Collega's

Er lag een vraag over collega's, waar ze vandaan komen en of je er leuke dingen mee kan doen.

Er zijn in het algemeen 2 manieren om in eerste instantie binnen het werk contacten op te doen: binnen het team waarin je werkt en de groep waarmee je de training bent begonnen. En met beide heb ik soort van pech gehad.
Hoewel ik dolblij ben dat ik niet in een Nederlands team terecht ben gekomen en ik fantastische teamleden heb, zit ik in een team van voornamelijk Spanjaarden. Die hebben een ander leven dan degenen die niet Spaans zijn: ze hebben het druk met het bezoeken van familie, hebben relaties en dergelijke. Als ik ze in het weekend bel omdat ik hulp nodig heb, zullen ze voor me klaar staan maar om gezamenlijk iets te ondernemen zit er niet in. We gaan 1x per maand met het team naar een bar om met elkaar iets te drinken en er zijn regelmatig uitnodigingen om in een bar een verjaardag te vieren maar daar blijft het bij. 
In die zin heb ik mazzel dat Française wel een relatie heeft maar dat haar vriend in de horeca werkt waardoor ze de weekenden soort van alleen doorbrengt. Ze woont echter hoog in Albaicin en als ze eenmaal boven op die berg zit, is het niet altijd gemakkelijk om haar naar beneden te krijgen. Maar we hebben gisteren na werk wel tot 22.0 uur op een terrasje gezeten.

Met de groep nieuwkomers had ik ten eerste pech dat ik na 2 dagen uit de groep werd gehaald om een meer klantspecifieke training te volgen. Daarnaast was het een groep waarvan een groot deel al mensen in Granada kende of al tijden in Granada of omgeving woonde. Met een paar maak ik nog wel eens een praatje en krijg ik soms een uitnodiging voor een verjaardag maar de meesten hadden al een eigen leven hier of zijn meer op hun team gericht.

Verder staan de Nederlanders op mijn werk bekend als klagers en ik zit er niet op te wachten om daar een hele avond mee door te brengen. Ja, er is een heleboel mis op het werk, we worden niet gewaardeerd, we worden onderbetaald en hoewel wij afgerekend worden op de manier waarop we met de klant communiceren, lijken voor onze eigen managers de woorden openheid en communicatie niet te bestaan. Dat was van te voren te verwachten dus ik kijk daar niet verbaasd van op. Maar over het algemeen ben ik best tevreden met mijn werk en mijn leven hier en ik word er niet blij van als ik het na werktijd ook nog eens over werk moet hebben, en zeker niet op een negatieve manier.
Française en ik hebben afgelopen zaterdag 12 uur samen doorgebracht en hebben het maar 30min over het werk gehad en niet op een negatieve manier.

Daarnaast speelt er ook nog het verschil in leeftijd. Ik ben minimaal zo'n 20 jaar ouder dan de meeste mensen (ook in mijn eigen team) en dan heb je bepaalde fases in je leven wel gehad. Ik word er niet echt blij van een hele avond in een bar te hangen, tapas te eten en dronken te worden omdat het zaterdag is (trouwens ook nooit leuk gevonden ook). En ook hier speelt mee dat de meeste collega's van mijn leeftijd hier al een leven opgebouwd hebben en geen behoefte hebben aan nieuwe contacten.

Dit houdt in dat ik een andere manier moet vinden om leuke dingen te doen en in die zin is Granada geen slechte stad om te wonen. Er is echter maar 1 probleem: het is daarvoor noodzakelijk dat ik Spaans spreek en hoewel ik mij in winkels soort van verstaanbaar kan maken, is het voeren van een gesprek nog te hoog gegrepen. En dat brengt mij bij een volgende vraag die mij gesteld is: hoe gaat het met de Spaanse lessen? Die vraag ga ik morgen proberen te beantwoorden.

PS: mijn rug heeft de fase van vervellen bereikt en ik heb met moeite weer een bezoek aan het ziekenhuis kunnen voorkomen.