Ik ben met mijn 4e jaar in Spanje begonnen en had de indruk dat ik nu wel zo´n beetje wist hoe het dagelijkse leven hier gaat en dat er niet veel meer was wat mij kon verbazen. Dat bleek dus verkeerd gedacht.
Afgelopen vrijdag kwam ik mijn huurbaas tegen die aan mij vroeg waarom ik de rekeningen van licht en water nog niet had betaald. Ik was verbaasd want die had ik per direct naar hem overgemaakt. Dat was niet goed. Ik had de rekeningen rechtstreeks aan het energie- en waterbedrijf over moeten maken. Oeps!!! In mijn vorige huis betaalde mijn huurbaas en maakte ik het geld aan haar over en ik was ervan uitgegaan dat dit algemeen geldend was. Niet dus.
Huurbaas beloofde dat hij zou kijken wat ik aan hem had overgemaakt en dat terug zou storten en ik beloofde dat ik het geld zo snel mogelijk zou overmaken aan de juiste instelling om te voorkomen dat ik afgesloten zou worden.
Ik open mijn laptop, pak de factuur om het rekeningnummer te vinden om tot de ontdekking te komen dat er geen rekeningnummer op staat. Niet bij het licht en ook niet bij het water. Op de website zag ik dat er wel een mogelijkheid was om via de website van de leverancier te betalen maar hoe ik mij daarvoor moest registreren was onduidelijk, temeer omdat de facturen op naam van de huurbaas staan. Een email en een contactformulier ingevuld maar omdat het vrijdag na 21.00 uur was, niet direct een antwoord.
Tijd voor het rondsturen van wat whatappjes. De betaaltermijn van de oudste factuur was ergens in januari en er waren al aanmaningen ontvangen. Lerares Spaans en de groep van het werk. Zaterdagmorgen een reactie van mijn lerares: je moet betalen op het kantoor van de leverancier. Dat kan niet waar zijn. Moet ik echt vrij vragen op mijn werk om mijn rekeningen voor water en licht te betalen?
Inmiddels lag er een uitnodiging van Spaanse Man om de zaterdag samen door te brengen en ik vertrok op mijn fietsje met de hoop dat hij mij verder kon helpen. En ja, dat was ook zo.
Nu weet ik hoe ik een factuur op z'n Spaans moet betalen.
Op de factuur staan de banken vermeld waar het bedrijf zijn bankrekeningen heeft. Ik moet naar een geldautomaat van die bank gaan. Afhankelijk van hoe modern die bank is, moet ik of eerst geld pinnen om de factuur te betalen of ik kan de betaling met mijn pinpas (die van een andere bank is) doen.
Ik selecteer op het scherm dat ik een factuur wil betalen en ik moet de barcode van de factuur onder de laser houden. Ik controleer de gegevens die op het scherm verschijnen, ik geef akkoord, ik leg het geld (in geval van contante betaling en alleen papiergeld) in het vakje wat opent. Mijn geld wordt geteld, ik druk op akkoord voor betaling, het wisselgeld wordt in muntjes teruggeven en ik krijg een bewijs dat ik betaald heb.
Het is nu zondagmorgen en ik heb er nog steeds moeite mee om dit te geloven. Ik hoop maandag een reactie te krijgen op de verzonden emails zodat ik de volgende keer de betaling via internet kan doen, hoewel het ook vreemd aanvoelt om een rekening niet via je eigen internetbankieren te betalen maar via de website van de leverancier.
zondag 23 april 2017
donderdag 20 april 2017
Actief zijn
Met alles wat er hier gebeurd, is het er al een tijdje niet van gekomen om een update over de menopauze en dergelijke te geven. Want nadat ik mij bij de gynaecoloog had gemeld, kwamen er nog wat meer doktoren langs.
De gynaecoloog was uiteindelijk toch nog een probleem. Ik ging weg met een verwijsbriefje voor een mammografie en een bloedonderzoek. Met behulp van mijn Spaanse vriendin was de afspraak voor de mammografie zo gemaakt en voor het bloedonderzoek moest ik rond de 2e tot 4e dag van mijn menstruatie langs komen. Ook lag er de mededeling dat ik na 1 maand een afspraak voor de uitslagen moest maken.
Zonder bloedonderzoek geen afspraak en hoewel de gynaecoloog ervan overtuigd was dat mijn menstruatie snel zou komen, moest ik toch nog zo´n 6 weken wachten voordat het eindelijk zover was. Wat heftige dilemma's opleverde want moest ik nu wachten (wat als mijn menstruatie helemaal niet meer zou komen) of toch een afspraak maken voor over een maand zoals gezegd. En het valt dan niet mee om de Spaanse manier te ontdekken.
Maar goed, uiteindelijk had ik alles wat nodig was voor de afspraak en omdat ik had geluisterd naar mijn Spaanse vriendin was eind februari al de afspraak voor eind maart gemaakt. Anders had het allemaal nog langer geduurd.
Helaas ben ik nog net niet in de menopauze. Dus waarschijnlijk zal er nog 1 menstruatie volgen of iets wat ervoor door moet gaan. Voor de rest was alles goed. De gynaecoloog heeft mij een voedingssupplement met melatonine meegegeven om te kijken of ik daar beter door slaap (die regelmatig terugkerende chocoladeverslaving kan me niet zo heel veel deren ;-) ), waarbij ik er later achterkwam dat dit supplement wordt voorgeschreven aan vrouwen die zwanger willen worden. Ik geloof echter niet dat het een gevolg heeft op mijn hormoonhuishouding dus na wat zoekwerk wanneer ik het supplement het beste in kan nemen, krijg ik in het weekend tenminste redelijke voldoende slaap waardoor alles wat gemakkelijker wordt.
Verder zat het mij al een tijdje dwars dat ik in mijn hele doen en laten beperkt werd door de hernia die ik heb (geen idee of een hernia kan verdwijnen of dat alleen de pijn verdwijnt). De behandeling van een hernia hier is heel anders dan in Nederland en de opgelegde beperkingen zijn hier ook veel groter. In Nederland had ik mij nooit zo snel bij al die beperkingen neergelegd en was ik op zoek gegaan naar alternatieve manieren om toch te kunnen doen wat ik wil doen. Hier in Spanje was dat er nog niet van gekomen. Geheel tegen de Nederlandse mentaliteit in had ik mij neergelegd bij de Spaanse manier van doen door alle verantwoordelijkheid bij de artsen te leggen en niet zelf het heft in handen te nemen.
Volgens de neurochirurg zou ik nooit meer een meerdaagse voettocht kunnen maken en hoewel hij misschien gelijk heeft, kan ik dit pas accepteren als ik voor mijn gevoel er zelf alles aan gedaan heb om te kijken of er toch geen andere mogelijkheden zijn.
Een zoektocht op internet leverde mij een centrum op waar ze een gecombineerde aanpak hadden in de vorm van een sportarts, een fysiotherapeut, een diëtiste en personal trainers. Iedereen staat met iedereen in contact en is beschikbaar voor overleg. Voor Nederlandse begrippen redelijk prijzig dus zeker voor Spaanse begrippen maar het leek veelbelovend.
Eerst een afspraak met de sportarts die mij een wereld van voedingssupplementen voorschreef om mijn nog steeds overbelaste spieren van mijn voettocht richting Rome de kans te geven zich te herstellen. Vervolgens 2x per week naar de personal trainer om allerlei spieren te versterken die ervoor kunnen zorgen dat mijn hernia mij niet gaat belemmeren in het maken van een nieuwe meerdaagse wandeltocht (ik wil nog steeds in 9 weken van Sevilla naar Santiago ;-) ). Die stuurde mij weer voor een paar sessies door naar de fysiotherapeut. En om alles compleet te maken, werden er ook een paar sessies met de diëtiste ingepland.
Volgens mij weten ze niet helemaal goed wat ze met me aanmoeten, door taal- en cultuurverschillen en omdat mijn lichaam, zoals gebruikelijk, niet reageert zoals normaal. Bovendien komen de meeste Spanjaarden bij dit centrum terecht vanwege esthetische redenen (uiterlijk is hier extreem belangrijk), terwijl mij dat nou echt niks kan schelen. Mijn doel is om, ondanks een hernia, 7 dagen met een rugzak op door de wereld te trekken. Maar mijn personal trainer en ik hebben wel veel lol, mijn uitspraak wordt gecorrigeerd en ik leer nieuwe woorden. Inmiddels ben ik ook zo'n 3,5 kilo kwijtgeraakt.
Het vinden van een acceptabel dieet wat een mengsel moet zijn van Spaanse en Nederlandse gewoonten heeft nog wat voeten in de aarde maar ik ga ervan uit dat we daar uiteindelijk ook wel uit zullen komen. Het lukt me nog niet helemaal om de diëtiste duidelijk te maken dat ik om 17.00 uur honger heb en dat, als ik om 18.00 een uur moet trainen, een appel of wat nootjes niet voldoende is. En dat als ik na de training om 19.30 uur thuis kom, ik geen energie (en zin) meer heb om dan nog eens een volledige maaltijd in elkaar te knutselen.
Kortom, druk bezig om, na mentaal beter in mijn velletje te komen, nu ook fysiek beter in mijn velletje te komen. Het is niet gemakkelijk maar uiteindelijk kom ik daar waar ik wezen wil.
De gynaecoloog was uiteindelijk toch nog een probleem. Ik ging weg met een verwijsbriefje voor een mammografie en een bloedonderzoek. Met behulp van mijn Spaanse vriendin was de afspraak voor de mammografie zo gemaakt en voor het bloedonderzoek moest ik rond de 2e tot 4e dag van mijn menstruatie langs komen. Ook lag er de mededeling dat ik na 1 maand een afspraak voor de uitslagen moest maken.
Zonder bloedonderzoek geen afspraak en hoewel de gynaecoloog ervan overtuigd was dat mijn menstruatie snel zou komen, moest ik toch nog zo´n 6 weken wachten voordat het eindelijk zover was. Wat heftige dilemma's opleverde want moest ik nu wachten (wat als mijn menstruatie helemaal niet meer zou komen) of toch een afspraak maken voor over een maand zoals gezegd. En het valt dan niet mee om de Spaanse manier te ontdekken.
Maar goed, uiteindelijk had ik alles wat nodig was voor de afspraak en omdat ik had geluisterd naar mijn Spaanse vriendin was eind februari al de afspraak voor eind maart gemaakt. Anders had het allemaal nog langer geduurd.
Helaas ben ik nog net niet in de menopauze. Dus waarschijnlijk zal er nog 1 menstruatie volgen of iets wat ervoor door moet gaan. Voor de rest was alles goed. De gynaecoloog heeft mij een voedingssupplement met melatonine meegegeven om te kijken of ik daar beter door slaap (die regelmatig terugkerende chocoladeverslaving kan me niet zo heel veel deren ;-) ), waarbij ik er later achterkwam dat dit supplement wordt voorgeschreven aan vrouwen die zwanger willen worden. Ik geloof echter niet dat het een gevolg heeft op mijn hormoonhuishouding dus na wat zoekwerk wanneer ik het supplement het beste in kan nemen, krijg ik in het weekend tenminste redelijke voldoende slaap waardoor alles wat gemakkelijker wordt.
Verder zat het mij al een tijdje dwars dat ik in mijn hele doen en laten beperkt werd door de hernia die ik heb (geen idee of een hernia kan verdwijnen of dat alleen de pijn verdwijnt). De behandeling van een hernia hier is heel anders dan in Nederland en de opgelegde beperkingen zijn hier ook veel groter. In Nederland had ik mij nooit zo snel bij al die beperkingen neergelegd en was ik op zoek gegaan naar alternatieve manieren om toch te kunnen doen wat ik wil doen. Hier in Spanje was dat er nog niet van gekomen. Geheel tegen de Nederlandse mentaliteit in had ik mij neergelegd bij de Spaanse manier van doen door alle verantwoordelijkheid bij de artsen te leggen en niet zelf het heft in handen te nemen.
Volgens de neurochirurg zou ik nooit meer een meerdaagse voettocht kunnen maken en hoewel hij misschien gelijk heeft, kan ik dit pas accepteren als ik voor mijn gevoel er zelf alles aan gedaan heb om te kijken of er toch geen andere mogelijkheden zijn.
Een zoektocht op internet leverde mij een centrum op waar ze een gecombineerde aanpak hadden in de vorm van een sportarts, een fysiotherapeut, een diëtiste en personal trainers. Iedereen staat met iedereen in contact en is beschikbaar voor overleg. Voor Nederlandse begrippen redelijk prijzig dus zeker voor Spaanse begrippen maar het leek veelbelovend.
Eerst een afspraak met de sportarts die mij een wereld van voedingssupplementen voorschreef om mijn nog steeds overbelaste spieren van mijn voettocht richting Rome de kans te geven zich te herstellen. Vervolgens 2x per week naar de personal trainer om allerlei spieren te versterken die ervoor kunnen zorgen dat mijn hernia mij niet gaat belemmeren in het maken van een nieuwe meerdaagse wandeltocht (ik wil nog steeds in 9 weken van Sevilla naar Santiago ;-) ). Die stuurde mij weer voor een paar sessies door naar de fysiotherapeut. En om alles compleet te maken, werden er ook een paar sessies met de diëtiste ingepland.
Volgens mij weten ze niet helemaal goed wat ze met me aanmoeten, door taal- en cultuurverschillen en omdat mijn lichaam, zoals gebruikelijk, niet reageert zoals normaal. Bovendien komen de meeste Spanjaarden bij dit centrum terecht vanwege esthetische redenen (uiterlijk is hier extreem belangrijk), terwijl mij dat nou echt niks kan schelen. Mijn doel is om, ondanks een hernia, 7 dagen met een rugzak op door de wereld te trekken. Maar mijn personal trainer en ik hebben wel veel lol, mijn uitspraak wordt gecorrigeerd en ik leer nieuwe woorden. Inmiddels ben ik ook zo'n 3,5 kilo kwijtgeraakt.
Het vinden van een acceptabel dieet wat een mengsel moet zijn van Spaanse en Nederlandse gewoonten heeft nog wat voeten in de aarde maar ik ga ervan uit dat we daar uiteindelijk ook wel uit zullen komen. Het lukt me nog niet helemaal om de diëtiste duidelijk te maken dat ik om 17.00 uur honger heb en dat, als ik om 18.00 een uur moet trainen, een appel of wat nootjes niet voldoende is. En dat als ik na de training om 19.30 uur thuis kom, ik geen energie (en zin) meer heb om dan nog eens een volledige maaltijd in elkaar te knutselen.
Kortom, druk bezig om, na mentaal beter in mijn velletje te komen, nu ook fysiek beter in mijn velletje te komen. Het is niet gemakkelijk maar uiteindelijk kom ik daar waar ik wezen wil.
woensdag 5 april 2017
Een moestuin en een fiets
Spaanse man stuurde mij een paar whatsapps. Een voorstel dat hij had gedaan aan zijn familie om met z´n allen 50m2 moestuin te huren. De eigenaar van het complex zorgde voor het water geven, er was een wc, een plek om laarzen en kleding te bewaren en er is tuingereedschap voor algemeen gebruik. Hij was erg teleurgesteld dat tot dan toe zijn familie nog niet had gereageerd.
Wetend dat Spaanse man begin 2016 een zware depressie heeft gehad en ik hem niet zo vaak ergens enthousiast over heb gezien, was mijn reactie: "Als je familie niet reageert, dan spreken we hierover.".
Natuurlijk reageerde zijn familie niet en zodoende stond ik afgelopen zondag op het tuincomplex om de sfeer te proeven, met de eigenaar kennis te maken (Spaanse man deed het woord) en nu huren wij dus een moestuin van 40m2 voor € 40,00/maand.
Op het complex zitten meer buitenlanders, zo kwam ik daar de Amerikaanse vriend tegen van mijn Nederlandse teamgenote en volgens de eigenaar zijn er meer mensen van mijn werk die er een moestuin hebben. Er wordt dan ook volop geëxperimenteerd met groenten die van oorsprong niet Spaans zijn. Daarbij is het de bedoeling dat er ecologisch getuinierd wordt waardoor ik het gevoel heb dat ik er wel meer mensen tegen zal komen die iets meer open-minded zijn dan de gemiddelde Spanjaard in Andalucia.
Gisteren ben ik langs een winkel geweest die plantjes verkoopt om te kijken wat er te koop is (7 soorten tomaten, 8 soorten paprika, Spaanse komkommer, courgettes en nog veel meer) en de prijs per plantje varieert van € 0,25 tot € 0,50 per stuk. Ik wist niet wat ik hoorde. Volgens mij is het in Nederland echt wel veel duurder.
Vandaag ga ik een berichtje sturen naar de eigenaar om te vragen hoeveel plantjes we van wat moeten hebben. Spaanse man heeft mij de vrije hand gegeven om te kiezen wat ik wil (naast de verplichte tomaten, paprika om te koken en Spaanse komkommers) met de mededeling dat ik er niet aan moest wennen dat ik mocht beslissen wat er in de tuin kwam te staan.
En omdat de moestuin een beetje buiten Granada ligt (vanaf mijn werk zo'n 30 minuten lopen, zo'n 50 vanaf mijn huis) heb ik eindelijk de knoop doorgehakt om een fiets te kopen. Al vanaf het allereerste moment dat ik hier woon loop ik over een fiets na te denken. De belangrijkste redenen om er steeds vanaf te zien waren vooral: hoe krijg ik die fiets zonder lift naar de verdieping waar ik woon en waar laat ik hem?
Inmiddels heb ik in die tijd zoveel geld uitgegeven aan bussen dat ik er ruim een fiets van had kunnen kopen.
Twee dagen onderzoek naar vouwfietsen op internet (ervan uitgaande dat die het lichtste zijn en gemakkelijker 3 hoog de trap op te tillen) en gisteren bij een fietsenwinkel de fiets gekocht. De fiets werd direct afgemonteerd in de winkel, er moest nog licht bijgekocht worden (werd er ook direct opgezet) en een helm (verplicht buiten de stad) en ik op de fiets weer terug naar huis.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het fijn vond om te fietsen hoewel ik er geen enkel probleem mee had om alles lopend te doen. Het enige waar ik wel aan moet wennen is dat ik mij nu aan het eenrichtingsverkeer moet houden wat in de binnenstad van toepassing is. Het zal dan ook nog wel even duren voordat ik de snelste weg van A naar B per fiets heb gevonden. Of ik doe wat alle Spanjaarden doen: over de stoep ;-).
Wat ook nog ontdekt moet worden is hoe de fiets te parkeren. Er is hier geen cultuur van fietsenstalling op straat en ik wil hem graag wel ergens aan vast kunnen zetten zodat hij niet gestolen kan worden. Op het werk is er een plek gereserveerd in de parkeergarage van het kantoor.
Vrijdag gaan Spaanse man en ik plantjes kopen en dan ga ik zaterdag mijn eerste "lange" rit op de fiets maken richting moestuin om de plantjes te planten.
Het zal mij benieuwen hoe het hebben van een moestuin op zijn Spaans gaat.
Wetend dat Spaanse man begin 2016 een zware depressie heeft gehad en ik hem niet zo vaak ergens enthousiast over heb gezien, was mijn reactie: "Als je familie niet reageert, dan spreken we hierover.".
Natuurlijk reageerde zijn familie niet en zodoende stond ik afgelopen zondag op het tuincomplex om de sfeer te proeven, met de eigenaar kennis te maken (Spaanse man deed het woord) en nu huren wij dus een moestuin van 40m2 voor € 40,00/maand.
Op het complex zitten meer buitenlanders, zo kwam ik daar de Amerikaanse vriend tegen van mijn Nederlandse teamgenote en volgens de eigenaar zijn er meer mensen van mijn werk die er een moestuin hebben. Er wordt dan ook volop geëxperimenteerd met groenten die van oorsprong niet Spaans zijn. Daarbij is het de bedoeling dat er ecologisch getuinierd wordt waardoor ik het gevoel heb dat ik er wel meer mensen tegen zal komen die iets meer open-minded zijn dan de gemiddelde Spanjaard in Andalucia.
Gisteren ben ik langs een winkel geweest die plantjes verkoopt om te kijken wat er te koop is (7 soorten tomaten, 8 soorten paprika, Spaanse komkommer, courgettes en nog veel meer) en de prijs per plantje varieert van € 0,25 tot € 0,50 per stuk. Ik wist niet wat ik hoorde. Volgens mij is het in Nederland echt wel veel duurder.
Vandaag ga ik een berichtje sturen naar de eigenaar om te vragen hoeveel plantjes we van wat moeten hebben. Spaanse man heeft mij de vrije hand gegeven om te kiezen wat ik wil (naast de verplichte tomaten, paprika om te koken en Spaanse komkommers) met de mededeling dat ik er niet aan moest wennen dat ik mocht beslissen wat er in de tuin kwam te staan.
En omdat de moestuin een beetje buiten Granada ligt (vanaf mijn werk zo'n 30 minuten lopen, zo'n 50 vanaf mijn huis) heb ik eindelijk de knoop doorgehakt om een fiets te kopen. Al vanaf het allereerste moment dat ik hier woon loop ik over een fiets na te denken. De belangrijkste redenen om er steeds vanaf te zien waren vooral: hoe krijg ik die fiets zonder lift naar de verdieping waar ik woon en waar laat ik hem?
Inmiddels heb ik in die tijd zoveel geld uitgegeven aan bussen dat ik er ruim een fiets van had kunnen kopen.
Twee dagen onderzoek naar vouwfietsen op internet (ervan uitgaande dat die het lichtste zijn en gemakkelijker 3 hoog de trap op te tillen) en gisteren bij een fietsenwinkel de fiets gekocht. De fiets werd direct afgemonteerd in de winkel, er moest nog licht bijgekocht worden (werd er ook direct opgezet) en een helm (verplicht buiten de stad) en ik op de fiets weer terug naar huis.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het fijn vond om te fietsen hoewel ik er geen enkel probleem mee had om alles lopend te doen. Het enige waar ik wel aan moet wennen is dat ik mij nu aan het eenrichtingsverkeer moet houden wat in de binnenstad van toepassing is. Het zal dan ook nog wel even duren voordat ik de snelste weg van A naar B per fiets heb gevonden. Of ik doe wat alle Spanjaarden doen: over de stoep ;-).
Wat ook nog ontdekt moet worden is hoe de fiets te parkeren. Er is hier geen cultuur van fietsenstalling op straat en ik wil hem graag wel ergens aan vast kunnen zetten zodat hij niet gestolen kan worden. Op het werk is er een plek gereserveerd in de parkeergarage van het kantoor.
Vrijdag gaan Spaanse man en ik plantjes kopen en dan ga ik zaterdag mijn eerste "lange" rit op de fiets maken richting moestuin om de plantjes te planten.
Het zal mij benieuwen hoe het hebben van een moestuin op zijn Spaans gaat.
Abonneren op:
Posts (Atom)