Fijne feestdagen

Het is kerst en bij deze wens ik iedereen fijne feestdagen.

Gisteren heb ik voor het eerst mijn neus 's avonds buiten de deur gestoken op noche buena. Na lang wikken en wegen heb ik de uitnodiging om bij de ouders van mijn vriendin te komen eten aangenomen en daardoor liep ik om 21.00 uur door de stad richting het huis van haar ouders, want eten op Spaanse tijden. Tot mijn stomme verbazing waren alle bars en restaurants gesloten. In Nederland zou zoiets ondenkbaar zijn. Het was mij al eerder opgevallen dat op feestdagen veel eetgelegenheden gesloten zijn maar voor 24 december had ik dat niet verwacht. In Spanje is 24 december de belangrijkste dag waarop (met familie) kerst gevierd wordt, hoewel de restaurants kerstmenu's aanbieden voor 25 december.
Het was gezellig en het eten was lekker maar voor mij hoeft het niet zo. Ik had mij in mijn eentje thuis ook vermaakt met het kijken naar de afloop van Serious Request. Moet daarbij wel eerlijk toegeven dat ik mij niet kan herinneren dat ik kerst ooit leuk heb gevonden, in die zin is een verhuizing naar een ander land een heel gemakkelijke manier om onder tradities en verplichtingen uit te komen.

Het bezoek aan Nederland was vooral nuttig. Ik heb het heel leuk gevonden om iedereen weer eens te zien en te vertellen over mijn leven hier maar het maakte ook duidelijk dat mijn leven nu inderdaad in Spanje is. Wat erg grappig was, was dat iedereen het daar ook wel mee eens was. Op de vraag of ik nog weer terug zou komen naar Nederland, werd door veel mensen het antwoord zelf al gegeven voordat ik kon antwoorden: nee, jij komt niet meer terug. Of het voor de rest van mijn leven Spanje zal blijven, daar zijn de meningen over verdeeld, maar dat ik terug kom, nee.
Het voelde wel even ongemakkelijk om Ex terug te zien en flink huis te houden in zijn huis maar (oké, toegegeven mede dankzij Spaanse Man) het was al snel duidelijk dat er niet veel gevoelens meer over waren. Op een paar spullen na, heb ik voor het overgrote deel van mijn spullen besloten dat het opgestuurd moest worden, verkocht kon worden of naar de kringloop of de prullenbak kon. Het heeft geen zin om vast te houden aan meubels voor het geval ik die misschien ooit nog eens nodig zou hebben, hoewel het aan de andere kant ook wel een beetje eng voelde om ze weg te doen. Een soort van definitief doorsnijden van de band met Nederland.
Nu is het wachten op de dozen die vanuit Nederland naar Spanje opgestuurd moeten worden. Geen idee waar ik al die spullen in mijn kleine studio moet laten, dat zien we dan wel weer.

Qua werk lijkt er nu ook wat beweging te komen. 19 december had ik weer een sollicitatiegesprek (kennelijk voor 2 posities) en van alle gesprekken tot nu toe was dit de beste die ik gedaan heb. Sollicitatiegesprekken zijn niet geschikt voor mensen die van nature introvert zijn en hoewel ik mijn mond wel open doe als ik het ergens niet mee eens ben, is dat toch heel anders dan jezelf presenteren. Vervolgens kwam daar een gesprek met mijn teamleider overheen en in dat gesprek is besloten dat ik, mocht ik niet voor de posities in aanmerking komen, ik naar een meer eenvoudige positie op mijn verdieping ga (mijn teamleider gaat daar in ieder geval erg haar best voor doen). Dus ik heb goede hoop dat ik over niet al te lange tijd iets anders ga doen zonder de stress van payroll.
Na bijna 3 jaar in de vuurlinie, wil ik even rust om bij te komen. Het lijkt mij zalig om thuis te komen en energie over te hebben voor andere dingen in plaats van volledig afgedraaid. En natuurlijk zit ik stiekem te denken over een opleiding. Gewoon omdat het leuk is.

Dit brengt mij bij het lijstje voor volgend jaar. Nee, ik doe niet aan goede voornemens maar omdat ik niet alles kan doen en de afgelopen maanden ook amper thuis was, heb ik een aantal dingen doorgeschoven naar volgend jaar.
Het zit mij dwars dat ik volgens de Spaanse doktoren niet naar Santiago mag lopen, zelfs niet met een lichte rugzak en in 9 afzonderlijke weken, alleen omdat ik een hernia heb. Ik kan mij vergissen, maar ik ben ervan overtuigd dat ik in Nederland daar wel toestemming voor zou krijgen, hoewel er misschien wel een lijst met voorwaarden aan zou zitten. Na lang zoeken heb ik een sportschool gevonden met daaraan verbonden een sportarts. Dus 1 van de eerste dingen die ik ga doen is een afspraak maken en kijken wat hun mening is.
Wat verder op het lijstje staat is een email sturen naar de school waar ik de opleiding wil gaan doen. Ik ben nog steeds aan het uitzoeken hoe het Spaanse systeem van inschrijven werkt, dus daar wil ik duidelijkheid over hebben en ik wil weten of er eisen gesteld worden aan mijn Spaans. Als ik de opleiding alleen kan doen als mijn Spaans op C1-niveau is, dan heeft dat natuurlijk gevolgen voor mijn planning.
Ik ben gestopt met mijn Spaanse lessen bij mijn lerares Spaans en probeer nu via thuisstudie mijn Spaans bij te houden en op hoger plan te brengen. Mijn lerares Spaans is een goede lerares maar haar manier van lesgeven werkt niet meer bij mij met als gevolg dat ik steeds meer weerstand tegen het huiswerk kreeg en dat de voordelen van snel en goed de taal onder de knie krijgen niet meer opwogen tegen de stress en de energie die de manier van lesgeven en de manier waarop ik mijn huiswerk moest doen mij opleverden. Maar het verbeteren van mijn Spaans, met name sprekend, is nog steeds belangrijk en op mijn lijstje staat om mij serieuzer met deze thuisstudie bezig te houden.
Spaanse Man doet pogingen om mij de Spaanse cultuur te laten doorgronden en volgens hem is de beste manier daarvoor om mij te verdiepen in de economische en sociale ontwikkeling van Spanje. Dus staat op mijn lijstje ook het ophalen van mijn kennis over economie en de bijbehorende filosofieën (bij voorkeur in het Spaans). Vroeger had ik met vrienden urenlange discussies over van alles en nog wat. Ik vind het leuk om dit stuk weer terug te brengen in mijn leven, hoewel mijn Spaans nog niet voldoende is om Spaanse Man van voldoende repliek te dienen.

Kortom, genoeg plannen om mij bezig te houden. Maar nu eerst genieten van de top2000.

Bijna naar Nederland

Langzaamaan wordt alles weer wat rustiger. 

Spaanse man en ik hebben elkaar nu 3 zondagen achter elkaar gezien en het is leuk maar een relatie zal het niet worden. Dat geeft rust en duidelijkheid. We genieten van elkaars gezelschap voor zolang als het duurt en dan zien we wel weer verder. Gisteren kreeg ik de uitnodiging om 24 december bij zijn familie kerst te vieren maar ik denk dat ik dat aanbod maar af ga slaan. Het voelt heel raar om zijn hele familie te leren kennen zonder dat er sprake is van een relatie, hoewel het aardig aangeboden is. Van een vriendin ligt er ook een uitnodiging om die dag bij haar en haar ouders te komen (die ik ook al 2x ontmoet heb) en dat voelt prettiger.
Gelukkig kan ik lekker op zijn Spaans dit nog 1 dag van tevoren kenbaar maken dus ik ga mijn hoofd op dit moment niet over breken.

Werk blijft een chaos en ik blijf op zoek naar een andere functie binnen het bedrijf. Tot op heden zijn alle gesprekken op niets uitgelopen maar ik blijf zoeken. Maandag 19 december heb ik weer een gesprek. Ondertussen ben ik blij voor alle leuke mensen uit mijn team die het wel gelukt is om weg te komen maar ook wel een beetje jaloers omdat het mij niet lukt.
Na 3 maanden kwamen ze er ineens achter dat ik geen back-up meer heb. Er was iemand in training maar door werkdruk van beide kanten kwamen we daar niet verder mee. Daarnaast was mij duidelijk gezegd dat zij geen payroll hoefde te weten. Ik wil niet weten hoe ze dat op gaan lossen maar ik weet wel dat ik op mijn vrije dagen NIET bereikbaar ben voor vragen, hoewel ze dat wel van mij verwachten.
(Geen idee of ik het al een keer gemeld had maar het bedrijf is de hele organisatiestructuur aan het veranderen, waar op zich niks mis mee is, maar ze hebben het traject in gang gezet zonder er van tevoren goed over na te denken en het hele project kost meer geld dan gedacht. Dus nu zijn we soort van halverwege, niemand weet wat zijn taken zijn, mensen die weggingen zijn niet vervangen en het project ligt stil.)

Vrijdag vlieg ik naar Nederland om daar mijn 50-ste verjaardag te vieren. Volgens traditie vier ik elke 5 jaar mijn verjaardag met alle mensen die ik in de loop van mijn leven heb opgeduikeld en die zijn blijven hangen. Het onderhouden van de contacten is niet mijn sterkste kant maar het blijft altijd goed om te zien dat we toch elke 5 jaar weer bij elkaar zijn. De voorbereidingen laat ik aan mijn broer en schoonzus over, het enige wat ik hoef te doen is voldoende wakker te zijn om met iedereen te praten (wetend dat ik vrijdag om 06.30 uur opsta en waarschijnlijk om 03.00 een bed ga zien, zal dat nog niet meevallen).
Een kleine domper op de vreugde was het bericht dat een goede vriendin was overleden en omdat haar vriend geen contactgegevens van mij kon vinden, had ik de begrafenis gemist. Het zou een heel gedoe zijn geweest maar ik had het er wel voor over gehad.

In Nederland ligt er een druk programma met vooral een lange lijst van dingen die ik moet kopen. Vanuit Spanje liggen er verzoeken van Spaanse vriendinnen voor speculaaskruiden en nasi-kruiden en voor sommige dingen heb ik toch moeite met de Spaanse maten, zoals panties en leggings. De lengte red ik dan nog wel maar met onze Hollandse bovenbenen blijft het worstelen.
Verder moeten er nog een paar zaken met Ex geregeld worden en staan er spullen in het huis die ik hier wil hebben. Waarschijnlijk zijn er ook nog wel spullen die in september 2014 nog niet weg konden maar nu wel.

Terwijl ik dit zo opschrijf, realiseer ik mij dat ik inderdaad voor het laatst in september 2014 in Nederland ben geweest. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik in maart 2014 op het vliegtuig stapte om voor een jaar naar Spanje te gaan. Nu alweer bijna 3 jaar geleden. Is Spanje mijn thuis, nee, waarschijnlijk niet. Maar het is op dit moment wel de plek waar ik het meest gelukkig ben en voor voorlopig is dat genoeg.