Ik ben hier nu iets meer dan een jaar en dat houdt ook in dat bepaalde dingen voor een tweede keer langskomen, in dit geval Semana Santa.
Vandaag om 16.00 uur verliet de eerste processie de kerk en vandaag volgen er nog 4. In eerste instantie was ik niet van plan om te gaan kijken. Vorig jaar kwam ik per verrassing op het juiste moment bij deze kerk terecht en ik wist niet of het een tweede keer nog wel leuk zou zijn. Maar ergens voelt deze kerk wel een beetje als mijn kerk (ik kom er elke keer langs als ik naar de buurtsuper of naar de bushalte ga) dus besloot ik toch om te gaan kijken.
Het vertrek uit de kerk vind ik het leukste moment. Het lijkt er namelijk op dat ze bij het bouwen van de kerk geen rekening hebben gehouden met de hoogte van de beelden of bij het ontwerpen van de beelden (sommigen zijn in de jaren 80 gemaakt) geen rekening hebben gehouden met de breedte en hoogte van de kerkdeuren.
Dus dan heb je zo'n 35 tot 40 mannen die het gevaarte tillen maar geen idee hebben wat ze doen en waar ze lopen en er lopen een stuk of 5 mannen omheen die aanwijzingen geven aan de mannen die moeten tillen. Millimeterwerk in de breedte en hoogte.
Daarnaast is om onduidelijke redenen bij het verlaten van de kerk direct een scherpe bocht wat direct het volgende obstakel opwerpt. Bij mijn kerk werd dat nog eens versterkt door de vaste camera van de televisiezender van Granada, teveel publiek en 2 sinaasappelbomen. Ik heb mij weer uitstekend vermaakt.
Nu zit ik af en toe op de rechtstreekse uitzending van de televisie te kijken.Toen Man hier vorig jaar was, heeft hij ontdekt dat alles live werd uitgezonden op de tv. Nu blijkt mijn receiver het te hebben begeven maar gelukkig kan ik het ook via internet bekijken. En ik heb besloten dat ik "mijn" beeld het leukste vind.
De processie bestaat meestal uit 2 beelden, 1 beeld uit de laatste week van het leven van Christus en 1 beeld van Maria. De Maria-beelden zijn echt kitscherig en de beelden van Christus zijn ook niet echt vrolijk. Oké, de kruisiging en opstanding is niet de meest vrolijke onderwerpen en heel veel kerkelijke ervaring heb ik ook niet. Maar ik weet nog wel van voorgaande relaties dat Pasen de blijde boodschap is, maar misschien is dat de gereformeerde zienswijze en is dat voor katholieken anders.
Mijn kerk start Semana Santa met de intocht in Jeruzalem en dat is volgens mij 1 van de minst dramatische beelden die deze week rond gesleept worden.
Vorige week heb ik het officiële programma opgehaald met daarin iets meer achtergrondinformatie. Zo kan ik nu precies zeggen hoeveel mensen wat dragen en waar ze precies langs gaan. Dat maakt het een stuk leuker om te bekijken. Maar toch zal ik blij zijn als het allemaal weer voorbij is en het centrum van de stad geen grote verkeersopstopping meer is.
zondag 29 maart 2015
zaterdag 28 maart 2015
Hij doet het!
Nu ik officieel lid ben van het koor en ik mee mag doen met het concert, moet ik op zoek naar zwarte kleding en schoenen. Dat heb ik niet in mijn kledingkast. Gezien het feit dat het kopen van een broek in Nederland al een probleem is, heb ik er niet veel hoop op dat ik in Spanje gemakkelijk een broek kan krijgen. Al mijn naaispullen zijn aangekomen, mijn lerares Spaans had een bezoek aan een stoffenwinkel gepland (ze wil graag andere gordijnen en had mijn advies nodig), ik was een hele vrijdag vrij dus alles gecombineerd maakte dat ik besloot om in ieder geval de broek dan maar zelf te maken.
Het pedaal van de lockmachine was ook overgekomen, nog een reden om zelf iets in elkaar te gaan zetten.
Het is inmiddels al een tijdje geleden dat ik mijn lockmachine naar de winkel had gebracht om te kijken of hij gerepareerd kon worden. Het is een heel grappig winkeltje. Het staat vol met allerlei garens, onderdelen en een toonbank die, indien nodig ook een werkbank is. Deze ruimte zal niet groter zijn dan mijn woonkeuken van ongeveer 4 x 4,5m. Daarachter is nog een kleine ruimte met nog meer onderdelen. De bezetting bestaat uit man, vrouw en zoon. Man is de reparateur die op zijn manier zoon aan het opleiden is, zoon probeert als vader er niet is, te bewijzen dat hij ook wel het een en ander kan en moeder geeft naaiadviezen. En dat gaat allemaal op zijn Spaans, met een hoop kabaal en gebaren en iedereen wordt overal bij betrokken.
Ik had op een vrijdag de lock gebracht en moest maandagmorgen terug komen om te weten wat het oordeel zou zijn. Dus ik in mijn lunchpauze richting winkel. Of ik wel wist dat de machine behoorlijk beschadigd was tijdens het transport? Ja, dat wist ik. Of ik wel wist dat mijn machine het neusje van de zalm was? Ja, dat wist ik (min of meer). Man kon niet zeggen of het te repareren was maar het was de moeite van het proberen waard. Of ik akkoord ging met nader onderzoek, waarbij ik voor gewerkte uren zou moeten betalen. Als de lock gerepareerd kon worden dan deed hij dat meteen en anders zou hij direct stoppen. En hij zou alleen repareren als hij er zeker van zou zijn dat de machine beter zou lopen dan toen ik hem nieuw kocht. Ik moest er wel rekening mee houden dat het wel even zou duren want hij in de winkel kon hij niet rustig aan mijn machine werken. Akkoord. Bel maar als hij klaar is.
Dinsdag ergens rond 23.00 uur 's avonds ging mijn telefoon. Ik lag al in bed en had geen zin om eruit te komen. Woensdag rond 11.30 uur, weer telefoon. De lock was gerepareerd dus als ik langs kon komen voor uitleg dan graag. In mijn lunchpauze weer richting winkeltje. Daar werd al snel duidelijk dat mijn machine de persoonlijke missie van de man was geweest. Of ik wel even wilde beseffen dat de machine inderdaad volledig ontzet was en dat het geen eenvoudige klus was geweest. Vervolgens werd met veel liefde en trots aan mij getoond wat vervangen was, waar door hem persoonlijk nieuwe onderdelen waren gemaakt omdat de originele onderdelen kapot waren, dat met hars alle scheurtjes opgevuld waren en welke oplossingen hij had verzonnen als iets echt niet meer in originele staat te herstellen was. Daarna kwam een demonstratie van hoe goed de machine nu weer liep en iedereen in de winkel kreeg het verhaal van de machine te horen.
Het pedaal was echter nog in Nederland en zonder pedaal begon ik echter niet veel. Ik moest nog even wachten om zelf te ontdekken of de lock inderdaad weer werkte zoals ik gewend was.
Gisteren heb ik de lock gebruikt en hij loopt echt perfect. Het was een dure reparatie maar hij is het echt meer dan waard geweest. Alle verzonnen oplossingen doen wat ze moeten doen. Of hij beter loopt dan toen ik de machine 14 jaar geleden heb gekocht durf ik niet te zeggen maar hij loopt zeker beter dan voordat hij op transport ging.
Ik ben nog steeds bezig om de naaimachine van Française aan de praat te krijgen. Volgens mij heb ik nu alle noodzakelijke onderdelen maar ergens hoop ik dat ik toch nog iets nodig heb zodat ik een reden heb om naar het winkeltje te gaan.
Het pedaal van de lockmachine was ook overgekomen, nog een reden om zelf iets in elkaar te gaan zetten.
Het is inmiddels al een tijdje geleden dat ik mijn lockmachine naar de winkel had gebracht om te kijken of hij gerepareerd kon worden. Het is een heel grappig winkeltje. Het staat vol met allerlei garens, onderdelen en een toonbank die, indien nodig ook een werkbank is. Deze ruimte zal niet groter zijn dan mijn woonkeuken van ongeveer 4 x 4,5m. Daarachter is nog een kleine ruimte met nog meer onderdelen. De bezetting bestaat uit man, vrouw en zoon. Man is de reparateur die op zijn manier zoon aan het opleiden is, zoon probeert als vader er niet is, te bewijzen dat hij ook wel het een en ander kan en moeder geeft naaiadviezen. En dat gaat allemaal op zijn Spaans, met een hoop kabaal en gebaren en iedereen wordt overal bij betrokken.
Ik had op een vrijdag de lock gebracht en moest maandagmorgen terug komen om te weten wat het oordeel zou zijn. Dus ik in mijn lunchpauze richting winkel. Of ik wel wist dat de machine behoorlijk beschadigd was tijdens het transport? Ja, dat wist ik. Of ik wel wist dat mijn machine het neusje van de zalm was? Ja, dat wist ik (min of meer). Man kon niet zeggen of het te repareren was maar het was de moeite van het proberen waard. Of ik akkoord ging met nader onderzoek, waarbij ik voor gewerkte uren zou moeten betalen. Als de lock gerepareerd kon worden dan deed hij dat meteen en anders zou hij direct stoppen. En hij zou alleen repareren als hij er zeker van zou zijn dat de machine beter zou lopen dan toen ik hem nieuw kocht. Ik moest er wel rekening mee houden dat het wel even zou duren want hij in de winkel kon hij niet rustig aan mijn machine werken. Akkoord. Bel maar als hij klaar is.
Dinsdag ergens rond 23.00 uur 's avonds ging mijn telefoon. Ik lag al in bed en had geen zin om eruit te komen. Woensdag rond 11.30 uur, weer telefoon. De lock was gerepareerd dus als ik langs kon komen voor uitleg dan graag. In mijn lunchpauze weer richting winkeltje. Daar werd al snel duidelijk dat mijn machine de persoonlijke missie van de man was geweest. Of ik wel even wilde beseffen dat de machine inderdaad volledig ontzet was en dat het geen eenvoudige klus was geweest. Vervolgens werd met veel liefde en trots aan mij getoond wat vervangen was, waar door hem persoonlijk nieuwe onderdelen waren gemaakt omdat de originele onderdelen kapot waren, dat met hars alle scheurtjes opgevuld waren en welke oplossingen hij had verzonnen als iets echt niet meer in originele staat te herstellen was. Daarna kwam een demonstratie van hoe goed de machine nu weer liep en iedereen in de winkel kreeg het verhaal van de machine te horen.
Het pedaal was echter nog in Nederland en zonder pedaal begon ik echter niet veel. Ik moest nog even wachten om zelf te ontdekken of de lock inderdaad weer werkte zoals ik gewend was.
Gisteren heb ik de lock gebruikt en hij loopt echt perfect. Het was een dure reparatie maar hij is het echt meer dan waard geweest. Alle verzonnen oplossingen doen wat ze moeten doen. Of hij beter loopt dan toen ik de machine 14 jaar geleden heb gekocht durf ik niet te zeggen maar hij loopt zeker beter dan voordat hij op transport ging.
Ik ben nog steeds bezig om de naaimachine van Française aan de praat te krijgen. Volgens mij heb ik nu alle noodzakelijke onderdelen maar ergens hoop ik dat ik toch nog iets nodig heb zodat ik een reden heb om naar het winkeltje te gaan.
zondag 22 maart 2015
Verkiezingen
Allereerst bedankt voor de tip van de boterkoek. Ik denk dat dit een heel goed idee is. Ik heb een Nederlands kookboek met (Ierse) recepten voor allerlei ovengerechten waaronder taarten en koeken en die vallen hier heel erg in de smaak. Het was mijn idee om daar iets uit te kiezen en dat ga ik nu aanvullen met een boterkoek.
Vandaag zijn er verkiezingen voor Andalusië. En net zoals ik het leuk vind om op een bankje op een plein te zitten en te kijken wat er allemaal om mij heen gebeurd, vind ik het ook leuk om te kijken hoe verkiezingen in een ander land in zijn werk gaan. Mijn lerares Spaans woont samen met een Belgische en die kan ook uren op een bankje zitten. Mijn lerares snapt daar helemaal niks van en vindt het zonde van de tijd.
Op mijn werk was het niet gelukt om iemand te vinden die mocht stemmen en die ook ging stemmen of die hier in Granada ging stemmen, dus heb ik toch maar mijn lerares gevraagd of ik met haar mee mocht naar het stembureau. Ik geloof dat ze het een raar verzoek vond maar ik mocht met haar mee. Dus om 11.30 uur gingen we richting het stembureau om vervolgens tot de ontdekking te komen dat het echt heel anders gaat dan bij ons.
In Nederland moet je een oproepkaart en ID-bewijs meenemen, word je geregistreerd, krijg je het biljet, je maakt in het hokje de keuze en je biljet gaat in een container.
In Spanje kom je binnen en je loopt naar de tafel waar van alle partijen een stapeltje papieren ligt met wie op de lijst staan. Daarnaast liggen enveloppen.Je pakt een papier van het stapeltje van de partij waar je op gaat stemmen, stopt die in de envelop en gaat vervolgens naar de tafel waar je wordt geregistreerd met je ID-bewijs en je stopt de envelop in een verzegelde glazen bak met gleuf. Ervan uitgaande dat alle stapeltjes even hoog waren aan het begin van de dag, dan is ook duidelijk wie op dat moment al de meeste stemmen heeft gekregen. Daarnaast kan iedereen zien op welke partij je stemt. Voor de mensen die dat echt heel erg vervelend vinden is er de mogelijkheid om in een stemhokje de keuze te maken maar het is niet vaak dat daar gebruik van wordt gemaakt.
Je kunt ook geen keuze maken tussen man of vrouw of naar wie je voorkeur uitgaat.
In Frankrijk gaat het op dezelfde manier als in Spanje.Daar heb ik naar de tweede ronde gekeken van de afvaardiging in het parlement. In dit geval 2 kandidaten en ook hier de kaart pakken van de kandidaat van je voorkeur. En ook hier beginnen met 2 gelijke stapels en om 15.00 was het al duidelijk wie er zou winnen.
Voor mij voelt het heel raar om op deze manier te stemmen. Kennelijk is voor mij anonimiteit in mijn keuze heel belangrijk, misschien ook omdat ik daar aan gewend ben. Vrijheid in keuze, zonder dat iemand kan zien wat mijn keuze is, is voor mij toch een onderdeel van democratie. En ervan uitgaande dat de stapeltjes met stembiljetten allemaal even hoog waren, dan vind ik het ook raar dat je op die manier al van te voren kan zien wie gaat winnen en zou je de uitslag kunnen beïnvloeden.
Vandaag zijn er verkiezingen voor Andalusië. En net zoals ik het leuk vind om op een bankje op een plein te zitten en te kijken wat er allemaal om mij heen gebeurd, vind ik het ook leuk om te kijken hoe verkiezingen in een ander land in zijn werk gaan. Mijn lerares Spaans woont samen met een Belgische en die kan ook uren op een bankje zitten. Mijn lerares snapt daar helemaal niks van en vindt het zonde van de tijd.
Op mijn werk was het niet gelukt om iemand te vinden die mocht stemmen en die ook ging stemmen of die hier in Granada ging stemmen, dus heb ik toch maar mijn lerares gevraagd of ik met haar mee mocht naar het stembureau. Ik geloof dat ze het een raar verzoek vond maar ik mocht met haar mee. Dus om 11.30 uur gingen we richting het stembureau om vervolgens tot de ontdekking te komen dat het echt heel anders gaat dan bij ons.
In Nederland moet je een oproepkaart en ID-bewijs meenemen, word je geregistreerd, krijg je het biljet, je maakt in het hokje de keuze en je biljet gaat in een container.
In Spanje kom je binnen en je loopt naar de tafel waar van alle partijen een stapeltje papieren ligt met wie op de lijst staan. Daarnaast liggen enveloppen.Je pakt een papier van het stapeltje van de partij waar je op gaat stemmen, stopt die in de envelop en gaat vervolgens naar de tafel waar je wordt geregistreerd met je ID-bewijs en je stopt de envelop in een verzegelde glazen bak met gleuf. Ervan uitgaande dat alle stapeltjes even hoog waren aan het begin van de dag, dan is ook duidelijk wie op dat moment al de meeste stemmen heeft gekregen. Daarnaast kan iedereen zien op welke partij je stemt. Voor de mensen die dat echt heel erg vervelend vinden is er de mogelijkheid om in een stemhokje de keuze te maken maar het is niet vaak dat daar gebruik van wordt gemaakt.
Je kunt ook geen keuze maken tussen man of vrouw of naar wie je voorkeur uitgaat.
In Frankrijk gaat het op dezelfde manier als in Spanje.Daar heb ik naar de tweede ronde gekeken van de afvaardiging in het parlement. In dit geval 2 kandidaten en ook hier de kaart pakken van de kandidaat van je voorkeur. En ook hier beginnen met 2 gelijke stapels en om 15.00 was het al duidelijk wie er zou winnen.
Voor mij voelt het heel raar om op deze manier te stemmen. Kennelijk is voor mij anonimiteit in mijn keuze heel belangrijk, misschien ook omdat ik daar aan gewend ben. Vrijheid in keuze, zonder dat iemand kan zien wat mijn keuze is, is voor mij toch een onderdeel van democratie. En ervan uitgaande dat de stapeltjes met stembiljetten allemaal even hoog waren, dan vind ik het ook raar dat je op die manier al van te voren kan zien wie gaat winnen en zou je de uitslag kunnen beïnvloeden.
zaterdag 21 maart 2015
Vroeger en nu
Er ligt een vraag of ik in Nederland ook zoveel leuke dingen deed als hier. Het antwoord daarop is ja en nee. Voordat ontdekt werd dat ik een chronische ziekte had en meer dood dan levend was, had ik een behoorlijk actief leven. Deels omdat ik het leuk vond, deels om te bewijzen dat ik "normaal" was. Het wordt op den duur erg vervelend om met klachten naar de huisarts te gaan om, na het zoveelste onderzoek zonder resultaat, te horen te krijgen dat het "tussen mijn oren zit" en met de zoveelste verwijsbrief voor een therapeut naar huis gestuurd te worden.
Als mijn nieuwe huisarts begin 2011 niet ietwat verder had gekeken dan mijn medisch dossier en ontdekt had dat ik pernicieuze anemie had, dan was ik nu niet meer in leven geweest. En dat betekende ook direct het einde van mijn actieve leven. Ik bleek eigenlijk alleen nog op wilskracht te functioneren en toen die was gebroken was er weinig van mij over. Injecties en een revalidatietraject hielpen mij er weer bovenop en vervolgens sloeg ik een beetje door naar de andere kant. Te bang om activiteiten te ondernemen omdat ik geen idee had of ik over mijn lichamelijke grenzen heen zou gaan of niet. En op dit moment ben ik nog steeds zoekende wat wel en niet kan. Ik ben bang dat ik deze keer weer teveel op mijn bordje heb maar daar zal ik waarschijnlijk pas na een tijdje achter komen. Het blijft moeilijk een evenwicht te vinden.
In Nederland was ik ook al regelmatig met muziek bezig. Ik heb in mijn leven in verschillende harmonie- en fanfarekorpsen gespeeld en ik heb ook gezongen in 2 koren. Meestal waren er 2 redenen om ermee te stoppen: de activiteit nam mijn leven over en mijn energie was niet toereikend. Gisteren heb ik de test overleefd en ik mag meezingen in het concert. Ik ben inmiddels opgenomen in de app-groep van de alten, ik ben uitgenodigd om volgende week zondag met de rest van het koor bij iemand te komen eten (waarbij ik het dessert "moet" maken voor zo'n 50 personen), het zou zeer op prijs gesteld worden als ik elke woensdag na de repetitie meega naar het café en voor de rest van de tijd tot aan het concert is er niet 1 repetitie per week maar 2. Ik denk dat dit wel een goed beeld schetst van hoe een muziekvereniging, in wat voor vorm, je leven over kan nemen.
Voor nu vind ik dat niet erg. Het is goed voor mijn Spaans en na een tijd alleen maar werk, eten, Spaanse les en huiswerk maken, ben ik blij dat ik iets meer sociale contacten heb. Het hoeven niet echt direct dikke vrienden te worden, daar ben ik niet naar op zoek. Het voelt echter wel lekker dat ik de keuze heb om mijn tijd alleen door te brengen of met anderen.
Handwerken, in wat voor vorm dan ook, is ook iets wat ik mijn hele leven heb gedaan. Na mijn opleidingen tot lingeriemaker en costumière was voor mij de lol van het naaien er echter wel af. Mijn lerares bedoelde het allemaal goed en technisch was ze heel perfect maar ze was niet in staat zich te verplaatsen in de stijl van haar cursisten. Dat had regelmatig tot gevolg dat ik kleding had gemaakt die perfect paste maar daardoor niet meer mijn stijl was. Er zijn heel wat projecten in de prullenbak of kledingcontainer beland. Ik heb jaren mijn naaimachine alleen gebruikt voor het inkorten van broeken. Ik was dan ook blij dat ik hier ontdekte dat het weer begint te kriebelen om achter de naaimachine te zitten. Met de Spaanse maten is dat misschien ook wel een noodzaak. Of ik er veel tijd voor zal hebben durf ik nog niet te zeggen. Voordat het concert begint moet ik in ieder geval wel een zwarte broek in elkaar zetten. In Nederland is het kopen van een broek al een probleem dus ik verwacht in Spanje nog meer problemen op dat gebied.
In Nederland had ik geen Spaanse les maar probeerde ik wel via zelfstudie het B2-diploma voor Frans te halen. Ik ben bang dat ik moet bekennen dat dit bij een poging bleef. Ik ben niet goed in het opbrengen van de discipline die nodig is om een zelfstudie te volgen. Voor mij is een verplichte lesdag met controle van huiswerk nodig om mij in beweging te krijgen. Het verschil is dat in Nederland het studeren van Frans niet echt noodzakelijk was maar hier het onder de knie krijgen van de Spaanse taal wel. Ik hoop dat het koor echt gaat helpen met het verbeteren van mijn spreekvaardigheid (hoewel ik al wel ontdekt heb dat ik via de app-groep woorden leer die ik tijdens mijn les nooit zal leren). Daarnaast heb ik nog steeds 2x een uur les per week met bijbehorend huiswerk.
In Nederland stond beweging en sporten niet echt hoog op mijn lijstje. Dat is na het revalidatie traject wel veranderd en ik was dan ook aan het trainen om deel te nemen aan een 1/4 triatlon en/of een wedstrijd gewichtheffen. In eerste instantie was het mijn bedoeling om dat hier ook op te pakken maar mijn hernia gooide roet in het eten. De mogelijke sportvereniging met sociale contacten is nu dus vervangen door het koor. Maar het blijft frustrerend dat ik mij niet fysiek uit kan leven en zo de stress van het werk kwijt kan raken. Ik ben inmiddels doorverwezen naar de fysiotherapeut maar moet wachten tot 22 april 2016 (volgend jaar dus) voordat er een plekje is. Tot die tijd doe ik 1x per week yoga en hoop ik over niet al te lange tijd een iets steviger sport kan gaan doen.
Naast mijn werk is dit een vol programma en mijn werk is niet het meest kalme werk wat ik kan bedenken. Er zijn teveel zaken die binnen mijn klant in Nederland spelen waardoor mijn werk vooral meer energie kost dan dat het energie oplevert. De problemen in Nederland (hoewel van mijn kant volledig onder controle) zijn dermate dat de hoge bazen van de klant, de hoge contactpersoon van mijn werkgever, mijn teamleider en ik regelmatig aan de telefoon zitten om te bespreken hoe we deze problemen in de toekomst kunnen voorkomen. Zoals te verwachten komt daar weer een hoop extra werk voor mij achter weg, dus ik zie echt op tegen die telefoontjes. Bovendien moet ik heel erg op mijn woorden letten. Laatste keer zei ik dat een medewerker echt heel vreselijk was. Dat was dus niet de bedoeling.
Dus alles een beetje overziend, ben ik bang dat er iets meer hooi op mijn vork ligt dan handig en goed is. Vooral ook omdat de werkdruk voor de komende maanden niet echt minder zal worden. Aan de andere kant wil ik ook niet terug naar een leven van werken en Spaans leren. Dus voor voorlopig blijft het schipperen.
Als mijn nieuwe huisarts begin 2011 niet ietwat verder had gekeken dan mijn medisch dossier en ontdekt had dat ik pernicieuze anemie had, dan was ik nu niet meer in leven geweest. En dat betekende ook direct het einde van mijn actieve leven. Ik bleek eigenlijk alleen nog op wilskracht te functioneren en toen die was gebroken was er weinig van mij over. Injecties en een revalidatietraject hielpen mij er weer bovenop en vervolgens sloeg ik een beetje door naar de andere kant. Te bang om activiteiten te ondernemen omdat ik geen idee had of ik over mijn lichamelijke grenzen heen zou gaan of niet. En op dit moment ben ik nog steeds zoekende wat wel en niet kan. Ik ben bang dat ik deze keer weer teveel op mijn bordje heb maar daar zal ik waarschijnlijk pas na een tijdje achter komen. Het blijft moeilijk een evenwicht te vinden.
In Nederland was ik ook al regelmatig met muziek bezig. Ik heb in mijn leven in verschillende harmonie- en fanfarekorpsen gespeeld en ik heb ook gezongen in 2 koren. Meestal waren er 2 redenen om ermee te stoppen: de activiteit nam mijn leven over en mijn energie was niet toereikend. Gisteren heb ik de test overleefd en ik mag meezingen in het concert. Ik ben inmiddels opgenomen in de app-groep van de alten, ik ben uitgenodigd om volgende week zondag met de rest van het koor bij iemand te komen eten (waarbij ik het dessert "moet" maken voor zo'n 50 personen), het zou zeer op prijs gesteld worden als ik elke woensdag na de repetitie meega naar het café en voor de rest van de tijd tot aan het concert is er niet 1 repetitie per week maar 2. Ik denk dat dit wel een goed beeld schetst van hoe een muziekvereniging, in wat voor vorm, je leven over kan nemen.
Voor nu vind ik dat niet erg. Het is goed voor mijn Spaans en na een tijd alleen maar werk, eten, Spaanse les en huiswerk maken, ben ik blij dat ik iets meer sociale contacten heb. Het hoeven niet echt direct dikke vrienden te worden, daar ben ik niet naar op zoek. Het voelt echter wel lekker dat ik de keuze heb om mijn tijd alleen door te brengen of met anderen.
Handwerken, in wat voor vorm dan ook, is ook iets wat ik mijn hele leven heb gedaan. Na mijn opleidingen tot lingeriemaker en costumière was voor mij de lol van het naaien er echter wel af. Mijn lerares bedoelde het allemaal goed en technisch was ze heel perfect maar ze was niet in staat zich te verplaatsen in de stijl van haar cursisten. Dat had regelmatig tot gevolg dat ik kleding had gemaakt die perfect paste maar daardoor niet meer mijn stijl was. Er zijn heel wat projecten in de prullenbak of kledingcontainer beland. Ik heb jaren mijn naaimachine alleen gebruikt voor het inkorten van broeken. Ik was dan ook blij dat ik hier ontdekte dat het weer begint te kriebelen om achter de naaimachine te zitten. Met de Spaanse maten is dat misschien ook wel een noodzaak. Of ik er veel tijd voor zal hebben durf ik nog niet te zeggen. Voordat het concert begint moet ik in ieder geval wel een zwarte broek in elkaar zetten. In Nederland is het kopen van een broek al een probleem dus ik verwacht in Spanje nog meer problemen op dat gebied.
In Nederland had ik geen Spaanse les maar probeerde ik wel via zelfstudie het B2-diploma voor Frans te halen. Ik ben bang dat ik moet bekennen dat dit bij een poging bleef. Ik ben niet goed in het opbrengen van de discipline die nodig is om een zelfstudie te volgen. Voor mij is een verplichte lesdag met controle van huiswerk nodig om mij in beweging te krijgen. Het verschil is dat in Nederland het studeren van Frans niet echt noodzakelijk was maar hier het onder de knie krijgen van de Spaanse taal wel. Ik hoop dat het koor echt gaat helpen met het verbeteren van mijn spreekvaardigheid (hoewel ik al wel ontdekt heb dat ik via de app-groep woorden leer die ik tijdens mijn les nooit zal leren). Daarnaast heb ik nog steeds 2x een uur les per week met bijbehorend huiswerk.
In Nederland stond beweging en sporten niet echt hoog op mijn lijstje. Dat is na het revalidatie traject wel veranderd en ik was dan ook aan het trainen om deel te nemen aan een 1/4 triatlon en/of een wedstrijd gewichtheffen. In eerste instantie was het mijn bedoeling om dat hier ook op te pakken maar mijn hernia gooide roet in het eten. De mogelijke sportvereniging met sociale contacten is nu dus vervangen door het koor. Maar het blijft frustrerend dat ik mij niet fysiek uit kan leven en zo de stress van het werk kwijt kan raken. Ik ben inmiddels doorverwezen naar de fysiotherapeut maar moet wachten tot 22 april 2016 (volgend jaar dus) voordat er een plekje is. Tot die tijd doe ik 1x per week yoga en hoop ik over niet al te lange tijd een iets steviger sport kan gaan doen.
Naast mijn werk is dit een vol programma en mijn werk is niet het meest kalme werk wat ik kan bedenken. Er zijn teveel zaken die binnen mijn klant in Nederland spelen waardoor mijn werk vooral meer energie kost dan dat het energie oplevert. De problemen in Nederland (hoewel van mijn kant volledig onder controle) zijn dermate dat de hoge bazen van de klant, de hoge contactpersoon van mijn werkgever, mijn teamleider en ik regelmatig aan de telefoon zitten om te bespreken hoe we deze problemen in de toekomst kunnen voorkomen. Zoals te verwachten komt daar weer een hoop extra werk voor mij achter weg, dus ik zie echt op tegen die telefoontjes. Bovendien moet ik heel erg op mijn woorden letten. Laatste keer zei ik dat een medewerker echt heel vreselijk was. Dat was dus niet de bedoeling.
Dus alles een beetje overziend, ben ik bang dat er iets meer hooi op mijn vork ligt dan handig en goed is. Vooral ook omdat de werkdruk voor de komende maanden niet echt minder zal worden. Aan de andere kant wil ik ook niet terug naar een leven van werken en Spaans leren. Dus voor voorlopig blijft het schipperen.
zondag 15 maart 2015
Wat eten we vandaag?
Nu ik hier meer dan een jaar woon, zijn er dingen die mij opvallen. 1 van die dingen is het aanbod van groente in de supermarkt. Fruit volgt redelijk de seizoenen, het aardbeien-seizoen is weer begonnen, na de aardbeien volgen de meloenen en verse vijgen, daarna de chirimoyas en dan is het de tijd dat de mandarijnen per kilo's worden aangeleverd. Druiven zijn het hele jaar door behoorlijk prijzig en appels, peren en sinaasappels horen tot het standaard winkelassortiment. Met daarbij wel de opmerking dat op een gegeven ogenblik de conference-peren vervangen worden door williams-peren. Die laatsten zijn een stuk lekkerder. Bananen heb je in 2 soorten: bananen, goedkoper, die niet uit Spanje komen en platanos, die aangeleverd worden vanuit de Canarische eilanden.
Hoewel Spanjaarden beweren dat ook de groentes aangeleverd worden per seizoen, heb ik daar zelf nog niet veel van kunnen merken. Sla, aardappelen, courgette, aubergine, uien, wortels, Spaanse en Nederlandse komkommers, tomaten en paprika. Dat is wat zo'n beetje standaard in de winkel ligt. Andere groentes zijn er wel maar die zijn, ten opzichte van het standaard assortiment, behoorlijk prijzig. Wil je wat anders dan het standaard assortiment dan is de vriezer de meest voordelige optie en voor een 1 persoonshuishouden ook het meest praktisch. Zelfs al zou de bloemkool in de aanbieding zijn, dan is het voor mij toch nog minstens 4 dagen eten.
Meestal koop ik dus het standaard assortiment aan groente en na een jaar was mijn inspiratie wel uitgeput. Ik ben redelijk in staat een recept te volgen maar ik ben geen kok in die zin dat ik in staat ben vanuit het niets iets in elkaar te draaien. Dus met zo'n 3 recepten voor aubergine, 7 voor courgette en ongeveer 5 voor paprika's zijn mijn mogelijkheden op. En snelle salades met sla, tomaat en komkommer (al dan niet extra met avocado en/of mais) komen mijn neus nu ook wel uit. Daarnaast zijn mijn recepten gebaseerd op wat er in Nederland verkrijgbaar is zodat ik niet altijd alles kan krijgen wat nodig is of tegen prijzen die onbetaalbaar zijn. Voor bijvoorbeeld zo'n 25 gram pijnboompitten moet je in Spanje € 4,50 betalen.
Tijd dus om mijn repertoire van recepten uit te breiden. De eerste stap was richting boekwinkel. Als ik mij met de Spaanse groenten wil kunnen redden dan is boek met recepten uit de Spaanse keuken wel handig. Onhandiger is dat zo'n boek natuurlijk in het Spaans is. Uiteindelijk heb ik gekozen voor een vegetarisch kookboek met 1101 recepten (inclusief smoothies, theevariaties en dergelijke). Ik ben allergisch voor vis waardoor een hoop van de andere kookboeken voor mij afvielen. Vervolgens heb ik mij vermaakt met het zoeken van plaatjes op internet om een beeld te krijgen van wat ze met bepaalde ingrediënten bedoelen. Of het een werkbaar kookboek zal zijn, kan ik nog niet zeggen. Ik heb nog niet echt de tijd gehad om een menu voor een hele week in elkaar de draaien en ik weet ook niet hoe gemakkelijk bepaalde zaken verkrijgbaar zijn. Verse basilicum of munt heb ik hier nog niet gezien terwijl ze dat best vaak in het kookboek gebruiken.
Afgelopen vrijdag heb ik in de supermarkt acelgas gekocht. Ik zag ze liggen en het leek mij wel een mooie start van mijn poging om meer variatie op mijn bord te krijgen. Acelgas worden verkocht in losse bladeren, het lijkt qua vorm wel iets op paksoi maar dan 2 tot 3 keer groter maar het heeft meer een koolsmaak. Met de hulp van het kookboek en de vertaalmachine op internet heb ik een recept met acelgas en pasta in elkaar gedraaid en het was niet verkeerd. Deze week heb ik het vreselijk druk dus ik hoop volgende week tijd te hebben om eens te kijken bij andere winkels dan de supermarkt om te zien wat ik verder nog kan krijgen en of dat tegen een redelijke prijs is. Volgens mijn lerares en haar huisgenote is er elke eerste zaterdag van de maand een biologische markt. Ik weet niet of die er ook is tijdens Semana Santa, maar ook die staat op mijn lijstje om te bezoeken.
PS: geen nieuws over het koor, het voorzingen is weer een week uitgesteld naar volgende week vrijdag.
donderdag 12 maart 2015
Op z'n Spaans
Woensdag ging ik stikzenuwachtig op weg richting koorrepetitie. Ik ben namelijk niet goed in mondelinge examens, of dat nu schoolexamens, taalexamens of voorzingen zijn. Omdat ik nog niet zo'n goed beeld heb hoe lang ik onderweg ben, was ik natuurlijk ruim te vroeg (en eerste) om te ontdekken dat voor de repetitie aan een soort van zangles is. Deze zangles is de ene week voor de mannen en de andere week voor de vrouwen en is bedoeld om je zangtechniek te verbeteren. Toch maar even gecontroleerd of ik het echt wel goed begrepen had: eerst een uur zangtechniek en daarna nog de normale repetitie van ongeveer 2,5 tot 3 uur, dus 4 uur zingen achter elkaar? Ja, dat had ik goed begrepen. Deelname was vrij dus als ik wilde dan was ik van harte welkom.
Ik werd deze keer onder de hoede genomen door een andere vrouw. Met wat heen en weer gepraat kwamen ze erachter dat ze vergeten waren mij de stukken voor mijn voorzingen te geven of in ieder geval uit te leggen welke van de stukken die die dag gerepeteerd zouden worden, als voorzingstuk aangemerkt moest worden. Dat is normaal gesproken de taak van de vrouw die mij deze keer onder haar hoede had genomen maar die was ziek geweest. Naast het stuk uit het repertoire van het concert bleek er ook nog een solo-stuk te zijn. Die had ik dus ook niet ontvangen. Druk overleg met de dirigent. Uiteindelijk werd besloten dat ik vrijdag een half uur voor de repetitie aanwezig moet zijn om het repertoire-stuk te zingen en dat ik volgende week het solo-stuk moet doen.
In eerste instantie vonden ze dat ik beide stukken aankomende vrijdag wel kon doen. Ervan uitgaande dat ik de email met bestanden ergens in de loop van donderdag zou ontvangen, misschien op zoek zou moeten naar een kopieerwinkel om de stukken uit te printen en donderdagavond ook nog een yogales in mijn agenda had staan, had ik er een zwaar hoofd in dat ik in staat zou zijn het solo-stuk voor aankomende repetitie gerepeteerd te hebben. Ik vind het niet erg om in rap tempo een stuk in te studeren maar een beetje voorbereidingstijd zou wel aardig zijn.
Vandaag kwam inderdaad de mail met de bijbehorende stukken en ze waren zo aardig om de stemmen als mp3-bestand bij te voegen. Op dit moment bestaat het repertoire uit stukken in het Latijns, Duits, Baskisch, Italiaans en Spaans. Natuurlijk moeten ze een Italiaans en een Spaans stuk uitzoeken. Dubbel werk om zowel de muziek en de taal onder de knie te krijgen. Het repertoire-stuk is van Mozart en in het Italiaans. Dat had ik afgelopen weekend al min of meer voorbereid en van de 6 stukken van Mozart was dit wel 1 van de meest gemakkelijke. Dat staat dus voor aankomende vrijdag op het programma.
Het solo-stuk is in het Spaans en ik heb nog niet goed kunnen kijken van wie en wat en hoe moeilijk het zal zijn. Volgens de mail stond dat gepland voor volgende week vrijdag. Mij staat niet bij dat we precies hadden afgesproken wanneer, volgende week ja, vrijdag nee. Die dag heb ik namelijk een etentje met mijn team van het werk en hoewel ik liever naar het koor ga dan naar het etentje, heb ik niet veel keuze. Dus geen idee wat er nu weer geregeld gaat worden en hoe. Het zal wel weer met een hoop heen en weer gepraat gaan en ze zullen me vast lastig vinden.
Maar als alles goed gaat, hoop ik vrijdag (eindelijk) te horen of ik bij het koor mag blijven. Wel of geen concert in april kan me op dit moment niet zo heel veel schelen (hoewel ik niet de indruk heb dat ik het slechter doe dan wat ik om mij heen hoor).
Ik werd deze keer onder de hoede genomen door een andere vrouw. Met wat heen en weer gepraat kwamen ze erachter dat ze vergeten waren mij de stukken voor mijn voorzingen te geven of in ieder geval uit te leggen welke van de stukken die die dag gerepeteerd zouden worden, als voorzingstuk aangemerkt moest worden. Dat is normaal gesproken de taak van de vrouw die mij deze keer onder haar hoede had genomen maar die was ziek geweest. Naast het stuk uit het repertoire van het concert bleek er ook nog een solo-stuk te zijn. Die had ik dus ook niet ontvangen. Druk overleg met de dirigent. Uiteindelijk werd besloten dat ik vrijdag een half uur voor de repetitie aanwezig moet zijn om het repertoire-stuk te zingen en dat ik volgende week het solo-stuk moet doen.
In eerste instantie vonden ze dat ik beide stukken aankomende vrijdag wel kon doen. Ervan uitgaande dat ik de email met bestanden ergens in de loop van donderdag zou ontvangen, misschien op zoek zou moeten naar een kopieerwinkel om de stukken uit te printen en donderdagavond ook nog een yogales in mijn agenda had staan, had ik er een zwaar hoofd in dat ik in staat zou zijn het solo-stuk voor aankomende repetitie gerepeteerd te hebben. Ik vind het niet erg om in rap tempo een stuk in te studeren maar een beetje voorbereidingstijd zou wel aardig zijn.
Vandaag kwam inderdaad de mail met de bijbehorende stukken en ze waren zo aardig om de stemmen als mp3-bestand bij te voegen. Op dit moment bestaat het repertoire uit stukken in het Latijns, Duits, Baskisch, Italiaans en Spaans. Natuurlijk moeten ze een Italiaans en een Spaans stuk uitzoeken. Dubbel werk om zowel de muziek en de taal onder de knie te krijgen. Het repertoire-stuk is van Mozart en in het Italiaans. Dat had ik afgelopen weekend al min of meer voorbereid en van de 6 stukken van Mozart was dit wel 1 van de meest gemakkelijke. Dat staat dus voor aankomende vrijdag op het programma.
Het solo-stuk is in het Spaans en ik heb nog niet goed kunnen kijken van wie en wat en hoe moeilijk het zal zijn. Volgens de mail stond dat gepland voor volgende week vrijdag. Mij staat niet bij dat we precies hadden afgesproken wanneer, volgende week ja, vrijdag nee. Die dag heb ik namelijk een etentje met mijn team van het werk en hoewel ik liever naar het koor ga dan naar het etentje, heb ik niet veel keuze. Dus geen idee wat er nu weer geregeld gaat worden en hoe. Het zal wel weer met een hoop heen en weer gepraat gaan en ze zullen me vast lastig vinden.
Maar als alles goed gaat, hoop ik vrijdag (eindelijk) te horen of ik bij het koor mag blijven. Wel of geen concert in april kan me op dit moment niet zo heel veel schelen (hoewel ik niet de indruk heb dat ik het slechter doe dan wat ik om mij heen hoor).
zondag 8 maart 2015
Voorzingen
Vorige week zondag was het precies een jaar geleden dat ik in een regenachtig Granada uit een taxi stapte om hier, in eerste instantie, een jaar door te brengen. Mijn idee was om daar een heel filosofisch stukje over te schrijven, wat mij mee is gevallen, wat ik geleerd heb, welke verwachtingen uit zijn gekomen en welke niet. Vervolgens kwam ik tot de ontdekking dat ik daar, in ieder geval op dit moment, niet heel veel over te vertellen heb.
Mijn leven is nog steeds volop in beweging, ik worstel nog steeds met dezelfde dingen als toen ik hier een jaar geleden aankwam, hoewel ze wel in beweging zijn. Leuk idee, maar kennelijk is het nu niet het moment daarvoor.
Vervolgens wilde ik dinsdagavond iets schrijven over wat ik woensdag zou gaan doen. Op mijn werk gaf ik informatie door aan een teamcoördinator, bedacht dat die incorrect was, corrigeerde binnen een minuut om vervolgens vol verbazing te ontdekken dat er een gigantische escalatie was ontstaan waarvan ik uiteindelijk de schuld kreeg omdat ik in eerste instantie verkeerde informatie had gegeven. Ik heb mij wel eens beter gevoeld. Ik heb woensdag geprobeerd om dingen uit te praten (voor zover dat kon) en ik geloof dat het soort van weer opgelost is. Meer dan het aanbieden van excuses kon ik niet doen maar ik kan niet inschatten of dat voldoende is.
Woensdag was een extreem lange dag, donderdag was ik volledig gesloopt, vrijdag een ochtend vrij om dingen te regelen die in Nederland moeten gebeuren, zaterdag oefenen en naar een voorstelling van Danza Oriental, vandaag ook oefenen en paella eten bij mijn lerares Spaans en tussendoor nog ergens huiswerk maken.
Waarvoor ben ik aan het oefenen?
Een tijdje terug zat ik in de kantine op het werk en raakte ik in gesprek met een vriend van een collega uit mijn team. Ik had hem ooit bij de verjaardag van mijn collega gesproken. Ik vertelde onder andere dat het heel moeilijk was om Spaans te oefenen als je alleen maar activiteiten binnen het werk hebt en dat ik graag iets buiten het werk om zou willen doen maar geen idee had hoe ik dat aan moest pakken. Dat resulteerde in de uitnodiging om met hem naar een koor te gaan. Hij had jaren bij dat koor gezongen maar toen er een nieuwe dirigent kwam, is hij ermee opgehouden. Hij zit erover na te denken om weer mee te doen en wilde mij wel introduceren.
Afgelopen woensdag was het zover en zijn we samen naar het koor gegaan. Hiermee gingen we dwars tegen het officiële protocol in. Dat schrijft voor: aanmelden via de website, muziek downloaden via het beveiligde gedeelte, stembepaling, meedoen met de repetitie, voorzingen wat iets wat op die avond gerepeteerd is. Zowel dirigent als ik hadden niks voorbereid voor het voorzingen dus dat gaan we aankomende woensdag doen.Om geen modderfiguur te slaan, ben ik nu druk aan het oefenen. Op de website staat wat welke dag gerepeteerd gaat worden dus ik weet wat ik soort van voorbereid moet hebben.
De repetitie was zoals ik het mij kan herinneren van mijn tijd in fanfares, harmonies en koren. Dit was heel duidelijk zo'n dag dat de dirigent hoog of laag kon springen maar dat de gedachten van de koorleden niet bij de repetitie waren. Het zijn inderdaad mensen van rond mijn leeftijd en tot nu toe lijken ze heel erg behulpzaam. Iedereen stond muziek af zodat ik mee kon doen en zorgde ervoor dat ik een stoel had en op de juiste plek terecht kwam (bij het eerste stuk was het koor in 2 koren opgedeeld). Ik kreeg binnen een dag mijn toegangscodes voor het privégedeelte van de website en stond daar ook direct als aspirant-lid vermeld. Dat voelt wel als heel erg welkom.
Natuurlijk is niet alles rozengeur en maneschijn. Er is op 17 april een concert en als dat een beetje kwaliteit wil hebben dan moet er nog wel het een en ander gebeuren. Dus vanaf deze maand zijn er vrijwillig verplichte extra repetities op vrijdag. Er zullen vast nog wel meer verplichtingen zijn waar ik nu nog niet van op de hoogte ben (en ook niet op hoogte gebracht wil worden). Ik moet ook heel erg wennen aan de dirigent. Dat kan deels met de taal te maken hebben maar hij doet dingen wel heel erg anders dan dat ik vanuit Nederland gewend ben. Vandaag vertelde mijn lerares Spaans mij dat het in Spanje heel gewoon is dat stemgroepen een deel van de avond als groep oefenen en aan het einde van de repetitie pas samen komen. Dat kan een verklaring zijn voor het feit dat de dirigent niets deed toen een groep alten volledig wegviel omdat niemand snapte/wist wat ze moesten zingen.
Woensdag heb ik mijn voorzingen en dan weet ik meer. Ik denk wel dat ik, als ik niet heel erg zenuwachtig ben tijdens het voorzingen, mag blijven. Ik sluit niet uit dat ze zeggen dat ik wel lid mag worden maar niet mag meedoen met het concert. 17 april is kort dag en ze zingen heel veel korte stukken. Het is erg veel wat ik in redelijk korte tijd in mijn hoofd moet stampen. Voordat ik zo naar bed ga, ga ik mij dus nog weer even vermaken met 5 Zigeunerlieder van Brahms en 6 Nocturnes van Mozart. En hopen dat de dirigent voor het voorzingen het juiste nummer kiest.
Mijn leven is nog steeds volop in beweging, ik worstel nog steeds met dezelfde dingen als toen ik hier een jaar geleden aankwam, hoewel ze wel in beweging zijn. Leuk idee, maar kennelijk is het nu niet het moment daarvoor.
Vervolgens wilde ik dinsdagavond iets schrijven over wat ik woensdag zou gaan doen. Op mijn werk gaf ik informatie door aan een teamcoördinator, bedacht dat die incorrect was, corrigeerde binnen een minuut om vervolgens vol verbazing te ontdekken dat er een gigantische escalatie was ontstaan waarvan ik uiteindelijk de schuld kreeg omdat ik in eerste instantie verkeerde informatie had gegeven. Ik heb mij wel eens beter gevoeld. Ik heb woensdag geprobeerd om dingen uit te praten (voor zover dat kon) en ik geloof dat het soort van weer opgelost is. Meer dan het aanbieden van excuses kon ik niet doen maar ik kan niet inschatten of dat voldoende is.
Woensdag was een extreem lange dag, donderdag was ik volledig gesloopt, vrijdag een ochtend vrij om dingen te regelen die in Nederland moeten gebeuren, zaterdag oefenen en naar een voorstelling van Danza Oriental, vandaag ook oefenen en paella eten bij mijn lerares Spaans en tussendoor nog ergens huiswerk maken.
Waarvoor ben ik aan het oefenen?
Een tijdje terug zat ik in de kantine op het werk en raakte ik in gesprek met een vriend van een collega uit mijn team. Ik had hem ooit bij de verjaardag van mijn collega gesproken. Ik vertelde onder andere dat het heel moeilijk was om Spaans te oefenen als je alleen maar activiteiten binnen het werk hebt en dat ik graag iets buiten het werk om zou willen doen maar geen idee had hoe ik dat aan moest pakken. Dat resulteerde in de uitnodiging om met hem naar een koor te gaan. Hij had jaren bij dat koor gezongen maar toen er een nieuwe dirigent kwam, is hij ermee opgehouden. Hij zit erover na te denken om weer mee te doen en wilde mij wel introduceren.
Afgelopen woensdag was het zover en zijn we samen naar het koor gegaan. Hiermee gingen we dwars tegen het officiële protocol in. Dat schrijft voor: aanmelden via de website, muziek downloaden via het beveiligde gedeelte, stembepaling, meedoen met de repetitie, voorzingen wat iets wat op die avond gerepeteerd is. Zowel dirigent als ik hadden niks voorbereid voor het voorzingen dus dat gaan we aankomende woensdag doen.Om geen modderfiguur te slaan, ben ik nu druk aan het oefenen. Op de website staat wat welke dag gerepeteerd gaat worden dus ik weet wat ik soort van voorbereid moet hebben.
De repetitie was zoals ik het mij kan herinneren van mijn tijd in fanfares, harmonies en koren. Dit was heel duidelijk zo'n dag dat de dirigent hoog of laag kon springen maar dat de gedachten van de koorleden niet bij de repetitie waren. Het zijn inderdaad mensen van rond mijn leeftijd en tot nu toe lijken ze heel erg behulpzaam. Iedereen stond muziek af zodat ik mee kon doen en zorgde ervoor dat ik een stoel had en op de juiste plek terecht kwam (bij het eerste stuk was het koor in 2 koren opgedeeld). Ik kreeg binnen een dag mijn toegangscodes voor het privégedeelte van de website en stond daar ook direct als aspirant-lid vermeld. Dat voelt wel als heel erg welkom.
Natuurlijk is niet alles rozengeur en maneschijn. Er is op 17 april een concert en als dat een beetje kwaliteit wil hebben dan moet er nog wel het een en ander gebeuren. Dus vanaf deze maand zijn er vrijwillig verplichte extra repetities op vrijdag. Er zullen vast nog wel meer verplichtingen zijn waar ik nu nog niet van op de hoogte ben (en ook niet op hoogte gebracht wil worden). Ik moet ook heel erg wennen aan de dirigent. Dat kan deels met de taal te maken hebben maar hij doet dingen wel heel erg anders dan dat ik vanuit Nederland gewend ben. Vandaag vertelde mijn lerares Spaans mij dat het in Spanje heel gewoon is dat stemgroepen een deel van de avond als groep oefenen en aan het einde van de repetitie pas samen komen. Dat kan een verklaring zijn voor het feit dat de dirigent niets deed toen een groep alten volledig wegviel omdat niemand snapte/wist wat ze moesten zingen.
Woensdag heb ik mijn voorzingen en dan weet ik meer. Ik denk wel dat ik, als ik niet heel erg zenuwachtig ben tijdens het voorzingen, mag blijven. Ik sluit niet uit dat ze zeggen dat ik wel lid mag worden maar niet mag meedoen met het concert. 17 april is kort dag en ze zingen heel veel korte stukken. Het is erg veel wat ik in redelijk korte tijd in mijn hoofd moet stampen. Voordat ik zo naar bed ga, ga ik mij dus nog weer even vermaken met 5 Zigeunerlieder van Brahms en 6 Nocturnes van Mozart. En hopen dat de dirigent voor het voorzingen het juiste nummer kiest.
Abonneren op:
Posts (Atom)