Toen ik in 2010 baanloos was, was 1 van de verplichtingen van het UWV dat ik een profiel aanmaakte op Linkedin. Gezien het feit dat dit iets was wat ze gemakkelijk konden controleren, was er geen ontkomen aan. Vervolgens heb ik dit profiel tijdens mijn loopbaantraject iets meer en beter vorm gegeven en daar hield mijn interesse op. Toen ik zo'n 3 maanden in Granada zat, leek het mij een goed idee om mijn profiel maar weer eens te actualiseren en dat was het dan. Alle berichten van Linkedin komen binnen op een e-mailadres wat ik amper gebruik, dus ik kan mijn leven leiden zonder mij bezig te moeten houden met wie allemaal naar mijn profiel heeft gekeken of "vriendjes" met mij wil zijn.
Mijn vorige HR-manager van mijn klant liet mij echter van de week weten dat ze een link-verzoek had gestuurd en omdat we in het jaar dat we samen hebben gewerkt een leuke band op hebben gebouwd vond ik dat wel een goede reden om weer eens op Linkedin te kijken en haar verzoek te accepteren. Naast een aantal andere verzoeken om te linken, waren er ook 3 e-mails met het verzoek om te laten weten of ik interesse had in een baan als payroll advisor (hetzelfde werk wat ik nu ook doe). 2x Barcelona en 1x in Engeland.
Hoewel Barcelona een mooie stad schijnt te zijn, denk ik niet dat een verhuizing van Granada naar Barcelona een handige zet is. Hoewel ik merk dat mijn gevoelens ten opzichte van Spanje aan het wijzigen zijn nu de scheiding definitief is, blijft nog steeds het feit staan dat ik in mijn hele leven nog nooit de behoefte heb gehad om een voet in Spanje te zetten. Vrijdag vertrek ik voor een lang weekend naar Madrid om bij de ambassade een paspoort te halen en ik heb nog steeds geen idee wat ik daar verder te doen heb. Dus de recruiters voor Barcelona heb ik vriendelijk laten weten dat ik geïnteresseerd ben in een andere baan maar niet in Spanje.
Blijft over Engeland, als ik het goed heb begrepen ergens in de buurt van Liverpool. In eerste instantie was ik van plan om ook die vriendelijk af te wijzen. Ik had niet de indruk dat een verhuizing van Granada naar Engeland iets zou kunnen bijdragen aan mijn plan om als lerares Engels in Latijns-Amerika te gaan werken, behalve dan dat ik niet constant hoef te schakelen tussen Nederlands, Engels en Spaans. Totdat ik mijn eerste week Engelse les erop had zitten en ik ontdekte dat de mogelijkheid om in september 2016 de CELTA te doen verschoven was naar oktober. Er zijn meer plekken in de wereld waar ik een CELTA kan doen. Mijn voorkeur is hier maar oktober 2016 is voor mij niet acceptabel.
Na 1 week Engelse les zit ik mij af te vragen of lesgeven wel is wat ik wil. Indien ja, in ieder geval niet op deze manier. Ik heb de indruk dat de nadruk vooral ligt op het klaar stomen voor het examen en niet op het leren van Engels. Ik moet toegeven dat mijn klasgenoten een grotere woordenschat hebben dan ik en beduidend beter uit de voeten kunnen met de opgaven (gebaseerd op wat we tijdens het examen moeten doen). Daar staat tegenover dat mijn spreek- en schrijfvaardigheid veel beter is. Na de eerste week en na het maken van de huiswerkopgaven voor maandag waar ik vreselijk mee aan het worstelen was (en dan ook nog eens volledig fout), stond ik op het punt de handdoek in de ring te gooien. En dan niet omdat ik de opdracht niet snap en mijn Engels niet voldoende is maar omdat ik het trucje niet onder de knie krijg. Wil ik als lerares Engels werk vinden dan blijft een certificaat echter een vereiste dus uiteindelijk heb ik besloten door te zetten en in november een besluit te nemen.
Deze ervaring heeft mij echter wel aan het denken gezet. Voordat ik besluit om mijn baan op te zeggen en de CELTA te gaan doen, wil ik zeker weten dat ik Engels ga geven en geen examentraining. Op dit moment weet ik niet of er banen bestaan die maken dat ik echt Engels ga geven. Nader onderzoek is dus nodig. En dat was het moment waarop ik bedacht dat ik de baan in Engeland misschien toch maar een kans moet geven. Vanuit Engeland kan ik ook werken aan een omscholing tot lerares Engels en mijn Engels zal er zeker op vooruit gaan. Als ik dan tot de ontdekking kom dat lerares Engels niet voor mij is weggelegd dan geldt nog steeds de regel van de sabatical met baangarantie van mijn huidige werk in Granada en kan ik altijd weer terug (of naar Barcelona) maar dan omdat ik zelf de keuze maak en er niet het gevoel heb dat ik er door de omstandigheden toe ben gedwongen.
zondag 20 september 2015
zondag 13 september 2015
Zou ik het willen?
Eigenlijk begon het al vanaf het moment dat mijn (nu) Ex en ik apart gingen wonen. "Wat als je nu een hele leuke man tegenkomt? Ga je dan scheiden?". Het antwoord daarop was heel simpel: voor mij is dit tijdelijk, ik weet dat Man van mij houdt en ik hou van hem. Dit is bedoeld om ons huwelijk goed te krijgen dus geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om iets met een ander te beginnen.
Met mijn vertrek naar Spanje werd er een dimensie aan toegevoegd. Nu de afstand zo groot was, zou er voldoende ruimte zijn om er een tweede relatie op na te houden. De kans dat Man het zou merken zou niet groot zijn en ik was nu al wel een hele tijd verstoken van seks. Met het idee in mijn hoofd dat dit (weer) tijdelijk zou zijn en genoeg dingen om te verwerken en mijn vertrouwen weer op te bouwen, kwam een extra of andere relatie niet eens in mijn hoofd op.
Vanaf het moment dat duidelijk werd dat een scheiding onvermijdelijk was en nu dan ook definitief is, is het hebben van een nieuwe relatie ineens weer een heel hot item. Zelfs Coach doet er aan mee door te zeggen dat het enige wat nu nog in mijn leven ontbreekt een relatie is.
Nu kennelijk voor een hoop mensen een relatie zo belangrijk blijkt te zijn, zit ik mij af te vragen of ik wel weer (of ooit) een nieuwe relatie zou willen en hoe ik kan weten of ik daar dan ook aan toe ben. En als ik het zou willen, of ik dan actief op zoek wil gaan of dat ik het erop aan laat komen. Hoewel ik al een lange tijd over na heb kunnen denken, heb ik het antwoord op deze vragen nog niet gevonden.
Ten eerste heb ik mij voorgenomen om mijn huidige plannen om een tijdje (of voor langere tijd) als lerares Engels aan de andere kant van de oceaan te gaan werken niet door een relatie te laten beïnvloeden. In het verleden hebben relaties wel degelijk tot het afzien van een avontuur in het buitenland geleid. In die zin is het een stuk handiger om mij vooral op het studeren te richten dan mijzelf open te stellen voor een relatie (erop vertrouwend dat het dan ook niet op mijn pad gaat komen ;-) ). Daarbij heb ik het vanaf volgende week druk genoeg zodat ik er ook geen tijd voor zou hebben.
Ten tweede weet ik niet wat ik met de statistieken aanmoet. De kans dat een eerste relatie strandt is rond de 33%, de kans dat een tweede relatie strandt is meer dan 60%. Dit is meestal het gevolg van het feit dat mensen het mislukken van hun eerste relatie niet goed hebben verwerkt en in de tweede relatie dezelfde fouten maken of van hun nieuwe partner verwachten dat hij of zij goed maakt wat bij de eerste keer fout is gegaan. Nu heb ik tijdens mijn huwelijk heel veel aan mijzelf gewerkt en ik ga ervan uit dat ik de scheiding op een goede manier ga/zal verwerken. Of dat voldoende zal zijn om zonder al teveel bagage van mijn huwelijk een nieuwe relatie op een goede manier te beginnen is echter iets wat ik niet durf te zeggen.
Ten derde heb ik op dit moment een aantal mensen in mijn omgeving die aan het daten zijn. Eén doet dit via een gratis dating site en de ander heeft op een andere manier een man opgeduikeld. Ik zal heel eerlijk zijn dat ik dit vol verbazing aan zit te kijken. Het verloopt niet erg soepel en ik ben er nog niet achter of dat komt door de taal- en cultuurverschillen of dat vrouwen tegenwoordig veeleisender zijn. Het is in ieder geval behoorlijk ingewikkeld. Bovendien speelt leeftijd ook een rol. De kans is groot dat je inderdaad nummer 2 (of 3 of 4) bent wat de kans vergroot dat je je partner altijd zult moeten delen met een ex en kinderen
Ten vierde denk ik niet dat ik de rest van mijn leven heel ongelukkig ga doorbrengen als ik geen relatie heb. Ik heb geen relatie nodig om mij compleet te voelen en ik wil er ook zeker niet al teveel gedoe van hebben als het wel op mijn pad komt. Een aanvulling is leuk maar zonder is ook best.
Op dit moment neig ik dus meer naar voor mij hoeft het allemaal niet meer maar in hoeverre dit inderdaad mijn mening is of dat ik dit gebruik als excuus om mijzelf voor mogelijke pijn te beschermen weet ik niet.
Met mijn vertrek naar Spanje werd er een dimensie aan toegevoegd. Nu de afstand zo groot was, zou er voldoende ruimte zijn om er een tweede relatie op na te houden. De kans dat Man het zou merken zou niet groot zijn en ik was nu al wel een hele tijd verstoken van seks. Met het idee in mijn hoofd dat dit (weer) tijdelijk zou zijn en genoeg dingen om te verwerken en mijn vertrouwen weer op te bouwen, kwam een extra of andere relatie niet eens in mijn hoofd op.
Vanaf het moment dat duidelijk werd dat een scheiding onvermijdelijk was en nu dan ook definitief is, is het hebben van een nieuwe relatie ineens weer een heel hot item. Zelfs Coach doet er aan mee door te zeggen dat het enige wat nu nog in mijn leven ontbreekt een relatie is.
Nu kennelijk voor een hoop mensen een relatie zo belangrijk blijkt te zijn, zit ik mij af te vragen of ik wel weer (of ooit) een nieuwe relatie zou willen en hoe ik kan weten of ik daar dan ook aan toe ben. En als ik het zou willen, of ik dan actief op zoek wil gaan of dat ik het erop aan laat komen. Hoewel ik al een lange tijd over na heb kunnen denken, heb ik het antwoord op deze vragen nog niet gevonden.
Ten eerste heb ik mij voorgenomen om mijn huidige plannen om een tijdje (of voor langere tijd) als lerares Engels aan de andere kant van de oceaan te gaan werken niet door een relatie te laten beïnvloeden. In het verleden hebben relaties wel degelijk tot het afzien van een avontuur in het buitenland geleid. In die zin is het een stuk handiger om mij vooral op het studeren te richten dan mijzelf open te stellen voor een relatie (erop vertrouwend dat het dan ook niet op mijn pad gaat komen ;-) ). Daarbij heb ik het vanaf volgende week druk genoeg zodat ik er ook geen tijd voor zou hebben.
Ten tweede weet ik niet wat ik met de statistieken aanmoet. De kans dat een eerste relatie strandt is rond de 33%, de kans dat een tweede relatie strandt is meer dan 60%. Dit is meestal het gevolg van het feit dat mensen het mislukken van hun eerste relatie niet goed hebben verwerkt en in de tweede relatie dezelfde fouten maken of van hun nieuwe partner verwachten dat hij of zij goed maakt wat bij de eerste keer fout is gegaan. Nu heb ik tijdens mijn huwelijk heel veel aan mijzelf gewerkt en ik ga ervan uit dat ik de scheiding op een goede manier ga/zal verwerken. Of dat voldoende zal zijn om zonder al teveel bagage van mijn huwelijk een nieuwe relatie op een goede manier te beginnen is echter iets wat ik niet durf te zeggen.
Ten derde heb ik op dit moment een aantal mensen in mijn omgeving die aan het daten zijn. Eén doet dit via een gratis dating site en de ander heeft op een andere manier een man opgeduikeld. Ik zal heel eerlijk zijn dat ik dit vol verbazing aan zit te kijken. Het verloopt niet erg soepel en ik ben er nog niet achter of dat komt door de taal- en cultuurverschillen of dat vrouwen tegenwoordig veeleisender zijn. Het is in ieder geval behoorlijk ingewikkeld. Bovendien speelt leeftijd ook een rol. De kans is groot dat je inderdaad nummer 2 (of 3 of 4) bent wat de kans vergroot dat je je partner altijd zult moeten delen met een ex en kinderen
Ten vierde denk ik niet dat ik de rest van mijn leven heel ongelukkig ga doorbrengen als ik geen relatie heb. Ik heb geen relatie nodig om mij compleet te voelen en ik wil er ook zeker niet al teveel gedoe van hebben als het wel op mijn pad komt. Een aanvulling is leuk maar zonder is ook best.
Op dit moment neig ik dus meer naar voor mij hoeft het allemaal niet meer maar in hoeverre dit inderdaad mijn mening is of dat ik dit gebruik als excuus om mijzelf voor mogelijke pijn te beschermen weet ik niet.
dinsdag 8 september 2015
De stad op een ander tijdstip
Normaal gesproken ga ik van mijn werk rechtstreeks naar huis of naar Spaanse les. Dan zie ik niet veel van wat er in de stad gebeurd. Ik werk via Europese tijden en niet via de Spaanse. Dus als ik om 17.00 of 18.00 uur klaar ben, dan lopen er wat toeristen in het centrum maar de meeste Spanjaarden zijn dan nog niet op pad. Hetzelfde geldt voor als ik 's morgens naar mijn werk ga.
Gisteren moest ik na Spaanse les naar de supermarkt. Normaal gesproken doe ik dat op zaterdag maar mijn maag was aan het protesteren (of omdat ik iets verkeerds had gegeten, of omdat ik de mededeling had ontvangen dat de scheiding officieel was of allebei), waardoor ik besloot om mij in leven te houden met de restanten die nog in de koelkast en vriezer aanwezig waren.
Voor zover ik mij kan herinneren ben ik altijd iemand geweest die vroeg wakker is dus voor mij is het heel normaal dat ik rond 09.00/09.30 in de supermarkt ben. De supermarkt gaat hier om 09.00 uur open en ik ga niet zeggen dat ik 1 van de eersten ben maar druk is het ook niet en bij de kassa heb ik hooguit 1 iemand voor mij. Tegen de tijd dat ik alle boodschappen gedaan heb en mij thuis ga vermaken met huiswerk en andere dingen die nu ook eenmaal moeten gebeuren, dan is het 11.00 uur. Dat is de tijd waarop de meeste winkels besluiten open te gaan en de mensen op straat komen en ik geen reden meer heb om de deur uit te gaan.
Gisteren was ik rond 19.30 uur in de supermarkt en het was echt vreselijk druk. Met moeite kon ik een mandje bemachtigen, bij het afwegen van de groente stond een rij en hetzelfde gold voor de kassa. Ik woon hier nu iets meer dan 1,5 jaar en dit had ik nog niet meegemaakt. Ook op weg van supermarkt naar huis kwam ik meer mensen tegen dan anders en was het druk in de winkelstraat. De terrasjes zaten ook voller, hoewel het voor Spaanse begrippen nog geen etenstijd was.
Ik moet eerlijk gezegd toegeven dat het in het geheel wel heel gezellig aandeed en niet te vergelijken met een zaterdag waarbij een groot deel van de winkels vanaf 14.00 uur gesloten is. En voor de zoveelste keer neem ik mij dan voor om op andere tijden van de dag mijn snufferdje eens buiten de deur te steken maar daar zal het toch wel niet van komen. Volgende week beginnen mijn lessen Engels (mijn werk betaalt inderdaad 75%) en dan zal ik heel blij zijn met de paar uur die ik tussen werk en les in mijn huis door kan brengen. Als de les is afgelopen zijn de winkels dicht of bezig dicht te gaan en zijn de mensen thuis om te eten.
Gisteren moest ik na Spaanse les naar de supermarkt. Normaal gesproken doe ik dat op zaterdag maar mijn maag was aan het protesteren (of omdat ik iets verkeerds had gegeten, of omdat ik de mededeling had ontvangen dat de scheiding officieel was of allebei), waardoor ik besloot om mij in leven te houden met de restanten die nog in de koelkast en vriezer aanwezig waren.
Voor zover ik mij kan herinneren ben ik altijd iemand geweest die vroeg wakker is dus voor mij is het heel normaal dat ik rond 09.00/09.30 in de supermarkt ben. De supermarkt gaat hier om 09.00 uur open en ik ga niet zeggen dat ik 1 van de eersten ben maar druk is het ook niet en bij de kassa heb ik hooguit 1 iemand voor mij. Tegen de tijd dat ik alle boodschappen gedaan heb en mij thuis ga vermaken met huiswerk en andere dingen die nu ook eenmaal moeten gebeuren, dan is het 11.00 uur. Dat is de tijd waarop de meeste winkels besluiten open te gaan en de mensen op straat komen en ik geen reden meer heb om de deur uit te gaan.
Gisteren was ik rond 19.30 uur in de supermarkt en het was echt vreselijk druk. Met moeite kon ik een mandje bemachtigen, bij het afwegen van de groente stond een rij en hetzelfde gold voor de kassa. Ik woon hier nu iets meer dan 1,5 jaar en dit had ik nog niet meegemaakt. Ook op weg van supermarkt naar huis kwam ik meer mensen tegen dan anders en was het druk in de winkelstraat. De terrasjes zaten ook voller, hoewel het voor Spaanse begrippen nog geen etenstijd was.
Ik moet eerlijk gezegd toegeven dat het in het geheel wel heel gezellig aandeed en niet te vergelijken met een zaterdag waarbij een groot deel van de winkels vanaf 14.00 uur gesloten is. En voor de zoveelste keer neem ik mij dan voor om op andere tijden van de dag mijn snufferdje eens buiten de deur te steken maar daar zal het toch wel niet van komen. Volgende week beginnen mijn lessen Engels (mijn werk betaalt inderdaad 75%) en dan zal ik heel blij zijn met de paar uur die ik tussen werk en les in mijn huis door kan brengen. Als de les is afgelopen zijn de winkels dicht of bezig dicht te gaan en zijn de mensen thuis om te eten.
Abonneren op:
Posts (Atom)