Zelfcensuur

Ergens eind 2010 ben ik met mijn eerste blog begonnen. Ik zat thuis zonder werk, wist nog niet dat ik ernstig ziek was maar wel dat er iets moest gebeuren. Dus mijn eerste blog begon met een soort van regelmatige to do-list. Of er mensen zouden zijn die dit zouden lezen maakte niet uit. Ik had het openbaar gemaakt en was van mening dat ik verantwoording af zou moeten leggen als ik niet deed wat ik had gezegd. Langzaam aan veranderde dat in een blog waar ik mijn overdenkingen, twijfels en gedachten probeerde te verwoorden. Hier en daar iets van een alledaagse vertelling maar vooral over wat mij bezig hield, gedachten die in mijn hoofd opkwamen, soms een gedicht. Ik vaarde daar wel bij, een plek waar ik, zonder rekening te houden met anderen, kon zeggen wat ik wilde en dacht. Soms met kritiek als antwoord, soms met steun.

Mijn leven ging verder en na zo'n 3 jaar was mijn leven dermate gewijzigd dat mijn eerste blog niet meer voldeed. Ik ging steeds minder schrijven en toen het moment kwam dat ik het huis waar ik met Man woonde ging verlaten, besloot ik een nieuw blog te beginnen. Ik begin opnieuw, iets wat nog steeds (of misschien nu wel meer dan ooit) op mijn situatie van toepassing is. Nog steeds was mijn blog alleen van mijzelf. Vrienden en familie wisten dat ik een blog had maar niet hoe ze het konden vinden. 

Vervolgens vertrok ik halsoverkop naar Spanje. Ik zit niet op de sociale netwerken en om nu alles meerdere keren te moeten vertellen was ook iets, dus heb ik mijn blog vrijgegeven zodat mijn familie en vrienden op de hoogte konden blijven van alles wat ik hier aan het uitvreten ben. Dat ging redelijk goed totdat ik ergens in april-mei vorig jaar mij even flink liet gaan over de situatie tussen Man en mij. De reacties op mijn blog waren zoals ik gewend was. Privé werd ik echter overspoelt met emails van familie en vrienden die in paniek waren en/of het niet hadden gesnapt. Daarna ben ik een behoorlijke tijd bezig geweest uit te leggen hoe het zat (zowel op mijn blog) als privé.
Het is niet zo dat ik de reactie van mijn familie en vrienden niet snap. Tegen de tijd dat ik mijn mond open doe richting hun heb ik, via mijn blog en/of via Coach, de meest rauwe randjes van mijn emoties en gedachten al bijgevijld. Dan ben ik alweer halverwege het proces.

Nu de situatie weer aan het veranderen is en ik na moet denken (misschien is beter: mag na gaan denken) over hoe nu verder met alle emoties die daarbij betrokken zijn, merk ik dat ik aan zelfcensuur doe. Er zijn een hoop dingen in mijn hoofd die eruit willen, waarvan ik ook weet dat ik mij daardoor stukken beter ga voelen als ik die hier op mijn blog er uit knal. Ik zit alleen niet te wachten op eenzelfde soort reactie als vorig jaar dat iedereen die om mij geeft in de stress schiet als ik mij hier even laat gaan. Aan de andere kant wil ik ook niet dat mijn familie en vrienden zich beperkt voelen in hun reacties naar mij toe.Ik kan mij indenken dat ze schrikken van mijn eerste rauwe emoties en reacties terwijl ik weet dat het daarna altijd weer afzwakt.

Door deze zelfcensuur is mijn blog ook niet meer iets wat bij mij past. Het zijn meer huis-tuin-keuken verhaaltjes, al dan niet met een kleine overdenking, over de kapper die kans heeft gezien mijn haar zo scheef te knippen dat links 2 cm langer is dan rechts, over dat je hier volledige varkens in de soep tegenkomt en over een tandarts die met een lampje in je mond schijnt en dan zegt dat alles in orde is. Natuurlijk leuk om te vermelden maar dat is niet waar het voor mij in het leven om draait. 

Dus nu zit ik in een soort spagaat en weet ik niet wat het beste is. Dit blog laten voor wat het is, een update voor iedereen die wil weten hoe het met mij hier in Spanje gaat en een nieuw blog beginnen voor mijn overdenkingen of proberen mijn zelfcensuur op te heffen en mijn blog op de oude voet voort te zetten met alle emoties, gedachten en overdenkingen die daarbij komen kijken.