Een plek die ik thuis kan noemen

Om te beginnen wens ik iedereen het allerbeste voor 2014. Voor de rest ben ik blij dat de feestdagen voorbij zijn en we nu weer over kunnen tot de orde van de dag. Dat houdt in dat vanaf nu de realisatie van plan B centraal staat. De eerste stap is duidelijk krijgen wat in ieder geval in plan B opgenomen moet worden.

Samen met Man woonde ik in een klein dorpje (ik noem het een gehucht) van zo'n 600 inwoners met de dichtstbijzijnde winkels zo'n 5 km verderop. Voor iets anders dan de supermarkt, de bieb en een krantenwinkel is een bezoek aan de stad noodzakelijk. Dat houdt in 17 km rijden naar de P+R en vervolgens 20 min bus om in het centrum te komen. Of rechtstreeks met de bus vanuit gehucht naar centrum stad. Is iets sneller dan met de auto maar je staat wel meer op tijd.

Ik was dan ook heel blij met mijn nieuwe woonplaats en zeker met mijn anti-kraakhuisje. Vanuit mijn achterraam kijk ik uit op een van de twee parkeerplaatsen voor het centrum. De supermarkt is minder dan 1 min lopen en de verst gelegen winkelstraat hooguit 7 min. Een grote variëteit aan winkels, markt, grote bieb, bios, theater, station en zelfs de sportschool en zwembad op loopafstand. In het begin voelde het alsof ik in de hemel was beland. Ja, goed gelezen: in het begin.

Toen ik hier zo'n 6 weken woonde sprak ik Broer. "Bevalt je nieuwe woonplek een beetje?" Ik hoorde mijzelf zeggen: "Beter dan waar ik vandaan kom maar het is niet mijn plek. Ik heb geen idee wat ik mis, maar dit is het niet."
Bij ons in de familie hebben we de neiging om ongezouten, zeer direct onze mond open te doen dus hieronder de aangepaste reactie van Broer:
"Je bent nu al jaren op zoek naar een plek die jij thuis kunt noemen. De meeste mensen die jou goed kennen, kunnen je zo vertellen dat die plek (voor voorlopig) niet in Nederland ligt. Dus wanneer hou je op met eigenwijs zijn en ga je naar die plek op zoek?"
Zelfs nu, een behoorlijk aantal weken later, komt dit nog steeds hard binnen (ook in de aangepaste versie).

Broer heeft gelijk. Al vanaf mijn 18e trekt een langdurig verblijf in het buitenland. En ik word heel erg blij van het idee dat ik na mijn voettocht weer een avontuur in het buitenland zou kunnen gaan beleven. Aan de andere kant is het ook heel erg eng om alles wat bekend is achter te laten. Een nadeel van zo'n avontuur op latere leeftijd is dat ik mij zeer bewust ben van wat ik opgeef. Maar ik wil later niet terugkijken op mijn leven met "had ik maar" en "wat..., als...".

Dus met stip op 1 voor plan B: op zoek naar een plek die ik thuis kan noemen.
En misschien moet ik eerst over de wereld zwerven om tot de conclusie te komen dat mijn thuis toch in Nederland ligt. De hoofdpersoon uit het boek "De Alchemist" vindt uiteindelijk na vele omzwervingen de beloofde schat op de plek waar hij zijn reis begonnen is.