De rest van de wereld en ik

Een blog naar aanleiding van de vraag of, en indien ja, ik wat mee heb gekregen van het neergehaalde vliegtuig. In Nederland was ik altijd wel redelijk op de hoogte van dingen die in Nederland zelf en in de rest van de wereld gebeurden. Dat ging meestal via het journaal van 18.00 uur met aansluitend de actualiteitenrubriek. Hier gaat dat allemaal een stuk moeilijker.

Ten eerste is het journaal hier ergens rond 21.00 uur. Voor de Spaanse levensstijl perfect maar voor mijn levensstijl toch ietwat ingewikkelder. Daarbij helpt het ook niet dat mijn tv al een paar maanden kapot is en ik mijn huisbaas moet bellen om het te laten repareren. In het Spaans uitleggen dat het satelietkastje niet meer op de afstandsbediening reageert en vrij regelen op het werk maken dat ik mij nu al een paar maanden tv via de laptop kijk. Helaas heb ik nog niet ontdekt hoe ik de Spaanse internet-tv van ondertiteling kan voorzien, voor mij noodzakelijk om enigszins te kunnen volgen van waar het over gaat.
Voor zover ik een Spaans journaal gezien heb, heb ik sterk de indruk dat de nadruk vooral ligt op Spaans nieuws en niet op wat er in  de rest van de wereld gebeurd. Dus leuk om te weten dat er in Bilbao een bijzondere vis is gevonden maar niet echt nuttige informatie.
Hoe dan ook, van het Spaanse journaal moet ik het niet hebben.

De Nederlandse tv via mijn laptop geeft ook niet thuis, tenminste niet via de publieke omroepen. Vanwege een rechtenkwestie kan ik vanaf mijn Spaanse internetaansluiting geen Nederlands journaal zien (en misschien nog wel erger: geen schaatsen en Tour de France). Dus ook van die kant is het onmogelijk om mee te krijgen wat er in de wereld gebeurd. Volgens Nederlandse collega's schijnt het wel mogelijk te zijn om via de commerciële omroepen het nieuws te kunnen volgen maar dan ben ik misschien toch te oud, want voor mij is er maar 1 journaal.

Op zaterdag is er de mogelijkheid om een Nederlandse krant te kopen. In totaal ben ik op zaterdag tijdens mijn rondje boodschappen doen 3 exemplaren tegen gekomen. Het lijkt erop dat dit voor het centrum de totale score is. Dus als je er niet snel genoeg bij bent, dan vis je naast het net. Maar ook hier ben ik misschien te kieskeurig. Ik voel er weinig voor om tegen de € 5,00 te betalen voor een krant die vooral uit roddel en achterklap bestaat.

Dit alles heeft tot gevolg dat ik niet veel meer meekrijg van wat er in Nederland, in Spanje en de rest van de wereld gebeurd. Over het algemeen heb ik daar wel vrede mee. Van het meeste nieuws word je niet erg vrolijk en het kost mij al moeite genoeg om hier alles op de rit te houden. Maar soms, zoals met het vliegtuig, is het wel heel erg vervelend.
Ik had op zondag door dat er iets met een vliegtuig in de Oekraïne was en pas op maandag werd mij duidelijk dat het een Nederlands vliegtuig was. Dat was toch wel enigszins laat.

Dus nu ben ik op zoek naar een manier om toch iets meer dan tot nu toe op de hoogte te blijven van alles wat er in Nederland en de rest van de wereld gaande is. Ik heb het nog niet gevonden dus alle suggesties zijn welkom.

Even niet leuk

Sinds ik in 2012 mijn voettocht naar Rome af heb moeten breken vanwege extreem pijnlijke hakken, ben ik bezig met de zoektocht om die pijn te verlichten en te laten verdwijnen. In januari van dit jaar, na een gesprek met een vooraanstaande masseur die ook veel topsporters onder zijn beheer heeft, heb ik samen met mijn personal trainer de focus gelegd op mijn kuitspieren. Deze behandeling heb ik echter nooit af kunnen maken vanwege mijn vertrek naar Granada.
In mijn eerste weekend in Granada heb ik door omstandigheden veel te veel gelopen waardoor de pijn in mijn benen erger werd en niet alleen meer mijn kuitspieren maar mijn hele linkerbeen pijn deed. In de loop van mijn verblijf hier werd de pijn steeds sterker en een verkeerde inschatting van een oefening in de sportschool (ik deed hem in Nederland ook met mijn personal trainer) was de bekende druppel. Naast pijn kreeg ik ook last van pijnlijke tintelingen, zelfs als ik geen enkele spier afknelde en als ik van mijn stoel opstond, liep ik voor 5 min kreupel vanwege de pijn.
Duidelijk dat hier iets aan moest gebeuren maar: geen inschrijving bij de gemeente, geen ziekenfondskaart, geen dokter. Of € 100,00 betalen voor een privé-dokter.

Omdat de afgelopen weken op het werk het nodige van mij gevraagd hebben, heb ik voor mijzelf een lang weekend thermische baden geboekt in Lanjaron. Elke dag een andere behandeling/baden-afdeling. Française was van mening dat ik voor die tijd moest weten wat er aan de hand was met mijn been zodat ik aan kan geven of een bepaalde behandeling aangepast moet worden of niet. Daarnaast was ze het gezeur van alle instanties meer dan zat (ik ook maar ik heb nog niet de Spaanse mentaliteit om dan op mijn strepen te gaan staan).
Vrijdag 08.30 bij de Centro de Salud aan de Gran Via en neem alle papieren mee die je nodig zou kunnen hebben, indien mogelijk als kopie.

Gisteren op tijd bij de Centro de Salud en binnen 5 kwartier hadden we de volgende zaken geregeld: mijn ziekenfondskaart is geregeld en wordt opgestuurd, ik heb mijn arts gesproken (echt een hele leuke vrouw) en na onderzoek van haar kant kreeg ik 4 receptbriefjes mee en verwijsbrieven voor foto's en een bezoek aan de specialist. Diagnose: waarschijnlijk een hernia en misschien een operatie nodig. Bij de balie werden de afspraken direct vastgelegd en stonden we weer buiten. Alles geregeld zonder enig probleem. Zowel Française als ik zaten ons af te vragen waar het addertje onder het gras was maar tot nu toe hebben we dat nog niet ontdekt.

Dus hartstikke blij ging ik richting werk en Française richting de bank. En ineens sloeg mijn stemming om. De taalbarrière, de pijn en een mogelijke operatie in een land waar heel anders tegen gezondheid aangekeken wordt was me, in combinatie met  het warme weer  en de werkdruk van de laatste tijd ineens teveel. Met mijn verstand kon ik het allemaal wel beredeneren maar mijn gevoel werkte niet meer mee. En voor het eerst voelde ik mij heel erg alleen en eenzaam in een land waar ik mij niet verstaanbaar kan maken. Het is geen prettig gevoel als je onderwerp van een gesprek bent over je eigen gezondheid en je kunt niet duidelijk maken hoe je je voelt.

Er valt veel op mijn werkgever aan te merken maar toen ik in tranen op het werk kwam, stonden direct al mijn teamleden voor mij klaar. Ik was op weg naar buiten om een gesprek te hebben met mijn teamleider toen 1 van de HR-managers langs kwam. Zij is Nederlandse en zij is ook degene die mij aangenomen heeft. Omdat ik het wel fijn vond om het verhaal in mijn eigen taal te kunnen doen, ben ik uiteindelijk met haar buiten op een bankje terecht gekomen en het voelde goed om begrip te ervaren. Vervolgens boden al mijn teamleden hun hulp aan als ik dat nodig mocht hebben, in combinatie met een dikke knuffel en hoewel het niet alles goed maakt, was het toch fijn.

Bij thuiskomst realiseerde ik mij dat ik in een kast brieven en pakjes had van vrienden en familie uit Nederland voor als ik het hier moeilijk zou hebben en ik vond dit wel een moment waarop ik iets uit de kast mocht pakken. Het bleek het pakje van mijn moeder met een streng hele mooie wol en een heel lief kaartje. Precies wat ik op dat moment even nodig heb.

Ik ben aan mijn eerste dag van medicijnen begonnen (na eerst even flink zoeken op internet om duidelijk te krijgen wat ik moet slikken en waarom) en hoewel de pijn niet verdwenen is, is het wel een stuk dragelijker. Woensdag heb ik weer mijn eerste privéles Spaans en de komende 2 weken wil ik gebruiken om mij voor te bereiden op het maken van de foto's, het oefenen van de vragen die ik voor de farmacia heb en kijken of de spiergroepen die ik van de dokter moet trainen ook in de sportschool getraind kunnen worden en of ik dan een personal trainer nodig heb of niet.

Een uitje van het werk

Dit weekend hadden we een uitje van het werk. Als we 3 maanden lang alle deadlines halen die onze klant met onze werkgever heeft afgesproken, krijgen wij een bonus en dat resulteerde in een "teambuilding"-weekend. Teambuilding tussen aanhalingstekens omdat in mijn ogen de voornaamste activiteit bestond uit veel alcohol drinken wat weer van invloed was op de overige activiteiten. Van Française heb ik begrepen dat dat voor een andere collega de voornaamste reden is om elk excuus aan te grijpen om niet mee te gaan. Misschien is het geen gek idee als ik eens met die collega gaan praten, wie weet kunnen we een manier vinden om het voor ons beiden leuker te maken.

Het was in ieder geval leuk om Granada weer eens te verlaten. Vooral nu officieel is vast gesteld dat we hier te maken hebben met een hittegolf met temperaturen van in de 40C. Wat heel erg raar is, omdat we in Nederland niet anders weten,is dat hier in de stad amper een zuchtje wind is. Zodra je je neus buiten de deur steekt, loop je tegen een muur van warmte op waar geen beweging in is te krijgen.
We gingen met een gehuurde bus naar een soort van hostel/restaurant van een voormalig teamlid in de Alpujarras onder Trevelez. De Alpujarras zijn een onderdeel van de Sierra Nevada en hoewel we ook daar niet aan de hittegolf ontkwamen, was het er toch beduidend koeler dan in de stad. Hoogte maakt dus wel degelijk wat uit.

Er was een demonstratie en uitleg over de speciale ham uit Andalusië (in de supermarkt kun je een volledige poot ham kopen), stoelmassage, karaoke en een collega die amateur-astronoom is, had zijn telescoop meegenomen. Maar toen was een groot deel van de groep al zo dronken dat het niet leuk meer was (in mijn ogen). Na 2x kijken (saturnus met ringen en een ster die 1 lijkt in de hemel bleek uit 2 te bestaan) hield ik het voor gezien en heb ik tegen 01.00 uur mijn bed opgezocht. De rest kwam tegen 03.30 uur of nog later aanzetten.

Omdat iedereen behoorlijk dronken zijn bed in was geduikeld, liep het ontbijt en daardoor de eerste activiteit ook uit. Daarnaast had het overgrote deel (per ongeluk of expres) de instructies voor de deze activiteit niet goed gelezen. Het was de bedoeling om via een leuke weg naar de rivier te lopen waarbij het meenemen van water en goede schoenen toch wel noodzakelijk is. De meesten hadden geen water bij zich (of iets wat ze konden vullen met water) en stevige schoenen waren ook ver te zoeken. Vanwege de tijd en het gebrek aan voorbereiding is toen gekozen voor een kortere weg naar de rivier en vervolgens dezelfde weg weer terug. Bij terugkomst was er een maaltijd met een band die Ierse, Schotse en Engelse liedjes zong en natuurlijk de benodigde hoeveelheden wijn en bier. Na het eten dook het overgrote deel zijn bed weer in om vervolgens zich weer vol te laten lopen met bier en wijn.

Ik heb mij op mijn manier best vermaakt, al was het alleen maar door vol verbazing naar dit gedrag van mijn teamleden te kijken. Maar het heeft niet geleid tot een extra binding met mijn team. Ik voel mij nu meer een buitenaards wezen in een team vol vreemden dan dat ik deed voordat we op "teambuilding" gingen. Maar de omgeving was mooi, de mini-appartementjes waren gezellig en de eigenaren waren hartstikke leuke mensen. Op dit moment heb ik geen behoefte aan afzondering (het is echt in de middle-of-nowhere) maar het is zeker iets om nog eens naar toe te gaan.

Hieronder volgen nog een paar foto's:

 

Het was een blok met allemaal kleine appartementjes en ze zagen er allemaal ongeveer zo uit.

Dit was de voorkant van het blok met huisjes. Er zat nog een volledige verdieping bovenop.

Uitzicht vanaf het balkon op de rivier waar we een dag later heel zouden gaan.

Ik had gehoopt op uitzicht op de hoogste berg van de Sierra Nevada, de Mulhacen, maar dat zat er helaas niet in.

Beneden bij de rivier. De afdaling duurde toch nog 45 min terwijl het van bovenaf best dichtbij leek.

Hier vlak bij loopt de G7, onderdeel van de E4 waardoor je van Gibraltar naar Cyprus kan lopen. Dan begint het wel te kriebelen om weer een lange trektocht te maken.

Spaanse les vervolg

Ik ben net terug van mijn Spaanse les en laat ik mijn avond nuttig gebruiken om hier even de laatste stand van zaken te vermelden.

In een vorig bericht had ik al aangegeven dat ik niet blij was met de lessen die deze taalschool aanbiedt en de manier waarop alles gaat. Via een flyer in de kantine op het werk heb ik contact gezocht met een privélerares om deze maand zowel 1 uur les op de school te volgen en 1 uur privéles. Als dat zou bevallen zou ik vanaf augustus de school vaarwel zeggen en alleen voor de privéles te gaan. Een en ander afhankelijk van of er een klik zou zijn tussen de lerares en mij.

Ik heb mijn email naar de lerares op zaterdag 28 juni verstuurd, kreeg op zondag een email terug met lesmogelijkheden en op maandagmorgen, voordat ik naar het werk ging, gereageerd dat ik graag vanaf woensdag 2 juli van 20.00 tot 21.00 uur les wilde nemen.
Tot dan toe had ik op de school 50 min les gehad op woensdag van 17.15 uur tot 18.05 uur. Privéles om 20.00 uur zou mij  dan net voldoende tijd geven om even wat te eten en vervolgens de volgende les te hebben. Bovendien kwam alles op 1 dag mij wel uit omdat ik daardoor ruimte over had voor sporten en een dubbele hoeveelheid huiswerk.

Dat was een mooie gedachtegang maar ik had buiten de wisselvalligheid van de school gerekend. Er was namelijk een nieuwe maand begonnen en degene met wie ik op woensdag op de school les had, had besloten om met lessen te stoppen omdat ze een baan in Nederland had gekregen. Dus ik was ineens over en moest ergens anders ondergebracht worden (of € 25,00 per 50 min betalen voor slechte les in mijn eentje). De vraag was of ik in een beginnersgroep wilde die net een maand bezig was. Met het idee "baat het niet, dan schaadt het niet" heb ik hier maar mee ingestemd. Hierdoor kreeg ik ineens Spaanse les op maandag en woensdag van 18.15 tot 19.30 uur en dat gooide mijn hele schema in de war.

De groepsles is minder erg dan gedacht en in ieder geval stukken gezelliger. Maar het is na 2 lessen bij mijn nieuwe lerares ook duidelijk dat ik bij haar stukken sneller ga dan tot nu toe bij de school het geval is. Mijn nieuwe lerares doet in 1 uur net zoveel als ik tot nu toe op de school in 1,5 maand heb gedaan en ik spreek tijdens de les ook meer Spaans dan tot nu toe op de school (of beter gezegd: ik doe een poging om mij in het Spaans verstaanbaar te maken). Het huiswerk is pittig en ik word er ook echt op afgerekend als ik het niet gedaan heb. Op de school krijgen we heel vaak niet eens huiswerk mee en indien wel dan heeft het grootste gedeelte van de groep het niet gemaakt omdat het te warm was, omdat ze geen zin hadden of omdat ze het kwijt waren.

Mijn nieuwe lerares is een leuke vrouw die ook echt haar best doet om het zo leuk en praktisch mogelijk te maken en geeft ook tips om ervoor te zorgen dat ik ook onthoud wat ze mij geleerd heeft. De lessen gaan voornamelijk in het Spaans maar indien nodig kan een extra verklaring in het Engels worden gegeven. Ook dat is een hele verbetering ten opzichte van de school omdat mijn eerste lerares daar amper een woord Engels spreekt. De lerares van de groep spreekt in ieder geval meer Engels.
Met ingang van augustus stop ik met de taalschool en ga ik voor privélessen die ik dus zelf moet betalen. Vanaf augustus gaan we ons ook meer richten op communicatie zodat ik in de sportschool en op het breigroepje mij ook/meer verstaanbaar kan maken. Maar nu ik ineens in de groep zit met 2 avonden in de week les, moet ik heel eerlijk bekennen dat ik toch ook wel een beetje blij ben dat mijn nieuwe lerares 2 weken op vakantie is.

Dit had ik zelfs niet kunnen verzinnen ;-)

Het was tijd om weer eens een poging te wagen om mij in te schrijven bij de gemeente. Het hele gedoe vanwege mijn verbrandde rug had duidelijk gemaakt dat het hebben van een huisarts toch wel erg handig is en dat kan alleen met een "Tarjeta de Salud" en die kun je alleen maar krijgen als je ingeschreven staat als wonend in Granada.

Bij de vorige poging om mij in te schrijven was mij duidelijk gemaakt dat ik energierekeningen op mijn naam moest hebben. Door onbekende oorzaak waren de energierekeningen in mijn spam-box terecht gekomen dus had ik die even gemist. Rekeningen betaald en uitgeprint en meegenomen naar het werk. Het was wel duidelijk dat de rekeningen voor mijn appartement waren maar ze stonden niet op mijn naam en ook niet op de naam van mijn huisbazin. Huurcontract erbij. Ja, de naam die op de rekeningen stond, werd ook 2x vermeld in het huurcontract. Volgens mijn teamleden zou het geen probleem moeten zijn om mij bij de gemeente in te schrijven.

Back-up is terug van vakantie dus ik kon vanmorgen langs. Origineel en kopie van huurcontract, origineel en kopie van ID en NIE en de rekeningen voor gas, water en licht, dit moest alles zijn. Ik was vroeg dus ik was bijna direct aan de beurt.
De mevrouw sprak geen Engels maar wel Frans, wat al een hele verbetering was ten opzichte van de vorige keer. Ze keek naar de papieren die ik mee had genomen, las het contract, las het contract nog een keer, vroeg naar de originelen van de gas, water, licht-rekeningen. Ik verklaarde dat ik dit per mail had gekregen en niet meer. Tenslotte kwam het oordeel:
1. Ik had geen originele rekeningen voor gas, water en licht (nee want die staan op naam van waarschijnlijk huisbaas dus die heeft ze voor zijn eigen administratie nodig).
2. In mijn huurcontract staat een clausule die maakt dat het niet zeker is dat ik daadwerkelijk op dit adres woon. En in combinatie met nummer 1, kon de mevrouw mij niet direct inschrijven.

Ze zou alle data invoeren en vervolgens zou alles naar een andere afdeling worden gestuurd voor nader onderzoek. Tussen nu en 2 weken zal ik waarschijnlijk een telefoontje krijgen van een gemeenteambtenaar om een afspraak te maken om aan te tonen dat ik daadwerkelijk op het adres woon waar ik volgens het huurcontract behoor te wonen.
De mevrouw was wel zo aardig om mij een kopie van de poging tot inschrijving mee te geven met een dossiernummer en een telefoonnummer wat ik kan bellen als ik vind dat het allemaal wel erg lang duurt.

Het is nu zo'n 12 uur later en ik ben nog steeds verbijsterd. Dit is zo bizar dat ik niet eens boos kan worden. Maar in ieder geval sta ik in de computer en zijn mijn papieren van dikke groene stempels voorzien. Française moest 5x naar de gemeente om tot die fase te komen, dus dan is 2x niet slecht. 

Jezelf meenemen

Naar aanleiding van mijn vorige bericht en de opmerkingen die ik daarop heb ontvangen, heb ik even een paar dagen na lopen denken en dan met name over het feit dat je altijd jezelf meeneemt. Is dat een reden om te blijven zitten waar je zit of juist een reden om op stap te gaan?

Toen ik mijn vorige bericht schreef had ik vooral de praktische dingen voor ogen. Wat is het nut om naar de andere kant van de wereld te gaan als je daar ook tegen enorme bureaucratische zaken aanloopt en het dagelijkse leven ook niet wezenlijk verandert. Ik had nog niet aan de mentale kant gedacht.

Het gaat misschien iets te ver om mijn vertrek richting Spanje een vlucht te noemen maar het was wel duidelijk dat mijn werk in Nederland verre van gezond was en over mijn relatie met Man viel (en valt) ook nog wel het een en ander te zeggen. De kans deed zich voor om binnen heel korte tijd van alles ver verwijderd te raken en soort van opnieuw te beginnen en die kans heb ik gegrepen. En ja, dan weet je dat je jezelf meeneemt.

Zo'n 25 jaar geleden heb ik al ontdekt dat je jezelf altijd meeneemt en heb ik ook lange tijd gedacht dat het daarom niet uitmaakte of ik bleef zitten waar ik zat of voor verandering zou kiezen. Inmiddels ben ik van mening dat het juist heel goed kan zijn om voor verandering te kiezen, zelfs als dat betekent dat je jezelf meeneemt. Misschien moet ik wel zeggen: juist omdat je jezelf meeneemt.

Een verandering kan namelijk net die stap zijn die ervoor kan zorgen dat je groeit en/of op een andere manier naar jezelf gaat kijken. Naast op een andere manier naar jezelf kijken, kan het ook zijn dat je daardoor juist de ruimte krijgt om vanaf een afstand naar je omstandigheden te kijken. Hierdoor kan alles in een ander licht komen te staan en misschien ontdek je dan dat je jezelf juist niet mee hebt genomen.

Voor mij geldt vooral dat ik hier op een bepaalde manier tot rust kom.De afstand tussen hier en huis is groot genoeg om alles daar op zijn beloop te laten en net genoeg dichtbij om in geval van nood heen en weer te kunnen vliegen. En ja, mijn vorige baas en zijn vrouw hebben mijn zelfvertrouwen behoorlijk kapot gemaakt maar hier ben ik in staat het weer op te bouwen. Ik weet niet of mij dat in Nederland gelukt zou zijn.

Ik heb mijzelf meegenomen met alle frustraties, boosheid en verdriet die ik in mij had. Het had mijn tijd hier enorm kunnen verpesten en er zijn momenten geweest dat ik niet wist waar ik het zoeken moest. Maar mede door de andere omgeving en het aan moeten spreken van andere capaciteiten om hier het hoofd boven water te houden, ben ik er beter uitgekomen dan als ik in Nederland was gebleven. Was het anders gelopen als ik onder andere omstandigheden naar Spanje was vertrokken, vast en zeker. Maar ik sluit niet uit dat ik onder andere omstandigheden helemaal niet naar Spanje was gegaan. Dus misschien is het juist een zegen geweest dat ik mijzelf mee heb genomen.

Een bekentenis

Ik ben hier nu 4 maanden en over het algemeen heb ik het hier naar mijn zin. Dat valt ook vrienden en familie op die regelmatig mijn blog lezen. Maar .... dit is het niet. Dit is leuk voor nu en in vergelijking met Nederland biedt Granada mij op dit moment mogelijkheden die ik in Nederland niet zou hebben of voor een bedrag dat in Nederland onbetaalbaar zou zijn. Maar het is niet de plek waar ik oud zou willen worden of waar ik voor veel langere tijd zou willen blijven.

Dat werpt natuurlijk de onvermijdelijke vraag op: wat en/of waar wil je dan naartoe. En daar moet ik het antwoord voor voorlopig schuldig op blijven. Want als er iets is wat deze 4 maanden duidelijk hebben gemaakt is dat het leven hier in feite niet echt anders is dan in Nederland. Natuurlijk loop ik hier tegen bureaucratische dingen aan en loop ik mij regelmatig te verbazen maar dat doet niets af aan het feit dat ik, net als in Nederland, naar mijn werk ga, de was moet doen, naar de supermarkt, iets leuks met anderen afspreken en nog steeds mijn huis schoon moet maken. Dit zijn dingen die hoe dan ook met mij meeverhuizen als ik ergens anders heen ga.

Ik ben wel nieuwsgierig naar andere culturen maar ik ben niet, zoals mijn Italiaanse teamgenote, geïnteresseerd in reizen om alle bezienswaardigheden in een plaats of een land af te reizen en die af te vinken op een "gezien-lijst". Ik zit mij dus op dit moment af te vragen wat het nut is van verhuizen naar een andere bestemming als er eigenlijk in de praktijk heel weinig veranderd. En als ik dan wel wil verhuizen, waar wil ik dan heen als het mij niet om de bezienswaardigheden gaat?

Op dit moment heb ik besloten om voor voorlopig gewoon te blijven zitten waar ik zit. Volgens mijn Spaanse lesboeken spreekt 50% van de wereldbevolking Spaans en als ik uiteindelijk toch voor Zuid-Amerika of Midden-Amerika zou kiezen dan is het spreken van Spaans wel handig om te kunnen. Daarnaast zou het ook wel handig zijn als ik iets van geld kan verdienen. Een mogelijkheid daartoe is het halen van een TEFL-certificaat.

TELF (Teaching English as a Foreign Language) is een opleiding die ik via internet vanuit Nederland kan doen en waarmee ik een internationaal erkend diploma als leraar Engels als buitenlandse taal kan behalen. Er zijn in Granada genoeg taalscholen waar ze docenten zoeken dus het zal geen probleem zijn om ergens een stageplek te vinden om naast de internet-cursus ook praktijkervaring op te doen. In september ben ik in Nederland en dan wil ik voor informatie langs bij de organisatie die deze opleiding in Nederland aanbiedt. Als ik dan een beeld heb van de mogelijkheden en de studiebelasting, zit ik er over te denken om met ingang van september aan deze opleiding te beginnen.

En dan zien we in maart wel weer als ik moet gaan bedenken of ik mijn contract voor mijn huidige werk om ga zetten in een contract voor vast. Ik hoop tegen die tijd inmiddels beter te weten wat ik wil en hoe. Mocht dat niet het geval zijn, dan blijf ik hier gewoon nog wat langer.

Weer en eten

De kringloopwinkels zet ik op de lijst van nog te bespreken items. Vandaag staat het weer en eten op het programma.

Ik krijg veel vragen of ik last heb van het weer en hoe warm het is. Om te beginnen schijnt het weer op dit moment niet te zijn zoals het normaal gesproken is. Een paar weken terug hadden we een paar dagen flink regen en wat het koud (relatief gezien). Meestal is het vanaf mei tot en met september droog, dus die regen was in de ogen van de meeste mensen hier niet zoals het hoort. Maar volgens de voorspellingen gaat de temperatuur de komende tijd flink omhoog.

Of het door de bergen komt of niet maar 's morgens als ik naar mijn werk loop is het aangenaam met zo'n 18C. Vervolgens ben ik de hele dag aan het werk en steek ik mijn neus niet buiten de deur. Qua luchtkwaliteit zou het misschien wel goed zijn om een frisse neus te halen maar het verschil tussen buiten- en binnentemperatuur is voor mij te groot dus dan blijf ik liever binnen. Als ik dan ergens tussen 17.00 uur en 18.00 uur het kantoor verlaat, is het rond de 30C en 35C. Dat is wel warm maar het valt te doen en het koelt ook redelijk snel af. Toen ik gisteren van de BBQ terugkwam in Granada was het tegen 22.00 uur alweer rond de 24C. Een teamlid beschreef het als volgt: omdat Granada in het zuiden ligt kan het er snel warm worden maar vanwege de bergen koelt het 's avonds en 's nachts ook weer behoorlijk af. En ik moet inderdaad toegeven dat ik nog geen nacht in mijn bed heb liggen draaien omdat het te warm was om in slaap te vallen. Vaak steekt er 's nachts vaak een verkoelend briesje op.

Als ik vanaf mijn werk thuis kom is het in mijn huis, ten opzichte van buiten, redelijk qua temperatuur en in ieder geval koeler dan buiten. Dus thuiskomen is hoe dan ook aangenaam. Ik merk alleen wat van de temperaturen in het weekend, als ik richting supermarkt moet om mijn wekelijkse boodschappen te halen en als ik zondag mijn neus buiten de deur zou willen steken. Indien mogelijk mijd ik de periode tussen 11.00 en 17.00 uur en ik zit erover te denken om ook op zaterdag de wekker te zetten om er zeker van te zijn dat ik zo vroeg mogelijk in de supermarkt sta. Het enige wat ik niet prettig vind aan dit weer is dat ik veel soorten eten niet meer mee kan nemen richting werk.

De taalschool heeft met ingang van deze maand mijn lesschema weer eens over de kop gegooid en in combinatie met de extra privé-les die ik had geregeld zijn mijn maandag en woensdag ineens behoorlijk gevuld en als ik dan ook nog wil sporten dan blijft er niet veel ruimte over. Dat komt in de praktijk neer op het meenemen van 2 maaltijden richting werk om niet volledig rammelend van de honger op les of sportschool aan te komen. Voor dit soort gevallen maakte ik altijd een dubbele boterham (brood is hier echt goor) met kaas en vlees en nam ik een yoghurt mee. Met dit weer is dat niet echt handig. De kaas smelt en de yoghurt hangt tegen het schiften aan. Sojamelk met fruit en havermout redt het ook amper en ik zit niet te wachten op een voedselvergiftiging.

Daarom heb ik na lang nadenken besloten terug te gaan naar het Nederlandse eetpatroon met ergens tussen 17.00 en 18.00 uur mijn warme maaltijd om vervolgens naar de activiteit te gaan die op het programma staat. Voor de Spaanse lessen gaat dat wat moeilijk omdat die nu van 18.15 tot 19.30 uur (en op woensdag ook nog van 20.00 tot 21.00 uur) zijn maar voor de andere dagen ga ik eerst eten voordat ik weer actief wordt.
Ten eerste is het na 4 maanden proberen de Spaanse tijden te benaderen heel duidelijk dat mijn lichaam het daar niet mee eens is. Dit leidt mij net iets te vaak tot snacken en vervolgens geen maaltijd meer maken. Snacken is niet goed voor mijn gewicht en geen maaltijd meer maken lijdt tot een tekort aan voedingsstoffen. Dus waar het kan, eerst eten en daarna sporten, boodschappen en wat dan ook. Met winkels die pas tegen 21.00 uur of later sluiten en een sportschool die tot 23.00 uur open is, is dat geen probleem.
Ten tweede blijft er op die manier nog iets van mijn avond over. Ik ben op zijn vroegst tegen 17.30 uur thuis, eten maken is dan nog niet nodig maar de tijd tot het avondeten is te kort om iets te ondernemen. Na het eten is het vaak al 20.30 uur of later en omdat ik over het algemeen toch rond 22.00/22.30 uur richting mijn bed ga, blijft er na het eten ook niet veel tijd meer over om iets te ondernemen. Als ik mijn avondeten naar voren trek, heb ik net als in Nederland weer een "normale" avond over.

Mocht ik van te voren weten dat ik 's avonds uit ga (met tapas of iets dergelijks) dan kan ik mijn maaltijd aanpassen in de zin dat ik dan voor een lichte salade ga (tapas is geen groente) zodat ik in ieder geval iets in mijn maag heb. Nu alleen nog iets verzinnen wat enigszins warmtebestendig is om een dag op kantoor te liggen en vervolgens nog smaakt en eetbaar is voor de dagen dat ik na werk door ga naar Spaanse les. Dan moet het helemaal goed komen.

De uitverkoop

Afgelopen dinsdag is de uitverkoop begonnen en eigenlijk was ik van plan om die volledig aan mij voorbij te laten gaan. De dranghekken staan bij de kassa, de pashokjes zijn overvol en om af te rekenen sta je minimaal een half uur te wachten. Helaas moest ik vanmorgen bekennen dat ik toch een paar kledingstukken en een paar meer elegantere sandalen nodig heb dus dat er weinig anders op zat dan mij in de uitverkoop te storten.

Morgen heb ik een BBQ vanwege de trouwerij van mijn teamleider en daar hoort een dresscode bij: casual BBQ wear. Dit houdt in dat het niet super netjes hoeft te zijn maar het is nou ook weer niet zo dat ik in mijn dagelijkse werkkleding aan kan komen zetten. Bovendien is of mijn wasmachine niet zo goed als in Nederland of is de olijfolie hier vetter dan bij ons, want de meeste van mijn t-shirts zijn inmiddels voorzien van vetvlekken die zich niet gemakkelijk laten verwijderen. Op dit moment draait mijn wasmachine leeg op 90C, in de hoop dat het toch aan de machine ligt.

Over het algemeen ben ik niet erg veeleisend qua kleding hoewel ik er inmiddels wel achter ben dat de manier waarop ik mijn kleding in Nederland iets leuker maak, in Spanje niet echt werkt (tenminste niet in de zomer): leuke broek, shirtje en dan een of ander gek vest en/of een omslagdoek erop en klaar. Hier zijn een vest en omslagdoek toch iets aan de warme kant waardoor broek en t-shirt overblijven en daar valt natuurlijk niet veel eer aan te behalen.
Verder zijn er maar een paar eisen waar mijn t-shirts en blouses aan moeten voldoen: minimaal 50% katoen (liefst meer), in Nederland het liefst lange mouwen, in Spanje mag 3/4 ook. En indien niet mogelijk een korte mouw maar wel mouw. Verder eventuele rokken tot over de knie. Korter is leuk als je de helft van mijn leeftijd bent, gezegend bent met een zuid-europese bouw en je voeten wilt verpesten met hakken van minimaal 8 cm.
O ja, iets van kwaliteit zou ook wel aardig zijn. Ik geef liever iets meer uit voor een shirt wat dan 2 jaar mee kan dan voor € 4,00 iets kopen wat na 4x wassen in de prullenbak kan. Hetzelfde geldt voor schoenen: liever iets duurders kopen met een goed voetbed voor goede ondersteuning en daar zuinig op zijn dan iets van € 2,99 (echt schoenen voor die prijs gezien) waar je je voeten, benen en rug mee aan barrels helpt. (De meeste mensen lopen heel erg slecht wat gezien de schoenen die ze aanhebben geen wonder is).

Dit klinken in mijn oren niet als onredelijke eisen maar dat bleek het in de praktijk wel te zijn. Het is eerder regel dan uitzondering dat kleding 100% synthetisch is, het liefste zo doorzichtig mogelijk of voorzien van kant op plaatsen waar je geen inkijk wilt hebben, geen mouwen en het dragen een strapless beha noodzakelijk. Iets vinden wat aan de eis van minimaal 50% katoen voldeed was dus al een opgave en kledingstuk met iets vinden met wat je mouw kon noemen was een nog groter wonder. Een leuk jurkje met een fatsoenlijke lengte viel in de categorie onmogelijk. Daarnaast bleek de kleur ook nog ingewikkelder dan gedacht. Bijna alles is wit, natuurlijk hartstikke mooi als je door de zon gebruind bent. Maar voor een BBQ is dat geen handige keuze (tenminste, niet als je mij bent want ik heb op witte kleding binnen een uur een vlek die er niet meer uitgaat).
 
Uiteindelijk ben ik met een t-shirt met korte mouwen en een soort van tuniek-blouse richting huis vertrokken. Bij een schoenenwinkel heb ik dure maar wel goede en leuke sandalen gekocht dus ik denk dat ik morgen redelijk gepast gekleed op de BBQ zal verschijnen. Als Man terug is van vakantie zal ik hem vragen eens te kijken of het mogelijk is om mijn naaimachine deze kant op te sturen. Ik zou op dit moment niet weten waar ik de tijd vandaan moet halen om zelf mijn kleding te gaan maken maar het scheelt een hoop frustratie in winkels.

De sportschool

Sinds 3 weken ben ik lid van de sportschool, waarvan ik nu 2 weken ben wezen trainen. Trainen gaat namelijk een beetje moeilijk als je vanwege een verbrandde rug geen beha kan dragen.

Om te beginnen spreekt niemand op de hele sportschool (tot nu toe) geen woord Engels. Dus het is mij nog niet gelukt mijn training zo te krijgen als ik heb hebben wil. Omdat nu het zomerseizoen is begonnen, heb ik besloten het voor voorlopig maar even zo te laten. Ik ga ervan uit dat ik met het versnellen van mijn Spaanse lessen (update volgt) mij in september beter verstaanbaar kan maken dan nu. En misschien heb ik tegen die tijd ook de juiste persoon gevonden die mij toegang moet verlenen. Toegang gaat met vingerherkenning en de 2 trainers die ik tot nu toe heb gezien zijn niet in staat/bevoegd om dat te doen.

Tijdens mijn eerste training kreeg ik een schema en werden mij de desbetreffende machines aangewezen. Omdat ik die ook in Nederland gebruikte, had ik niet veel uitleg nodig en nu volg ik braaf mijn 8 oefeningen naast 10 min fietsen om warm te worden. Het is onduidelijk wanneer ik een nieuw trainingsschema ga krijgen. Ik begreep eerst na een maand en vervolgens werd het een week en nu heb ik nog steeds mijn eerste schema.
Tijdens het trainen heb ik ruim de tijd om naar alle spierbundels te kijken die met mij aan het trainen zijn en dat zijn er veel. Maar van de 4 trainingen die ik nu gedaan heb, ben ik nog nooit de enige vrouw geweest die aan het trainen is. Dat zou bij een normale sportschool wel anders zijn en dat geeft mij het gevoel dat ik een goede keuze heb gemaakt. Hoewel ik mijn personal trainer wel mis, ben ik blij dat ik weer train.

Het gebruik van allerlei "voedingssupplementen" is hier heel normaal en er staat dan ook een vitrine met dat soort spul tegenover de fietsen. Op een gegeven ogenblik kwam de trainer met een sleutel aanzetten, ging de vitrinekast open en werd uit een van de uitgestalde potten een klein zakje met wit spul gehaald. Er verdween wat geld van de ene in de andere hand en de deur ging weer dicht. Om 18.00 uur vindt er wisseling van de wacht plaats en ik had sterk de indruk dat de desbetreffende sporters daarop gewacht hadden.
Dit voorval natuurlijk uitgebreid met Française op het strand besproken en natuurlijk kent zij weer iemand die verslaafd is en daar ook sport. Ik zat mij na 2x sporten inmiddels wel af te vragen waar ik nu weer terecht was gekomen.

Dinsdag ben ik weer gaan trainen en toen had ik tijd om de papieren op de vitrine wat beter te bekijken. Kennelijk is het mogelijk om in plaats van een hele pot met hetzelfde spul op de sportschool losse porties te kopen. Daar ging mijn fantastische verhaal ;-). Maar ik ben er ook wel blij om. Trainen tussen spierbundels en zelf ook wat gestroomlijnder worden is niet erg maar er zijn grenzen.

Niet mijn week

Het is nu 20.34 uur en ik heb net een pizza achter de kiezen gewerkt. Een groot deel van mijn team zit nu ergens op een terrasje samen met mijn back-up die sinds vorige week woensdag met vakantie is. Het feit dat zij nu met vakantie is, houdt in dat ik nu niet 2 maar 4 landen in de gaten moet houden en dat is ook de reden dat ik deze keer de teamborrel aan mij voorbij laat gaan.

Toen mijn back-up met vakantie ging waren haar landen (België en Turkije) netjes onder controle, er waren geen rare lopende zaken en er werd (met uitzondering van het ontslag van een medewerker) ook niks verwacht. En dan zul je altijd zien dat alles tegelijk komt. Dus Nederland was ineens uit zijn voegen aan het barsten met werk vanwege een paar ontslagen, een interne sollicitatie, een overname van een Argentijnse medewerker, een tax-audit en twee salariswijzigingen (naast de normale lopende zaken) en vervolgens kregen 8 Turkse medewerkers een salarisverhoging. Zaken die voor België al tijden op een antwoord lagen te wachten, moesten nu ineens per direct afgehandeld worden. Bovendien is er weer een kwartaal afgelopen waardoor de afdeling Financiën ons aan het bestoken is voor rapporten. Kortom ik ben weer aan het verzuipen.

Daarnaast voel ik een enorme verantwoordelijkheid om de zaken van mijn back-up zo goed mogelijk te behandelen en af te handelen. Zij is heel erg netjes in precies in wat bij ons case-quality wordt genoemd. Wij moeten onze cases volgens bepaalde regels beheren en zij heeft bijna altijd een score van 100%. Bovendien heeft mijn voorgangster zich niet altijd even verantwoordelijk getoond en is mijn back-up regelmatig van vakantie terug gekomen om vervolgens een week bezig te zijn met puin ruimen. Als dat mij zou overkomen dan zou ik stevig balen en daarom wil ik voorkomen dat haar dat nu weer overkomt.

Mijn collega uit het Spaanse team is een stuk georganiseerder dan ik en zij heeft mij vandaag geholpen om enigszins orde in de chaos en puinhoop te scheppen. Niet dat ik daar vrolijk van werd maar ik heb nu in ieder geval een lijst van dingen die ik morgen allemaal af moet hebben. Ik weet niet of dat gaat lukken want mijn Nederlandse HR-manager heeft morgen haar laatste dag voordat ze op vakantie gaat en die heeft natuurlijk een andere lijst op haar bureau liggen dan dat ik heb.

En daarom zit ik vanavond niet op een terrasje met mijn team. Ik wil dat mijn back-up een vakantiegevoel blijft houden en dat gaat niet lukken als ze weet dat ik mede vanwege haar landen aan het verzuipen ben. Ik kan mij aan alle kanten voornemen om niets te zeggen maar een verspreking is zo gemaakt. Zondag hebben we met z'n allen een BBQ omdat onze teamleider gaat trouwen. Ik hoop dat ik tegen die tijd de grootste puinhopen de baas ben en in staat ben om oprecht te zeggen dat het allemaal hartstikke goed gaat.