Vanmorgen kwam ik op het werk en bleek mijn computer dood. Na de wekelijkse team-bijeenkomst de computer losgekoppeld en vervolgens op naar Local Support. Die stelden de diagnose dat mijn laptop inderdaad overleden was en opnieuw geformatteerd moet worden. Na bemiddeling van mijn teamcoördinator ging Local Support aan de slag om een tijdelijke vervanging te regelen. Ik werd op pauze gestuurd en na 45 min kon ik met mijn vervangende laptop aan de slag.
Wat ben ik kwijtgeraakt: mijn bestand met al mijn inloggegevens, mijn bestand met vakantiedagen en overuren, alle documenten die mijn voorgangster mij had gemaild voordat haar computer gereset werd. En aan het einde van de dag kwam ik erachter dat ook alle contactpersonen die ik voor mijn algemene mailaccount had verzameld verdwenen waren.
Om alles nog gezelliger te maken, vond ik bij terugkeer van mijn lunch de uitnodiging van mijn teamcoördinator voor de one-to-one.
Elk jaar moeten wij doelen stellen die we in ons werk willen bereiken en die moeten dan elk half jaar besproken worden. Omdat ik nog geen doelen heb, was ik de laatste in de rij en dus vandaag de klos. In de praktijk bleek het toch redelijk mee te vallen en was het minder erg dan gedacht. Ik heb aangegeven dat ik het hier naar mijn zin heb en graag wil blijven, mijn teamcoördinator heeft gezegd dat hij over het algemeen tevreden is met mijn inzet en graag met mij verder wil.
Nu heb ik dat niet zo heel lang geleden ook al eens gehoord en bleek dat allemaal gelogen. Ik merk dan ook dat het mij nog niet lukt om mijn teamcoördinator te vertrouwen. Maar ergens begin ik toch ook wel blij te worden dat ik het kennelijk toch niet zo heel erg slecht doe. Mijn case-quality (de manier waarop ik mijn inkomende emails verwerk) is zelfs 100%, waarbij wel rekening is gehouden met het feit dat ik nog maar net begonnen ben.
Tijdens dit gesprek hebben mijn teamcoördinator en ik ook gesproken over de doelen. Daarbij viel het mij wel heel erg op dat de suggesties voor mogelijke doelen die ik zou kunnen stellen taken zijn die mijn back-up nu doet. Zo is mij gevraagd om SME (subject matter expert) te worden in een bepaald programma waarvan ik weet dat zij dat nu is. En dat geldt voor nog een paar andere mogelijke doelen. Dit bevestigt mijn vermoeden dat er iets gaande is.
Ook al kost het moeite om te geloven dat ik het goed doe en dat ik op mijn manier mijn plekje binnen het team heb gekregen, ik ga er toch maar vanuit dat ik hier voorlopig nog wel mag blijven en dat ik het dus inderdaad over niet al te lange tijd heel erg druk ga krijgen met 4 landen en de doelen die ik moet halen.
donderdag 29 mei 2014
woensdag 28 mei 2014
Toeristen
Mijn collega's waren het al aan het roepen en nu wordt het op straat ook steeds duidelijker: het toeristenseizoen is begonnen. Overal waar je kijkt lopen groepjes mensen (2 of meer) rond met vodderige plattegrondjes waar druk op getuurd wordt. Dan wel om de kathedraal te vinden dan wel om op tijd voor het eten in het hotel te zijn.
Vandaag heb ik mij weer erg nuttig gemaakt door 4 Fransen in de juiste richting te zetten voor een dependance van de Franse overheid (geen idee of die nog bestaat) en 3 andere mensen (nationaliteit onbekend) richting kathedraal te sturen.
Volgens mijn collega's wordt het straks zo druk dat je via diverse omwegen richting je huis gaat omdat je anders terecht komt in een file van toeristen. Dat klinkt dan meteen weer een stuk minder.
Tot nu toe vind ik het toeristenseizoen wel leuk op 1 aspect na: Nederlanders op vakantie. Je pikt de Nederlandse toeristen er zo uit. Heel soms verwar ik ze met Duitsers maar dat gebeurt niet vaak. En bijna elke keer voel ik plaatsvervangende schaamte en zou ik er heel veel voor geven als ik een andere nationaliteit zou hebben.
Vlak bij mijn huis is Plaza Trinidad, een leuk pleintje met een fontein in het midden, bankjes erom heen en nog niet volledig opgeslokt door commerciële terrasjes. En daar zitten ze dan. Hij in een t-shirt dat zijn beste tijd al wel gehad heeft en een heel kort voetbalbroekje aan. Ik volg geen voetbal maar dit model is al tijden niet meer in de mode. Zij zit ernaast in een te kort spijkerrokje (in ieder geval te kort voor haar leeftijd), een hemdje wat zo strak zit dat alle hobbels en bobbels zichtbaar zijn en de zichtbare behabandjes passen voor geen meter bij de rest van de kleren die ze aanheeft. Waar hij afgetrapte schoenen aanheeft, draagt zij een soort van slippers.
Hij zit onderuit gezakt op het bankje in zijn kruis te krabben en zij heeft de reisgids van de touroperator in haar hand. Het gesprek gaat over het eten (hoe kan het ook anders) en over de plaatsen die nog bezocht moeten worden voordat ze weer naar huis mogen/gaan. En dat het in Nederland toch een stuk beter is.
Hoe moeilijk is het om ook tijdens de vakantie iets van gepaste kleding en gedrag te vertonen? Wat je thuis doet, moet je zelf weten dus als je op je hotelkamer onderuit gezakt aan je kruis wilt krabben, doe het dan vooral. Maar liever niet in het openbaar en probeer er dan ook, indien mogelijk, een beetje fatsoenlijk uit te zien. Als je dat niet wilt, ga dan vooral naar een camping in een stacaravan. Daar maakt het niet uit hoe je erbij loopt.
De manier van doen van de Nederlander op vakantie heeft indirect ook invloed op hoe ik als Nederlander door Spanjaarden wordt behandeld. Het zou niet zo moeten zijn maar het gebeurt wel. Dus loop ik met plaatsvervangende schaamte snel het pleintje over en neem ik mij voor om het goede voorbeeld te geven in de hoop de Spaanse mening over Nederlanders een beetje bij te stellen.
Vandaag heb ik mij weer erg nuttig gemaakt door 4 Fransen in de juiste richting te zetten voor een dependance van de Franse overheid (geen idee of die nog bestaat) en 3 andere mensen (nationaliteit onbekend) richting kathedraal te sturen.
Volgens mijn collega's wordt het straks zo druk dat je via diverse omwegen richting je huis gaat omdat je anders terecht komt in een file van toeristen. Dat klinkt dan meteen weer een stuk minder.
Tot nu toe vind ik het toeristenseizoen wel leuk op 1 aspect na: Nederlanders op vakantie. Je pikt de Nederlandse toeristen er zo uit. Heel soms verwar ik ze met Duitsers maar dat gebeurt niet vaak. En bijna elke keer voel ik plaatsvervangende schaamte en zou ik er heel veel voor geven als ik een andere nationaliteit zou hebben.
Vlak bij mijn huis is Plaza Trinidad, een leuk pleintje met een fontein in het midden, bankjes erom heen en nog niet volledig opgeslokt door commerciële terrasjes. En daar zitten ze dan. Hij in een t-shirt dat zijn beste tijd al wel gehad heeft en een heel kort voetbalbroekje aan. Ik volg geen voetbal maar dit model is al tijden niet meer in de mode. Zij zit ernaast in een te kort spijkerrokje (in ieder geval te kort voor haar leeftijd), een hemdje wat zo strak zit dat alle hobbels en bobbels zichtbaar zijn en de zichtbare behabandjes passen voor geen meter bij de rest van de kleren die ze aanheeft. Waar hij afgetrapte schoenen aanheeft, draagt zij een soort van slippers.
Hij zit onderuit gezakt op het bankje in zijn kruis te krabben en zij heeft de reisgids van de touroperator in haar hand. Het gesprek gaat over het eten (hoe kan het ook anders) en over de plaatsen die nog bezocht moeten worden voordat ze weer naar huis mogen/gaan. En dat het in Nederland toch een stuk beter is.
Hoe moeilijk is het om ook tijdens de vakantie iets van gepaste kleding en gedrag te vertonen? Wat je thuis doet, moet je zelf weten dus als je op je hotelkamer onderuit gezakt aan je kruis wilt krabben, doe het dan vooral. Maar liever niet in het openbaar en probeer er dan ook, indien mogelijk, een beetje fatsoenlijk uit te zien. Als je dat niet wilt, ga dan vooral naar een camping in een stacaravan. Daar maakt het niet uit hoe je erbij loopt.
De manier van doen van de Nederlander op vakantie heeft indirect ook invloed op hoe ik als Nederlander door Spanjaarden wordt behandeld. Het zou niet zo moeten zijn maar het gebeurt wel. Dus loop ik met plaatsvervangende schaamte snel het pleintje over en neem ik mij voor om het goede voorbeeld te geven in de hoop de Spaanse mening over Nederlanders een beetje bij te stellen.
zaterdag 24 mei 2014
Een vermoeden
Er zijn momenten dat ik er bijna zeker van ben dat mijn contract niet verlengd gaat worden, dat wordt dan vooral gevoed door blikken van teamcoördinatoren en teamleider. En soms door opmerkingen dat ik teveel rondloop (maw loop te niksen).
Dan hoor ik weer van andere mensen op het werk dat de helft van alle, in januari, aangenomen Nederlanders hun contract hebben opgezegd nog voordat hun eerste half jaar contract is afgelopen en dat ze een groot tekort aan Nederlanders hebben dus dat de kans groot is dat ze allang blij zijn dat ik voor nog een half jaar bij wil tekenen. Zolang ik nog niet door mijn teamcoördinator op grove fouten ben gewezen en de teamleider samen met de HR-manager een gesprek met mij hebben gehad, hoef ik (volgens de andere mensen op het werk) niet bang te zijn dat ik op straat word gezet.
Kennelijk heeft de situatie op mijn vorige werk toch zijn sporen en onzekerheden achter gelaten en durf ik er niet op te vertrouwen dat ik mijn werk tot volle tevredenheid doe.
Nu weet ik niet hoeveel risico's ze binnen mijn team willen nemen maar als mijn vermoeden juist is dan zal over niet al te lange tijd mijn werk verdubbelen. Mijn contract niet verlengen is dan vragen om hele grote moeilijkheden.
Ik heb namelijk het vermoeden dat mijn back-up op een andere functie binnen het bedrijf gesolliciteerd heeft. Op mijn werk is het gebruik dat dit soort dingen in alle toonaarden ontkend wordt totdat het officieel wordt meegedeeld. Het heeft dus weinig zin om mijn back-up rechtstreeks te vragen of ze een sollicitatie heeft lopen. Aan de andere kant zitten we wel zo dicht op elkaar dat je dingen op kunt vangen die mensen aan de andere kant van de rij tafels met elkaar bespreken.
Van de week moest mijn back-up naar boven. Naar boven kan 2 dingen inhouden. Je moet naar IT omdat je problemen hebt met je laptop of je moet naar HR. In haar geval was het duidelijk HR en ik verkeerde in de veronderstelling dat zij haar contract voor een vaste aanstelling moest tekenen. Bij terugkomst werd dat ontkend en zag ik in de papieren die ze op haar bureau legde een opgevouwen papier met daarop onmiskenbaar een vacature zoals we die elke week in onze maibox krijgen. Een paar dagen later hoorde ik haar tegen een collega zeggen dat ze niet ver uit het oog zou zijn. Daarnaast had ze afgelopen week nog een aantal 1 op 1 gesprekken met onze teamcoördinator, wat ook niet gebruikelijk is.
De afgelopen 2 weken zijn 2 collega's uit het team vertrokken. Daar heeft duidelijk gemaakt dat de back-up het werk over moet nemen totdat vervanging is gevonden. Omdat ik haar back-up ben, zal ik dus haar landen over moeten nemen totdat er een nieuwe collega voor België en Turkije gevonden is.
Ik weet dat ik van mijn back-up een betere training ga krijgen dan van mijn voorgangster en dat ze ook beschikbaar zal zijn als er vragen zijn waar ik geen antwoord op weet. Bovendien deed ze er ook heel veel dingen naast waardoor ik de conclusie heb getrokken dat België en Turkije in die zin geen full-time baan zijn. Maar het idee dat ik er misschien 2 landen bij ga krijgen en die vervolgens ook weer over moet dragen aan de nieuwe back-up is geen prettig gevoel.
Ik gun mijn back-up van harte een nieuwe functie maar ik zal het prettiger vinden als het pas over een half jaar zal zijn.
Dan hoor ik weer van andere mensen op het werk dat de helft van alle, in januari, aangenomen Nederlanders hun contract hebben opgezegd nog voordat hun eerste half jaar contract is afgelopen en dat ze een groot tekort aan Nederlanders hebben dus dat de kans groot is dat ze allang blij zijn dat ik voor nog een half jaar bij wil tekenen. Zolang ik nog niet door mijn teamcoördinator op grove fouten ben gewezen en de teamleider samen met de HR-manager een gesprek met mij hebben gehad, hoef ik (volgens de andere mensen op het werk) niet bang te zijn dat ik op straat word gezet.
Kennelijk heeft de situatie op mijn vorige werk toch zijn sporen en onzekerheden achter gelaten en durf ik er niet op te vertrouwen dat ik mijn werk tot volle tevredenheid doe.
Nu weet ik niet hoeveel risico's ze binnen mijn team willen nemen maar als mijn vermoeden juist is dan zal over niet al te lange tijd mijn werk verdubbelen. Mijn contract niet verlengen is dan vragen om hele grote moeilijkheden.
Ik heb namelijk het vermoeden dat mijn back-up op een andere functie binnen het bedrijf gesolliciteerd heeft. Op mijn werk is het gebruik dat dit soort dingen in alle toonaarden ontkend wordt totdat het officieel wordt meegedeeld. Het heeft dus weinig zin om mijn back-up rechtstreeks te vragen of ze een sollicitatie heeft lopen. Aan de andere kant zitten we wel zo dicht op elkaar dat je dingen op kunt vangen die mensen aan de andere kant van de rij tafels met elkaar bespreken.
Van de week moest mijn back-up naar boven. Naar boven kan 2 dingen inhouden. Je moet naar IT omdat je problemen hebt met je laptop of je moet naar HR. In haar geval was het duidelijk HR en ik verkeerde in de veronderstelling dat zij haar contract voor een vaste aanstelling moest tekenen. Bij terugkomst werd dat ontkend en zag ik in de papieren die ze op haar bureau legde een opgevouwen papier met daarop onmiskenbaar een vacature zoals we die elke week in onze maibox krijgen. Een paar dagen later hoorde ik haar tegen een collega zeggen dat ze niet ver uit het oog zou zijn. Daarnaast had ze afgelopen week nog een aantal 1 op 1 gesprekken met onze teamcoördinator, wat ook niet gebruikelijk is.
De afgelopen 2 weken zijn 2 collega's uit het team vertrokken. Daar heeft duidelijk gemaakt dat de back-up het werk over moet nemen totdat vervanging is gevonden. Omdat ik haar back-up ben, zal ik dus haar landen over moeten nemen totdat er een nieuwe collega voor België en Turkije gevonden is.
Ik weet dat ik van mijn back-up een betere training ga krijgen dan van mijn voorgangster en dat ze ook beschikbaar zal zijn als er vragen zijn waar ik geen antwoord op weet. Bovendien deed ze er ook heel veel dingen naast waardoor ik de conclusie heb getrokken dat België en Turkije in die zin geen full-time baan zijn. Maar het idee dat ik er misschien 2 landen bij ga krijgen en die vervolgens ook weer over moet dragen aan de nieuwe back-up is geen prettig gevoel.
Ik gun mijn back-up van harte een nieuwe functie maar ik zal het prettiger vinden als het pas over een half jaar zal zijn.
woensdag 21 mei 2014
Post
Naarmate ik hier langer woon, verbaas ik mij er steeds meer over dat post aankomt. Tot nu toe is alle post die naar mij opgestuurd is aangekomen (tenminste voor zover ik weet). En dat vind ik een hele prestatie.
Om te beginnen werken de bedrijven in Spanje niet mee om post op het juiste adres te krijgen. Ik geef via internet mijn adreswijziging door aan de bank en de bank stuurt naar mijn OUDE adres een brief dat ze mijn adreswijziging hebben ontvangen. Nu was het oude adres mijn werkadres, maar logisch is het niet. Ik weet nu dus al dat als ik ooit ga verhuizen, post van de bank kwijt gaat raken (of ik moet voor verhuizing mijn adres weer op werkadres zetten en daarna op mijn nieuwe adres).
Verder hebben ze volgens mij ook nog nooit van doorzendservice gehoord.
Een andere mogelijkheid om post kwijt te raken is bij bezorging. Er zijn in totaal 9 appartementen in mijn gebouw en in Nederland zouden aan de buitenkant van het gebouw 9 brievenbussen hangen. Dat is hier niet het geval. Er zit niet eens een brievenbus in de algemene toegangsdeur. Dus als de postbode post heeft voor 1 van de 9 appartementen en het kan onder de toegangsdeur door, dan wordt de post onder de deur doorgeschoven. Daardoor kan het gebeuren dat ik bij thuiskomst de toegangsdeur open en vervolgens boven op de bezorgde post stap. Meestal pak ik dan de post op om het in de daarvoor bestemde brievenbussen te gooien. Ja, we hebben brievenbussen maar achter de toegangsdeur en het zijn brievenbussen die niet dicht kunnen. Iedereen die het gebouw in en uit gaat, kan dus post uit een willekeurige brievenbus halen.
Mocht de post niet onder te toegangsdeur door kunnen dan doet de postbode een poging om te kijken of er iemand thuis is. Bij de toegangsdeur zit een intercom met cijfers. Op mijn huurcontract staat naast het straatnummer de verdieping en de deurletter. Dus de postbode weet niet dat nummer 5, planta 2B overeenkomt met de nummer 7 op de intercom. Hij zal dus alle of een aantal nummers van de intercom proberen of er iemand thuis is die de toegangsdeur open wil doen. Indien ja, dan wordt het pakje in de brievenbus gedaan (daar staan wel verdiepingen en letters op). Indien nee, dan wordt er een brief gemaakt met de mededeling dat ik een dag later in de kelder op het postkantoor het pakje af kan halen. Legitimatie verplicht, ook als het om een gewone zending gaat. Voor het afhaalbericht geldt dan weer hetzelfde als gewone post die onder de deur wordt doorgeschoven.
Laatst had ik bijna een afhaalbericht gemist. Die was kennelijk door de wind achter de toegangsdeur terecht gekomen waardoor ik hem bij binnenkomst had gemist. 's Morgens op weg richting werk, zag ik het afhaalbericht tegen de muur staan voordat ik de deur opendeed. Het bleek voor mij te zijn dus ik ben na werk via het postkantoor richting huis gegaan.
Op dit moment staat er op de brievenbussen een bericht voor degene die op 5 planta 2c woont of gewoond heeft (ik heb net een nieuwe buurman gekregen). Behalve dat ik vanwege de afzender kan zien dat het om telefoon en/of internet gaat, heb ik geen idee voor wie het is. Dus voorlopig staat die brief daar nog wel even. Op een gegeven ogenblik zal hij wel verdwenen zijn maar ik heb geen idee wat er dan mee gedaan is.
Alles met elkaar maakt dat ik echt heel verrast ben dat alle post die voor mij bestemd is ook bij mij terecht komt. En het maakt ook duidelijk dat ik het niet in mijn hoofd moet halen om te gaan verhuizen.
Om te beginnen werken de bedrijven in Spanje niet mee om post op het juiste adres te krijgen. Ik geef via internet mijn adreswijziging door aan de bank en de bank stuurt naar mijn OUDE adres een brief dat ze mijn adreswijziging hebben ontvangen. Nu was het oude adres mijn werkadres, maar logisch is het niet. Ik weet nu dus al dat als ik ooit ga verhuizen, post van de bank kwijt gaat raken (of ik moet voor verhuizing mijn adres weer op werkadres zetten en daarna op mijn nieuwe adres).
Verder hebben ze volgens mij ook nog nooit van doorzendservice gehoord.
Een andere mogelijkheid om post kwijt te raken is bij bezorging. Er zijn in totaal 9 appartementen in mijn gebouw en in Nederland zouden aan de buitenkant van het gebouw 9 brievenbussen hangen. Dat is hier niet het geval. Er zit niet eens een brievenbus in de algemene toegangsdeur. Dus als de postbode post heeft voor 1 van de 9 appartementen en het kan onder de toegangsdeur door, dan wordt de post onder de deur doorgeschoven. Daardoor kan het gebeuren dat ik bij thuiskomst de toegangsdeur open en vervolgens boven op de bezorgde post stap. Meestal pak ik dan de post op om het in de daarvoor bestemde brievenbussen te gooien. Ja, we hebben brievenbussen maar achter de toegangsdeur en het zijn brievenbussen die niet dicht kunnen. Iedereen die het gebouw in en uit gaat, kan dus post uit een willekeurige brievenbus halen.
Mocht de post niet onder te toegangsdeur door kunnen dan doet de postbode een poging om te kijken of er iemand thuis is. Bij de toegangsdeur zit een intercom met cijfers. Op mijn huurcontract staat naast het straatnummer de verdieping en de deurletter. Dus de postbode weet niet dat nummer 5, planta 2B overeenkomt met de nummer 7 op de intercom. Hij zal dus alle of een aantal nummers van de intercom proberen of er iemand thuis is die de toegangsdeur open wil doen. Indien ja, dan wordt het pakje in de brievenbus gedaan (daar staan wel verdiepingen en letters op). Indien nee, dan wordt er een brief gemaakt met de mededeling dat ik een dag later in de kelder op het postkantoor het pakje af kan halen. Legitimatie verplicht, ook als het om een gewone zending gaat. Voor het afhaalbericht geldt dan weer hetzelfde als gewone post die onder de deur wordt doorgeschoven.
Laatst had ik bijna een afhaalbericht gemist. Die was kennelijk door de wind achter de toegangsdeur terecht gekomen waardoor ik hem bij binnenkomst had gemist. 's Morgens op weg richting werk, zag ik het afhaalbericht tegen de muur staan voordat ik de deur opendeed. Het bleek voor mij te zijn dus ik ben na werk via het postkantoor richting huis gegaan.
Op dit moment staat er op de brievenbussen een bericht voor degene die op 5 planta 2c woont of gewoond heeft (ik heb net een nieuwe buurman gekregen). Behalve dat ik vanwege de afzender kan zien dat het om telefoon en/of internet gaat, heb ik geen idee voor wie het is. Dus voorlopig staat die brief daar nog wel even. Op een gegeven ogenblik zal hij wel verdwenen zijn maar ik heb geen idee wat er dan mee gedaan is.
Alles met elkaar maakt dat ik echt heel verrast ben dat alle post die voor mij bestemd is ook bij mij terecht komt. En het maakt ook duidelijk dat ik het niet in mijn hoofd moet halen om te gaan verhuizen.
zaterdag 17 mei 2014
Wat schaft de pot?
Het is vandaag weer tijd voor een "u vraagt, wij draaien". Deze keer over het eten. Of ik inderdaad om 20.00 uur 's avonds achter het fornuis sta en wat ik dan zoal in mijn maag stop.
Het is nu 19.08 uur en naast mijn laptop staat mijn warme eten van vandaag. Gemiddeld ligt de tijd van mijn avondeten ergens tussen de 19.00 en 20.00 uur. Als het heel veel later wordt (bijvoorbeeld toen ik 1,5 uur in de winkel bezig was om mijn internet en telefoon te regelen), dan ben ik toch wel geneigd om richting supermarkt te rennen voor een stuk kaas, brood en kerstomaatjes, zodat ik het gevoel heb dat ik nog iets redelijks in mijn maag stop. Wat op zich een beetje raar is omdat ik al vanaf het begin mij gewend heb aan de gewoonte om 2 "warme" maaltijden naar binnen te werken.
De keuze aan kant-en-klaarmaaltijden is hier beduidend kleiner dan in Nederland en ik heb geen magnetron. Als ik op de oven moet wachten door er een pizza in te stoppen, kan ik net zo goed een gezonder alternatief in elkaar knutselen.
In Nederland heb ik een tijdje geleden het kookboek gekocht van de Voed.sel.zand.loper. Dit gaat uit van volledig koolhydraatarm eten. Ik heb het vooral gekocht omdat er lekkere alternatieven in leken te staan voor ontbijt en lunch. Ik had even mijn buik meer dan vol van boterhammen en vond het moeilijk om daarvoor zelf een alternatief te verzinnen. Dit kookboek is in mijn koffer mee naar Spanje gekomen en voor de Spaanse levensstijl blijkt het heel erg geschikt. Dus ik gebruik het elke week om mijn weekmenu samen te stellen en de bijbehorende boodschappenlijst in elkaar te draaien. Voor de rest trek ik mij niet veel van de adviezen in het boek aan, dus ik eet gewoon tomatenketchup, een stukje stokbrood, tortilla's en dergelijke.
Mijn ontbijt bestaat uit sojamelk met havermout ('s avonds gemaakt en een nachtje in de koelkast laten staan) en 's morgens gooi ik er vers fruit met noten door. De soort fruit wordt bepaald door het seizoen. Op dit moment zijn de aardbeien erg goedkoop.
Naar mijn werk gaat vaak een of andere salade mee of ik vis een bonenschotel uit de vriezer. Er staan een heleboel magnetrons in de kantine dus ik kan het zo warm maken en vervolgens opeten. Wat ook erg gemakkelijk om mee te nemen is, is gemarineerde tofoe met worteltjes. Sinds vorige week heb ik ontdekt dat die ook koud behoorlijk goed te eten zijn.
De salades in het boek zijn zeer gevarieerd en de meeste groenten zijn hier gemakkelijk te verkrijgen. Het kan echter wel zijn dat ik de avond van tevoren achter het fornuis moet staan om ervoor te zorgen dat ik de middag erop iets te eten heb. Dat gaat niet elke keer van harte, zeker niet als ik een lange dag heb moeten draaien.
's Avonds worden het vaak geroerbakte groente of een bonenschotel in diverse varianten. De bonenschotels maak ik vaak in meerdere porties die ik in de koelkast en/of de vriezer bewaar. De maaltijd van vandaag bestond uit tomaat, courgette, olijven, sla en feta met een beetje tomatenketchup omdat ze hier geen gedroogde tomaten op olie verkopen.
En als afsluiting een bakje yoghurt met een smaakje. In het begin vond ik het super dat ik nu eindelijk in staat was om die grote pakken met 16 bakjes yoghurt te kunnen kopen. Na zo'n 2,5 maand begin ik daar nu wel een beetje genoeg van te krijgen dus ik denk dat ik binnen niet al te lange tijd overstap op gewone yoghurt, waarbij het wel raar is dat die stukken duurder is dan de yoghurt met smaakje.
Verder ben ik een echt fruitmens, dus ik geniet van al de soorten fruit die ik hier kan krijgen. Het meloen-seizoen zit er weer aan te komen en het is hier heel normaal dat je een kwart watermeloen kunt kopen of een andere soort die bij ons niet verkrijgbaar is. En dan heb ik er helemaal geen moeite mee om in een weekend een kilo (of meer) meloen weg te werken. En er gaat ook altijd extra fruit mee naar het werk.
Ik hoop dat ik hiermee een duidelijk beeld heb gegeven van mijn maaltijden hier in Spanje en wanneer ik wel en niet besluit om 's avonds laat nog iets warms in elkaar te knutselen.
Het is nu 19.08 uur en naast mijn laptop staat mijn warme eten van vandaag. Gemiddeld ligt de tijd van mijn avondeten ergens tussen de 19.00 en 20.00 uur. Als het heel veel later wordt (bijvoorbeeld toen ik 1,5 uur in de winkel bezig was om mijn internet en telefoon te regelen), dan ben ik toch wel geneigd om richting supermarkt te rennen voor een stuk kaas, brood en kerstomaatjes, zodat ik het gevoel heb dat ik nog iets redelijks in mijn maag stop. Wat op zich een beetje raar is omdat ik al vanaf het begin mij gewend heb aan de gewoonte om 2 "warme" maaltijden naar binnen te werken.
De keuze aan kant-en-klaarmaaltijden is hier beduidend kleiner dan in Nederland en ik heb geen magnetron. Als ik op de oven moet wachten door er een pizza in te stoppen, kan ik net zo goed een gezonder alternatief in elkaar knutselen.
In Nederland heb ik een tijdje geleden het kookboek gekocht van de Voed.sel.zand.loper. Dit gaat uit van volledig koolhydraatarm eten. Ik heb het vooral gekocht omdat er lekkere alternatieven in leken te staan voor ontbijt en lunch. Ik had even mijn buik meer dan vol van boterhammen en vond het moeilijk om daarvoor zelf een alternatief te verzinnen. Dit kookboek is in mijn koffer mee naar Spanje gekomen en voor de Spaanse levensstijl blijkt het heel erg geschikt. Dus ik gebruik het elke week om mijn weekmenu samen te stellen en de bijbehorende boodschappenlijst in elkaar te draaien. Voor de rest trek ik mij niet veel van de adviezen in het boek aan, dus ik eet gewoon tomatenketchup, een stukje stokbrood, tortilla's en dergelijke.
Mijn ontbijt bestaat uit sojamelk met havermout ('s avonds gemaakt en een nachtje in de koelkast laten staan) en 's morgens gooi ik er vers fruit met noten door. De soort fruit wordt bepaald door het seizoen. Op dit moment zijn de aardbeien erg goedkoop.
Naar mijn werk gaat vaak een of andere salade mee of ik vis een bonenschotel uit de vriezer. Er staan een heleboel magnetrons in de kantine dus ik kan het zo warm maken en vervolgens opeten. Wat ook erg gemakkelijk om mee te nemen is, is gemarineerde tofoe met worteltjes. Sinds vorige week heb ik ontdekt dat die ook koud behoorlijk goed te eten zijn.
De salades in het boek zijn zeer gevarieerd en de meeste groenten zijn hier gemakkelijk te verkrijgen. Het kan echter wel zijn dat ik de avond van tevoren achter het fornuis moet staan om ervoor te zorgen dat ik de middag erop iets te eten heb. Dat gaat niet elke keer van harte, zeker niet als ik een lange dag heb moeten draaien.
's Avonds worden het vaak geroerbakte groente of een bonenschotel in diverse varianten. De bonenschotels maak ik vaak in meerdere porties die ik in de koelkast en/of de vriezer bewaar. De maaltijd van vandaag bestond uit tomaat, courgette, olijven, sla en feta met een beetje tomatenketchup omdat ze hier geen gedroogde tomaten op olie verkopen.
En als afsluiting een bakje yoghurt met een smaakje. In het begin vond ik het super dat ik nu eindelijk in staat was om die grote pakken met 16 bakjes yoghurt te kunnen kopen. Na zo'n 2,5 maand begin ik daar nu wel een beetje genoeg van te krijgen dus ik denk dat ik binnen niet al te lange tijd overstap op gewone yoghurt, waarbij het wel raar is dat die stukken duurder is dan de yoghurt met smaakje.
Verder ben ik een echt fruitmens, dus ik geniet van al de soorten fruit die ik hier kan krijgen. Het meloen-seizoen zit er weer aan te komen en het is hier heel normaal dat je een kwart watermeloen kunt kopen of een andere soort die bij ons niet verkrijgbaar is. En dan heb ik er helemaal geen moeite mee om in een weekend een kilo (of meer) meloen weg te werken. En er gaat ook altijd extra fruit mee naar het werk.
Ik hoop dat ik hiermee een duidelijk beeld heb gegeven van mijn maaltijden hier in Spanje en wanneer ik wel en niet besluit om 's avonds laat nog iets warms in elkaar te knutselen.
woensdag 14 mei 2014
Hoe het hoort.
Eerst even naar aanleiding van een ontvangen mail met daarin de verwondering dat ik bij terugkeer naar Nederland nergens heen zou kunnen. Ik wil nogmaals benadrukken dat alles wat in mijn blog geschreven wordt mijn kant van het verhaal is, vooral ingegeven door mijn gevoelens en minder door mijn verstand. Dit geeft altijd een gekleurd en een minder genuanceerd beeld.
Als ik hier in Granada echt diep ongelukkig zou zijn en echt perse terug zou willen naar Nederland, dan zal Man zeker niet de deur voor mijn neus dichtgooien en zeggen: ik ben nog niet klaar met uitzoeken wat ik wil, je komt er niet in. Hij zou eerder de deur wijd voor mij open zetten en vervolgens zouden Man en ik een probleem hebben. Ik omdat ik in een plaats moet wonen waar ik echt niet meer wonen wil en zonder inkomen daar niet weg kan en Man omdat hij er (nog) niet aan toe is om zijn leven te delen. En Man verdient best redelijk maar niet voldoende om 2 huishoudens te laten draaien. Maar het is dus echt niet zo dat Man mij zou laten barsten en in de steek zou laten. En als er een oplossing gevonden zou worden en hij financieel bij zou moeten dragen dan zal hij dat met alle plezier doen.
Het is dus voor ons beiden fijner als ik de mogelijkheid krijg om terug te keren naar Nederland als ik dat wil zonder daarbij het proces van Man te verstoren en dat Man de ruimte krijgt uit te zoeken wat nodig is. Van daaruit gaan we dan wel weer verder kijken hoe we een leven samen vorm gaan geven. En dat zal zijn op de manier waarop het voor ons goed voelt en niet zoals het hoort.
In mijn beleving zijn er 2 soorten "hoe het hoort". De eerste is doen wat "men" vindt. Daar is Man zijn hele leven mee bezig geweest. Ik vind wat "men vindt" een handig ijkpunt om van daaruit te kijken en te voelen hoe ik er zelf tegenover sta. En vervolgens kan ik besluiten of ik mij volgens de norm ga gedragen of niet.
Daarnaast is er een tweede soort "hoe het hoort", gewoon omdat het altijd zo gaat of gegaan is. Dat is niet altijd door anderen bepaald. En het is deze tweede soort die ik in mijn vorige bericht heb bedoeld.
Mijn hele leven lang ben ik degene geweest die de knopen heeft doorgehakt op het gebied van relaties en werk. Daarbij heb ik, op mijn manier, mijn best gedaan om ervoor te zorgen dat het beter ging en als dat niet werkte, dan was het einde oefening. Het was misschien soms eng om niet te weten wat er komen ging, maar ik had er geen enkel probleem mee om op een gegeven ogenblik tegen een baas te zeggen: ik heb een maand opzegtermijn, dus over een maand ben ik weg. Een later vertrek is eventueel onderhandelbaar maar ik ga in ieder geval weg. En nee, ik heb nog niks anders en daar maak ik mij ook niet druk om.
Voor relaties geldt hetzelfde. Ik heb mijn best gedaan om het te laten werken en als het niet werkte dan had ik er geen enkel moeite mee om de knoop door te hakken en de relatie te verbreken.
Dus "hoe het hoort" is dat ik de touwtjes in handen heb en de beslissingen neem.
Nu is mij 2x overkomen dat de beslissing door iemand anders is genomen. Eerst door Man met de mededeling dat hij een tijdje op zichzelf wil wonen en daarna door Baas dat mijn contract niet verlengd zou worden. Dit is mij in mijn hele leven nog niet echt overkomen en ik heb daar kennelijk toch moeite mee. Wat het nog ingewikkelder maakt, is dat ik uiteindelijk beide uitkomsten heb gewild. Dus ergens verwijt ik mijzelf dat ik hier zo moeilijk over doe.
De mensen die mijn blog al wat langer volgen, weten dat ik al druk bezig was met het maken van plannen voor een verblijf in het buitenland (op wat voor manier dan ook) en dat ik niet blij was met mijn werk.De manier waarop ik vanaf januari mijn werk daar moest doen was niet goed voor mijn gezondheid. Het feit dat mijn contract niet verlengd zou worden, zou mij dus heel erg blij moeten maken omdat ik nu, met behoud van WW, kon stoppen met werken en uit een ongezonde werksituatie kon stappen. Maar dan steekt het kennelijk toch dat ik niet zelf het besluit heb genomen om een moment dat ik er echt helemaal klaar voor was.
Hetzelfde geldt voor het niet meer samenwonen. Ik was al tijden diep ongelukkig in de plaats waar Man en ik wonen en door mee te verhuizen met mijn werk, kreeg ik de kans aangeboden om het gehucht te verlaten. Ik kwam erachter dat Man dat niet heel erg zou vinden maar dan voelt het toch niet goed dat hij uiteindelijk zegt dat hij een tijdje op zichzelf wil wonen. Het voelt voor mij toch anders dat ik zeg dat ik mijn werk niet op kan geven en dus verhuis (waar Man het dan, na enig tegensputteren, mee eens is), dan dat Man zegt dat hij nagedacht heeft en dat hij graag een tijdje alleen wil wonen.
Kennelijk is het nodig dat ik ervaar hoe het is om aan de andere kant van de beslissing te staan en tot nu toe heb ik er nog geen positieve dingen aan kunnen ontdekken. Zodra ik daar achter ben, laat ik het weten.
Als ik hier in Granada echt diep ongelukkig zou zijn en echt perse terug zou willen naar Nederland, dan zal Man zeker niet de deur voor mijn neus dichtgooien en zeggen: ik ben nog niet klaar met uitzoeken wat ik wil, je komt er niet in. Hij zou eerder de deur wijd voor mij open zetten en vervolgens zouden Man en ik een probleem hebben. Ik omdat ik in een plaats moet wonen waar ik echt niet meer wonen wil en zonder inkomen daar niet weg kan en Man omdat hij er (nog) niet aan toe is om zijn leven te delen. En Man verdient best redelijk maar niet voldoende om 2 huishoudens te laten draaien. Maar het is dus echt niet zo dat Man mij zou laten barsten en in de steek zou laten. En als er een oplossing gevonden zou worden en hij financieel bij zou moeten dragen dan zal hij dat met alle plezier doen.
Het is dus voor ons beiden fijner als ik de mogelijkheid krijg om terug te keren naar Nederland als ik dat wil zonder daarbij het proces van Man te verstoren en dat Man de ruimte krijgt uit te zoeken wat nodig is. Van daaruit gaan we dan wel weer verder kijken hoe we een leven samen vorm gaan geven. En dat zal zijn op de manier waarop het voor ons goed voelt en niet zoals het hoort.
In mijn beleving zijn er 2 soorten "hoe het hoort". De eerste is doen wat "men" vindt. Daar is Man zijn hele leven mee bezig geweest. Ik vind wat "men vindt" een handig ijkpunt om van daaruit te kijken en te voelen hoe ik er zelf tegenover sta. En vervolgens kan ik besluiten of ik mij volgens de norm ga gedragen of niet.
Daarnaast is er een tweede soort "hoe het hoort", gewoon omdat het altijd zo gaat of gegaan is. Dat is niet altijd door anderen bepaald. En het is deze tweede soort die ik in mijn vorige bericht heb bedoeld.
Mijn hele leven lang ben ik degene geweest die de knopen heeft doorgehakt op het gebied van relaties en werk. Daarbij heb ik, op mijn manier, mijn best gedaan om ervoor te zorgen dat het beter ging en als dat niet werkte, dan was het einde oefening. Het was misschien soms eng om niet te weten wat er komen ging, maar ik had er geen enkel probleem mee om op een gegeven ogenblik tegen een baas te zeggen: ik heb een maand opzegtermijn, dus over een maand ben ik weg. Een later vertrek is eventueel onderhandelbaar maar ik ga in ieder geval weg. En nee, ik heb nog niks anders en daar maak ik mij ook niet druk om.
Voor relaties geldt hetzelfde. Ik heb mijn best gedaan om het te laten werken en als het niet werkte dan had ik er geen enkel moeite mee om de knoop door te hakken en de relatie te verbreken.
Dus "hoe het hoort" is dat ik de touwtjes in handen heb en de beslissingen neem.
Nu is mij 2x overkomen dat de beslissing door iemand anders is genomen. Eerst door Man met de mededeling dat hij een tijdje op zichzelf wil wonen en daarna door Baas dat mijn contract niet verlengd zou worden. Dit is mij in mijn hele leven nog niet echt overkomen en ik heb daar kennelijk toch moeite mee. Wat het nog ingewikkelder maakt, is dat ik uiteindelijk beide uitkomsten heb gewild. Dus ergens verwijt ik mijzelf dat ik hier zo moeilijk over doe.
De mensen die mijn blog al wat langer volgen, weten dat ik al druk bezig was met het maken van plannen voor een verblijf in het buitenland (op wat voor manier dan ook) en dat ik niet blij was met mijn werk.De manier waarop ik vanaf januari mijn werk daar moest doen was niet goed voor mijn gezondheid. Het feit dat mijn contract niet verlengd zou worden, zou mij dus heel erg blij moeten maken omdat ik nu, met behoud van WW, kon stoppen met werken en uit een ongezonde werksituatie kon stappen. Maar dan steekt het kennelijk toch dat ik niet zelf het besluit heb genomen om een moment dat ik er echt helemaal klaar voor was.
Hetzelfde geldt voor het niet meer samenwonen. Ik was al tijden diep ongelukkig in de plaats waar Man en ik wonen en door mee te verhuizen met mijn werk, kreeg ik de kans aangeboden om het gehucht te verlaten. Ik kwam erachter dat Man dat niet heel erg zou vinden maar dan voelt het toch niet goed dat hij uiteindelijk zegt dat hij een tijdje op zichzelf wil wonen. Het voelt voor mij toch anders dat ik zeg dat ik mijn werk niet op kan geven en dus verhuis (waar Man het dan, na enig tegensputteren, mee eens is), dan dat Man zegt dat hij nagedacht heeft en dat hij graag een tijdje alleen wil wonen.
Kennelijk is het nodig dat ik ervaar hoe het is om aan de andere kant van de beslissing te staan en tot nu toe heb ik er nog geen positieve dingen aan kunnen ontdekken. Zodra ik daar achter ben, laat ik het weten.
zondag 11 mei 2014
De andere kant van het verhaal (poging)
Naar aanleiding van de ontvangen reacties ga ik een poging doen om de andere kant van het verhaal te belichten. Ook in het geval van Man en mij is sprake van een wisselwerking en het is natuurlijk veel prettiger om mijn kant van het verhaal "onbelicht" te laten.
Verder ter info: Man denkt zelf dat hij 2 jaar nodig heeft maar hij heeft in zijn ontdekkingsreis naar zoeken wat hij wil wel de hulp van Coach. Ook ik kan vanuit Granada, nog steeds een beroep doen op Coach.
Man en ik hebben bijna 16 jaar een relatie waarvan wij, tot oktober vorig jaar, 13,5 jaar samen in huis hebben gewoond. Dat samenwonen ging met vallen en opstaan, mede omdat het lange tijd onduidelijk was dat er meer met Man aan de hand was dan onwil om te veranderen.
Tijdens deze periode zijn patronen ontstaan die moeilijk te doorbreken zijn als wij samen in 1 huis zouden blijven wonen. Eén van die patronen is dat ik alle verantwoordelijkheid draag en dat Man zich soort van schikt. Voor Man erg handig omdat hij dan niet hoeft na te denken wat hij wil en/of voelt en voor mij prettig omdat ik het toch wel fijn vind om de touwtjes in zekere mate in handen te hebben.
Ik ben iemand die snel dingen doorziet, vervolgens snel kan handelen en indien nodig haar waffeltje wel openscheurt. Man heeft meer tijd nodig om te ontdekken wat hij wil, is meer verlegen en kan mijn tempo niet echt bijbenen. Bovendien is hij verbaal niet tegen mij opgewassen. Man de ruimte geven om te ontdekken wat hij wil en hoe hij graag zijn leven in wil richten, houdt in dat ik een behoorlijk aantal stappen terug moet doen, verantwoordelijkheden daar moet laten waar ze horen (ook al word ik daardoor ook geraakt in de manier waarop ik mijn leven wil leven), mijn tong af moet bijten en erop vertrouwen dat Man een oplossing gaat vinden voor het probleem. Ik ben geen heilige en moet eerlijk toegeven dat dit nogal veel van mij gevraagd is.
Bovendien zijn er in de bijna 16 jaar van onze relatie dingen gezegd en gedaan die bij ons beiden diepe wonden hebben achtergelaten die niet zomaar geheeld zijn. Een groot deel daarvan is te verklaren vanuit het niet weten van de Asperger waardoor zaken verkeerd aan zijn gepakt en diezelfde Asperger is er de oorzaak van dat dingen harder zijn aangekomen dan de bedoeling is geweest. Dus op bepaalde fronten moet (aan beide kanten) een zekere mate van vertrouwen hersteld worden.
Ik ben er dus "mede schuldig" aan dat Man binnen onze relatie niet de ruimte kan krijgen (en heeft gekregen) om te ontdekken wat hij wil. Het spreekwoord zegt niet voor niets: waar 2 vechten, hebben 2 schuld. En het is tekenend voor de liefde van Man voor mij dat hij zich nu, samen met een vriend, bezig houdt met alle dingen die geregeld moeten worden om mij een gevoel van vrijheid te geven. Voor hem hoeft het niet zo nodig maar als ik het nodig heb/graag wil, dan doet hij het.
Voor mij is het natuurlijk heel "gemakkelijk" om de verantwoordelijkheid van de beslissing bij Man te leggen. Hij is degene die "zonodig" in zijn eentje moet ontdekken wat hij wil. Maar zoals uit bovenstaande blijkt is dat maar een halve waarheid.
Het is wel zo dat, zeker met dit soort beslissingen, de partner weinig keuze heeft dan slikken of stikken. En dat is waar ik waarschijnlijk nog mee worstel.
En misschien (maar dat ga ik voorlopig nog niet echt toegeven) heb ik er stiekem toch wel moeite mee dat de beslissingen van Man om in zijn eentje op vakantie te willen en daarna om een tijdje alleen te wonen, het omdraaien van de bestaande rollen is. Ik ben altijd degene geweest die dit soort beslissingen nam of forceerde en deze keer was hij het. Dat is niet hoe het hoort te gaan.
Dus voorlopig mag ik van mijzelf nog eventjes het slachtoffer van de omstandigheden blijven en Man de schuld geven van het feit dat ik nu in Granada woon en werk. Ik ken mijzelf lang genoeg om te weten dat er een moment gaat komen dat ik uit die rol ga stappen en de touwtjes weer stevig zelf in handen neem.
Verder ter info: Man denkt zelf dat hij 2 jaar nodig heeft maar hij heeft in zijn ontdekkingsreis naar zoeken wat hij wil wel de hulp van Coach. Ook ik kan vanuit Granada, nog steeds een beroep doen op Coach.
Man en ik hebben bijna 16 jaar een relatie waarvan wij, tot oktober vorig jaar, 13,5 jaar samen in huis hebben gewoond. Dat samenwonen ging met vallen en opstaan, mede omdat het lange tijd onduidelijk was dat er meer met Man aan de hand was dan onwil om te veranderen.
Tijdens deze periode zijn patronen ontstaan die moeilijk te doorbreken zijn als wij samen in 1 huis zouden blijven wonen. Eén van die patronen is dat ik alle verantwoordelijkheid draag en dat Man zich soort van schikt. Voor Man erg handig omdat hij dan niet hoeft na te denken wat hij wil en/of voelt en voor mij prettig omdat ik het toch wel fijn vind om de touwtjes in zekere mate in handen te hebben.
Ik ben iemand die snel dingen doorziet, vervolgens snel kan handelen en indien nodig haar waffeltje wel openscheurt. Man heeft meer tijd nodig om te ontdekken wat hij wil, is meer verlegen en kan mijn tempo niet echt bijbenen. Bovendien is hij verbaal niet tegen mij opgewassen. Man de ruimte geven om te ontdekken wat hij wil en hoe hij graag zijn leven in wil richten, houdt in dat ik een behoorlijk aantal stappen terug moet doen, verantwoordelijkheden daar moet laten waar ze horen (ook al word ik daardoor ook geraakt in de manier waarop ik mijn leven wil leven), mijn tong af moet bijten en erop vertrouwen dat Man een oplossing gaat vinden voor het probleem. Ik ben geen heilige en moet eerlijk toegeven dat dit nogal veel van mij gevraagd is.
Bovendien zijn er in de bijna 16 jaar van onze relatie dingen gezegd en gedaan die bij ons beiden diepe wonden hebben achtergelaten die niet zomaar geheeld zijn. Een groot deel daarvan is te verklaren vanuit het niet weten van de Asperger waardoor zaken verkeerd aan zijn gepakt en diezelfde Asperger is er de oorzaak van dat dingen harder zijn aangekomen dan de bedoeling is geweest. Dus op bepaalde fronten moet (aan beide kanten) een zekere mate van vertrouwen hersteld worden.
Ik ben er dus "mede schuldig" aan dat Man binnen onze relatie niet de ruimte kan krijgen (en heeft gekregen) om te ontdekken wat hij wil. Het spreekwoord zegt niet voor niets: waar 2 vechten, hebben 2 schuld. En het is tekenend voor de liefde van Man voor mij dat hij zich nu, samen met een vriend, bezig houdt met alle dingen die geregeld moeten worden om mij een gevoel van vrijheid te geven. Voor hem hoeft het niet zo nodig maar als ik het nodig heb/graag wil, dan doet hij het.
Voor mij is het natuurlijk heel "gemakkelijk" om de verantwoordelijkheid van de beslissing bij Man te leggen. Hij is degene die "zonodig" in zijn eentje moet ontdekken wat hij wil. Maar zoals uit bovenstaande blijkt is dat maar een halve waarheid.
Het is wel zo dat, zeker met dit soort beslissingen, de partner weinig keuze heeft dan slikken of stikken. En dat is waar ik waarschijnlijk nog mee worstel.
En misschien (maar dat ga ik voorlopig nog niet echt toegeven) heb ik er stiekem toch wel moeite mee dat de beslissingen van Man om in zijn eentje op vakantie te willen en daarna om een tijdje alleen te wonen, het omdraaien van de bestaande rollen is. Ik ben altijd degene geweest die dit soort beslissingen nam of forceerde en deze keer was hij het. Dat is niet hoe het hoort te gaan.
Dus voorlopig mag ik van mijzelf nog eventjes het slachtoffer van de omstandigheden blijven en Man de schuld geven van het feit dat ik nu in Granada woon en werk. Ik ken mijzelf lang genoeg om te weten dat er een moment gaat komen dat ik uit die rol ga stappen en de touwtjes weer stevig zelf in handen neem.
zaterdag 10 mei 2014
Waar sta ik nu?
De financiële balans van 2 maanden Spanje is opgemaakt. Tijd voor de emotionele balans, wat dan ook direct een stuk ingewikkelder is.
Ik wil niet zeggen dat het accepteren van deze baan een volledig onbezonnen reactie is geweest maar om nu te zeggen dat ik het gevoel had dat ik veel keuze had, dat dan ook weer niet. Hoewel ik wel denk dat Coach zal zeggen dat ik altijd een keuze heb ;-).
De sfeer op mijn oude werk was om te snijden en absoluut niet goed voor mijn zelfvertrouwen. Zelfs toen ik al weg was en nog even langskwam voor een afscheidscadeau (op mijn laatste echte werkdag waren ze daar niet aan toegekomen) moest toch nog even benadrukt worden dat ik er niet uitzag in mijn kleren, de manier waarop ik mijn haar droeg en dergelijke.
Mijn contract zou doorlopen tot mei en ik weet niet of ik het nog 3 maanden vol had gehouden.
Aan de andere kant voel(de) ik me opgejaagd door het feit dat Man tijd voor zichzelf nodig heeft en ik niet terug kon naar ons gezamenlijke huis. Maar getrouwd dus na afloop van mijn WW-periode geen recht op bijstand en wat moet ik dan? Terug naar het gezamenlijke huis is niet mogelijk maar ook geen inkomen om ergens anders te leven (ervan uitgaande dat ik niet snel werk zou vinden). In die zin had ik gevoelsmatig niet veel keuze dan de aangeboden kans met beide handen aan te grijpen.
Dit alles heeft er lang voor gezorgd dat ik het gevoel had hier gevangen te zitten. Weliswaar geen onaantrekkelijke gevangenis maar toch gevangen. Ik had het gevoel dat ik het hier verplicht 2 jaar (de tijd die Man nodig denkt te hebben om uit te zoeken wat hij wil) leuk MOET vinden omdat ik nergens anders heen zou kunnen. Er kwam zelfs een moment dat ik het Man kwalijk nam dat ik hier in Granada vast zat. Dat is niet echt bevorderlijk voor een goede relatie.
(Diep van binnen weet ik ook wel dat er vast nog wel andere mogelijkheden zouden zijn als ik emotioneel in staat zou zijn om de gok te wagen en een tijdje van mijn spaargeld te gaan leven maar die stap is op dit moment dan toch weer te groot.)
Naar aanleiding hiervan hebben Man en ik een aantal beslissingen genomen die mij meer een gevoel van vrijheid gaan geven. Zeker toen ik, naar aanleiding van een ontvangen mail van Man, sterk de indruk kreeg dat het alleen wonen van Man wel eens meer permanent zou kunnen worden. Het zal nog even duren voordat alles geregeld is zoals Man en ik willen maar het is voor mij een hele opluchting dat we een mogelijkheid hebben gevonden waardoor ik mij minder gevangen voel. Ik ben in die week ook 2 kilo afgevallen, dus het is echt verlichting geweest.
Sinds die tijd huppel ik een stuk blijer door de straten van Granada en op mijn werk valt het iedereen op dat ik meer rust uitstraal. Ik heb nu meer het gevoel dat ik een avontuur aan het beleven ben in plaats van een verplichting. En dat maakt het leven een stuk leuker.
Ik wil niet zeggen dat het accepteren van deze baan een volledig onbezonnen reactie is geweest maar om nu te zeggen dat ik het gevoel had dat ik veel keuze had, dat dan ook weer niet. Hoewel ik wel denk dat Coach zal zeggen dat ik altijd een keuze heb ;-).
De sfeer op mijn oude werk was om te snijden en absoluut niet goed voor mijn zelfvertrouwen. Zelfs toen ik al weg was en nog even langskwam voor een afscheidscadeau (op mijn laatste echte werkdag waren ze daar niet aan toegekomen) moest toch nog even benadrukt worden dat ik er niet uitzag in mijn kleren, de manier waarop ik mijn haar droeg en dergelijke.
Mijn contract zou doorlopen tot mei en ik weet niet of ik het nog 3 maanden vol had gehouden.
Aan de andere kant voel(de) ik me opgejaagd door het feit dat Man tijd voor zichzelf nodig heeft en ik niet terug kon naar ons gezamenlijke huis. Maar getrouwd dus na afloop van mijn WW-periode geen recht op bijstand en wat moet ik dan? Terug naar het gezamenlijke huis is niet mogelijk maar ook geen inkomen om ergens anders te leven (ervan uitgaande dat ik niet snel werk zou vinden). In die zin had ik gevoelsmatig niet veel keuze dan de aangeboden kans met beide handen aan te grijpen.
Dit alles heeft er lang voor gezorgd dat ik het gevoel had hier gevangen te zitten. Weliswaar geen onaantrekkelijke gevangenis maar toch gevangen. Ik had het gevoel dat ik het hier verplicht 2 jaar (de tijd die Man nodig denkt te hebben om uit te zoeken wat hij wil) leuk MOET vinden omdat ik nergens anders heen zou kunnen. Er kwam zelfs een moment dat ik het Man kwalijk nam dat ik hier in Granada vast zat. Dat is niet echt bevorderlijk voor een goede relatie.
(Diep van binnen weet ik ook wel dat er vast nog wel andere mogelijkheden zouden zijn als ik emotioneel in staat zou zijn om de gok te wagen en een tijdje van mijn spaargeld te gaan leven maar die stap is op dit moment dan toch weer te groot.)
Naar aanleiding hiervan hebben Man en ik een aantal beslissingen genomen die mij meer een gevoel van vrijheid gaan geven. Zeker toen ik, naar aanleiding van een ontvangen mail van Man, sterk de indruk kreeg dat het alleen wonen van Man wel eens meer permanent zou kunnen worden. Het zal nog even duren voordat alles geregeld is zoals Man en ik willen maar het is voor mij een hele opluchting dat we een mogelijkheid hebben gevonden waardoor ik mij minder gevangen voel. Ik ben in die week ook 2 kilo afgevallen, dus het is echt verlichting geweest.
Sinds die tijd huppel ik een stuk blijer door de straten van Granada en op mijn werk valt het iedereen op dat ik meer rust uitstraal. Ik heb nu meer het gevoel dat ik een avontuur aan het beleven ben in plaats van een verplichting. En dat maakt het leven een stuk leuker.
woensdag 7 mei 2014
Begroting
En vandaag blijf ik ook nog even in de cijfers. Mijn teamleider had mij opgegeven voor een bijeenkomst op het werk over Spaanse belastingen voor buitenlanders. Ondanks dat het goed in mijn agenda stond, had ik het verkeerd in mijn hoofd. Ik dacht dat het vanavond was maar het was gisteren. Gemist, wat wel jammer was. Ik hoop op een herkansing
Mijn Hongaarse collega, die al 3 jaar in Spanje werkt, wist mij in ieder geval te bevestigen dat bij een vast contract het belastingtarief van 2% naar 15% gaat en dat dat zo'n € 100,00 netto per maand scheelt. Verder had zij het erover dat het mogelijk zou zijn om belastinggeld terug te krijgen als een soort van huurtoeslag. Aan de andere kant geloof ik dat je dan wel een Spaanse belastingmeneer in de arm moet nemen en of die kosten opwegen tegen de teruggaaf betwijfel ik.
In het meest ongunstige geval blijft er bij een vast contract voor mij per maand zo rond de € 900,00 netto per maand over. Ik wil dan ook proberen om aan het einde van mijn eerste halfjaar contract mijn uitgaven dermate onder controle te hebben dat ik beneden dit bedrag blijf.
Maandelijkse kosten:
Huur: 400,00
Internet/telefoon: 35,00
(dit is zonder gesprekskosten)
Vaste kosten Nederland: 35,00
(uitvaartverzekering en lang termijn sparen (afgelopen in 2016))
Gas, water, licht: € 75,00
(mijn backup betaalde in de winter zo rond de € 100,00. In de zomer zal ik niet veel verbruiken omdat mijn appartement geen airco heeft, alleen een ventilator. Ik ga uit van € 50,00 per maand in de zomer = gemiddeld € 75,00)
Totaal aan vaste lasten: 545,00
Dan blijft er nog zo'n € 355,00 per maand over om van de leven. Dat is in ieder geval ruim voldoende voor supermarkt en af en toe een terrasje. Of het verder voldoende zal zijn, weet ik niet. Ik zou het bijvoorbeeld wel leuk vinden als ik lid kon worden van een sportschool maar dat is hier toch al snel tegen de € 50,00 per maand. Daarnaast heb ik op dit moment nog Spaanse les waarvan ik 25% zelf moet betalen. Omdat hier erg veel mogelijkheden zijn voor taalles zit ik er over te denken om mijn droom te verwezenlijken door nu (eindelijk eens) de DELF-examens voor Frans te halen. De kans dat mijn werk hier een bijdrage aan gaat leveren is erg klein, dus ik zal dat zelf moeten betalen.
Verder zal ik ook af en toe wel nieuwe kleren, schoenen, theedoeken en een kapper nodig hebben.
En natuurlijk zijn er nog de extra kosten die wonen in Granada met zich meebrengt. Ik zal hoe dan ook moeten sparen om af en toe een vliegticket naar Nederland te kunnen kopen. Dat kost toch al snel rond de € 250,00 per keer, afhankelijk van de periode van het jaar. Twee tickets per jaar is dan toch rond de € 40,00 per maand wat opzij gelegd moet worden.
Ik ben benieuwd hoe het er in september voor staat. Als het mij tegen die tijd gaat lukken om per maand van dat bedrag rond te komen, heb ik nog een half jaar om een kleine buffer aan te leggen om tegenslag op te vangen. De uitdaging is duidelijk. Volgende maand weer een financiële stand van zaken.
Mijn Hongaarse collega, die al 3 jaar in Spanje werkt, wist mij in ieder geval te bevestigen dat bij een vast contract het belastingtarief van 2% naar 15% gaat en dat dat zo'n € 100,00 netto per maand scheelt. Verder had zij het erover dat het mogelijk zou zijn om belastinggeld terug te krijgen als een soort van huurtoeslag. Aan de andere kant geloof ik dat je dan wel een Spaanse belastingmeneer in de arm moet nemen en of die kosten opwegen tegen de teruggaaf betwijfel ik.
In het meest ongunstige geval blijft er bij een vast contract voor mij per maand zo rond de € 900,00 netto per maand over. Ik wil dan ook proberen om aan het einde van mijn eerste halfjaar contract mijn uitgaven dermate onder controle te hebben dat ik beneden dit bedrag blijf.
Maandelijkse kosten:
Huur: 400,00
Internet/telefoon: 35,00
(dit is zonder gesprekskosten)
Vaste kosten Nederland: 35,00
(uitvaartverzekering en lang termijn sparen (afgelopen in 2016))
Gas, water, licht: € 75,00
(mijn backup betaalde in de winter zo rond de € 100,00. In de zomer zal ik niet veel verbruiken omdat mijn appartement geen airco heeft, alleen een ventilator. Ik ga uit van € 50,00 per maand in de zomer = gemiddeld € 75,00)
Totaal aan vaste lasten: 545,00
Dan blijft er nog zo'n € 355,00 per maand over om van de leven. Dat is in ieder geval ruim voldoende voor supermarkt en af en toe een terrasje. Of het verder voldoende zal zijn, weet ik niet. Ik zou het bijvoorbeeld wel leuk vinden als ik lid kon worden van een sportschool maar dat is hier toch al snel tegen de € 50,00 per maand. Daarnaast heb ik op dit moment nog Spaanse les waarvan ik 25% zelf moet betalen. Omdat hier erg veel mogelijkheden zijn voor taalles zit ik er over te denken om mijn droom te verwezenlijken door nu (eindelijk eens) de DELF-examens voor Frans te halen. De kans dat mijn werk hier een bijdrage aan gaat leveren is erg klein, dus ik zal dat zelf moeten betalen.
Verder zal ik ook af en toe wel nieuwe kleren, schoenen, theedoeken en een kapper nodig hebben.
En natuurlijk zijn er nog de extra kosten die wonen in Granada met zich meebrengt. Ik zal hoe dan ook moeten sparen om af en toe een vliegticket naar Nederland te kunnen kopen. Dat kost toch al snel rond de € 250,00 per keer, afhankelijk van de periode van het jaar. Twee tickets per jaar is dan toch rond de € 40,00 per maand wat opzij gelegd moet worden.
Ik ben benieuwd hoe het er in september voor staat. Als het mij tegen die tijd gaat lukken om per maand van dat bedrag rond te komen, heb ik nog een half jaar om een kleine buffer aan te leggen om tegenslag op te vangen. De uitdaging is duidelijk. Volgende maand weer een financiële stand van zaken.
maandag 5 mei 2014
Uitgaven maart en april
Nu ik hier 2 maanden ben is het misschien geen gek idee om de balans op te maken van hoe ik er nu voor sta.
Ik begin met het meest gemakkelijke, de financiële kant. Ik heb al aandacht besteed aan de inkomsten met een rekenfout die mijn inkomsten naar beneden deden uitvallen. Vandaag de uitgaven van maart en april.
Mijn inkomsten over de maand maart bedroegen € 1033,04 en omdat huur, borg en bemiddelaar samen al € 1197,00 was, is het duidelijk dat ik "iets" meer heb uitgegeven dan er is ingekomen.
Verder heb ik de jaarpremie van mijn expatverzekering in maart moeten betalen (inboedel en wa): € 287,54
De supermarkt heeft mij € 225,17 gekost. Hierbij moet wel bedacht worden dat alles in 1x aangeschaft moest worden. Ik ga er niet van uit dat zowel schoonmaakmiddel, olie, kruiden en wasmiddel de volgende keer spontaan tegelijk op zijn.
De kosten voor de bus waren € 22,00 waardoor ik direct besloten heb om niet meer de bus naar het werk te nemen (vanwege een opspelende oude blessure leek het mij beter om 's morgens met de bus heen te gaan en lopend terug in plaats van beide keren te lopen). Ik pak nu alleen nog maar de bus als ik van de supermarkt terug moet naar mijn appartement.
De categorie diversen bedroeg € 106,59. Dit zijn allerlei noodzakelijke uitgaven zoals het kopen van een pan,een hoeslaken, de taxi van het vliegveld naar mijn eerste appartement, NIE, sokken en dergelijke.
Twee woordenboeken kostten € 15,00.
En aan "zakgeld" heb ik € 93,35 uitgegeven. Dit betreft dingen die ik gekocht heb terwijl het niet noodzakelijk was, zoals een grappige tekening en een beker voor thee op het werk, geld wat ik in de kantine in de automaat heb gestopt, uitgaven op het vliegveld omdat ik toch iets te eten moest hebben, mijn backup trakteren op een terrasje en een paar keer uit met het team (wat dan allemaal met elkaar toch iets meer is dan gedacht ;-) )
Gelukkig laat april een iets ander beeld zien.
De inkomsten bedroegen € 1114,47. Dit zou inclusief 2,5 uur overwerk moeten zijn in verband met een verplichte training. Ik heb mijn salarisstrook nog niet bekeken.
De huur (nu maar 1x in plaats van 3): € 399,00
Internet inclusief aansluiten: € 71,67
Supermarkt: € 166,48
"Medicijnen" tegen mijn verkoudheid: € 13,50
Huishouddingen en pasfoto's: € 7,50
"Zakgeld": € 53,90
Wat in dit lijstje ontbreekt is de bijdrage voor gas, water en licht. Die krijg ik 1x per 2 maanden en in mijn geval zal dat waarschijnlijk pas in juni zijn.
Verder was ik nog niet in het bezit van een smartphone, wat toch wel handig is als je gratis via w-app met mensen wilt communiceren. Inclusief beschermfolie en beschermhoesje moest ik daar € 156,98 voor neerleggen.
Iemand maakte de opmerking of ik mij gedroeg alsof ik hier op vakantie was. Vanaf het eerste moment dat ik in Granada was, heb ik Granada vooral gezien als de plek waar ik de komende tijd ga wonen en werken en ik denk dat mijn uitgavenpatroon dat ook wel duidelijk maakt. Ik ben mij vanaf het begin ook bewust geweest van het feit dat ik niet veel zou verdienen en dat ik uit moet kijken waar ik mijn geld aan uitgeef.
Ik denk dat er de komende maanden nog wel wat verschuivingen plaats zullen vinden en ik hoop in augustus een definitiever beeld te krijgen van hoeveel het leven hier werkelijk kost.
Ik begin met het meest gemakkelijke, de financiële kant. Ik heb al aandacht besteed aan de inkomsten met een rekenfout die mijn inkomsten naar beneden deden uitvallen. Vandaag de uitgaven van maart en april.
Mijn inkomsten over de maand maart bedroegen € 1033,04 en omdat huur, borg en bemiddelaar samen al € 1197,00 was, is het duidelijk dat ik "iets" meer heb uitgegeven dan er is ingekomen.
Verder heb ik de jaarpremie van mijn expatverzekering in maart moeten betalen (inboedel en wa): € 287,54
De supermarkt heeft mij € 225,17 gekost. Hierbij moet wel bedacht worden dat alles in 1x aangeschaft moest worden. Ik ga er niet van uit dat zowel schoonmaakmiddel, olie, kruiden en wasmiddel de volgende keer spontaan tegelijk op zijn.
De kosten voor de bus waren € 22,00 waardoor ik direct besloten heb om niet meer de bus naar het werk te nemen (vanwege een opspelende oude blessure leek het mij beter om 's morgens met de bus heen te gaan en lopend terug in plaats van beide keren te lopen). Ik pak nu alleen nog maar de bus als ik van de supermarkt terug moet naar mijn appartement.
De categorie diversen bedroeg € 106,59. Dit zijn allerlei noodzakelijke uitgaven zoals het kopen van een pan,een hoeslaken, de taxi van het vliegveld naar mijn eerste appartement, NIE, sokken en dergelijke.
Twee woordenboeken kostten € 15,00.
En aan "zakgeld" heb ik € 93,35 uitgegeven. Dit betreft dingen die ik gekocht heb terwijl het niet noodzakelijk was, zoals een grappige tekening en een beker voor thee op het werk, geld wat ik in de kantine in de automaat heb gestopt, uitgaven op het vliegveld omdat ik toch iets te eten moest hebben, mijn backup trakteren op een terrasje en een paar keer uit met het team (wat dan allemaal met elkaar toch iets meer is dan gedacht ;-) )
Gelukkig laat april een iets ander beeld zien.
De inkomsten bedroegen € 1114,47. Dit zou inclusief 2,5 uur overwerk moeten zijn in verband met een verplichte training. Ik heb mijn salarisstrook nog niet bekeken.
De huur (nu maar 1x in plaats van 3): € 399,00
Internet inclusief aansluiten: € 71,67
Supermarkt: € 166,48
"Medicijnen" tegen mijn verkoudheid: € 13,50
Huishouddingen en pasfoto's: € 7,50
"Zakgeld": € 53,90
Wat in dit lijstje ontbreekt is de bijdrage voor gas, water en licht. Die krijg ik 1x per 2 maanden en in mijn geval zal dat waarschijnlijk pas in juni zijn.
Verder was ik nog niet in het bezit van een smartphone, wat toch wel handig is als je gratis via w-app met mensen wilt communiceren. Inclusief beschermfolie en beschermhoesje moest ik daar € 156,98 voor neerleggen.
Iemand maakte de opmerking of ik mij gedroeg alsof ik hier op vakantie was. Vanaf het eerste moment dat ik in Granada was, heb ik Granada vooral gezien als de plek waar ik de komende tijd ga wonen en werken en ik denk dat mijn uitgavenpatroon dat ook wel duidelijk maakt. Ik ben mij vanaf het begin ook bewust geweest van het feit dat ik niet veel zou verdienen en dat ik uit moet kijken waar ik mijn geld aan uitgeef.
Ik denk dat er de komende maanden nog wel wat verschuivingen plaats zullen vinden en ik hoop in augustus een definitiever beeld te krijgen van hoeveel het leven hier werkelijk kost.
zondag 4 mei 2014
Alweer feest
 |
| Santa Cruz op Plaza Bib Ramblas |
 |
| Sorry, door de zon niet gezien dat het kruis er niet op is gekomen |
Van sommige feestdagen merk ik niet veel. Zo heb ik op 1 mei, dag van de arbeid, gewoon gewerkt en behalve dat alle winkels gesloten waren, was het verder een normale dag. Dit weekend is het Santa Cruz (of Dia del Cruz of Cruz de Mayo) en dat wordt wel weer heel uitgebreid gevierd.
Op veel pleinen en in sommige kerken worden met rode (papieren) bloemen versierde kruizen opgericht met allerlei attributen er om heen en bij sommigen is zelfs een podium aanwezig. Ik hoop vanmiddag te ontdekken waarom. Veel meisjes worden in de traditionele klederdracht gestoken (van die jurkjes met een rok met enorm veel ruches) en soms doen de moeders ook mee. Haren worden opgestoken waarna er een kam in wordt gestoken met een stoffen bloem erop/eraan. Een teamlid vierde gisteravond zijn verjaardag en toen ben ik ook maar bezweken voor een bloem in mijn haar.
Verder ben ik nog niet veel te weten gekomen over Santa Cruz. De online encyclopedie bleef ook een beetje vaag. Maar het is een vrolijk feest en iedereen loopt er feestelijk bij dus het zal wel niet zo dramatisch zijn als Semana Santa.
Semana Santa heeft in ieder geval wel 1 ding duidelijk gemaakt. Ik heb jaren in diverse harmonie- en fanfarekorpsen gespeeld en het leek me wel leuk om dat in Spanje weer op te pakken. Na 1 Semana Santa mee te hebben gemaakt, is dat geen optie meer. Ik ga echt niet 7 dagen/avonden in 1 week van 17.00 uur tot 01.30 uur de straat op om een processie muzikaal te begeleiden. Ik weet nu al dat mijn lichaam dat niet leuk gaat vinden.
En zo word ik elke dag weer een beetje wijzer.
Abonneren op:
Posts (Atom)