Ik weet niet of ik daarin de enige ben, maar ik heb de neiging hardop tegen mijzelf te praten en dan hoor ik mijzelf dingen zeggen die een lichtje doen opgaan. Overigens niet altijd even leuk en aangenaam maar wel altijd nuttig. Dit kan ook in schrijvende vorm gebeuren.
In het kader van mijn zoektocht: ik ben bijna 50 en wat moet ik nu verder met mijn leven, kwam ik bij opleidingen terecht voor vertaler. Ik heb de discussies gelezen over schriftelijk of via zaterdagen en online via een gewone school en het is een mogelijkheid die ik serieus wil overwegen. Iets van eerlijke feedback is daarbij geen overbodige luxe dus een appje naar Coach gestuurd, wetend dat hij mij onomwonden zal zeggen waar het op staat.
Hij is van mening dat uiteindelijk de taalcomputers het over zullen nemen maar dat voor de eerste 10 jaar mensen nog wel beter zullen zijn en hij denkt dat het geschikt werk voor mij is onder de voorwaarde dat ik daarnaast voldoende contact heb met interessante mensen. Die conclusies had ik ook al getrokken maar bevestiging is altijd leuk.
Daarnaast kwam Coach met de vraag hoe het stond met de plannen voor internationaal troubleshooter. In een ver verleden is dat idee ooit eens in mijn hoofd opgekomen tijdens een van onze vele gesprekken. Ik spreek mijn talen redelijk, ik heb inmiddels redelijk wat werkervaring op divers gebied, dus ik zou het niet erg vinden om gebeld te worden om ergens in de wereld een probleem op te lossen en vervolgens weer terug te keren naar Man totdat er ergens anders weer een acuut probleem opgelost moet worden. Bij het schrijven en versturen van mijn antwoord aan Coach werden mij een paar dingen duidelijk.
Ik heb een tijdje terug geschreven dat ik boos op Man ben. Op dat moment ging ik ervan uit dat dat was omdat hij in mijn ogen niet zijn best heeft gedaan om onze relatie een kans te geven. En ja, dat vind ik nog steeds. Maar ik realiseerde mij gisteren ineens dat ik ook boos op hem ben omdat mijn tijd van freewheelen nu echt voorbij is. Ik heb in de 16 jaar dat onze relatie in totaal geduurd heeft kunnen doen en laten waar ik zin in had. En zoals uit bovenstaande blijkt, was Man met zijn stabiliteit een voorwaarde om over de wereld te crossen omdat er dan altijd een plek zou zijn waar ik naar terug kan keren. En ook voor veel later wist ik dat ik mij niet al teveel zorgen hoefde te maken omdat Man er altijd wel zou zijn. Met twee inkomens zou ik ook kunnen sparen en zou er voldoende geld zijn om samen van ons pensioen te genieten. Oké, ik besef dat dit niet geheel lijkt op de slogan "een slimme meid is op haar toekomst voorbereid". En gezien de toekomstige financiële puinhoop die mij te wachten staat, had ik daar misschien meer aan moeten denken.
Daarnaast ben ik gevoelsmatig niet in staat mijn cv en carrière met realistische ogen te bekijken. Als ik met mijn verstand naar mijn cv kijk dan zie ik iets wat alle kanten opschiet wat voor een groot deel verklaarbaar is door energiegebrek, naar zo later bleek, doordat mijn lichaam langzaamaan bezig was om dood te gaan. Het leven is echt niet leuk als je alleen maar in staat bent om te werken, thuis te komen, wat te eten en daarna je bed in te kruipen omdat je te moe bent om verder nog iets te kunnen. In die tijd, niet wetend wat er aan de hand was en artsen die mij niet serieus namen, werd al snel gezegd dat het dan wel aan mijn werk zou liggen dus dat ik misschien beter iets anders zou kunnen zoeken. Zoeken naar ander werk kon (kan?) ik niet combineren met werken dus dan was al snel de beslissing genomen om mijn werk op te zeggen om vervolgens op zoek te gaan naar iets wat beter bij mij zou passen. Verstandelijk weet ik dat het niet aan mij heeft gelegen maar aan mijn ziekte.
Gevoelsmatig ligt dat heel anders. Als ik met mijn gevoel naar mijn cv kijk dan voelt het als een grote trial en error wat voor mij het gevoel vergroot dat ik gefaald heb. Op een paar uitzonderingen na, nergens langer gewerkt dan 2 jaar, een poging tot zelfstandige die op niks is uitgelopen en dan nu weer compleet iets anders in Spanje in weer een heel ander vakgebied. Dit alles maakt het moeilijk om te geloven dat ik geschikt zou zijn en voldoende ervaring zou hebben om als internationaal troubleshooter aan de slag te kunnen. Coach is ervan overtuigd dat ik daar uitermate geschikt voor zou zijn maar zelf kan ik het niet geloven.
Ik moet toegeven dat ik het nog steeds wel blij van het idee wordt en misschien dat het er ooit nog eens van zal komen. Maar voor nu zie ik dat nog niet zo 1,2,3 gebeuren, laat staan dat ik een idee heb hoe ik dat voor elkaar zou kunnen krijgen. Dus voor voorlopig kies ik voor beide benen op de grond en probeer ik uit te zoeken wat er aan praktische mogelijkheden beschikbaar is. Op dit moment maakt de vertaalopleiding de meeste kans en van alle opties voelt die het meest goed.
zaterdag 23 mei 2015
woensdag 20 mei 2015
Ik ben geen Barbie!!
Dit wordt een week met nieuwe indrukken en ervaringen. Naast de kapper en de tandarts kwam daar voor de maandag nog een begrafenismis bij. Die ben ik nog aan het verwerken, dus daar schrijf ik later wel over. Het verschil met Nederland is dermate groot dat ik nu nog geen idee heb wat ik ervan heb gevonden.
Spanjaarden zijn niet heel erg op hun uiterlijk gericht (tenminste als ik zie hoe mensen er hier soms bijlopen) maar hun haar is uitermate belangrijk, en dan vooral voor vrouwen. Er zijn vrouwen die elke dag of minimaal elke week naar de kapper gaan, alleen maar om het haar weer in model te laten brengen/stylen. Ik had dat als een waarschuwing kunnen zien maar ik zat nog te vast in mijn Nederlandse gewoonten.
In Nederland maakte ik een afspraak bij de kapper voor alleen knippen. Wassen deed ik van te voren thuis. Afhankelijk van mijn stemming mocht te kapper met wat gel er iets leuks van maken en binnen een kwartier was alles klaar en geregeld. Ik heb fijn maar dik haar dus alles wat je ermee probeert in de zin van styling is er na een paar uur alweer uitgezakt. Ik kan mij er niet echt druk om maken, zeker niet sinds ik heb besloten om mijn haar te gaan doneren.
In Spanje behoort wassen tot de verplichte handelingen dus een kwartier zou niet lukken maar dan toch niet langer dan een half uur. Uiteindelijk stond ik na 1,5 uur weer buiten met een kapsel wat Barbie niet zou misstaan. Wassen, knippen en föhnen, normale procedure. Daarna kwam de vraag stijl of krullen. Ik had geen idee wat daarvan de bedoeling was en gaf de keuze aan de kapper. Het werd krullen. Ik werd overgedragen aan de assistent en die begon met een stylingtang mijn haar op de delen in plukken die vervolgens tot een soort van pijpenkrullen werden gedraaid. Ondertussen werd mij verzekerd dat ik met dit kapsel nog knapper zou zijn dan ik al was en dat ik altijd een afspraak kon maken voor alleen stylen (lees: pijpenkrullen weer opnieuw laten zetten).
Nou, ik dacht het niet. Ik heb geen foto's van mijzelf op mijn blog maar ik denk dat tussen de regels door best duidelijk is dat ik niet een Barbie-type ben. Toen ik weer buiten stond voelde ik mij dan ook behoorlijk raar, geen enkele samenhang tussen persoonlijkheid en mijn kapsel. Ik besteed amper aandacht aan mijn uiterlijk dus dat ik mij niet prettig voelde met mijn haar maakt duidelijk dat het (in mijn ogen) echt teveel van het goede was. Gelukkig doen mijn haar en de zwaartekracht wat ze moeten doen en na 1 nacht slapen is alles bijna weer normaal. Een les geleerd voor de volgende keer. Op de vraag stijl of krullen gaat over een half jaar het antwoord luiden: geen van beiden.
Iedereen op mijn werk klaagt dat het moeilijk is een goede kapper te vinden die ook niet meer eraf haalt dan noodzakelijk. Ben ik tevreden over deze kapper? Over het algemeen wel. Ik heb de indruk dat hij inderdaad alleen de punten heeft verwijderd dus dat is al heel wat. Ik heb mijn twijfels of alles wel recht is gegaan. Mijn pony is het in ieder geval niet. Maar daar mag ik eigenlijk niet over klagen. Als ik het gevoel heb dat mijn haar mij in de ogen hangt, pak ik zelf de schaar en ik denk wel dat het nu rechter is dan als ik zelf bezig ben geweest. De rest laat ik straks op het werk controleren. Maar voor 2x per jaar en € 12,00 per keer vind ik het de moeite niet waard om een hele zoektocht te starten naar een andere kapper. En wie weet maak ik ooit nog eens een afspraak voor als ik een feestje heb om alsnog weer een keer pijpenkrullen te zetten. Zolang het maar niet voor huis-tuin-keuken leven is.
Spanjaarden zijn niet heel erg op hun uiterlijk gericht (tenminste als ik zie hoe mensen er hier soms bijlopen) maar hun haar is uitermate belangrijk, en dan vooral voor vrouwen. Er zijn vrouwen die elke dag of minimaal elke week naar de kapper gaan, alleen maar om het haar weer in model te laten brengen/stylen. Ik had dat als een waarschuwing kunnen zien maar ik zat nog te vast in mijn Nederlandse gewoonten.
In Nederland maakte ik een afspraak bij de kapper voor alleen knippen. Wassen deed ik van te voren thuis. Afhankelijk van mijn stemming mocht te kapper met wat gel er iets leuks van maken en binnen een kwartier was alles klaar en geregeld. Ik heb fijn maar dik haar dus alles wat je ermee probeert in de zin van styling is er na een paar uur alweer uitgezakt. Ik kan mij er niet echt druk om maken, zeker niet sinds ik heb besloten om mijn haar te gaan doneren.
In Spanje behoort wassen tot de verplichte handelingen dus een kwartier zou niet lukken maar dan toch niet langer dan een half uur. Uiteindelijk stond ik na 1,5 uur weer buiten met een kapsel wat Barbie niet zou misstaan. Wassen, knippen en föhnen, normale procedure. Daarna kwam de vraag stijl of krullen. Ik had geen idee wat daarvan de bedoeling was en gaf de keuze aan de kapper. Het werd krullen. Ik werd overgedragen aan de assistent en die begon met een stylingtang mijn haar op de delen in plukken die vervolgens tot een soort van pijpenkrullen werden gedraaid. Ondertussen werd mij verzekerd dat ik met dit kapsel nog knapper zou zijn dan ik al was en dat ik altijd een afspraak kon maken voor alleen stylen (lees: pijpenkrullen weer opnieuw laten zetten).
Nou, ik dacht het niet. Ik heb geen foto's van mijzelf op mijn blog maar ik denk dat tussen de regels door best duidelijk is dat ik niet een Barbie-type ben. Toen ik weer buiten stond voelde ik mij dan ook behoorlijk raar, geen enkele samenhang tussen persoonlijkheid en mijn kapsel. Ik besteed amper aandacht aan mijn uiterlijk dus dat ik mij niet prettig voelde met mijn haar maakt duidelijk dat het (in mijn ogen) echt teveel van het goede was. Gelukkig doen mijn haar en de zwaartekracht wat ze moeten doen en na 1 nacht slapen is alles bijna weer normaal. Een les geleerd voor de volgende keer. Op de vraag stijl of krullen gaat over een half jaar het antwoord luiden: geen van beiden.
Iedereen op mijn werk klaagt dat het moeilijk is een goede kapper te vinden die ook niet meer eraf haalt dan noodzakelijk. Ben ik tevreden over deze kapper? Over het algemeen wel. Ik heb de indruk dat hij inderdaad alleen de punten heeft verwijderd dus dat is al heel wat. Ik heb mijn twijfels of alles wel recht is gegaan. Mijn pony is het in ieder geval niet. Maar daar mag ik eigenlijk niet over klagen. Als ik het gevoel heb dat mijn haar mij in de ogen hangt, pak ik zelf de schaar en ik denk wel dat het nu rechter is dan als ik zelf bezig ben geweest. De rest laat ik straks op het werk controleren. Maar voor 2x per jaar en € 12,00 per keer vind ik het de moeite niet waard om een hele zoektocht te starten naar een andere kapper. En wie weet maak ik ooit nog eens een afspraak voor als ik een feestje heb om alsnog weer een keer pijpenkrullen te zetten. Zolang het maar niet voor huis-tuin-keuken leven is.
zondag 17 mei 2015
Voorlopig Granada
Het is nu 2 weken geleden dat ik in paniek raakte over mijn toekomst en dan met name mijn financiële toekomst voor als ik mag stoppen met werken. Ik weet dat ik ervoor kan kiezen om pensioen van Man te krijgen maar ons huwelijk was maar 7 jaar en ik denk niet dat dat dat voldoende is om de 2% korting per jaar op mijn AOW op te vangen (2% voor elk jaar dat ik in het buitenland woon). Daarnaast weet ik ook niet goed of ik mijn aanspraken op het pensioen van Man wil houden.
Ten eerste is het maar 7 jaar (hoewel we al wel langer samenwoonden maar dat hebben we nooit vastgelegd).Ten tweede heeft Man mij in onze periode van samenwonen financieel onderhouden. Hoewel pas in 2011 ontdekt werd dat ik chronisch ziek was, heeft mijn hele leven tijdens onze periode van samenwonen bestaan uit werk aannemen en dat als gevolg van chronisch energietekort weer op moeten zeggen. Het voelt voor mij niet terecht om als dank voor de ruimte die hij mij daarvoor gegeven heeft en de financiële stress die dat af en toe heeft opgeleverd, een stukje van zijn pensioen op te eisen (ook al heb ik er recht op).
Ten derde verkeer ik nog steeds in een fase waarin ik het volledig heb gehad met Man. Ik ben niet meer zo boos als in het begin maar ik wil hem wel uit mijn leven. Pensioenaanspraken maken dat hij nog steeds (zij het indirect) in mijn leven is. Er is afgesproken dan mijn spullen nog 5 jaar in het huis van Man mogen blijven staan maar als ik een mogelijkheid zou hebben om ze per direct daar weg te halen en elders op te slaan dan deed ik dat.
Nadat mijn vader en oma zijn overleden, kregen mijn broer en ik een leuke erfenis. Een deel van dat geld heb ik gebruikt om een bestaan als zzp-er van de grond te trekken maar dat is niet gelukt (deels omdat ik niet wist dat ik ziek was). Het voelt voor mij als falen en geldverspilling. Uiteindelijk heeft mij dat doen besluiten om de rest op een spaarrekening te zetten en pas uit te geven als ik 100% zeker was dat het geld goed besteed zou worden. Als ik nu terug zou gaan naar Nederland dan zal de gemeente eisen dat ik eerst mijn spaargeld op moet eten voordat ik recht heb op een bijstandsuitkering. Hoewel ik snap dat het zo werkt, vind ik het opeten van mijn spaargeld niet onder goed besteden vallen. Dan had ik het liever uitgegeven aan de vele onzinnige invallen die ik de afgelopen jaren in mijn hoofd heb gehad. Maar als ik dan toch mijn spaargeld eerst op moet eten, denk ik niet dat het veel verschil uitmaakt of ik mijn spaargeld in Nederland opeet of elders in de wereld en dat laatste klinkt dan toch een stuk leuker. Daarnaast speelt ook nog mee dat hoe langer ik mijzelf weet te redden voordat ik genoodzaakt ben terug te keren naar Nederland en een bijstandsuitkering aan te vragen, des te minder Man alimentatie moet betalen.
Hoewel ik Spanje (of beter gezegd Granada) niet mijn thuis kan noemen is het op dit moment meer thuis dan Nederland (ooit geweest) is. Een toekomst met Man is er niet meer dus een terugkeer op korte termijn naar Nederland ook niet. Ik merk dat ik langzaamaan aan het idee begin te wennen dat ik voor een langere tijd hier zal blijven. En dat heeft zo zijn praktische gevolgen. De komende week heb ik 2 afspraken in mijn agenda staan: 1x kapper en 1x tandarts. Beiden kan ik niet echt langer meer uitstellen.
Iedereen wenst mij succes met de kapper. Het schijnt heel moeilijk te zijn een kapper te vinden die bij alleen punten bijwerken niet 7 centimeter of meer van je haar afhaalt. Zelfs mensen die als kapper hebben gewerkt kunnen geen enkele kapper aanbevelen als zijnde goed. Ik ben haar-donor dus ik heb er wel belang bij dat er niet teveel afgehaald gaat worden. Het zal mij benieuwen wat er gaat gebeuren.
Donderdag ga ik naar de tandarts. Ik geloof dat ik een afspraak heb bij een privé-tandarts en ik maak mij een beetje zorgen over de kosten die dat met zich mee gaat brengen. Aan de andere kant was ik in Nederland ook gewend om maar 1x per jaar naar de tandarts te gaan. Dus ik hoop dat ik met 1x per jaar de kosten hier onder controle kan houden. Het is een tandarts die goed beoordeeld wordt, zowel vakinhoudelijk als menselijk en daar valt ook veel voor te zeggen.
Vlak voordat ik naar Spanje ging, had ik een afspraak met mijn Nederlandse tandarts en toen hadden we een planning gemaakt voor het plaatsen van 2 kronen en een brug om een verloren kies te vervangen. Naast de jaarlijkse controle is het mijn bedoeling om te onderhandelen over het plaatsen van 2 kronen en een brug. Ik hoop dat mijn Spaans inmiddels voldoende is om dat voor elkaar te krijgen.
En voor degenen die zich zorgen maken: ja, het is hier bloedheet. Afgelopen week hadden we temperaturen tot boven de 40C. Zelfs voor de zomermaanden juli en augustus zou dat veel zijn. Inmiddels is het iets aan het zakken maar met temperaturen boven de 30C is het nog steeds behoorlijk warm.
Ten eerste is het maar 7 jaar (hoewel we al wel langer samenwoonden maar dat hebben we nooit vastgelegd).Ten tweede heeft Man mij in onze periode van samenwonen financieel onderhouden. Hoewel pas in 2011 ontdekt werd dat ik chronisch ziek was, heeft mijn hele leven tijdens onze periode van samenwonen bestaan uit werk aannemen en dat als gevolg van chronisch energietekort weer op moeten zeggen. Het voelt voor mij niet terecht om als dank voor de ruimte die hij mij daarvoor gegeven heeft en de financiële stress die dat af en toe heeft opgeleverd, een stukje van zijn pensioen op te eisen (ook al heb ik er recht op).
Ten derde verkeer ik nog steeds in een fase waarin ik het volledig heb gehad met Man. Ik ben niet meer zo boos als in het begin maar ik wil hem wel uit mijn leven. Pensioenaanspraken maken dat hij nog steeds (zij het indirect) in mijn leven is. Er is afgesproken dan mijn spullen nog 5 jaar in het huis van Man mogen blijven staan maar als ik een mogelijkheid zou hebben om ze per direct daar weg te halen en elders op te slaan dan deed ik dat.
Nadat mijn vader en oma zijn overleden, kregen mijn broer en ik een leuke erfenis. Een deel van dat geld heb ik gebruikt om een bestaan als zzp-er van de grond te trekken maar dat is niet gelukt (deels omdat ik niet wist dat ik ziek was). Het voelt voor mij als falen en geldverspilling. Uiteindelijk heeft mij dat doen besluiten om de rest op een spaarrekening te zetten en pas uit te geven als ik 100% zeker was dat het geld goed besteed zou worden. Als ik nu terug zou gaan naar Nederland dan zal de gemeente eisen dat ik eerst mijn spaargeld op moet eten voordat ik recht heb op een bijstandsuitkering. Hoewel ik snap dat het zo werkt, vind ik het opeten van mijn spaargeld niet onder goed besteden vallen. Dan had ik het liever uitgegeven aan de vele onzinnige invallen die ik de afgelopen jaren in mijn hoofd heb gehad. Maar als ik dan toch mijn spaargeld eerst op moet eten, denk ik niet dat het veel verschil uitmaakt of ik mijn spaargeld in Nederland opeet of elders in de wereld en dat laatste klinkt dan toch een stuk leuker. Daarnaast speelt ook nog mee dat hoe langer ik mijzelf weet te redden voordat ik genoodzaakt ben terug te keren naar Nederland en een bijstandsuitkering aan te vragen, des te minder Man alimentatie moet betalen.
Hoewel ik Spanje (of beter gezegd Granada) niet mijn thuis kan noemen is het op dit moment meer thuis dan Nederland (ooit geweest) is. Een toekomst met Man is er niet meer dus een terugkeer op korte termijn naar Nederland ook niet. Ik merk dat ik langzaamaan aan het idee begin te wennen dat ik voor een langere tijd hier zal blijven. En dat heeft zo zijn praktische gevolgen. De komende week heb ik 2 afspraken in mijn agenda staan: 1x kapper en 1x tandarts. Beiden kan ik niet echt langer meer uitstellen.
Iedereen wenst mij succes met de kapper. Het schijnt heel moeilijk te zijn een kapper te vinden die bij alleen punten bijwerken niet 7 centimeter of meer van je haar afhaalt. Zelfs mensen die als kapper hebben gewerkt kunnen geen enkele kapper aanbevelen als zijnde goed. Ik ben haar-donor dus ik heb er wel belang bij dat er niet teveel afgehaald gaat worden. Het zal mij benieuwen wat er gaat gebeuren.
Donderdag ga ik naar de tandarts. Ik geloof dat ik een afspraak heb bij een privé-tandarts en ik maak mij een beetje zorgen over de kosten die dat met zich mee gaat brengen. Aan de andere kant was ik in Nederland ook gewend om maar 1x per jaar naar de tandarts te gaan. Dus ik hoop dat ik met 1x per jaar de kosten hier onder controle kan houden. Het is een tandarts die goed beoordeeld wordt, zowel vakinhoudelijk als menselijk en daar valt ook veel voor te zeggen.
Vlak voordat ik naar Spanje ging, had ik een afspraak met mijn Nederlandse tandarts en toen hadden we een planning gemaakt voor het plaatsen van 2 kronen en een brug om een verloren kies te vervangen. Naast de jaarlijkse controle is het mijn bedoeling om te onderhandelen over het plaatsen van 2 kronen en een brug. Ik hoop dat mijn Spaans inmiddels voldoende is om dat voor elkaar te krijgen.
En voor degenen die zich zorgen maken: ja, het is hier bloedheet. Afgelopen week hadden we temperaturen tot boven de 40C. Zelfs voor de zomermaanden juli en augustus zou dat veel zijn. Inmiddels is het iets aan het zakken maar met temperaturen boven de 30C is het nog steeds behoorlijk warm.
zondag 10 mei 2015
En nu?
Misschien tegen beter weten in, heb ik toch steeds hoop gehad dat Man en ik er samen uit zouden komen en er, op wat voor manier dan ook, iets van een toekomst samen zou zijn. Dus een tijdelijk uitstapje naar Spanje om in ieder geval mijn eigen geld te verdienen was op zich niet zo erg. Inmiddels is de scheiding in gang gezet en komt de realiteit toch wel een beetje hard binnen: ik ben in mijn eentje, bijna 50 en mag (moet?) mij bezig houden met hoe en waar ik mijn leven vanaf nu in wil richten.
Tot op heden was pensioen en stoppen met werken iets voor in een verre toekomst en kon ik mij moeilijk inleven in een vriendin die zich wel zorgen maakte over voldoende inkomen voor later. Misschien dat het kwam door het financiële overzicht wat ik heb gemaakt, maar de paniek over hoe en wat als ik 67 (of is het inmiddels 68?) ben, heeft hier toegeslagen. Omdat ik nu in het buitenland woon en werk, word ik gekort op mijn AOW en een aanvullend pensioen is niet voorhanden. Op dit moment zou mijn AOW aangevuld worden tot bijstandsniveau als ik daaronder zou zakken maar of dat over 20 jaar nog zo is, durf ik niet te zeggen. Het zal in ieder geval niet veel zijn en misschien is iets wat ik tegen die tijd kan doen om wat bij te verdienen geen gek idee. Of ik moet gaan wonen in een land waar het leven minder duur is dan in Nederland (ervan uitgaande dat AOW nog steeds wordt uitgekeerd, ook al woon je niet in Nederland).
Is angst voor je financiële bestaan in de toekomst een goede raadgever voor het nemen van beslissingen? Het lijkt mij in ieder geval niet verkeerd om iets verder te kijken dan nu.
Nu, is Spanje en een baan die ik nog wel een paar jaar vol kan houden (tenminste dat is wat ik nu denk en hoop).
Nu, is een cv wat, zeker door mijn vertrek naar Spanje, er niet beter op is geworden. Ik denk niet dat ik veel kans zal hebben op een baan in Nederland met een cv wat alle kanten uitschiet en mijn leeftijd. Mijn enige kans op werk in Nederland is iets opzetten als ZZP-er.
Nu, is weten dat er over iets minder dan 2 jaar een behoorlijke hoeveelheid spaargeld vrijkomt.
Nu, is weten dat Nederland niet mijn thuis is maar Spanje dat voor nu ook niet zal zijn.
Daarnaast zijn er nog wat vage plannen, zoals een tijd over de wereld te trekken om (betaald of onbetaald) werk te doen, mijzelf om te scholen tot lerares Engels als tweede taal (en als ik mijn diploma B2 voor Spaans heb) Spaans als tweede taal, het halen van mijn diploma kleermaker via een internationaal gebruikte tekenmethode. Op dit moment zie ik echter nog niet hoe dat mij kan helpen om ook na mijn 68-ste iets van een aanvullend inkomen te verdienen. En met mijn leeftijd van 48 voelt het alsof ik nog 1 kans heb om het anders te doen.
Tot op heden was pensioen en stoppen met werken iets voor in een verre toekomst en kon ik mij moeilijk inleven in een vriendin die zich wel zorgen maakte over voldoende inkomen voor later. Misschien dat het kwam door het financiële overzicht wat ik heb gemaakt, maar de paniek over hoe en wat als ik 67 (of is het inmiddels 68?) ben, heeft hier toegeslagen. Omdat ik nu in het buitenland woon en werk, word ik gekort op mijn AOW en een aanvullend pensioen is niet voorhanden. Op dit moment zou mijn AOW aangevuld worden tot bijstandsniveau als ik daaronder zou zakken maar of dat over 20 jaar nog zo is, durf ik niet te zeggen. Het zal in ieder geval niet veel zijn en misschien is iets wat ik tegen die tijd kan doen om wat bij te verdienen geen gek idee. Of ik moet gaan wonen in een land waar het leven minder duur is dan in Nederland (ervan uitgaande dat AOW nog steeds wordt uitgekeerd, ook al woon je niet in Nederland).
Is angst voor je financiële bestaan in de toekomst een goede raadgever voor het nemen van beslissingen? Het lijkt mij in ieder geval niet verkeerd om iets verder te kijken dan nu.
Nu, is Spanje en een baan die ik nog wel een paar jaar vol kan houden (tenminste dat is wat ik nu denk en hoop).
Nu, is een cv wat, zeker door mijn vertrek naar Spanje, er niet beter op is geworden. Ik denk niet dat ik veel kans zal hebben op een baan in Nederland met een cv wat alle kanten uitschiet en mijn leeftijd. Mijn enige kans op werk in Nederland is iets opzetten als ZZP-er.
Nu, is weten dat er over iets minder dan 2 jaar een behoorlijke hoeveelheid spaargeld vrijkomt.
Nu, is weten dat Nederland niet mijn thuis is maar Spanje dat voor nu ook niet zal zijn.
Daarnaast zijn er nog wat vage plannen, zoals een tijd over de wereld te trekken om (betaald of onbetaald) werk te doen, mijzelf om te scholen tot lerares Engels als tweede taal (en als ik mijn diploma B2 voor Spaans heb) Spaans als tweede taal, het halen van mijn diploma kleermaker via een internationaal gebruikte tekenmethode. Op dit moment zie ik echter nog niet hoe dat mij kan helpen om ook na mijn 68-ste iets van een aanvullend inkomen te verdienen. En met mijn leeftijd van 48 voelt het alsof ik nog 1 kans heb om het anders te doen.
zaterdag 2 mei 2015
Voorlichting is alles
Een vriendin stuurde mij een advertentie van een uitzendbureau waarin een bedrijf in Zuid-Spanje Nederlandse HR-medewerkers zocht. In die advertentie stond dat het salaris misschien laag leek maar dat het levensonderhoud hier IMMERS ook lager was dus dat hier met € 1000,00 netto prima te leven is.
Afgelopen dinsdag had ik een gesprek met een Spaanse belastingadviseur en naar aanleiding daarvan had ik ook maar eens een begroting voor de periode vanaf mei 2015 in elkaar geknutseld.In april had ik mijn eerste loonstrook ontvangen die volledig de periode van een vast contract dekte dus ik had een richtbedrag. Dat richtbedrag ligt inderdaad rond de € 1000,00. De belastingadviseur legde mij een paar dingen uit en gaf mij de waarschuwing dat de kans groot was dat mijn inkomen de komende maanden achteruit zou gaan en dat daar daar niet eerder dan in november/december iets aan te doen zou zijn.
Wat wil het geval? In Spanje hebben ze een hele reeks licht oplopende belastingschijven. Je maandsalaris * 12 bepaald je schijf en als je eenmaal in een bepaalde schijf terecht komt dan is verlaging geen optie meer (het kan alleen verder omhoog).
Voorbeeld: stel dat ik op basis van mijn jaarsalaris in de 6% schijf zou vallen. In januari krijg ik normaal salaris, dus 6%. In februari krijg ik de uitbetaling van een minimal service day (een feestdag in Spanje maar onze klant wil dat we bereikbaar zijn) en ik krijg 2 overuren uitbetaald. Hierdoor wordt mijn maandsalaris hoger en dus ook een hoger belastingtarief, stel 6,5%. In mei heb ik weer een minimal service day gedraaid en die wordt in juni uitbetaald. Daarnaast heeft mijn werkgever besloten om een groot deel van de overuren die ik in november en december 2014 gemaakt heb alsnog uit te betalen. Dat zal ook ergens vanaf juni op de loonstrook terecht komen. Weer een hoger maandsalaris, dus weer een hoger belastingtarief en zo gaat dit het hele jaar door. In november/december kan ik naar de belastingadviseur om via hem een verzoek in te dienen om het percentage wat ik dan aan belasting betaal voor het jaar 2016 terug te zetten tot 6 en dan begint het hele verhaal weer van voren af aan.
Het is wel zo dat ik het teveel betaalde aan belasting terug kan krijgen, inclusief een soort van huurtoeslag. Maar dat doet er niet veel aan af dat de kans groot is dat ik in december rond de 12 tot 15% belasting zal betalen waardoor mijn inkomen echt minder zal zijn dan de € 1000,00 die de advertentie voorspiegelt.
Voor voorlopig is mijn plan als volgt: alles wat ik de komende maanden meer krijg uitbetaald dan de € 1000,00 waarop ik mijn begroting op heb gebaseerd, zet ik op een spaarrekening en dat gebruik ik dan om de maanden aan te vullen waarbij mijn salaris minder is. Daarnaast heb ik waarschijnlijk ook recht op een kleine teruggaaf van de Spaanse belastingdienst over 2014, wat ook zal helpen om mijn maandelijkse netto inkomen op peil te houden. Wat ik wil voorkomen is dat ik mijn spaargeld moet gebruiken om in leven te blijven. Daar is mijn spaargeld niet voor bedoeld.
Wat kun je doen als je € 1000,00 verdiend? Op basis van mijn spreadsheet (ik hou tot op de cent nauwkeurig al mijn uitgaven bij) heb ik een overzicht gemaakt vanaf april 2014 tot en met maart 2015. Deze jaarbedragen heb ik gedeeld door 12 en daar heb ik mijn maandbegroting op gebaseerd (de meeste bedragen afgerond naar ronde bedragen).
Huur: 399,00
Gas/water/licht/petroleum: 75,00 (voor Spaanse begrippen heel netjes)
Spaanse les: 80,00
Yoga: 30,00
Koor: 10,00
Internet: 37,00
Bankkosten: 4,00
Supermarkt: 140,00 (niet echt minder dan dat ik in Nederland kwijt was)
Verzekeringen: 82,00
Totaal uitgaven: 857,00
Ik moet hierbij wel de aantekening maken dat Spaanse les, yoga en koor afhankelijk zijn van wel of geen les of repetitie. In juli en augustus is er geen yoga en koor en dus hoef ik die maanden ook niet te betalen. Spaanse les betaal ik alleen voor de lessen die ik daadwerkelijk volg, dus vakanties of andere afzeggingen hoef ik ook niet te betalen.
Aan kleding, zakgeld, vakanties en kleine aankopen voor het huis blijft dus € 1000,00 -/- € 857,00 = € 143,00 per maand over. Dat is niet alleen voor Nederlandse begrippen weinig.
Ik probeer nu een manier te vinden om gedurende de maand een snel overzicht te hebben hoeveel geld ik van die € 143,00 nog over heb als ik een aankoop moet doen of een spontane uitnodiging krijg voor een terrasje.Misschien moet ik mij eens gaan verdiepen in de wereld van de apps om te kijken of daar iets van een uitgaventracker bij zit. Tips zijn welkom.
Afgelopen dinsdag had ik een gesprek met een Spaanse belastingadviseur en naar aanleiding daarvan had ik ook maar eens een begroting voor de periode vanaf mei 2015 in elkaar geknutseld.In april had ik mijn eerste loonstrook ontvangen die volledig de periode van een vast contract dekte dus ik had een richtbedrag. Dat richtbedrag ligt inderdaad rond de € 1000,00. De belastingadviseur legde mij een paar dingen uit en gaf mij de waarschuwing dat de kans groot was dat mijn inkomen de komende maanden achteruit zou gaan en dat daar daar niet eerder dan in november/december iets aan te doen zou zijn.
Wat wil het geval? In Spanje hebben ze een hele reeks licht oplopende belastingschijven. Je maandsalaris * 12 bepaald je schijf en als je eenmaal in een bepaalde schijf terecht komt dan is verlaging geen optie meer (het kan alleen verder omhoog).
Voorbeeld: stel dat ik op basis van mijn jaarsalaris in de 6% schijf zou vallen. In januari krijg ik normaal salaris, dus 6%. In februari krijg ik de uitbetaling van een minimal service day (een feestdag in Spanje maar onze klant wil dat we bereikbaar zijn) en ik krijg 2 overuren uitbetaald. Hierdoor wordt mijn maandsalaris hoger en dus ook een hoger belastingtarief, stel 6,5%. In mei heb ik weer een minimal service day gedraaid en die wordt in juni uitbetaald. Daarnaast heeft mijn werkgever besloten om een groot deel van de overuren die ik in november en december 2014 gemaakt heb alsnog uit te betalen. Dat zal ook ergens vanaf juni op de loonstrook terecht komen. Weer een hoger maandsalaris, dus weer een hoger belastingtarief en zo gaat dit het hele jaar door. In november/december kan ik naar de belastingadviseur om via hem een verzoek in te dienen om het percentage wat ik dan aan belasting betaal voor het jaar 2016 terug te zetten tot 6 en dan begint het hele verhaal weer van voren af aan.
Het is wel zo dat ik het teveel betaalde aan belasting terug kan krijgen, inclusief een soort van huurtoeslag. Maar dat doet er niet veel aan af dat de kans groot is dat ik in december rond de 12 tot 15% belasting zal betalen waardoor mijn inkomen echt minder zal zijn dan de € 1000,00 die de advertentie voorspiegelt.
Voor voorlopig is mijn plan als volgt: alles wat ik de komende maanden meer krijg uitbetaald dan de € 1000,00 waarop ik mijn begroting op heb gebaseerd, zet ik op een spaarrekening en dat gebruik ik dan om de maanden aan te vullen waarbij mijn salaris minder is. Daarnaast heb ik waarschijnlijk ook recht op een kleine teruggaaf van de Spaanse belastingdienst over 2014, wat ook zal helpen om mijn maandelijkse netto inkomen op peil te houden. Wat ik wil voorkomen is dat ik mijn spaargeld moet gebruiken om in leven te blijven. Daar is mijn spaargeld niet voor bedoeld.
Wat kun je doen als je € 1000,00 verdiend? Op basis van mijn spreadsheet (ik hou tot op de cent nauwkeurig al mijn uitgaven bij) heb ik een overzicht gemaakt vanaf april 2014 tot en met maart 2015. Deze jaarbedragen heb ik gedeeld door 12 en daar heb ik mijn maandbegroting op gebaseerd (de meeste bedragen afgerond naar ronde bedragen).
Huur: 399,00
Gas/water/licht/petroleum: 75,00 (voor Spaanse begrippen heel netjes)
Spaanse les: 80,00
Yoga: 30,00
Koor: 10,00
Internet: 37,00
Bankkosten: 4,00
Supermarkt: 140,00 (niet echt minder dan dat ik in Nederland kwijt was)
Verzekeringen: 82,00
Totaal uitgaven: 857,00
Ik moet hierbij wel de aantekening maken dat Spaanse les, yoga en koor afhankelijk zijn van wel of geen les of repetitie. In juli en augustus is er geen yoga en koor en dus hoef ik die maanden ook niet te betalen. Spaanse les betaal ik alleen voor de lessen die ik daadwerkelijk volg, dus vakanties of andere afzeggingen hoef ik ook niet te betalen.
Aan kleding, zakgeld, vakanties en kleine aankopen voor het huis blijft dus € 1000,00 -/- € 857,00 = € 143,00 per maand over. Dat is niet alleen voor Nederlandse begrippen weinig.
Ik probeer nu een manier te vinden om gedurende de maand een snel overzicht te hebben hoeveel geld ik van die € 143,00 nog over heb als ik een aankoop moet doen of een spontane uitnodiging krijg voor een terrasje.Misschien moet ik mij eens gaan verdiepen in de wereld van de apps om te kijken of daar iets van een uitgaventracker bij zit. Tips zijn welkom.
Abonneren op:
Posts (Atom)