Hoe het hoort.

Eerst even naar aanleiding van een ontvangen mail met daarin de verwondering dat ik bij terugkeer naar Nederland nergens heen zou kunnen. Ik wil nogmaals benadrukken dat alles wat in mijn blog geschreven wordt mijn kant van het verhaal is, vooral ingegeven door mijn gevoelens en minder door mijn verstand. Dit geeft altijd een gekleurd en een minder genuanceerd beeld.
Als ik hier in Granada echt diep ongelukkig zou zijn en echt perse terug zou willen naar Nederland, dan zal Man zeker niet de deur voor mijn neus dichtgooien en zeggen: ik ben nog niet klaar met uitzoeken wat ik wil, je komt er niet in. Hij zou eerder de deur wijd voor mij open zetten en vervolgens zouden Man en ik een probleem hebben. Ik omdat ik in een plaats moet wonen waar ik echt niet meer wonen wil en zonder inkomen daar niet weg kan en Man omdat hij er (nog) niet aan toe is om zijn leven te delen. En Man verdient best redelijk maar niet voldoende om 2 huishoudens te laten draaien. Maar het is dus echt niet zo dat Man mij zou laten barsten en in de steek zou laten. En als er een oplossing gevonden zou worden en hij financieel bij zou moeten dragen dan zal hij dat met alle plezier doen.
Het is dus voor ons beiden fijner als ik de mogelijkheid krijg om terug te keren naar Nederland als ik dat wil zonder daarbij het proces van Man te verstoren en dat Man de ruimte krijgt uit te zoeken wat nodig is. Van daaruit gaan we dan wel weer verder kijken hoe we een leven samen vorm gaan geven. En dat zal zijn op de manier waarop het voor ons goed voelt en niet zoals het hoort.

In mijn beleving zijn er 2 soorten "hoe het hoort". De eerste is doen wat "men" vindt. Daar is Man zijn hele leven mee bezig geweest. Ik vind wat "men vindt" een handig ijkpunt om van daaruit te kijken en te voelen hoe ik er zelf tegenover sta. En vervolgens kan ik besluiten of ik mij volgens de norm ga gedragen of niet.
Daarnaast is er een tweede soort "hoe het hoort", gewoon omdat het altijd zo gaat of gegaan is. Dat is niet altijd door anderen bepaald. En het is deze tweede soort die ik in mijn vorige bericht heb bedoeld.

Mijn hele leven lang ben ik degene geweest die de knopen heeft doorgehakt op het gebied van relaties en werk. Daarbij heb ik, op mijn manier, mijn best gedaan om ervoor te zorgen dat het beter ging en als dat niet werkte, dan was het einde oefening. Het was misschien soms eng om niet te weten wat er komen ging, maar ik had er geen enkel probleem mee om op een gegeven ogenblik tegen een baas te zeggen: ik heb een maand opzegtermijn, dus over een maand ben ik weg. Een later vertrek is eventueel onderhandelbaar maar ik ga in ieder geval weg. En nee, ik heb nog niks anders en daar maak ik mij ook niet druk om.
Voor relaties geldt hetzelfde. Ik heb mijn best gedaan om het te laten werken en als het niet werkte dan had ik er geen enkel moeite mee om de knoop door te hakken en de relatie te verbreken.
Dus "hoe het hoort" is dat ik de touwtjes in handen heb en de beslissingen neem.

Nu is mij 2x overkomen dat de beslissing door iemand anders is genomen. Eerst door Man met de mededeling dat hij een tijdje op zichzelf wil wonen en daarna door Baas dat mijn contract niet verlengd zou worden. Dit is mij in mijn hele leven nog niet echt overkomen en ik heb daar kennelijk toch moeite mee. Wat het nog ingewikkelder maakt, is dat ik uiteindelijk beide uitkomsten heb gewild. Dus ergens verwijt ik mijzelf dat ik hier zo moeilijk over doe.

De mensen die mijn blog al wat langer volgen, weten dat ik al druk bezig was met het maken van plannen voor een verblijf in het buitenland (op wat voor manier dan ook) en dat ik niet blij was met mijn werk.De manier waarop ik vanaf januari mijn werk daar moest doen was niet goed voor mijn gezondheid. Het feit dat mijn contract niet verlengd zou worden, zou mij dus heel erg blij moeten maken omdat ik nu, met behoud van WW, kon stoppen met werken en uit een ongezonde werksituatie kon stappen. Maar dan steekt het kennelijk toch dat ik niet zelf het besluit heb genomen om een moment dat ik er echt helemaal klaar voor was.

Hetzelfde geldt voor het niet meer samenwonen. Ik was al tijden diep ongelukkig in de plaats waar Man en ik wonen en door mee te verhuizen met mijn werk, kreeg ik de kans aangeboden om het gehucht te verlaten. Ik kwam erachter dat Man dat niet heel erg zou vinden maar dan voelt het toch niet goed dat hij uiteindelijk zegt dat hij een tijdje op zichzelf wil wonen. Het voelt voor mij toch anders dat ik zeg dat ik mijn werk niet op kan geven en dus verhuis (waar Man het dan, na enig tegensputteren, mee eens is), dan dat Man zegt dat hij nagedacht heeft en dat hij graag een tijdje alleen wil wonen.

Kennelijk is het nodig dat ik ervaar hoe het is om aan de andere kant van de beslissing te staan en tot nu toe heb ik er nog geen positieve dingen aan kunnen ontdekken. Zodra ik daar achter ben, laat ik het weten.