Nu ik de sleutel in mijn bezit heb en de toezegging dat ik maandag het huurcontract per mail ga ontvangen, durf ik erin te geloven dat ik vanaf heden alweer een dak boven mijn hoofd heb. HOERA!!!
Dinsdag kreeg ik te horen dat ik 26-2 mijn huisje veegschoon moet opleveren en toen was het toch wel even paniek. Naast de opties die ik in mijn vorige bericht heb beschreven heb ik hier ook bij bekenden rond gevraagd en woensdagmorgen vond ik 2 mails in mijn mailbox. De eerste mail was van de camping waar ik in oktober en november heb gezeten. Vanaf 1 maart was er voor 3 maanden een chalet vrij en ik was meer dan welkom. De tweede mail was van Personal Trainer dat er ergens een kamer vrij was. Hij had dat via Facebook gevonden en zou op zoek naar een telefoonnummer.
Kennelijk was ik de eerste die belde want de kamer was nog vrij en ik kon direct komen kijken.
Het is een kleine kamer (16m2) met eigen keuken en gedeelde douche en wc (per etage) in een huis met bewoners in diverse leeftijden. De huur bedraagt € 408,00 per maand en dat is inclusief gas, water, licht, tv en internet. Voor voorlopig meer dan goed genoeg, zeker omdat nog steeds niet duidelijk is of mijn contract wel of niet verlengd wordt. Daarnaast heb ik het eerste recht om binnen het pand te verhuizen als een van mijn medebewoners vertrekt. Dus ik heb ja gezegd.
In mijn studententijd was mij ooit een keer een kamer toegezegd wat uiteindelijk niet waar bleek te zijn waardoor ik ineens geen dak meer boven mijn hoofd had. Hierdoor ben ik een beetje wantrouwend geworden. Maar deze keer ging het goed. Nog een kleine investering in (alweer) een koelkast en een ander bed en ik ben weer onder de pannen. Een hele opluchting.
donderdag 23 januari 2014
dinsdag 21 januari 2014
Daar zat ik nu niet op te wachten
Vandaag kwam ik thuis van mijn werk en zag ik een brief uit de brievenbus hangen. Ik zag de afzender en kreeg meteen een heel vervelend gevoel in mijn maag. En ja, 26 februari moet ik mijn huisje leeg en veegschoon opleveren.
Vlak voordat ik definitief over ging lag er een buurtmededeling op de mat. De gemeente had van de provincie geen toestemming gekregen voor de plannen van een parkeergarage met aanpassing van het winkelcentrum. Hierdoor was de sloop van de woningen niet meer nodig om tijdelijke parkeergelegenheid te creëren met als gevolg dat de woningbouw direct kon slopen en nieuwe woningen kon bouwen. Kennelijk heeft de woningbouw voldoende geld in kas om direct met de bouw te starten en waren de plannen daarvoor ook al klaar. Helaas heeft dat tot gevolg dat ik over iets meer dan 4 weken mijn huisje kwijt raak.
Inmiddels spelen een aantal opties door mijn hoofd:
- de organisatie waar ik nu van "huur" heeft op 20min rijden van mijn werk nog een paar kamers in een groepsgebouw
- ik koop op 5km van mijn werk een stacaravan op een camping waar ik van april tot en met oktober kan wonen en ga in de wintermaanden weer terug naar de camping waar ik in oktober ook al zat
- ik koop een camper die wintergeschikt is en ga daarmee op een camping staan die het hele jaar open is
Er zullen vast wel meer mogelijkheden zijn maar die zie ik op dit moment even niet. Man heeft wel gezegd dat ik altijd bij hem terug mag komen. Dat is niet handig maar wel heel erg lief. Op dit moment ben ik even ondersteboven van het nieuws dat ik weer moet verhuizen.
Vlak voordat ik definitief over ging lag er een buurtmededeling op de mat. De gemeente had van de provincie geen toestemming gekregen voor de plannen van een parkeergarage met aanpassing van het winkelcentrum. Hierdoor was de sloop van de woningen niet meer nodig om tijdelijke parkeergelegenheid te creëren met als gevolg dat de woningbouw direct kon slopen en nieuwe woningen kon bouwen. Kennelijk heeft de woningbouw voldoende geld in kas om direct met de bouw te starten en waren de plannen daarvoor ook al klaar. Helaas heeft dat tot gevolg dat ik over iets meer dan 4 weken mijn huisje kwijt raak.
Inmiddels spelen een aantal opties door mijn hoofd:
- de organisatie waar ik nu van "huur" heeft op 20min rijden van mijn werk nog een paar kamers in een groepsgebouw
- ik koop op 5km van mijn werk een stacaravan op een camping waar ik van april tot en met oktober kan wonen en ga in de wintermaanden weer terug naar de camping waar ik in oktober ook al zat
- ik koop een camper die wintergeschikt is en ga daarmee op een camping staan die het hele jaar open is
Er zullen vast wel meer mogelijkheden zijn maar die zie ik op dit moment even niet. Man heeft wel gezegd dat ik altijd bij hem terug mag komen. Dat is niet handig maar wel heel erg lief. Op dit moment ben ik even ondersteboven van het nieuws dat ik weer moet verhuizen.
donderdag 16 januari 2014
Zwemles
Door alle berichten over plan B lijkt dat het enige in mijn leven te zijn maar de trainingen voor de triatlon in september dit jaar gaan gewoon door. Vanaf deze maand kan ik niet meer zeggen dat het PAS volgend jaar is waardoorhet ineens een stuk dichterbij lijkt en ook een stuk enger.
Vanwege mijn zware peesbladonsteking in beide hakken heeft het even geduurd voordat ik kon beginnen met hardlopen maar sinds half december ben ik bezig dat te doen via een speciaal door de podotherapeut opgesteld schema. Het bevalt nog voor geen meter vooral omdat ik tijdens het hardlopen mijn ademhaling niet onder controle krijg en mij daardoor opblaas. Deze hele maand is het trainen (helemaal niet jammer) er even bij ingeschoten maar ik probeer dit weekend de draad weer op te pakken.
Verder bleek het toch wel een probleem dat ik wel kan zwemmen (en niet onaardig qua tijd) maar niet met mijn hoofd onder water durf en soort van in paniek raak als ik onverwacht water in mijn gezicht krijg. Als je met 30 mensen in een kanaal om het hardst 500m gaat zwemmen dan is de kans groot dat ik water in mijn gezicht krijg. Wil ik de triatlon met enigszins goed gevolg af leggen dan moet ik iets aan mijn watervrees doen.
Gisteren was mijn eerste zwemles voor volwassenen: 4 deelnemers en 2 instructeurs. De hele les ben ik bezig geweest met de schoolslag en daarbij proberen met mijn mond in het water uit te ademen. In het begin was het af en toe even wild met de armen om mij heen slaan omdat het te eng/te diep was maar na een poosje kreeg ik het trucje door. Daarnaast moest ik mijn handen net onder water leggen en met mijn neus mijn handen aanraken. Dat bleek een beetje teveel van het goede. Ik weet nog goed hoe erg dat spelletje was waarbij je met je mond een snoepje of een appel uit een bak met water moest opvissen.
De laatste oefening had ik aan het einde van de les nog niet onder de knie: bij het inademen recht vooruit kijken en bij het uitademen mijn kin op de borst doen maar mijn hoofd niet in het water. Dan ben ik toch wel blij dat we oefenen in een bad waarin ik kan staan.
Ik denk dat ik nog wel even bezig ben voordat ik als een dolfijn door het water duik. Volgende week wordt mijn programma iets aangepast en gooien ze er ook nog een stuk conditietraining bij. Voor nu ben ik blij dat ik voor een week mijn neus boven water kan houden.
Vanwege mijn zware peesbladonsteking in beide hakken heeft het even geduurd voordat ik kon beginnen met hardlopen maar sinds half december ben ik bezig dat te doen via een speciaal door de podotherapeut opgesteld schema. Het bevalt nog voor geen meter vooral omdat ik tijdens het hardlopen mijn ademhaling niet onder controle krijg en mij daardoor opblaas. Deze hele maand is het trainen (helemaal niet jammer) er even bij ingeschoten maar ik probeer dit weekend de draad weer op te pakken.
Verder bleek het toch wel een probleem dat ik wel kan zwemmen (en niet onaardig qua tijd) maar niet met mijn hoofd onder water durf en soort van in paniek raak als ik onverwacht water in mijn gezicht krijg. Als je met 30 mensen in een kanaal om het hardst 500m gaat zwemmen dan is de kans groot dat ik water in mijn gezicht krijg. Wil ik de triatlon met enigszins goed gevolg af leggen dan moet ik iets aan mijn watervrees doen.
Gisteren was mijn eerste zwemles voor volwassenen: 4 deelnemers en 2 instructeurs. De hele les ben ik bezig geweest met de schoolslag en daarbij proberen met mijn mond in het water uit te ademen. In het begin was het af en toe even wild met de armen om mij heen slaan omdat het te eng/te diep was maar na een poosje kreeg ik het trucje door. Daarnaast moest ik mijn handen net onder water leggen en met mijn neus mijn handen aanraken. Dat bleek een beetje teveel van het goede. Ik weet nog goed hoe erg dat spelletje was waarbij je met je mond een snoepje of een appel uit een bak met water moest opvissen.
De laatste oefening had ik aan het einde van de les nog niet onder de knie: bij het inademen recht vooruit kijken en bij het uitademen mijn kin op de borst doen maar mijn hoofd niet in het water. Dan ben ik toch wel blij dat we oefenen in een bad waarin ik kan staan.
Ik denk dat ik nog wel even bezig ben voordat ik als een dolfijn door het water duik. Volgende week wordt mijn programma iets aangepast en gooien ze er ook nog een stuk conditietraining bij. Voor nu ben ik blij dat ik voor een week mijn neus boven water kan houden.
dinsdag 14 januari 2014
Even uit de running
Sinds vorige week ben ik geveld door een zware verkoudheid en ik heb het gevoel dat ik daardoor wel een jasje uit hebt gedaan.
Het aanhoudende hoesten dat sinds de vorige verkoudheid van begin november is blijven hangen wordt sinds dit weekend bestreden met pufjes.
Nog een weekje vroeg op bed en dan hoop ik er weer bovenop te zijn.
Een weekje ziek zijn houdt niet in dat mijn hoofd stopt met nadenken over plan B.
Zo is inmiddels duidelijk dat ik een bepaald doel nodig heb om "op reis" te gaan. Of dat nu is, zoals in mijn vorige berichtje, om van markt tot markt, van de lokale wolwinkel naar de lokale stoffenwinkel te trekken of op een andere manier onderweg zijn: het onderweg zijn moet een reden hebben.
Het voelt niet goed om zomaar op de bonnefooi ergens heen te gaan. En ik heb op dit moment meer behoefte aan reizen dan voor een langere tijd aan 1 plek vast zitten.
Een andere optie is het doen van vrijwilligerswerk in het buitenland. Komende zaterdag ga ik daarvoor naar een informatiemarkt. Ik ben benieuwd wat dat op zal leveren.
En in een tijdschrift las ik over de emigratiebeurs. Deze wordt in februari gehouden en ik ga daar ook maar eens kijken.
Kortom, ik blijf bezig met het verzamelen van allerlei informatie en hoop dat op een gegeven ogenblik het kwartje valt.
Het aanhoudende hoesten dat sinds de vorige verkoudheid van begin november is blijven hangen wordt sinds dit weekend bestreden met pufjes.
Nog een weekje vroeg op bed en dan hoop ik er weer bovenop te zijn.
Een weekje ziek zijn houdt niet in dat mijn hoofd stopt met nadenken over plan B.
Zo is inmiddels duidelijk dat ik een bepaald doel nodig heb om "op reis" te gaan. Of dat nu is, zoals in mijn vorige berichtje, om van markt tot markt, van de lokale wolwinkel naar de lokale stoffenwinkel te trekken of op een andere manier onderweg zijn: het onderweg zijn moet een reden hebben.
Het voelt niet goed om zomaar op de bonnefooi ergens heen te gaan. En ik heb op dit moment meer behoefte aan reizen dan voor een langere tijd aan 1 plek vast zitten.
Een andere optie is het doen van vrijwilligerswerk in het buitenland. Komende zaterdag ga ik daarvoor naar een informatiemarkt. Ik ben benieuwd wat dat op zal leveren.
En in een tijdschrift las ik over de emigratiebeurs. Deze wordt in februari gehouden en ik ga daar ook maar eens kijken.
Kortom, ik blijf bezig met het verzamelen van allerlei informatie en hoop dat op een gegeven ogenblik het kwartje valt.
zaterdag 4 januari 2014
Zomaar een idee
Het is nu zo'n 2 maand geleden dat ik opdracht kreeg om na te denken over een plan B. Het enige wat daar tot nu toe echt concreet aan was, is buitenland. Er moet nog nagedacht worden over een zinvolle invulling van mijn dagen. Ik zit namelijk niet te wachten op een vakantie van een paar jaar ;-).
Een mogelijke manier om op zoek te gaan naar een plek die ik thuis kan noemen is het aanschaffen van een camper (of zelf een bus ombouwen tot een camper). Of dat echt avontuurlijk is, valt te betwijfelen en het is ook zeer de vraag of ik dan onderweg veel contact zal hebben met andere mensen. Maar sinds vandaag zie ik een camper als een mogelijke werkplek want een camper heeft 2 enorme voordelen die ik mij ineens duidelijk werden:
- als de camper aangesloten is op een stroomkabel dan heb ik de beschikking over 230V
- ik heb ruimte voor mijn naaimachines
Stroom en naaimachines bieden een mogelijkheid voor werk.
En misschien is er zelfs wel ruimte voor de breimachine.
Op dit moment zit ik aan het volgende te denken: Ik trek met de camper door de "wereld" en als ik een mooie, exclusieve stof zie, koop ik in en verwerk het tot t-shirts en/of andere kledingstukken die ik dan ter plekke op de markt weer verkoop en/of via een webwinkel in Nederland. Als gediplomeerd costumière en lingeriemaakster is het maken en standaardiseren van patronen geen enkel probleem. Hetzelfde geldt voor de uitvoering. En het moet mogelijk zijn om de haalbaarheid van dit plan nu al te gaan testen. Naast een 40-urige werkweek en sporten, zal het hard werken worden om er een bedrijfje naast te beginnen, maar het is niet onmogelijk.
Omdat ik onderweg een deel van mijn benodigde maanduitgaven uit mijn spaargeld kan halen, hoef ik geen gigantische bedragen te vragen en geen hoog uurloon te rekenen. Dat maakt het plan waarschijnlijk nog meer haalbaar.
Zit ik nu volledig in de verkeerde richting te denken of is er een kans van slagen? Wie het weet, mag het zeggen.
Een mogelijke manier om op zoek te gaan naar een plek die ik thuis kan noemen is het aanschaffen van een camper (of zelf een bus ombouwen tot een camper). Of dat echt avontuurlijk is, valt te betwijfelen en het is ook zeer de vraag of ik dan onderweg veel contact zal hebben met andere mensen. Maar sinds vandaag zie ik een camper als een mogelijke werkplek want een camper heeft 2 enorme voordelen die ik mij ineens duidelijk werden:
- als de camper aangesloten is op een stroomkabel dan heb ik de beschikking over 230V
- ik heb ruimte voor mijn naaimachines
Stroom en naaimachines bieden een mogelijkheid voor werk.
En misschien is er zelfs wel ruimte voor de breimachine.
Op dit moment zit ik aan het volgende te denken: Ik trek met de camper door de "wereld" en als ik een mooie, exclusieve stof zie, koop ik in en verwerk het tot t-shirts en/of andere kledingstukken die ik dan ter plekke op de markt weer verkoop en/of via een webwinkel in Nederland. Als gediplomeerd costumière en lingeriemaakster is het maken en standaardiseren van patronen geen enkel probleem. Hetzelfde geldt voor de uitvoering. En het moet mogelijk zijn om de haalbaarheid van dit plan nu al te gaan testen. Naast een 40-urige werkweek en sporten, zal het hard werken worden om er een bedrijfje naast te beginnen, maar het is niet onmogelijk.
Omdat ik onderweg een deel van mijn benodigde maanduitgaven uit mijn spaargeld kan halen, hoef ik geen gigantische bedragen te vragen en geen hoog uurloon te rekenen. Dat maakt het plan waarschijnlijk nog meer haalbaar.
Zit ik nu volledig in de verkeerde richting te denken of is er een kans van slagen? Wie het weet, mag het zeggen.
donderdag 2 januari 2014
Een plek die ik thuis kan noemen
Om te beginnen wens ik iedereen het allerbeste voor 2014. Voor de rest ben ik blij dat de feestdagen voorbij zijn en we nu weer over kunnen tot de orde van de dag. Dat houdt in dat vanaf nu de realisatie van plan B centraal staat. De eerste stap is duidelijk krijgen wat in ieder geval in plan B opgenomen moet worden.
Samen met Man woonde ik in een klein dorpje (ik noem het een gehucht) van zo'n 600 inwoners met de dichtstbijzijnde winkels zo'n 5 km verderop. Voor iets anders dan de supermarkt, de bieb en een krantenwinkel is een bezoek aan de stad noodzakelijk. Dat houdt in 17 km rijden naar de P+R en vervolgens 20 min bus om in het centrum te komen. Of rechtstreeks met de bus vanuit gehucht naar centrum stad. Is iets sneller dan met de auto maar je staat wel meer op tijd.
Ik was dan ook heel blij met mijn nieuwe woonplaats en zeker met mijn anti-kraakhuisje. Vanuit mijn achterraam kijk ik uit op een van de twee parkeerplaatsen voor het centrum. De supermarkt is minder dan 1 min lopen en de verst gelegen winkelstraat hooguit 7 min. Een grote variëteit aan winkels, markt, grote bieb, bios, theater, station en zelfs de sportschool en zwembad op loopafstand. In het begin voelde het alsof ik in de hemel was beland. Ja, goed gelezen: in het begin.
Toen ik hier zo'n 6 weken woonde sprak ik Broer. "Bevalt je nieuwe woonplek een beetje?" Ik hoorde mijzelf zeggen: "Beter dan waar ik vandaan kom maar het is niet mijn plek. Ik heb geen idee wat ik mis, maar dit is het niet."
Bij ons in de familie hebben we de neiging om ongezouten, zeer direct onze mond open te doen dus hieronder de aangepaste reactie van Broer:
"Je bent nu al jaren op zoek naar een plek die jij thuis kunt noemen. De meeste mensen die jou goed kennen, kunnen je zo vertellen dat die plek (voor voorlopig) niet in Nederland ligt. Dus wanneer hou je op met eigenwijs zijn en ga je naar die plek op zoek?"
Zelfs nu, een behoorlijk aantal weken later, komt dit nog steeds hard binnen (ook in de aangepaste versie).
Broer heeft gelijk. Al vanaf mijn 18e trekt een langdurig verblijf in het buitenland. En ik word heel erg blij van het idee dat ik na mijn voettocht weer een avontuur in het buitenland zou kunnen gaan beleven. Aan de andere kant is het ook heel erg eng om alles wat bekend is achter te laten. Een nadeel van zo'n avontuur op latere leeftijd is dat ik mij zeer bewust ben van wat ik opgeef. Maar ik wil later niet terugkijken op mijn leven met "had ik maar" en "wat..., als...".
Dus met stip op 1 voor plan B: op zoek naar een plek die ik thuis kan noemen.
En misschien moet ik eerst over de wereld zwerven om tot de conclusie te komen dat mijn thuis toch in Nederland ligt. De hoofdpersoon uit het boek "De Alchemist" vindt uiteindelijk na vele omzwervingen de beloofde schat op de plek waar hij zijn reis begonnen is.
Samen met Man woonde ik in een klein dorpje (ik noem het een gehucht) van zo'n 600 inwoners met de dichtstbijzijnde winkels zo'n 5 km verderop. Voor iets anders dan de supermarkt, de bieb en een krantenwinkel is een bezoek aan de stad noodzakelijk. Dat houdt in 17 km rijden naar de P+R en vervolgens 20 min bus om in het centrum te komen. Of rechtstreeks met de bus vanuit gehucht naar centrum stad. Is iets sneller dan met de auto maar je staat wel meer op tijd.
Ik was dan ook heel blij met mijn nieuwe woonplaats en zeker met mijn anti-kraakhuisje. Vanuit mijn achterraam kijk ik uit op een van de twee parkeerplaatsen voor het centrum. De supermarkt is minder dan 1 min lopen en de verst gelegen winkelstraat hooguit 7 min. Een grote variëteit aan winkels, markt, grote bieb, bios, theater, station en zelfs de sportschool en zwembad op loopafstand. In het begin voelde het alsof ik in de hemel was beland. Ja, goed gelezen: in het begin.
Toen ik hier zo'n 6 weken woonde sprak ik Broer. "Bevalt je nieuwe woonplek een beetje?" Ik hoorde mijzelf zeggen: "Beter dan waar ik vandaan kom maar het is niet mijn plek. Ik heb geen idee wat ik mis, maar dit is het niet."
Bij ons in de familie hebben we de neiging om ongezouten, zeer direct onze mond open te doen dus hieronder de aangepaste reactie van Broer:
"Je bent nu al jaren op zoek naar een plek die jij thuis kunt noemen. De meeste mensen die jou goed kennen, kunnen je zo vertellen dat die plek (voor voorlopig) niet in Nederland ligt. Dus wanneer hou je op met eigenwijs zijn en ga je naar die plek op zoek?"
Zelfs nu, een behoorlijk aantal weken later, komt dit nog steeds hard binnen (ook in de aangepaste versie).
Broer heeft gelijk. Al vanaf mijn 18e trekt een langdurig verblijf in het buitenland. En ik word heel erg blij van het idee dat ik na mijn voettocht weer een avontuur in het buitenland zou kunnen gaan beleven. Aan de andere kant is het ook heel erg eng om alles wat bekend is achter te laten. Een nadeel van zo'n avontuur op latere leeftijd is dat ik mij zeer bewust ben van wat ik opgeef. Maar ik wil later niet terugkijken op mijn leven met "had ik maar" en "wat..., als...".
Dus met stip op 1 voor plan B: op zoek naar een plek die ik thuis kan noemen.
En misschien moet ik eerst over de wereld zwerven om tot de conclusie te komen dat mijn thuis toch in Nederland ligt. De hoofdpersoon uit het boek "De Alchemist" vindt uiteindelijk na vele omzwervingen de beloofde schat op de plek waar hij zijn reis begonnen is.
Abonneren op:
Posts (Atom)