Nog een paar dagen en dan is het september en dan begint het gewone leven weer. Ik hoop dat ik daar weer iets van op knap.
Volgens iedereen was het deze zomer wel extreem warm en begon de warme periode ook al in mei in plaats van eind juni. We hadden temperaturen van in de 40C, wat inhoudt dat het in huis net boven de 30C is. Française is het niet met de lokale bewoners eens, ieder jaar klagen de inwoners van Granada dat het dit jaar een extreme zomer is. Feit is in ieder geval dat het , in tegenstelling tot vorig jaar, 's nachts minder afkoelde dan anders en dat iedereen nu met een slaaptekort rond loopt (en daardoor een korter lontje dan anders).
Augustus is ook de maand waarop mijn werk een "cadeautje" aan de werknemers geeft door een zomerrooster in te stellen. Dat houdt in dat we 7 uur per dag werken en 8 uur uitbetaald krijgen. Het idee is dat de bedrijven waarvoor wij werken ook vakantie hebben en dat er daardoor minder werk is. Daarbij wordt voor het gemak even vergeten dat het voor het draaien van de lonen niet uitmaakt of het zomer is of niet. 100 loonstroken is gewoon 100 loonstroken en de tijd die je nodig hebt om ze te controleren is niet anders. En als dat krap aan in 8 uur kan, dan heb je een probleem als je het in 7 uur moet doen. Ook vergeten ze dat de werknemers zelf ook op vakantie willen wat voor mij tot gevolg had dat ik de afgelopen 3 dagen mijn eigen werk moest doen en 2 collega's moest vervangen. Op zo'n moment kun je je tijd wel gebruiken. Bovendien functioneer ik in deze warmte beter als ik in een vast stramien zit en een wijziging in werktijden (of van 08.00 tot 15.00 of van 11.00 tot 18.00) is niet iets waar ik op zit te wachten.
Maar goed, vanaf dinsdag gaan we weer naar het normale rooster.
Iedereen die ik spreek is moe en dat geldt voor mij ook. De hoeveelheid werk, problemen met de betaling van mijn medewerkers en een onverwachte (tijdelijke) omslag van het weer maakten dat mijn grenzen bereikt waren met als gevolg dat de hoeveelheid huiswerk Spaans de beruchte druppel was. Ik had er al 2 uur aan besteed en was nog niet eens op de helft. Het idee dat ik nog een groot deel van de zondag aan mijn huiswerk moest besteden was teveel. Een flinke huilbui en een email naar mijn lerares waren het gevolg. Dus in plaats van zondag op tijd mijn bed in te kruipen werd het een terrasje ergens op het platteland met mijn lerares om dit uit te spreken. Als het goed is heb ik voor dit weekend minder huiswerk en indien nee, dan mag ik alles laten liggen wat ik niet in 3 uur af krijg.
Vanaf woensdag begint het koor weer. Ook veel (qua voorbereiding en aan stukken) en ik heb al gezien dat we de komende periode weer een stapel extra repetities op vrijdag gaan krijgen maar het is fijn om, naast werk en Spaanse les, andere mensen te spreken. Hoewel ik de indruk heb dat ze mij af en toe maar raar vinden, heb ik mijn plekje binnen het koor wel veroverd en zijn ze oprecht blij dat ik erbij ben. Het is vaak laat afgelopen maar over het algemeen krijg ik van het koor energie in plaats van dat het mij energie kost.
Ik heb nog 2 weken om de vermoeidheid van de zomer kwijt te raken en mijn ritme weer te vinden. Dan begint mijn cursus Engels en het zou fijn zijn als ik dan mijn eigen zelf weer ben.
zaterdag 29 augustus 2015
zaterdag 15 augustus 2015
Bijvoeglijk naamwoord
Afgelopen week heb ik een paar stevige discussie gehad met mijn lerares Spaans over het gebruik van bijvoeglijke naamwoorden. Voorlopig hebben wij besloten dat het gebruik van het bijvoeglijk naamwoord taalgebonden is. Ik ben namelijk voorlopig nog wel even bezig met bijvoeglijke naamwoorden en dan is het handiger dat we niet elke keer deze discussie hoeven te voeren.
Voor degenen die niet zo taalkundig zijn (ik moest ook eerst zoeken op internet hoe dit ook alweer in het Nederlands heet), een bijvoeglijk naamwoord zegt iets over het zelfstandig naamwoord of onderwerp: de gouden ring. Gouden is hier het bijvoeglijk naamwoord.
Spanjaarden blijken gek te zijn op bijvoeglijke naamwoorden en ze gebruiken ze beduidend meer dan wij, Nederlanders. Als ik mijn Spaanse spreek- en schrijfvaardigheid wil verbeteren (en eventueel voor een B2-examen willen slagen) dan zal ik bijvoeglijke naamwoorden moeten gaan gebruiken. En dan niet alleen bij zelfstandige naamwoorden maar ook bij werkwoorden. Aan de andere kant, Spanjaarden schrijven ook rustig één zin die 5 regels lang is en waarbij je halverwege al kwijt bent waar het nu allemaal overgaat. Ik kan me nog herinneren tijdens het schrijven van een opstel in de lagere school dat het schrijven van lange zinnen verboden was. Dus ik wil niet helemaal vertrouwen op de manier waarop dingen nu eenmaal in Spanje gaan.
Vanaf nu mag ik dus niet meer schrijven of zeggen: De man legt het boek op de tafel. Het minimale wat ik ervan moet maken is: De slanke man legt voorzichtig het oude boek op de ronde tafel. En nog beter: De slanke veertigjarige sportieve man, legt voorzichtig het oude vergeelde in leer gebonden boek op de antieke ronde tafel met marmeren blad.
Het argument van mijn lerares is dat dit het verhaal spannender maakt en meer kleur toevoegt omdat een ronde tafel nu eenmaal een ander beeld oproept dan een tafel die rechthoekig is. Mijn argument is dat dit helemaal niks meer aan de verbeelding overlaat en dat als het voor het verhaal niets uitmaakt of de tafel rond is of niet, dat het niet nodig is om de lezer te vermoeien met overbodige informatie. Er is, naar mijn mening, niks mis mee met dat voor mij de tafel rond is en van metaal terwijl voor iemand anders de tafel vierkant is met slanke pootjes die in leeuwenkoppen eindigen.
Maar goed, wil ik mijn Spaans verbeteren dan heb ik weinig keuze dan te doen zoals gezegd. Ondertussen roept dit een filosofische vraag bij mij op: in hoeverre het gebruik van de taal de ontwikkeling van een land bepaald.
In Spanje beschrijven de mensen de dingen dus veel meer dan in Nederland en laten ze veel minder aan de verbeelding over. Spanjaarden zijn heel gelaten en tonen weinig initiatief om iets aan bestaande situaties te veranderen. Ik kan me indenken dat, als je niet gestimuleerd wordt om je verbeelding te gebruiken dat dit gedrag daar een gevolg van kan zijn.
In Nederland laten we veel meer dingen open. Dat leidt tot discussie (grappig dat jij een vierkante tafel in je hoofd hebt terwijl ik een ronde tafel in mijn hoofd heb) en discussie leidt tot nieuwe ideeën en initiatief.
Voorlopig kauw ik even op de vraag in hoeverre taal hier een rol in speelt en indien ja, hoe groot die rol is.
Voor degenen die niet zo taalkundig zijn (ik moest ook eerst zoeken op internet hoe dit ook alweer in het Nederlands heet), een bijvoeglijk naamwoord zegt iets over het zelfstandig naamwoord of onderwerp: de gouden ring. Gouden is hier het bijvoeglijk naamwoord.
Spanjaarden blijken gek te zijn op bijvoeglijke naamwoorden en ze gebruiken ze beduidend meer dan wij, Nederlanders. Als ik mijn Spaanse spreek- en schrijfvaardigheid wil verbeteren (en eventueel voor een B2-examen willen slagen) dan zal ik bijvoeglijke naamwoorden moeten gaan gebruiken. En dan niet alleen bij zelfstandige naamwoorden maar ook bij werkwoorden. Aan de andere kant, Spanjaarden schrijven ook rustig één zin die 5 regels lang is en waarbij je halverwege al kwijt bent waar het nu allemaal overgaat. Ik kan me nog herinneren tijdens het schrijven van een opstel in de lagere school dat het schrijven van lange zinnen verboden was. Dus ik wil niet helemaal vertrouwen op de manier waarop dingen nu eenmaal in Spanje gaan.
Vanaf nu mag ik dus niet meer schrijven of zeggen: De man legt het boek op de tafel. Het minimale wat ik ervan moet maken is: De slanke man legt voorzichtig het oude boek op de ronde tafel. En nog beter: De slanke veertigjarige sportieve man, legt voorzichtig het oude vergeelde in leer gebonden boek op de antieke ronde tafel met marmeren blad.
Het argument van mijn lerares is dat dit het verhaal spannender maakt en meer kleur toevoegt omdat een ronde tafel nu eenmaal een ander beeld oproept dan een tafel die rechthoekig is. Mijn argument is dat dit helemaal niks meer aan de verbeelding overlaat en dat als het voor het verhaal niets uitmaakt of de tafel rond is of niet, dat het niet nodig is om de lezer te vermoeien met overbodige informatie. Er is, naar mijn mening, niks mis mee met dat voor mij de tafel rond is en van metaal terwijl voor iemand anders de tafel vierkant is met slanke pootjes die in leeuwenkoppen eindigen.
Maar goed, wil ik mijn Spaans verbeteren dan heb ik weinig keuze dan te doen zoals gezegd. Ondertussen roept dit een filosofische vraag bij mij op: in hoeverre het gebruik van de taal de ontwikkeling van een land bepaald.
In Spanje beschrijven de mensen de dingen dus veel meer dan in Nederland en laten ze veel minder aan de verbeelding over. Spanjaarden zijn heel gelaten en tonen weinig initiatief om iets aan bestaande situaties te veranderen. Ik kan me indenken dat, als je niet gestimuleerd wordt om je verbeelding te gebruiken dat dit gedrag daar een gevolg van kan zijn.
In Nederland laten we veel meer dingen open. Dat leidt tot discussie (grappig dat jij een vierkante tafel in je hoofd hebt terwijl ik een ronde tafel in mijn hoofd heb) en discussie leidt tot nieuwe ideeën en initiatief.
Voorlopig kauw ik even op de vraag in hoeverre taal hier een rol in speelt en indien ja, hoe groot die rol is.
dinsdag 11 augustus 2015
Weer iemand die weg gaat
Het is niet de eerste keer dat ik schrijf over het grote verloop binnen het bedrijf waar ik werk en in mijn team en het zal ook niet de laatste keer zijn (denk ik).
Ik ben hier zo'n 1,5 jaar geleden begonnen met werken. Mijn trainingsgroep bestond uit iets meer dan 30 mensen waarvan ongeveer de helft Nederlanders. Daarvan ben ik de enige die nog over is. De overige nationaliteiten uit mijn trainingsgroep (met name Spanjaarden of getrouwd met een Spanjaard) werken hier nog wel maar hebben ook niet veel keuze omdat de mogelijkheden op ander werk, zeker in Granada, niet groot zijn.
Mijn team bestaat uit 25 mensen (waarbij ik het nieuwe Duitse team en de teamleden in andere landen buiten beschouwing laat). Wij zijn opgedeeld in 3 mini-teams. Van de mensen die in mijn team werkten op het moment dat ik hier ben begonnen zijn 12 mensen overgebleven. Niet allemaal meer op dezelfde positie maar ze zijn er nog wel. Dat houdt ook in dat er in die 1,5 jaar 12 mensen zijn vertrokken. Ook hier, de Spanjaarden of relatie met een Spanjaard hebben een andere positie binnen het bedrijf gevonden en de buitenlanders zijn weer teruggegaan.
Hoewel het met de werkdruk op dit moment redelijk meevalt, dus ik wel wat kan hebben, hou ik het meest van een rustige en stabiele werkomgeving. Al die wijzigingen in het team van mensen die vertrekken, mensen die solliciteren op de open gekomen plekken en daardoor van mini-team veranderen, nieuwkomers die getraind moeten worden, mensen die dubbel werk moeten doen totdat een nieuwe medewerker gevonden is en voldoende training heeft gehad om zelfstandig te kunnen werken, ik vind het 100% niks.
Het is niet zo dat ik mij er niks bij voor kan stellen. De meeste mensen die hier komen werken zijn minstens 20 jaar jonger dan ik ben en voor hun is dit een leuke buitenlandse ervaring die het goed doet op hun cv. Ze komen net van school, hebben niet altijd een goed beeld van wat ze willen en zijn van een generatie dat job-hoppen heel normaal is op hun leeftijd. En laten we eerlijk zijn, met het salaris wat wij verdienen blijf je in leven maar er blijft niet veel over om te sparen en leuke dingen te doen.
Nu vertrekken er binnen korte tijd 2 mensen uit het team (beter gezegd, 1 is eind vorige maand vertrokken en de andere gaat eind deze maand) en ik merk dat ik daar meer moeite mee heb dan bij de anderen. Waarom? Omdat ze na mij gekomen zijn.
Kennelijk heb ik in mijn hoofd een soort van ongeschreven wet die vindt dat mensen die na mij gekomen zijn niet voor mij mogen vertrekken. Onzin natuurlijk. Iedereen heeft het recht om te doen en te laten wat hij of zij wil. Het maakt me ook iets onzeker en bozig. Het maakt dat ik me afvraag of ik wel goed bezig ben. Dit is niet de ideale baan en de ideale werkgever maar het is een baan en maakt dat ik zelfstandig kan leven zonder mijn hand op te hoeven houden. En ja, ook ik ben druk bezig mijn leven, op mijn manier, te veranderen naar iets wat waarschijnlijk beter bij mij zal passen met als doel om mijn baan op te zeggen. Ik weet dat dit tijd nodig heeft en dat ik daar echt keihard voor moet gaan werken. Dan voelt het niet eerlijk dat iemand in iets meer dan een jaar "zomaar" een leuke baan vindt en vertrekt.
Ik heb geen idee of ik met bovenstaande mijn gevoelens voldoende heb verwoord of mijzelf goed genoeg uit heb gedrukt. Daarnaast is het ook heel dubbel want ik gun al mijn teamleden natuurlijk een fijn leven. Dus dit zal, op een gegeven ogenblik, wel weer vervolgd worden.
Ik ben hier zo'n 1,5 jaar geleden begonnen met werken. Mijn trainingsgroep bestond uit iets meer dan 30 mensen waarvan ongeveer de helft Nederlanders. Daarvan ben ik de enige die nog over is. De overige nationaliteiten uit mijn trainingsgroep (met name Spanjaarden of getrouwd met een Spanjaard) werken hier nog wel maar hebben ook niet veel keuze omdat de mogelijkheden op ander werk, zeker in Granada, niet groot zijn.
Mijn team bestaat uit 25 mensen (waarbij ik het nieuwe Duitse team en de teamleden in andere landen buiten beschouwing laat). Wij zijn opgedeeld in 3 mini-teams. Van de mensen die in mijn team werkten op het moment dat ik hier ben begonnen zijn 12 mensen overgebleven. Niet allemaal meer op dezelfde positie maar ze zijn er nog wel. Dat houdt ook in dat er in die 1,5 jaar 12 mensen zijn vertrokken. Ook hier, de Spanjaarden of relatie met een Spanjaard hebben een andere positie binnen het bedrijf gevonden en de buitenlanders zijn weer teruggegaan.
Hoewel het met de werkdruk op dit moment redelijk meevalt, dus ik wel wat kan hebben, hou ik het meest van een rustige en stabiele werkomgeving. Al die wijzigingen in het team van mensen die vertrekken, mensen die solliciteren op de open gekomen plekken en daardoor van mini-team veranderen, nieuwkomers die getraind moeten worden, mensen die dubbel werk moeten doen totdat een nieuwe medewerker gevonden is en voldoende training heeft gehad om zelfstandig te kunnen werken, ik vind het 100% niks.
Het is niet zo dat ik mij er niks bij voor kan stellen. De meeste mensen die hier komen werken zijn minstens 20 jaar jonger dan ik ben en voor hun is dit een leuke buitenlandse ervaring die het goed doet op hun cv. Ze komen net van school, hebben niet altijd een goed beeld van wat ze willen en zijn van een generatie dat job-hoppen heel normaal is op hun leeftijd. En laten we eerlijk zijn, met het salaris wat wij verdienen blijf je in leven maar er blijft niet veel over om te sparen en leuke dingen te doen.
Nu vertrekken er binnen korte tijd 2 mensen uit het team (beter gezegd, 1 is eind vorige maand vertrokken en de andere gaat eind deze maand) en ik merk dat ik daar meer moeite mee heb dan bij de anderen. Waarom? Omdat ze na mij gekomen zijn.
Kennelijk heb ik in mijn hoofd een soort van ongeschreven wet die vindt dat mensen die na mij gekomen zijn niet voor mij mogen vertrekken. Onzin natuurlijk. Iedereen heeft het recht om te doen en te laten wat hij of zij wil. Het maakt me ook iets onzeker en bozig. Het maakt dat ik me afvraag of ik wel goed bezig ben. Dit is niet de ideale baan en de ideale werkgever maar het is een baan en maakt dat ik zelfstandig kan leven zonder mijn hand op te hoeven houden. En ja, ook ik ben druk bezig mijn leven, op mijn manier, te veranderen naar iets wat waarschijnlijk beter bij mij zal passen met als doel om mijn baan op te zeggen. Ik weet dat dit tijd nodig heeft en dat ik daar echt keihard voor moet gaan werken. Dan voelt het niet eerlijk dat iemand in iets meer dan een jaar "zomaar" een leuke baan vindt en vertrekt.
Ik heb geen idee of ik met bovenstaande mijn gevoelens voldoende heb verwoord of mijzelf goed genoeg uit heb gedrukt. Daarnaast is het ook heel dubbel want ik gun al mijn teamleden natuurlijk een fijn leven. Dus dit zal, op een gegeven ogenblik, wel weer vervolgd worden.
woensdag 5 augustus 2015
Bruiloften
Ik heb mij ingeschreven bij de school en het verzoek ingediend bij mijn teamleider om mijn lessen Engels goed te keuren. De lessen beginnen op 14 september dus heel veel meer dan wachten kan ik niet doen.
Afgelopen zaterdag moest ik met het koor weer zingen tijdens een bruiloft, mijn tweede hier in Spanje.
De eerste stond mij nog redelijk vers in het geheugen. Een dramatisch formeel gebeuren van 1,5 uur waarbij de koninklijke huwelijken die ik op tv heb gezien in het niets verdwenen. Het is sowieso moeilijk hier in het dialect mensen te verstaan en als er dan ook nog een microfoon wordt gebruikt dan wordt het nog moeilijker maar voor zover ik er iets uit op kon maken was het niet erg persoonlijk (bevestigd door mijn mede-koorleden).
Aan de ene kant van het gangpad zat de familie van de bruid en aan de andere kant de familie van de bruidegom, en dan net tegengesteld als dat de bruid en bruidegom voor het altaar stonden. De volgorde is als volgt (met gezicht naar de priester) moeder bruidegom, bruid, bruidegom, vader bruid. Er zal vast nog wel een moeder en een vader zijn maar die spelen in het hele gebeuren geen rol.
Zowel de moeder als de vader moeten een soort van welkom in de familie wens uitspreken.
In beide bruiloften hadden de moeders van de bruidegom zo'n kanten hoofddoek met haarkam op hun hoofd.
Gelukkig kwam ik er zaterdag achter dat het ook een stuk informeler en leuker kon. Ook hier was het moeilijk te verstaan wat er gezegd werd maar er werd in ieder geval gelachen en de stukken die wij moesten zingen waren ook meer persoonlijk en vrolijker. Na afloop kregen alle mensen een cadeautje (net als vaak in Nederland na afloop van het feest) en daarbij werd het koor niet overgeslagen. Het is altijd leuk om te merken dat je inspanningen gewaardeerd worden.
Als ik mijn mede-koorleden goed heb begrepen, volgt na de kerkdienst het diner met feest. Iedereen die bij de kerkdienst aanwezig is, is ook uitgenodigd voor het eten met feest en dat zijn (afhankelijk van de grootte van de familie) minimaal 300 mensen. Want naast vrienden en de meest directe familie ben je ook verplicht om alle neefjes, nichtjes en ooms van ooms en tantes uit te nodigen. Kortom, iedereen die via de stamboom op de een of andere manier aan jou verwant is.
Mijn mening over Spaanse bruiloften is na deze tweede ervaring positief bijgesteld, hoewel ik een uur nog steeds erg lang vind. Ik heb alleen moeite met het idee dat ik verplicht mijn hele familie uit moet nodigen terwijl ik er helemaal geen band mee heb, alleen omdat het familie is.
Afgelopen zaterdag moest ik met het koor weer zingen tijdens een bruiloft, mijn tweede hier in Spanje.
De eerste stond mij nog redelijk vers in het geheugen. Een dramatisch formeel gebeuren van 1,5 uur waarbij de koninklijke huwelijken die ik op tv heb gezien in het niets verdwenen. Het is sowieso moeilijk hier in het dialect mensen te verstaan en als er dan ook nog een microfoon wordt gebruikt dan wordt het nog moeilijker maar voor zover ik er iets uit op kon maken was het niet erg persoonlijk (bevestigd door mijn mede-koorleden).
Aan de ene kant van het gangpad zat de familie van de bruid en aan de andere kant de familie van de bruidegom, en dan net tegengesteld als dat de bruid en bruidegom voor het altaar stonden. De volgorde is als volgt (met gezicht naar de priester) moeder bruidegom, bruid, bruidegom, vader bruid. Er zal vast nog wel een moeder en een vader zijn maar die spelen in het hele gebeuren geen rol.
Zowel de moeder als de vader moeten een soort van welkom in de familie wens uitspreken.
In beide bruiloften hadden de moeders van de bruidegom zo'n kanten hoofddoek met haarkam op hun hoofd.
Gelukkig kwam ik er zaterdag achter dat het ook een stuk informeler en leuker kon. Ook hier was het moeilijk te verstaan wat er gezegd werd maar er werd in ieder geval gelachen en de stukken die wij moesten zingen waren ook meer persoonlijk en vrolijker. Na afloop kregen alle mensen een cadeautje (net als vaak in Nederland na afloop van het feest) en daarbij werd het koor niet overgeslagen. Het is altijd leuk om te merken dat je inspanningen gewaardeerd worden.
Als ik mijn mede-koorleden goed heb begrepen, volgt na de kerkdienst het diner met feest. Iedereen die bij de kerkdienst aanwezig is, is ook uitgenodigd voor het eten met feest en dat zijn (afhankelijk van de grootte van de familie) minimaal 300 mensen. Want naast vrienden en de meest directe familie ben je ook verplicht om alle neefjes, nichtjes en ooms van ooms en tantes uit te nodigen. Kortom, iedereen die via de stamboom op de een of andere manier aan jou verwant is.
Mijn mening over Spaanse bruiloften is na deze tweede ervaring positief bijgesteld, hoewel ik een uur nog steeds erg lang vind. Ik heb alleen moeite met het idee dat ik verplicht mijn hele familie uit moet nodigen terwijl ik er helemaal geen band mee heb, alleen omdat het familie is.
zaterdag 1 augustus 2015
Weer met twee benen op de grond
Ik ben 2 dagen verder nadat ik te horen heb gekregen dat mijn Engels goed is maar niet goed genoeg om toegelaten te worden voor de CELTA. In die twee dagen heb ik de tijd gehad om dingen op een rijtje te zetten en om beslissingen te nemen.
Omdat Engels niet mijn moedertaal is heb ik, wil ik als TEFL-lerares een baan krijgen, hoe dan ook een certificaat nodig om mijn niveau van Engels aan te tonen. Niveau C1 zou voldoende zijn maar als deze school op basis van mijn gemaakte test ervan overtuigd is dat ik C2 kan halen (het hoogst haalbare) dan ben ik gek als ik dat niet ga proberen. In dit geval geldt hoe hoger hoe beter.
Een andere reden om een cursus te doen, is dat ik mijn buitenlandse talen spreek op intuïtie. Is niks mis mee maar als lerares moet je een taal uitleggen en een hoop mensen hebben extra moeite met de CELTA omdat ze een stuk grammaticale kennis missen. In die zin is een cursus handig omdat ik dan van te voren al een grammaticale basis leg.
Daarnaast is het natuurlijk altijd nuttig om een bewijs van het niveau van een taal te hebben (Nederland is daar redelijk gemakkelijk in, in vergelijking met andere landen).
Op mijn werk is er een language policy die bepaalt hoeveel vergoeding werknemers krijgen als ze een taalcursus gaan doen. Op grond van mijn jaarlijkse werk-evaluatie heb ik recht op de hoogste vergoeding. Voor Spaans kan ik daar geen gebruik van maken omdat ik privé-les heb. Voor Engels kan dat echter wel en er zit geen beperking op in de zin dat ik alleen maar Spaanse lessen zou mogen volgen. Dus ik kan een verzoek indienen bij mijn teamleider voor goedkeuring en dan krijg ik het overgrote deel van de lessen vergoed en misschien zelfs het examen. Het verschil tussen rond de € 130,00 per maand of rond de € 30,00 is met onze salarissen groot.
Deze cursus duurt (als ik het goed begrepen heb) van september tot en met juni, met examen in juni. Ervan uitgaande dat mijn niveau dan voldoende is om toegelaten te worden tot de CELTA, dan kan ik in september 2016 de CELTA doen waardoor het dan niet meer dan 5 maanden uitstel zal zijn. Voor verlenging van mijn huurcontract ben ik niet zo bang. Dat loopt in eind maart 2016 af en ik kan dat met net zoveel maanden verlengen als ik wil. Het zal een moeilijker verhaal worden met mijn telefoon- en internetaansluiting. In Nederland zitten daar heel veel addertjes onder het gras en in het Spaans zijn dat er nog eens heel veel meer.
Donderdagmiddag heb ik overleg gehad met mijn lerares Spaans. Ik wil proberen om, indien mogelijk, mijn Spaanse lessen aan te houden. Omdat de planning van haar rooster nog redelijk open ligt, was het mogelijk om mijn Spaanse lessen rond de lessen Engels te plannen. Zodra duidelijk is hoeveel mijn huiswerk voor Engels zal zijn, gaan we kijken naar mijn huiswerk Spaans en passen we dat aan waar nodig. Mocht het onmogelijk zijn om beide te combineren dan zal ik met mijn Spaanse lessen moeten stoppen maar ik hoop dat het niet zover zal komen.
Blijft er uiteindelijk nog maar 1 probleem over, of misschien beter gezegd, 2.
Een CELTA in september volgend jaar houdt in dat ik hier nog een zomer moet zien te overleven. En hoewel het dit jaar met temperaturen die 5 tot 10 graden hoger liggen dan normaal wel erg extreem is (Spaanse hittegolf) zijn de maanden juli en augustus niet mijn meest favoriete maanden.
Het tweede probleem is het koor, of beter gezegd de aanwezigheidseisen van de language policy van mijn werk in combinatie met het koor. Voor deze cursus moet ik 4 avonden per week naar school (maandag tot en met donderdag) van 20.30 uur tot 21.45 uur. De school vindt het geen probleem als ik de woensdag oversla als ik wel mijn huiswerk maak. Dat zou mijn aanwezigheid op 75% brengen. Om voor vergoeding in aanmerking te komen, moet ik echter 85% van de lessen aanwezig zijn.
Hier heb ik nog geen oplossing voor gevonden. Misschien is dit onderhandelbaar op het werk of kan ik iets op de school regelen als zij de vereiste aanwezigheidsverklaring maken.
Maandag ga ik mij voorinschrijven en ik hoop dat de hele procedure dan iets duidelijker wordt. Proberen kan altijd en stoppen ook.
Omdat Engels niet mijn moedertaal is heb ik, wil ik als TEFL-lerares een baan krijgen, hoe dan ook een certificaat nodig om mijn niveau van Engels aan te tonen. Niveau C1 zou voldoende zijn maar als deze school op basis van mijn gemaakte test ervan overtuigd is dat ik C2 kan halen (het hoogst haalbare) dan ben ik gek als ik dat niet ga proberen. In dit geval geldt hoe hoger hoe beter.
Een andere reden om een cursus te doen, is dat ik mijn buitenlandse talen spreek op intuïtie. Is niks mis mee maar als lerares moet je een taal uitleggen en een hoop mensen hebben extra moeite met de CELTA omdat ze een stuk grammaticale kennis missen. In die zin is een cursus handig omdat ik dan van te voren al een grammaticale basis leg.
Daarnaast is het natuurlijk altijd nuttig om een bewijs van het niveau van een taal te hebben (Nederland is daar redelijk gemakkelijk in, in vergelijking met andere landen).
Op mijn werk is er een language policy die bepaalt hoeveel vergoeding werknemers krijgen als ze een taalcursus gaan doen. Op grond van mijn jaarlijkse werk-evaluatie heb ik recht op de hoogste vergoeding. Voor Spaans kan ik daar geen gebruik van maken omdat ik privé-les heb. Voor Engels kan dat echter wel en er zit geen beperking op in de zin dat ik alleen maar Spaanse lessen zou mogen volgen. Dus ik kan een verzoek indienen bij mijn teamleider voor goedkeuring en dan krijg ik het overgrote deel van de lessen vergoed en misschien zelfs het examen. Het verschil tussen rond de € 130,00 per maand of rond de € 30,00 is met onze salarissen groot.
Deze cursus duurt (als ik het goed begrepen heb) van september tot en met juni, met examen in juni. Ervan uitgaande dat mijn niveau dan voldoende is om toegelaten te worden tot de CELTA, dan kan ik in september 2016 de CELTA doen waardoor het dan niet meer dan 5 maanden uitstel zal zijn. Voor verlenging van mijn huurcontract ben ik niet zo bang. Dat loopt in eind maart 2016 af en ik kan dat met net zoveel maanden verlengen als ik wil. Het zal een moeilijker verhaal worden met mijn telefoon- en internetaansluiting. In Nederland zitten daar heel veel addertjes onder het gras en in het Spaans zijn dat er nog eens heel veel meer.
Donderdagmiddag heb ik overleg gehad met mijn lerares Spaans. Ik wil proberen om, indien mogelijk, mijn Spaanse lessen aan te houden. Omdat de planning van haar rooster nog redelijk open ligt, was het mogelijk om mijn Spaanse lessen rond de lessen Engels te plannen. Zodra duidelijk is hoeveel mijn huiswerk voor Engels zal zijn, gaan we kijken naar mijn huiswerk Spaans en passen we dat aan waar nodig. Mocht het onmogelijk zijn om beide te combineren dan zal ik met mijn Spaanse lessen moeten stoppen maar ik hoop dat het niet zover zal komen.
Blijft er uiteindelijk nog maar 1 probleem over, of misschien beter gezegd, 2.
Een CELTA in september volgend jaar houdt in dat ik hier nog een zomer moet zien te overleven. En hoewel het dit jaar met temperaturen die 5 tot 10 graden hoger liggen dan normaal wel erg extreem is (Spaanse hittegolf) zijn de maanden juli en augustus niet mijn meest favoriete maanden.
Het tweede probleem is het koor, of beter gezegd de aanwezigheidseisen van de language policy van mijn werk in combinatie met het koor. Voor deze cursus moet ik 4 avonden per week naar school (maandag tot en met donderdag) van 20.30 uur tot 21.45 uur. De school vindt het geen probleem als ik de woensdag oversla als ik wel mijn huiswerk maak. Dat zou mijn aanwezigheid op 75% brengen. Om voor vergoeding in aanmerking te komen, moet ik echter 85% van de lessen aanwezig zijn.
Hier heb ik nog geen oplossing voor gevonden. Misschien is dit onderhandelbaar op het werk of kan ik iets op de school regelen als zij de vereiste aanwezigheidsverklaring maken.
Maandag ga ik mij voorinschrijven en ik hoop dat de hele procedure dan iets duidelijker wordt. Proberen kan altijd en stoppen ook.
Abonneren op:
Posts (Atom)