Eind januari had ik de eerste zending naaispullen ontvangen, de lockmachine en alle show- en pasmodellen uit de tijd dat ik als naaister heb gewerkt. De lockmachine had het transport niet schadevrij overleefd en de show- en pasmodellen hadden in Nederland moeten blijven. Soms gaan dingen niet helemaal zoals gepland en gehoopt. Kan gebeuren.
Op 11 februari kreeg ik een appje van Broer dat de tweede zending onderweg was, inclusief code en een website om het pakket te volgen. Ik regel een touw bij een collega en ren elke dag vol spanning naar huis om te zien of het afhaalbericht er al is. Telkens nee en zonder afhaalbericht kom je hier niet ver. Al was het alleen maar dat je via het afhaalbericht weet op welke locatie je moet zijn om het pakje af te halen.
Ik heb al een keer eerder geschreven dat ik elke keer vol verbazing zit te kijken als post hier in Spanje goed aankomt en ik begon mij zo langzaamaan zorgen te maken. Gisteren had ik tijd om mij eens in de website van de Spaanse post te verdiepen. Elke keer als ik via de opgegeven website mijn pakket probeerde te volgen, kwam ik voor verdere informatie op de website van de Spaanse post terecht en dat is natuurlijk in het Spaans en volledig niet te snappen. Daarnaast had de Nederlandse website gisteren ineens een notitie geplaatst dat ik contact op moest nemen met de afzender. Dat klonk niet echt hoopgevend.
Na lang zoeken kwam ik een plek tegen waar ik iets in kon vullen wat te maken had met pakjes. Dus maar een gok gewaagd en ja, er kwam iets te voorschijn. Volgens de website van de Spaanse post lag mijn pakket als sinds 18 februari te wachten om bezorgd te worden. Kennelijk was dat of nog niet gebeurd, of het afhaalbericht was vergeten of verdwenen, of ze vonden het pakket zo zwaar dat ze niet eens een poging hebben ondernomen om het te bezorgen.
In Spanje is het zo dat als je het pakket niet binnen 15 dagen afhaalt (nog steeds geen idee of dat werkdagen zijn of niet) dat het dan teruggestuurd wordt naar de afzender. Even snel rekenen: 25 - 18 = 7 dagen. Het pakket zou nog in Granada moeten zijn.
Voor de zekerheid een printscreen gemaakt van de mededeling dat het pakket in Granada lag met de pakketcode en de mededeling dat het sinds 18 februari op bezorging wacht. Nu was het tijd voor het volgende probleem. Fijn dat het pakket (nog) in Granada is maar waar moet ik het dan zoeken? Iets wat met de Nederlandse post is verstuurd kan hier rustig via een andere bezorger dan Spaanse post afgeleverd worden en dan waren er 4 mogelijke bezorgers. Op advies van mijn collega's eerst maar eens proberen op het postkantoor waar ik normaal gesproken mijn pakjes en pakketten af moet halen. Ik zag bij binnenkomst de doos al staan, een verhuisdoos van een Nederlandse bouwmarkt valt in een Spaans postkantoor niet echt te missen.
Het duurde even voordat ik aan de beurt was en kennelijk wilden ze het pakket graag kwijt want deze keer was het geen enkel probleem om op vertoon van ID-kaart en de pakket-code de bevestiging te krijgen dat de grote zware doos inderdaad voor mij was. Ik ging zo snel mogelijk richting huis om mijn boodschappenwagentje en het touw op te halen en tot groot vermaak van de aanwezige Spanjaarden (die zaten vol verbazing te kijken wat ik aan het doen was, kennelijk kunnen ze dat niet zelf verzinnen) bond ik de doos op mijn karretje en liep ermee naar huis.
Deze keer heeft de machine het transport wel overleefd en als de rest van mijn naaispullen ook overgestuurd zijn, kan ik hem ook gebruiken. Op dit moment heb ik geen spoeltje en zonder voorbeeld weet ik niet goed welk type spoeltje ik nodig heb. Maar ik ben blij dat hij heel is overgekomen en zodra Broer terug is van vakantie hoop ik dat hij tijd heeft om de rest zo snel mogelijk op te sturen.
donderdag 26 februari 2015
woensdag 25 februari 2015
Nu moet het niet gekker worden
Het was de bedoeling om een stukje te schrijven over alle leuke dingen die de laatste tijd op mijn pad komen (en uiteindelijk zal ik dat ook wel doen). Toen in december dat hotel mijn vaste telefoonnummer op hun website plaatste was de algemene opvatting: "Dat kan ook alleen maar jou overkomen.". Wat mij vanmorgen op weg naar werk overkwam, viel onder dezelfde categorie alleen nu met heel wat meer schrik.
Zoals de meeste mensen heb ik mijn route om van huis naar werk en terug te lopen. Vanmorgen nam ik een andere route. Ik moest langs een geldautomaat (en als ik geen commissie wil betalen over mijn geldopname dan zijn op weg naar het werk niet veel mogelijkheden) en de recycle-container voor plastic op Plaza Trinidad was vol. Dus langs een andere plastic container en een andere geldautomaat dan ik in eerste instantie in gedachten had.
Via de grote winkelstraat liep ik richting werk. Mijn plastic zat in de container, het geld was gepind en ik liep de etalages te bekijken. Ik kom bijna nooit door deze straat dus voor een keertje was dat wel leuk. Ik kom langs een winkel waar 2 mannen bezig zijn iets van een steigertje op te bouwen. Ik hoor een schreeuw achter mij en voordat ik er erg in had viel er een grote ijzeren balk rakelings voor mij langs. De balk stond kennelijk tegen de gevel en was op de een of andere manier gaan schuiven. Het scheelde echt heel weinig of ik had hem boven op mij gekregen. De schrik zat er goed in en ik heb mij de hele dag ellendig gevoeld.
Ik zeg vaak dat het leven begint met een klein steentje te gooien als het iets duidelijk wil maken en dat de steen groter wordt naarmate je doorgaat in het oude patroon totdat je uiteindelijk door de rots verpletterd wordt. Persoonlijk vind ik dat ik best goed bezig ben de laatste tijd en er komen ook leuke dingen op mijn pad die ik met beide handen aangrijp. Dus ik ben van mening dat ik de les aan het leren ben die ik moet leren. Maar na deze gebeurtenis weet ik dat niet zo zeker meer.
Volgens mijn yoga-lerares kan je elke dag om een beschermengel vragen. Ik denk dat ik dat voor voorlopig maar even ga doen.
Zoals de meeste mensen heb ik mijn route om van huis naar werk en terug te lopen. Vanmorgen nam ik een andere route. Ik moest langs een geldautomaat (en als ik geen commissie wil betalen over mijn geldopname dan zijn op weg naar het werk niet veel mogelijkheden) en de recycle-container voor plastic op Plaza Trinidad was vol. Dus langs een andere plastic container en een andere geldautomaat dan ik in eerste instantie in gedachten had.
Via de grote winkelstraat liep ik richting werk. Mijn plastic zat in de container, het geld was gepind en ik liep de etalages te bekijken. Ik kom bijna nooit door deze straat dus voor een keertje was dat wel leuk. Ik kom langs een winkel waar 2 mannen bezig zijn iets van een steigertje op te bouwen. Ik hoor een schreeuw achter mij en voordat ik er erg in had viel er een grote ijzeren balk rakelings voor mij langs. De balk stond kennelijk tegen de gevel en was op de een of andere manier gaan schuiven. Het scheelde echt heel weinig of ik had hem boven op mij gekregen. De schrik zat er goed in en ik heb mij de hele dag ellendig gevoeld.
Ik zeg vaak dat het leven begint met een klein steentje te gooien als het iets duidelijk wil maken en dat de steen groter wordt naarmate je doorgaat in het oude patroon totdat je uiteindelijk door de rots verpletterd wordt. Persoonlijk vind ik dat ik best goed bezig ben de laatste tijd en er komen ook leuke dingen op mijn pad die ik met beide handen aangrijp. Dus ik ben van mening dat ik de les aan het leren ben die ik moet leren. Maar na deze gebeurtenis weet ik dat niet zo zeker meer.
Volgens mijn yoga-lerares kan je elke dag om een beschermengel vragen. Ik denk dat ik dat voor voorlopig maar even ga doen.
zondag 22 februari 2015
Zo schattig!!
Sinds ik weet dat ik een vast contract ga krijgen, ben ik vreselijk moe. Kennelijk geeft het idee van een vast contract mij inderdaad rust en ontstaat ruimte om aan mijn gezondheid te werken en na te denken waar mijn grenzen liggen ten aanzien van het verzoek van Man in november. Met mijn verstand weet ik wel dat ik zo'n 1,5 jaar in overleefstand heb gestaan en mijn lichaam maakt dat nu nog eens even extra duidelijk. Tijd voor leuke dingen.
Eén van die dingen is het oversturen van mijn naaimachines met toebehoren, stoffen en patronen. Helaas heeft de lockmachine het transport niet overleefd. Hij is tijdens het transport ergens ontzet. Ik wacht op het snoer met bijbehorend pedaal en dan kan ik ermee naar de winkel om te zien of de machine nog gered kan worden. De gewone naaimachine is nu onderweg. Ik ben benieuwd hoe die door het transport heen komt. Deze naaimachine is beter beschermd omdat daar een koffer omheen zit, wat bij de lock niet het geval was.
Het was een risico wat ik bewust heb genomen. De machines zijn zo'n 14 jaar oud en ongebruikt in Nederland worden ze er niet beter op, met name de normale naaimachine die elektronisch is. Verzenden kost tussen de € 15,00 tot € 30,00 per machine en voor dat bedrag heb ik hier geen nieuwe gekocht. Mocht er daarna een reparatie nodig zijn, dan kom ik nog niet aan de € 500,00 die ik hier voor een nieuwe machine neer moet tellen.
Gisteren kreeg ik een appje van Française. Of ik zondag langs wilde komen voor een brunch en of ik naar de naaimachine wilde kijken. Het huis naast haar is leeg en ze is bezig dat huis te kopen. De koop is afhankelijk van Spaanse bureaucratie maar ze mag het nu al als haar eigendom beschouwen (behalve verbouwen) en in dat huis staat een meubel met een naaimachine. Zij heeft er geen verstand van maar ze was wel van mening dat het zonde was om het meubel voor schoenen te gebruiken als de machine nog werkte of te repareren was. En nu ben ik verliefd op een naaimachine. Hij is zo ontzettend schattig :-). Daarnaast onhandig en ik ben minstens € 100,00 kwijt voor transport en reparatie. Maar hij is het helemaal waard.
Er zijn geen naalden, er zijn geen spoeltjes, de knop voor de zigzagsteken zit muurvast, de spoelhouder ontbreekt, het snoer ontbreekt (hoewel ik het gevoel heb dat het snoer alleen nodig is voor het lampje) en de blokken voor zigzag en patroonsteken heb ik ook niet kunnen vinden. Maar op internet was wel een gebruiksaanwijzing te vinden en dat zal vast helpen. Ik schat dat de machine zo'n 30 tot 40 jaar oud is.
Ervan uitgaande dat de normale machine uit Nederland, die elk moment binnen kan komen, het transport overleefd, is het echt onzinnig dat ik 2 naaimachines heb. Temeer omdat deze machine in een meubel zit van behoorlijke afmetingen. Maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen deze machine aan zijn lot over te laten. Ik hoop dinsdag tijd te hebben om naar de naaimachine-winkel te gaan om te vragen of de ontbrekende onderdelen bij hun te verkrijgen zijn. Ik zal de benodigde pagina's van de gebruiksaanwijzing printen want ik leer op Spaanse les niet de onderdelen van een naaimachine. En dan vooral heel erg hopen dat ik de onderdelen kan krijgen die ik nodig heb.
Eén van die dingen is het oversturen van mijn naaimachines met toebehoren, stoffen en patronen. Helaas heeft de lockmachine het transport niet overleefd. Hij is tijdens het transport ergens ontzet. Ik wacht op het snoer met bijbehorend pedaal en dan kan ik ermee naar de winkel om te zien of de machine nog gered kan worden. De gewone naaimachine is nu onderweg. Ik ben benieuwd hoe die door het transport heen komt. Deze naaimachine is beter beschermd omdat daar een koffer omheen zit, wat bij de lock niet het geval was.
Het was een risico wat ik bewust heb genomen. De machines zijn zo'n 14 jaar oud en ongebruikt in Nederland worden ze er niet beter op, met name de normale naaimachine die elektronisch is. Verzenden kost tussen de € 15,00 tot € 30,00 per machine en voor dat bedrag heb ik hier geen nieuwe gekocht. Mocht er daarna een reparatie nodig zijn, dan kom ik nog niet aan de € 500,00 die ik hier voor een nieuwe machine neer moet tellen.
Gisteren kreeg ik een appje van Française. Of ik zondag langs wilde komen voor een brunch en of ik naar de naaimachine wilde kijken. Het huis naast haar is leeg en ze is bezig dat huis te kopen. De koop is afhankelijk van Spaanse bureaucratie maar ze mag het nu al als haar eigendom beschouwen (behalve verbouwen) en in dat huis staat een meubel met een naaimachine. Zij heeft er geen verstand van maar ze was wel van mening dat het zonde was om het meubel voor schoenen te gebruiken als de machine nog werkte of te repareren was. En nu ben ik verliefd op een naaimachine. Hij is zo ontzettend schattig :-). Daarnaast onhandig en ik ben minstens € 100,00 kwijt voor transport en reparatie. Maar hij is het helemaal waard.
Er zijn geen naalden, er zijn geen spoeltjes, de knop voor de zigzagsteken zit muurvast, de spoelhouder ontbreekt, het snoer ontbreekt (hoewel ik het gevoel heb dat het snoer alleen nodig is voor het lampje) en de blokken voor zigzag en patroonsteken heb ik ook niet kunnen vinden. Maar op internet was wel een gebruiksaanwijzing te vinden en dat zal vast helpen. Ik schat dat de machine zo'n 30 tot 40 jaar oud is.
 |
| De Alfa 109 Alfamatic |
zaterdag 14 februari 2015
CONGRATULATIONS!! - YOU WON A PERMANENT CONTRACT :)
Bovenstaande was de onderwerpregel van een email die ik vrijdagmorgen op het werk in mijn emailbox tegenkwam. Ik zat eerst aan spam te denken maar bij het openen bleek dat hij van HR afkomstig was en dat mijn tijdelijke contract omgezet gaat worden in een vast contract. HR liet mij verder weten dat alle zaken met de sociale zekerheid en belastingen geregeld zijn en dat ik uiterlijk tot 10 dagen na aanvang van mijn nieuwe contract het verzoek zou krijgen om het nieuwe contract te komen tekenen.
Hoewel ik het de laatste tijd regelmatig gehad heb met de werkdruk, het slecht betaald worden in vergelijking met de verantwoordelijkheid die we dragen en de manier waarop er met mensen wordt omgegaan, ben ik toch blij dat ik een vaste aanstelling heb gekregen. Het geeft mij namelijk iets wat ik even heel hard nodig heb: RUST. Voor voorlopig hoef ik mij niet druk te maken over een inkomen en een plek om te wonen en kan ik in alle rust en zonder druk gaan kijken hoe ik mijn leven de komende periode vorm wil geven. En als ik dat allemaal gedaan heb en weet wat en hoe ik het wil, kan ik altijd zelf ontslag nemen. Dat voelt wel beter dan ontslagen worden.
Naar aanleiding van de reacties op mijn vorige stukje:
Nee, dit schijnt niet normaal gedrag in Spanje te zijn maar kennelijk heb ik als blonde buitenlandse wel een grotere kans om dit soort types op mijn dak te krijgen. Op dit moment probeer ik mijn haar te laten groeien zodat ik het kan doneren voor een pruik en dan is verven niet echt goed om te doen. Maar ik moet heel eerlijk zijn dat ik er soms wel aan zit te denken om het donkerder te maken.
Ik vind het wel een goede tip van die trouwring. Ik zal het in overweging nemen. Het is alleen dat ik mij toch wel bevrijd voel nu ik hem niet meer draag en dat gevoel wil ik niet kwijt raken. En ja, Spanje is katholiek. Ik zou niet eens weten of ze hier protestanten hebben. Dus ik kan mijn nieuw gekochte ring rechts blijven dragen en dan mijn trouwring inderdaad links. In ieder geval tijdens vakanties.
Hoewel ik het de laatste tijd regelmatig gehad heb met de werkdruk, het slecht betaald worden in vergelijking met de verantwoordelijkheid die we dragen en de manier waarop er met mensen wordt omgegaan, ben ik toch blij dat ik een vaste aanstelling heb gekregen. Het geeft mij namelijk iets wat ik even heel hard nodig heb: RUST. Voor voorlopig hoef ik mij niet druk te maken over een inkomen en een plek om te wonen en kan ik in alle rust en zonder druk gaan kijken hoe ik mijn leven de komende periode vorm wil geven. En als ik dat allemaal gedaan heb en weet wat en hoe ik het wil, kan ik altijd zelf ontslag nemen. Dat voelt wel beter dan ontslagen worden.
Naar aanleiding van de reacties op mijn vorige stukje:
Nee, dit schijnt niet normaal gedrag in Spanje te zijn maar kennelijk heb ik als blonde buitenlandse wel een grotere kans om dit soort types op mijn dak te krijgen. Op dit moment probeer ik mijn haar te laten groeien zodat ik het kan doneren voor een pruik en dan is verven niet echt goed om te doen. Maar ik moet heel eerlijk zijn dat ik er soms wel aan zit te denken om het donkerder te maken.
Ik vind het wel een goede tip van die trouwring. Ik zal het in overweging nemen. Het is alleen dat ik mij toch wel bevrijd voel nu ik hem niet meer draag en dat gevoel wil ik niet kwijt raken. En ja, Spanje is katholiek. Ik zou niet eens weten of ze hier protestanten hebben. Dus ik kan mijn nieuw gekochte ring rechts blijven dragen en dan mijn trouwring inderdaad links. In ieder geval tijdens vakanties.
woensdag 11 februari 2015
Mijn buik vol van mannen
Afgelopen zaterdag ben ik terug gekomen van mijn vakantie in Sevilla met als hoogtepunt mijn bezoekje aan de opera. Ik had niet veel met Sevilla, het is duidelijk niet mijn stad en daarnaast was het, zeker de eerste 2 dagen, ook nog eens vreselijk koud.
Maandag liep ik in de kou richting Plaza de España en kwam daarbij langs het theater. Daar hing een poster met een aankondiging van de opera Norma waarvan de eerste voorstelling vrijdag 6 februari was. Die dag was ik nog in Sevilla en ik nam mij voor om mijzelf te trakteren op een kaartje als er nog een plaatsje vrij was. En ja, er waren nog 5 plaatsen vrij. Het kaartje was echt heel erg duur (zeker met het salaris wat ik verdien) maar het was heel erg de moeite waard. Ik heb genoten en vond het zeker een herhaling waard.
Woensdag besloot de zon toch tevoorschijn te komen waardoor de temperaturen beduidend aangenamer waren. Ik besloot nog een keer naar Plaza de España te gaan. Dat is een enorm groot plein met veel tegelwerk en de eerste keer in de kou met donkere wolken vond ik er niet veel aan. Misschien dat het met zon anders zou zijn. Ik geloof niet dat ik door de zon meer onder de indruk van het plein was maar het was wel een stuk leuker en gezelliger. Na mijn bezoek aan het plein besloot ik in het bijbehorende park van de zon te genieten en aan mijn Spaanse huiswerk te werken door het lezen van een boek in het Spaans.
Ik zat lekker te lezen en van de zon te genieten toen er een man langs kwam. Ik schatte hem in de 60 of ouder en hij begon tegen mij te praten. Voor zover als ik hem kon verstaan, gaf ik vriendelijk antwoord terug. Hij bleek in Nederland te hebben gewerkt maar is onder druk van zijn moeder uiteindelijk weer teruggegaan naar Spanje. Het was duidelijk dat deze man behoorlijk onder de plak van zijn moeder heeft gezeten. Hij heeft nooit een vrouw ontmoet en heeft tot haar dood voor zijn moeder gezorgd. Een Nederlandse vrouw was wel zijn droom dus de volgende keer als ik in Sevilla kwam, moest ik hem maar bellen. Dan kon ik bij hem in huis komen. Ik kreeg een briefje met zijn naam en telefoonnummer en vervolgens ging de man verder met zijn dagelijkse wandelingetje.
Voor mij was de lol van zitten in een park er wel even vanaf dus ik besloot weer richting centrum te lopen en daarbij nog een bepaalde wijk te bekijken die ik tot nu toe nog niet gezien had. Na de lunch besloot ik om te kijken of er bij de rivier nog een leuk parkje was waar ik rustig van de zon kon genieten. En ja, er was een parkje. Na een tijdje kwam een man naast mij op het bankje zitten. Ook hier wat heen en weer gepraat, de man leek redelijk normaal en vroeg uiteindelijk na een tijdje of ik zin had om iets met hem te gaan drinken. Het begon al wat kouder te worden dus op zich geen gek idee. Indachtig de opmerkingen van mijn collega's besloot ik het erop te wagen. Ik zei ja met daarbij uitdrukkelijk de aanvulling dat het alleen wat drinken was zonder iets erbij. Of mijn Spaans was niet goed genoeg of de man bleek Oost-Indisch doof want hij vond toch dat hij het recht had om mij aan te raken en te kussen. Het is mij uiteindelijk gelukt hem duidelijk te maken dat ik hier niet van gediend was en toen was meneer ook snel verdwenen.
Afgelopen maandag, op weg naar huis, kwam ik straatveegmeneer weer tegen. Binnen iets meer dan een week tijd was hij al volledig mijn naam vergeten en begon hetzelfde praatje als zovele mannen voor hem: dat ik zo mooi en aardig ben en zo'n mooi lichaam heb. Dus toen hij uiteindelijk vroeg of ik aanstaande zaterdag mee uitging heb ik vriendelijk laten weten dat ik dat niet van plan was.
Op dit moment heb ik het wel even helemaal gehad met mannen en vooral met hun aanname dat zij rechten op mij hebben die zij niet hebben.
Maandag liep ik in de kou richting Plaza de España en kwam daarbij langs het theater. Daar hing een poster met een aankondiging van de opera Norma waarvan de eerste voorstelling vrijdag 6 februari was. Die dag was ik nog in Sevilla en ik nam mij voor om mijzelf te trakteren op een kaartje als er nog een plaatsje vrij was. En ja, er waren nog 5 plaatsen vrij. Het kaartje was echt heel erg duur (zeker met het salaris wat ik verdien) maar het was heel erg de moeite waard. Ik heb genoten en vond het zeker een herhaling waard.
Woensdag besloot de zon toch tevoorschijn te komen waardoor de temperaturen beduidend aangenamer waren. Ik besloot nog een keer naar Plaza de España te gaan. Dat is een enorm groot plein met veel tegelwerk en de eerste keer in de kou met donkere wolken vond ik er niet veel aan. Misschien dat het met zon anders zou zijn. Ik geloof niet dat ik door de zon meer onder de indruk van het plein was maar het was wel een stuk leuker en gezelliger. Na mijn bezoek aan het plein besloot ik in het bijbehorende park van de zon te genieten en aan mijn Spaanse huiswerk te werken door het lezen van een boek in het Spaans.
Ik zat lekker te lezen en van de zon te genieten toen er een man langs kwam. Ik schatte hem in de 60 of ouder en hij begon tegen mij te praten. Voor zover als ik hem kon verstaan, gaf ik vriendelijk antwoord terug. Hij bleek in Nederland te hebben gewerkt maar is onder druk van zijn moeder uiteindelijk weer teruggegaan naar Spanje. Het was duidelijk dat deze man behoorlijk onder de plak van zijn moeder heeft gezeten. Hij heeft nooit een vrouw ontmoet en heeft tot haar dood voor zijn moeder gezorgd. Een Nederlandse vrouw was wel zijn droom dus de volgende keer als ik in Sevilla kwam, moest ik hem maar bellen. Dan kon ik bij hem in huis komen. Ik kreeg een briefje met zijn naam en telefoonnummer en vervolgens ging de man verder met zijn dagelijkse wandelingetje.
Voor mij was de lol van zitten in een park er wel even vanaf dus ik besloot weer richting centrum te lopen en daarbij nog een bepaalde wijk te bekijken die ik tot nu toe nog niet gezien had. Na de lunch besloot ik om te kijken of er bij de rivier nog een leuk parkje was waar ik rustig van de zon kon genieten. En ja, er was een parkje. Na een tijdje kwam een man naast mij op het bankje zitten. Ook hier wat heen en weer gepraat, de man leek redelijk normaal en vroeg uiteindelijk na een tijdje of ik zin had om iets met hem te gaan drinken. Het begon al wat kouder te worden dus op zich geen gek idee. Indachtig de opmerkingen van mijn collega's besloot ik het erop te wagen. Ik zei ja met daarbij uitdrukkelijk de aanvulling dat het alleen wat drinken was zonder iets erbij. Of mijn Spaans was niet goed genoeg of de man bleek Oost-Indisch doof want hij vond toch dat hij het recht had om mij aan te raken en te kussen. Het is mij uiteindelijk gelukt hem duidelijk te maken dat ik hier niet van gediend was en toen was meneer ook snel verdwenen.
Afgelopen maandag, op weg naar huis, kwam ik straatveegmeneer weer tegen. Binnen iets meer dan een week tijd was hij al volledig mijn naam vergeten en begon hetzelfde praatje als zovele mannen voor hem: dat ik zo mooi en aardig ben en zo'n mooi lichaam heb. Dus toen hij uiteindelijk vroeg of ik aanstaande zaterdag mee uitging heb ik vriendelijk laten weten dat ik dat niet van plan was.
Op dit moment heb ik het wel even helemaal gehad met mannen en vooral met hun aanname dat zij rechten op mij hebben die zij niet hebben.
zondag 1 februari 2015
Een uitnodiging
Hoewel ik de opmerkingen van mijn collega's nu wel een beetje zat ben (ik hoop dat ze na mijn vakantie alles vergeten zijn), geeft mijn mogelijke date een positief gevoel binnen het team en dat konden we na de hoge werkdruk en schrik wel gebruiken.
In december raakte ik in gesprek met een van de mannen die hier elke dag de straat schoonvegen. Voorstellen met de traditionele 2 Spaanse kussen, klein gesprekje (voor zover mogelijk) en ieder weer zijns weegs. Afgelopen woensdagmorgen kwam ik hem weer tegen. Weer een gesprekje, ik begreep hem verkeerd, hij begreep mij verkeerd, weer 2 kussen nu alsnog vanwege het nieuwe jaar (inventief ;-) ) en de uitnodiging om binnenkort samen bier te gaan drinken.
Ik vertel dit verhaal aan mijn team en die hebben nu de grootste lol waarbij iedereen van mening is dat ik de volgende keer de uitnodiging aan moet nemen. Persoonlijk denk ik dat als straatveegmeneer mijn werkelijke leeftijd weet, hij direct de uitnodiging intrekt. Het is vleiend dat mensen mij zo'n 15 jaar jonger inschatten dan dat ik werkelijk ben maar soms ook wel een beetje onhandig.
Tot nu toe had ik het nog niet echt noodzakelijk gevonden om de huidige stand van zaken van mijn huwelijk aan het team mee te delen. Behalve dat ik besloten heb om mijzelf op de eerste plaats te zetten in plaats van de relatie valt er ook niet veel mede te delen. Maar natuurlijk riep een mogelijke date vragen op en dan niet alleen bij het team. Dus toch maar iets meer informatie gegeven wat vooral tot gevolg had dat er nog harder werd geroepen dat ik de volgende keer ja moest zeggen.
Toen Man met zijn aanvullende voorwaarden kwam heb ik hem verteld dat ik niet langer zou blijven wachten en mijn eigen leven zou gaan leiden. Met als risico dat als hij zover was om te kijken of er nog zoiets als een samen bestond, mijn leven daar niet meer geschikt voor zou zijn. Ik heb daarbij eerder aan werk en nog meer buitenland zitten denken dan aan een mogelijke nieuwe partner. Dat kwam niet in mijn hoofd op.
Nu zit ik daar toch anders tegen aan te kijken. Wat wil ik? Zie ik mijzelf nog weer met een partner? Indien ja, is dat Man of is daarvoor toch inmiddels teveel gebeurd? En ben ik inmiddels voldoende vrij van de ballast van mijn huwelijk met Man om met een ander een goede start te maken? Hoewel ik al een tijd niet over Plan B heb geschreven, is het niet zo dat Plan B niet meer bestaat. Op dit moment heb ik wel het gevoel dat een relatie Plan B in de weg zal staan. Vind ik dat de moeite waard?
Dus hoewel ik gevleid ben door de uitnodiging, weet ik nog niet goed wat ik hiermee aanmoet. En hoewel de staatveegmeneer best aardig is, denk ik niet dat een pas gescheiden man die na zijn werk gaat bankhangen en tv kijken goed bij mij zal passen (maar het kan ook zijn dat dit de simpele versie is om bij mijn niveau van Spaans te blijven). En zo komt alles weer terug bij die grote vraag waar iedereen mee worstelt: WAT WIL IK?
In december raakte ik in gesprek met een van de mannen die hier elke dag de straat schoonvegen. Voorstellen met de traditionele 2 Spaanse kussen, klein gesprekje (voor zover mogelijk) en ieder weer zijns weegs. Afgelopen woensdagmorgen kwam ik hem weer tegen. Weer een gesprekje, ik begreep hem verkeerd, hij begreep mij verkeerd, weer 2 kussen nu alsnog vanwege het nieuwe jaar (inventief ;-) ) en de uitnodiging om binnenkort samen bier te gaan drinken.
Ik vertel dit verhaal aan mijn team en die hebben nu de grootste lol waarbij iedereen van mening is dat ik de volgende keer de uitnodiging aan moet nemen. Persoonlijk denk ik dat als straatveegmeneer mijn werkelijke leeftijd weet, hij direct de uitnodiging intrekt. Het is vleiend dat mensen mij zo'n 15 jaar jonger inschatten dan dat ik werkelijk ben maar soms ook wel een beetje onhandig.
Tot nu toe had ik het nog niet echt noodzakelijk gevonden om de huidige stand van zaken van mijn huwelijk aan het team mee te delen. Behalve dat ik besloten heb om mijzelf op de eerste plaats te zetten in plaats van de relatie valt er ook niet veel mede te delen. Maar natuurlijk riep een mogelijke date vragen op en dan niet alleen bij het team. Dus toch maar iets meer informatie gegeven wat vooral tot gevolg had dat er nog harder werd geroepen dat ik de volgende keer ja moest zeggen.
Toen Man met zijn aanvullende voorwaarden kwam heb ik hem verteld dat ik niet langer zou blijven wachten en mijn eigen leven zou gaan leiden. Met als risico dat als hij zover was om te kijken of er nog zoiets als een samen bestond, mijn leven daar niet meer geschikt voor zou zijn. Ik heb daarbij eerder aan werk en nog meer buitenland zitten denken dan aan een mogelijke nieuwe partner. Dat kwam niet in mijn hoofd op.
Nu zit ik daar toch anders tegen aan te kijken. Wat wil ik? Zie ik mijzelf nog weer met een partner? Indien ja, is dat Man of is daarvoor toch inmiddels teveel gebeurd? En ben ik inmiddels voldoende vrij van de ballast van mijn huwelijk met Man om met een ander een goede start te maken? Hoewel ik al een tijd niet over Plan B heb geschreven, is het niet zo dat Plan B niet meer bestaat. Op dit moment heb ik wel het gevoel dat een relatie Plan B in de weg zal staan. Vind ik dat de moeite waard?
Dus hoewel ik gevleid ben door de uitnodiging, weet ik nog niet goed wat ik hiermee aanmoet. En hoewel de staatveegmeneer best aardig is, denk ik niet dat een pas gescheiden man die na zijn werk gaat bankhangen en tv kijken goed bij mij zal passen (maar het kan ook zijn dat dit de simpele versie is om bij mijn niveau van Spaans te blijven). En zo komt alles weer terug bij die grote vraag waar iedereen mee worstelt: WAT WIL IK?
Abonneren op:
Posts (Atom)