Even niet leuk

Sinds ik in 2012 mijn voettocht naar Rome af heb moeten breken vanwege extreem pijnlijke hakken, ben ik bezig met de zoektocht om die pijn te verlichten en te laten verdwijnen. In januari van dit jaar, na een gesprek met een vooraanstaande masseur die ook veel topsporters onder zijn beheer heeft, heb ik samen met mijn personal trainer de focus gelegd op mijn kuitspieren. Deze behandeling heb ik echter nooit af kunnen maken vanwege mijn vertrek naar Granada.
In mijn eerste weekend in Granada heb ik door omstandigheden veel te veel gelopen waardoor de pijn in mijn benen erger werd en niet alleen meer mijn kuitspieren maar mijn hele linkerbeen pijn deed. In de loop van mijn verblijf hier werd de pijn steeds sterker en een verkeerde inschatting van een oefening in de sportschool (ik deed hem in Nederland ook met mijn personal trainer) was de bekende druppel. Naast pijn kreeg ik ook last van pijnlijke tintelingen, zelfs als ik geen enkele spier afknelde en als ik van mijn stoel opstond, liep ik voor 5 min kreupel vanwege de pijn.
Duidelijk dat hier iets aan moest gebeuren maar: geen inschrijving bij de gemeente, geen ziekenfondskaart, geen dokter. Of € 100,00 betalen voor een privé-dokter.

Omdat de afgelopen weken op het werk het nodige van mij gevraagd hebben, heb ik voor mijzelf een lang weekend thermische baden geboekt in Lanjaron. Elke dag een andere behandeling/baden-afdeling. Française was van mening dat ik voor die tijd moest weten wat er aan de hand was met mijn been zodat ik aan kan geven of een bepaalde behandeling aangepast moet worden of niet. Daarnaast was ze het gezeur van alle instanties meer dan zat (ik ook maar ik heb nog niet de Spaanse mentaliteit om dan op mijn strepen te gaan staan).
Vrijdag 08.30 bij de Centro de Salud aan de Gran Via en neem alle papieren mee die je nodig zou kunnen hebben, indien mogelijk als kopie.

Gisteren op tijd bij de Centro de Salud en binnen 5 kwartier hadden we de volgende zaken geregeld: mijn ziekenfondskaart is geregeld en wordt opgestuurd, ik heb mijn arts gesproken (echt een hele leuke vrouw) en na onderzoek van haar kant kreeg ik 4 receptbriefjes mee en verwijsbrieven voor foto's en een bezoek aan de specialist. Diagnose: waarschijnlijk een hernia en misschien een operatie nodig. Bij de balie werden de afspraken direct vastgelegd en stonden we weer buiten. Alles geregeld zonder enig probleem. Zowel Française als ik zaten ons af te vragen waar het addertje onder het gras was maar tot nu toe hebben we dat nog niet ontdekt.

Dus hartstikke blij ging ik richting werk en Française richting de bank. En ineens sloeg mijn stemming om. De taalbarrière, de pijn en een mogelijke operatie in een land waar heel anders tegen gezondheid aangekeken wordt was me, in combinatie met  het warme weer  en de werkdruk van de laatste tijd ineens teveel. Met mijn verstand kon ik het allemaal wel beredeneren maar mijn gevoel werkte niet meer mee. En voor het eerst voelde ik mij heel erg alleen en eenzaam in een land waar ik mij niet verstaanbaar kan maken. Het is geen prettig gevoel als je onderwerp van een gesprek bent over je eigen gezondheid en je kunt niet duidelijk maken hoe je je voelt.

Er valt veel op mijn werkgever aan te merken maar toen ik in tranen op het werk kwam, stonden direct al mijn teamleden voor mij klaar. Ik was op weg naar buiten om een gesprek te hebben met mijn teamleider toen 1 van de HR-managers langs kwam. Zij is Nederlandse en zij is ook degene die mij aangenomen heeft. Omdat ik het wel fijn vond om het verhaal in mijn eigen taal te kunnen doen, ben ik uiteindelijk met haar buiten op een bankje terecht gekomen en het voelde goed om begrip te ervaren. Vervolgens boden al mijn teamleden hun hulp aan als ik dat nodig mocht hebben, in combinatie met een dikke knuffel en hoewel het niet alles goed maakt, was het toch fijn.

Bij thuiskomst realiseerde ik mij dat ik in een kast brieven en pakjes had van vrienden en familie uit Nederland voor als ik het hier moeilijk zou hebben en ik vond dit wel een moment waarop ik iets uit de kast mocht pakken. Het bleek het pakje van mijn moeder met een streng hele mooie wol en een heel lief kaartje. Precies wat ik op dat moment even nodig heb.

Ik ben aan mijn eerste dag van medicijnen begonnen (na eerst even flink zoeken op internet om duidelijk te krijgen wat ik moet slikken en waarom) en hoewel de pijn niet verdwenen is, is het wel een stuk dragelijker. Woensdag heb ik weer mijn eerste privéles Spaans en de komende 2 weken wil ik gebruiken om mij voor te bereiden op het maken van de foto's, het oefenen van de vragen die ik voor de farmacia heb en kijken of de spiergroepen die ik van de dokter moet trainen ook in de sportschool getraind kunnen worden en of ik dan een personal trainer nodig heb of niet.