Voorzingen

Vorige week zondag was het precies een jaar geleden dat ik in een regenachtig Granada uit een taxi stapte om hier, in eerste instantie, een jaar door te brengen. Mijn idee was om daar een heel filosofisch stukje over te schrijven, wat mij mee is gevallen, wat ik geleerd heb, welke verwachtingen uit zijn gekomen en welke niet. Vervolgens kwam ik tot de ontdekking dat ik daar, in ieder geval op dit moment, niet heel veel over te vertellen heb. 
Mijn leven is nog steeds volop in beweging, ik worstel nog steeds met dezelfde dingen als toen ik hier een jaar geleden aankwam, hoewel ze wel in beweging zijn. Leuk idee, maar kennelijk is het nu niet het moment daarvoor. 

Vervolgens wilde ik dinsdagavond iets schrijven over wat ik woensdag zou gaan doen. Op mijn werk gaf ik informatie door aan een teamcoördinator, bedacht dat die incorrect was, corrigeerde binnen een minuut om vervolgens vol verbazing te ontdekken dat er een gigantische escalatie was ontstaan waarvan ik uiteindelijk de schuld kreeg omdat ik in eerste instantie verkeerde informatie had gegeven. Ik heb mij wel eens beter gevoeld. Ik heb woensdag geprobeerd om dingen uit te praten (voor zover dat kon) en ik geloof dat het soort van weer opgelost is. Meer dan het aanbieden van excuses kon ik niet doen maar ik kan niet inschatten of dat voldoende is.

Woensdag was een extreem lange dag, donderdag was ik volledig gesloopt, vrijdag een ochtend vrij om dingen te regelen die in Nederland moeten gebeuren, zaterdag oefenen en naar een voorstelling van Danza Oriental, vandaag ook oefenen en paella eten bij mijn lerares Spaans en tussendoor nog ergens huiswerk maken.
Waarvoor ben ik aan het oefenen?

Een tijdje terug zat ik in de kantine op het werk en raakte ik in gesprek met een vriend van een collega uit mijn team. Ik had hem ooit bij de verjaardag van mijn collega gesproken. Ik vertelde onder andere dat het heel moeilijk was om Spaans te oefenen als je alleen maar activiteiten binnen het werk hebt en dat ik graag iets buiten het werk om zou willen doen maar geen idee had hoe ik dat aan moest pakken. Dat resulteerde in de uitnodiging om met hem naar een koor te gaan. Hij had jaren bij dat koor gezongen maar toen er een nieuwe dirigent kwam, is hij ermee opgehouden. Hij zit erover na te denken om weer mee te doen en wilde mij wel introduceren. 

Afgelopen woensdag was het zover en zijn we samen naar het koor gegaan. Hiermee gingen we dwars tegen het officiële protocol in. Dat schrijft voor: aanmelden via de website, muziek downloaden via het beveiligde gedeelte, stembepaling, meedoen met de repetitie, voorzingen wat iets wat op die avond gerepeteerd is. Zowel dirigent als ik hadden niks voorbereid voor het voorzingen dus dat gaan we aankomende woensdag doen.Om geen modderfiguur te slaan, ben ik nu druk aan het oefenen. Op de website staat wat welke dag gerepeteerd gaat worden dus ik weet wat ik soort van voorbereid moet hebben.

De repetitie was zoals ik het mij kan herinneren van mijn tijd in fanfares, harmonies en koren. Dit was heel duidelijk zo'n dag dat de dirigent hoog of laag kon springen maar dat de gedachten van de koorleden niet bij de repetitie waren. Het zijn inderdaad mensen van rond mijn leeftijd en tot nu toe lijken ze heel erg behulpzaam. Iedereen stond muziek af zodat ik mee kon doen en zorgde ervoor dat ik een stoel had en op de juiste plek terecht kwam (bij het eerste stuk was het koor in 2 koren opgedeeld). Ik kreeg binnen een dag mijn toegangscodes voor het privégedeelte van de website en stond daar ook direct als aspirant-lid vermeld. Dat voelt wel als heel erg welkom.

Natuurlijk is niet alles rozengeur en maneschijn. Er is op 17 april een concert en als dat een beetje kwaliteit wil hebben dan moet er nog wel het een en ander gebeuren. Dus vanaf deze maand zijn er vrijwillig verplichte extra repetities op vrijdag. Er zullen vast nog wel meer verplichtingen zijn waar ik nu nog niet van op de hoogte ben (en ook niet op hoogte gebracht wil worden). Ik moet ook heel erg wennen aan de dirigent. Dat kan deels met de taal te maken hebben maar hij doet dingen wel heel erg anders dan dat ik vanuit Nederland gewend ben. Vandaag vertelde mijn lerares Spaans mij dat het in Spanje heel gewoon is dat stemgroepen een deel van de avond als groep oefenen en aan het einde van de repetitie pas samen komen. Dat kan een verklaring zijn voor het feit dat de dirigent niets deed toen een groep alten volledig wegviel omdat niemand snapte/wist wat ze moesten zingen.

Woensdag heb ik mijn voorzingen en dan weet ik meer. Ik denk wel dat ik, als ik niet heel erg zenuwachtig ben tijdens het voorzingen, mag blijven. Ik sluit niet uit dat ze zeggen dat ik wel lid mag worden maar niet mag meedoen met het concert. 17 april is kort dag en ze zingen heel veel korte stukken. Het is erg veel wat ik in redelijk korte tijd in mijn hoofd moet stampen. Voordat ik zo naar bed ga, ga ik mij dus nog weer even vermaken met 5 Zigeunerlieder van Brahms en 6 Nocturnes van Mozart. En hopen dat de dirigent voor het voorzingen het juiste nummer kiest.