Vandaag is de laatste dag van de training en hebben we een gesprek met de moderator. Helaas zit ik in de laatste groep en ben pas om 14.30 uur aan de beurt met het groepsgesprek met 2 medestudenten. Daarna heb ik wel het geluk dat ik de eerste van de 3 ben die het individuele gesprek heeft dus ik hoef niet, zoals mijn huisgenoot, bijna een uur te wachten (na het groepsgesprek).
Vooral afgelopen weekend was heel zwaar met veel assessments die af moesten maar de laatste week was vooral puntjes op de i zetten en minder stress. Ik weet nu al dat ik voldoende heb op:
- learner profile (het analyseren van een student en een 1-op-1 les met voorstel voor wat te behandelen voor 5 opvolgende lessen)
- unknown language journal (mijn verslag van de 4 lessen Grieks als leerling van een taal die ik niet ken)
- teaching practice (mijn overzicht van de 7 lessen die ik heb moeten geven en een verslag van de ontwikkeling die ik daardoor privé en professioneel heb doorgemaakt met als ultieme hoogtepunt een "above standard" voor de laatste les die ik heb gegeven
- guided observation (mijn verslag van 3 lessen die ik bij moest wonen en observeren om te kijken hoe ervaren leraren les geven)
- phonymic test (die mijn kennis van de uitspraak heeft getest)
- language awareness test (die mijn grammaticale kennis heeft getest)
Vandaag mijn beoordeling van de materialen die ik in een specifieke les gebruikt heb en het interview met de moderator. Met mijn hoofd weet ik dat ik geslaagd ben maar mijn gevoel wil het nog niet geloven.
Vanavond gaan we met z'n allen vieren dat we het gehaald hebben en dan ga ik morgen weer terug richting Granada. Ik was graag nog een nacht langer gebleven maar helaas moeten we morgen al het appartement uit.
Dinsdag ga ik weer aan het werk en dan zien we wel verder. Mijn back-up heeft laten weten dat ze die week ook weer mag beginnen (en heeft direct al weer voor een lang weekend vrij gevraagd, waar ik niet zo blij mee ben hoewel ik niet kan weigeren, maar ik ben echt niet tevreden over haar steun gedurende de tijd dat ik de training deed). Dus met een beetje mazzel kom ik in niet al te grote chaos terecht.
En dan gaat het grote nadenken weer beginnen: Wat wil ik nu verder?
Ik moet dan steeds aan de woorden van mijn broer denken die zegt dat als ik niet weet wat ik wil, het heel erg goed met me gaat. Maar goed, daar ga ik later wel over "zeuren". Nu nog iets meer dan een uur te gaan voordat ik mijn mondeling heb.
vrijdag 29 juli 2016
donderdag 21 juli 2016
TEFL bootcamp
Van tevoren had ik er al over gelezen en tijdens het intake-gesprek was het ook al benadrukt: de cursus is 4 weken heel hard werken en heel erg intensief. Dus ik dacht dat ik voorbereid was maar nu bijna aan het einde van de derde week, kan ik niet anders dan tot de conclusie komen dat het onmogelijk is om je hierop voor te bereiden.
De eerste week was vooral zwaar door een overload aan informatie, het voorbereiden van de twee lessen die we in de eerste week al moesten geven en opdracht die we in het weekend moesten schrijven. Zwaar maar er was nog een beetje ruimte voor iets anders of een uurtje ontspanning.
Dat was na de tweede week wel anders. Dagen van 08.00 tot 23.30 werden eerder regel dan uitzondering, hoewel ik al snel de beslissing nam dat ik liever om 22.00 naar bed ging en dan om 05.00 eruit dan lang doorwerken. En waar ik in het eerste weekend nog tijd had om naar een open tai-chi groep te gaan, kon ik dat afgelopen weekend wel vergeten. Maar je doet je best om je er doorheen te slaan want (zeggen ze) na de tweede week wordt het gemakkelijker.
En nu is de derde week bijna afgelopen en het is helemaal niks niet gemakkelijker. Vrijdag moet ik 2 lessen geven (1 voor de klas en 1 les aan een privé-leerling) en dan moet ik van het weekend de volgende documenten in elkaar draaien: mijn materiaal-assessment, mijn learner-profile, de language awareness test en de phonemic test. Als er nog ergens tijd over is (als!!!) dan zou het ook zeer op prijs gesteld worden dat ik mijn laatste les voor woensdag in ieder geval heb overdacht en mijn idee voor de materialen klaar heb.
Ik zit er over te denken om mijzelf komend weekend een uurtje vrij te geven om mijzelf weer op te laden door een toeristische rondrit te maken want veel heb ik van Malaga nog niet gezien.
Hoewel het veel en zwaar is, heb ik er geen spijt van. Ik vind het leuk om mijn hersens even op een andere manier aan het werk te hebben en hoewel het in het begin heel erg spannend was om voor een groep mensen te staan, vindt iedereen dat ik het goed doe en de leerlingen vinden mij aardig. Het is interessant om te zien hoe iedereen zijn eigen persoonlijkheid meebrengt in de les. Ik moet het vooral van hard werken hebben en een hele goede voorbereiding maar krijg dan wel geleerd wat de leerlingen moeten leren. Anderen hebben van nature meer aanleg om voor een groep mensen te staan maar raken dan zo op zijsporen dat de grote lijn van de les niet overkomt en de uitvoering niet goed is.
We zijn met een groep van 11 en ik deel mijn huis met een andere Nederlandse en een Amerikaanse. Sinds gisteravond is de Amerikaanse uit het huis vertrokken en wordt zij vervangen door de lerares die ons Grieks heeft gegeven. Snap het waarom niet helemaal maar het zal wel een reden hebben. Oh, en voor degenen die zich af zitten te vragen: Grieks?. Wij moeten inzicht hebben hoe een leerling van een andere taal zich voelt als hij die taal niet spreekt en omdat niemand in de groep Grieks sprak, kregen wij 4 lessen Grieks zodat wij een idee hebben hoe het is om een uur lang een vreemde taal te horen die je niet kent en proberen te snappen wat de lerares ons uitlegt.
En nu is het tijd om op te staan voor weer een hele, hele, hele, hele lange dag.
De eerste week was vooral zwaar door een overload aan informatie, het voorbereiden van de twee lessen die we in de eerste week al moesten geven en opdracht die we in het weekend moesten schrijven. Zwaar maar er was nog een beetje ruimte voor iets anders of een uurtje ontspanning.
Dat was na de tweede week wel anders. Dagen van 08.00 tot 23.30 werden eerder regel dan uitzondering, hoewel ik al snel de beslissing nam dat ik liever om 22.00 naar bed ging en dan om 05.00 eruit dan lang doorwerken. En waar ik in het eerste weekend nog tijd had om naar een open tai-chi groep te gaan, kon ik dat afgelopen weekend wel vergeten. Maar je doet je best om je er doorheen te slaan want (zeggen ze) na de tweede week wordt het gemakkelijker.
En nu is de derde week bijna afgelopen en het is helemaal niks niet gemakkelijker. Vrijdag moet ik 2 lessen geven (1 voor de klas en 1 les aan een privé-leerling) en dan moet ik van het weekend de volgende documenten in elkaar draaien: mijn materiaal-assessment, mijn learner-profile, de language awareness test en de phonemic test. Als er nog ergens tijd over is (als!!!) dan zou het ook zeer op prijs gesteld worden dat ik mijn laatste les voor woensdag in ieder geval heb overdacht en mijn idee voor de materialen klaar heb.
Ik zit er over te denken om mijzelf komend weekend een uurtje vrij te geven om mijzelf weer op te laden door een toeristische rondrit te maken want veel heb ik van Malaga nog niet gezien.
Hoewel het veel en zwaar is, heb ik er geen spijt van. Ik vind het leuk om mijn hersens even op een andere manier aan het werk te hebben en hoewel het in het begin heel erg spannend was om voor een groep mensen te staan, vindt iedereen dat ik het goed doe en de leerlingen vinden mij aardig. Het is interessant om te zien hoe iedereen zijn eigen persoonlijkheid meebrengt in de les. Ik moet het vooral van hard werken hebben en een hele goede voorbereiding maar krijg dan wel geleerd wat de leerlingen moeten leren. Anderen hebben van nature meer aanleg om voor een groep mensen te staan maar raken dan zo op zijsporen dat de grote lijn van de les niet overkomt en de uitvoering niet goed is.
We zijn met een groep van 11 en ik deel mijn huis met een andere Nederlandse en een Amerikaanse. Sinds gisteravond is de Amerikaanse uit het huis vertrokken en wordt zij vervangen door de lerares die ons Grieks heeft gegeven. Snap het waarom niet helemaal maar het zal wel een reden hebben. Oh, en voor degenen die zich af zitten te vragen: Grieks?. Wij moeten inzicht hebben hoe een leerling van een andere taal zich voelt als hij die taal niet spreekt en omdat niemand in de groep Grieks sprak, kregen wij 4 lessen Grieks zodat wij een idee hebben hoe het is om een uur lang een vreemde taal te horen die je niet kent en proberen te snappen wat de lerares ons uitlegt.
En nu is het tijd om op te staan voor weer een hele, hele, hele, hele lange dag.
vrijdag 1 juli 2016
Bijna naar Malaga
Vandaag begon officieel mijn vakantie maar in maart kwam het verzoek of ik vandaag, 1 juli, de berekeningen wilde maken om te zien of we aan de eisen van de klant hadden voldaan. Afspraak was dat dit dan niet als een vakantiedag zou worden gerekend maar als een werkdag en dat ik van mijn enorme lijst van overuren dan een paar uren af zou halen. Dat leek mij geen verkeerd idee. Een werkplek geregeld op een andere verdieping zodat mijn collega's niet zouden weten dat ik aan het werk was en de bedoeling was dat het niet langer dan 3 uur zou duren. Uiteindelijk werden het er 3,5 omdat elke keer een programma vast liep en omdat mijn teamcoördinator niet wist wat ze met bepaalde emails aan moest. Hoewel het te verwachten was, was ik er niet blij mee.
Waar ik wel blij mee was, was de lidmaatschapskaart van de ziektekostenverzekering.
Een paar dagen geleden kregen we een email waarin ons werd meegedeeld dat wij voor € 10,00/maand kunnen deelnemen aan een particuliere verzekering. Dekt alles behalve ziekenhuisopnames. Met de enorm lange wachtlijsten nog in het geheugen met mijn hernia, vond ik dat ik met € 10,00 niet veel risico zou lopen. Het is een verzekering met vaste artsen en gezondheidscentra maar volgens mijn lerares Spaans waren dat (voor Granada) geen slechte centra.
Aangemeld, een ingewikkeld vragenformulier ingevuld (medische termen zijn ook in het Engels niet te begrijpen), formulier opgestuurd, een telefoongesprek met verzekeringsmevrouw in het Spaans (medische termen zijn in het Spaans nog minder te begrijpen) en ik mocht meedoen met de verzekering. De kaart zou zo snel mogelijk opgestuurd worden.
Ik had als postadres mijn werkadres opgegeven zodat de kaart niet zoek kan raken in de Spaanse post. Mijn verbazing was dan ook groot om te ontdekken dat de kaart vandaag op mijn huisadres was gearriveerd. Verbaasd dat het niet naar het postadres was gestuurd en verbaasd dat het aan was gekomen ;-)
Maar in ieder geval fijn dat het aangekomen is.Vanaf nu niet meer 14 maanden of langer wachten totdat de fysiotherapeut tijd heeft (indien nodig).
Vandaag kreeg ik ook een berichtje van de school waar ik de cursus ga doen. Ze lieten me weten wie mijn flatgenote zal zijn met een e-mailadres en de mededeling dat ze om 4 uur in het appartement zal zijn zodat ze voor mij de deur kan openen. De bus komt om 15.45 in Malaga aan en het appartement is direct tegenover het busstation. Scheelt in ieder geval een hoop gesleep met bagage (in Malaga dan). Email gestuurd en we hebben wat heen en weer geappt. Ze is ook Nederlandse en we hebben besloten dat dit een voordeel gaat zijn voor als we 's avonds moeten studeren. Het lijkt erop dat ze dit serieus neemt en dat voelt wel goed.
Morgen komt een collega langs die de komende 4 weken in mijn huis gaat wonen zodat ik die nog wat dingen uit kan leggen. Hoewel het waarschijnlijk op zijn Spaans gaat en hij uiteindelijk niet komt want druk bezig met van alles en nog wat. Inmiddels begin ik de Spaanse manier van doen te snappen.
Verder nog een laatste was, iets wat schoonmaken heet en kijken of ik alles wat ik mee wil/moet nemen in een koffer krijg. Het zal zoeken worden naar een evenwicht. Aan de ene kant weet ik dat ik in geval van nood altijd wel iets bij een chino kan kopen, aan de andere kant voelt het wel als geld over de balk gooien als ik dingen koop die ik mee had kunnen nemen en vervolgens amper gebruikt daar achter moet laten (bijvoorbeeld wasmiddel, olie, kruiden en dergelijke). Verder is het mij ook nog niet geheel duidelijk wat er aan kleding mee moet. Met de temperaturen die we nu hebben, is 1 set kleding (in ieder geval aan t-shirts en hemdjes) per dag wel een minimaal vereiste. Ik weet ook niet of er nog eisen aan de kleding gesteld worden als we voor de klas moeten staan dus er moet ook iets fatsoenlijks mee (lees: niet te kort en te bloot).
Hoewel ik moe ben van het werk van de afgelopen maand en daardoor moeilijk loop te doen over dingen waar ik anders niet moeilijk over zou doen, kijk ik uit naar maandag.
Waar ik wel blij mee was, was de lidmaatschapskaart van de ziektekostenverzekering.
Een paar dagen geleden kregen we een email waarin ons werd meegedeeld dat wij voor € 10,00/maand kunnen deelnemen aan een particuliere verzekering. Dekt alles behalve ziekenhuisopnames. Met de enorm lange wachtlijsten nog in het geheugen met mijn hernia, vond ik dat ik met € 10,00 niet veel risico zou lopen. Het is een verzekering met vaste artsen en gezondheidscentra maar volgens mijn lerares Spaans waren dat (voor Granada) geen slechte centra.
Aangemeld, een ingewikkeld vragenformulier ingevuld (medische termen zijn ook in het Engels niet te begrijpen), formulier opgestuurd, een telefoongesprek met verzekeringsmevrouw in het Spaans (medische termen zijn in het Spaans nog minder te begrijpen) en ik mocht meedoen met de verzekering. De kaart zou zo snel mogelijk opgestuurd worden.
Ik had als postadres mijn werkadres opgegeven zodat de kaart niet zoek kan raken in de Spaanse post. Mijn verbazing was dan ook groot om te ontdekken dat de kaart vandaag op mijn huisadres was gearriveerd. Verbaasd dat het niet naar het postadres was gestuurd en verbaasd dat het aan was gekomen ;-)
Maar in ieder geval fijn dat het aangekomen is.Vanaf nu niet meer 14 maanden of langer wachten totdat de fysiotherapeut tijd heeft (indien nodig).
Vandaag kreeg ik ook een berichtje van de school waar ik de cursus ga doen. Ze lieten me weten wie mijn flatgenote zal zijn met een e-mailadres en de mededeling dat ze om 4 uur in het appartement zal zijn zodat ze voor mij de deur kan openen. De bus komt om 15.45 in Malaga aan en het appartement is direct tegenover het busstation. Scheelt in ieder geval een hoop gesleep met bagage (in Malaga dan). Email gestuurd en we hebben wat heen en weer geappt. Ze is ook Nederlandse en we hebben besloten dat dit een voordeel gaat zijn voor als we 's avonds moeten studeren. Het lijkt erop dat ze dit serieus neemt en dat voelt wel goed.
Morgen komt een collega langs die de komende 4 weken in mijn huis gaat wonen zodat ik die nog wat dingen uit kan leggen. Hoewel het waarschijnlijk op zijn Spaans gaat en hij uiteindelijk niet komt want druk bezig met van alles en nog wat. Inmiddels begin ik de Spaanse manier van doen te snappen.
Verder nog een laatste was, iets wat schoonmaken heet en kijken of ik alles wat ik mee wil/moet nemen in een koffer krijg. Het zal zoeken worden naar een evenwicht. Aan de ene kant weet ik dat ik in geval van nood altijd wel iets bij een chino kan kopen, aan de andere kant voelt het wel als geld over de balk gooien als ik dingen koop die ik mee had kunnen nemen en vervolgens amper gebruikt daar achter moet laten (bijvoorbeeld wasmiddel, olie, kruiden en dergelijke). Verder is het mij ook nog niet geheel duidelijk wat er aan kleding mee moet. Met de temperaturen die we nu hebben, is 1 set kleding (in ieder geval aan t-shirts en hemdjes) per dag wel een minimaal vereiste. Ik weet ook niet of er nog eisen aan de kleding gesteld worden als we voor de klas moeten staan dus er moet ook iets fatsoenlijks mee (lees: niet te kort en te bloot).
Hoewel ik moe ben van het werk van de afgelopen maand en daardoor moeilijk loop te doen over dingen waar ik anders niet moeilijk over zou doen, kijk ik uit naar maandag.
Abonneren op:
Posts (Atom)