Een vlaag van verstandsverbijstering?

Na de mededeling van Man en het vertrek van mijn schoonfamilie was het tijd om mijn emoties even de vrije loop te laten en, hoewel al redelijk gezakt, was ik vooral boos. Boos dat Man mij zolang had laten wachten, boos dat Man zo nodig (in mijn ogen dan) vooral eigenwijs moest wezen waardoor hij kostbare tijd om nog iets van ons huwelijk te maken heeft verspild. Boos op mezelf dat ik geloofd heb dat hij onze relatie belangrijk vond. (En ja, ik weet dat mijn reacties enigszins overdreven en onterecht zijn, hij ziet de wereld nu eenmaal op zijn manier en die komt niet overeen met wat ik en anderen zien).

Ondertussen worstelde ik achter de naaimachine om de kleding voor het concert klaar te krijgen. Dat ging met kunst en vliegwerk want ik had natuurlijk op mijn oude maat de stof geknipt om vervolgens te ontdekken dat ik toch 1 tot 1,5 maat gegroeid was. Afhalen gaat nog altijd gemakkelijker dan bijknippen. Ik ben dan ook niet echt tevreden over het resultaat maar gezien de omstandigheden kan ik het ook niet slecht noemen.

En opeens was ik het zat. Zat van het wachten op anderen, zat dat ik niet mag bewegen zoals ik wil bewegen, zat van de kilo's die er in de afgelopen tijd langzaamaan bijgekomen zijn. In november had ik al besloten dat ik voor mijzelf moest kiezen maar kennelijk bracht ik dat niet genoeg in de praktijk. Tijd om het heft nu echt weer in eigen handen te nemen. 

Ik sta op de wachtlijst voor fysiotherapie maar dat is pas in april 2016, dus volgend jaar. Yoga helpt in ieder geval om mijn lichaam soepel te krijgen maar is niet een manier van bewegen waarbij ik mijn energie kwijt kan (en die extra kilo's). Daarnaast heb ik een doel nodig om mij op te richten. Tussen het naaien door heb ik op internet gezocht en daar veel succesverhalen gelezen over mensen die ondanks een hernia toch een marathon hebben gelopen. Dat deden ze via een speciale hardloopmethode: CHI Running. Ik heb mij daar in verdiept en het klinkt logisch.

Nu snap ik best dat het niet handig is om met een hernia en zwaar verkrampte kuitspieren direct enthousiast aan de slag te gaan. Maar ze hebben dezelfde methode ook vertaald naar wandelen. Zolang het mij nog lukt om het ene been voor het andere been te zetten is wandelen een optie. Ik heb via internet de Nederlandse vertaling van deze manier van wandelen besteld en het plan is als volgt: ik ga eerst een jaar de wandeltraining volgen om te zien wat voor mogelijkheden dat biedt. Als ik dat onder de knie heb, maak ik de overstap naar de running-variant. In Granada is in het begin van het jaar een halve marathon en mijn doel is om in 2017 die halve marathon te gaan lopen. Als deze methode ook voor mij werkt, heb ik iets minder dan 2 jaar om dat voor elkaar te krijgen. Dat lijkt mij best realistisch.

Dus nu zit ik met spanning te wachten op de post. Vandaag zag ik dat veel van mijn collega's de post naar het werk sturen. Vanaf nu ga ik dat ook doen maar dat helpt niet voor de bestelling die ik al gedaan heb. Ik kan niet heel veel meer dan alles goed in de gaten houden. Het helpt daarbij niet dat het er zeer op lijkt dat de gordijnhaakjes uit Nederland ergens in Spanje verdwenen zijn. Het zou wel heel erg balen zijn als dat ook met het boek gaat gebeuren.

En nu vooral hopen dat mijn enthousiasme aanhoudt, zodat ik met het boek in de hand de motivatie op kan brengen om aan de slag te gaan.

PS: bedankt voor de meelevende reacties.