Zo werkt dat dus

Afgelopen vrijdag was ik uitgenodigd op een feestje van een vriendin om het begin van de lente te vieren en daar raakte ik in gesprek met een Amerikaanse Cubaan. Hij vertelde mij dat hij een neef had die in Nederland bij een farmaceutisch bedrijf werkte en dat hij het zo jammer vond dat hij daar geen contact mee had. Ik bood aan (geheel tegen de regels in, ik weet het) om bij ons op kantoor in een database te zoeken. Er werden nummers uitgewisseld.

Zodoende kreeg ik zaterdag allemaal berichtjes in mijn whatsapp met darling, mi amor, sweetheart, cariño etc. Dat ik zo bijzonder was en dat hij sinds vrijdag constant aan mij liep te denken. Degenen die mij nu wel een beetje kennen, weten dat dit soort acties juist de tegengestelde reactie bij mij oproepen ;-). Hij wilde met mij uit. Nou, ik ook wel met hem, om hem duidelijk te maken dat ik dit soort berichtjes onzin vind,
Met als gevolg dat ik met Spaanse man een gesprek moest hebben, hoewel de timing niet geheel handig was omdat ik door slaapgebrek in combinatie met melatonine (voorgeschreven door de gynaecoloog, alleen niet werkend op het moment dat het moest werken) en overgangshormonen niet in mijn beste doen was.

Na een emotioneel gesprek met Spaanse man waarin ik de ruimte kreeg om te ontdekken wat ik moest ontdekken (onder de voorwaarde dat de seks tussen ons afgelopen zou zijn als er een andere man in het spel kwam maar dat onze vriendschap zou blijven), bleef het zondag stil vanuit de kant van de Cubaan. Ik kreeg een berichtje dat hij onderweg was naar Granada, dat hij binnen een half uur thuis zo zijn en dat hij dan iets van zich zou laten horen. Geen reactie.

Maandagmorgen, een stroom aan berichtjes, nu werden ook het arsenaal van smileys en plaatjes opgetrokken. Vooral de rozen haalden bij mij het slechtste naar boven. En of ik de mogelijkheid had om die avond uit te gaan. Best, ik ben beschikbaar na mijn gecombineerde fysio/personal trainer. In mijn pauze laten weten dat ik zijn neef niet in de database kon vinden. Geen reactie. Vreemd want als je op zoek bent naar je familie en die is niet gevonden, dan is er teleurstelling of op zijn minst een bedankje voor de moeite. Er begon iets te knagen.

Terugkomend van de fysio/personal trainer, stuurde ik een berichtje met tijd en plaats om te ontmoeten. Kreeg een berichtje terug: "Ik vind dit vreselijk moeilijk om te zeggen maar ik kan niet met je uit of we moeten afspreken bij jou of bij mij thuis want mijn bankrekeningen zijn geblokkeerd." "Dan gaan we uit op Nederlandse manier en betaal ik." was mijn reactie terug. Het duurde even voordat hij overstag ging, maar de afspraak was gemaakt.

Redelijk op de afgesproken tijd kwam hij opdagen wat voor Spaanse begrippen heel netjes is. Hij vond zichzelf wel heel belangrijk, liep constant te praten over zijn zakelijke avonturen en zijn leven en leek niet echt geïnteresseerd in mijn verhaal. Daarbij reacties die nergens op sloegen als ik iets vertelde, gebaseerd op de obligate/gebruikelijke manier van reageren zonder te kijken/voelen hoe ik iets vertelde. En bij het verhaal van de kangoeroe als huisdier met foto's, waren bij mij de grenzen wel bereikt. Op dat moment was het nog steeds een aardige man met een hoop fantastische verhalen die allemaal waar zouden kunnen zijn maar het geheel riep toch een bepaald gevoel van wantrouwen bij mij op. Alles had een verklaring of werd verklaard en hij had toch wel een hoop ellendige dingen meegemaakt. Temeer omdat hij ook nog eens € 140.000,00 had verloren tijdens het zaken doen hier in Spanje. Nou, ik heb ook een hoop ellendige dingen meegemaakt maar daar loop ik niet te mee te koop en al zeker niet bij een eerste afspraak.

Dinsdag vroeg ik vriendelijk of het gelukt was om zijn bankrekeningen te deblokkeren. "Nee, helaas niet want mijn paspoort is verlopen." kreeg ik als reactie terug. "Ik moet naar Madrid om dit te regelen met de ambassade." Op dat moment wist ik het zeker. Hier werd een spelletje gespeeld. Best, maar niet met mij. Een sterkte van mijn kant leek mij redelijk gepast en daarna heb ik het er bij laten zitten. Rond half 7 's avonds de vraag hoe mijn dag was, waar ik niet op gereageerd heb. Tijd om te bedenken hoe ik dit op een nette manier af kon handelen.
Bovendien werd ook steeds duidelijker dat mijn gevoelens voor Spaanse man sterker waren dan ik gedacht had (waar hormoonschommelingen al niet goed voor zijn ;-) ), hoewel ik niet verliefd op hem ben.

Op woensdagmorgen een berichtje gestuurd dat er op dit moment nog een man in mijn leven is, dat ik op beiden niet verliefd ben en dat ik daarom niets anders aan kan bieden dan mijn vriendschap. Het antwoord terug was veelzeggend: "goedendag".
Vervolgens aan Spaanse man bekennen dat het een fout was geweest om met Cubaan uit te gaan en na, vooral voor mij, een paar moeilijke dagen lijkt het erop dat Spaanse man en ik gewoon verder gaan waar we voor zondag gebleven waren, genietend van wat er op dit moment is maar geen vaste relatie omdat Spaanse man, na een zware depressie, eerst nog een hoop dingen voor zichzelf uit moet zoeken en ik er (nog) niet aan toe ben om mijn vrijheid op te geven.

Al met al een zeer nuttige actie, in de zin dat het veel dingen duidelijk heeft gemaakt, en met mijn vriendinnen heb ik heel hartelijk om het gebeuren gelachen. Vooral die kangoeroe deed het er goed. Toch hoop ik zoiets niet nog een keer mee te maken.

En nu?

Het is nu zo'n 5,5 maand geleden dat ik met Spaanse Man in contact kwam. Voortgekomen uit een actie van mijn kant om een Spaanse vriendin te helpen om te ontdekken of de man waar ze verliefd op was oprechte bedoelingen had of niet. Spaanse man was degene die het initiatief nam door met mij contact op te nemen via de datingsite. Van beide kanten was het idee dat het leuk zou zijn zolang het duurde. En ik zal heel eerlijk zijn dat ik ervan uitging dat dat niet zo lang zou zijn.

Spaanse man, granadino all over. Amper zijn neus buiten Andalucia gestoken, spreekt alleen Spaans (beter gezegd Andalusisch), vindt alles wat van buiten komt maar raar (zeker op het gebied van eten) en geen enkele flexibiliteit in zijn gedachten. Is in staat om een monoloog van een half uur te houden als hij ergens van overtuigd is. Belezen ook. Je zou het kunnen vergelijken met een stugge uit de klei getrokken Groninger. Moeilijk om te doorgronden maar als ze je eenmaal geaccepteerd hebben dan is het ook voor altijd.
En daar sta ik dan tegenover. Open, nieuwsgierig, onafhankelijk, worstelend om mijn gevoelens en gedachten in het Spaans uit te drukken en om zijn dialect te verstaan. Meer van de wereld gezien en ervan overtuigd dat er meer is dan zijn vaste opvattingen. Minder belezen maar wel inzichten die ik in het leven heb opgedaan (alleen tellen die niet want niet onderbouwt met een stevige citatenlijst ;-) ). Een nuchtere, Nederlandse mentaliteit die beduidend minder claimend is dan de Spaanse vrouwen.

We gaan echter steeds vaker in het weekend samen op stap waarbij Spaanse man zijn best doet om mij de mooiste plekjes rondom Granada te laten zien. Soms gaat het wel eens mis als de keer dat hij mij mee zou nemen naar de zee bij Motril en we niet verder kwamen dan het restaurant bij de ferries naar Afrika en ik geen zee gezien heb. Afgelopen zaterdag hebben we samen in zijn huis doorgebracht waarbij ik kookles kreeg om Spaanse rijst te maken.

Ik heb een wereld aan boeken gekregen om te lezen en af en toe doen we een poging om elkaars filosofische standpunten onderuit te halen, hoewel ik meestal verlies wegens gebrek aan woordenschat. Ik leer over de Spaanse economie en de onontwikkelde welzijnsstaat. Spaanse man leert hoe een echte democratie zou moeten werken.

We hadden elkaar al een tijdje niet gezien omdat Spaanse man een paar dingen met zijn ex moest regelen wat niet helemaal liep zoals gepland. Hij nodigde mij uit om afgelopen zondag mee naar het strand te gaan en hij zou mij deze keer niet laten zitten. Alleen was hij de verjaardag van zijn moeder vergeten, die werd 85 jaar en er werd een etentje voor zondag georganiseerd als verrassing.
Zodoende vond ik het volgende berichtje in mijn telefoon, op zijn Spaans: vanzelfsprekend rekenen we op je komst. Om er zeker van te zijn dat ik het goed begreep: je nodigt mij uit om met jou en je familie de verjaardag van je moeder te vieren? Antwoord terug: als het je leuk lijkt dan nodig ik je uit.
Inmiddels was ik de kluts kwijt en voordat ik verder zou reageren leek het mij raadzaam om eerst maar even wat advies in te winnen. Ja het was echt een uitnodiging en het zou echt een belediging zijn om te weigeren. Met kerst kon ik er nog onderuit komen om zijn familie te ontmoeten maar nu werd het ingewikkelder.

Zodoende at ik afgelopen zondag in het huis van de oudste zus van Spaanse man met de rest van zijn broers en zussen, zijn moeder en een aantal kinderen van de broers en zussen. Het was gezellig en fantastisch niet georganiseerd. Zijn moeder was ontzettend blij mij te zien (Spaanse man had haar kennelijk wel verteld dat ik in zijn leven was verschijnen) en was heel blij dat Spaanse man nu niet meer alleen was en ik ook niet. Na afloop stond ik op ploffen van al het eten wat ik naar binnen moest werken.

En nu weet ik het even niet meer. Het voelt alsof Spaanse man en ik nu in een andere fase zijn beland waarvan ik niet weet of ik dat wel wil en daar al aan toe ben.
Elke keer denk ik dat ik weet wat ik voel en wat ik wil maar vervolgens gebeurt er weer iets en blijk ik alles toch niet zo zeker te weten.

Stemmen

Tot op heden had ik mij nog niet veel bezig gehouden met de mogelijkheden die ik als Nederlandse in het buitenland had om mijn stem te laten gelden voor Nederlandse referenda en verkiezingen. Misschien ook wel omdat er in de 3 jaar dat ik hier ben, geen verkiezingen waren waar ik aan mee kon doen. Het heeft weinig zin om te gaan stemmen voor een gemeente of een provincie.
Er staat mij vaag iets bij dat ik mij kon registeren om te stemmen in het referendum over Oekraïne. Maar toen ik dat ontdekt had was de termijn om mij aan te melden al verstreken. Bovendien had ik ook geen goed beeld van alle voors en tegens.

Maar sinds ik, eerst met 2 en nu met 3 Nederlanders aan een bureaublok zit, zijn verkiezingen ineens belangrijk. Bovendien zijn die Nederlanders nog niet zolang in Spanje waardoor hun band met Nederland sterker is dan die van mij (als die al ooit sterk is geweest). Het gevolg is dat ik mij, hoewel redelijk last minute met 2 dagen voor het verstrijken van de uiterste inschrijfdatum, alsnog als kiezer voor de verkiezingen van vandaag heb laten registeren. Dit was eind januari.

Vervolgens nergens meer aan gedacht totdat mijn collega ons liet weten dat zij haar stemregistratie per email had ontvangen en ik mij realiseerde dat ik nog niks ontvangen had. Ik ging naar huis met het idee om mij eens in de ontvangen emails te verdiepen om te kijken wat voor actie ik moest ondernemen in geval van geen gehoor maar door allerlei afleiding kwam het er niet van. Mijn collega vertelde vervolgens dat er post zou moeten komen met het stembiljet en inmiddels waren we zo'n 2,5 week voor verkiezingsdatum.
Wetend dat de post er lang overdoet om in Spanje te komen, loonde het niet echt de moeite meer om te achterhalen wat er mis was gegaan met mijn stemregistratie.

Donderdag 2 maart kwam ik thuis tussen werk en een andere afspraak door en vond een grote envelop met Nederlands poststempel half uit mijn brievenbusje steken. Een beetje gehavend want groter dan mijn brievenbusje. Mijn stemregistratie met stembiljet.
Ik had een half uur voordat ik weer de deur uit moest dus snel lezen en kijken. Een boekje met alle deelnemende partijen en personen, een stemregistratieformulier om te tekenen 2 enveloppen (een witte voor het stembiljet en een oranje retourenvelop) en een stembiljet. Verder lezen: uw biljet moet woensdag 15 maart uiterlijk om 15.00 bij het stemregistratiekantoor ontvangen zijn.

Even snel rekenen: normale post doet er minstens 10 dagen over om van Spanje naar Nederland te komen. Het is nu 2 maart, als ik nu nog naar het postkantoor ga, dan komt mijn stembiljet op zijn vroegst op 13 maart aan want de buslichting van 2 maart is al geweest. Wil ik dus een stem uitbrengen die meetelt dan moet ik vandaag het biljet inleveren bij het postkantoor en voor snelle verzending kiezen.

Na mijn afspraak in de bus richting postkantoor (lang leve Spanje dat het (voor Nederlandse begrippen) elke avond koopavond is ;-) ). Gekozen voor een expreszending met track and trace. Gisteren even op de website gekeken en op 7 maart is mijn stembiljet in Den Haag aangekomen. Ervan uitgaande dat de Nederlandse post in staat moet zijn om in 7 dagen mijn stembiljet te bezorgen, zal mijn stem meetellen voor de gemeente Den Haag. Het was even stressen en het heeft mij € 10,85 gekost om mijn stem uit te brengen, maar elke stem telt.

Nu kijken of het gaat lukken om de verkiezingsuitslagen op de Nederlandse tv te kunnen volgen.

Afscheid nemen

Van de week had ik het er nog over met een Nederlandse collega die eerst bij mij in het team zat maar die nu een andere positie binnen het bedrijf heeft. Dat het erop lijkt dat onze tijd in Spanje alleen maar bestaat uit afscheid nemen.
Collega´s of vrienden die weggaan naar andere landen of andere teams, mensen die je buiten je werk leert kennen en die weggaan of dingen die eerst leuk waren maar door allerlei omstandigheden niet meer leuk zijn. Niet dat dit in Nederland niet zo gebeuren maar waarschijnlijk wel in mindere mate dan nu.

Voor mij is de tijd aangebroken om afscheid te nemen van het koor.
2 weken geleden hadden we de algemene ledenvergadering en werd de nieuwe koers uitgelegd. Na de vergadering had ik al mijn vraagtekens of ik wel aan de nieuwe eisen wilde en kon voldoen. Natuurlijk is het fantastisch om het requiem van Mozart te zingen of de Messiah van Händel en ik weet ook wel dat ik dat zou kunnen maar niet met 2 maanden voorbereiding. En laat dat nu juist zijn wat met de nieuwe koers van mij verwacht zou worden.

Ik verliet de ledenvergadering met gemengde gevoelens en vervolgens kreeg ik het verzoek dat de dirigent en iemand van de technische commissie met mij wilden praten. Het leek erop dat de beslissing voor mij genomen zou worden. En ja, ik had gelijk. Ze hadden het gevoel dat het voor mij hard werken was en dat het alleen maar zwaarder zou worden. Het was niet zo dat ik slecht zong maar het was niet voldoende om het niveau te halen wat ze met de nieuwe koers willen bereiken.
Tijdens het gesprek was ik erg verdrietig. Niet omdat ik het erg vind om van de stress verlost te zijn en het schuldgevoel als ik thuis niet gestudeerd had omdat ik teveel andere dingen te doen had. Maar wel omdat het betekent dat ik alle aardige mensen achter moet laten die op bepalende momenten in mijn leven er voor mij waren en 2 jaar als een soort surrogaat broers en zussen lief en leed met mij gedeeld hebben.

Als service (er moeten waarschijnlijk nog meer mensen weg) gaat de dirigent bemiddelen om voor alle mensen die weg moeten een ander koor te vinden. Dus als ik eraan toe ben, kan ik hem benaderen en vragen om zijn hulp. Ik lever dan een lijstje aan met mijn wensen, bijvoorbeeld meer buitenlanders, meer niet-Spaanse muziek, niet thuis studeren en wat dan voor mij belangrijk zal zijn. Met deze wensen gaat de dirigent dan kijken welk koor het beste bij mij zal passen. Tijdens de ledenvergadering is gezegd dat Granada zo'n 35 koren heeft, dus er zal vast wel eentje zijn die meer geschikt voor mij is.

Dus is vandaag, in het kader van afscheid nemen, de tijd aangekomen om afscheid te nemen van het koor. Om het iets gemakkelijker te maken, heb ik in de whatsapp-groep van de alten al laten weten dat ik weg ga en de reacties waren hartverwarmend. Er is mij ook al meegedeeld dat ik de whatsapp-groep niet mag verlaten. Het is fijn om te ontdekken dat ik in die 2 jaar bij het koor, met mijn, zeker in het begin, gebrekkige Spaans mijn plekje heb veroverd.

En wat er verder gaat gebeuren, zullen we wel zien. Broer gaat mijn basklarinet opsturen naar Spanje. Mijn gewone klarinet is na 40 jaar en zo'n 8 jaar niet meer op spelen overleden verklaard en om te voorkomen dat mijn basklarinet hetzelfde lot overkomt, zal ik daar toch iets aan moeten doen. En muzieknoten zijn overal ter wereld gelijk in tegenstelling tot songteksten waar ik in het Spaans en Latijn echt moeite mee heb om muziek en tekst bij elkaar te brengen.

Dus hoewel een afscheid, staat er ook weer iets nieuws te gebeuren (alleen de vorm is onbekend), totdat het moment aankomt dat ik daar ook weer afscheid van moet nemen ;-).

Dit is service

Windows vond het sinds afgelopen september noodzakelijk om mij te voorzien van een nieuwe update waar mijn laptop beduidend minder zin in had. Gevolg: om de 2 dagen liep mijn computer vast. Onder het mom van service, vertelde Micro Soft mij (na een spoedcursus hoe word ik een computerexpert) dat er niks anders op zat dan Windows volledig opnieuw te installeren. Pardon!! Kunt u dat nog een keer herhalen? Volledig installeren betekent dat ik alle geïnstalleerde programma's kwijt ga raken, dat alle opgeslagen favoriete websites verdwijnen, dat alle automatische wachtwoorden (oké mijn fout, ook nergens anders opgeslagen) niet meer werken en geen idee wat mij nog meer te wachten staat. Jullie bieden iets aan wat niet werkt, geef mij dan minstens een mogelijkheid om nee te zeggen (het was update ja of ja, weigeren was niet mogelijk). Vervolgens bleef het akelig stil.

Na nog een paar weken aangemodderd te hebben, zat er niks anders op dan mijn laptop naar een winkel te brengen en Windows opnieuw te installeren. Ondanks de spoedcursus tot computerexpert zag ik het niet echt zitten om het zelf te doen. In het Nederlands is het echter al niet gemakkelijk om uit te leggen wat voor probleem je met je computer hebt, in het Spaans werd dat nog een stukje ingewikkelder. Terug naar de beproefde methode: het hele verhaal opschrijven in een mengsel van Spaans en Engels, vervolgens naar een collega voor de vertaling en met gecorrigeerd briefje naar de winkel.

Inderdaad bevestiging in de winkel dat ik alles kwijt ging raken behalve alle documenten, fotos en videos die ik op de laptop had staan. Weinig aan te doen dan te accepteren. Vervolgens kwam de vraag of het een probleem was dat de Spaanse Windows geïnstalleerd zou worden. Dat was iets waar ik nooit bij stil had gestaan. Ik dacht dat Windows niet taalgebonden was en dat de taal van de laptop bepaalde in welke taal het geheel werkte. De meneer in de winkel legde uit dat ze de Spaanse Windows beschikbaar hadden en dat hij niet wist of hij aan de Nederlandse Windows kon komen. Ervan uitgaande dat mijn Spaans voldoende zou moeten zijn om (met behulp van internet) mijn laptop op een normale manier te blijven gebruiken, heb ik maar ingestemd.
Formulier ingevuld met paspoortnummer en handtekening dat mijn laptop in de winkel achterbleef en ik zou binnen een week wat horen.

Inmiddels zat ik een week zonder laptop en ik begon mij enigszins zorgen te maken (en omdat ik geen tv of radio heb, was het ook wel erg stil in mijn huisje). Ik bleek een telefoontje te hebben gemist, dus op weg van werk naar huis toch maar even langs de winkel. Sorry, sorry, sorry, maar kom even mee naar de werkplaats. Ik mee naar de werkplaats en daar waren ze bezig met mijn laptop en ik zag ook nog 2 andere schermen met een vertaalprogramma. Hadden ze besloten als service toch hun best te doen om de Nederlandse versie opnieuw te installeren :-). Wat direct de reden was waarom het zolang duurde want alles werd van het Nederlands naar het Engels vertaald en als dat niet hielp van het Engels naar het Spaans en vice versa.

Twee dagen later kreeg ik het telefoontje dat mijn laptop klaar was, in het Nederlands. Met het opnieuw installeren van verloren programma's ben ik daar erg blij mee. Ik kan nu in ieder geval de instructies lezen en begrijpen. Ik heb nog wel wat tijd nodig om te ontdekken wat ik kwijt ben geraakt aan opgeslagen websites en inloggegevens. Met name een aantal pagina's met recepten zullen niet gemakkelijk terug te vinden zijn. Maar ik ben superblij met de geleverde service.