De andere kant van het verhaal (poging)

Naar aanleiding van de ontvangen reacties ga ik een poging doen om de andere kant van het verhaal te belichten. Ook in het geval van Man en mij is sprake van een wisselwerking en het is natuurlijk veel prettiger om mijn kant van het verhaal "onbelicht" te laten.
Verder ter info: Man denkt zelf dat hij 2 jaar nodig heeft maar hij heeft in zijn ontdekkingsreis naar zoeken wat hij wil wel de hulp van Coach. Ook ik kan vanuit Granada, nog steeds een beroep doen op Coach.

Man en ik hebben bijna 16 jaar een relatie waarvan wij, tot oktober vorig jaar, 13,5 jaar samen in huis hebben gewoond. Dat samenwonen ging met vallen en opstaan, mede omdat het lange tijd onduidelijk was dat er meer met Man aan de hand was dan onwil om te veranderen.
Tijdens deze periode zijn patronen ontstaan die moeilijk te doorbreken zijn als wij samen in 1 huis zouden blijven wonen. Eén van die patronen is dat ik alle verantwoordelijkheid draag en dat Man zich soort van schikt. Voor Man erg handig omdat hij dan niet hoeft na te denken wat hij wil en/of voelt en voor mij prettig omdat ik het toch wel fijn vind om de touwtjes in zekere mate in handen te hebben.

Ik ben iemand die snel dingen doorziet, vervolgens snel kan handelen en indien nodig haar waffeltje wel openscheurt. Man heeft meer tijd nodig om te ontdekken wat hij wil, is meer verlegen en kan mijn tempo niet echt bijbenen. Bovendien is hij verbaal niet tegen mij opgewassen. Man de ruimte geven om te ontdekken wat hij wil en hoe hij graag zijn leven in wil richten, houdt in dat ik een behoorlijk aantal stappen terug moet doen, verantwoordelijkheden daar moet laten waar ze horen (ook al word ik daardoor ook geraakt in de manier waarop ik mijn leven wil leven), mijn tong af moet bijten en erop vertrouwen dat Man een oplossing gaat vinden voor het probleem. Ik ben geen heilige en moet eerlijk toegeven dat dit nogal veel van mij gevraagd is.

Bovendien zijn er in de bijna 16 jaar van onze relatie dingen gezegd en gedaan die bij ons beiden diepe wonden hebben achtergelaten die niet zomaar geheeld zijn. Een groot deel daarvan is te verklaren vanuit het niet weten van de Asperger waardoor zaken verkeerd aan zijn gepakt en diezelfde Asperger is er de oorzaak van dat dingen harder zijn aangekomen dan de bedoeling is geweest. Dus op bepaalde fronten moet (aan beide kanten) een zekere mate van vertrouwen hersteld worden.

Ik ben er dus "mede schuldig" aan dat Man binnen onze relatie niet de ruimte kan krijgen (en heeft gekregen) om te ontdekken wat hij wil. Het spreekwoord zegt niet voor niets: waar 2 vechten, hebben 2 schuld. En het is tekenend voor de liefde van Man voor mij dat hij zich nu, samen met een vriend, bezig houdt met alle dingen die geregeld moeten worden om mij een gevoel van vrijheid te geven. Voor hem hoeft het niet zo nodig maar als ik het nodig heb/graag wil, dan doet hij het.

Voor mij is het natuurlijk heel "gemakkelijk" om de verantwoordelijkheid van de beslissing bij Man te leggen. Hij is degene die "zonodig" in zijn eentje moet ontdekken wat hij wil. Maar zoals uit bovenstaande blijkt is dat maar een halve waarheid.
Het is wel zo dat, zeker met dit soort beslissingen, de partner weinig keuze heeft dan slikken of stikken. En dat is waar ik waarschijnlijk nog mee worstel.

En misschien (maar dat ga ik voorlopig nog niet echt toegeven) heb ik er stiekem toch wel moeite mee dat de beslissingen van Man om in zijn eentje op vakantie te willen en daarna om een tijdje alleen te wonen, het omdraaien van de bestaande rollen is. Ik ben altijd degene geweest die dit soort beslissingen nam of forceerde en deze keer was hij het. Dat is niet hoe het hoort te gaan.
Dus voorlopig mag ik van mijzelf nog eventjes het slachtoffer van de omstandigheden blijven en Man de schuld geven van het feit dat ik nu in Granada woon en werk. Ik ken mijzelf lang genoeg om te weten dat er een moment gaat komen dat ik uit die rol ga stappen en de touwtjes weer stevig zelf in handen neem.