Even slikken

Ik weet niet of ik daarin de enige ben, maar ik heb de neiging hardop tegen mijzelf te praten en dan hoor ik mijzelf dingen zeggen die een lichtje doen opgaan. Overigens niet altijd even leuk en aangenaam maar wel altijd nuttig. Dit kan ook in schrijvende vorm gebeuren.

In het kader van mijn zoektocht: ik ben bijna 50 en wat moet ik nu verder met mijn leven, kwam ik bij opleidingen terecht voor vertaler. Ik heb de discussies gelezen over schriftelijk of via zaterdagen en online via een gewone school en het is een mogelijkheid die ik serieus wil overwegen. Iets van eerlijke feedback is daarbij geen overbodige luxe dus een appje naar Coach gestuurd, wetend dat hij mij onomwonden zal zeggen waar het op staat. 
Hij is van mening dat uiteindelijk de taalcomputers het over zullen nemen maar dat voor de eerste 10 jaar mensen nog wel beter zullen zijn en hij denkt dat het geschikt werk voor mij is onder de voorwaarde dat ik daarnaast voldoende contact heb met interessante mensen. Die conclusies had ik ook al getrokken maar bevestiging is altijd leuk.

Daarnaast kwam Coach met de vraag hoe het stond met de plannen voor internationaal troubleshooter. In een ver verleden is dat idee ooit eens in mijn hoofd opgekomen tijdens een van onze vele gesprekken. Ik spreek mijn talen redelijk, ik heb inmiddels redelijk wat werkervaring op divers gebied, dus ik zou het niet erg vinden om gebeld te worden om ergens in de wereld een probleem op te lossen en vervolgens weer terug te keren naar Man totdat er ergens anders weer een acuut probleem opgelost moet worden. Bij het schrijven en versturen van mijn antwoord aan Coach werden mij een paar dingen duidelijk.

Ik heb een tijdje terug geschreven dat ik boos op Man ben. Op dat moment ging ik ervan uit dat dat was omdat hij in mijn ogen niet zijn best heeft gedaan om onze relatie een kans te geven. En ja, dat vind ik nog steeds. Maar ik realiseerde mij gisteren ineens dat ik ook boos op hem ben omdat mijn tijd van freewheelen nu echt voorbij is. Ik heb in de 16 jaar dat onze relatie in totaal geduurd heeft kunnen doen en laten waar ik zin in had. En zoals uit bovenstaande blijkt, was Man met zijn stabiliteit een voorwaarde om over de wereld te crossen omdat er dan altijd een plek zou zijn waar ik naar terug kan keren. En ook voor veel later wist ik dat ik mij niet al teveel zorgen hoefde te maken omdat Man er altijd wel zou zijn. Met twee inkomens zou ik ook kunnen sparen en zou er voldoende geld zijn om samen van ons pensioen te genieten. Oké, ik besef dat dit niet geheel lijkt op de slogan "een slimme meid is op haar toekomst voorbereid". En gezien de toekomstige financiële puinhoop die mij te wachten staat, had ik daar misschien meer aan moeten denken.

Daarnaast ben ik gevoelsmatig niet in staat mijn cv en carrière met realistische ogen te bekijken. Als ik met mijn verstand naar mijn cv kijk dan zie ik iets wat alle kanten opschiet wat voor een groot deel verklaarbaar is door energiegebrek, naar zo later bleek, doordat mijn lichaam langzaamaan bezig was om dood te gaan. Het leven is echt niet leuk als je alleen maar in staat bent om te werken, thuis te komen, wat te eten en daarna je bed in te kruipen omdat je te moe bent om verder nog iets te kunnen. In die tijd, niet wetend wat er aan de hand was en artsen die mij niet serieus namen, werd al snel gezegd dat het dan wel aan mijn werk zou liggen dus dat ik misschien beter iets anders zou kunnen zoeken. Zoeken naar ander werk kon (kan?) ik niet combineren met werken dus dan was al snel de beslissing genomen om mijn werk op te zeggen om vervolgens op zoek te gaan naar iets wat beter bij mij zou passen. Verstandelijk weet ik dat het niet aan mij heeft gelegen maar aan mijn ziekte.

Gevoelsmatig ligt dat heel anders. Als ik met mijn gevoel naar mijn cv kijk dan voelt het als een grote trial en error wat voor mij het gevoel vergroot dat ik gefaald heb. Op een paar uitzonderingen na, nergens langer gewerkt dan 2 jaar, een poging tot zelfstandige die op niks is uitgelopen en dan nu weer compleet iets anders in Spanje in weer een heel ander vakgebied. Dit alles maakt het moeilijk om te geloven dat ik geschikt zou zijn en voldoende ervaring zou hebben om als internationaal troubleshooter aan de slag te kunnen. Coach is ervan overtuigd dat ik daar uitermate geschikt voor zou zijn maar zelf kan ik het niet geloven.

Ik moet toegeven dat ik het nog steeds wel blij van het idee wordt en misschien dat het er ooit nog eens van zal komen. Maar voor nu zie ik dat nog niet zo 1,2,3 gebeuren, laat staan dat ik een idee heb hoe ik dat voor elkaar zou kunnen krijgen. Dus voor voorlopig kies ik voor beide benen op de grond en probeer ik uit te zoeken wat er aan praktische mogelijkheden beschikbaar is. Op dit moment maakt de vertaalopleiding de meeste kans en van alle opties voelt die het meest goed.