Mijn eerste katholieke mis

Dank jullie wel voor de reacties op mijn vorige berichtje. 
Op dit moment is het plan als volgt: ik begin, naast dit blog, een nieuw blog. Dat nieuwe blog is openbaar voor iedereen en (als dat mogelijk is) plaats ik dat blog ook in de lijst met blogs die ik volg zodat iedereen die dat wil het kan vinden. Dat nieuwe blog zal zijn voor mijn overdenkingen en emoties. Familie en vrienden kunnen het lezen als ze denken dat ze sterk genoeg zijn om daar tegen te kunnen. Normale reacties van hun kant zijn toegestaan maar als ze daardoor in de stress raken of zich overdreven zorgen gaan maken dan is dat niet mijn verantwoordelijkheid. Hadden ze maar niet mijn andere blog moeten lezen en moeten wachten totdat de meer uitgekristalliseerde vorm hier verschijnt ;-).

Op de stress in mijn leven iets te verminderen, had ik besloten om het concert van 4 juni niet mee te zingen. Ik kreeg het niet voor elkaar om 12 nummers in mijn hoofd te stampen, dat wil zeggen de muziek wel maar de bijbehorende tekst leverde problemen op. De bruiloft van aankomende zaterdag wil ik niet afzeggen maar ook daarvoor moet weer behoorlijk wat stampwerk voor verricht worden. Hoewel ik over het algemeen er geen voorstander van ben, hou ik de playback-optie deze keer open.
De bruiloft zal mijn tweede katholieke mis zijn. Gelukkig zal ik deze keer meer steun hebben van bekenden dan tijdens de begrafenismis in mei. Het is toch handig dat je op tijd weet wanneer je moet zitten, staan of moet knielen. En heel grappig, wanneer je elkaar moet groeten en omhelzen.

Het heeft zijn voordelen als je hele leven via de structuur van de kerk verloopt. Hoewel er in Spanje inmiddels alternatieven aan het ontstaan zijn, is de kerk de basis van het dagelijks leven. Dat heeft als gevolg dat voor elke gebeurtenis in het leven, de kerk een antwoord heeft. Ik kan me indenken dat dit soort rituelen houvast bieden in tijden van overlijden, trouwen en dergelijke. Terwijl je heel erg verdrietig bent, weet je precies wat je te wachten staat. De hele begrafenis-mis stond in het teken van de viering van de overgang naar het eeuwige leven en de aanbeveling van de overledene bij God. In de hele mis was niets persoonlijks te ontdekken. Ik ben er nog steeds niet achter of de familie enige inspraak heeft in de keuze van de liturgie.

Het contrast met Nederland is dan ook erg groot. In Nederland herdenken (eventueel vieren) we het leven wat geweest is met alle mooie en minder mooie herinneringen. Zelfs de protestantse kerk is daar in meegegaan. De rituelen, opgelegd door de kerk, zijn voor het merendeel van de mensen weggevallen. De familie vult zelf in hoe de begrafenis of crematie ingevuld gaat worden. Gevolg van deze manier van herdenken is wel dat er niet zo heel veel structuren meer zijn. Wil je een half uur muziek draaien, geen probleem. Wil je alles er in 5 minuten doorheen jagen, geen probleem. De keuze is aan de familie en zoveel keuzevrijheid levert ook stress op in een periode dat je al verdrietig bent en ook heel veel andere dingen aan je hoofd hebt.

In Spanje is het gebruikelijk dat de begrafenis (of crematie, ook mogelijk) binnen een dag gedaan wordt. Als je zondagavond voor 0.00 uur overlijdt dan is de begrafenis maandag. Geen discussie over mogelijk. Mijn Engelse collega is van mening dat Spanje het beste land is om met een moord weg te komen omdat binnen een dag alle bewijzen, zeker in het geval van een crematie, verdwenen zijn. Van een andere collega hoorde ik dat de dokter, als vriend van de familie, de overlijdensakte opzettelijk verkeerd heeft ingevuld. Haar opa overleed maandagmorgen 0.45 dus de begrafenis zou dinsdag zijn. Uiteindelijk is het tijdstip van overlijden vastgesteld op 22.30 zodat hij maandag begraven kon worden.

Ik blijf mij voorlopig nog wel even verbazen over hoe zaken hier geregeld zijn.