Misschien tegen beter weten in, heb ik toch steeds hoop gehad dat Man en ik er samen uit zouden komen en er, op wat voor manier dan ook, iets van een toekomst samen zou zijn. Dus een tijdelijk uitstapje naar Spanje om in ieder geval mijn eigen geld te verdienen was op zich niet zo erg. Inmiddels is de scheiding in gang gezet en komt de realiteit toch wel een beetje hard binnen: ik ben in mijn eentje, bijna 50 en mag (moet?) mij bezig houden met hoe en waar ik mijn leven vanaf nu in wil richten.
Tot op heden was pensioen en stoppen met werken iets voor in een verre toekomst en kon ik mij moeilijk inleven in een vriendin die zich wel zorgen maakte over voldoende inkomen voor later. Misschien dat het kwam door het financiële overzicht wat ik heb gemaakt, maar de paniek over hoe en wat als ik 67 (of is het inmiddels 68?) ben, heeft hier toegeslagen. Omdat ik nu in het buitenland woon en werk, word ik gekort op mijn AOW en een aanvullend pensioen is niet voorhanden. Op dit moment zou mijn AOW aangevuld worden tot bijstandsniveau als ik daaronder zou zakken maar of dat over 20 jaar nog zo is, durf ik niet te zeggen. Het zal in ieder geval niet veel zijn en misschien is iets wat ik tegen die tijd kan doen om wat bij te verdienen geen gek idee. Of ik moet gaan wonen in een land waar het leven minder duur is dan in Nederland (ervan uitgaande dat AOW nog steeds wordt uitgekeerd, ook al woon je niet in Nederland).
Is angst voor je financiële bestaan in de toekomst een goede raadgever voor het nemen van beslissingen? Het lijkt mij in ieder geval niet verkeerd om iets verder te kijken dan nu.
Nu, is Spanje en een baan die ik nog wel een paar jaar vol kan houden (tenminste dat is wat ik nu denk en hoop).
Nu, is een cv wat, zeker door mijn vertrek naar Spanje, er niet beter op is geworden. Ik denk niet dat ik veel kans zal hebben op een baan in Nederland met een cv wat alle kanten uitschiet en mijn leeftijd. Mijn enige kans op werk in Nederland is iets opzetten als ZZP-er.
Nu, is weten dat er over iets minder dan 2 jaar een behoorlijke hoeveelheid spaargeld vrijkomt.
Nu, is weten dat Nederland niet mijn thuis is maar Spanje dat voor nu ook niet zal zijn.
Daarnaast zijn er nog wat vage plannen, zoals een tijd over de wereld te trekken om (betaald of onbetaald) werk te doen, mijzelf om te scholen tot lerares Engels als tweede taal (en als ik mijn diploma B2 voor Spaans heb) Spaans als tweede taal, het halen van mijn diploma kleermaker via een internationaal gebruikte tekenmethode. Op dit moment zie ik echter nog niet hoe dat mij kan helpen om ook na mijn 68-ste iets van een aanvullend inkomen te verdienen. En met mijn leeftijd van 48 voelt het alsof ik nog 1 kans heb om het anders te doen.
Grote zorgen, ik snap je wel. Het kan je enorm naar je keel vliegen. Je hebt echter wel recht, op een deel van het pensioen van je (ex)man. Dat zal naar rato van het aantal jaar dat jullie getrouwd waren, ook aan jou toebehoren, als je daar samen mee instemt binnen 2 jaar nadat de scheiding is uitgesproken. Mss dat dat je wat lucht geeft.
BeantwoordenVerwijderendat was precies ook mijn gedachte en als hij overleden zou zijn een nabestaande pensioen. Laat het niet als een molensteen om je nek hangen. Als je ouder ben ga je ook minder shoppen dus het beetje geld dat je dan heb gaat dan sowieso naar nuttige dingen. Cisca Servie
BeantwoordenVerwijderenals je ouder wordt kun je ook meer gaan mankeren, de zorg wordt duurder, je moet steeds meer zelf betalen, eigen risico zal ook niet minder worden maar meer, voor shoppen blijft echt niet veel over
BeantwoordenVerwijderenen ook al leef je zo gezond mogelijk, er kan toch altijd iets gebeuren waar je zelf niets aan kunt doen, maar erg ingrijpend is (en geld kost)
Berber