actie komen.
Iemand uit mijn team had tot 3 maanden geleden Spaanse les bij een school die haar heel goed was bevallen en ik kreeg van haar een mailadres. Ik stuur een mail en ik krijg de voorwaarden en een niveau-test terug met het vriendelijke verzoek de test te maken en op te sturen. Op het moment dat mijn niveau bekend was, zouden ze mij laten weten wat voor mogelijkheden er voor mij waren. Klinkt logisch.
In mijn appartement test geopend, timer gezet en vervolgens naar de test gekeken. Ik snapte wat de bedoeling van de oefening was (zet in toekomstige tijd, vul de juiste werkwoordsvorm in, geef het meervoud en dergelijke). Maar daarmee hield het ook op. Ik wil best kiezen tussen 2 vormen van het werkwoord zijn en het werkwoord hebben maar als ik de zin niet snap, dan kan ik ook niet weten welk werkwoord ik moet kiezen ;-). Ik heb mij vermaakt met invullen wat ik dacht dat goed was en ging ervan uit dat ik er niks van had gebakken.
Ik kreeg een mailtje terug: hoelang ik in Spanje was en waar ik eerder Spaans had gestudeerd. Hè? Op de gok bleek ik toch redelijk veel dingen goed ingevuld te hebben en nu zaten ze een beetje met een probleem. Beginnersniveau zou voor mij waarschijnlijk te simpel zijn maar een niveau hoger was waarschijnlijk te hoog. Gezien het feit dat ik mijn test zo goed gemaakt had in vergelijking met de tijd die ik in Spanje was, leek het hun toch het beste om het hogere niveau te proberen (en dan hard werken om bij te halen) of te kiezen voor privéles.
Voor voorlopig lijkt het me leuker om in een groep les te krijgen dan in mijn eentje, dus ik neem de gok van het mogelijk te hoge niveau. Mijn probleem zal vooral zitten op een groot gebrek aan woordenschat en niet op het niet snappen van de grammatica. De lessen beginnen op 7 mei dus ik heb nog 1,5 week om aan die woordenschat te werken. Een collega uit mijn team neemt een paar boekjes van haar kinderen mee, een andere collega heeft al aangeboden om vanaf nu alles in het Engels en Spaans te zeggen en de rest van mijn team vinden het knap dat ik de uitdaging aanneem en hebben hun hulp toegezegd. Maandag ga ik naar de bibliotheek en dan hoop ik op 7 mei redelijk beslagen ten ijs te komen.
(Maar ik moet wel bekennen dat ik hem redelijk knijp).
In maart was alles nog heel erg nieuw en had ik geen energie om achter taallessen aan te gaan. Ik had een collega die dat wel deed en na enig nadenken waren we tot het volgende compromis gekomen: zij ging in april beginnen met privéles en ik zou vanaf mei meedoen. Het leek mij raadzaam om mij in april op mijn werk te concentreren omdat ik die maand voor het eerst alles in mijn eentje zou moeten doen (bleek een goede inschatting).
Uiteindelijk bleek het toch niet zo handig om vanaf mei samen met mijn collega verder te gaan. Haar lestijden kwamen niet helemaal overeen met mijn werktijden en ze werden nogal vaak verschoven. Ik moest dus zelf in actie komen.
Iemand uit mijn team had tot 3 maanden geleden Spaanse les bij een school die haar heel goed was bevallen en ik kreeg van haar een mailadres. Ik stuur een mail en ik krijg de voorwaarden en een niveau-test terug met het vriendelijke verzoek de test te maken en op te sturen. Op het moment dat mijn niveau bekend was, zouden ze mij laten weten wat voor mogelijkheden er voor mij waren. Klinkt logisch.
In mijn appartement test geopend, timer gezet en vervolgens naar de test gekeken. Ik snapte wat de bedoeling van de oefening was (zet in toekomstige tijd, vul de juiste werkwoordsvorm in, geef het meervoud en dergelijke). Maar daarmee hield het ook op. Ik wil best kiezen tussen 2 vormen van het werkwoord zijn en het werkwoord hebben maar als ik de zin niet snap, dan kan ik ook niet weten welk werkwoord ik moet kiezen ;-). Ik heb mij vermaakt met invullen wat ik dacht dat goed was en ging ervan uit dat ik er niks van had gebakken.
Ik kreeg een mailtje terug: hoelang ik in Spanje was en waar ik eerder Spaans had gestudeerd. Hè? Op de gok bleek ik toch redelijk veel dingen goed ingevuld te hebben en nu zaten ze een beetje met een probleem. Beginnersniveau zou voor mij waarschijnlijk te simpel zijn maar een niveau hoger was waarschijnlijk te hoog. Gezien het feit dat ik mijn test zo goed gemaakt had in vergelijking met de tijd die ik in Spanje was, leek het hun toch het beste om het hogere niveau te proberen (en dan hard werken om bij te halen) of te kiezen voor privéles.
Voor voorlopig lijkt het me leuker om in een groep les te krijgen dan in mijn eentje, dus ik neem de gok van het mogelijk te hoge niveau. Mijn probleem zal vooral zitten op een groot gebrek aan woordenschat en niet op het niet snappen van de grammatica. De lessen beginnen op 7 mei dus ik heb nog 1,5 week om aan die woordenschat te werken. Een collega uit mijn team neemt een paar boekjes van haar kinderen mee, een andere collega heeft al aangeboden om vanaf nu alles in het Engels en Spaans te zeggen en de rest van mijn team vinden het knap dat ik de uitdaging aanneem en hebben hun hulp toegezegd. Maandag ga ik naar de bibliotheek en dan hoop ik op 7 mei redelijk beslagen ten ijs te komen.
(Maar ik moet wel bekennen dat ik hem redelijk knijp).
dinsdag 22 april 2014
Ziek zijn in Spanje
Allereerst mijn hartelijke dank voor de virtuele knuffels en bemoediging. Het laatste woord over mijn huwelijk is voorlopig nog niet geschreven, dus ik kom er nog wel weer een keer op terug.
Op dit moment ben ik bezig verkouden te worden. Dat is niet zo verwonderlijk als je ziet in wat voor omstandigheden wij ons werk doen. Ik werk op de begane grond met 150 andere mensen aan een bureau wat minstens 1/3e kleiner is dan in Nederland gebruikelijk. De bureau's zijn per 4 aan elkaar geschakeld en gegroepeerd in 2 rijen van 4. Als ik niet goed uitkijk, rij ik met mijn bureaustoel zo tegen de bureaustoel van mijn collega die aan het blok van 8 bureau's achter mij werkt. Kortom: krap.
Daarnaast werken er meer mensen dan de luchtverversing aan kan, dus de luchtkwaliteit laat behoorlijk te wensen over. En als ze de airco aanzetten, bevriezen we met z'n allen. De laatste tijd wordt er bij het management door de teamleiders steeds meer geklaagd over een grote hoeveelheid ziekmeldingen vanwege luchtwegproblemen, vermoedelijk veroorzaakt door de luchtkwaliteit.
Het helpt ook niet dat je soms "gewoon" aan het werk moet, ook al ben je ziek. In mijn geval ben ik de enige die in staat is de Nederlandse payroll te draaien dus er zijn momenten dat ik aanwezig moet zijn anders loopt de boel in de soep, ziek of niet ziek. Dan liever halve dagen dan helemaal niet en zo zitten meer mensen op de benedenverdieping hun werk te doen.
Het was dus eerder een kwestie van wanneer ik voor de bijl zou gaan dan dat ik de dans zou ontspringen.
Voorlopig heb ik alleen maar keelpijn en ben ik snotterig, het valt allemaal wel mee. Veel drinken, vroeg naar bed en dan in het weekend lekker uitzieken. Bovendien kan ik mij niet ziek melden. Lang leve de Spaanse bureaucratie ;-) (hoewel ik heb ontdekt dat er meer landen zijn die zo werken).
Als ik mij ziek meld op het werk, moet ik naar de huisarts om een verklaring van ziekzijn te halen. Als de huisarts vindt dat ik binnen 3 dagen wel weer aan het werk kan, dan geeft hij daar een verklaring voor af. Als hij denkt dat het langer duurt dan krijg ik verklaring 1 en als ik beter ben moet ik weer naar de huisarts voor verklaring 2. Deze verklaringen moet ik inleveren bij de afdeling HR en die zorgen er dan voor dat mijn ziektedagen uitbetaald worden. O ja, en niet vergeten de verklaringen eerst via de scan in het urenprogramma in te voeren en daarna de originelen alsnog bij HR in te leveren.
Dus als ik mij ziek wil melden, heb ik een huisarts nodig. Hoe kom ik aan een huisarts? Via inschrijving als wonend in Granada. Wat heb ik daarvoor nodig? Een kopie NIE (check), een kopie van mijn huurcontract (check), een kopie van mijn identiteitskaart (check) en een elektriciteitsrekening op mijn naam op het adres van mijn huidige appartement. Pardon? Ik woon hier nog maar net dus die rekening heb ik nog niet. Navragen: die rekening krijg je 1x per 2 maanden via de huisbaas wat voor mij inhoudt uiterlijk juni. Het is niet handig om nu ziek te worden want ik kan niet naar de huisarts voor de benodigde verklaring.
Ik kom, in combinatie met NIE, arbeidscontract, identiteitskaart, huurcontract en de toekenning van mijn fiscale nummer, wel in aanmerking voor de spoedeisende hulp in het ziekenhuis. Toch een hele geruststelling :-).
Ik snap nu ook hoe het komt dat behoorlijk zware medicijnen, die in Nederland alleen op doktersrecept verkrijgbaar zijn, gewoon aan de balie van de apotheek verkocht kunnen worden. Mensen kunnen het zich niet permitteren om ziek te zijn dus alles wat ervoor kan zorgen dat ze kunnen blijven functioneren, is meegenomen. Nog een reden trouwens om zover mogelijk bij huisartsen vandaan te blijven. Voor je het weet stoppen ze je vol met medicijnen die je nooit had willen hebben (en in Nederland ook nooit voor die kwaal had gekregen).
Op dit moment ben ik bezig verkouden te worden. Dat is niet zo verwonderlijk als je ziet in wat voor omstandigheden wij ons werk doen. Ik werk op de begane grond met 150 andere mensen aan een bureau wat minstens 1/3e kleiner is dan in Nederland gebruikelijk. De bureau's zijn per 4 aan elkaar geschakeld en gegroepeerd in 2 rijen van 4. Als ik niet goed uitkijk, rij ik met mijn bureaustoel zo tegen de bureaustoel van mijn collega die aan het blok van 8 bureau's achter mij werkt. Kortom: krap.
Daarnaast werken er meer mensen dan de luchtverversing aan kan, dus de luchtkwaliteit laat behoorlijk te wensen over. En als ze de airco aanzetten, bevriezen we met z'n allen. De laatste tijd wordt er bij het management door de teamleiders steeds meer geklaagd over een grote hoeveelheid ziekmeldingen vanwege luchtwegproblemen, vermoedelijk veroorzaakt door de luchtkwaliteit.
Het helpt ook niet dat je soms "gewoon" aan het werk moet, ook al ben je ziek. In mijn geval ben ik de enige die in staat is de Nederlandse payroll te draaien dus er zijn momenten dat ik aanwezig moet zijn anders loopt de boel in de soep, ziek of niet ziek. Dan liever halve dagen dan helemaal niet en zo zitten meer mensen op de benedenverdieping hun werk te doen.
Het was dus eerder een kwestie van wanneer ik voor de bijl zou gaan dan dat ik de dans zou ontspringen.
Voorlopig heb ik alleen maar keelpijn en ben ik snotterig, het valt allemaal wel mee. Veel drinken, vroeg naar bed en dan in het weekend lekker uitzieken. Bovendien kan ik mij niet ziek melden. Lang leve de Spaanse bureaucratie ;-) (hoewel ik heb ontdekt dat er meer landen zijn die zo werken).
Als ik mij ziek meld op het werk, moet ik naar de huisarts om een verklaring van ziekzijn te halen. Als de huisarts vindt dat ik binnen 3 dagen wel weer aan het werk kan, dan geeft hij daar een verklaring voor af. Als hij denkt dat het langer duurt dan krijg ik verklaring 1 en als ik beter ben moet ik weer naar de huisarts voor verklaring 2. Deze verklaringen moet ik inleveren bij de afdeling HR en die zorgen er dan voor dat mijn ziektedagen uitbetaald worden. O ja, en niet vergeten de verklaringen eerst via de scan in het urenprogramma in te voeren en daarna de originelen alsnog bij HR in te leveren.
Dus als ik mij ziek wil melden, heb ik een huisarts nodig. Hoe kom ik aan een huisarts? Via inschrijving als wonend in Granada. Wat heb ik daarvoor nodig? Een kopie NIE (check), een kopie van mijn huurcontract (check), een kopie van mijn identiteitskaart (check) en een elektriciteitsrekening op mijn naam op het adres van mijn huidige appartement. Pardon? Ik woon hier nog maar net dus die rekening heb ik nog niet. Navragen: die rekening krijg je 1x per 2 maanden via de huisbaas wat voor mij inhoudt uiterlijk juni. Het is niet handig om nu ziek te worden want ik kan niet naar de huisarts voor de benodigde verklaring.
Ik kom, in combinatie met NIE, arbeidscontract, identiteitskaart, huurcontract en de toekenning van mijn fiscale nummer, wel in aanmerking voor de spoedeisende hulp in het ziekenhuis. Toch een hele geruststelling :-).
Ik snap nu ook hoe het komt dat behoorlijk zware medicijnen, die in Nederland alleen op doktersrecept verkrijgbaar zijn, gewoon aan de balie van de apotheek verkocht kunnen worden. Mensen kunnen het zich niet permitteren om ziek te zijn dus alles wat ervoor kan zorgen dat ze kunnen blijven functioneren, is meegenomen. Nog een reden trouwens om zover mogelijk bij huisartsen vandaan te blijven. Voor je het weet stoppen ze je vol met medicijnen die je nooit had willen hebben (en in Nederland ook nooit voor die kwaal had gekregen).
zondag 20 april 2014
Gemengde gevoelens
Man is weer onderweg richting Nederland en ik zit sinds gisteren met gemengde gevoelens op de bank. Soms heel blij, soms heel verdrietig, soms boos, soms heel vertederd en soms wanhopig. Ik word er elke keer weer door overvallen terwijl ik het allemaal had kunnen verwachten.
Voor de mensen die nog van niks weten en bekenden die alleen een simpele mededeling hebben gekregen, wat achtergrondinformatie met daarbij de aantekening dat ik van Man toestemming heb om dit hier neer te schrijven.
Na een heftige huwelijkscrisis heeft man in 2009 de diagnose obsessieve compulsieve persoonlijkheidsstoornis gekregen die in 2012 omgezet is in Asperger (een autistische spectrum stoornis). 5% van de relaties tussen een Asperer en niet-Asperger haalt de eindstreep en Man en ik doen op onze manier een poging om tot die 5% te behoren. Dat gaat met vallen en opstaan en soms wat meer onorthodoxe keuzes waardoor ik bijvoorbeeld in Granada terecht ben gekomen en Man in het gehucht in het noorden van Nederland woont.
Man is redelijk intelligent (zoals de meeste Aspergers) en is dus heel goed in sociaal wenselijk te reageren. Hij heeft echter nooit echt geleerd om naar die fractie van een mili-seconde dat zijn gevoel zichtbaar is, te luisteren en daardoor te ontdekken wat hij wil en wat voor hem belangrijk is.
Ik ben getraind in het zien van die mili-seconde en sta vervolgens voor het dilemma "laat ik het gebeuren of niet?". Bijvoorbeeld ik vraag Man of hij iets wil en hij zegt ja (sociaal wenselijk) terwijl ik zie dat het eigenlijk een nee is. Het is niet mijn verantwoordelijkheid om beslissingen voor hem te nemen maar ik krijg wel de gevolgen ervan op mijn bordje.
Dit is voor geen van beiden wenselijk en (mentaal) gezond. Na een paar intensieve gesprekken met Coach (hij is een van de weinigen die Man goed kan bereiken), hebben we besloten dat het beter is als wij (voor een langere tijd) niet samen in 1 huis zouden wonen. Dat geeft Man de ruimte om, zonder dat ik mijn waffel open doe en zonder mijn leven ingewikkeld te maken, te ontdekken wat hij wil en daar ook voor uit te komen. Ik krijg (hopelijk) het vertrouwen dat Man in staat is om zijn eigen chaos op te ruimen en ik krijg rust omdat ik niet meer 24/7 mijn antennes uit moet hebben.
En zoals altijd als de afstand tussen Man en mij fysiek groot is, wordt de relatie beter. De meest romantische mails en sms-jes heb ik gekregen en krijg ik nog steeds nu ik niet meer in de buurt ben. En zoals altijd krijg ik daardoor de hoop dat als wij samen zijn, er nu dan echt iets ten goede veranderd is. En zoals altijd blijkt dat in de praktijk niet het geval te zijn.
Er zijn veel mensen die het gaaf vinden dat ik van Man de ruimte krijg om in Granada te wonen en werken. En ja, dat is ook heel erg lief. Ik weet dat Man van mij houdt en mij graag gelukkig wil zien en als daar een verhuizing naar Granada bij hoort, dan is dat voor hem geen probleem. Maar hoe leuk het hier ook is, ik zou het zo in willen ruilen om samen met Man een relatie te hebben zoals de meesten van ons (ook al weet ik heus wel dat in elke relatie wel hoogte- en dieptepunten zijn).
En nu ben ik dus een vat vol tegenstrijdige emoties en probeer ik uit te vinden wat ik de afgelopen dagen anders had kunnen/moeten doen. De kans dat Man zal veranderen is heel erg klein en ik ben dus de enige die hier iets aan kan doen door anders te reageren dan dat ik tot nu toe doe.
Voor de mensen die nog van niks weten en bekenden die alleen een simpele mededeling hebben gekregen, wat achtergrondinformatie met daarbij de aantekening dat ik van Man toestemming heb om dit hier neer te schrijven.
Na een heftige huwelijkscrisis heeft man in 2009 de diagnose obsessieve compulsieve persoonlijkheidsstoornis gekregen die in 2012 omgezet is in Asperger (een autistische spectrum stoornis). 5% van de relaties tussen een Asperer en niet-Asperger haalt de eindstreep en Man en ik doen op onze manier een poging om tot die 5% te behoren. Dat gaat met vallen en opstaan en soms wat meer onorthodoxe keuzes waardoor ik bijvoorbeeld in Granada terecht ben gekomen en Man in het gehucht in het noorden van Nederland woont.
Man is redelijk intelligent (zoals de meeste Aspergers) en is dus heel goed in sociaal wenselijk te reageren. Hij heeft echter nooit echt geleerd om naar die fractie van een mili-seconde dat zijn gevoel zichtbaar is, te luisteren en daardoor te ontdekken wat hij wil en wat voor hem belangrijk is.
Ik ben getraind in het zien van die mili-seconde en sta vervolgens voor het dilemma "laat ik het gebeuren of niet?". Bijvoorbeeld ik vraag Man of hij iets wil en hij zegt ja (sociaal wenselijk) terwijl ik zie dat het eigenlijk een nee is. Het is niet mijn verantwoordelijkheid om beslissingen voor hem te nemen maar ik krijg wel de gevolgen ervan op mijn bordje.
Dit is voor geen van beiden wenselijk en (mentaal) gezond. Na een paar intensieve gesprekken met Coach (hij is een van de weinigen die Man goed kan bereiken), hebben we besloten dat het beter is als wij (voor een langere tijd) niet samen in 1 huis zouden wonen. Dat geeft Man de ruimte om, zonder dat ik mijn waffel open doe en zonder mijn leven ingewikkeld te maken, te ontdekken wat hij wil en daar ook voor uit te komen. Ik krijg (hopelijk) het vertrouwen dat Man in staat is om zijn eigen chaos op te ruimen en ik krijg rust omdat ik niet meer 24/7 mijn antennes uit moet hebben.
En zoals altijd als de afstand tussen Man en mij fysiek groot is, wordt de relatie beter. De meest romantische mails en sms-jes heb ik gekregen en krijg ik nog steeds nu ik niet meer in de buurt ben. En zoals altijd krijg ik daardoor de hoop dat als wij samen zijn, er nu dan echt iets ten goede veranderd is. En zoals altijd blijkt dat in de praktijk niet het geval te zijn.
Er zijn veel mensen die het gaaf vinden dat ik van Man de ruimte krijg om in Granada te wonen en werken. En ja, dat is ook heel erg lief. Ik weet dat Man van mij houdt en mij graag gelukkig wil zien en als daar een verhuizing naar Granada bij hoort, dan is dat voor hem geen probleem. Maar hoe leuk het hier ook is, ik zou het zo in willen ruilen om samen met Man een relatie te hebben zoals de meesten van ons (ook al weet ik heus wel dat in elke relatie wel hoogte- en dieptepunten zijn).
En nu ben ik dus een vat vol tegenstrijdige emoties en probeer ik uit te vinden wat ik de afgelopen dagen anders had kunnen/moeten doen. De kans dat Man zal veranderen is heel erg klein en ik ben dus de enige die hier iets aan kan doen door anders te reageren dan dat ik tot nu toe doe.
vrijdag 18 april 2014
Een luxe-probleem
Voordat ik mij, voor het eerst sinds ik hier woon, op een toeristische activiteit stort, een paar korte reacties en even "zeuren" over een luxe-probleem.
Naar aanleiding van mijn berekeningen: Het lijkt erop dat er ergens een rekenfout zit waardoor mijn netto-loon lager uit is gekomen dan dat het in werkelijkheid zou zijn. We hebben het hooguit over zo'n € 50,00 maar dat is voor hier toch meer dan 1 week supermarkt. Nieuwe berekening volgt, evenals het beantwoorden van de vraag over mijn uitgaven.
Naar aanleiding van Semana Santa: Ik zeg gewoon dat ik het raar vind en er niks van snap, maar ja, ik ben ook Nederlandse en we hebben niet voor niets 80 jaar tegen jullie gevochten. De meeste mensen moeten dan heel hard lachen en ik kom er mooi mee weg.
Naar aanleiding van wat Man allemaal vindt: Hij laat de stad en festiviteiten op zich inwerken en hij vindt het fijn om samen te zijn. Hij had nog wel 2 dagen langer willen blijven voordat hij morgen weer naar huis gaat, maar dan heeft hij het ook wel weer gezien. Nu moet ik hier wel bij zeggen dat ik "gewoon" moest werken. Dat maakt natuurlijk uit.
Voordat Man morgen weer naar huis gaat moet ik een, voor mij best ingewikkelde, beslissing nemen. Man is met de auto gekomen en heeft dus heel veel spullen vanuit Nederland meegenomen naar Granada. Dat scheelt voor de zoveelste keer spullen nieuw moeten kopen of opsturen.
Sommige dingen zijn soort van noodzakelijk. Ik heb mij krap aan gered met 1 handdoek en het is toch wel lekker om er wat meer te hebben :-). En ik geniet ook al sinds dinsdag van een dekbed in plaats van een slaapzak. Sommige dingen zijn gewoon fijn om te hebben, zoals een waterkoker met bijbehorende thermoskan. En andere dingen zijn al meer luxe, zoals de oven en bijbehorende attributen zoals een mixer en staafmixer.
Ik heb op dit moment geen idee hoelang ik hier zal blijven (zowel in dit appartement als in Granada). Aan de ene kant wil ik hier niet al teveel spullen hebben want het zal bij vertrek op de een of andere manier weer terug moeten maar aan de andere kant is het ook niet de bedoeling dat ik hier moet afzien omdat ik dingen mis die voor mij het leven iets aangenamer maken, ook al valt het misschien onder de categorie luxe.
Vandaag kan ik nog beslissen wat blijft en wat niet. Het is moeilijk de balans te vinden tussen noodzaak en luxe.
Naar aanleiding van mijn berekeningen: Het lijkt erop dat er ergens een rekenfout zit waardoor mijn netto-loon lager uit is gekomen dan dat het in werkelijkheid zou zijn. We hebben het hooguit over zo'n € 50,00 maar dat is voor hier toch meer dan 1 week supermarkt. Nieuwe berekening volgt, evenals het beantwoorden van de vraag over mijn uitgaven.
Naar aanleiding van Semana Santa: Ik zeg gewoon dat ik het raar vind en er niks van snap, maar ja, ik ben ook Nederlandse en we hebben niet voor niets 80 jaar tegen jullie gevochten. De meeste mensen moeten dan heel hard lachen en ik kom er mooi mee weg.
Naar aanleiding van wat Man allemaal vindt: Hij laat de stad en festiviteiten op zich inwerken en hij vindt het fijn om samen te zijn. Hij had nog wel 2 dagen langer willen blijven voordat hij morgen weer naar huis gaat, maar dan heeft hij het ook wel weer gezien. Nu moet ik hier wel bij zeggen dat ik "gewoon" moest werken. Dat maakt natuurlijk uit.
Voordat Man morgen weer naar huis gaat moet ik een, voor mij best ingewikkelde, beslissing nemen. Man is met de auto gekomen en heeft dus heel veel spullen vanuit Nederland meegenomen naar Granada. Dat scheelt voor de zoveelste keer spullen nieuw moeten kopen of opsturen.
Sommige dingen zijn soort van noodzakelijk. Ik heb mij krap aan gered met 1 handdoek en het is toch wel lekker om er wat meer te hebben :-). En ik geniet ook al sinds dinsdag van een dekbed in plaats van een slaapzak. Sommige dingen zijn gewoon fijn om te hebben, zoals een waterkoker met bijbehorende thermoskan. En andere dingen zijn al meer luxe, zoals de oven en bijbehorende attributen zoals een mixer en staafmixer.
Ik heb op dit moment geen idee hoelang ik hier zal blijven (zowel in dit appartement als in Granada). Aan de ene kant wil ik hier niet al teveel spullen hebben want het zal bij vertrek op de een of andere manier weer terug moeten maar aan de andere kant is het ook niet de bedoeling dat ik hier moet afzien omdat ik dingen mis die voor mij het leven iets aangenamer maken, ook al valt het misschien onder de categorie luxe.
Vandaag kan ik nog beslissen wat blijft en wat niet. Het is moeilijk de balans te vinden tussen noodzaak en luxe.
maandag 14 april 2014
Financiën en "achterklap"
Laat ik maar met de achterklap beginnen:
Met minstens 10% Nederlanders op het werk is er altijd wel een groep die "klaagt" over geld. Ik zet een aantal opgevangen meningen op een rijtje en zoals jullie zullen zien is het soms nog tegenstrijdig ook.
- als je als HR-adviseur begint en vervolgens payroll-adviseur wordt dan moet je hard werken om het daarbij behorende salaris te krijgen (een HR-adviseur verdient € 13.500,00 bruto per jaar, een payroll-adviseur € 14.000,00).
- het is voordeliger om je na een jaar geen vast contract aan te bieden. Tegen die tijd hebben ze de trainingskosten eruit en kunnen ze beter nieuwe mensen aannemen.
- ze zijn dolblij dat je als Nederlander langer wilt blijven dan een jaar. Er is een chronisch tekort aan Nederlanders, dus je hoeft niet bang te zijn dat je na een jaar op straat staat.
- je krijg meer betaald dan het minimumloon maar zelfs voor Spaanse begrippen verdien je hier toch wel erg weinig.
- voor een bedrijf dat HR en het beste uit mensen halen erg hoog in het vaandel heeft staan, laten ze het ten aanzien van hun eigen personeel niet echt zien.
Het antwoord op de vraag waarom dit werk niet vanuit Nederland wordt gedaan ligt dus met name op het loonniveau. Als ik het goed begrepen heb, ligt het minimumloon in Spanje rond de € 600,00 bruto. Ik zit op ongeveer € 800,00 bruto en volgens een collega verdien je in de horeca tegen de € 1000,00 bruto (exclusief fooi). En natuurlijk besparen waar mogelijk. In Nederland zou ik een contract hebben gekregen met ingang van 1 maart, hier een contract met ingang 3 maart wat dus weer 2 dagen scheelt in uitbetalen.
Mijn eerste loonstrook zag er herrekend naar 31 dagen ongeveer als volgt uit:
Brutoloon: € 808,83 brutoloon.
1/12e kerstbonus en vakantiegeld € 134,82
(in plaats van in mei en december wat gebruikelijker is)
Convenia en conv. absorbibie: € 145,48.
(geen idee wat dat is)
Totaal € 1089,13 bruto.
Dit is minder dan € 14.000/12 (= € 1166,67). Als ik mijn loonstrook over april krijg ga ik mij daar eens in verdiepen.
Vervolgens gaat er ook weer het een en ander af.
4,7% cotizacion contingenoias communes: € 51,19
0,10% cotizacion formica professional: € 1,09
1,6% cotizacion desempleo: € 17,43
2% tributacion RPF: € 21,78
Totaal: € 91,49
Blijft er netto over € 1089,13 -/- € 91,49 = € 997,64.
Na een jaar verandert dit. Vanwege het feit dat ik een tijdelijk contract heb, betaal ik nu maar 2% belasting. Bij een vast contract wordt dat waarschijnlijk 15%. Dan ga ik er dus 13% op achteruit. Als ik het verschil heb ontdekt tussen mijn nu herrekende bruto salaris en wat het volgens mij zou moeten zijn, dan ga ik mij daar eens in verdiepen.
Kortom: je hoeft dit werk dus niet voor het geld te doen en daar zit de winst voor mijn werkgever. En zolang er mensen zijn die dit voor een jaar willen doen omdat het goed staat op hun CV of omdat ze niet voldoende verdienen met hun b&b, dan hoeft mijn werkgever er ook niet over na te denken om iets aan het loonniveau te veranderen.
Met minstens 10% Nederlanders op het werk is er altijd wel een groep die "klaagt" over geld. Ik zet een aantal opgevangen meningen op een rijtje en zoals jullie zullen zien is het soms nog tegenstrijdig ook.
- als je als HR-adviseur begint en vervolgens payroll-adviseur wordt dan moet je hard werken om het daarbij behorende salaris te krijgen (een HR-adviseur verdient € 13.500,00 bruto per jaar, een payroll-adviseur € 14.000,00).
- het is voordeliger om je na een jaar geen vast contract aan te bieden. Tegen die tijd hebben ze de trainingskosten eruit en kunnen ze beter nieuwe mensen aannemen.
- ze zijn dolblij dat je als Nederlander langer wilt blijven dan een jaar. Er is een chronisch tekort aan Nederlanders, dus je hoeft niet bang te zijn dat je na een jaar op straat staat.
- je krijg meer betaald dan het minimumloon maar zelfs voor Spaanse begrippen verdien je hier toch wel erg weinig.
- voor een bedrijf dat HR en het beste uit mensen halen erg hoog in het vaandel heeft staan, laten ze het ten aanzien van hun eigen personeel niet echt zien.
Het antwoord op de vraag waarom dit werk niet vanuit Nederland wordt gedaan ligt dus met name op het loonniveau. Als ik het goed begrepen heb, ligt het minimumloon in Spanje rond de € 600,00 bruto. Ik zit op ongeveer € 800,00 bruto en volgens een collega verdien je in de horeca tegen de € 1000,00 bruto (exclusief fooi). En natuurlijk besparen waar mogelijk. In Nederland zou ik een contract hebben gekregen met ingang van 1 maart, hier een contract met ingang 3 maart wat dus weer 2 dagen scheelt in uitbetalen.
Mijn eerste loonstrook zag er herrekend naar 31 dagen ongeveer als volgt uit:
Brutoloon: € 808,83 brutoloon.
1/12e kerstbonus en vakantiegeld € 134,82
(in plaats van in mei en december wat gebruikelijker is)
Convenia en conv. absorbibie: € 145,48.
(geen idee wat dat is)
Totaal € 1089,13 bruto.
Dit is minder dan € 14.000/12 (= € 1166,67). Als ik mijn loonstrook over april krijg ga ik mij daar eens in verdiepen.
Vervolgens gaat er ook weer het een en ander af.
4,7% cotizacion contingenoias communes: € 51,19
0,10% cotizacion formica professional: € 1,09
1,6% cotizacion desempleo: € 17,43
2% tributacion RPF: € 21,78
Totaal: € 91,49
Blijft er netto over € 1089,13 -/- € 91,49 = € 997,64.
Na een jaar verandert dit. Vanwege het feit dat ik een tijdelijk contract heb, betaal ik nu maar 2% belasting. Bij een vast contract wordt dat waarschijnlijk 15%. Dan ga ik er dus 13% op achteruit. Als ik het verschil heb ontdekt tussen mijn nu herrekende bruto salaris en wat het volgens mij zou moeten zijn, dan ga ik mij daar eens in verdiepen.
Kortom: je hoeft dit werk dus niet voor het geld te doen en daar zit de winst voor mijn werkgever. En zolang er mensen zijn die dit voor een jaar willen doen omdat het goed staat op hun CV of omdat ze niet voldoende verdienen met hun b&b, dan hoeft mijn werkgever er ook niet over na te denken om iets aan het loonniveau te veranderen.
zondag 13 april 2014
Semana Santa 2
Vandaag 2 berichten vanuit Spanje. Dat kan natuurlijk ook niet anders als je "zomaar" tegen je eerste processie oploopt.
Binnen mijn werk zijn er veel Nederlanders die, zelfs na 2 jaar hier wonen en werken, geen enkele moeite doen om zich te verdiepen in de Spaanse taal en Spaanse gewoonten. Die, zodra ze kunnen, richting Torremelinos rijden om daar flink in te slaan in de Hollandse winkel. Hun enige contacten bestaan uit Nederlandse collega's. Aan alle kanten merk ik dat dit binnen de Spaanstaligen binnen het bedrijf niet op prijs wordt gesteld.
Ik zit (gelukkig) anders in elkaar. Ik vind dat ik in ieder geval een poging kan doen om de taal onder de knie te krijgen en mij enigszins te verdiepen in de zeden en gewoonten van het land waarin ik mij bevind. Daarnaast heb ik een aangeboren nieuwsgierigheid wat in veel gevallen handig is (niet altijd).
Dus als ik op mijn zondagse middagronde allerlei mensen tegen kom met palm- en olijftakken hoef ik niet lang na te denken om tegen de stroom in te onderzoeken waar dat vandaan komt. Het is de zondag voor Pasen, het kon dan ook niet anders dat ik bij een kerk uitkwam en mijn snufferdje even om de hoek van de deur gestoken. De takken kwamen toch niet uit de kerk (of van een mis eerder) maar ik zag in de kerk wel de processiebeelden staan die komende week door de stad worden gezeuld. Altijd leuk.
Op de terugweg van mijn zondagse middagronde liep ik een muziekkorps tegen het lijf wat bezig was te verzamelen. Vervolgens kwam er een tweede muziekkorps langs wat ergens anders ging verzamelen en leek mij wel een goed idee om op een bankje te wachten totdat de muziek op stap ging en er maar achteraan mee te lopen. Zodoende kwam ik bij dezelfde kerk uit als aan het begin van de middag waar het heel erg druk was. Televisie erbij, hier ging iets belangrijks gebeuren. En zo kom je dan in je eerste processie terecht. Zoals uit de foto's blijkt heb ik niet veel meer gezien dan hoofden maar het was leuk om mee te maken.
Inmiddels ben ik erachter dat met de processies de laatste week uit het leven van Jesus wordt uitgebeeld. Hoewel mijn bijbelkennis te wensen overlaat, weet ik wel dat ik vandaag de intocht in Jeruzalem heb gezien.
Binnen mijn werk zijn er veel Nederlanders die, zelfs na 2 jaar hier wonen en werken, geen enkele moeite doen om zich te verdiepen in de Spaanse taal en Spaanse gewoonten. Die, zodra ze kunnen, richting Torremelinos rijden om daar flink in te slaan in de Hollandse winkel. Hun enige contacten bestaan uit Nederlandse collega's. Aan alle kanten merk ik dat dit binnen de Spaanstaligen binnen het bedrijf niet op prijs wordt gesteld.
Ik zit (gelukkig) anders in elkaar. Ik vind dat ik in ieder geval een poging kan doen om de taal onder de knie te krijgen en mij enigszins te verdiepen in de zeden en gewoonten van het land waarin ik mij bevind. Daarnaast heb ik een aangeboren nieuwsgierigheid wat in veel gevallen handig is (niet altijd).
Dus als ik op mijn zondagse middagronde allerlei mensen tegen kom met palm- en olijftakken hoef ik niet lang na te denken om tegen de stroom in te onderzoeken waar dat vandaan komt. Het is de zondag voor Pasen, het kon dan ook niet anders dat ik bij een kerk uitkwam en mijn snufferdje even om de hoek van de deur gestoken. De takken kwamen toch niet uit de kerk (of van een mis eerder) maar ik zag in de kerk wel de processiebeelden staan die komende week door de stad worden gezeuld. Altijd leuk.
Op de terugweg van mijn zondagse middagronde liep ik een muziekkorps tegen het lijf wat bezig was te verzamelen. Vervolgens kwam er een tweede muziekkorps langs wat ergens anders ging verzamelen en leek mij wel een goed idee om op een bankje te wachten totdat de muziek op stap ging en er maar achteraan mee te lopen. Zodoende kwam ik bij dezelfde kerk uit als aan het begin van de middag waar het heel erg druk was. Televisie erbij, hier ging iets belangrijks gebeuren. En zo kom je dan in je eerste processie terecht. Zoals uit de foto's blijkt heb ik niet veel meer gezien dan hoofden maar het was leuk om mee te maken.
Inmiddels ben ik erachter dat met de processies de laatste week uit het leven van Jesus wordt uitgebeeld. Hoewel mijn bijbelkennis te wensen overlaat, weet ik wel dat ik vandaag de intocht in Jeruzalem heb gezien.
 |
| Iedereen is vol verwachting |
 |
| Ik kon niet zien hoe dit voortbewogen wordt. Het koste veel tijd om de bocht te nemen. |
 |
| Dit zijn de "ku-klux-clan"-wezens. Deze zijn wit en blauw. |
 |
| Volgens mij is al het zilverwerk wel voorbij gekomen |
 |
| Het leek erop dat de Maria belangrijker was dan Jesus. Er werd in ieder geval harder geklapt. |
Wandelen
De bedoeling was om samen met een collega in haar auto naar Pin de Vallee te rijden. Daar werd het "feest van de citrus" gehouden met een wandeling door de vallei en aansluitend een grote dorpsmaaltijd en proeverij van citrusvruchten. Maar haar auto vertoonde wat kuren en ze vertrouwde het niet om daarmee een uur te rijden en de bus bleek geen optie. Daarom kozen we voor een wandeling in de lage bergen vlak bij haar woonplaats Monachil.
Het was een superdag: mooi weer maar niet te warm, goed gezelschap en een mooie tocht (hoewel ik het gemanoeuvreer om de rotsen op het laatste stuk wat minder vond).
Voor herhaling vatbaar en dan aan mij de taak om een tocht te vinden. Ik hoop dat ik iets kan vinden wat niet te ver weg is maar wat mij toch bij de berg met sneeuw brengt.
En mazzel voor jullie: ik had mijn smartphone bij me en hoewel ik geen idee had wat ik op de foto zette (vanwege de weerschijn van de zon) zijn er toch een aantal foto's redelijk gelukt.
Het was een superdag: mooi weer maar niet te warm, goed gezelschap en een mooie tocht (hoewel ik het gemanoeuvreer om de rotsen op het laatste stuk wat minder vond).
Voor herhaling vatbaar en dan aan mij de taak om een tocht te vinden. Ik hoop dat ik iets kan vinden wat niet te ver weg is maar wat mij toch bij de berg met sneeuw brengt.
En mazzel voor jullie: ik had mijn smartphone bij me en hoewel ik geen idee had wat ik op de foto zette (vanwege de weerschijn van de zon) zijn er toch een aantal foto's redelijk gelukt.
 |
| In de verte ligt Granada |
 |
| Een pauze op 1075m |
 |
| Het zijn hier ruige bergen, best mooi |
 |
| De vele prikstruiken waren iets minder |
 |
| En ja, daar moesten we omheen |
 |
| Soms moet je niet moeilijk doen en op je kont schuiven |
 |
| Na afloop is dit niet verkeerd |
woensdag 9 april 2014
Semana Santa
Op de vragen inzake werk kom ik binnenkort terug (ik heb op de tafel een lijstje liggen van dingen waar ik over moet/wil bloggen dus ik vergeet het niet). En ook stille lezers zijn van harte welkom.
Volgende week begint Semana Santa, de heilige week en in heel Granada worden al 2 weken lang voorbereidingen getroffen. Ik moet heel eerlijk zijn dat ik geen idee heb wanneer de week precies begint maar wel dat die eindigt op paaszondag. In Spanje wordt Pasen op donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag gevierd. Vanwege payroll moet ik de donderdag voor Pasen werken en omdat ik dan werk op een officiële vrije dag, levert dat extra geld op. Vrijdag ben ik wel vrij. Daar staat tegenover dat ik maandag gewoon aan het werk moet.
In Granada wordt Semana Santa gevierd met heel veel processies door het centrum van de stad. Tijdens die processies worden allerlei heilige beelden meegesleept (gedragen moet ik eigenlijk zeggen) en lopen mensen in gekleurde "Ku-Klux-Clan"-outfits in de processies mee. De muziekkorpsen draaien die week overuren want elke processie heeft natuurlijk muzikale begeleiding nodig.
De meest zichtbare voorbereiding is het bouwen van allerlei tribunes in de stad. De hoeveelheid tribunes op 1 plek geeft redelijk aan hoe populair die plek is.De meeste staan in de buurt van de kathedraal dus ik ga ervan uit dat alle processies die als eindpunt hebben. Verder vielen mij vandaag ineens de etalages op. Om op mijn werk te komen (en weer terug) kom ik door de meeste winkelstraten van Granada en na iets meer dan een maand heb ik een geheugen voor wat er in een bepaalde etalage te vinden is. Als er wijzigingen in een etalage zijn, merk ik dat redelijk snel.
Veel winkels ruimen nu 1 raam in voor hun eigen "Semana Santa"-decoratie. Meestal bestaat die uit een behoorlijke hoeveelheid heiligenbeelden waarbij vooral een huilende Maria centraal staat. Dit beeld, in diverse uitvoeringen, staat ook op de affiches die in heel veel winkels op de deur hangen. Dit geeft mij het gevoel dat iedere kerk/wijk zijn eigen processiebeelden heeft. Ik hoop nog te kunnen ontdekken of ik daar gelijk in heb.
Daarnaast zijn alle winkels in kinderkleding en kinderschoenen volledig ingericht op de communie. Heel veel witte jurkjes in allerlei soorten en maten en de schoenenwinkels zien ook wit. Jongens hebben het wat dat betreft een stuk gemakkelijker. Ze worden gewoon in een pak gehezen en daar is niet veel keuze in. Vandaag zag ik door de winkelruit een meisje haar jurkje passen. Ze keek niet heel erg blij.
Ik hoop dat ik, ondanks mijn werk, toch nog een processie mee kan maken. Ik ben wel benieuwd hoe dat eruit ziet. En ik hoop voor Man dat hij er niet al teveel last van heeft als hij dinsdag moet proberen bij de parkeergarage te komen.
Volgende week begint Semana Santa, de heilige week en in heel Granada worden al 2 weken lang voorbereidingen getroffen. Ik moet heel eerlijk zijn dat ik geen idee heb wanneer de week precies begint maar wel dat die eindigt op paaszondag. In Spanje wordt Pasen op donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag gevierd. Vanwege payroll moet ik de donderdag voor Pasen werken en omdat ik dan werk op een officiële vrije dag, levert dat extra geld op. Vrijdag ben ik wel vrij. Daar staat tegenover dat ik maandag gewoon aan het werk moet.
In Granada wordt Semana Santa gevierd met heel veel processies door het centrum van de stad. Tijdens die processies worden allerlei heilige beelden meegesleept (gedragen moet ik eigenlijk zeggen) en lopen mensen in gekleurde "Ku-Klux-Clan"-outfits in de processies mee. De muziekkorpsen draaien die week overuren want elke processie heeft natuurlijk muzikale begeleiding nodig.
De meest zichtbare voorbereiding is het bouwen van allerlei tribunes in de stad. De hoeveelheid tribunes op 1 plek geeft redelijk aan hoe populair die plek is.De meeste staan in de buurt van de kathedraal dus ik ga ervan uit dat alle processies die als eindpunt hebben. Verder vielen mij vandaag ineens de etalages op. Om op mijn werk te komen (en weer terug) kom ik door de meeste winkelstraten van Granada en na iets meer dan een maand heb ik een geheugen voor wat er in een bepaalde etalage te vinden is. Als er wijzigingen in een etalage zijn, merk ik dat redelijk snel.
Veel winkels ruimen nu 1 raam in voor hun eigen "Semana Santa"-decoratie. Meestal bestaat die uit een behoorlijke hoeveelheid heiligenbeelden waarbij vooral een huilende Maria centraal staat. Dit beeld, in diverse uitvoeringen, staat ook op de affiches die in heel veel winkels op de deur hangen. Dit geeft mij het gevoel dat iedere kerk/wijk zijn eigen processiebeelden heeft. Ik hoop nog te kunnen ontdekken of ik daar gelijk in heb.
Daarnaast zijn alle winkels in kinderkleding en kinderschoenen volledig ingericht op de communie. Heel veel witte jurkjes in allerlei soorten en maten en de schoenenwinkels zien ook wit. Jongens hebben het wat dat betreft een stuk gemakkelijker. Ze worden gewoon in een pak gehezen en daar is niet veel keuze in. Vandaag zag ik door de winkelruit een meisje haar jurkje passen. Ze keek niet heel erg blij.
Ik hoop dat ik, ondanks mijn werk, toch nog een processie mee kan maken. Ik ben wel benieuwd hoe dat eruit ziet. En ik hoop voor Man dat hij er niet al teveel last van heeft als hij dinsdag moet proberen bij de parkeergarage te komen.
dinsdag 8 april 2014
Mijn werk
Over zondagen valt nog wel het een en ander te zeggen maar dat bewaar ik voor een andere keer. Nu ga ik het hebben (zoals ik zondag al van plan was) over wat mijn werk inhoudelijk inhoudt. Bij het tekenen van het contract heb ik een verklaring inzake privacy moeten ondertekenen dus het gaat een heel globaal verhaal worden.
Ik werk voor de Nederlandse afdeling van een groot internationaal bedrijf. De andere leden van mijn team nemen andere landen van dit bedrijf voor hun rekening. Wij vallen onder de regio EMEA: Europe, Middle East, Africa. En kort door de bocht komt het erop neer dat wij alle vragen van medewerkers en managers moeten beantwoorden voor zover die gaan over de arbeidsovereenkomst en alle daaruit voortvloeiende bijkomstigheden en wij moeten ervoor zorgen dat alle medewerkers van "onze" landen op tijd en correct hun loon uitbetaald krijgen.
De meeste wijzigingen en vragen komen per mail via de computer binnen en dagelijks zijn 3 mensen binnen het team aangewezen om regelmatig de ingekomen inbounds toe te bedelen aan degene voor wie de inbound is. Morgen ben ik 1 van die drie die alle inkomende inbounds in de gaten moet houden. Inbounds krijgen bij binnenkomst een nummer en toen mijn Back-up een jaar geleden begon, stond de teller op 153.xxxx. Gisteren zijn we over de grens van 159.xxxx heen gegaan. Dat geeft een beeld van hoeveel inbounds er ongeveer in een jaar door ons team behandeld moeten worden.
Inbounds moeten binnen 24 uur beantwoord worden of aan een bestaande case worden gehangen. Dus het is zaak de inbounds die voor jouw land zijn goed in de gaten te houden. We worden afgerekend als team dus als ik er een zooitje van maak, kan het zijn dat het hele team bepaalde SLA's niet haalt.
De inhoud van die mails zijn op te delen in HR-vragen en Payroll-vragen. Deze vragen zijn weer op te delen in vragen van een werknemer zelf of vragen van het management.
Voorbeelden van HR-vragen zijn: het controleren of een wijziging van een supervisor goed is doorgevoerd, een werknemer die graag een concept loonstrook wil omdat hij/zij een dag in de week minder wil gaan werken, een manager die graag wil weten hoeveel zijn medewerker verdient in verband met een mogelijke promotie.
Voorbeelden van Payroll-vragen zijn: Ik ga weg en ik wil graag weten hoeveel vakantiedagen ik nog heb en wanneer die uitbetaald gaan worden, ik ga met ouderschapsverlof, wat voor gevolgen heeft dat voor mijn verkooppremie, de mededeling dat iemand een verkeersboete heeft gekregen die met zijn/haar loon verrekend moet worden.
Alle informatie die betrekking heeft op payroll moet ik verzamelen, doorgeven aan het bedrijf dat de loonstroken maakt en vervolgens controleren of de loonstroken correct en conform mijn gegevens uitgevoerd zijn. Vervolgens krijgt het bedrijf een tweede kans om alles recht te zetten en daarna gaan de loonstroken definitief de deur uit en de betaling naar de bank.
Als het niet correct is dan heb ik hoogst waarschijnlijk een fout gemaakt en dan hebben "wij" (als team) een probleem.
Ik hoop dat ik hiermee een duidelijk beeld heb geschetst van waar ik mij de hele dag mee bezig houd.
En ik vergat nog te melden dat ik ook verantwoordelijk ben voor de medewerkers in Griekenland. Ik moet eerlijk zeggen dat die er een beetje bijhangen omdat bijna al mijn tijd naar Nederland gaat. Maar ook zij moeten natuurlijk op tijd hun correcte salaris ontvangen ;-)
Ik werk voor de Nederlandse afdeling van een groot internationaal bedrijf. De andere leden van mijn team nemen andere landen van dit bedrijf voor hun rekening. Wij vallen onder de regio EMEA: Europe, Middle East, Africa. En kort door de bocht komt het erop neer dat wij alle vragen van medewerkers en managers moeten beantwoorden voor zover die gaan over de arbeidsovereenkomst en alle daaruit voortvloeiende bijkomstigheden en wij moeten ervoor zorgen dat alle medewerkers van "onze" landen op tijd en correct hun loon uitbetaald krijgen.
De meeste wijzigingen en vragen komen per mail via de computer binnen en dagelijks zijn 3 mensen binnen het team aangewezen om regelmatig de ingekomen inbounds toe te bedelen aan degene voor wie de inbound is. Morgen ben ik 1 van die drie die alle inkomende inbounds in de gaten moet houden. Inbounds krijgen bij binnenkomst een nummer en toen mijn Back-up een jaar geleden begon, stond de teller op 153.xxxx. Gisteren zijn we over de grens van 159.xxxx heen gegaan. Dat geeft een beeld van hoeveel inbounds er ongeveer in een jaar door ons team behandeld moeten worden.
Inbounds moeten binnen 24 uur beantwoord worden of aan een bestaande case worden gehangen. Dus het is zaak de inbounds die voor jouw land zijn goed in de gaten te houden. We worden afgerekend als team dus als ik er een zooitje van maak, kan het zijn dat het hele team bepaalde SLA's niet haalt.
De inhoud van die mails zijn op te delen in HR-vragen en Payroll-vragen. Deze vragen zijn weer op te delen in vragen van een werknemer zelf of vragen van het management.
Voorbeelden van HR-vragen zijn: het controleren of een wijziging van een supervisor goed is doorgevoerd, een werknemer die graag een concept loonstrook wil omdat hij/zij een dag in de week minder wil gaan werken, een manager die graag wil weten hoeveel zijn medewerker verdient in verband met een mogelijke promotie.
Voorbeelden van Payroll-vragen zijn: Ik ga weg en ik wil graag weten hoeveel vakantiedagen ik nog heb en wanneer die uitbetaald gaan worden, ik ga met ouderschapsverlof, wat voor gevolgen heeft dat voor mijn verkooppremie, de mededeling dat iemand een verkeersboete heeft gekregen die met zijn/haar loon verrekend moet worden.
Alle informatie die betrekking heeft op payroll moet ik verzamelen, doorgeven aan het bedrijf dat de loonstroken maakt en vervolgens controleren of de loonstroken correct en conform mijn gegevens uitgevoerd zijn. Vervolgens krijgt het bedrijf een tweede kans om alles recht te zetten en daarna gaan de loonstroken definitief de deur uit en de betaling naar de bank.
Als het niet correct is dan heb ik hoogst waarschijnlijk een fout gemaakt en dan hebben "wij" (als team) een probleem.
Ik hoop dat ik hiermee een duidelijk beeld heb geschetst van waar ik mij de hele dag mee bezig houd.
En ik vergat nog te melden dat ik ook verantwoordelijk ben voor de medewerkers in Griekenland. Ik moet eerlijk zeggen dat die er een beetje bijhangen omdat bijna al mijn tijd naar Nederland gaat. Maar ook zij moeten natuurlijk op tijd hun correcte salaris ontvangen ;-)
zondag 6 april 2014
Zondag
Het is nu zondagmorgen (Blogspot heeft er nogal wat moeite mee om de juiste dag en tijd te bepalen) en ik was van plan om over de inhoud van mijn werk te schrijven. Dat doe ik een andere keer. Ik ga het vandaag hebben over de meest vreselijke dag van de week: Zondag.
Door de week ben ik druk met werk, wennen aan het Spaanse levensritme, zaken regelen en doodmoe van alle indrukken mijn bed in draaien. Soms gaan we met een groep van het werk op donderdagavond uit en op vrijdagavond heb ik mijn breigroepje. Zaterdag staat meestal in het teken van boodschappen doen en na afloop op een terrasje een tinto de verano drinken (als het weer het toelaat). Vervolgens is het zondag.
In landen zoals Spanje, waar je zonder steun van je familie het (in ieder geval financieel) niet gaat redden, draait de zondag om familie. Vanaf een uur of 3 stromen de terrasjes vol met grote families die met elkaar de rest van de dag al etend, drinkend en kletsend door gaan brengen. De meeste mensen van mijn team hebben een gezin, hun eigen familie of hun eigen vriendengroepje en hebben daar (hopelijk voor hun) een leuke zondag mee.
Dat is het moment dat ik mij heel erg eenzaam en alleen voel. Zeker als ik dan een rondje door de stad ga lopen om van het mooie weer te genieten en ik al die mensen zo gezellig met elkaar zie zitten. Dat is ook het moment dat ik ervan baal dat ik bijna geen Spaans spreek.
Ik weet ook wel dat ik de enige ben die in deze situatie verandering aan kan brengen en ik weet ook dat dit een algemeen probleem is. Als je de damesbladen erop na slaat is dat een veel gehoorde "klacht" van pas gescheiden vrouwen: de zondag dat de kinderen bij ex zijn is het moeilijkst om door te komen. En ook veel vrouwen die hun man verloren hebben vinden de zondag de ergste dag van de week.
Daarnaast is het in het algemeen op oudere leeftijd heel erg moeilijk om nieuwe vrienden te maken en in landen zoals Spanje nog eens extra omdat de meeste mensen hier hun vrienden op doen tijdens hun jeugd en het daar de rest van hun leven mee doen. Ze hebben niet de behoefte en neiging om hun vriendenkring uit te breiden.
Zodra ik voldoende Spaans spreek, is het mijn bedoeling om voor de zondag iets van vrijwilligerswerk te zoeken zodat ik op zondag in ieder geval iets te doen heb.
Het lijkt leuk, een heel nieuw leven in een ander land te beginnen en ik heb er zeker ook geen spijt van dat ik eraan begonnen ben. Maar er zitten zeker ook keerzijdes aan en voor voorlopig is dit er 1 van.
@Lot: ik vind de spreuk heel erg mooi!
Door de week ben ik druk met werk, wennen aan het Spaanse levensritme, zaken regelen en doodmoe van alle indrukken mijn bed in draaien. Soms gaan we met een groep van het werk op donderdagavond uit en op vrijdagavond heb ik mijn breigroepje. Zaterdag staat meestal in het teken van boodschappen doen en na afloop op een terrasje een tinto de verano drinken (als het weer het toelaat). Vervolgens is het zondag.
In landen zoals Spanje, waar je zonder steun van je familie het (in ieder geval financieel) niet gaat redden, draait de zondag om familie. Vanaf een uur of 3 stromen de terrasjes vol met grote families die met elkaar de rest van de dag al etend, drinkend en kletsend door gaan brengen. De meeste mensen van mijn team hebben een gezin, hun eigen familie of hun eigen vriendengroepje en hebben daar (hopelijk voor hun) een leuke zondag mee.
Dat is het moment dat ik mij heel erg eenzaam en alleen voel. Zeker als ik dan een rondje door de stad ga lopen om van het mooie weer te genieten en ik al die mensen zo gezellig met elkaar zie zitten. Dat is ook het moment dat ik ervan baal dat ik bijna geen Spaans spreek.
Ik weet ook wel dat ik de enige ben die in deze situatie verandering aan kan brengen en ik weet ook dat dit een algemeen probleem is. Als je de damesbladen erop na slaat is dat een veel gehoorde "klacht" van pas gescheiden vrouwen: de zondag dat de kinderen bij ex zijn is het moeilijkst om door te komen. En ook veel vrouwen die hun man verloren hebben vinden de zondag de ergste dag van de week.
Daarnaast is het in het algemeen op oudere leeftijd heel erg moeilijk om nieuwe vrienden te maken en in landen zoals Spanje nog eens extra omdat de meeste mensen hier hun vrienden op doen tijdens hun jeugd en het daar de rest van hun leven mee doen. Ze hebben niet de behoefte en neiging om hun vriendenkring uit te breiden.
Zodra ik voldoende Spaans spreek, is het mijn bedoeling om voor de zondag iets van vrijwilligerswerk te zoeken zodat ik op zondag in ieder geval iets te doen heb.
Het lijkt leuk, een heel nieuw leven in een ander land te beginnen en ik heb er zeker ook geen spijt van dat ik eraan begonnen ben. Maar er zitten zeker ook keerzijdes aan en voor voorlopig is dit er 1 van.
@Lot: ik vind de spreuk heel erg mooi!
zaterdag 5 april 2014
Weer online :-)
De bedoeling was dat ik dinsdag na werk richting telefoonwinkel zou gaan om de tarieven voor april op te vragen. Elke maand geven de telefoonwinkels een reclamefolder uit en omdat ik de folder van maart had, kan het geen kwaad om voordat je een abonnement afsluit te kijken of er iets gewijzigd is. Donderdag zou ik dan met een Spaanssprekende collega richting telefoonwinkel en alles in orde maken.
De merkwinkel had nog geen folder maar de algemene telefoonwinkel had die wel. De meneer die mij de folder gaf stond erop dat hij mij hielp, ondanks het feit dat hij geen Engels sprak en ik geen Spaans. Het kwam erop neer dat het goedkope internet alleen mogelijk was via een abonnement van 24 maanden (maar dan wel bij een provider die bekend staat als leverancier van bijna probleemloos internet) of voor € 11,00 per maand meer een abonnement dat per maand op te zeggen is met minder betrouwbaar internet. Op mijn andere vragen kreeg ik ook een begrijpbaar antwoord dus ik was best trots op mijzelf dat ik het zonder hulp voor elkaar had gekregen.
Na lang nadenken toch gekozen voor een abonnement van 24 maanden met de zekerheid van een goede verbinding. Ik blijf hier in ieder geval een jaar en Man heeft aangegeven dat hij 2 jaar voor zichzelf nodig denkt te hebben. Mocht het uitdraaien op een afkoopsom dan zie ik dat dan wel weer.
Na afloop van mijn werk vertrok ik woensdag terug naar de winkel. Dezelfde meneer was aan het werk en die heeft mij weer geholpen. Het afsluiten van het contract bleek toch wat ingewikkelder dan gedacht en toen had ik toch graag de hulp van een collega gehad. Na anderhalf uur was ik een hoop geld armer, een smartphone en een router rijker en heb ik ruim 60x mijn handtekening moeten zetten. Levertijd van internet: ongeveer 1 week.
Donderdag ben ik druk aan het werk en gaat mijn smartphone. De enige die mijn nummer weet is mijn provider en die spreekt vast geen Engels waarop ik mijn telefoon in de handen van de eerste de beste Spaanssprekende collega druk. Gelukkig weet zij ook hoe zij het gesprek aan moet nemen (ik moet kennelijk schuiven in plaats van drukken).Er is een monteur aan de telefoon. Hij staat bij het appartement en wil de vaste lijn installeren. Waar ik uithang?
Of ik heb woensdag in de winkel iets gemist of ik heb iets anders gemist, maar ik wist van niks.
Na overleg op het werk halsoverkop richting appartement gerend om de monteur binnen te laten.
Wat testen en heen en weer lopen later een vraag: heb ik de sleutel van de kasten beneden? Want daar moet hij bij. Nee, die heb ik niet, wel het nummer van de huisbaas. Monteur belt. Je moet bij nummer 1o A zijn. Die is niet thuis. Weer bellen. Zonder sleutel geen telefoon. Nieuwe afspraak: vrijdag 09.00 uur.
Vrijdag 09.09 uur: intercom en monteur. Of ik al de sleutel heb? Nee. Aanbellen bij nummer 1o A. Geen gehoor. Weer bellen met de huisbaas. De sleutel is onderweg, 10 min geduld. Er komt iemand met de sleutel van de meterkast en 10 min later is de aansluiting een feit. Ik kon op dat moment niet testen of internet werkte want ik moest richting werk.
Nadat ik terug kwam van breigroepje, direct de snoeren uitgepakt en aangesloten en JA!!! het werkt.
Geen idee wat mij dit, naast de aanschaf van een simlockvrije telefoon, nog aan extra aansluitkosten gaat kosten maar ik ben blij dat alles werkt. Ik heb weer internet, ik heb een Spaanse mobiele telefoon en een Spaanse vaste telefoon. En dat in iets meer dan een dag waar ik in Nederland meer dan 3 weken moest wachten.
De merkwinkel had nog geen folder maar de algemene telefoonwinkel had die wel. De meneer die mij de folder gaf stond erop dat hij mij hielp, ondanks het feit dat hij geen Engels sprak en ik geen Spaans. Het kwam erop neer dat het goedkope internet alleen mogelijk was via een abonnement van 24 maanden (maar dan wel bij een provider die bekend staat als leverancier van bijna probleemloos internet) of voor € 11,00 per maand meer een abonnement dat per maand op te zeggen is met minder betrouwbaar internet. Op mijn andere vragen kreeg ik ook een begrijpbaar antwoord dus ik was best trots op mijzelf dat ik het zonder hulp voor elkaar had gekregen.
Na lang nadenken toch gekozen voor een abonnement van 24 maanden met de zekerheid van een goede verbinding. Ik blijf hier in ieder geval een jaar en Man heeft aangegeven dat hij 2 jaar voor zichzelf nodig denkt te hebben. Mocht het uitdraaien op een afkoopsom dan zie ik dat dan wel weer.
Na afloop van mijn werk vertrok ik woensdag terug naar de winkel. Dezelfde meneer was aan het werk en die heeft mij weer geholpen. Het afsluiten van het contract bleek toch wat ingewikkelder dan gedacht en toen had ik toch graag de hulp van een collega gehad. Na anderhalf uur was ik een hoop geld armer, een smartphone en een router rijker en heb ik ruim 60x mijn handtekening moeten zetten. Levertijd van internet: ongeveer 1 week.
Donderdag ben ik druk aan het werk en gaat mijn smartphone. De enige die mijn nummer weet is mijn provider en die spreekt vast geen Engels waarop ik mijn telefoon in de handen van de eerste de beste Spaanssprekende collega druk. Gelukkig weet zij ook hoe zij het gesprek aan moet nemen (ik moet kennelijk schuiven in plaats van drukken).Er is een monteur aan de telefoon. Hij staat bij het appartement en wil de vaste lijn installeren. Waar ik uithang?
Of ik heb woensdag in de winkel iets gemist of ik heb iets anders gemist, maar ik wist van niks.
Na overleg op het werk halsoverkop richting appartement gerend om de monteur binnen te laten.
Wat testen en heen en weer lopen later een vraag: heb ik de sleutel van de kasten beneden? Want daar moet hij bij. Nee, die heb ik niet, wel het nummer van de huisbaas. Monteur belt. Je moet bij nummer 1o A zijn. Die is niet thuis. Weer bellen. Zonder sleutel geen telefoon. Nieuwe afspraak: vrijdag 09.00 uur.
Vrijdag 09.09 uur: intercom en monteur. Of ik al de sleutel heb? Nee. Aanbellen bij nummer 1o A. Geen gehoor. Weer bellen met de huisbaas. De sleutel is onderweg, 10 min geduld. Er komt iemand met de sleutel van de meterkast en 10 min later is de aansluiting een feit. Ik kon op dat moment niet testen of internet werkte want ik moest richting werk.
Nadat ik terug kwam van breigroepje, direct de snoeren uitgepakt en aangesloten en JA!!! het werkt.
Geen idee wat mij dit, naast de aanschaf van een simlockvrije telefoon, nog aan extra aansluitkosten gaat kosten maar ik ben blij dat alles werkt. Ik heb weer internet, ik heb een Spaanse mobiele telefoon en een Spaanse vaste telefoon. En dat in iets meer dan een dag waar ik in Nederland meer dan 3 weken moest wachten.
Abonneren op:
Posts (Atom)