De financiële balans van 2 maanden Spanje is opgemaakt. Tijd voor de emotionele balans, wat dan ook direct een stuk ingewikkelder is.
Ik wil niet zeggen dat het accepteren van deze baan een volledig onbezonnen reactie is geweest maar om nu te zeggen dat ik het gevoel had dat ik veel keuze had, dat dan ook weer niet. Hoewel ik wel denk dat Coach zal zeggen dat ik altijd een keuze heb ;-).
De sfeer op mijn oude werk was om te snijden en absoluut niet goed voor mijn zelfvertrouwen. Zelfs toen ik al weg was en nog even langskwam voor een afscheidscadeau (op mijn laatste echte werkdag waren ze daar niet aan toegekomen) moest toch nog even benadrukt worden dat ik er niet uitzag in mijn kleren, de manier waarop ik mijn haar droeg en dergelijke.
Mijn contract zou doorlopen tot mei en ik weet niet of ik het nog 3 maanden vol had gehouden.
Aan de andere kant voel(de) ik me opgejaagd door het feit dat Man tijd voor zichzelf nodig heeft en ik niet terug kon naar ons gezamenlijke huis. Maar getrouwd dus na afloop van mijn WW-periode geen recht op bijstand en wat moet ik dan? Terug naar het gezamenlijke huis is niet mogelijk maar ook geen inkomen om ergens anders te leven (ervan uitgaande dat ik niet snel werk zou vinden). In die zin had ik gevoelsmatig niet veel keuze dan de aangeboden kans met beide handen aan te grijpen.
Dit alles heeft er lang voor gezorgd dat ik het gevoel had hier gevangen te zitten. Weliswaar geen onaantrekkelijke gevangenis maar toch gevangen. Ik had het gevoel dat ik het hier verplicht 2 jaar (de tijd die Man nodig denkt te hebben om uit te zoeken wat hij wil) leuk MOET vinden omdat ik nergens anders heen zou kunnen. Er kwam zelfs een moment dat ik het Man kwalijk nam dat ik hier in Granada vast zat. Dat is niet echt bevorderlijk voor een goede relatie.
(Diep van binnen weet ik ook wel dat er vast nog wel andere mogelijkheden zouden zijn als ik emotioneel in staat zou zijn om de gok te wagen en een tijdje van mijn spaargeld te gaan leven maar die stap is op dit moment dan toch weer te groot.)
Naar aanleiding hiervan hebben Man en ik een aantal beslissingen genomen die mij meer een gevoel van vrijheid gaan geven. Zeker toen ik, naar aanleiding van een ontvangen mail van Man, sterk de indruk kreeg dat het alleen wonen van Man wel eens meer permanent zou kunnen worden. Het zal nog even duren voordat alles geregeld is zoals Man en ik willen maar het is voor mij een hele opluchting dat we een mogelijkheid hebben gevonden waardoor ik mij minder gevangen voel. Ik ben in die week ook 2 kilo afgevallen, dus het is echt verlichting geweest.
Sinds die tijd huppel ik een stuk blijer door de straten van Granada en op mijn werk valt het iedereen op dat ik meer rust uitstraal. Ik heb nu meer het gevoel dat ik een avontuur aan het beleven ben in plaats van een verplichting. En dat maakt het leven een stuk leuker.
Iks al vrij lang bij jou en je verbaasde me iedere keer weer met je kracht maarnu moet toch iets van t hart. Ik heb een beetje het gevoel, no ja niet een beetje maar heel veel, dat man wel erg uitmaakt wat er gebeurd. Ja hij heeft een stoornis maar moet je je daarom maar iedere keer schikken naar zijn stoornis? Ik heb vaker gedacht meid begin toch opnieuw zonder man. Ik dahct dat je na je voettocht zelf tot die conclusie zou me. Man heeft ongeveer 2 jaar nodig???? Stel dat t niet over jou ging maar over een ander, zo doe ik t altijd, wat zou je dan vinden ? Wat zou je die ander aanraden?
BeantwoordenVerwijderenJe weet heb zelf verschillende stoornissen, heel andere dan je man, dat besef ik ok wel, maar ik heb akltid gedacht datt mij niet t recht geeft om maar alles te doen wat mij uitkomt onder t mm; ja ik heb een stoornis.
Jij hebt al zoveel dingen moeten doen voor hem. Ben jij nou eens niet aan de beurt?
Wil je met deze man oud worden?
Ik bedoel t niet onaardig he, want misschien geeft hij je wel vreselijk veel maar kan ik dan niet afleiden uit je verhalen.
Ik wens je heel veel sterkte en liefs.
Ik sluit me aan bij de reactie van pourquoi pas. Ik bewonder je loyaliteit en doorzettingsvermogen naar je relatie maar ik vind het nog al wat.
VerwijderenAls je zelf ergens wilt zijn anders dan thuis prima gewoon doen maar te horen krijgen dat je man 2 jaar alleen wil wonen en jij dus maar even moet oplossen dat is teveel gericht op je man. Mijn mening hoor. Jij telt ook mee en mag er zijn.
Mijn broer heeft Asperger en die wil ook wel graag dit soort oplossingen maar hij weet wel dat hij er dan gewoon in blijft en er niets veranderd.
Op zich lijkt met me een gaaf avontuur daar in Spanje maar wat worden jullie uitgebuit financieel dan.
Ilse
Mijn schoonmoeder van 96 heeft Asperger en mijn oudste schoonzus heeft ook autisme. Mijn man heeft nu kanker met uitzaaiingen en wordt behandeld in een Duits ziekenhuis. Steeds weer wil mijn schoonmoeder weten 'wanneer het nu voorbij is (in het midden gelaten of ze nu de behandelingen bedoelt of de ziekte)'en eigenlijk wil ze alleen maar horen dat het probleem verdwenen is (uit haar leven). Omdat zij er zo zenuwachtig van wordt. Hoe zeer we ook proberen begrip op te brengen voor haar aandoening, we kunnen geen antwoord geven op de vraag hoe lang het nog zal duren. Laat staan op de vraag die zij niet stelt: of mijn man beter zal worden.
VerwijderenWaarop is die 2 jaar gebaseerd? Ervaring van man, of therapeutisch advies. De vorige keer vroeg ik me dat ook al af toen je dat noemde.
BeantwoordenVerwijderenJe situatie is erg lastig, maar zo te lezen geniet je ook van het meeste wat je overkomt. Doorgaan op je pad voorlopig en dan komt er wel weer een andere opening. Komt wel goed.