Een uitnodiging

Hoewel ik de opmerkingen van mijn collega's nu wel een beetje zat ben (ik hoop dat ze na mijn vakantie alles vergeten zijn), geeft mijn mogelijke date een positief gevoel binnen het team en dat konden we na de hoge werkdruk en schrik wel gebruiken.

In december raakte ik in gesprek met een van de mannen die hier elke dag de straat schoonvegen. Voorstellen met de traditionele 2 Spaanse kussen, klein gesprekje (voor zover mogelijk) en ieder weer zijns weegs. Afgelopen woensdagmorgen kwam ik hem weer tegen. Weer een gesprekje, ik begreep hem verkeerd, hij begreep mij verkeerd, weer 2 kussen nu alsnog vanwege het nieuwe jaar (inventief ;-) ) en de uitnodiging om binnenkort samen bier te gaan drinken.

Ik vertel dit verhaal aan mijn team en die hebben nu de grootste lol waarbij iedereen van mening is dat ik de volgende keer de uitnodiging aan moet nemen. Persoonlijk denk ik dat als straatveegmeneer mijn werkelijke leeftijd weet, hij direct de uitnodiging intrekt. Het is vleiend dat mensen mij zo'n 15 jaar jonger inschatten dan dat ik werkelijk ben maar soms ook wel een beetje onhandig.

Tot nu toe had ik het nog niet echt noodzakelijk gevonden om de huidige stand van zaken van mijn huwelijk aan het team mee te delen. Behalve dat ik besloten heb om mijzelf op de eerste plaats te zetten in plaats van de relatie valt er ook niet veel mede te delen. Maar natuurlijk riep een mogelijke date vragen op en dan niet alleen bij het team. Dus toch maar iets meer informatie gegeven wat vooral tot gevolg had dat er nog harder werd geroepen dat ik de volgende keer ja moest zeggen.

Toen Man met zijn aanvullende voorwaarden kwam heb ik hem verteld dat ik niet langer zou blijven wachten en mijn eigen leven zou gaan leiden. Met als risico dat als hij zover was om te kijken of er nog zoiets als een samen bestond, mijn leven daar niet meer geschikt voor zou zijn. Ik heb daarbij eerder aan werk en nog meer buitenland zitten denken dan aan een mogelijke nieuwe partner. Dat kwam niet in mijn hoofd op.

Nu zit ik daar toch anders tegen aan te kijken. Wat wil ik? Zie ik mijzelf nog weer met een partner? Indien ja, is dat Man of is daarvoor toch inmiddels teveel gebeurd? En ben ik inmiddels voldoende vrij van de ballast van mijn huwelijk met Man om met een ander een goede start te maken? Hoewel ik al een tijd niet over Plan B heb geschreven, is het niet zo dat Plan B niet meer bestaat. Op dit moment heb ik wel het gevoel dat een relatie Plan B in de weg zal staan. Vind ik dat de moeite waard?

Dus hoewel ik gevleid ben door de uitnodiging, weet ik nog niet goed wat ik hiermee aanmoet. En hoewel de staatveegmeneer best aardig is, denk ik niet dat een pas gescheiden man die na zijn werk gaat bankhangen en tv kijken goed bij mij zal passen (maar het kan ook zijn dat dit de simpele versie is om bij mijn niveau van Spaans te blijven). En zo komt alles weer terug bij die grote vraag waar iedereen mee worstelt: WAT WIL IK?