Zo dus

Vandaag was er een etentje bij iemand van het koor thuis om te vieren dat we het concert hadden overleefd. Daarnaast lag er nog een reactie of op mijn eten letten niet een mogelijkheid zou zijn om gewicht kwijt te raken. Ik denk dat de beschrijving van het etentje duidelijk maakt waarom dat laatste niet eenvoudig is.

Het koor heeft 2 whatsapp-groepen: 1 voor de alten en 1 voor het hele koor. Voor het concert had ik mij al uitstekend vermaakt met de discussie of we wel of niet iets in de kleur roze moesten dragen. Na het concert werd dit voortgezet met de discussie over wie wel of niet kwam op het etentje, wie met wie mee zou rijden en wie wel of niet iets zou maken. Kon ik bij de eerste discussie nog enigszins afzijdig blijven, in de tweede werd ik wel betrokken. Ik ging niet met de bus, punt uit, ik zou met iemand mee rijden.

Als alles zou gaan zoals afgesproken, dan zou ik rond 13.30 uur opgehaald worden. Dat werd 14.00 uur. Dat werd ophalen door iemand anders, dat werd 14.15 uur. Vervolgens vertrokken we door een misverstand (aan welke kant van de rotonde staan jullie) rond 14.30 uur richting een klein gehuchtje buiten Granada. Spanjaarden zijn gewend om tegen 15.00 uur te eten maar mijn maag niet. Dus rond 12.00 uur had ik iets eenvoudigs te eten gemaakt, niet veel: verse ananas, een kop instant soep en 2 Mexicaanse tortillas. 

Ik had nog geen "ik ga eten met een groep mensen op zijn Spaans" op mijn lijstje staan. Dus ik had niet echt een voorstelling maar dat het veel zou zijn dat was van te voren wel duidelijk. Spanjaarden hechten heel veel waarde aan eten en vooral aan eten met een groep. Bovendien minstens 2 gangen.

Bij binnenkomst was er een soort van pastagerecht dat ik moest proberen (vooral vet en vlezig), een couscous salade en gazpacho van aardbeien. Daarna kwam er een grote pan (minstens 20 liter) met een soort van soep waar volgens mij minstens een half varken in stukken in was gestopt. Ik eet niet veel vlees maar ik ben geen vegetariër. Bij het zien van wat er allemaal in die soep ronddreef was ik wel heel erg geneigd om per direct vegetariër te worden. Daarna kwamen er gepofte aardappels op tafel en werd een groot stuk vlees uit de oven gehaald wat door de mannen vakkundig in stukken werd gesneden. Ik was blij dat ik een frisse salade had meegenomen.
Daarna kwam het dessert: taart, gefrituurde koekjes en andere zoete hapjes, mijn boterkoek (dat was een heel goed idee), dadels en tiramisu. Hoewel er veel overbleef, geeft dit redelijk weer hoe een Spaanse maaltijd eruit ziet. Iets dergelijks zie ik ook wel bij ons in de kantine op het werk langs komen.

Ik was rond 19.00 uur weer thuis en hoewel ik redelijk wat heb gegeten, begint mijn maag toch aan te geven dat er wel weer wat in mag. En dit is mijn grootste probleem wat eten betreft hier in Spanje. Mijn Nederlandse maag kan niet wennen aan de Spaanse etenstijden en zelfs als ik heel bewust uitzoek wat ik eet, dan nog eet ik meer dan ik in Nederland zou doen omdat het leven hier niet op Nederlandse etenstijden gebaseerd is. Op dagen zoals maandag en woensdag dat ik rond 08.00 uur mijn huis verlaat en pas laat weer terug kom, is het vaak nog wel te doen. Ik neem mijn tussendoortjes mee en 2 maaltijden en bij thuiskomst nog wat van fruit met yoghurt. Maar op andere dagen is het een stuk moeilijker. Na werk ga ik niet altijd direct naar huis want de winkels zijn hier alle avonden open, daardoor ben ik later, moet daarna snel weer de deur uit voor yoga of iets anders en dan schiet het maken van een maaltijd (al is het alleen maar een salade) er snel bij in en is een broodje met een homp kaas gemakkelijker.

Ik ben blij dat het mij nu al een paar weken lukt om mijn gewicht stabiel te houden maar iets eraf zou toch wel beter zijn.

Zonde geld

Vorige maand gingen mijn uitgaven ruim over mijn inkomen heen. Hoewel niet leuk, wel verklaarbaar. Er werd een verzekering verlengd (aansprakelijkheid en inboedel) en de reparatie van mijn lockmachine kostte ook nogal wat. Het lag dan ook in mijn bedoeling om deze maand heel voorzichtig met mijn uitgaven te zijn om de schade enigszins weer in te lopen. Dat ging best redelijk tot vandaag.

In al die tijd dat ik in Spanje woon, schoot regelmatig door mijn hoofd dat het handig zou zijn als er ook een paar sleutels buiten mijn huis zouden zijn. Dit voor het geval dat ik een keer mijn sleutels zou vergeten. Omdat ik niet goed zou weten wat een goede plek zou zijn (werk of bij Française of bij iemand anders), bleef het vooral bij de vaststelling dat het geen gek idee zou zijn. 

Vandaag kwam ik thuis van de eerste ronde boodschappen doen, gooide mijn jas op de bank omdat het warm genoeg was om zonder te kunnen, pakte de boodschappentas, trok de deur achter mij dicht en realiseerde mij toen dat mijn sleutels nog in mijn jaszak zaten. Daar stond ik. Gelukkig wel met mobiele telefoon dus het eerste wat ik deed was appjes sturen naar mijn stemgroep van het koor, mijn lerares Spaans en een paar collega's van het werk: help mij aan het telefoonnummer van een cerrajero (iemand die sloten open maakt). 

Een paar nummers ontvangen en gebeld. Iets meer dan een half uur later stond er iemand op de stoep. Nog een half uur later was de deur open en was het mogelijk om het slot nog te gebruiken. Dat scheelde een telefoontje naar mijn huisbaas want anders moest het slot vervangen worden. Vervolgens werd de rekening opgemaakt: € 210,00!!! 
€ 60,00 voorrijkosten (meer dan normaal want weekend), € 85,00 omdat sprake was van een veiligheidsslot en € 65,00 omdat sprake was van een spoedgeval.

Als het nodig is vind ik het helemaal niet erg om geld uit te geven maar dit voelt zo vreselijk als zonde geld.Dus maandag neem ik mijn reserve sleutels mee naar mijn werk en laat die daar achter. Op mijn werk is in principe tot 22.00 uur altijd iemand aanwezig (ook op zaterdag en zondag) en ik ga ervan uit dat ik niet na 22.00 uur mijn huis nog verlaat. Thuis komen na die tijd ja, vertrekken nee. 

Een vlaag van verstandsverbijstering?

Na de mededeling van Man en het vertrek van mijn schoonfamilie was het tijd om mijn emoties even de vrije loop te laten en, hoewel al redelijk gezakt, was ik vooral boos. Boos dat Man mij zolang had laten wachten, boos dat Man zo nodig (in mijn ogen dan) vooral eigenwijs moest wezen waardoor hij kostbare tijd om nog iets van ons huwelijk te maken heeft verspild. Boos op mezelf dat ik geloofd heb dat hij onze relatie belangrijk vond. (En ja, ik weet dat mijn reacties enigszins overdreven en onterecht zijn, hij ziet de wereld nu eenmaal op zijn manier en die komt niet overeen met wat ik en anderen zien).

Ondertussen worstelde ik achter de naaimachine om de kleding voor het concert klaar te krijgen. Dat ging met kunst en vliegwerk want ik had natuurlijk op mijn oude maat de stof geknipt om vervolgens te ontdekken dat ik toch 1 tot 1,5 maat gegroeid was. Afhalen gaat nog altijd gemakkelijker dan bijknippen. Ik ben dan ook niet echt tevreden over het resultaat maar gezien de omstandigheden kan ik het ook niet slecht noemen.

En opeens was ik het zat. Zat van het wachten op anderen, zat dat ik niet mag bewegen zoals ik wil bewegen, zat van de kilo's die er in de afgelopen tijd langzaamaan bijgekomen zijn. In november had ik al besloten dat ik voor mijzelf moest kiezen maar kennelijk bracht ik dat niet genoeg in de praktijk. Tijd om het heft nu echt weer in eigen handen te nemen. 

Ik sta op de wachtlijst voor fysiotherapie maar dat is pas in april 2016, dus volgend jaar. Yoga helpt in ieder geval om mijn lichaam soepel te krijgen maar is niet een manier van bewegen waarbij ik mijn energie kwijt kan (en die extra kilo's). Daarnaast heb ik een doel nodig om mij op te richten. Tussen het naaien door heb ik op internet gezocht en daar veel succesverhalen gelezen over mensen die ondanks een hernia toch een marathon hebben gelopen. Dat deden ze via een speciale hardloopmethode: CHI Running. Ik heb mij daar in verdiept en het klinkt logisch.

Nu snap ik best dat het niet handig is om met een hernia en zwaar verkrampte kuitspieren direct enthousiast aan de slag te gaan. Maar ze hebben dezelfde methode ook vertaald naar wandelen. Zolang het mij nog lukt om het ene been voor het andere been te zetten is wandelen een optie. Ik heb via internet de Nederlandse vertaling van deze manier van wandelen besteld en het plan is als volgt: ik ga eerst een jaar de wandeltraining volgen om te zien wat voor mogelijkheden dat biedt. Als ik dat onder de knie heb, maak ik de overstap naar de running-variant. In Granada is in het begin van het jaar een halve marathon en mijn doel is om in 2017 die halve marathon te gaan lopen. Als deze methode ook voor mij werkt, heb ik iets minder dan 2 jaar om dat voor elkaar te krijgen. Dat lijkt mij best realistisch.

Dus nu zit ik met spanning te wachten op de post. Vandaag zag ik dat veel van mijn collega's de post naar het werk sturen. Vanaf nu ga ik dat ook doen maar dat helpt niet voor de bestelling die ik al gedaan heb. Ik kan niet heel veel meer dan alles goed in de gaten houden. Het helpt daarbij niet dat het er zeer op lijkt dat de gordijnhaakjes uit Nederland ergens in Spanje verdwenen zijn. Het zou wel heel erg balen zijn als dat ook met het boek gaat gebeuren.

En nu vooral hopen dat mijn enthousiasme aanhoudt, zodat ik met het boek in de hand de motivatie op kan brengen om aan de slag te gaan.

PS: bedankt voor de meelevende reacties.

Timing is alles

Omdat er een paar dingen geregeld moesten worden was er even weer wat contact tussen Man en mij. En zoals altijd liep dat contact leuk en gezellig. Daarom maakte ik maar even van de gelegenheid gebruik om Man te informeren dat zijn familie bij mij op bezoek zou komen en dat ik daar best een beetje tegenop zag. Ik kreeg een begrijpende reactie terug waaruit ik de indruk kreeg dat Man openstond voor iets meer dan zakelijk contact. Dus vroeg ik of ik heb op de hoogte mocht brengen als de familie weer naar huis was. Bleek ik het toch verkeerd te hebben begrepen. Alleen zakelijk contact.

Dat schoot mij enigszins in het verkeerde keelgat. Tijd om maar eens een email richting Man te sturen. Dat het bijna 2 jaar geleden was dat hij met de mededeling kwam dat hij liever een tijdje (let wel: een tijdje) op zichzelf wilde wonen. Dat het nu 1,5 jaar was dat ik uit het huis was vertrokken. En dat het sinds november ook al 5 maanden geleden was dat hij (ook weer voor een tijdje) alleen maar zakelijk contact wilde. Daardoor heeft hij ook al 5 maanden van mijn leven gemist. Hij weet niet dat ik mijn examen heb gehaald, dat ik een vast contract heb en dat ik bij een koor zing (om maar even een paar dingen te noemen).

Ik had mijn email de vrijdagavond voor Pasen verstuurd en zaterdagavond kwam het antwoord binnen. Hij had sinds kort weer contact met Coach en begon nu pas te ontdekken wat hij zelf zou willen. Dat verbaasde mij niks. Het was vanaf het allereerste begin al duidelijk dat Man niet zonder hulp zou kunnen ontdekken wat voor hem belangrijk is en hoe hij zijn leven wil leiden maar hij moest zo nodig weer eens eigenwijs zijn door tijd te verspillen omdat hij ervan overtuigd was dat hij het zelf wel zou kunnen. Het einde van het verhaal was dat het hem beter leek dat we vanaf nu ieder onze weg zouden gaan en dat een scheiding het beste was voor ons allebei.

Hoewel ik zelf ook al tot die conclusie was gekomen, kwam het op dat moment toch wel even hard aan. En het leverde ook direct een probleem op. Wat zeg ik tegen mijn schoonfamilie (een nicht van Man met haar man). Het onderwerp vermijden is onmogelijk, liegen is nooit mijn sterkste kant geweest en het voelde ook wel erg lullig als ik nu niks zou zeggen en een week na thuiskomst ligt de email met de aankondiging in hun mailbox. Uiteindelijk heb ik verteld dat Man wilde scheiden en dat ze maar aan hem een verklaring moesten vragen. Tot mijn stomme verbazing waren ze heel erg meelevend en ze waren van mening dat dit vooral voor mij het beste zou zijn. Wat ik van andere kanten ook al had vernomen werd door hun ook nog eens bevestigd: Man is heel erg blij en gelukkig in zijn eentje en heeft (in ieder geval nu) helemaal geen behoefte aan een relatie.

Dus toen we paaszondag uit eten gingen, dronken we een nieuwe toekomst voor mij waarin de hele wereld aan mijn voeten ligt. En als ik onderdak in Nederland nodig had, dan was ik altijd welkom in hun huis. Het bezoek waar ik tegenop had gezien kwam zo toch nog redelijk op zijn pootjes terecht. We hebben elkaar van een andere kant gezien en dat bleek voor beide kanten goed te zijn.