Zoals beloofd, vandaag mijn verslag van 2 maanden Spaanse les.
Mijn werk vergoedt 75% van gevolgde Spaanse les mits je voor een school kiest die op hun lijst staat. En omdat bijna iedereen binnen mijn werk naar de school ging waar ik nu ook heen ga, heb ik niet veel aandacht besteed aan andere mogelijkheden. Dat had ik misschien beter wel kunnen doen.
Ik heb op dit moment les samen met een andere Nederlandse collega. Zij is echter niet echt gemotiveerd om iets te doen omdat ze vooral bezig is met het zoeken van een andere baan, het liefst in Nederland. Ik weet niet of ze komende maand les gaat nemen dus het kan zijn dat ik in juli 5 weken privéles heb. Ik weet ook niet of privéles een verbetering zal zijn.
Simpel gezegd (en een beetje kort door de bocht) gaan de Spaanse lessen op zijn Spaans. Ik heb sterk de indruk dat de school een overeenkomst heeft afgesloten met mijn werk waardoor ze soort van de vrijheid hebben om te doen en laten wat ze het beste uitkomt. Zo wordt elke maand het rooster volledig op z'n kop gegooid als ze mensen bij elkaar in een groep kunnen zetten die eerst vanwege niveauverschillen niet samen konden. En het zou me ook niks verbazen als de lessen erop zijn afgestemd om zo snel mogelijk een groep mensen te kunnen vormen van hetzelfde niveau.
Dus elke maand is het weer een verrassing hoe mijn week er de komende maand uit gaat zien. En het kan best zijn dat ik op de eerste maandag van de maand een email krijg met de mededeling dat ik die avond les heb in plaats van woensdag.
Mijn lerares is een heel leuk mens maar ze spreekt amper Engels en verstaat het ook niet echt. Dat maakt het niet gemakkelijk om duidelijk te maken dat ik niet echt blij ben met de inhoud van de lessen en ik kan ook niet gemakkelijk sturen in de richting die ik wel wil (van mijn mede-studente heb ik alle vrijheid gekregen om de lessen naar mijn hand te zetten).
In november is op een zaterdag de mogelijkheid om examen te doen en ik wil dan heel graag examen doen op A2-niveau. Mijn lesboek geeft ook aan dat dit voor A1/A2-niveau is. Ik heb mijn lerares laten weten dat ik dit examen wil doen. Het leek er ook op dat ze dat begreep maar ze blijft doorgaan met het geven van lessen die NIET in mijn lesboek staan.
Het is heel nuttig dat ik de woorden "hoe, wie, welke, waar, hoeveel en wanneer" weet en woorden als "tussen, in, op, onder, voor en naast" zijn ook handig maar als ik dan extra oefeningen wil maken en de theorie na wil kijken dan staat dat niet in mijn lesboek.
Sterker nog, het is mij nog steeds niet helemaal duidelijk waarom ik zo'n € 35,00 heb uitgegeven aan lesboeken want we hebben ze in de afgelopen 2 maanden amper gebruikt.
Omdat het niet gemakkelijk is om duidelijk te maken wat ik wil en wat ik nodig heb, loop ik nu vooral tegen het probleem aan dat ik inmiddels wel enige grammaticale kennis heb maar nog steeds niet echt in staat ben om een gesprek met iemand aan te knopen. En dat is voor mij (naast het examen) 1 van de meest belangrijke dingen om te leren. Het zal mij worst zijn hoeveel fouten ik maak in mijn werkwoordvervoegingen als ik ondanks dat toch in staat ben om mij verstaanbaar te maken. Ik wil gesprekken oefenen waardoor ik in het Spaans met de mensen van mijn breigroepje kan praten. Of meer zeggen tegen de trainer en andere mensen in de sportschool dan hallo, hoe gaat het. Of naar een concert gaan en dan met degene naast mij een gesprek aanknopen over de muziek.
Sinds kort ben ik erachter dat een aantal mensen op mijn werk buiten de officiële scholen om hun Spaanse lessen regelen bij particuliere docenten. Zij boeken sneller vooruitgang en krijgen hun lessen op maat aangeleverd voor de helft van het geld wat ik bij deze school zou moeten betalen voor privéles. Ik zit er sterk over te denken om dat ook te gaan doen. Gisteren heb ik een mail gestuurd naar een docente die flyers op het werk heeft liggen en die op internet goede beoordelingen heeft gekregen. Ik hoop dan sneller vooruitgang te boeken en daardoor ook weer meer gemotiveerd te worden om iets te doen. Want de lol om Spaans te leren is inmiddels wel een beetje verdwenen omdat ik van alles leer maar het niet in de praktijk kan brengen.
Bij deze school zou ik € 92,00 moeten betalen voor 4 privélessen per maand waarvan ik € 23,00 zelf zou moeten betalen. Bij deze docente zou ik voor 4 lessen per maand € 40,00 moeten betalen. Beter les krijgen zou mij dus maar € 17,00 per maand extra kosten. Ik hoop dan ook dat ik snel een antwoord op mijn email ga krijgen.
zondag 29 juni 2014
zaterdag 28 juni 2014
Collega's
Er lag een vraag over collega's, waar ze vandaan komen en of je er leuke dingen mee kan doen.
Er zijn in het algemeen 2 manieren om in eerste instantie binnen het werk contacten op te doen: binnen het team waarin je werkt en de groep waarmee je de training bent begonnen. En met beide heb ik soort van pech gehad.
Hoewel ik dolblij ben dat ik niet in een Nederlands team terecht ben gekomen en ik fantastische teamleden heb, zit ik in een team van voornamelijk Spanjaarden. Die hebben een ander leven dan degenen die niet Spaans zijn: ze hebben het druk met het bezoeken van familie, hebben relaties en dergelijke. Als ik ze in het weekend bel omdat ik hulp nodig heb, zullen ze voor me klaar staan maar om gezamenlijk iets te ondernemen zit er niet in. We gaan 1x per maand met het team naar een bar om met elkaar iets te drinken en er zijn regelmatig uitnodigingen om in een bar een verjaardag te vieren maar daar blijft het bij.
In die zin heb ik mazzel dat Française wel een relatie heeft maar dat haar vriend in de horeca werkt waardoor ze de weekenden soort van alleen doorbrengt. Ze woont echter hoog in Albaicin en als ze eenmaal boven op die berg zit, is het niet altijd gemakkelijk om haar naar beneden te krijgen. Maar we hebben gisteren na werk wel tot 22.0 uur op een terrasje gezeten.
Met de groep nieuwkomers had ik ten eerste pech dat ik na 2 dagen uit de groep werd gehaald om een meer klantspecifieke training te volgen. Daarnaast was het een groep waarvan een groot deel al mensen in Granada kende of al tijden in Granada of omgeving woonde. Met een paar maak ik nog wel eens een praatje en krijg ik soms een uitnodiging voor een verjaardag maar de meesten hadden al een eigen leven hier of zijn meer op hun team gericht.
Verder staan de Nederlanders op mijn werk bekend als klagers en ik zit er niet op te wachten om daar een hele avond mee door te brengen. Ja, er is een heleboel mis op het werk, we worden niet gewaardeerd, we worden onderbetaald en hoewel wij afgerekend worden op de manier waarop we met de klant communiceren, lijken voor onze eigen managers de woorden openheid en communicatie niet te bestaan. Dat was van te voren te verwachten dus ik kijk daar niet verbaasd van op. Maar over het algemeen ben ik best tevreden met mijn werk en mijn leven hier en ik word er niet blij van als ik het na werktijd ook nog eens over werk moet hebben, en zeker niet op een negatieve manier.
Française en ik hebben afgelopen zaterdag 12 uur samen doorgebracht en hebben het maar 30min over het werk gehad en niet op een negatieve manier.
Daarnaast speelt er ook nog het verschil in leeftijd. Ik ben minimaal zo'n 20 jaar ouder dan de meeste mensen (ook in mijn eigen team) en dan heb je bepaalde fases in je leven wel gehad. Ik word er niet echt blij van een hele avond in een bar te hangen, tapas te eten en dronken te worden omdat het zaterdag is (trouwens ook nooit leuk gevonden ook). En ook hier speelt mee dat de meeste collega's van mijn leeftijd hier al een leven opgebouwd hebben en geen behoefte hebben aan nieuwe contacten.
Dit houdt in dat ik een andere manier moet vinden om leuke dingen te doen en in die zin is Granada geen slechte stad om te wonen. Er is echter maar 1 probleem: het is daarvoor noodzakelijk dat ik Spaans spreek en hoewel ik mij in winkels soort van verstaanbaar kan maken, is het voeren van een gesprek nog te hoog gegrepen. En dat brengt mij bij een volgende vraag die mij gesteld is: hoe gaat het met de Spaanse lessen? Die vraag ga ik morgen proberen te beantwoorden.
PS: mijn rug heeft de fase van vervellen bereikt en ik heb met moeite weer een bezoek aan het ziekenhuis kunnen voorkomen.
Er zijn in het algemeen 2 manieren om in eerste instantie binnen het werk contacten op te doen: binnen het team waarin je werkt en de groep waarmee je de training bent begonnen. En met beide heb ik soort van pech gehad.
Hoewel ik dolblij ben dat ik niet in een Nederlands team terecht ben gekomen en ik fantastische teamleden heb, zit ik in een team van voornamelijk Spanjaarden. Die hebben een ander leven dan degenen die niet Spaans zijn: ze hebben het druk met het bezoeken van familie, hebben relaties en dergelijke. Als ik ze in het weekend bel omdat ik hulp nodig heb, zullen ze voor me klaar staan maar om gezamenlijk iets te ondernemen zit er niet in. We gaan 1x per maand met het team naar een bar om met elkaar iets te drinken en er zijn regelmatig uitnodigingen om in een bar een verjaardag te vieren maar daar blijft het bij.
In die zin heb ik mazzel dat Française wel een relatie heeft maar dat haar vriend in de horeca werkt waardoor ze de weekenden soort van alleen doorbrengt. Ze woont echter hoog in Albaicin en als ze eenmaal boven op die berg zit, is het niet altijd gemakkelijk om haar naar beneden te krijgen. Maar we hebben gisteren na werk wel tot 22.0 uur op een terrasje gezeten.
Met de groep nieuwkomers had ik ten eerste pech dat ik na 2 dagen uit de groep werd gehaald om een meer klantspecifieke training te volgen. Daarnaast was het een groep waarvan een groot deel al mensen in Granada kende of al tijden in Granada of omgeving woonde. Met een paar maak ik nog wel eens een praatje en krijg ik soms een uitnodiging voor een verjaardag maar de meesten hadden al een eigen leven hier of zijn meer op hun team gericht.
Verder staan de Nederlanders op mijn werk bekend als klagers en ik zit er niet op te wachten om daar een hele avond mee door te brengen. Ja, er is een heleboel mis op het werk, we worden niet gewaardeerd, we worden onderbetaald en hoewel wij afgerekend worden op de manier waarop we met de klant communiceren, lijken voor onze eigen managers de woorden openheid en communicatie niet te bestaan. Dat was van te voren te verwachten dus ik kijk daar niet verbaasd van op. Maar over het algemeen ben ik best tevreden met mijn werk en mijn leven hier en ik word er niet blij van als ik het na werktijd ook nog eens over werk moet hebben, en zeker niet op een negatieve manier.
Française en ik hebben afgelopen zaterdag 12 uur samen doorgebracht en hebben het maar 30min over het werk gehad en niet op een negatieve manier.
Daarnaast speelt er ook nog het verschil in leeftijd. Ik ben minimaal zo'n 20 jaar ouder dan de meeste mensen (ook in mijn eigen team) en dan heb je bepaalde fases in je leven wel gehad. Ik word er niet echt blij van een hele avond in een bar te hangen, tapas te eten en dronken te worden omdat het zaterdag is (trouwens ook nooit leuk gevonden ook). En ook hier speelt mee dat de meeste collega's van mijn leeftijd hier al een leven opgebouwd hebben en geen behoefte hebben aan nieuwe contacten.
Dit houdt in dat ik een andere manier moet vinden om leuke dingen te doen en in die zin is Granada geen slechte stad om te wonen. Er is echter maar 1 probleem: het is daarvoor noodzakelijk dat ik Spaans spreek en hoewel ik mij in winkels soort van verstaanbaar kan maken, is het voeren van een gesprek nog te hoog gegrepen. En dat brengt mij bij een volgende vraag die mij gesteld is: hoe gaat het met de Spaanse lessen? Die vraag ga ik morgen proberen te beantwoorden.
PS: mijn rug heeft de fase van vervellen bereikt en ik heb met moeite weer een bezoek aan het ziekenhuis kunnen voorkomen.
dinsdag 24 juni 2014
Verschil in beleving
Waar ik zondagmorgen tijdens het schrijven van mijn blog nog de indruk had dat ik wel verbrand was maar dat het verder wel mee zou vallen, werd in de loop van de dag duidelijk dat dat een zeer optimistische inschatting was. Rood bleek toch meer dieprood-paars te zijn en de toch zachte stof van een t-shirt was te pijnlijk op mijn rug.
Maandag ging het een beetje beter dus ik op weg naar mijn werk, beha half aan (1 kant wel met bandje de andere kant niet) en mijn meest ruim vallende t-shirt daar weer overheen.
Tijdens een gesprek met een teamcoördinator en de kwaliteitscontroleur liet ik mijn rug zien en er was direct paniek. Als het aan hun had gelegen was ik direct met een Spaanssprekend iemand in een taxi gezet richting ziekenhuis. In hun beleving was er sprake van minimaal tweedegraads verbranding en ze waren verbaasd dat ik niet zondag al naar de eerste hulp was gegaan.
Vervolgens gingen bijna al mijn collega's zich ermee bemoeien. De ene zag dat ik mijn rug had laten zien en wou weten wat er was, dus die moest ook mijn rug zien en voor ik het wist hadden 6 collega's zich over mijn rug gebogen en werd er druk in het Spaans overlegd wat ik zou moeten doen. Uiteindelijk werd besloten dat ik mocht blijven werken in plaats van naar het ziekenhuis te gaan mits ik per direct naar de apotheek/farmacia zou gaan om iets voor mijn rug te halen.
In Nederland zou het heel misschien in mijn hoofd opkomen om naar de huisarts te gaan maar die zou ook niet heel veel anders kunnen adviseren dan verkoelende aftersun-milk te kopen en adviezen om tijdens het vervellen het jeuken tegen te gaan (naast een preek hoe ik zo dom had kunnen zijn om het zover te laten komen, wat een goede reden zou zijn om niet naar de huisarts te gaan). Dus ik vond de reacties van mijn collega's die mij het liefste per direct naar het ziekenhuis wilden sturen nogal overdreven. Ik was blij dat ik er met een bezoek aan de farmacia vanaf zou komen.
De mevrouw in de farmacia was al net zo geschokt als mijn collega's maar begon in ieder geval niet over het ziekenhuis. Dat was een meevaller. Ook hier druk overleg en uiteindelijk werd besloten dat in mijn geval een hydrocortisonen-spuitbus het beste zou zijn. Een collega had nog een naam van een verkoelende lotion opgeschreven die zijn moeder (zuster in het ziekenhuis) altijd adviseerde maar die was volgens de farmacia niet geschikt.
Daarnaast kreeg ik het advies mee om naast de hyrocortisonen ook flink te smeren met aftersun-milk.
Op mijn werk stonden direct collega's klaar om het schuim op mijn rug te smeren (na de discussie of de farmacia het juiste had verkocht) en ook vanmorgen was dat het eerste wat ze vonden dat ze moesten doen. Omdat dit in de dames-wc moet gebeuren weet inmiddels het hele werk dat ik meer dan normaal verbrand ben. Met zoveel mensen die zich er tegenaan bemoeien ben ik bang dat ik er niet aan ga ontkomen om een hormoonzalf op mijn rug te smeren terwijl ik daar helemaal geen voorstander van ben en voor zover ik weet is dit soort type zalf/schuim ook helemaal niet bedoeld voor verbranding door de zon. En om heel eerlijk te zijn zint de combinatie van hormoonzalf en aftersun-milk mij ook niet.
Officieel moet ik de zalf 2x per dag op mijn rug smeren maar 's avonds doe ik dat niet. Het voelt gewoon niet goed. Daarnaast hoop ik heel hard dat mijn collega's morgen alweer vergeten zijn dat mijn rug ingesmeerd moet worden zodat ik zonder zalf en eventueel met aftersun-milk mijn verbrandde rug met rust kan laten. "Gewoon" even een paar dagen afzien dan is de pijn vanzelf over en zodra het vervellen start is het klaar maar zo werkt dat hier kennelijk niet. En dan ben ik toch even wat minder blij dat ik hier woon en niet in Nederland (hoewel ik dan geen verbrandde rug zou hebben).
Maandag ging het een beetje beter dus ik op weg naar mijn werk, beha half aan (1 kant wel met bandje de andere kant niet) en mijn meest ruim vallende t-shirt daar weer overheen.
Tijdens een gesprek met een teamcoördinator en de kwaliteitscontroleur liet ik mijn rug zien en er was direct paniek. Als het aan hun had gelegen was ik direct met een Spaanssprekend iemand in een taxi gezet richting ziekenhuis. In hun beleving was er sprake van minimaal tweedegraads verbranding en ze waren verbaasd dat ik niet zondag al naar de eerste hulp was gegaan.
Vervolgens gingen bijna al mijn collega's zich ermee bemoeien. De ene zag dat ik mijn rug had laten zien en wou weten wat er was, dus die moest ook mijn rug zien en voor ik het wist hadden 6 collega's zich over mijn rug gebogen en werd er druk in het Spaans overlegd wat ik zou moeten doen. Uiteindelijk werd besloten dat ik mocht blijven werken in plaats van naar het ziekenhuis te gaan mits ik per direct naar de apotheek/farmacia zou gaan om iets voor mijn rug te halen.
In Nederland zou het heel misschien in mijn hoofd opkomen om naar de huisarts te gaan maar die zou ook niet heel veel anders kunnen adviseren dan verkoelende aftersun-milk te kopen en adviezen om tijdens het vervellen het jeuken tegen te gaan (naast een preek hoe ik zo dom had kunnen zijn om het zover te laten komen, wat een goede reden zou zijn om niet naar de huisarts te gaan). Dus ik vond de reacties van mijn collega's die mij het liefste per direct naar het ziekenhuis wilden sturen nogal overdreven. Ik was blij dat ik er met een bezoek aan de farmacia vanaf zou komen.
De mevrouw in de farmacia was al net zo geschokt als mijn collega's maar begon in ieder geval niet over het ziekenhuis. Dat was een meevaller. Ook hier druk overleg en uiteindelijk werd besloten dat in mijn geval een hydrocortisonen-spuitbus het beste zou zijn. Een collega had nog een naam van een verkoelende lotion opgeschreven die zijn moeder (zuster in het ziekenhuis) altijd adviseerde maar die was volgens de farmacia niet geschikt.
Daarnaast kreeg ik het advies mee om naast de hyrocortisonen ook flink te smeren met aftersun-milk.
Op mijn werk stonden direct collega's klaar om het schuim op mijn rug te smeren (na de discussie of de farmacia het juiste had verkocht) en ook vanmorgen was dat het eerste wat ze vonden dat ze moesten doen. Omdat dit in de dames-wc moet gebeuren weet inmiddels het hele werk dat ik meer dan normaal verbrand ben. Met zoveel mensen die zich er tegenaan bemoeien ben ik bang dat ik er niet aan ga ontkomen om een hormoonzalf op mijn rug te smeren terwijl ik daar helemaal geen voorstander van ben en voor zover ik weet is dit soort type zalf/schuim ook helemaal niet bedoeld voor verbranding door de zon. En om heel eerlijk te zijn zint de combinatie van hormoonzalf en aftersun-milk mij ook niet.
Officieel moet ik de zalf 2x per dag op mijn rug smeren maar 's avonds doe ik dat niet. Het voelt gewoon niet goed. Daarnaast hoop ik heel hard dat mijn collega's morgen alweer vergeten zijn dat mijn rug ingesmeerd moet worden zodat ik zonder zalf en eventueel met aftersun-milk mijn verbrandde rug met rust kan laten. "Gewoon" even een paar dagen afzien dan is de pijn vanzelf over en zodra het vervellen start is het klaar maar zo werkt dat hier kennelijk niet. En dan ben ik toch even wat minder blij dat ik hier woon en niet in Nederland (hoewel ik dan geen verbrandde rug zou hebben).
zondag 22 juni 2014
Het strand
Sinds gisteren hoor ik er weer een stukje meer bij want ik ben naar het stand geweest. Naar het strand gaan is 1 van de verplichte dingen die je moet ondernemen als je in Granada woont. Waar het in Nederland als Noord-Nederlandse niet in mijn hoofd op zou komen om 2 uur te reizen om naar het strand te gaan (eiland of Noordzee) is dat hier de normaalste zaak van de wereld.
Daarnaast ga ik nooit naar het strand, ik ga naar de zee. Ik heb twee keer aan de rand van de Middellandse zee gestaan en het leek meer op een groot kabbelend meer dan iets wat de naam zee waardig was. Niks geen golven, niks een branding en dan vind ik er niet veel aan. Ik had dan ook geen hoge verwachtingen toen mijn Franse teamlid (vanaf nu Française) vroeg of ik zin had om zaterdag met haar mee te gaan naar het strand.
Vanuit Granada zijn er 4 plaatsen met een strand die het vaakst bezocht worden als je geen auto hebt:
Salobrena, het dichtste bij
Almunecar, het meest toeristich
La Herradura, niet heel erg toeristisch en niet ver lopen vanaf de bushalte
Nerja, het mooist, het meest ver weg en minimaal een uur lopen voordat je op het strand bent.
Française koos het strand en gaf de bustijden door en zodoende stond ik voor de tweede keer sinds ik in Granada woon op het busstation. De bus wordt hier gebruikt zoals in Nederland de trein en het is heel normaal om 5 uur in de bus te zitten om een bezoek te brengen aan Madrid. Française had kaartjes gekocht voor het strand in La Herradura, € 20,00 voor een retourtje en een busreis van 1 uur en 45 minuten enkele reis.
Aangekomen in La Herradura was het niet ver van de bushalte naar het strand en bleek het niet erg druk te zijn. Er stond een redelijk stevige wind en of het daardoor kwam weet ik niet, maar er was zee zoals ik vind dat zee moet zijn. We waren even na 12.00 uur op het strand, de bus zou om 19.15 uur vertrekken dus we hadden genoeg tijd om ons te vermaken. Het strand is niet van zand maar van heel fijne steentjes met af en toe een paar stevige grote exemplaren die erg handig waren om met deze wind de handdoek op de plaats te houden.
Tegen 14.00 uur liep het strand leeg en de restaurants vol omdat iedereen het tijd vond om te gaan eten. Wij hadden onze eigen lunch meegebracht (inclusief fles wijn want dat hoort als je een Franse achtergrond hebt) maar het was een rare gewaarwording om ineens op een bijna verlaten strand te zitten. Sommige mensen pakten alles in om later op de dag alles weer uit te pakken. Anderen lieten hun parasol en stoelen staan en namen alleen hun tassen mee. Ik probeerde mij in te denken hoe Scheveningen eruit zou zien als rond 12.30 uur alleen maar handdoekjes op het strand zouden liggen omdat iedereen naar een terras ging om te eten maar ik kon me er geen beeld bij voorstellen.
Toen het tijd werd om naar huis te gaan en we voor de zoveelste keer gezandstraald werden door de stevige windvlaag kwamen we erachter dat we behoorlijk verbrand waren. Dat ondanks om het uur insmeren met zonnebrandcrème met hoge factor en een dunne omslagdoek om de meest gevoelige plekken te bedekken. Gelukkig zat bij het busstation in Granada een hele grote winkel die tot 22.00 uur open was zodat we beiden een goede aftersun milk konden halen. Hierdoor ben ik echt volledig ingeburgerd: strand en verbrand. Maar ik baal er wel van en het is behoorlijk pijnlijk.
Maar het is voor herhaling vatbaar en nu ik weet wat ik kan verwachten, kan ik voor een volgende keer wat aanvullende kleding kopen.
Hieronder volgen foto's van ons dagje aan het strand.
Daarnaast ga ik nooit naar het strand, ik ga naar de zee. Ik heb twee keer aan de rand van de Middellandse zee gestaan en het leek meer op een groot kabbelend meer dan iets wat de naam zee waardig was. Niks geen golven, niks een branding en dan vind ik er niet veel aan. Ik had dan ook geen hoge verwachtingen toen mijn Franse teamlid (vanaf nu Française) vroeg of ik zin had om zaterdag met haar mee te gaan naar het strand.
Vanuit Granada zijn er 4 plaatsen met een strand die het vaakst bezocht worden als je geen auto hebt:
Salobrena, het dichtste bij
Almunecar, het meest toeristich
La Herradura, niet heel erg toeristisch en niet ver lopen vanaf de bushalte
Nerja, het mooist, het meest ver weg en minimaal een uur lopen voordat je op het strand bent.
Française koos het strand en gaf de bustijden door en zodoende stond ik voor de tweede keer sinds ik in Granada woon op het busstation. De bus wordt hier gebruikt zoals in Nederland de trein en het is heel normaal om 5 uur in de bus te zitten om een bezoek te brengen aan Madrid. Française had kaartjes gekocht voor het strand in La Herradura, € 20,00 voor een retourtje en een busreis van 1 uur en 45 minuten enkele reis.
Aangekomen in La Herradura was het niet ver van de bushalte naar het strand en bleek het niet erg druk te zijn. Er stond een redelijk stevige wind en of het daardoor kwam weet ik niet, maar er was zee zoals ik vind dat zee moet zijn. We waren even na 12.00 uur op het strand, de bus zou om 19.15 uur vertrekken dus we hadden genoeg tijd om ons te vermaken. Het strand is niet van zand maar van heel fijne steentjes met af en toe een paar stevige grote exemplaren die erg handig waren om met deze wind de handdoek op de plaats te houden.
Tegen 14.00 uur liep het strand leeg en de restaurants vol omdat iedereen het tijd vond om te gaan eten. Wij hadden onze eigen lunch meegebracht (inclusief fles wijn want dat hoort als je een Franse achtergrond hebt) maar het was een rare gewaarwording om ineens op een bijna verlaten strand te zitten. Sommige mensen pakten alles in om later op de dag alles weer uit te pakken. Anderen lieten hun parasol en stoelen staan en namen alleen hun tassen mee. Ik probeerde mij in te denken hoe Scheveningen eruit zou zien als rond 12.30 uur alleen maar handdoekjes op het strand zouden liggen omdat iedereen naar een terras ging om te eten maar ik kon me er geen beeld bij voorstellen.
Toen het tijd werd om naar huis te gaan en we voor de zoveelste keer gezandstraald werden door de stevige windvlaag kwamen we erachter dat we behoorlijk verbrand waren. Dat ondanks om het uur insmeren met zonnebrandcrème met hoge factor en een dunne omslagdoek om de meest gevoelige plekken te bedekken. Gelukkig zat bij het busstation in Granada een hele grote winkel die tot 22.00 uur open was zodat we beiden een goede aftersun milk konden halen. Hierdoor ben ik echt volledig ingeburgerd: strand en verbrand. Maar ik baal er wel van en het is behoorlijk pijnlijk.
Maar het is voor herhaling vatbaar en nu ik weet wat ik kan verwachten, kan ik voor een volgende keer wat aanvullende kleding kopen.
Hieronder volgen foto's van ons dagje aan het strand.
 |
| Het busstation |
 |
| Mijn eerste blik op de zee |
 |
| Onze lunch |
 |
| Ons plekje op het strand onder echte palmbomen |
 |
| Het strand lag in een soort van inham. Dit is de ene kant .. |
 |
| en dit is de andere kant. Het zou nog drukker worden |
 |
| Niet storen wij zijn met lunchpauze en komen terug |
vrijdag 20 juni 2014
Een snelle update
Er zijn een hoop dingen om over te schrijven maar door drukte, warmte en Spaanse tijden komt het er dan weer niet van.
Op het werk was het enorm druk met payroll en allerlei interne zaken bij mijn klant zodat ik daar mijn handen meer dan vol heb.
Verder merk ik bij mijzelf en bij veel anderen dat het echt warm begint te worden en dat veel mensen daardoor toch meer moe zijn dan anders. Je slaapt wel maar bent op de een of andere manier niet goed uitgerust.
Daarnaast was (en is) het een enorm hectische week met allerlei nieuwe dingen en extra afspraken waardoor ik deze week nog maar 1x 's avonds een fatsoenlijke maaltijd in elkaar heb geknutseld. Wat dan weer mede komt door Spaanse tijden.
Maandag na werk ben ik naar mijn "speciale" sportschool gegaan. Ik was rond 19.30 uur thuis en toen had ik echt geen zin meer om mij te gaan bezig houden met het maken van eten. Op hoe het was kom ik nog wel een keer terug.
Dinsdag was afscheid van een heel erg leuk teamlid. Hij was tijdelijk vanwege zwangerschapsverlof en dat was afgelopen dus hij moest vertrekken. Dat werd na werktijd een terrasje tot een uur of 10 's avonds.
Woensdag was een redelijk normale dag, werk, Spaanse les en rond 18.30 uur thuis. Daardoor had ik mooi tijd om dingen voor te bereiden voor zaterdag.
Donderdag was eigenlijk een officiële vrije dag maar vanwege payroll kon ik geen vrij nemen en het extra geld wat werken op zo'n dag oplevert is mooi meegenomen. Deze officiële vrije dag betekent in Granada een week lang Feria en na werk ben ik toch maar richting feestterrein vertrokken. Toen ik op het punt stond om naar huis te gaan, kwam ik een paar collega's tegen en bleef ik hangen. Vervolgens op een verkeerde bus gestapt richting centrum dus tegen 23.30 uur thuis.
Vandaag ga ik na mijn werk de boodschappen voor het weekend halen en daarna door naar de sportschool. Bij thuiskomst mijn tas inpakken voor zaterdag want dan ga ik met iemand van mijn team naar het strand.
Ik ga ervan uit dat ik zondag knock out op de bank lig (of mijn bed gewoon niet uit kom).
En voor wat betreft het voetbal, ik heb er (weer) niet veel van meegekregen. Donderdagmorgen voor vertrek even op internet gekeken zodat ik op de hoogte was voor als ik op het werk zou komen. De meeste mensen die ik tot nu toe gesproken heb, vinden dat Spanje "gewoon" slecht heeft gespeeld.
Er komen nog foto's van de Feria en natuurlijk van zaterdag op het strand (en van de wandelingen die ik hier heb gemaakt en ....).
Op het werk was het enorm druk met payroll en allerlei interne zaken bij mijn klant zodat ik daar mijn handen meer dan vol heb.
Verder merk ik bij mijzelf en bij veel anderen dat het echt warm begint te worden en dat veel mensen daardoor toch meer moe zijn dan anders. Je slaapt wel maar bent op de een of andere manier niet goed uitgerust.
Daarnaast was (en is) het een enorm hectische week met allerlei nieuwe dingen en extra afspraken waardoor ik deze week nog maar 1x 's avonds een fatsoenlijke maaltijd in elkaar heb geknutseld. Wat dan weer mede komt door Spaanse tijden.
Maandag na werk ben ik naar mijn "speciale" sportschool gegaan. Ik was rond 19.30 uur thuis en toen had ik echt geen zin meer om mij te gaan bezig houden met het maken van eten. Op hoe het was kom ik nog wel een keer terug.
Dinsdag was afscheid van een heel erg leuk teamlid. Hij was tijdelijk vanwege zwangerschapsverlof en dat was afgelopen dus hij moest vertrekken. Dat werd na werktijd een terrasje tot een uur of 10 's avonds.
Woensdag was een redelijk normale dag, werk, Spaanse les en rond 18.30 uur thuis. Daardoor had ik mooi tijd om dingen voor te bereiden voor zaterdag.
Donderdag was eigenlijk een officiële vrije dag maar vanwege payroll kon ik geen vrij nemen en het extra geld wat werken op zo'n dag oplevert is mooi meegenomen. Deze officiële vrije dag betekent in Granada een week lang Feria en na werk ben ik toch maar richting feestterrein vertrokken. Toen ik op het punt stond om naar huis te gaan, kwam ik een paar collega's tegen en bleef ik hangen. Vervolgens op een verkeerde bus gestapt richting centrum dus tegen 23.30 uur thuis.
Vandaag ga ik na mijn werk de boodschappen voor het weekend halen en daarna door naar de sportschool. Bij thuiskomst mijn tas inpakken voor zaterdag want dan ga ik met iemand van mijn team naar het strand.
Ik ga ervan uit dat ik zondag knock out op de bank lig (of mijn bed gewoon niet uit kom).
En voor wat betreft het voetbal, ik heb er (weer) niet veel van meegekregen. Donderdagmorgen voor vertrek even op internet gekeken zodat ik op de hoogte was voor als ik op het werk zou komen. De meeste mensen die ik tot nu toe gesproken heb, vinden dat Spanje "gewoon" slecht heeft gespeeld.
Er komen nog foto's van de Feria en natuurlijk van zaterdag op het strand (en van de wandelingen die ik hier heb gemaakt en ....).
zaterdag 14 juni 2014
Voetbal
Aan de andere kant woon ik niet echt in het uitgaansgedeelte van Granada. Er zijn wel enkele bars en restaurants in de buurt maar de echte uitgaansgelegenheden liggen meer in de wijken Albaicin en Realejos.
Naar aanleiding van het WK voetbal kreeg ik de vraag of er dan ook veel lawaai op straat is. In mijn straat in ieder geval wel. Mooi weer, alle ramen en deuren open en 1 fanatieke voetbalvolger die met een groep vrienden luid tegen de televisie loopt te schreeuwen. Als mijn Spaans beter zou zijn geweest dan had ik het Spaanse commentaar gemakkelijk kunnen volgen. Op grond van de geluiden die ik hoorde had ik de indruk dat Nederland behoorlijk werd ingemaakt. Mijn verbazing was dan ook groot om te ontdekken dat het juist andersom was.
Onderweg naar de supermarkt even krantenkoppen gekeken en die spreken allemaal van een afgang, een totale blunder en een gedegradeerd WK. Dat in tegenstelling tot een Nederlandse krant (de eerste die ik hier tegen ben gekomen) die het heeft over de revanche op de finale van 2010.
Misschien dat ik er meer van zou hebben gemerkt als ik in het uitgaansgedeelte van Granada was geweest. De meeste café's hebben een televisie om het voetbal uit te zenden en sommigen adverteren met een gratis bier als Spanje een doelpunt maakt.
Er hangen iets meer Spaanse vlaggen aan de balkons dan anders maar verder merk ik niet echt dat er een WK aan de gang is. Zelfs de etalages zijn niet echt in WK-stijl ingericht.
Ik heb niks met voetbal en het zal mij echt worst wezen wie er gaat winnen. Maar misschien ga ik nog een keer tijdens een wedstrijd van Spanje naar een plek waar meer café's en restaurants zijn. Gewoon om te kijken hoe het er daar aan toe gaat (moet ik wel eerst uitzoeken wanneer ze moeten spelen)
dinsdag 10 juni 2014
Toerist tussen toeristen
Nu mijn moeder hier is, was het tijd voor de toeristische trekpleister van Granada: Het Alhambra. Er gaan veel tegenstrijdige berichten rond over hoe en waar je kaartjes kan krijgen en ik heb het gevoel dat ik meer betaald heb dan nodig, maar het is gelukt om kaartjes te krijgen inclusief toegang tot de Nasrid-paleizen. Het Alhambra gaat om 20.00 uur dicht en de laatste toegangsmogelijkheid tot deze paleizen is om 18.30, de tijd dat wij volgens onze kaartjes naar binnen mochten. Hierdoor bleef het mooiste tot het laatst bewaard en uiteindelijk vonden mijn moeder en ik dit wel de mooiste manier om het Alhambra te bekijken. Hieronder volgen de foto's.
S
 |
| Uitzicht vanaf het Alhambra over Granada |
 |
| De Nasrid-paleizen, van binnen mooier dan van buiten |
 |
| Eén van de vele mooie mozaïeken |
 |
| Patio de los Leones |
 |
| Patio de los Leones 2 |
S
 |
| Mirador de Lindaraja |
 |
| Lindaraja-tuin |
 |
| Generalife Patio de la Acequia |
 |
| Uitzicht vanaf Generalife op het Alhambra |
 |
| We deden eerst Generalife en waren toen al onder de indruk van een klein stukje versierde steen |
woensdag 4 juni 2014
Gaaf
Gaaf zal vast niet een woord zijn wat "in" is maar het dekt wel de lading.
Elke maand pak ik een stukje van het normale leven op. Maart stond vooral in het teken van overleven en mijn weg vinden. April was in mijn eentje mijn werk doen en mijn eten en boodschappen op de rit krijgen. In mei was het tijd om te beginnen met Spaanse les en deze maand is sportmaand.
Voor degenen die nog maar net mijn blog lezen: In mijn vorige woonplaats had ik de luxe van een personal trainer omdat ik mij had laten strikken voor een 1/8 triatlon en vanwege blessures toch voorzichtig aan wilde doen. Op een gegeven ogenblik nam mijn personal trainer mij mee naar de afdeling gewichten van de sportschool en ik was verkocht. Ik bleek daar heel erg geschikt voor te zijn en was er best goed in. Ik zat er stiekem al over te denken om de triatlon te laten schieten en te trainen voor het open Fries kampioenschap bankdrukken.
Hier in Spanje heb ik mijn blessures door het vele wandelen er niet beter op gemaakt en daarom zat ik te denken aan Pilates. Niet dat dat leuk is om te doen maar het zou misschien wel nuttig en goed voor mij zijn. Ik hoorde verder wel verhalen van collega's die naar een sportschool vlak naast het werk gaan maar daar werd ik ook niet vrolijk van. Meer dan € 50,00 per maand betalen voor dingen waar ik toch nooit gebruik van zou maken en voor hooguit 2x per week vind ik zonde van het geld.
Een mail van mijn personal trainer bracht me weer terug bij de les. Gewoon doen wat ik leuk vind om te doen en dat is trainen met gewichten. Hij was wel bereid om mij van trainingsschema's te voorzien. Nu nog een plek vinden waar ik dan aan het werk kon. Een zaterdagmiddag op internet leverde een resultaat op waar ik direct blij van werd maar ook iets had van: als dit goed komt, komt er meer goed.
Het is namelijk een sportschool die gespecialiseerd is in het trainen van bodybuilders en grote spiermassa's. Er zit dan ook een winkel aan vast die allerlei "voedingssupplementen" verkoopt (dat wordt hier openlijk verkocht). De naam is geschreven in een lettertype wat de Hell's angels niet zou misstaan, inclusief doodshoofden. In het weekend een paar keer langs gelopen en op maandag iemand van het Italiaanse team gestrikt om mee te gaan kijken.
Het is inderdaad een erg bizarre sportschool maar zo gaaf, zo vreselijk gaaf! Ik voelde me er direct enorm op mijn gemak. En ook heel erg fijn: toen ik er was om te kijken waren 3 vrouwen aan het trainen. Volgens degene die ons rondleidde waren er zo'n 15 tot 20 vrouwen lid. Het zal wel een minderheid zijn maar toch leuker dan elke keer de enige vrouw te zijn.
Deze week kan ik nog niet beginnen omdat ik morgen mijn moeder van het vliegveld in Malaga ga halen. Die komt een weekje logeren. Maar volgende week donderdag na werk ga ik mij inschrijven en de vrijdag daarna ga ik mijn eerste training doen. Natuurlijk spreekt ook hier niemand iets anders dan Spaans, dus het zal wel weer ingewikkeld worden. Maar ik loop nu al 3 dagen met een "big smile" rond omdat ik deze sportschool gevonden heb.
Elke maand pak ik een stukje van het normale leven op. Maart stond vooral in het teken van overleven en mijn weg vinden. April was in mijn eentje mijn werk doen en mijn eten en boodschappen op de rit krijgen. In mei was het tijd om te beginnen met Spaanse les en deze maand is sportmaand.
Voor degenen die nog maar net mijn blog lezen: In mijn vorige woonplaats had ik de luxe van een personal trainer omdat ik mij had laten strikken voor een 1/8 triatlon en vanwege blessures toch voorzichtig aan wilde doen. Op een gegeven ogenblik nam mijn personal trainer mij mee naar de afdeling gewichten van de sportschool en ik was verkocht. Ik bleek daar heel erg geschikt voor te zijn en was er best goed in. Ik zat er stiekem al over te denken om de triatlon te laten schieten en te trainen voor het open Fries kampioenschap bankdrukken.
Hier in Spanje heb ik mijn blessures door het vele wandelen er niet beter op gemaakt en daarom zat ik te denken aan Pilates. Niet dat dat leuk is om te doen maar het zou misschien wel nuttig en goed voor mij zijn. Ik hoorde verder wel verhalen van collega's die naar een sportschool vlak naast het werk gaan maar daar werd ik ook niet vrolijk van. Meer dan € 50,00 per maand betalen voor dingen waar ik toch nooit gebruik van zou maken en voor hooguit 2x per week vind ik zonde van het geld.
Een mail van mijn personal trainer bracht me weer terug bij de les. Gewoon doen wat ik leuk vind om te doen en dat is trainen met gewichten. Hij was wel bereid om mij van trainingsschema's te voorzien. Nu nog een plek vinden waar ik dan aan het werk kon. Een zaterdagmiddag op internet leverde een resultaat op waar ik direct blij van werd maar ook iets had van: als dit goed komt, komt er meer goed.
Het is namelijk een sportschool die gespecialiseerd is in het trainen van bodybuilders en grote spiermassa's. Er zit dan ook een winkel aan vast die allerlei "voedingssupplementen" verkoopt (dat wordt hier openlijk verkocht). De naam is geschreven in een lettertype wat de Hell's angels niet zou misstaan, inclusief doodshoofden. In het weekend een paar keer langs gelopen en op maandag iemand van het Italiaanse team gestrikt om mee te gaan kijken.
Het is inderdaad een erg bizarre sportschool maar zo gaaf, zo vreselijk gaaf! Ik voelde me er direct enorm op mijn gemak. En ook heel erg fijn: toen ik er was om te kijken waren 3 vrouwen aan het trainen. Volgens degene die ons rondleidde waren er zo'n 15 tot 20 vrouwen lid. Het zal wel een minderheid zijn maar toch leuker dan elke keer de enige vrouw te zijn.
Deze week kan ik nog niet beginnen omdat ik morgen mijn moeder van het vliegveld in Malaga ga halen. Die komt een weekje logeren. Maar volgende week donderdag na werk ga ik mij inschrijven en de vrijdag daarna ga ik mijn eerste training doen. Natuurlijk spreekt ook hier niemand iets anders dan Spaans, dus het zal wel weer ingewikkeld worden. Maar ik loop nu al 3 dagen met een "big smile" rond omdat ik deze sportschool gevonden heb.
dinsdag 3 juni 2014
Het werkt (soort van)
Op het werk groeien we uit ons jasje en dat houdt in dat er eigenlijk een nieuw kantoor gevonden moet worden. Nu is dat, zeker in crisistijd, gemakkelijker gezegd dan gedaan. Dus om er zeker van te zijn dat we toch allemaal een werkplek hebben, is de architect van het kantoor ingehuurd om een nieuwe indeling van de begane grond te maken.
De luchtverversing is nu al niet toereikend dus het gaat helemaal goed komen als we nog meer mensen op de begane grond huisvesten.
Afgelopen donderdag kregen we een email met de nieuwe indeling en de mededeling dat volgende week de tafels verplaatst en bijgeplaatst zouden worden. Dan ontdek je weer eens hoe snel een misverstand door de taalbarrière ontstaat. De teamleider had een email in het Engels ontvangen (zij is Duits), die in haar hoofd vertaald naar volgende week en dat aan ons doorgegeven. Het was echter niet volgende week maar aankomende vrijdag.
Vrijdag bij vertrek alle losse spullen in een bureaulade gemikt, de computer losgekoppeld en voor maandag hopen dat ik alles weer terug zou vinden en kijken waar ik zou moeten zitten.
Maandag vroeg op het werk om vervolgens te ontdekken dat er niet gedaan was wat op de tekening stond. Hierdoor ging de hele indeling weer op de kop. Teamleider in de stress omdat er 2 tafels te weinig bijgeplaatst zijn en ondertussen blij dat er mensen ziek zijn en op vakantie.
Ik krijg een plaats aangewezen, installeer mijn spullen en kom tot de ontdekking dat ik wel internet heb maar dat alle klant-gerelateerde programma's niet werken. De andere leden van mijn team die aan dezelfde tafels zitten, hebben hetzelfde probleem.
Na een hele dag heen en weer mailen tussen Local Support en individuele teamleden komt Local Support erachter dat het een algemeen probleem is omdat de nieuwe internetkabels niet goed geïnstalleerd zijn. Toen hadden we dus al een hele dag op onze nagels lopen bijten omdat we wel wilden werken maar niet konden. Ik kan je vertellen dat een dag dan wel heel erg lang duurt.
Vanmorgen werd ik ergens in het Portugese team gedumpt omdat daar iemand de hele dag op training was en ik daardoor van haar internet gebruik kon maken en in ieder geval weer kon werken. Rond het middaguur was de boel soort van op orde en kon ik alles weer terugbrengen richting nieuwe eigen werkplek.
Bevalt de nieuwe plek? Nee, eigenlijk niet. "Mijn" deel van het team CET zit voor mij achter een pilaar waar ik niet gemakkelijk omheen kan kijken. Mijn back-up zit achter de pilaar helemaal aan de andere kant. Dus het is niet meer zo gemakkelijk om snel even iets uit te wisselen. En ik heb het gevoel dat er onderling snel en veel andere nuttige informatie uitgewisseld wordt waar ik nu niks van mee krijg. En omdat het niet gemakkelijk is om contact te leggen met mijn team, trek ik nu meer naar het MET-team toe. Met de Française van dat team heb ik al regelmatig contact en als ze terug komt van vakantie zal dat nog wel meer worden. Rechtstreeks iets kunnen vragen gaat toch sneller dan om een pilaar heen te moeten praten en hopen dat je opgemerkt wordt.
De luchtverversing is nu al niet toereikend dus het gaat helemaal goed komen als we nog meer mensen op de begane grond huisvesten.
Afgelopen donderdag kregen we een email met de nieuwe indeling en de mededeling dat volgende week de tafels verplaatst en bijgeplaatst zouden worden. Dan ontdek je weer eens hoe snel een misverstand door de taalbarrière ontstaat. De teamleider had een email in het Engels ontvangen (zij is Duits), die in haar hoofd vertaald naar volgende week en dat aan ons doorgegeven. Het was echter niet volgende week maar aankomende vrijdag.
Vrijdag bij vertrek alle losse spullen in een bureaulade gemikt, de computer losgekoppeld en voor maandag hopen dat ik alles weer terug zou vinden en kijken waar ik zou moeten zitten.
Maandag vroeg op het werk om vervolgens te ontdekken dat er niet gedaan was wat op de tekening stond. Hierdoor ging de hele indeling weer op de kop. Teamleider in de stress omdat er 2 tafels te weinig bijgeplaatst zijn en ondertussen blij dat er mensen ziek zijn en op vakantie.
Ik krijg een plaats aangewezen, installeer mijn spullen en kom tot de ontdekking dat ik wel internet heb maar dat alle klant-gerelateerde programma's niet werken. De andere leden van mijn team die aan dezelfde tafels zitten, hebben hetzelfde probleem.
Na een hele dag heen en weer mailen tussen Local Support en individuele teamleden komt Local Support erachter dat het een algemeen probleem is omdat de nieuwe internetkabels niet goed geïnstalleerd zijn. Toen hadden we dus al een hele dag op onze nagels lopen bijten omdat we wel wilden werken maar niet konden. Ik kan je vertellen dat een dag dan wel heel erg lang duurt.
Vanmorgen werd ik ergens in het Portugese team gedumpt omdat daar iemand de hele dag op training was en ik daardoor van haar internet gebruik kon maken en in ieder geval weer kon werken. Rond het middaguur was de boel soort van op orde en kon ik alles weer terugbrengen richting nieuwe eigen werkplek.
Bevalt de nieuwe plek? Nee, eigenlijk niet. "Mijn" deel van het team CET zit voor mij achter een pilaar waar ik niet gemakkelijk omheen kan kijken. Mijn back-up zit achter de pilaar helemaal aan de andere kant. Dus het is niet meer zo gemakkelijk om snel even iets uit te wisselen. En ik heb het gevoel dat er onderling snel en veel andere nuttige informatie uitgewisseld wordt waar ik nu niks van mee krijg. En omdat het niet gemakkelijk is om contact te leggen met mijn team, trek ik nu meer naar het MET-team toe. Met de Française van dat team heb ik al regelmatig contact en als ze terug komt van vakantie zal dat nog wel meer worden. Rechtstreeks iets kunnen vragen gaat toch sneller dan om een pilaar heen te moeten praten en hopen dat je opgemerkt wordt.
Abonneren op:
Posts (Atom)