Vroeger en nu

Er ligt een vraag of ik in Nederland ook zoveel leuke dingen deed als hier. Het antwoord daarop is ja en nee. Voordat ontdekt werd dat ik een chronische ziekte had en meer dood dan levend was, had ik een behoorlijk actief leven. Deels omdat ik het leuk vond, deels om te bewijzen dat ik "normaal" was. Het wordt op den duur erg vervelend om met klachten naar de huisarts te gaan om, na het zoveelste onderzoek zonder resultaat, te horen te krijgen dat het "tussen mijn oren zit" en met de zoveelste verwijsbrief voor een therapeut naar huis gestuurd te worden.

Als mijn nieuwe huisarts begin 2011 niet ietwat verder had gekeken dan mijn medisch dossier en ontdekt had dat ik pernicieuze anemie had, dan was ik nu niet meer in leven geweest. En dat betekende ook direct het einde van mijn actieve leven. Ik bleek eigenlijk alleen nog op wilskracht te functioneren en toen die was gebroken was er weinig van mij over. Injecties en een revalidatietraject hielpen mij er weer bovenop en vervolgens sloeg ik een beetje door naar de andere kant. Te bang om activiteiten te ondernemen omdat ik geen idee had of ik over mijn lichamelijke grenzen heen zou gaan of niet. En op dit moment ben ik nog steeds zoekende wat wel en niet kan. Ik ben bang dat ik deze keer weer teveel op mijn bordje heb maar daar zal ik waarschijnlijk pas na een tijdje achter komen. Het blijft moeilijk een evenwicht te vinden.

In Nederland was ik ook al regelmatig met muziek bezig. Ik heb in mijn leven in verschillende harmonie- en fanfarekorpsen gespeeld en ik heb ook gezongen in 2 koren. Meestal waren er 2 redenen om ermee te stoppen: de activiteit nam mijn leven over en mijn energie was niet toereikend. Gisteren heb ik de test overleefd en ik mag meezingen in het concert. Ik ben inmiddels opgenomen in de app-groep van de alten, ik ben uitgenodigd om volgende week zondag met de rest van het koor bij iemand te komen eten (waarbij ik het dessert "moet" maken voor zo'n 50 personen), het zou zeer op prijs gesteld worden als ik elke woensdag na de repetitie meega naar het café en voor de rest van de tijd tot aan het concert is er niet 1 repetitie per week maar 2. Ik denk dat dit wel een goed beeld schetst van hoe een muziekvereniging, in wat voor vorm, je leven over kan nemen. 
Voor nu vind ik dat niet erg. Het is goed voor mijn Spaans en na een tijd alleen maar werk, eten, Spaanse les en huiswerk maken, ben ik blij dat ik iets meer sociale contacten heb. Het hoeven niet echt direct dikke vrienden te worden, daar ben ik niet naar op zoek. Het voelt echter wel lekker dat ik de keuze heb om mijn tijd alleen door te brengen of met anderen.

Handwerken, in wat voor vorm dan ook, is ook iets wat ik mijn hele leven heb gedaan. Na mijn opleidingen tot lingeriemaker en costumière was voor mij de lol van het naaien er echter wel af. Mijn lerares bedoelde het allemaal goed en technisch was ze heel perfect maar ze was niet in staat zich te verplaatsen in de stijl van haar cursisten. Dat had regelmatig tot gevolg dat ik kleding had gemaakt die perfect paste maar daardoor niet meer mijn stijl was. Er zijn heel wat projecten in de prullenbak of kledingcontainer beland. Ik heb jaren mijn naaimachine alleen gebruikt voor het inkorten van broeken. Ik was dan ook blij dat ik hier ontdekte dat het weer begint te kriebelen om achter de naaimachine te zitten. Met de Spaanse maten is dat misschien ook wel een noodzaak. Of ik er veel tijd voor zal hebben durf ik nog niet te zeggen. Voordat het concert begint moet ik in ieder geval wel een zwarte broek in elkaar zetten. In Nederland is het kopen van een broek al een probleem dus ik verwacht in Spanje nog meer problemen op dat gebied.

In Nederland had ik geen Spaanse les maar probeerde ik wel via zelfstudie het B2-diploma voor Frans te halen. Ik ben bang dat ik moet bekennen dat dit bij een poging bleef. Ik ben niet goed in het opbrengen van de discipline die nodig is om een zelfstudie te volgen. Voor mij is een verplichte lesdag met controle van huiswerk nodig om mij in beweging te krijgen. Het verschil is dat in Nederland het studeren van Frans niet echt noodzakelijk was maar hier het onder de knie krijgen van de Spaanse taal wel. Ik hoop dat het koor echt gaat helpen met het verbeteren van mijn spreekvaardigheid (hoewel ik al wel ontdekt heb dat ik via de app-groep woorden leer die ik tijdens mijn les nooit zal leren). Daarnaast heb ik nog steeds 2x een uur les per week met bijbehorend huiswerk.

In Nederland stond beweging en sporten niet echt hoog op mijn lijstje. Dat is na het revalidatie traject wel veranderd en ik was dan ook aan het trainen om deel te nemen aan een 1/4 triatlon en/of een wedstrijd gewichtheffen. In eerste instantie was het mijn bedoeling om dat hier ook op te pakken maar mijn hernia gooide roet in het eten. De mogelijke sportvereniging met sociale contacten is nu dus vervangen door het koor. Maar het blijft frustrerend dat ik mij niet fysiek uit kan leven en zo de stress van het werk kwijt kan raken. Ik ben inmiddels doorverwezen naar de fysiotherapeut maar moet wachten tot 22 april 2016 (volgend jaar dus) voordat er een plekje is. Tot die tijd doe ik 1x per week yoga en hoop ik over niet al te lange tijd een iets steviger sport kan gaan doen. 

Naast mijn werk is dit een vol programma en mijn werk is niet het meest kalme werk wat ik kan bedenken. Er zijn teveel zaken die binnen mijn klant in Nederland spelen waardoor mijn werk vooral meer energie kost dan dat het energie oplevert. De problemen in Nederland (hoewel van mijn kant volledig onder controle) zijn dermate dat de hoge bazen van de klant, de hoge contactpersoon van mijn werkgever, mijn teamleider en ik regelmatig aan de telefoon zitten om te bespreken hoe we deze problemen in de toekomst kunnen voorkomen. Zoals te verwachten komt daar weer een hoop extra werk voor mij achter weg, dus ik zie echt op tegen die telefoontjes. Bovendien moet ik heel erg op mijn woorden letten. Laatste keer zei ik dat een medewerker echt heel vreselijk was. Dat was dus niet de bedoeling.

Dus alles een beetje overziend, ben ik bang dat er iets meer hooi op mijn vork ligt dan handig en goed is. Vooral ook omdat de werkdruk voor de komende maanden niet echt minder zal worden. Aan de andere kant wil ik ook niet terug naar een leven van werken en Spaans leren. Dus voor voorlopig blijft het schipperen.