Iets leuks doen is nog knap ingewikkeld.

Een aantal mensen die mijn blog lezen raadden mij aan om eens een keer iets leuks voor mijzelf te gaan doen. Gisteren had ik iets leuks voor mijzelf ingepland.

Vandaag moest Baas op bedrijfsbezoek in Duitsland en aangezien zijn Duits bijzonder slecht is, moest ik mee om ervoor te zorgen dat iedereen elkaar begreep. Omdat het zo'n 3,5 uur rijden was, had ik, op verzoek van Baas, voor de nacht van zondag op maandag een hotel gereserveerd in Andernach.
Uit gewoonte kijk ik altijd of een uitgekozen bestemming per trein te bereiken is en Andernach bleek per trein bereikbaar. De trein ging via Keulen en daar overstappen op het lokale boemeltje langs de Rijn. Keulen, laatste zondag voor Kerst, grootste kerstmarkt van Duitsland: ik rij niet aan het einde van de dag met Baas mee maar pak de trein en breng een bezoek aan de kerstmarkt :-). Dan heb ik 1,5 uur voor de kerstmarkt en daarna met de trein richting hotel.

Afgelopen maandag via internet mijn treinkaartje gekocht en zondag op stap. In Emmerich de mededeling dat met de goederentrein voor ons een ongeluk was gebeurd en dat het 3 tot 4 uur zou duren voordat het baanvak weer vrij zou zijn. Trein ging terug naar Arnhem en dan via 's Hertogenbosch, Venlo, Mönchen-Gladbach naar Keulen. Geschatte vertraging: 80min. Daar gaat mijn 1,5 uur kerstmarkt :-(. Dat was niet de bedoeling.
Bellen met het hotel: hoe laat moet ik uiterlijk binnen zijn en tot hoe laat kan ik nog iets te eten krijgen. Uiterlijk om 22.00 uur aankomen en helaas, het restaurant was volledig bezet door een groep dus ik kon er niet eten.

Als ik dan toch niet in het hotel kan eten, dan eet ik wel iets op de kerstmarkt. Het zou raar moeten lopen als ik daar niet een kraampje met eten tegen zou komen. Baas bellen dat  hij en zijn vrouw (die ging ook mee) niet op mij hoefden te wachten en dat ik wel zou laten weten wanneer ik in het hotel zou zijn.
Uiteindelijk met 135min vertraging in Keulen aangekomen, gekeken welke trein mij tegen 19.30 uur in Andernach kon brengen en toen kon ik eindelijk de kerstmarkten bekijken. Ik stond om 15:24 uur op het station in Keulen en ben tegen 18.00 uur weer met de trein verder gegaan.

Het was een hoop gedoe en geregel om uiteindelijk toch de kerstmarkten in Keulen te bezoeken maar het was wel de moeite waard. Al die buitenlandse talen, de sfeer, de Duitse gewoontes. Ik heb dolgelukkig rondgelopen. Maar als ik van te voren had geweten dat het zo'n gedoe op zou leveren, dan denk ik niet dat ik het gedaan had.
De volgende keer verzin ik iets leuks waarvoor ik niet afhankelijk ben treinen.

Vrijheid en een kans

Naar aanleiding van een aantal ontvangen reacties (altijd leuk) wil ik vandaag proberen uit te leggen hoe ik tegen mijn huidige situatie aan kijk. Het is af en toe heel zwaar en ik baal bij vlagen ook zo verschrikkelijk van alles dat ik mijn toevlucht zoek bij chocolade onder een dekentje op de bank. Maar aan de andere kant ben ik mij ook heel erg bewust van het feit dat ik op mijn 47-ste een kans krijg die niet veel mensen krijgen en die ik met beide handen wil grijpen.

- Ik heb een tijdelijk contract, van rechtswege houdt het op 4 mei 2014 op. Daarna heb ik nog 3 maanden recht op WW en dan ben ik vrij om te doen en te laten wat ik wil en/of nodig vindt.
Omdat ik getrouwd ben, kom ik niet in aanmerking voor bijstand. In het uiterste geval kan het zijn dat ik tijdelijk terug moet naar Man om mijn plannen verder uit te werken maar ik heb geen instanties in mijn nek hijgen die mij voorschrijven hoe en wat ik moet doen. Ideaal is anders maar als de tijd te overzien is, overleven Man en ik dit ook wel weer.
- Ik heb een tijdelijk huis. Met een beetje mazzel vallen einde WW en einde huis samen. Omdat voor Man en mij een LAT-huwelijk beter werkt dan een traditioneel huwelijk, ben ik niet gebonden aan deze regio. Ik kan daar heen waar ik heen wil, waar ter wereld dan ook.
- Vanwege een paar erfenissen heb ik sowieso in mei de beschikking over € 15.000,00, en als ik zuinig aan doe dan kan dat nog meer worden. Eind 2016 komt er nog een keer zo'n bedrag vrij.

Het is niet veel mensen gegeven om in zo'n vrijheid het roer volledig om te gooien. In die zin voel ik mij enorm gezegend. Het voelt ook als een verantwoordelijkheid omdat ik mij er van bewust ben dat dit een eenmalige kans is die ik dan ook heel goed in wil vullen. Er zijn nog een heleboel onvervulde dromen die nu van alle kanten bekeken en beoordeeld moeten worden. Dat maakt werken aan plan B over het algemeen een zeer prettige bezigheid. Ik verheug me nu alweer op het wekelijkse bezoek aan de bibliotheek.

Donderdag sprak Baas de hoop uit op een langdurige samenwerking. Dan voel ik me wel een beetje schuldig over het feit dat ik al druk bezig ben met mijn vertrek. Maar een mogelijke verlenging van mijn contract geeft ook de ruimte om, indien nodig, langer aan plan B te kunnen werken en mijn spaarrekening te vullen. Zeker nu er na een gesprek met een oud-collega weer andere en nieuwe mogelijkheden aandienen om plan B in te vullen. 

Plan B is Plan A geworden

Tot voor kort was het uitgangspunt dat ik na een half jaar werken voor Baas een verlenging van mijn contract zou krijgen, Van daaruit zou ik dan kijken in hoeverre de mogelijkheden die Baas mij heeft voorgespiegeld daadwerkelijk gerealiseerd zouden kunnen worden. Voor het geval er geen verlening van mijn contract zou komen, zou ik vanaf januari werken aan een plan B. Het is namelijk wel duidelijk dat mijn volgende stap iets zzp-igs zal worden en daarvoor heb ik wel wat voorbereidingstijd nodig.|

Vanaf dat Baas voor eigen rekening is gaan werken, is hij erg vervelend geworden. In de communicatie met het vorige bedrijf heeft hij nooit iets fout gedaan (ik was erbij en ik heb hem er vaak genoeg op gewezen dat hij onredelijk bezig was) en dat geldt ook voor andere mensen die niet doen wat hij wil. Het ligt nooit aan hem. Hij accepteert maar 1 manier van werken en dat is zijn manier. Dat ik op mijn manier hetzelfde resultaat krijg en dan ook nog sneller, doet niet ter zake. Daarnaast is Baas erg wisselvallig. Als hij het druk heeft dan moet ik het allemaal zelf regelen om vervolgens de wind van voren te krijgen als ik het zelf heb geregeld. Het is niet prettig werken maar ik ben nog bereid om dit gedrag te zien als gevolg van de enorme verantwoordelijkheid die Baas op zich heeft genomen. Hij heeft namelijk privé een behoorlijke lening afgesloten om zijn aandeel in het nieuwe bedrijf te kunnen kopen. In dat geval zou verbetering mogelijk kunnen zijn en dan heb ik er in april geen enkel probleem mee om voor nog een periode bij te tekenen. Bovendien wil ik ook rekening houden met het feit dat ik emotioneel gezien wel eens lekkerder in mijn vel heb gezeten.

Wat hij echter bij het vorige bedrijf niet deed maar nu wel, is het maken van zogenaamd "leuke" grappen. Zit hij met Collega aan de telefoon, dan heeft hij het over mijn rokje met laarzen dat ik aan heb waardoor mijn benen zo mooi uitkomen. Dat gaat echt 10 min door terwijl ik niet eens een rokje met laarzen aan heb. Hij heeft het constant over typ-miepen en hij heeft een hekel aan boekhouders. Laten die werkzaamheden nu een groot deel van mijn werk beslaan. We hebben ruimte in een ander bedrijf en ook naar de mensen daar maakt hij regelmatig opmerkingen over mij die lollig zouden moeten zijn, onder het mom van mannen onder elkaar.
Ik heb het overgrote deel van mijn leven in door mannen gedomineerde bedrijven gewerkt en daarbij net als nu als enige vrouw maar dit heb ik nog nooit meegemaakt.
Het is duidelijk dat dit een onderdeel is wat echt niet zal veranderen.

Sinds vorige week speelt er ook nog iets anders, namelijk dat de vrouw van Baas haar baan kwijt raakt. Ik word er regelmatig door Baas op gewezen dat bij een vroeger bedrijf de samenwerking met zijn vrouw perfect was. Ik vind het moeilijk te doorgronden of Baas overweegt over een half jaar mijn baan aan zijn vrouw te geven. De kans zit er ook in dat zijn vrouw mij moet assisteren omdat nu al duidelijk is dat ik meer werk heb dan ik in 40 uur af kan krijgen. Ik heb zijn vrouw een paar keer ontmoet en ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken dat ik met haar moet samenwerken.

Al deze zaken maken dat ik in de afgelopen weken een omslag heb gemaakt. Plan B, nodig voor het geval dat ik geen verlenging van mijn contract krijg, is inmiddels het hoofdplan geworden. Over een half jaar wil ik in staat zijn om tegen Baas te zeggen: "Jammer maar ik ga niet verlengen. We kunnen een termijn afspreken waarbinnen jij een vervanger zoekt aan wie ik mijn taken over kan dragen en die ik kan inwerken. Daarna ben ik vertrokken."
Dus in januari zal ik flink aan de bak moeten om plan B op poten te zetten, moe of niet moe. Op 4 mei 2014 loopt mijn contract af en dan moet ik op eigen benen moeten kunnen staan.

Vreselijk moe

Het is niet dat er niks te melden valt dat het zolang duurt voordat ik reageer en het is ook geen desinteresse dat ik mij niet op andere blogs laat zien. Het is alleen dat ik zo vreselijk moe ben dat er niks zinnigs uit mijn handen komt en mijn leven op dit moment een ietwat ongezonde invulling heeft.

Ik werk, probeer op tijd boodschappen en gezonde maaltijden in huis te halen en doe 2x per week iets aan beweging. Vooral dat laatste is erg belangrijk: met een ontbijt van 8 bonbons en lunch van een zak chips met druiven (2 stuks fruit per dag zit er hier wel ingehamerd) zal ik toch moeten voorkomen dat ik over een paar weken niet meer in mijn kleren pas ;-).
Tegen 21.00 uur gaat bij mij zo'n beetje wel het licht uit om vervolgens weer een dag door te moeten komen.

En ondertussen loopt het schuldgevoel natuurlijk aan alle kanten op want het is niet zo dat er geen klusjes op mij liggen te wachten:

- de financiële administratie over de maand november van Man en mij
- het vertalen van een website van een oud-collega (op 3 pagina's na heb ik de eerste vertaling klaar). Als ruil voor het werk krijg ik een breipakket wat ik al jaren wil hebben, dus het levert ook nog iets op

- via de ruilkring waar ik lid van ben, ligt er nog een half jaar administratie van iemand die ik in een excel-bestand moet zetten

- het beantwoorden van de mail van mijn vriendin in Duitsland (ik wil er niet  weer 4 maanden over doen)

- het uitzoeken van een pizzeria in een plaats die tussen de woonplaats van een vriendin en mijn woonplaats in ligt zodat we beiden ongeveer evenveel rijden
- het oppakken van mijn Franse lessen zodat ik (eindelijk) in juni mijn eerste examen kan doen en daarbij het regelen van huiswerkbegeleiding
- een nieuwe koelkast regelen. Degene die ik van vrienden heb gekregen was toch te oud en mijn groenten bevriezen in de koellade terwijl ik de inhoud van het vriesvakje niet koud genoeg krijg
- nadenken over plan B voor als ik op het werk geen verlening aangeboden krijg
- sowieso nadenken over wat ik verder met mijn leven wil
- een afwas van 2 dagen wegwerken. Ik mis mijn vaatwasser :-(
- enz, enz.

Ik weet het wel, gewoon beginnen en dan volgt het goede gevoel vanzelf. In mijn eentje is er niemand anders die mijzelf een schop onder de kont kan geven dan ikzelf. Maar soms is het wel heel erg zwaar om overal alleen voor te staan. En dan blijft het heel verleidelijk om heel erg moe met chocolade op de bank te blijven hangen.

Nog geen vriendjes

Tot en met woensdag had ik goede hoop dat huis en ik vriendjes zouden worden. Als je in een nieuw huis trekt, kun je altijd dingen tegen komen die het woonplezier voor een deel teniet doen. Hoe leuk je verder ook in het huis woont, de ergernis blijft dan altijd op de achtergrond knagen.
Zo heb ik een paar keer in een huis gewoond met een hele kleine keukengeiser die ook de douche (aan de andere kant van het huis) van warm water moest voorzien. Tegen de tijd dat het water de badkamer had bereikt hoefde je de koud-waterkraan al niet meer open te draaien en was de waterdruk al bijna verdwenen zodat er een zeer miezerig straaltje uit de douchekop kwam. Elke keer als ik onder de douche moest was het dus ergernis en dat was van invloed op mijn woongenot.

Ik was dan ook zeer blij te zien dat mijn huisje uitgerust was met een stevige, grote badgeiser en dat de douche naast de keuken met badgeiser zit. Flink veel capaciteit en een korte afstand. Er viel nog wel het een en ander te wensen maar dit is zeer redelijk dus na mijn eerste douche in het huisje ging ik woensdag helemaal blij richting werk in volle overtuiging dat huisje en ik het wel met elkaar zouden kunnen vinden.

En toen werd het donderdag. De storm waaide over het land en alle bomen die bij de vorige storm nog overeind stonden, legden nu het loodje. Daarbij kwamen nog de hagel, regen en kou. Ik mocht van Baas eerder weg en kwam rond 16.15 uur thuis. De kachel direct op hoog gezet (mijn kachel heeft 4 standen: hoog, laag, waakvlam en uit) en een omslagdoek omgeslagen. Uiteindelijk heb ik mijn slaapbank uitgeklapt en ben onder mijn dekbed en een deken gekropen om het warm te krijgen. Tegen de tijd dat ik naar mijn afspraak moest, zo'n 3 uur later, had ik het eindelijk een beetje warm.

Ik weet dat het tijd nodig heeft om de kou en vochtigheid van 3 maanden geen verwarming uit het huisje te krijgen. Dus met goed ventileren en geduld hebben zou ik redelijk snel een heel eind moeten komen. Maar zolang ik het niet binnen redelijke tijd na thuiskomst warm heb, worden huis en ik geen vriendjes.

Verhuisd

De laatste loodjes waren nog wel even zwaar en bestonden uit mijn meest niet favoriete klus: schoonmaken. Zowel het tijdelijk chalet als mijn tijdelijke nieuwe woning konden wel een poetsdoek gebruiken en ik wil natuurlijk met een goede indruk mijn vakantiechalet verlaten. Wie weet heb ik over een tijdje hier weer een tijdelijk onderkomen nodig en dan wil ik wel weer bij deze mensen aan kunnen kloppen.
Volgens mijn buurvrouw, die al een jaar anti-kraak in haar huisje woont, zullen deze huizen vlak voor d zomer of na de zomer tegen de vlakte gaan. Ik weet dat ik daar geen rechten aan kan ontlenen maar toch voelt het wel even als een opluchting.

Afgelopen weekend zijn de spullen over gegaan en gisteren was mijn eerste nacht in het nieuwe huisje. Sinds vandaag beschik ik ook over internet en tv. Ik heb zelf geïnstalleerd en ben best trots op mijzelf en het scheelt ook nog weer eens € 65,00.

Verder ben ik vooral moe en koud. Het is best wennen met een gaskachel vooral omdat er bijna 3 maanden niet gestookt is waardoor het huisje toch koud en vochtig is. Ik hoop deze maand de ruimte en tijd te hebben om mijzelf weer even op te laden zodat ik met ingang van januari vol energie en enthousiasme aan plan B kan werken.

Morgen moet ik in ieder geval achter mijn bestelling aan. Ik heb een boek besteld en die zou nu toch wel binnen moeten zijn. En straks hopelijk warm slapen met kachel, dekbed, flanellen pyjama en deken.