Op zijn Spaans: met 3 man sterk

Er is voor mij niets erger dan het hebben van pijn in mijn mond. In alle overige delen van mijn lichaam kan ik heel veel pijn accepteren maar pijn aan gebit is amper te overleven. Dus toen voor de derde keer in minder dan een jaar dezelfde kies brak, wist ik al wel hoe laat het was: hij moest eruit en dat betekende problemen.

Vanwege de kromming van de wortels had ik in februari al van mijn tandarts het telefoonnummer en adres van de kaakchirurg gekregen wat een extra afspraak scheelde en Spaanse Man was akkoord met deze kaakchirurg. Gebeld voor een afspraak: "Mijn kies is gebroken en die moet eruit, ik wil graag een afspraak maken." Geen probleem, 23 april kun je langs komen en dan bekijken we hoe we dit aan gaan pakken. Ik weet niet meer precies wanneer ik de kies brak, maar het zal zeker niet later dan begin april zijn geweest. Dus zo'n 3 weken tussen bellen en afspraak. Ik kan me niet herinneren dat het in Nederland zo lang duurde.

Spanjaarden hebben de gewoonte niet op te dagen bij afspraken met als gevolg dat je of een sms krijgt of gebeld wordt om je aan de afspraak te herinneren. In dit geval werd ik gebeld en werd mij nogmaals uitgelegd dat het om een oriënterende afspraak ging en dat er vervolgens een afspraak gemaakt zou worden om de kies te verwijderen. Ja mevrouw, dat is mij duidelijk.

Op 23 april meldde ik mij bij de tandarts. Ik had liever een afspraak in de morgen gehad zodat ik niet een deel van de cursus zou missen maar met de lange wachttijden voor een afspraak leek het mij verstandiger om niet al te kieskeurig te zijn. Gelukkig was ik op tijd want ik moest een heel formulier invullen met vragen over mijn gezondheid. Geen idee wat het hebben van eventuele maag-darmklachten met mijn tanden te maken heeft, hetzelfde geldt voor problemen in mijn bewegingsapparaat. Maar goed, ze wilden het weten dus ik vul in. Gelukkig waren de mensen in de wachtkamer zo aardig om mij te helpen als mijn kennis van medische termen in het Spaans niet toereikend was en dat maakte de wachtkamer ook een stuk gezelliger.

Zoals verwacht luidde de conclusie dat de kies eruit moest, werd er een offerte opgemaakt en een nieuwe afspraak ingepland: 15 mei, nog 3 weken extra wachten. En ook deze keer maar niet kieskeurig geweest over 's morgens of 's avonds.

In deze 3 weken braken er nog meer stukken van de kies af maar hield hij het net voldoende om geen extra problemen te veroorzaken. Ik had een recept meegekregen: een 3 daagse antibioticakuur te beginnen 1 dag voor de behandeling, en ter voorkoming van pijn moest ik een uur voor de behandeling Ibuprofen 600 slikken. Via een Nederlandse vriend kwam ik er achter dat dit veel meer is dan de gebruikelijke dosis in Nederland en kennelijk mag je in Spanje per dag ook 2x zoveel Ibuprofen slikken dan in Nederland. Altijd handig om weer even met je neus op het feit gedrukt te worden dat het medicijngebruik in Spanje veel hoger is dan in Nederland.

Maar dan toch eindelijk D-day! Weer een formulier, deze keer om te ondertekenen (dat ik bewust was van het feit dat ik een verdoving zou krijgen, dat ik mij bewust was van de risico's, dat ik wist dat het niet toepassen van een goede mondhygiëne tot complicaties zou leiden etc.). Vervolgens een papier om mee naar huis te nemen met alle instructies van wat ik de komende dagen wel en niet mocht doen, een indicatie hoelang het zou bloeden, wanneer ik moest bellen in geval van problemen en welke problemen vereisten dat ik zou bellen (geen idee of ik dan weer 3 weken zou moeten wachten). En toen was het zover, het trekken van de kies zelf.

Ze waren met 3 man sterk (of beter gezegd vrouw sterk want het waren allemaal vrouwen). Ik nam in de stoel plaats, kreeg de verdoving, ze vonden dat er nog meer verdoving moest plaats vinden en toen ze tevreden waren gingen ze aan het werk: 1 assistente hield het speeksel-afzuigapparaat vast, 1 assistente nam mijn hoofd in een soort van lichte houtgreep zodat ik mijn hoofd niet kon bewegen en de tandarts ging aan de slag om de kies eruit te halen.
In Nederland hadden ze ook al eens een kies verwijderd en dat deed de tandarts in zijn eentje. Ik geloof niet eens dat de assistente enige actie verrichtte behalve het aanreiken van de gevraagde gereedschappen.

Na een half uur was de kies eruit. Volgens de tandarts hadden we geluk gehad dat de wortels niet gebroken waren tijdens het trekken, anders had ze moeten opereren en mijn kaak openleggen en dan zouden we nog een uur extra nodig gehad hebben.
Dus blij en gelukkig stond ik na een half uurtje weer buiten. Direct per whatsapp ervaringen uitgewisseld met Spaanse Man want die had net de dag ervoor een kies laten trekken bij dezelfde kaakchirurg.
Vervolgens heb ik zo'n 2 weken pijn gehad in de kies naast de getrokken kies en had ik een humeur om op te schieten (oké, toegegeven, kennelijk was ik nog niet van de menstruaties af en dat hielp niet mee) maar nu de cursus is afgelopen en mijn "vakantie" is begonnen, kan ik die zonder pijn beginnen.

Over een half jaar gaan we in discussie over hoe we het gat gaan opvullen maar voor voorlopig hoop ik dat ik even geen tandarts meer hoef te zien. En hoe dat gaat heb ik hier in Spanje al een keer meegemaakt, dus dat zal niet nieuw meer zijn :-).

De bar

Eén van de dingen die ik beduidend minder doe nu Spaanse man en ik minder contact hebben, is tijd doorbrengen in een bar. Iets wat in Spanje bijna tot de dagelijkse gang van zaken hoort.
Niet opgegroeid in een cultuur van tijd doorbrengen in een bar en al zeker niet in mijn eentje lag hier wel een drempel om te slechten en zeker in combinatie met mijzelf leuke dingen gunnen.

Ik had een aantal vriendinnen om tips gevraagd en "op zoek naar een stamkroeg" stond dan ook op mijn lijstje "wat te doen tijdens mijn sabbatical". Nu ben ik niet echt een persoon om 's avonds uit te gaan. Tegen de tijd dat mensen hier bedenken dat ze wat gaan eten (diner of tapas), zit ik te bedenken of ik al dan niet al mijn bed op ga zoeken. Maar vandaag in de moestuin bedacht ik mij ineens dat wat ik met Spaanse man deed, ik ook wel in mijn eentje kon doen: werken in de moestuin en op weg naar huis even bij een bar langsgaan. 's Middags, scheelt koken en na een paar uur hard werken ook wel verdiend ;-).

Volgende vraag: welke bar? Nieuwe gewoonte, dus best wel eng en om dan zomaar, met bemodderde kleding en grond onder mijn nagels, fiets en groente een onbekende bar in te stappen, dat was toch iets te veel van het goede.
En toen schoot de bar door mijn hoofd waar ik bijna elke dinsdag ga eten voor of na mijn afspraak met mijn fysio-trainer. Niet erg ver van de route moestuin - huis en nu ik daar al meer dan 7 maanden met regelmaat over de vloer kom, niet geheel onbekend. Hoewel een dagmenu eten aan een tafeltje wel iets anders is dan aan de bar hangen. Dat dan weer wel.

Ik parkeer mijn fiets bij de bar en kom een meneer tegen die ik ook al een paar keer heb gezien als ik in de bar zat te eten. Afgelopen dinsdag kwam hij (en de eigenaar) er achter dat ik geen Française maar Nederlandse was en ja, Nederland en fietsen horen nu eenmaal bij elkaar. We hebben een klein gesprekje terwijl we naar binnen gaan. Hij sluit zich aan bij zijn vriend en ik zoek een plekje aan de bar. Ik bestel een tinto de verano met tapas en bied de eigenaar van de bar een deel van mijn uien aan (ik heb meer dan ik in mijn eentje aan kan). Eigenaar en vrouw van eigenaar blij, ik blij en ik moet verplicht alle groente van mijn fiets halen en in de schaduw zetten.

De man heeft zijn drankje op en zegt dat hij af wil rekenen, inclusief mijn drankje en de doos met 5 liter vino mosto die hij net gekocht heeft. Ok, muchas gracias meneer ;-). Op weg naar de uitgang, begint de meneer weer een gesprek met mij en stelt mij voor aan zijn vriend die de eigenaar van de wijngaard blijkt te zijn waarvan hij net de vino mosto heeft gekocht. Geen ontkomen aan, ik moet de wijn proberen (vino mosto is heel erg jonge wijn). Meneer heeft de wijn gekocht voor zijn zoon maar kennelijk maakt het niet uit dat de wijn al open is voordat zoon de doos krijgt. De wijn is voor mij te zoet maar niet verkeerd.

Inmiddels is de vriend van meneer naar huis vertrokken maar meneer blijft nog even hangen om mij foto's te laten zien van de narcissen die hij in Nederland had besteld en die het goed in zijn bloembakken hebben gedaan. Uiteindelijk met een tot volgende keer gaat hij dan toch naar huis. De eigenaar van de bar biedt mij aan om een tapas te kiezen voor bij de wijn. Ik voel me een beetje ongemakkelijk. In Nederland zou het ondenkbaar zijn dat je met drinken aan de bar zit wat niet geleverd is door de bar, maar hier is dat kennelijk geen probleem. Ondertussen word ik in meer conversaties betrokken want een Nederlandse in een echte buurtbar is natuurlijk wel een bezienswaardigheid.

Ongeveer 1,5 uur nadat ik de bar binnen ben gestapt, sta ik weer buiten bij mijn fiets met 2 drankjes en tapas achter de kiezen zonder dat het mij iets gekost heeft en weer een fantastisch verhaal rijker. Ik heb mij uitstekend vermaakt en omdat het al een beetje bekend was, minder eng dan het anders zou zijn.
Ik denk dat ik hier maar een gewoonte van ga maken (hoera, een nieuw regeltje, hahaha): op de terugweg van de moestuin naar huis even langs de bar om iets te drinken.
Het heeft zo zijn tijd nodig maar uiteindelijk word ik nog wel een echte Spaanse.

Het kostte moeite, maar geboekt

Zoals gemeld in mijn vorige blog, zat ik erover na te denken om een cursus te doen maar dat er een stemmetje in mijn hoofd zit wat zegt dat een cursus doen "alleen maar" omdat ik het leuk vind, geld over de balk gooien is. Zeker als die cursus ook nog eens buiten Spanje is (extra reiskosten, duurder levensonderhoud etc.).

Vorige week kwam de informatie binnen van de universiteit van Londen (2 colleges: London University of Art Saint Martins en London College of Fashion) en zij boden beiden een geschikte cursus aan van 2 weken voor ongeveer de helft van de prijs als Florence, wat 3 weken zou zijn.
Na overleg met mijn leraressen op de cursus koos ik in eerste instantie voor de cursus aan Saint Martins maar vanwege de datum vond mijn huisarts de cursus aan het London College of Fashion beter.

De cursus aan Saint Martins zou half augustus zijn, wat neer komt op 26 juli naar Nederland vliegen, 5 augustus weer terug en uitgeteld in Granada aankomen (beiden geen handige vluchttijden in verband met de reis van Granada naar Madrid), 1 week de tijd om mijn leven hier op de rit te krijgen, mijn koffer te pakken, op 11 augustus weer 5 uur bus naar Madrid, 2 weken Londen, 26 augustus weer terug komen en dan op 3 september weer beginnen met werken.
Ik snap de redenering van mijn huisarts ;-).
En om de vraag voor te zijn: het is zomerseizoen en het blijkt dat de vluchten vanaf Malaga dan veel duurder zijn dan vanaf Madrid dat het de buskosten waard zijn om vanaf Madrid te vliegen.

De cursus aan het London College of Fashion had de optie van juni en dat zou mooi de 3 overgebleven maanden sabbatical verdelen. Na een paar slapeloze nachten (wel, niet, wel, niet...) de knoop doorgehakt en geboekt: 16 juni vlieg ik naar Londen en ik kom 1 juli weer terug. Ik kon een onderkomen boeken (met eigen badkamer) in een soort van studentencomplex en hoewel ik eerst dacht dat het redelijk prijzig was (€ 745,00 voor 15 nachten) ben ik er gisteren achtergekomen dat het gebouw over een gemeenschappelijke keuken beschikt en een goedkoop restaurant met een dagschotel van rond de € 10,00. Dat scheelt aanzienlijk in de kosten van eten omdat ik zelf mijn ontbijt kan maken en een lunch om mee te nemen. En ik hoef niet elke kop thee buiten de deur te halen.

Dan nu natuurlijk de hamvraag: wat voor cursus ga ik doen?
Tijdens de opleiding die ik nu doe, ontdek ik een creatieve kant waarvan ik niet (meer) wist dat ik die had maar het lukt me niet om die voldoende naar buiten te brengen (geen idee of ik hier ook weer onbewust "regeltjes" aan heb gehangen). Het blijft vaak bij een vaag idee of gevoel en dan loop ik vast. Het lukt me niet om in woorden of tekeningen duidelijk te maken wat ik in mijn hoofd heb. Dus waar ik aan zat te denken was een cursus die mij zou kunnen helpen om die creativiteit meer en duidelijker naar boven te brengen. Ik ben verzot op stoffen en kleuren en ik blijk een eigen stijl te hebben die ik probeer te mengen met de Spaanse manier van kleden en de stoffen die hier gebruikelijk zijn.
Na navraag bij de universiteit van Londen, kwam ik uit bij een cursus van 2 weken Fashion Design. Er waren 2 mogelijkheden en vanwege de datum is het uiteindelijk de cursus Fashion Design - Intensive geworden. Dit is een combinatie van tekenen en op een kleine paspop spelen met stof, naast theorie en onderzoeken waar je inspiratie vandaan komt (korte samenvatting).

Hoewel ik het mijzelf erg moeilijk heb gemaakt of ik hier wel geld aan kon en mocht besteden, heb ik er erg veel zin in. Ik voel me wel onzeker omdat ik geen enkele kennis van mode en trends heb en ontwerpers ken ik alleen maar van naam maar geen idee wat ze ontwerpen en geen idee of ik de huidige mode mooi vind.
In de omschrijving van de cursus staat dat het voor beginners is met interesse in het onderwerp en een verlangen om te leren maar voorkennis is niet vereist. Ik ga ervan uit dat ik hier wel aan kan voldoen en anders heb ik de eerste dagen veel huiswerk: open de laptop en ga op onderzoek naar ontwerpers.