Verschil in beleving

Waar ik zondagmorgen tijdens het schrijven van mijn blog nog de indruk had dat ik wel verbrand was maar dat het verder wel mee zou vallen, werd in de loop van de dag duidelijk dat dat een zeer optimistische inschatting was. Rood bleek toch meer dieprood-paars te zijn en de toch zachte stof van een t-shirt was te pijnlijk op mijn rug.
Maandag ging het een beetje beter dus ik op weg naar mijn werk, beha half aan (1 kant wel met bandje de andere kant niet) en mijn meest ruim vallende t-shirt daar weer overheen.

Tijdens een gesprek met een teamcoördinator en de kwaliteitscontroleur liet ik mijn rug zien en er was direct paniek. Als het aan hun had gelegen was ik direct met een Spaanssprekend iemand in een taxi gezet richting ziekenhuis. In hun beleving was er sprake van minimaal tweedegraads verbranding en ze waren verbaasd dat ik niet zondag al naar de eerste hulp was gegaan. 

Vervolgens gingen bijna al mijn collega's zich ermee bemoeien. De ene zag dat ik mijn rug had laten zien en wou weten wat er was, dus die moest ook mijn rug zien en voor ik het wist hadden 6 collega's zich over mijn rug gebogen en werd er druk in het Spaans overlegd wat ik zou moeten doen. Uiteindelijk werd besloten dat ik mocht blijven werken in plaats van naar het ziekenhuis te gaan mits ik per direct naar de apotheek/farmacia zou gaan om iets voor mijn rug te halen.

In Nederland zou het heel misschien in mijn hoofd opkomen om naar de huisarts te gaan maar die zou ook niet heel veel anders kunnen adviseren dan verkoelende aftersun-milk te kopen en adviezen om tijdens het vervellen het jeuken tegen te gaan (naast een preek hoe ik zo dom had kunnen zijn om het zover te laten komen, wat een goede reden zou zijn om niet naar de huisarts te gaan). Dus ik vond de reacties van mijn collega's die mij het liefste per direct naar het ziekenhuis wilden sturen nogal overdreven. Ik was blij dat ik er met een bezoek aan de farmacia vanaf zou komen.

De mevrouw in de farmacia was al net zo geschokt als mijn collega's maar begon in ieder geval niet over het ziekenhuis. Dat was een meevaller. Ook hier druk overleg en uiteindelijk werd besloten dat in mijn geval een hydrocortisonen-spuitbus het beste zou zijn. Een collega had nog een naam van een verkoelende lotion opgeschreven die zijn moeder (zuster in het ziekenhuis) altijd adviseerde maar die was volgens de farmacia niet geschikt.
Daarnaast kreeg ik het advies mee om naast de hyrocortisonen ook flink te smeren met aftersun-milk. 

Op mijn werk stonden direct collega's klaar om het schuim op mijn rug te smeren (na de discussie of de farmacia het juiste had verkocht) en ook vanmorgen was dat het eerste wat ze vonden dat ze moesten doen. Omdat dit in de dames-wc moet gebeuren weet inmiddels het hele werk dat ik meer dan normaal verbrand ben. Met zoveel mensen die zich er tegenaan bemoeien ben ik bang dat ik er niet aan ga ontkomen om een hormoonzalf op mijn rug te smeren terwijl ik daar helemaal geen voorstander van ben en voor zover ik weet is dit soort type zalf/schuim ook helemaal niet bedoeld voor verbranding door de zon. En om heel eerlijk te zijn zint de combinatie van hormoonzalf en aftersun-milk mij ook niet.

Officieel moet ik de zalf 2x per dag op mijn rug smeren maar 's avonds doe ik dat niet. Het voelt gewoon niet goed. Daarnaast hoop ik heel hard dat mijn collega's morgen alweer vergeten zijn dat mijn rug ingesmeerd moet worden zodat ik zonder zalf en eventueel met aftersun-milk mijn verbrandde rug met rust kan laten. "Gewoon" even een paar dagen afzien dan is de pijn vanzelf over en zodra het vervellen start is het klaar maar zo werkt dat hier kennelijk niet. En dan ben ik toch even wat minder blij dat ik hier woon en niet in Nederland (hoewel ik dan geen verbrandde rug zou hebben).