Het is nu zondagmorgen 07.30 uur en ik zit met mijn ontbijt achter de computer (publicatie is iets later dan 07.30). Ik heb er al een half uur wandeltraining op zitten. Ik had verwacht dat ik mij nu heel super zou voelen maar dat valt een beetje tegen. Misschien moet ik nog even geduld hebben of ik moet misschien wat minder mensen met een blog geloven ;-).
Sinds ik naar Spanje ben vertrokken is het onderhouden van mijn sociale contacten er niet op vooruit gegaan en hetzelfde geldt voor het bijlezen op blogs. Gisteren had ik tijd en energie om door wat blogs te kijken en ik kwam daar de term helweek tegen en verslagen van mensen die het hadden gedaan omdat het kennelijk onlangs nationale helweek geweest. Als je meer wilt weten kun je gewoon op helweek zoeken, dan word je vanzelf overspoeld met informatie.
Een onderdeel van de helweek is dat je elke dag om 05.00 uur opstaat en om 22.00 uur gaat slapen en dat stukje heeft mij aan het denken gezet. Ik zal eerlijk toegeven dat ik behoorlijk moe ben dus om uit mijzelf om 05.00 de wekker te zetten gaat mij wat te ver, ik heb mijn slaap nodig. Maar ik ben wel vaak uit mijzelf ergens tussen 05.00 en 06.00 wakker en in plaats van nog een uur of wat te liggen draaien in mijn bed waardoor ik mij niet beter ga voelen, klinkt het niet verkeerd om dan gewoon op te staan en de extra tijd voor iets leuks en/of nuttigs te gebruiken.
Daarnaast is het de bedoeling dat je tijdens de helweek elke dag een uur sport en dan het liefste 's morgensvroeg. Op dit moment is de enige aangename temperatuur hier alleen maar in de morgen te vinden, dus een uur (of in mijn geval ongeveer een half uur) sporten terwijl de temperatuur nog ver beneden de 30C ligt klinkt ook niet als een raar idee. Zelfs als ik niet zou sporten is het handig om de periode van de dag met de meest aangename temperatuur ten volle te benutten. Daarnaast hadden veel bloggers het over het zeer aangename gevoel dat ze hadden nadat ze 's morgens direct aan het sporten waren gegaan voordat de dag begon.
Vanmorgen werd ik wakker om naar de wc te gaan en zag ik op de wekker dat het precies 06.00 uur was. Ik voelde me voor geen meter wakker dus kroop mijn bed weer in om vervolgens toch niet meer in slaap te vallen. Dus stond ik heel dapper op, trok mijn trainingskleding aan, at een beetje yoghurt en stapte de deur uit voor mijn eerste wandeltraining sinds tijden in combinatie met de Chi Walking techniek.
En nu zit ik dus achter de computer en had ik verwacht dat ik mij heel super zou voelen en trots dat ik mijzelf uit mijn bed heb gesleurd om mijn tijd nuttiger te besteden dan liggen draaien en woelen. Dat valt in de praktijk dus een beetje tegen. Misschien dat ik mij na een douche beter voel.
Mijn voornemen is om dit een maand vol te houden. Elke keer als ik voor de wekker wakker ben, sta ik op om en doe wandeltraining of andere nuttige dingen om de meest gunstige temperatuur ten volle te benutten. Het zal mij benieuwen of ik dit vol kan houden.
zondag 28 juni 2015
zaterdag 27 juni 2015
Oh ja, Spanje
Natuurlijk ben ik mij ervan bewust dat ik niet in Nederland woon maar in Spanje en dat ze daar een andere taal spreken maar na meer dan een jaar Spaans om mij heen te horen en een poging te doen om het Spaans echt onder de knie te krijgen dringt het taalverschil niet altijd meer tot mij door.
Mijn Spaans is inmiddels voldoende om kleine gesprekken op het koor te voeren, een tijdschrift of instructies te lezen, aan artsen duidelijk te maken wat de bedoeling is en als er normaal Spaans wordt gesproken (dus niet in het dialect van hier waar alle s-en verdwijnen) tussen 2 mensen dan kan ik ook in grote lijnen wel volgen waar het over gaat. Alle tijden die je met een werkwoord kan maken heb ik, qua vervoegen, nu gehad. Blijft over het snappen wanneer welke vervoeging gebruikt moet worden. Mijn lerares schat in dat ik daar zo'n 3 maanden over ga doen. Dan is in ieder geval aan mijn gebruik van werkwoorden niet meer duidelijk dat ik niet van hier ben.
Sommige dingen zijn voor mij in het Spaans toch nog iets te ingewikkeld. Zo laat ik nog steeds een collega bellen als er een afspraak met iemand moet worden gemaakt wat soms nogal hilarisch is. Toen een collega belde om een afspraak met de podologo te maken raakte de assistente volledig in paniek toen ze hoorde dat mijn collega niet mee kwam naar de afspraak. Ze bleef sceptisch of dat wel goed zou komen totdat ik ter plekke verscheen en mij in het Spaans inderdaad redelijk verstaanbaar kon maken.
Nu de stress van het studeren voor het examen weg is omdat ik voor voorlopig niet voor een examen studeer, probeert mijn lerares mijn schrijfvaardigheid in het Spaans te stimuleren door middel van opdrachten die niet alleen mijn Spaans verbeteren maar ook een beroep doen op mijn verbeelding en schrijfstijl. Ze geeft mij voorbeelden van Spaanse schrijvers en dan mag ik het verhaal afmaken naar eigen keuze of een soort gelijk verhaal maken. In tegenstelling tot de eerdere schrijfopdrachten geeft dit geen stress maar vermaak ik mij met 3 dagen nadenken over een verhaal.
Maar heel af en toe gaat het mis omdat ik mij er niet altijd heel bewust van ben dat ik in Spanje ben. Brei- en haakpatronen haal ik van het internet af omdat ik mij heel goed realiseer dat ik geen idee heb wat vaste, stokje, averecht en omslag in het Spaans is. Ik kan redelijk ingewikkelde patronen aan maar dan wel graag in het Nederlands.
Woensdag had ik een vrije dag en ging op zoek naar wat kleding (uitverkoop en als Nederlandse heb ik maat XL, dus kans van slagen) en besloot uiteindelijk dat ik beter zelf zou kunnen maken. Ik richting het warenhuis omdat ik wist dat ze daar patroonbladen verkopen. Thuis gekomen op zoek naar een patroon wat ik zou kunnen maken van de lap stof die ik nog had liggen. En dat was het moment dat tot mij doordrong dat ik een probleem had. Net zomin als ik brei- en haaktermen in het Spaans ken, weet ik dus ook geen enkele naaiterm in het Spaans. En een tijdschrift in Spanje is in het Spaans. Nu heb ik best veel naaiervaring dus ik kom een heel eind maar er zijn dingen die ik toch niet helemaal snap.
En zeker als je moet weten of je wel of niet ergens een naad bij aan moet knippen is het toch handig als je begrijpt wat er staat.
Op dat soort momenten realiseer ik mij weer even heel goed dat ik niet meer in Nederland ben waar dit soort dingen vanzelf gaan.
Mijn Spaans is inmiddels voldoende om kleine gesprekken op het koor te voeren, een tijdschrift of instructies te lezen, aan artsen duidelijk te maken wat de bedoeling is en als er normaal Spaans wordt gesproken (dus niet in het dialect van hier waar alle s-en verdwijnen) tussen 2 mensen dan kan ik ook in grote lijnen wel volgen waar het over gaat. Alle tijden die je met een werkwoord kan maken heb ik, qua vervoegen, nu gehad. Blijft over het snappen wanneer welke vervoeging gebruikt moet worden. Mijn lerares schat in dat ik daar zo'n 3 maanden over ga doen. Dan is in ieder geval aan mijn gebruik van werkwoorden niet meer duidelijk dat ik niet van hier ben.
Sommige dingen zijn voor mij in het Spaans toch nog iets te ingewikkeld. Zo laat ik nog steeds een collega bellen als er een afspraak met iemand moet worden gemaakt wat soms nogal hilarisch is. Toen een collega belde om een afspraak met de podologo te maken raakte de assistente volledig in paniek toen ze hoorde dat mijn collega niet mee kwam naar de afspraak. Ze bleef sceptisch of dat wel goed zou komen totdat ik ter plekke verscheen en mij in het Spaans inderdaad redelijk verstaanbaar kon maken.
Nu de stress van het studeren voor het examen weg is omdat ik voor voorlopig niet voor een examen studeer, probeert mijn lerares mijn schrijfvaardigheid in het Spaans te stimuleren door middel van opdrachten die niet alleen mijn Spaans verbeteren maar ook een beroep doen op mijn verbeelding en schrijfstijl. Ze geeft mij voorbeelden van Spaanse schrijvers en dan mag ik het verhaal afmaken naar eigen keuze of een soort gelijk verhaal maken. In tegenstelling tot de eerdere schrijfopdrachten geeft dit geen stress maar vermaak ik mij met 3 dagen nadenken over een verhaal.
Maar heel af en toe gaat het mis omdat ik mij er niet altijd heel bewust van ben dat ik in Spanje ben. Brei- en haakpatronen haal ik van het internet af omdat ik mij heel goed realiseer dat ik geen idee heb wat vaste, stokje, averecht en omslag in het Spaans is. Ik kan redelijk ingewikkelde patronen aan maar dan wel graag in het Nederlands.
Woensdag had ik een vrije dag en ging op zoek naar wat kleding (uitverkoop en als Nederlandse heb ik maat XL, dus kans van slagen) en besloot uiteindelijk dat ik beter zelf zou kunnen maken. Ik richting het warenhuis omdat ik wist dat ze daar patroonbladen verkopen. Thuis gekomen op zoek naar een patroon wat ik zou kunnen maken van de lap stof die ik nog had liggen. En dat was het moment dat tot mij doordrong dat ik een probleem had. Net zomin als ik brei- en haaktermen in het Spaans ken, weet ik dus ook geen enkele naaiterm in het Spaans. En een tijdschrift in Spanje is in het Spaans. Nu heb ik best veel naaiervaring dus ik kom een heel eind maar er zijn dingen die ik toch niet helemaal snap.
En zeker als je moet weten of je wel of niet ergens een naad bij aan moet knippen is het toch handig als je begrijpt wat er staat.
Op dat soort momenten realiseer ik mij weer even heel goed dat ik niet meer in Nederland ben waar dit soort dingen vanzelf gaan.
zaterdag 20 juni 2015
Rust
Met dank aan mijn broer was het uiteindelijk niet moeilijk een beslissing te nemen. Hij gaf het advies om te kiezen voor de leukste werkomgeving. Dat was een heel goed en nuttig advies. Mijn huidige team is gewoon het leukste team in het hele bedrijf dus als ik mij toch ga vervelen, dan maar in het leukste team dat er is. Daarnaast ben ik nog steeds aan het nadenken over een aanvullende opleiding. Als het niet lukt om in mijn team aanvullend werk te vinden, kan ik misschien wel onderhandelen of ik de tijd waarin er geen werk is mag gebruiken om mijn studie te doen.
Het was even een hectische periode waarin dingen op scherp werden gezet en duidelijk werden. Nu ik besloten heb om voor nu in mijn team te blijven is er weer rust gekomen. Ik moet nog wel melden aan de andere teamcoördinator dat ik niet ga solliciteren en dan is dit achter de rug. Met de rust is ook een ruimte gekomen om beter na te denken over hoe nu verder. Mijn hoofd is meer helder nu de druk eraf is. Er is ook meer vertrouwen dat uiteindelijk het juiste wel op mijn pad zal komen. Nu is het alleen nog afwachten of ik het geduld kan hebben om daarop te wachten ;-).
Voordat de hitte van de zomer echt toe gaat slaan (het was de laatste tijd een beetje raar weer, of te warm voor de tijd van het jaar of juist veel te koud), ga ik mij bezig houden met een paar noodzakelijke gezondheid-dingen.
In 2013 ben ik een kies kwijtgeraakt en de afspraken in maart 2014 met mijn tandarts om daar iets aan te doen gingen niet door omdat ik richting Spanje vertrok. Als alles gaat zoals gepland, heb ik op 30 juni de afspraak om de schroef te plaatsen voor een implantaat. Vervolgens 3 maanden wachten en dan richting tandarts om de kroon erop te zetten. Ik zal blij zijn als ik weer gewoon kan kauwen.
Verder gaat een collega komende week een afspraak maken met een podoloog. Kennelijk is de podoloog hier een combinatie van wat in Nederland een pedicure en podoloog is. Mijn huisarts zegt dat we moeten "retirar una uña". Ik weet nog niet precies wat de bedoeling gaat zijn maar het klinkt niet aangenaam. Wat ik er tot nu toe van maak is dat er een nagel verwijderd moet worden. Daarnaast zijn er nog een paar kleine likdoorns die ik zelf redelijk onder controle kan houden maar als ik dan toch ga en het zelf moet betalen (valt niet onder het Spaanse ziekenfonds) dan maar alles in 1x.
Nu de pijn van de hernia beduidend minder is geworden (misschien helpt de yoga dus wel), wil ik ook weer eens kijken naar mijn steunzolen. In november moest ik voor mijn steunzolen aangeven waar het pijn deed als mijn been linksom, rechtsom of dubbel gevouwen werd. Door de pijn van de hernia kon ik daar echt geen zinnig antwoord op geven. Vervolgens kreeg ik steunzolen die te klein gemaakt waren en gingen schuiven in mijn schoenen. Dus als ik toch naar een podoloog ga, dan neem ik dit ook maar mee.
De ruzie die ik met de Spaanse anti-conceptie heb, lijkt inmiddels ook beslecht te zijn. Hoewel het mij niet geheel duidelijk waarom je de anti-conceptie pil kan slikken zonder beschermd te zijn tegen zwangerschap, ben ik blij dat er in Spanje een lichte pil bestaat die mij door mijn pre-menopauze klachten heen gaat helpen. De eerste poging om een alternatief te vinden had tot gevolg dat ik 3 weken lang migraine had, waarbij het wel een tijdje duurde voordat ik de link legde tussen de pil en de migraine. Ik had nog nooit in mijn leven zo'n hoofdpijn gehad.
Het zal mij benieuwen wat ik nu weer voor avonturen ga beleven in de Spaanse gezondheidszorg.
Het was even een hectische periode waarin dingen op scherp werden gezet en duidelijk werden. Nu ik besloten heb om voor nu in mijn team te blijven is er weer rust gekomen. Ik moet nog wel melden aan de andere teamcoördinator dat ik niet ga solliciteren en dan is dit achter de rug. Met de rust is ook een ruimte gekomen om beter na te denken over hoe nu verder. Mijn hoofd is meer helder nu de druk eraf is. Er is ook meer vertrouwen dat uiteindelijk het juiste wel op mijn pad zal komen. Nu is het alleen nog afwachten of ik het geduld kan hebben om daarop te wachten ;-).
Voordat de hitte van de zomer echt toe gaat slaan (het was de laatste tijd een beetje raar weer, of te warm voor de tijd van het jaar of juist veel te koud), ga ik mij bezig houden met een paar noodzakelijke gezondheid-dingen.
In 2013 ben ik een kies kwijtgeraakt en de afspraken in maart 2014 met mijn tandarts om daar iets aan te doen gingen niet door omdat ik richting Spanje vertrok. Als alles gaat zoals gepland, heb ik op 30 juni de afspraak om de schroef te plaatsen voor een implantaat. Vervolgens 3 maanden wachten en dan richting tandarts om de kroon erop te zetten. Ik zal blij zijn als ik weer gewoon kan kauwen.
Verder gaat een collega komende week een afspraak maken met een podoloog. Kennelijk is de podoloog hier een combinatie van wat in Nederland een pedicure en podoloog is. Mijn huisarts zegt dat we moeten "retirar una uña". Ik weet nog niet precies wat de bedoeling gaat zijn maar het klinkt niet aangenaam. Wat ik er tot nu toe van maak is dat er een nagel verwijderd moet worden. Daarnaast zijn er nog een paar kleine likdoorns die ik zelf redelijk onder controle kan houden maar als ik dan toch ga en het zelf moet betalen (valt niet onder het Spaanse ziekenfonds) dan maar alles in 1x.
Nu de pijn van de hernia beduidend minder is geworden (misschien helpt de yoga dus wel), wil ik ook weer eens kijken naar mijn steunzolen. In november moest ik voor mijn steunzolen aangeven waar het pijn deed als mijn been linksom, rechtsom of dubbel gevouwen werd. Door de pijn van de hernia kon ik daar echt geen zinnig antwoord op geven. Vervolgens kreeg ik steunzolen die te klein gemaakt waren en gingen schuiven in mijn schoenen. Dus als ik toch naar een podoloog ga, dan neem ik dit ook maar mee.
De ruzie die ik met de Spaanse anti-conceptie heb, lijkt inmiddels ook beslecht te zijn. Hoewel het mij niet geheel duidelijk waarom je de anti-conceptie pil kan slikken zonder beschermd te zijn tegen zwangerschap, ben ik blij dat er in Spanje een lichte pil bestaat die mij door mijn pre-menopauze klachten heen gaat helpen. De eerste poging om een alternatief te vinden had tot gevolg dat ik 3 weken lang migraine had, waarbij het wel een tijdje duurde voordat ik de link legde tussen de pil en de migraine. Ik had nog nooit in mijn leven zo'n hoofdpijn gehad.
Het zal mij benieuwen wat ik nu weer voor avonturen ga beleven in de Spaanse gezondheidszorg.
dinsdag 16 juni 2015
Een moeilijke keuze
Vandaag had ik mijn jaarlijkse "hoe goed heb ik gefunctioneerd"-gesprek. Omdat mijn huidige teamcoördinator nog niet lang genoeg met mij heeft gewerkt was dat samen met mijn teamleider. Volgens hun heb ik ruim aan de verwachtingen voldaan en krijg ik het predicaat "exceed expectations". Dat is een kwalificatie die niet veel mensen binnen het team kunnen krijgen en maakt dat ik in aanmerking kom voor een salarisverhoging als mijn werkgever besluit die uit te keren.
Vervolgens hebben we het gehad over mijn werkdruk (of toekomstig gebrek daaraan) en wat ik binnen het team als aanvullende functies/taken zou willen doen. Het kwam erop neer dat ze op zich open staan voor andere aanvullende taken voor mij maar niet eerder dan dat alle problemen voor de Nederlandse afdeling van mijn klant opgelost zijn. En ja, daar valt ook het helpen van onze quality manager onder. Ik ben er nog niet achter of dit een zoethoudend bla-bla verhaal zal zijn of niet. Het houdt in ieder geval wel in dat er op zijn vroegst in september gekeken gaat worden naar aanvullend werk terwijl ik nu al dagen heb dat ik geen idee heb wat ik nu eens zal doen.
Daarnaast heb ik maandag met de teamcoördinator van het quality team gesproken. Ik ging naar een oud team-collega met de vraag of hij iemand van dat team kende en toen bleken ze tegenover hem te zitten. Dan is een praatje snel gemaakt. Uit dat gesprek werd duidelijk dat mijn werk vooral zal bestaan uit het afluisteren van telefoongesprekken om te horen of die volgens de regels zijn gedaan en het beoordelen van cases, ook om te zien of die zijn uitgevoerd volgens de regels. Voordeel is dat ik hiervan zeker weet dat ik hier wel 8 uur per dag mee kan vullen maar dit is wel het allersaaiste gedeelte van alles wat met kwaliteit te maken heeft.
Dus ik neem de gok en blijf in mijn team. Ik ga mijn tijd vanaf nu zeer efficiënt indelen (als ik niet veel werk heb, zie ik daar normaal gesproken niet de noodzaak van in) en val elke dag mijn teamcoördinator lastig met de vraag of er iets voor mij te doen is. En dan hopen dat ze er zo gek van wordt dat er eerder iets gedaan wordt en dat het geen loze woorden zijn geweest. Of ik ga solliciteren op een baan waarvan ik in ieder geval weet dat ik mijn 8 werkuren wel gevuld krijg maar wat minder afwisseling gaat bieden dan mijn huidige functie. Met de grote kans dat ik mij over een paar maanden net zo verveel als nu alleen dan vanwege de eentonigheid van het werk.
Als ik de regel van mijn broer toepas: is het meer doen van wat je leuk vindt en minder van wat je niet leuk vindt, dan kan ik daar geen eenduidig antwoord op geven. Ja, ik vind quality leuk maar niet om de hele dag hetzelfde te doen. Natuurlijk is het in het begin nieuw en moet ik nog veel leren maar na een half jaar (of eerder) is dat niet meer aan de orde en dan is het business as usual. Is het dat waard om mijn huidige team waar ik het (afgezien van de hoeveelheid werk) naar mijn zin heb, op te geven.
Vervolgens hebben we het gehad over mijn werkdruk (of toekomstig gebrek daaraan) en wat ik binnen het team als aanvullende functies/taken zou willen doen. Het kwam erop neer dat ze op zich open staan voor andere aanvullende taken voor mij maar niet eerder dan dat alle problemen voor de Nederlandse afdeling van mijn klant opgelost zijn. En ja, daar valt ook het helpen van onze quality manager onder. Ik ben er nog niet achter of dit een zoethoudend bla-bla verhaal zal zijn of niet. Het houdt in ieder geval wel in dat er op zijn vroegst in september gekeken gaat worden naar aanvullend werk terwijl ik nu al dagen heb dat ik geen idee heb wat ik nu eens zal doen.
Daarnaast heb ik maandag met de teamcoördinator van het quality team gesproken. Ik ging naar een oud team-collega met de vraag of hij iemand van dat team kende en toen bleken ze tegenover hem te zitten. Dan is een praatje snel gemaakt. Uit dat gesprek werd duidelijk dat mijn werk vooral zal bestaan uit het afluisteren van telefoongesprekken om te horen of die volgens de regels zijn gedaan en het beoordelen van cases, ook om te zien of die zijn uitgevoerd volgens de regels. Voordeel is dat ik hiervan zeker weet dat ik hier wel 8 uur per dag mee kan vullen maar dit is wel het allersaaiste gedeelte van alles wat met kwaliteit te maken heeft.
Dus ik neem de gok en blijf in mijn team. Ik ga mijn tijd vanaf nu zeer efficiënt indelen (als ik niet veel werk heb, zie ik daar normaal gesproken niet de noodzaak van in) en val elke dag mijn teamcoördinator lastig met de vraag of er iets voor mij te doen is. En dan hopen dat ze er zo gek van wordt dat er eerder iets gedaan wordt en dat het geen loze woorden zijn geweest. Of ik ga solliciteren op een baan waarvan ik in ieder geval weet dat ik mijn 8 werkuren wel gevuld krijg maar wat minder afwisseling gaat bieden dan mijn huidige functie. Met de grote kans dat ik mij over een paar maanden net zo verveel als nu alleen dan vanwege de eentonigheid van het werk.
Als ik de regel van mijn broer toepas: is het meer doen van wat je leuk vindt en minder van wat je niet leuk vindt, dan kan ik daar geen eenduidig antwoord op geven. Ja, ik vind quality leuk maar niet om de hele dag hetzelfde te doen. Natuurlijk is het in het begin nieuw en moet ik nog veel leren maar na een half jaar (of eerder) is dat niet meer aan de orde en dan is het business as usual. Is het dat waard om mijn huidige team waar ik het (afgezien van de hoeveelheid werk) naar mijn zin heb, op te geven.
zondag 14 juni 2015
Voorlopig besluit
Na 2 dagen en nachten rond stuiteren (soms doe ik mijn blognaam eer aan) heb ik een voorlopige beslissing genomen.
Op de website van mijn werk heb ik zaterdag de vacatures gevonden en hoewel ik nu al weet dat een deel van het werk erg saai en vervelend gaat zijn, zitten er ruim voldoende leuke kanten aan. Mijn broer stuurde een email met de overweging of de vervelende kanten minder zouden zijn dan de leuke kanten en ik geloof van wel. Daarnaast gaf hij de overweging dat als ik toch nog niet weet wat ik wil doen, een interne carrière niet slecht op mijn cv zou staan, vooral niet omdat ik mij toch zorgen over mijn cv maak.
Aan de andere kant weet ik dat ik op dit moment voor het leukste team van het hele kantoor werk en dat ik toch wel opzie om te gaan werken voor het Nederlandse team (hoewel de vacature het niet zo heel duidelijk vermeldt, is die kans groot).
Dus ga ik kiezen voor "boter bij de vis". Als mijn teamleider en mijn teamcoördinatoren mij niet kwijt willen dan moeten ze dat laten zien. Er staan een hoop interessante projecten op stapel die onze hele manier van werken over de kop gaan gooien. Daarnaast is ons team uitgebreid omdat onze klant haar hele Duitse vestiging aan ons heeft overgedragen. Dat houdt in dat onze quality manager het heel erg druk gaat krijgen en wel wat hulp kan gebruiken. Daarnaast spreekt zij geen Duits en ik wel, altijd handig als je moet beoordelen of de telefoon goed wordt aangenomen. Mijn werk en werkdruk wordt steeds minder en ik heb een nieuwe uitdaging nodig. Dus mijn voorstel gaat zijn dat ik parttime een half jaar voor onze quality manager ga werken.
Ik blijf binnen mijn team, heb de kans om de Nederlandse vestiging van mijn klant klaar te maken voor overdracht aan een ander en ik word betrokken bij iets wat mij heel erg interessant lijkt.
Als mijn teamleider hier niet aan mee wil of kan werken dan pak ik pen en papier en schrijf een sollicitatiebrief en zie ik wel wat er gebeurd.
Op de website van mijn werk heb ik zaterdag de vacatures gevonden en hoewel ik nu al weet dat een deel van het werk erg saai en vervelend gaat zijn, zitten er ruim voldoende leuke kanten aan. Mijn broer stuurde een email met de overweging of de vervelende kanten minder zouden zijn dan de leuke kanten en ik geloof van wel. Daarnaast gaf hij de overweging dat als ik toch nog niet weet wat ik wil doen, een interne carrière niet slecht op mijn cv zou staan, vooral niet omdat ik mij toch zorgen over mijn cv maak.
Aan de andere kant weet ik dat ik op dit moment voor het leukste team van het hele kantoor werk en dat ik toch wel opzie om te gaan werken voor het Nederlandse team (hoewel de vacature het niet zo heel duidelijk vermeldt, is die kans groot).
Dus ga ik kiezen voor "boter bij de vis". Als mijn teamleider en mijn teamcoördinatoren mij niet kwijt willen dan moeten ze dat laten zien. Er staan een hoop interessante projecten op stapel die onze hele manier van werken over de kop gaan gooien. Daarnaast is ons team uitgebreid omdat onze klant haar hele Duitse vestiging aan ons heeft overgedragen. Dat houdt in dat onze quality manager het heel erg druk gaat krijgen en wel wat hulp kan gebruiken. Daarnaast spreekt zij geen Duits en ik wel, altijd handig als je moet beoordelen of de telefoon goed wordt aangenomen. Mijn werk en werkdruk wordt steeds minder en ik heb een nieuwe uitdaging nodig. Dus mijn voorstel gaat zijn dat ik parttime een half jaar voor onze quality manager ga werken.
Ik blijf binnen mijn team, heb de kans om de Nederlandse vestiging van mijn klant klaar te maken voor overdracht aan een ander en ik word betrokken bij iets wat mij heel erg interessant lijkt.
Als mijn teamleider hier niet aan mee wil of kan werken dan pak ik pen en papier en schrijf een sollicitatiebrief en zie ik wel wat er gebeurd.
vrijdag 12 juni 2015
Het kon nog ingewikkelder ;-)
Bij het accepteren van deze baan ben ik ervan uitgegaan dat er binnen mijn bedrijf niet echt veel mogelijkheden op ander werk zouden zijn. Ik ben aangenomen als HR/Payroll adviser en ik kan dat doen binnen mijn eigen team of ik stap over naar een soortgelijke functie binnen een ander team. Dat waren zo ongeveer wel de smaken die in mijn beleving beschikbaar waren.
Daarnaast kan ik binnen mijn team nog wat aanvullende taken op mij nemen, hoewel nemen niet goed gekozen is. Na 6 maanden binnen het team gewerkt te hebben, wordt van je verwacht dat je aanvullende taken uitvoert. Zo maak ik sinds januari deel uit van het sales compensation team wat ervoor zorgt dat alle advisers op tijd de sales bedragen voor hun landen krijgen. En sinds vorige maand ben ik samen met nog een andere collega de backup van onze quality manager.
In de meer dan een jaar dat ik hier nu werk is het nog nooit in mijn hoofd opgekomen om naar een andere functie binnen mijn bedrijf te kijken. Voor mijn gevoel heb ik de Nederlandse vestiging van mijn klant nog niet goed genoeg op de rit om het zonder problemen over te dragen. Daarnaast is mijn team, van alle teams die er zijn, zeker niet 1 van de slechtsten en zoals gezegd, ging ik ervan uit dat ik hooguit hetzelfde werk zou gaan doen maar dan voor een ander team. En dan liever binnen een team waar ik mij tot op zekere hoogte prettig voel dan in een team waarvan ik nu al weet dat ik daar niet blij ga worden. En toen kwam de email.
Als er dringende vacatures zijn dan worden alle teamleiders daarvan op de hoogte gebracht met de verplichting dat als ze iemand in hun team hebben die aan de vereisten voldoet, ze die persoon van de vacatures op de hoogte moeten brengen. Zodoende kreeg ik van mijn team coördinator een email met de mededeling dat ze heel erg verdrietig zou zijn als ik het team zou verlaten maar dat bijgevoegde vacatures wel heel erg bij mij zouden passen.
Ik kreeg deze email terwijl ik bezig was om mijn computer af te sluiten want einde werkdag en ik had geen zin om alles weer opnieuw op te starten. Dus de precieze inhoud van de functies weet ik niet precies. Een andere team coördinator legde mij bovenstaande uit.
Daarnaast heb ik van hem en van de email begrepen dat het gaat om een Duitse en/of Nederlandse functie als een soort van quality manager. Nou had ik mij van de week laten ontvallen dat ik mijn huidige werk nog een jaar zou doen en dat ik dan voor mijn klant naar het Zuid-Amerikaanse team (inderdaad aan de andere kant van de oceaan) zou willen om daar de kwaliteit van het werk te verbeteren, de taak van de quality manager. Elke klant heeft met mijn werkgever een contract afgesloten met daarin de eisen waaraan wij moeten voldoen en de quality manager is degene die ervoor moet zorgen dat die eisen ook gehaald worden. Nu ik een week als backup van onze quality manager heb gewerkt is duidelijk geworden dat dit werk mij wel ligt.
Nu moet ik besluiten of ik wel of niet ga solliciteren. Ik weet dat:
- ze mij in mijn huidige team niet kwijt willen (en mijn klant ook niet)
- dat Spanje nu (nog niet) mijn thuisland is dus dat ik over waarschijnlijk een jaar of 2 ga vertrekken
- ik mij over een paar maanden ga vervelen omdat er niet voldoende werk is om mij bezig te houden
- er binnen mijn team bepaalde projecten spelen waar ik best bij betrokken zou willen zijn om het vervelen op te vangen (maar of dat mogelijk is weet ik nog niet)
- de vacature(s) mij waarschijnlijk op het lijf geschreven zullen zijn (voor zover ik dat nu kan beoordelen)
Ik vind het echter moeilijk om te voelen of ik nu in staat ben om mijn leven nog meer overhoop te gooien. Ik ben druk bezig de scheiding te verwerken en mijn privé-leven weer op de rit te krijgen. Om de stress een beetje te verminderen heb ik afgelopen concert van het koor niet meegezongen omdat ik geen tijd had om de liederen in te studeren en heb ik besloten om niet in maart 2016 mijn B2-examen voor Spaans te gaan doen. Er valt dus wel wat voor te zeggen om mijn werk gewoon te laten voor wat het is en eerst mijzelf privé weer op de rit te krijgen. Aan de andere kant heeft Française misschien gelijk als ze zegt dat een nieuwe werkomgeving en werk wat beter bij mij past gaat helpen om alles sneller te verwerken. Zij is van mening dat ik veel te intelligent ben voor het werk wat ik nu doe en dat er binnen het team misbruik van mij gemaakt wordt. Maar ik heb niet het gevoel dat zij objectief is.
Dinsdag heb ik mijn one-to-one waarin mijn functioneren besproken gaat worden. Ik was niet echt van plan om dat tot in de puntjes voor te bereiden maar misschien moet ik nu toch maar eens even wat harder nadenken en een paar "eisen" formuleren. Dit weekend zal mijn hoofd op volle toeren draaien.
Daarnaast kan ik binnen mijn team nog wat aanvullende taken op mij nemen, hoewel nemen niet goed gekozen is. Na 6 maanden binnen het team gewerkt te hebben, wordt van je verwacht dat je aanvullende taken uitvoert. Zo maak ik sinds januari deel uit van het sales compensation team wat ervoor zorgt dat alle advisers op tijd de sales bedragen voor hun landen krijgen. En sinds vorige maand ben ik samen met nog een andere collega de backup van onze quality manager.
In de meer dan een jaar dat ik hier nu werk is het nog nooit in mijn hoofd opgekomen om naar een andere functie binnen mijn bedrijf te kijken. Voor mijn gevoel heb ik de Nederlandse vestiging van mijn klant nog niet goed genoeg op de rit om het zonder problemen over te dragen. Daarnaast is mijn team, van alle teams die er zijn, zeker niet 1 van de slechtsten en zoals gezegd, ging ik ervan uit dat ik hooguit hetzelfde werk zou gaan doen maar dan voor een ander team. En dan liever binnen een team waar ik mij tot op zekere hoogte prettig voel dan in een team waarvan ik nu al weet dat ik daar niet blij ga worden. En toen kwam de email.
Als er dringende vacatures zijn dan worden alle teamleiders daarvan op de hoogte gebracht met de verplichting dat als ze iemand in hun team hebben die aan de vereisten voldoet, ze die persoon van de vacatures op de hoogte moeten brengen. Zodoende kreeg ik van mijn team coördinator een email met de mededeling dat ze heel erg verdrietig zou zijn als ik het team zou verlaten maar dat bijgevoegde vacatures wel heel erg bij mij zouden passen.
Ik kreeg deze email terwijl ik bezig was om mijn computer af te sluiten want einde werkdag en ik had geen zin om alles weer opnieuw op te starten. Dus de precieze inhoud van de functies weet ik niet precies. Een andere team coördinator legde mij bovenstaande uit.
Daarnaast heb ik van hem en van de email begrepen dat het gaat om een Duitse en/of Nederlandse functie als een soort van quality manager. Nou had ik mij van de week laten ontvallen dat ik mijn huidige werk nog een jaar zou doen en dat ik dan voor mijn klant naar het Zuid-Amerikaanse team (inderdaad aan de andere kant van de oceaan) zou willen om daar de kwaliteit van het werk te verbeteren, de taak van de quality manager. Elke klant heeft met mijn werkgever een contract afgesloten met daarin de eisen waaraan wij moeten voldoen en de quality manager is degene die ervoor moet zorgen dat die eisen ook gehaald worden. Nu ik een week als backup van onze quality manager heb gewerkt is duidelijk geworden dat dit werk mij wel ligt.
Nu moet ik besluiten of ik wel of niet ga solliciteren. Ik weet dat:
- ze mij in mijn huidige team niet kwijt willen (en mijn klant ook niet)
- dat Spanje nu (nog niet) mijn thuisland is dus dat ik over waarschijnlijk een jaar of 2 ga vertrekken
- ik mij over een paar maanden ga vervelen omdat er niet voldoende werk is om mij bezig te houden
- er binnen mijn team bepaalde projecten spelen waar ik best bij betrokken zou willen zijn om het vervelen op te vangen (maar of dat mogelijk is weet ik nog niet)
- de vacature(s) mij waarschijnlijk op het lijf geschreven zullen zijn (voor zover ik dat nu kan beoordelen)
Ik vind het echter moeilijk om te voelen of ik nu in staat ben om mijn leven nog meer overhoop te gooien. Ik ben druk bezig de scheiding te verwerken en mijn privé-leven weer op de rit te krijgen. Om de stress een beetje te verminderen heb ik afgelopen concert van het koor niet meegezongen omdat ik geen tijd had om de liederen in te studeren en heb ik besloten om niet in maart 2016 mijn B2-examen voor Spaans te gaan doen. Er valt dus wel wat voor te zeggen om mijn werk gewoon te laten voor wat het is en eerst mijzelf privé weer op de rit te krijgen. Aan de andere kant heeft Française misschien gelijk als ze zegt dat een nieuwe werkomgeving en werk wat beter bij mij past gaat helpen om alles sneller te verwerken. Zij is van mening dat ik veel te intelligent ben voor het werk wat ik nu doe en dat er binnen het team misbruik van mij gemaakt wordt. Maar ik heb niet het gevoel dat zij objectief is.
Dinsdag heb ik mijn one-to-one waarin mijn functioneren besproken gaat worden. Ik was niet echt van plan om dat tot in de puntjes voor te bereiden maar misschien moet ik nu toch maar eens even wat harder nadenken en een paar "eisen" formuleren. Dit weekend zal mijn hoofd op volle toeren draaien.
zondag 7 juni 2015
Mijn eerste katholieke mis
Dank jullie wel voor de reacties op mijn vorige berichtje.
Op dit moment is het plan als volgt: ik begin, naast dit blog, een nieuw blog. Dat nieuwe blog is openbaar voor iedereen en (als dat mogelijk is) plaats ik dat blog ook in de lijst met blogs die ik volg zodat iedereen die dat wil het kan vinden. Dat nieuwe blog zal zijn voor mijn overdenkingen en emoties. Familie en vrienden kunnen het lezen als ze denken dat ze sterk genoeg zijn om daar tegen te kunnen. Normale reacties van hun kant zijn toegestaan maar als ze daardoor in de stress raken of zich overdreven zorgen gaan maken dan is dat niet mijn verantwoordelijkheid. Hadden ze maar niet mijn andere blog moeten lezen en moeten wachten totdat de meer uitgekristalliseerde vorm hier verschijnt ;-).
Op de stress in mijn leven iets te verminderen, had ik besloten om het concert van 4 juni niet mee te zingen. Ik kreeg het niet voor elkaar om 12 nummers in mijn hoofd te stampen, dat wil zeggen de muziek wel maar de bijbehorende tekst leverde problemen op. De bruiloft van aankomende zaterdag wil ik niet afzeggen maar ook daarvoor moet weer behoorlijk wat stampwerk voor verricht worden. Hoewel ik over het algemeen er geen voorstander van ben, hou ik de playback-optie deze keer open.
De bruiloft zal mijn tweede katholieke mis zijn. Gelukkig zal ik deze keer meer steun hebben van bekenden dan tijdens de begrafenismis in mei. Het is toch handig dat je op tijd weet wanneer je moet zitten, staan of moet knielen. En heel grappig, wanneer je elkaar moet groeten en omhelzen.
Het heeft zijn voordelen als je hele leven via de structuur van de kerk verloopt. Hoewel er in Spanje inmiddels alternatieven aan het ontstaan zijn, is de kerk de basis van het dagelijks leven. Dat heeft als gevolg dat voor elke gebeurtenis in het leven, de kerk een antwoord heeft. Ik kan me indenken dat dit soort rituelen houvast bieden in tijden van overlijden, trouwen en dergelijke. Terwijl je heel erg verdrietig bent, weet je precies wat je te wachten staat. De hele begrafenis-mis stond in het teken van de viering van de overgang naar het eeuwige leven en de aanbeveling van de overledene bij God. In de hele mis was niets persoonlijks te ontdekken. Ik ben er nog steeds niet achter of de familie enige inspraak heeft in de keuze van de liturgie.
Het contrast met Nederland is dan ook erg groot. In Nederland herdenken (eventueel vieren) we het leven wat geweest is met alle mooie en minder mooie herinneringen. Zelfs de protestantse kerk is daar in meegegaan. De rituelen, opgelegd door de kerk, zijn voor het merendeel van de mensen weggevallen. De familie vult zelf in hoe de begrafenis of crematie ingevuld gaat worden. Gevolg van deze manier van herdenken is wel dat er niet zo heel veel structuren meer zijn. Wil je een half uur muziek draaien, geen probleem. Wil je alles er in 5 minuten doorheen jagen, geen probleem. De keuze is aan de familie en zoveel keuzevrijheid levert ook stress op in een periode dat je al verdrietig bent en ook heel veel andere dingen aan je hoofd hebt.
In Spanje is het gebruikelijk dat de begrafenis (of crematie, ook mogelijk) binnen een dag gedaan wordt. Als je zondagavond voor 0.00 uur overlijdt dan is de begrafenis maandag. Geen discussie over mogelijk. Mijn Engelse collega is van mening dat Spanje het beste land is om met een moord weg te komen omdat binnen een dag alle bewijzen, zeker in het geval van een crematie, verdwenen zijn. Van een andere collega hoorde ik dat de dokter, als vriend van de familie, de overlijdensakte opzettelijk verkeerd heeft ingevuld. Haar opa overleed maandagmorgen 0.45 dus de begrafenis zou dinsdag zijn. Uiteindelijk is het tijdstip van overlijden vastgesteld op 22.30 zodat hij maandag begraven kon worden.
Ik blijf mij voorlopig nog wel even verbazen over hoe zaken hier geregeld zijn.
Op dit moment is het plan als volgt: ik begin, naast dit blog, een nieuw blog. Dat nieuwe blog is openbaar voor iedereen en (als dat mogelijk is) plaats ik dat blog ook in de lijst met blogs die ik volg zodat iedereen die dat wil het kan vinden. Dat nieuwe blog zal zijn voor mijn overdenkingen en emoties. Familie en vrienden kunnen het lezen als ze denken dat ze sterk genoeg zijn om daar tegen te kunnen. Normale reacties van hun kant zijn toegestaan maar als ze daardoor in de stress raken of zich overdreven zorgen gaan maken dan is dat niet mijn verantwoordelijkheid. Hadden ze maar niet mijn andere blog moeten lezen en moeten wachten totdat de meer uitgekristalliseerde vorm hier verschijnt ;-).
Op de stress in mijn leven iets te verminderen, had ik besloten om het concert van 4 juni niet mee te zingen. Ik kreeg het niet voor elkaar om 12 nummers in mijn hoofd te stampen, dat wil zeggen de muziek wel maar de bijbehorende tekst leverde problemen op. De bruiloft van aankomende zaterdag wil ik niet afzeggen maar ook daarvoor moet weer behoorlijk wat stampwerk voor verricht worden. Hoewel ik over het algemeen er geen voorstander van ben, hou ik de playback-optie deze keer open.
De bruiloft zal mijn tweede katholieke mis zijn. Gelukkig zal ik deze keer meer steun hebben van bekenden dan tijdens de begrafenismis in mei. Het is toch handig dat je op tijd weet wanneer je moet zitten, staan of moet knielen. En heel grappig, wanneer je elkaar moet groeten en omhelzen.
Het heeft zijn voordelen als je hele leven via de structuur van de kerk verloopt. Hoewel er in Spanje inmiddels alternatieven aan het ontstaan zijn, is de kerk de basis van het dagelijks leven. Dat heeft als gevolg dat voor elke gebeurtenis in het leven, de kerk een antwoord heeft. Ik kan me indenken dat dit soort rituelen houvast bieden in tijden van overlijden, trouwen en dergelijke. Terwijl je heel erg verdrietig bent, weet je precies wat je te wachten staat. De hele begrafenis-mis stond in het teken van de viering van de overgang naar het eeuwige leven en de aanbeveling van de overledene bij God. In de hele mis was niets persoonlijks te ontdekken. Ik ben er nog steeds niet achter of de familie enige inspraak heeft in de keuze van de liturgie.
Het contrast met Nederland is dan ook erg groot. In Nederland herdenken (eventueel vieren) we het leven wat geweest is met alle mooie en minder mooie herinneringen. Zelfs de protestantse kerk is daar in meegegaan. De rituelen, opgelegd door de kerk, zijn voor het merendeel van de mensen weggevallen. De familie vult zelf in hoe de begrafenis of crematie ingevuld gaat worden. Gevolg van deze manier van herdenken is wel dat er niet zo heel veel structuren meer zijn. Wil je een half uur muziek draaien, geen probleem. Wil je alles er in 5 minuten doorheen jagen, geen probleem. De keuze is aan de familie en zoveel keuzevrijheid levert ook stress op in een periode dat je al verdrietig bent en ook heel veel andere dingen aan je hoofd hebt.
In Spanje is het gebruikelijk dat de begrafenis (of crematie, ook mogelijk) binnen een dag gedaan wordt. Als je zondagavond voor 0.00 uur overlijdt dan is de begrafenis maandag. Geen discussie over mogelijk. Mijn Engelse collega is van mening dat Spanje het beste land is om met een moord weg te komen omdat binnen een dag alle bewijzen, zeker in het geval van een crematie, verdwenen zijn. Van een andere collega hoorde ik dat de dokter, als vriend van de familie, de overlijdensakte opzettelijk verkeerd heeft ingevuld. Haar opa overleed maandagmorgen 0.45 dus de begrafenis zou dinsdag zijn. Uiteindelijk is het tijdstip van overlijden vastgesteld op 22.30 zodat hij maandag begraven kon worden.
Ik blijf mij voorlopig nog wel even verbazen over hoe zaken hier geregeld zijn.
donderdag 4 juni 2015
Zelfcensuur
Ergens eind 2010 ben ik met mijn eerste blog begonnen. Ik zat thuis zonder werk, wist nog niet dat ik ernstig ziek was maar wel dat er iets moest gebeuren. Dus mijn eerste blog begon met een soort van regelmatige to do-list. Of er mensen zouden zijn die dit zouden lezen maakte niet uit. Ik had het openbaar gemaakt en was van mening dat ik verantwoording af zou moeten leggen als ik niet deed wat ik had gezegd. Langzaam aan veranderde dat in een blog waar ik mijn overdenkingen, twijfels en gedachten probeerde te verwoorden. Hier en daar iets van een alledaagse vertelling maar vooral over wat mij bezig hield, gedachten die in mijn hoofd opkwamen, soms een gedicht. Ik vaarde daar wel bij, een plek waar ik, zonder rekening te houden met anderen, kon zeggen wat ik wilde en dacht. Soms met kritiek als antwoord, soms met steun.
Mijn leven ging verder en na zo'n 3 jaar was mijn leven dermate gewijzigd dat mijn eerste blog niet meer voldeed. Ik ging steeds minder schrijven en toen het moment kwam dat ik het huis waar ik met Man woonde ging verlaten, besloot ik een nieuw blog te beginnen. Ik begin opnieuw, iets wat nog steeds (of misschien nu wel meer dan ooit) op mijn situatie van toepassing is. Nog steeds was mijn blog alleen van mijzelf. Vrienden en familie wisten dat ik een blog had maar niet hoe ze het konden vinden.
Vervolgens vertrok ik halsoverkop naar Spanje. Ik zit niet op de sociale netwerken en om nu alles meerdere keren te moeten vertellen was ook iets, dus heb ik mijn blog vrijgegeven zodat mijn familie en vrienden op de hoogte konden blijven van alles wat ik hier aan het uitvreten ben. Dat ging redelijk goed totdat ik ergens in april-mei vorig jaar mij even flink liet gaan over de situatie tussen Man en mij. De reacties op mijn blog waren zoals ik gewend was. Privé werd ik echter overspoelt met emails van familie en vrienden die in paniek waren en/of het niet hadden gesnapt. Daarna ben ik een behoorlijke tijd bezig geweest uit te leggen hoe het zat (zowel op mijn blog) als privé.
Het is niet zo dat ik de reactie van mijn familie en vrienden niet snap. Tegen de tijd dat ik mijn mond open doe richting hun heb ik, via mijn blog en/of via Coach, de meest rauwe randjes van mijn emoties en gedachten al bijgevijld. Dan ben ik alweer halverwege het proces.
Nu de situatie weer aan het veranderen is en ik na moet denken (misschien is beter: mag na gaan denken) over hoe nu verder met alle emoties die daarbij betrokken zijn, merk ik dat ik aan zelfcensuur doe. Er zijn een hoop dingen in mijn hoofd die eruit willen, waarvan ik ook weet dat ik mij daardoor stukken beter ga voelen als ik die hier op mijn blog er uit knal. Ik zit alleen niet te wachten op eenzelfde soort reactie als vorig jaar dat iedereen die om mij geeft in de stress schiet als ik mij hier even laat gaan. Aan de andere kant wil ik ook niet dat mijn familie en vrienden zich beperkt voelen in hun reacties naar mij toe.Ik kan mij indenken dat ze schrikken van mijn eerste rauwe emoties en reacties terwijl ik weet dat het daarna altijd weer afzwakt.
Door deze zelfcensuur is mijn blog ook niet meer iets wat bij mij past. Het zijn meer huis-tuin-keuken verhaaltjes, al dan niet met een kleine overdenking, over de kapper die kans heeft gezien mijn haar zo scheef te knippen dat links 2 cm langer is dan rechts, over dat je hier volledige varkens in de soep tegenkomt en over een tandarts die met een lampje in je mond schijnt en dan zegt dat alles in orde is. Natuurlijk leuk om te vermelden maar dat is niet waar het voor mij in het leven om draait.
Dus nu zit ik in een soort spagaat en weet ik niet wat het beste is. Dit blog laten voor wat het is, een update voor iedereen die wil weten hoe het met mij hier in Spanje gaat en een nieuw blog beginnen voor mijn overdenkingen of proberen mijn zelfcensuur op te heffen en mijn blog op de oude voet voort te zetten met alle emoties, gedachten en overdenkingen die daarbij komen kijken.
Mijn leven ging verder en na zo'n 3 jaar was mijn leven dermate gewijzigd dat mijn eerste blog niet meer voldeed. Ik ging steeds minder schrijven en toen het moment kwam dat ik het huis waar ik met Man woonde ging verlaten, besloot ik een nieuw blog te beginnen. Ik begin opnieuw, iets wat nog steeds (of misschien nu wel meer dan ooit) op mijn situatie van toepassing is. Nog steeds was mijn blog alleen van mijzelf. Vrienden en familie wisten dat ik een blog had maar niet hoe ze het konden vinden.
Vervolgens vertrok ik halsoverkop naar Spanje. Ik zit niet op de sociale netwerken en om nu alles meerdere keren te moeten vertellen was ook iets, dus heb ik mijn blog vrijgegeven zodat mijn familie en vrienden op de hoogte konden blijven van alles wat ik hier aan het uitvreten ben. Dat ging redelijk goed totdat ik ergens in april-mei vorig jaar mij even flink liet gaan over de situatie tussen Man en mij. De reacties op mijn blog waren zoals ik gewend was. Privé werd ik echter overspoelt met emails van familie en vrienden die in paniek waren en/of het niet hadden gesnapt. Daarna ben ik een behoorlijke tijd bezig geweest uit te leggen hoe het zat (zowel op mijn blog) als privé.
Het is niet zo dat ik de reactie van mijn familie en vrienden niet snap. Tegen de tijd dat ik mijn mond open doe richting hun heb ik, via mijn blog en/of via Coach, de meest rauwe randjes van mijn emoties en gedachten al bijgevijld. Dan ben ik alweer halverwege het proces.
Nu de situatie weer aan het veranderen is en ik na moet denken (misschien is beter: mag na gaan denken) over hoe nu verder met alle emoties die daarbij betrokken zijn, merk ik dat ik aan zelfcensuur doe. Er zijn een hoop dingen in mijn hoofd die eruit willen, waarvan ik ook weet dat ik mij daardoor stukken beter ga voelen als ik die hier op mijn blog er uit knal. Ik zit alleen niet te wachten op eenzelfde soort reactie als vorig jaar dat iedereen die om mij geeft in de stress schiet als ik mij hier even laat gaan. Aan de andere kant wil ik ook niet dat mijn familie en vrienden zich beperkt voelen in hun reacties naar mij toe.Ik kan mij indenken dat ze schrikken van mijn eerste rauwe emoties en reacties terwijl ik weet dat het daarna altijd weer afzwakt.
Door deze zelfcensuur is mijn blog ook niet meer iets wat bij mij past. Het zijn meer huis-tuin-keuken verhaaltjes, al dan niet met een kleine overdenking, over de kapper die kans heeft gezien mijn haar zo scheef te knippen dat links 2 cm langer is dan rechts, over dat je hier volledige varkens in de soep tegenkomt en over een tandarts die met een lampje in je mond schijnt en dan zegt dat alles in orde is. Natuurlijk leuk om te vermelden maar dat is niet waar het voor mij in het leven om draait.
Dus nu zit ik in een soort spagaat en weet ik niet wat het beste is. Dit blog laten voor wat het is, een update voor iedereen die wil weten hoe het met mij hier in Spanje gaat en een nieuw blog beginnen voor mijn overdenkingen of proberen mijn zelfcensuur op te heffen en mijn blog op de oude voet voort te zetten met alle emoties, gedachten en overdenkingen die daarbij komen kijken.
Abonneren op:
Posts (Atom)