Timing is alles

Omdat er een paar dingen geregeld moesten worden was er even weer wat contact tussen Man en mij. En zoals altijd liep dat contact leuk en gezellig. Daarom maakte ik maar even van de gelegenheid gebruik om Man te informeren dat zijn familie bij mij op bezoek zou komen en dat ik daar best een beetje tegenop zag. Ik kreeg een begrijpende reactie terug waaruit ik de indruk kreeg dat Man openstond voor iets meer dan zakelijk contact. Dus vroeg ik of ik heb op de hoogte mocht brengen als de familie weer naar huis was. Bleek ik het toch verkeerd te hebben begrepen. Alleen zakelijk contact.

Dat schoot mij enigszins in het verkeerde keelgat. Tijd om maar eens een email richting Man te sturen. Dat het bijna 2 jaar geleden was dat hij met de mededeling kwam dat hij liever een tijdje (let wel: een tijdje) op zichzelf wilde wonen. Dat het nu 1,5 jaar was dat ik uit het huis was vertrokken. En dat het sinds november ook al 5 maanden geleden was dat hij (ook weer voor een tijdje) alleen maar zakelijk contact wilde. Daardoor heeft hij ook al 5 maanden van mijn leven gemist. Hij weet niet dat ik mijn examen heb gehaald, dat ik een vast contract heb en dat ik bij een koor zing (om maar even een paar dingen te noemen).

Ik had mijn email de vrijdagavond voor Pasen verstuurd en zaterdagavond kwam het antwoord binnen. Hij had sinds kort weer contact met Coach en begon nu pas te ontdekken wat hij zelf zou willen. Dat verbaasde mij niks. Het was vanaf het allereerste begin al duidelijk dat Man niet zonder hulp zou kunnen ontdekken wat voor hem belangrijk is en hoe hij zijn leven wil leiden maar hij moest zo nodig weer eens eigenwijs zijn door tijd te verspillen omdat hij ervan overtuigd was dat hij het zelf wel zou kunnen. Het einde van het verhaal was dat het hem beter leek dat we vanaf nu ieder onze weg zouden gaan en dat een scheiding het beste was voor ons allebei.

Hoewel ik zelf ook al tot die conclusie was gekomen, kwam het op dat moment toch wel even hard aan. En het leverde ook direct een probleem op. Wat zeg ik tegen mijn schoonfamilie (een nicht van Man met haar man). Het onderwerp vermijden is onmogelijk, liegen is nooit mijn sterkste kant geweest en het voelde ook wel erg lullig als ik nu niks zou zeggen en een week na thuiskomst ligt de email met de aankondiging in hun mailbox. Uiteindelijk heb ik verteld dat Man wilde scheiden en dat ze maar aan hem een verklaring moesten vragen. Tot mijn stomme verbazing waren ze heel erg meelevend en ze waren van mening dat dit vooral voor mij het beste zou zijn. Wat ik van andere kanten ook al had vernomen werd door hun ook nog eens bevestigd: Man is heel erg blij en gelukkig in zijn eentje en heeft (in ieder geval nu) helemaal geen behoefte aan een relatie.

Dus toen we paaszondag uit eten gingen, dronken we een nieuwe toekomst voor mij waarin de hele wereld aan mijn voeten ligt. En als ik onderdak in Nederland nodig had, dan was ik altijd welkom in hun huis. Het bezoek waar ik tegenop had gezien kwam zo toch nog redelijk op zijn pootjes terecht. We hebben elkaar van een andere kant gezien en dat bleek voor beide kanten goed te zijn.