Een maaltijd

Granada (maar ik denk dat dat voor veel Spaanse steden geld) heeft enorm veel bedelaars. De meesten hebben hun vaste plek en sommigen vallen je meer op dan anderen. Zo had ik al een tijdje in de buurt van een supermarkt waar ik veel kom een man zien zitten die er anders uitzag dan de andere bedelaars die ik tot nu toe tegen was gekomen en waarvan ik een paar weken geleden ontdekte dat hij Duits sprak.

Vandaag liep ik een andere weg naar huis dan normaal omdat ik samen liep met een collega die bijna dezelfde kant op moest dan ik. Ik liep langs deze man en hij sprak mij aan. Hij had een behoorlijke kegel hoewel hij verzekerde dat hij, vanwege het warme weer, alleen maar water en cola dronk met heel af en toe een biertje. Hij was al 10 jaar alle pelgrimswegen in Europa aan het lopen en deed nu de Camino Plata (de zilverroute) die via Granada loopt.
Toen hij hoorde dat ik geprobeerd had naar Rome te lopen werd direct een tasje uit zijn rugzak gehaald met alle stempelkaarten en reisboekjes die hij in de loop van die 10 jaar verzameld had. Hij toonde mij vol trots het stempelboekje van zijn route naar Rome. 

Maar nu zat hij vast in Granada. De volgende overnachtingsplek is 25 km verderop en de temperaturen zijn op dit moment te hoog om verder te kunnen. Dus via een priester heeft hij als pelgrim een gratis slaapplek in het klooster kunnen regelen en nu zit hij te bedelen en op een speciale fluit te spelen om voldoende geld te verdienen om in Granada te zitten wachten op beter weer. En spreekt hij af en toe voorbijgangers aan ;-).
Aan de ene kant ben ik dan jaloers, dat je in staat bent je hele leven in een rugzakje te stoppen (zijn rugzak was echt kleiner dan degene die ik toen meezeulde) en gewoon daar heen te gaan waar je gevoel zegt dat je heen moet. Aan de andere kant heb ik bij dit soort mensen ook het gevoel dat sprake is van een soort van vlucht. Dat er iets gebeurd is waar ze liever niet aan willen denken en mee dealen en dat pelgrimsroutes lopen dan een ideale manier is om daaraan te ontsnappen (en dat denk ik nog harder als ze een gigantische kegel hebben).

Afgezien van de onenigheid of Oekraïne naast Polen in Rusland ligt of meer zuidelijker, was het een leuk gesprek en vond ik het ook leuk om weer eens iemand te ontmoeten die weet hoe het is om al lopend door de wereld te trekken. Normaal gesproken werkt hij hier en daar onderweg als hulp bij het oogsten van allerlei gewassen en dan verdient hij weer voldoende om een tijdje verder te kunnen. 
Ik geef nooit geld aan bedelaars maar toch wilde ik deze man op de een of andere manier helpen. Dus toen ik weer thuis kwam, heb ik voor 2 personen een pastamaaltijd in elkaar gedraaid en heb ik die even langs gebracht. Hij was er erg blij mee. Als het goed is krijg ik morgen het bakje met de lepel schoon weer terug, als ik hem tenminste kan vinden ;-)